We hebben er een nieuw soort ritueel bij, sinds vorig weekend of zo. Op zaterdag- en zondagochtend doe ik kalm aan. Ik heb namelijk gemerkt dat de cits dat wel zo prettig vinden. Nog niet zo lang geleden was het eerste wat ik deed, nadat de ochtend dingen gedaan waren, zoals eten geven, de pc aanzetten. En dan kon ik daar wel eens een tijdje achter blijven zitten. Er is altijd veel bij te lezen in de ochtend, of te bekijken aan schilderijen in de groepen waar ik in zit. Leuk voor inspiratie. Maar de laatste tijd ga ik eerst de dingen doen die in huis moeten gebeuren. Vorige zaterdag zag ik toevallig een programma dat ik erg leuk vind en dat is te zien op de vroege ochtend van het weekend.

Vorig weekend bleef ik daar dus naar kijken, lekker met een mok koffie en Aurora op schoot en Moonlight tegen me aan. Toen ik gisteren checkte, was het programma er inderdaad weer en ben ik dat gaan kijken. Vanmorgen stonden er al twee katten klaar om bij me te komen liggen. Ik mocht nog net even koffie pakken volgens mij. Nou, ik vind het prima en lekker gezellig is het ook. Rainbow kwam er ook een soort van bij. Wat later kwam Skylar ook maar die wierp ene blik op Aurora, mopperde en liep weer weg. Ik kon roepen wat ik wilde, daar had hij geen trek in. Jammer hoor, ik vind dat heerlijk als ze er alle vier bij zijn.

Een paar maanden geleden wilde dat nog wel eens lukken maar dat is al een tijdje over. Die twee kunnen elkaar echt niet luchten of zien. Met Aurora moet ik er toch altijd al een oogje op houden. Als het de diva niet bevalt dan kan ze zelfs mij bijten, al weet ze heel goed dat dit niet mag. Het gaat vanzelf, zoals de vos ondervond, toen hij de schorpioen mee naar de overkant nam op zijn rug. Ja, die zijn allebei verdronken inderdaad. Maar goed, het is nu eenmaal zo en ik hoop echt met alle macht, dat het een keertje zal verbeteren. Dat ze een keertje in alle harmonie met elkaar om zullen gaan, is misschien teveel gevraagd maar een beetje wederzijds respect zou wel fijn zijn.

Aurora is de laatste dagen toch wel weer leuk aan het spelen. Dat was al een tijdje geleden. Ze kan helemaal uit haar plaat gaan met een muisje of een ander speeltje. Meestal 's avonds laat en in het donker. Gisteren was ze heel leuk met Moonlight aan het rennen en gek doen en wat later deed ze dat zelfs ook met Rainbow. Alleen Skylar en Aurora, dat is wel erg beschadigd. Zou het ooit goed komen? Ik blijf het hopen, ik geef nooit op met positief denken. Dat heeft me overal al doorheen gesleept en ik hou daar altijd aan vast. Komt vast goed, juist daardoor.

Ik moet wel uitkijken, want na twee afleveringen van dat leuke programma, komen er nog meer leuke programma's. Vorig weekend ben ik daarin getrapt en heb ik veel te lang gezeten. De cits vonden het heerlijk maar ik liep wel flink achter met alles wat ik wilde doen. Nu doe ik de laatste dagen niet veel anders dan kandelaartjes schilderen. Ik weet ook niet of ik het ga redden allemaal hoor. De kandelaartjes gaan wel lukken, maar de rest weet ik nog niet zeker. Eigenlijk had ik daar vandaag een slag in willen slaan maar ja, het liep weer eens anders. Dat is hier normaal alleen ik zal er nooit aan wennen.

Het zonnetje scheen zo lekker maar daardoor zie je wel dat je een zooitje hebt in huis. Dus ben ik maar aan de slag gegaan. Ik had lekker YouTube op tv aangezet en de prachtige muziek van Blöf, vooral de nummers van Umoja, klonk door het huis en ik heb alles lekker opgeruimd en schoon gemaakt. Morgen weer naar de zaak, die dag is al verloren. Dinsdag ben ik ook al kwijt want dan ga ik, samen met Kim, naar PeeT. Dus ja, dan heb ik alleen nog de woensdag over en donderdag weer werken en de vrijdag dan weer schilderen. Zaterdag is te kort dag voor het spul om goed te kunnen drogen. Dat gaat ook niet lukken dan en dan moet ik ook hier de boel weer even doen. Alle vrije tijd zit ik te dotten tot die tijd. Ik hoop ook nog de potten voor elkaar te kunnen krijgen maar dat weet ik echt nog niet zeker.

We gaan het zien, spannend! Of ik het ga redden, zo'n hele dag lopen, ik ga het gewoon proberen en anders duik ik ergens een kroeg in en spreken we af voor later. Ik wil het toch gewoon proberen. De maandag erna heb ik al vrij gevraagd, want ik heb een vaag vermoeden dat ik dan niet echt goed uit de voeten zal kunnen. Dacht scheelt in elk geval weer, wat het bijkomen betreft. Ik heb nog maar zeven kandelaartjes te gaan, alleen nemen ze wel wat tijd in beslag, hoe klein ze ook zijn. Het zijn er 30 en ze zijn echt allemaal anders, geen eentje is hetzelfde. Ik vind dat erg leuk om te doen. Nog maar een paar te gaan en twee potten. Moet kunnen voor vrijdag, toch?!

Morgen is het alweer oktober. De tweede verjaardag van ma komt eraan, die we missen. Dat zal wel nooit wennen. Dan zie je die reclames voor 'stoptober'. Mensen die dan de maand oktober gaan stoppen met roken. Nou ja zeg, wat maakt dat nou voor verschil dan? Voor mij was het stopgustus for ever! Ik zou er het nut niet van inzien hoor. Als ik een maand kan stoppen, waarom dan niet gewoon all the way? Dan ga je toch niet na een maand weer beginnen? Oh, of ze denken natuurlijk, dat die mensen dan in die maand ook merken wat ik nu allemaal gemerkt heb. Het stinken wat je dan bij anderen merkt, het schoon blijven van alles, geen brandgaatjes en al de andere tweehonderd plus voordelen die ik ook gemerkt heb. Dat kan natuurlijk ook en ik moet zeggen, bij mij werkte dat ook direct. Maar niet voor een maand, dat blijf ik onzin vinden. Gewoon stoppen, klaar ermee. Ga lekker dampen!

"Hou nooit van iemand die je behandelt alsof je gewoon bent.

Origineel: Never love anyone who treats you like you're ordinary."

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Ik heb het er maar druk mee zeg. Ik ben bezig met het omruilen van zomergoed naar wintergoed. De vorige ruil heb ik niet echt bewust meegemaakt, ik weet dat ik het gedaan heb maar alleen hoe en waar, dat is toen aan me voorbij gegaan. Maar het meeste heb ik toch weer gevonden. Ik doe wel alles in gedeeltes want ik ben gewoon nog niet zover. Daar trok ik vroeger even een dagje voor uit. Wel flink even doorwerken maar dan had je het gehad. Dat gaat me nu nog niet lukken. Het duurt dan alleen allemaal wat langer maar je komt er net zo goed. Ik heb zulke, erg vervelende, dingen nou eenmaal graag snel gedaan. Ik heb er alleen niets in te willen. Dan moet ik me er maar aan overgeven. Dat heb ik in elk geval flink moeten leren het afgelopen jaar. Mooi dat het me nu dan ook echt van pas komt.

De katten vinden het allemaal reuze interessant. Dat is me van die vorige keer ook niet echt bijgebleven. Wat zijn ze vervelend! In elk doos moeten ze kijken of zitten en als ik iets neerleg dan gaan ze er gelijk op liggen. Ik gooi ook weer wat dingen weg dus er ligt een flinke berg op de vloer, net op de gang. Dat is zo leuk om doorheen te rennen, dat begrijp ik natuurlijk wel. En nu net heb ik twee tassen met truien leeg gekiept. En nu zijn de tassen weer favoriet. Eentje erin en de ander laat die dan weer een kleine beroerte schrikken door er dan met een rotgang bovenop te springen. Dan wordt er weer eentje boos en rennen ze elkaar als een stel idioten achterna en scheuren ze echt het huis door.

Met gevaar voor eigen leven laveer ik daar dan maar tussendoor, hopend dat ik geen 40 nageltjes in mijn voeten krijg. Katten letten daar niet op in het heetst van de strijd. Die galopperen gewoon door, ongeacht wie of wat er op hun pad komt. Botsingen zijn hier dan ook aan de orde van de dag. Ik heb dan vaak genoeg een pijnlijke scheen, of een van de cits een pijnlijk hoofd. Het gaat er dan echt hard aan toe en dan vallen er natuurlijk wel eens brokken. Katten hè, ze houden je in elk geval altijd enorm bezig. Of het nou met hun haar, dat overal over de vloer ligt, is, of met de bakken schoonmaken, of herstellen wat ze vernield hebben, als dat nog mogelijk is. Je kan niet zeggen dat je je verveelt als je katten hebt, dat is wel zeker.

Ik ben nog lang niet klaar. De berg truien moet ik nog opvouwen en in de kast leggen. Ik snuif overal aan want het kan ook nog zijn dat ik vind dat het in de was moet. Oh, ik wil echt niet zo'n zeikerd worden, zo'n ex-roker die er opeens niet meer tegen kan. Daar ergerde ik me vroeger ook altijd zo aan. Alleen, ik begrijp het nu wel. Ik vind het zo ontzettend stinken! Bizar gewoon, hoe dat zo om kan draaien. Echt hoor, ik begrijp het zelf nog steeds niet. Maar ik blijf liever bij rokers uit de buurt, je ruikt het nog uren later. Oh dat ik dit zeg alleen al, ik schaam me er bijna voor, het is alleen echt zo. En met sommige items van de winterkleding, ruik ik zo'n vage tabakgeur. Oh jakkie! Dat moet in de was hoor, dat blijf ik anders ruiken.

Wie had dit ooit kunnen denken? Ik, degene die echt bijna 50, ja echt 50, jaar gerookt heeft en die het nu zo vies vind, dat ze een stukje verder gaat staan als er iemand aan het roken is. Buiten nog wel. Ik zeg er dan ook zeker niks van hoor, dat is voor rokers heel irritant. Ik kon me daar dan ook zo aan storen, dus dat laat ik wel uit mijn hoofd. Alleen, ik kan niet anders zeggen, ik begrijp het nu gewoon. Het stinkt echt! En flink ook. Ik kan het niet anders zeggen, als ik de waarheid moet spreken. Die kleding is rookvrij opgeborgen geweest, al die maanden geen rook overheen geweest en toch, je kan het gewoon ruiken. Die zijn een keer in aanraking geweest met rook. Al was het alleen maar tijdens het opbergen voor de lente. Ik weet ook voor de volle 100 procent, ik ga echt nooit meer roken. Ik ben er zelf ook nog het meest verbaasd over.

Ondertussen ben ik er bijna doorheen, de winter/zomer ruil. Voor het komende half jaar in elk geval. Dan begin je weer opnieuw. Wat zou het fijn zijn als je zo'n grote bergruimte hebt, dat je alles gewoon kan laten hangen en liggen. Nou weet ik het wel, ik ben verwend. Ik heb enorm veel spullen en ik heb echt heus wel aardig wat bergruimte. Wat dat betreft ben ik gewoon luxe ingesteld. Oh wat zal ik moeten veranderen mocht ik een klein huisje krijgen. Dan moet er nog veel meer weg. Ik heb een hele berg dingen die ik weg kan geven en ik heb een nog grotere berg wat ik weg ga gooien. Ik heb zelfs een plank vrij kunnen maken voor mijn kunstgedoetjes. Want dat was wel nodig. Nu stond alles hier in de kamer.

Ik ben wel heel moe nu. Ik had zelfs nog willen stofzuigen en zo maar ja, laat maar als je het niet erg vindt. Morgen weer een dag. Ik voel me een beetje gebroken, net als gisteren. Mar ik ben toch wel heel goed bezig geweest. Nu even een zak vuil weg brengen en twee tassen, voor die kleding, mee naar boven nemen. De ene gaat naar iemand anders en die andere kiep ik in dat ding een stuk verderop waar ze oude kleding inzamelen. Er zullen, tegen de tijd dat ik verder zal gaan komen met die zolders, nog wel meer zakken bij gaan komen. Ik ben wel even klaar voor vandaag. Ik ga doodmoe maar toch voldaan op de bank straks. Eerst die herriemakers hier maar eventjes van wat nieuwe energie voorzien, in de vorm van bakjes voer. Alsof ze dat nog nodig hebben!

"We leven in een tijdperk waarin onnodige dingen onze enige behoeften zijn.

Origineel: We live in an age when unnecessary things are our only necessities."

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Zo dan, weer een dagje kandelaartjes dotten achter de rug zo ongeveer. Ik ben wel in ieder geval al wel over de helft nu. Elk beetje vrije tijd ben ik ermee bezig. Ik vind het ook leuk om te doen want elk van de dertig kandelaartjes zijn anders. Ik heb er verschillende vormen in het dingetje zelf ook. Drie keer tien verschillende zeg maar. Voor de afwisseling is dat ook leuk. En er zijn er een aantal met een verflaagje in een kleurtje en weer anderen zijn en blijven gewoon doorzichtig. Ik probeerde er daar eentje van en dat vond ik ook wel erg leuk eigenlijk. Dus dan doe je er zo nog een aantal natuurlijk.

In elk geval, de kandelaartjes houden me wel van de straat. De rest is erdoor opgeschoven maar dat zal ook nog wel vast goed komen. Eigenlijk wil ik ze allemaal voor volgende week af hebben, voor ik naar Antwerpen ga. Dan kan ik ze meenemen en dat scheelt een berg verzendkosten ook. Want er zit een modelletje bij dat op zich al zwaar is. Als dat niet gaat lukken is er nog geen man overboord hoor maar liever wel. Ook wil ik voor volgende week nog een Sintpot en een kerstpot af hebben. Dan kan ik die ook gelijk meenemen. Die blijven in Bergen op Zoom achter, want daar rijd ik eerst naartoe. Dan gezellig met zijn allen richtig Antwerpen. Dat vind ik ook fijner zo.

Met Kim heb ik woensdag gekeken of ze de juiste sleutels nu allemaal wel had. Zij dacht zelf van niet maar ik dacht van wel. Had ze me toch een sleutelbos bij zich. Het leek wel een kasteelvrouwe. Ze wist zelf ook niet waar ze allemaal van waren. Ook zo handig. Uiteindelijk heeft ze een complete bos. Met alle sleutels van hier, van de beneden deur tot de diverse sloten hier op deze deur. Zij komt namelijk langs om mijn schatjes te voeren en ze een beetje gezelschap te houden. Allemaal moeite doen omdat er eentje zo eigenwijs is om gewoon te weigeren brokjes te eten. Het is wat! Anders zou het allemaal zo moeilijk niet geweest zijn. Gewoon brokjes in overvloed staan er maar ja, dat gaat nu niet. En ik heb al gemerkt, dan heb ik geen rust.

Zo zit ik nou eenmaal in elkaar, doe je niks aan. Het idee dat er eentje echt honger loopt te hebben, daar kan ik niet tegen. Ik heb ze in huis genomen en ik ben verantwoordelijk voor hun welzijn. En dat gaat bij mij dan ver. Het is eigenlijk niet erg natuurlijk, als je een verantwoordelijkheidsgevoel hebt. Maar ik heb het altijd voor alles wat ik doe en daar ga ik dan ook soms te ver in. Dan zet ik mezelf opzij en ga ik over mijn grenzen heen. Dat ik dat doe voor de diertjes waar ik voor zorg, oké, dat moet kunnen. Maar ik moet het bij een hoop andere dingen af gaan leren en dat is best lastig als je zo al een jaartje of vijftig leeft. Ik merk het vaak genoeg weer de kop opsteken.

Maar het komt wel goed met me, ooit. Mijn dochter zei van de week opeens, goh ma, je gaat er weer een klein beetje als jezelf uitzien. Oh? Nou ja, op zich klonk dat wel goed. Ik zag er vorig jaar toch ook als mezelf uit? Volgens haar zag ik er vorig jaar een beetje dood uit. Ik schoot in de lach. Ja, nou ja, ze heeft ook eigenlijk wel gelijk. Als ik er zo uitzag als ik me voelde dan moet ik er echt wel heel slecht uit hebben gezien. Ja, ik begin me niet alleen weer ietsje beter te voelen, blijkbaar ga je dat nu ook een beetje zien weer. En dat is maar goed ook. Ik weet het ook wel, dat ik er vorig jaar heel slecht uit zag. Of vorig jaar? Een paar weken geleden zelfs nog.

Heel langzaam komt het allemaal wel weer goed. Ik ben er nog niet, ik zie er zeker nog niet uit als mezelf. Dat weet ik heus wel. Ik weet ook nog wel dat ik vorig jaar gewoon echt alle spiegels vermeed. Ik kon dat er ook niet nog eens bij hebben, dan keek ik maar gewoon niet. Nou ben ik nooit zo'n vrouw geweest die uren voor de spiegel staat. 's Morgens wat mascara erop en soms een beetje lippenstift en dan vind ik het prima. De rest van de dag kijk ik daar niet meer naar om. Ik hou niet van die lagen plamuur op mijn gezicht. Het ziet er dan ook heel raar uit als je iemand, die dit wel doet, opeens zonder de laag ziet. Laat mijn huidje maar gewoon lekker gevlekt zijn, die is wel 's morgens en 's avonds exact hetzelfde en schrik ik me geen hartaanvalletje als ik wakker word.

Het is maar net wat je gewend bent maar ik hou er in elk geval niet van. Ik kan het wel hoor, en heel af en toe doe ik dat ook. En dan zie je er ook direct anders uit. Toch, ik hou het wel bij puur natuur. Dat vind ik gewoon fijner en lekkerder. Ieder het zijne, ik schilder gewoon op hele andere dingen dan op mijn gezicht. Nog een kandelaartje of dertien en dan heb ik die ook weer gehad. Dan de rest nog en mocht ik geen doek meer hebben, dan kan ik altijd nog mijn eigen gezicht pakken natuurlijk. Maar dan moet ik echt omhoog zitten. Anders doe ik het toch liever gewoon op glas of doek.

Gisteravond waren de cits ook weer heel vervelend onder elkaar. Echt hoor, af en toe word ik er kriegel van. Vooral als je wilt gaan slapen. Ik weet niet wat ze allemaal aan het doen waren maar ze hadden het druk. Toen ik op de bank zat, kwam Rainbow wel heel lief bij me liggen. Hij wil altijd de aandacht en tegenwoordig, als ik hier aan mijn bureautje zit, slaat hij zo zijn voorpootjes met nageltjes en al in mijn been. Hij heeft wel door dat hij hier acuut reactie op krijg. Ja, ik gil gelijk eventjes en kijk naar hem. Alleen dan is het zo schattig en het is ook zo lief bedoeld, daar kan je toch niet boos op worden. Ik kon er gisteravond gelukkig wel snel even een fotootje van maken. Zo slim ben ik niet altijd. Ah, boefje Rainbow, mijn maatje. Hij kan zo lief zijn!