Voor de kerst was er die zaterdag een blaasorkestje geregeld in de binnentuin van Flat Overijssel. Ook wel apart dat ik daar nu woon, in Overijssel woonden mijn opa en oma van mijn vaders kant. Daar had ik niet zo’n heel geweldige band mee. Dat kwam ook omdat ik ze zelden zag, daar mijn vader en moeder gescheiden waren. Toen was Overijssel nog heel ver weg, voor mijn gevoel zeker. En dan leer je elkaar toch niet zo goed kennen. Mijn opa was indrukwekkend groot, lees een beetje eng, en mijn oma vond ik een lieverd. In het hoge noorden zijn ze totaal anders, en ook dat zorgde voor een stukje verwatering in die relatie. En wat ik al eerder zei, bloedband maakt nog geen familie. Ondanks dat ik oma lief vond, had ik weinig met ze.

En nu woon ik toch in flat Overijssel, wat weer maakt dat ik regelmatig aan ze denk. Ik ben sinds die dag ook lid van de privé groep Flat Overijssel. Daarin kan je van alles delen. Er wordt niet zo heel veel in geplaatst en er zijn zo rond de 60 buren lid van. Niet iedereen zal daar trek in hebben, ik vond het wel een leuk idee. Daarom ben ik, na een tip van iemand van het opzoomerteam die allerlei dingen organiseren voor de buurt, ze heet ook Ria, gaan zoeken op Facebook. Ik heb gevonden, lid geworden en nou ja, punt. Het zal echt een keer mooi van pas komen, dat weet ik zeker.

Een kaartje om in de boom te hangen, heb ik niet gekregen, die hadden ze te weinig hoorde ik. Maar er zat wel een enorm schattig, zelfgemaakt kaartje in de bus. Zichtbaar gemaakt door een kleuter, die me iets heel liefs wenst. Bleek dat de schoolkinderen van Overschie kaartjes zijn gaan maken, en ze bij iedereen in Overschie in de buurt zijn gaan doen. Hoe lief is dat! Voor iemand die zelf al jaren geen kaartjes meer stuurt, alleen virtuele, heb ik toch een aardig tv kastje vol met kaarten staan. En ik moet zeggen, het heeft toch wel wat. Misschien ga ik volgend jaar ook weer wat kaarten sturen. Misschien die ik zelf geschilderd heb, is ook een idee. Het zal eraan liggen, hoe druk ik het in deze periode volgend jaar heb. Ik ben benieuwd!

Het blaasorkestje deed geweldig zijn best, en het klonk goed. Er kwam een dame aanbellen, maar ik stond al buiten. Zij was buren naar buiten aan het bellen, zeg maar. Ook kreeg ik een oliebol en heb even met wat buren staan te praten. Ik kreeg het toch wel fris en ben na een kwartiertje of 3 toch maar weer naar binnen gegaan. Ik had wel genoeg getrompetter gehoord voor een dag. Toch, ik vind dat wel leuke dingen. Normaal ook met een hapje en een drankje. Volgend jaar kan dat vast wel weer. De vaccinaties zijn al in het land en we gaan binnenkort beginnen.

Dan waren de cits weer eens bezig met snoepie dwingen. Jeetje zeg, al vanaf 10 over 7 zaten ze voor mijn neus. Daarom hangt de tv nu ook lekker hoog, dan kan ik over ze heen toch gewoon kijken. Dat kon in het oude huis niet. Alleen begonnen ze op een gegeven moment echt allemaal naar me te mauwen! Jeetje zeg! Hou eens even snel op! Moonlight was de gangmaker, die ging me toch tekeer! Echt hard mauwen, jankend een beetje, met zo’n dramatisch uitgestoken hengelende poot! Alsof hij vergaat van de honger. Hij eet bijna nooit maar als hij aandacht wil, dan kan hij dat goed duidelijk maken. Want om snoep ging dit vast niet! Stiekem moest ik lachen hoor, maar het kan wel eens op je zenuwen gaan werken af en toe.

En dan is het nu alweer bijna oudejaarsavond. Zoals al vele jaren, lekker alleen thuis, samen met de cits. Een sprankelwijntje voor straks als het 2021 is geworden en wat lekkere hapjes erbij. Ik vermaak me wel. Guido op tv, Youp opnemen, lachen! De eerste paar keren, dat ik alleen bleek te zijn, vond ik zo vreselijk op voorhand. Maar eigenlijk viel het die eerste keer al mee. En toen ik de mooiste oudejaarsavond ever met mijn 2 jongens, Sun en Moon, had doorgebracht wist ik het wel, ik blijf voortaan met alle liefde lekker thuis bij mijn cits. Dat het weer jaren zou duren voor ik weer een leuke oudejaarsavond zou krijgen, door het verdwijnen van Sunshine, wist ik gelukkig nog niet. Want dat jaar erna was echt drama.

Dat kwam door het verdriet en gemis om Sunshine, en omdat ik me afvroeg waar hij was. Was hij wel veilig, was hij bang met al die harde knallen? Oh wat een tranen heb ik gelaten om hem. Alle vier die jaarwisselingen van de afgelopen jaren, kwam dat verdriet naar boven, maar die eerste was het ergst. Voor mij hoefde het toen helemaal niet meer allemaal, het brak me bijna. En nu? Oké, dat vuurwerkverbod vind ik zo erg nog niet. Al zal ik het siervuurwerk wel missen misschien. Ik heb zo’n vaag vermoeden, dat ik hier nog genoeg siervuurwerk zal zien. Vooral richting mijn oude huis, want daar komt het af en toe nu al vandaan.

Hier zit ik dan vanavond, in totaal andere omstandigheden, en vooral met een totaal andere mindset, vergeleken met vorig jaar. Gediplomeerd apothekersassistente, in een schitterend nieuw huis met als klap op de vuurpijl, die in dit geval niet illegaal is, is Sunshine ook weer thuis. Nou, als dat geen reden is voor tranen maar dit keer van vreugde, dan weet ik het ook niet meer. Zo bizar ook, als ik aan een jaar geleden denk, hoe diep triest ik me toen voelde. Ik zou nog aardig wat voor mijn kiezen krijgen dat eerste half jaar, maar vanaf die bewuste 16^e juni is het tij toch echt wel gekeerd. Ik ga dan ook in een totaal andere stemming het nieuwe jaar in. Een jaar dat zoveel beter is geworden dan ik had kunnen of zelfs durven hopen.

Heerlijk vol met antistoffen omdat ik zo zwaar Corona heb gehad. Nog steeds meer benauwd dan daarvoor maar ach, zovelen hebben het niet overleefd dus daar ga ik niet over zeuren. Dat 21 dagen boven de 40 koorts hebben je totaal uitput, heb ik er dan weer van geleerd. En ook al duurde het vorig jaar even voordat ik echt uit mijn diepste put ever was gekropen, begon het wel allemaal op die laatste dag van 2019. Ik ben net even terug gegaan, op de site hier, naar 31 december 2019, en las dat ik toen het volgende schreef:

Maar ik verklaar plechtig, dat is klaar nu. Ik heb ook recht op een beetje geluk dus vanaf nu gaat het tij voor mij keren. Vandaar ook mijn voornemens, niet alleen voor 2020 maar ook voor al de jaren nog erna. Vergeef de mensen in je leven, zelfs die, die het niet spijt wat ze gedaan hebben. Als je vasthoudt aan boosheid, dan heb je daar alleen jezelf mee, niet hen. Dat is er eentje. En niet echt een voornemen maar een weten, waar ik mezelf alleen steeds aan wil herinneren; wat je werkelijk toebehoort, kan je nooit verliezen. Zelfs niet als je het (of het jou) wegwerpt. En dat is ook zo. Wat bij je hoort, komt altijd bij je terug. Dat is een kosmische wet. Goed om te weten, maar verwacht niet dat het morgen zo is. Dan de derde, accepteer hoe het is, laat hoe het was gaan en vertrouw op hoe het gaat zijn. En dat ga ik dan ook doen. Het jaar 2020 wordt voor mij de jaar van de kentering in alles en in hoe het was. En langzaam maar zeker, komt alles zoals het hoort te komen.

Wist ik veel hoe profetisch mijn voornemens waren! Want inderdaad, het moest nog even wat dieper dan diep. Corona, en nog wat privédingen, die erg zwaar te dragen waren. Erachter komen, dat veel mensen erg lelijk zijn onder hun huilebalkjes masker van goedheid. Complottheoristen die agressief jou hun mening op willen dringen. Maar dan is het 1^e half jaar voorbij, corona-doden, lockdown, stage, studie, druk, maar mijn leven gaat gewoon door. Dan komt Sunshine opeens terug, 16-6-20, na 4 jaar en 18 dagen! En dat is het begin van die kentering waar ik zo profetisch over sprak. Het komt allemaal uit, wat ik zei. Wonend aan de Schie, zei ik al 15 jaar geleden, in dit huis, zei ik 9 jaar geleden. Thougts become things, so choose the good ones. Dat staat in the Secret. En dat dit echt zo is, daar ben ik toch wel het levende bewijs van.

Ik hou het bij diezelfde voornemens, want die brachten veel goeds en rust in mijn leven. Acceptatie en weten dat ik het goed gedaan heb, ongeacht wat andereñ daarvan vinden. Als ze ooit het grote plaatje mogen bekijken, zullen zij pas zien wat ik nu bedoel. Ik wens iedereen een stukken beter 2021, maar dat zal voor velen al niet moeilijk zijn. Ik wéét dat mijn prachtige en geweldige 2020 ook overtroffen zal worden door nog meer geluk. En geloof me, het beste moet nog komen! Voor mij, maar ook voor jullie. Let maar op! Ik heb altijd gelijk, ook al heb ik het! Fijne jaarwisseling allemaal!

Ik ben een Rotterdamse in hart en nieren. Ik praat dan wel niet zo plat als vele van mijn medestadsgenoten, maar ik vind ons taaltje daarom niet minder. Want echt plat Rotterdams, dat is grappig! Voor mij wel in elk geval. En als je kijkt naar hoe vaak er dingen in het Rotterdams worden gedaan, zoals onder andere vele reclames, dan ben ik vast niet de enige die erom moet lachen. En soms kom je van die stukken tekst tegen, en daar kan je dan zelf nog veel meer aanplakken ook. Want ja, ik ben toch ook een echte RotterdammerT, met de natte T ja.

Ja, een echte! Een Rotterdammer hoeft geen boterhammenworst, hij neemt een plakkie bliksult op brood. Hij of zij, maakt niet uit natuurlijk. Hij eet ook zeker nooit gekookte rode bieten, nee want hier eten we krootjes! Eet je veel, dan eet je als een bootwerker, dan bunker je je maagie proppievol. Als je tegen een heuvel op moet, dan noem je dat een aardige hoge hol. Een kopje thee, is een bakkie luizewater, te weinig koffie in je kopje noemen we een Haags bakkie. Wij nemen geen koffie, wij nemen een bakkie pleur. Als je rookt dan piel je daar toch nog lekker effe een sjekkie bij?

Als een Rotterdammer moe is, dan is hij naar de kloten, dan ga je effe meuren in je bed. Dan kruip je ’s morgens weer uit de lappe,  want dan ben je weer klaar voor een daggie pret. Na het wassen en de luizenbos rechtbreie (gewoon je haar kammen dus), kan hij weer hard aan het buffelen gaan (werken). Rotterdammers die moeten poetsen en niet lullen. Die staan gewoon de hele dag op hun klauwen, als t mot. Zijn ze vrij, dan gaan ze de hort op, of de breeje veertien, dat is een avondje op stap. Rotterdammers gaan niet, zoals de rest van Nederland, naar de Beurstraverse, nee. Dat noemen wij de koopgoot! Als hij de prijs ergens van vraagt en hij vindt het te duur, dan zegt ie ‘kejje bek niet verder ope?!’

Wij lopen hier niet achter de kinderwagen maar achter de larvenbak. En wij lope te lope. Ik loop dit nu ook te schrijve. Zo loopt dat te werke hier. Ik kan nog wel even doorgaan zo hoor. Zo heeft de Rotterdammer zijn eigen taal. Heel vaak zeggen we ook nog over een T achter, de natte T zoals wij dat noemen, als er geen T hoort. Hoort die er wel, dan laat je hem juist weg. Voorbeeld: Ha fijne gozerT, van je moederT! Ga je ook naar dat fees’? Ja, ik heb het ook niet verzonnen hoor, het is echt zo! Als ik mensen echt zo plat Rotterdams hoor praten, dan kan ik echt dubbel liggen. En als Rotterdamse zou ik moeten zeggen ‘dubbel leggen’. Want ook liggen en leggen, halen wij expres door elkaar. Ja toch, nee toch, niet dan? Ook zo’n bekende Rotterdamse uitdrukking die we bijna overal achteraan plakken. Ja toch? Niet dan?! Nou dan! En in vele variaties.

Ach ja, het zal een beetje eigenwijsheid gemengd met trots voor onze stad zijn. Wij zeggen ook heel vaak tering! Niet zo netjes maar niet echt bedoeld als scheldwoord. Als iemand anders zou zeggen, ‘zo hee!’, dan zeggen wij ‘TERING’ En als je echt niet wilt vloeken maar toch de krachtterm wilt gebruiken, dan zeg je ‘Rotterdamse deurbel zeg’. Als iemand dan vraagt wat je daar nou mee bedoelt, dan kan je uitleggen, dat je TERING bedoelt, tring tring tring, van bellen, op zijn Rotterdams wordt dan weer Te-ring te-ring, en hup, je hebt het netjes gezegd maar toch zo bedoeld. Je mot er maar opkomme hè! Ja toch?

In andere delen van het land hebben ze weer andere dingen. Wat ze overal wel hebben, zijn van die ouwe oma uitdrukkingen. Die ik vroeger als kind continu om mijn oren kreeg. Ik zal er een paar achter elkaar zetten. *Kindjes uit Afrika, die hebben pas honger! *het is geen weer om binnen te blijven! *zo, dan hoor je het ook eens van een ander! *dan máák je maar zin. *als je niks aardigs kunt zeggen, zeg dan maar niks. *waar een wil is, is een weg. *als iedereen in de gracht springt, spring jij dan mee? Om er maar een paar te noemen.

Van mijn moeder kreeg ik er nog een paar extra bij, al heb ik die van hiervoor echt allemaal vaak genoeg om mijn oren gekregen hoor. Maar zij gaf me er nog eens bij *al is een leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel. En ook *doe bij anderen niet, wat je zelf ook niet zou willen. En deze twee, die zijn me het meest van alles bijgebleven. Daar heb ik nog steeds iets aan. Veel gelieg achter mijn rug, maar dat geeft niet, ooit komt die waarheid wel. En nu ik, door de Rulof boeken, ook weet hoe alles in elkaar zit, weet ik dat deze altijd zal uitkomen. Want er gaat niets verloren, alles maar dan ook alles, kan je terug gaan kijken. En dan zie je ook hoe het echt zat, en niet hoe anderen het willen doen voorkomen. Mooi toch? Alles komt altijd uit! Denk daar maar eens aan, mocht je een keer willen liegen. Daarom lieg ik ook alleen maar, als het heel erg zou kwetsen, zonder iets mee te geven. Ja, dan lieg ik gewoon maar puur uit liefde.

Nog 2 dagen, dan is dit jaar voorbij. En wat heb ik weer veel geleerd. Onder andere hoe ver ik, qua gevoelsleven, van bepaalde mensen af sta. Als je elkaar niet kunt aanvoelen, als een ander zich niet kan inleven, hoe iets voor jou moet zijn, dan zullen ze je nooit begrijpen. Dat is alsof je beiden van andere planeten komt. Zo heb ik de meeste mensen in mijn leven, en dat is niet makkelijk. Maar het zal een reden hebben. Gelukkig komen er steeds meer mensen bij, die wel van mijn planeet komen. Daar ben ik blij om en ik hoop dat er in 2021 nog veel meer van bij zullen komen. Voor de rest moet ik er maar mee leren leven.

Wat ik ook heb geleerd, is dat je echt gewoon afscheid mag nemen, van mensen, die je kwaad doen. Ongeacht wat de relatie tot diegene is. Dat is ook nog eens iets wat ik leerde. Familie is niet hetzelfde als bloedband. Bloedverwanten zijn geen familie, al kunnen ze wel bij je familie horen. Maar dat heeft niet met die bloedband te maken. Familie, dat zijn diegenen die je bellen en je op komen zoeken en die blij zijn met jou als gezelschap.

Die ondersteunen je en houden contact omdat ze dat leuk vinden, niet omdat het moet uit een soort van misplaatste plicht. Een bloedband betekent geen familie, totaal niet. Nog een belangrijke les was dat je afstand mag nemen van 4 soorten mensen, en dat dan je leven een stuk beter zal worden. Dat zijn mensen die 1 tegen je liegen, 2 je geen respect tonen, 3 je gebruiken en 4 je naar beneden halen. Die mensen, stoot ze maar af, die doen je alleen maar pijn en dat zal niet veranderen. En als die eenmaal uit je leven zijn, voel je vanzelf hoe dat, ondanks dat het zeer deed om afscheid van ze te nemen, toch oplucht.

Iedereen al uitgebuikt, of is het geuitbuikt? Ik schrijf dit al lang voor de kerst, de 21^e zelfs al. Dus hoe mijn kerst ging, ik heb nog geen idee. Dat vertel ik later wel. Voor mij is kerst niet meer zo belangrijk en ik denk ook niet dat dit ooit nog terug komt. Niet dat ik dat niet fijn zo vinden hoor, juist wel. Maar als het niet zo is, dan moet je dat gewoon accepteren. Niet kniezen, niet zielig voelen of zijn of doen. Vul het dan maar anders in, en dan zo, dat je jezelf daar prettig bij voelt. Bij mij is dat, samen met mijn cits thuis zijn. Daar is het, dat ik de onvoorwaardelijke liefde voel en nergens anders. Net als met oud en nieuw, ik vind het niet erg hoor, dat vuurwerkverbod! Het werd steeds gekker.

Ook hier in Overschie, zijn ze erg vervelend ermee. Vooral hier vlakbij, onder het tunneltje van de brug. Soms voel je gewoon de druk ervan, kan je nagaan. Ik heb mijn katten zo opgevoed, en ja, dat was bewust, dat ze niet bang zijn ervan. Niet van de knallen en niet van het geknetter en dat werkt prima. Gewoon door zelf te doen, alsof dit heel normaal is. Niet op je tenen lopen en vooral zelf niet schrikken van al die knallen. Als je hen ziet schrikken, gewoon op rustige toon zeggen ‘niets aan de hand, wat een herrie hè?’ Geloof me, het heeft hier gewerkt. Geen van de 5 is er bang van. Natuurlijk alert en oplettend bij knallen, maar als ze dan zien, dat ik er ook niets mee doe, dan gaan ze verder slapen.

Maar ik blijf al jarenlang wel thuis voor hen. En ik ben eraan gaan wennen en ik vind het nu heerlijk. Lekker met wat lekkers op de bank, likeurtje of wijntje erbij. Cabaretiers met groot talent op de tv, of anders heerlijk een Rulof boek. Vaak komen de cits allemaal bij me liggen of op zijn minst bij me in de buurt. Heerlijk is dat! Mij krijg je met geen stok de deur meer uit, nooit meer! Veel te fijn zo met zijn zessen. Ook niks zieligs aan toch, als ik zit te genieten van mijn avond?

Voor de kerst, ben ik me weer eens rot geschrokken door Capabel, en weer duurt het langer, voor ik mijn diploma ga krijgen. Want nu vonden ze weer de onderbouwing van mijn stagebegeleidster, Saskia de apotheker dus, niet voldoende. Ehhhh pardon? Zij hadden haar een mail gestuurd, dat ze het meer onderbouwd wilden zien. Maar, en daar kwam ik dus ook veel te laat achter, zij was dus met vakantie en had die hele mail niet gezien. Pas 10 dagen later kwamen we er zo beiden achter. Sjongejonge zeg, houdt het nou nooit op. Aangezien ik eerst dacht, dat ik zelf iets niet goed had gedaan, was ik al in de (email)pen geklommen.

Bleek het dus om haar onderbouwing te gaan. Ze belde me op, dat ze niet snapte wat ze nou wilden horen precies. Tja, ik dus ook niet. Ik vroeg of ik haar iets mocht adviseren, want ze zeiden dat ze geen goede afsluiting of zoiets hadden. Nu heeft ze er dus bijgezet, dat ik mijn stageperiode met goed gevolg had afgesloten, en dat ik klaar ben voor een carrière als apothekersassistente, iets in die strekking. En vandaag, de 21^e dus, heb ik ze nog maar even gemaild, want ik zie nog niets aangepast. Om gek van te worden echt hoor, als er 1 apotheek durft te zeggen, dat ze niet gek zijn op studenten van Capabel, dan zal ik ze wel eens goed uitleggen, dat er weinig mensen zo capabel zijn als juist die studenten. Want als je daar je diploma krijgt, dan ben je een bikkel! Echt hoor! Wordt vervolgd, helaas.

En toen keek ik op het UWV en zag dat ik nog 8 dagen had, om er 4 sollicitaties uit te gooien. Oké dan, daar zou nog over gebeld worden maar dat is blijkbaar weer van de baan of zo? Zo frustrerend ook allemaal. Nou heb ik een baangarantie via van leren naar werken. Die heb ik ook even gemaild, dat ze op moeten schieten. En dan doe ik die 4 sollicitaties er ook zelf maar weer zo snel mogelijk uit. Niet dat het erg is, maar als ik niet kijk, dan heb ik die taak niet volbracht en krijg ik geen centjes. Nou ja, ik keek gelukkig wel. Alleen moet ik nu als een gek opschieten. En ik ben niet zo’n ster in sollicitatiebrieven schrijven. Wat moet dat moet! Komt vast goed. Ooit.

En op 1 van de avonden, lagen Sunshine en Moonlight zo ontzettend lief bij elkaar. Elkaars koppie wassen, ik smolt zowat! Dat heb ik gelukkig vast kunnen leggen! Mijn kinders weer bij elkaar. En van die momentjes moet ik dubbel genieten, want ze vinden elkaar niet altijd zo lief! Wat vroeger vanzelfsprekend was is nu een uitzondering maar het is er tenminste weer! Dat is het belangrijkste! Al die maanden, jaren zelfs, dat ik gewenst heb dit ooit nog eens te mogen zien, flitsten door mijn hoofd. Mijn vertrouwen is beloond. Daarom wordt mijn vertrouwen in die leuke baan en een gezonder leven ook niet beschaamd. Ook dat zal weer uitkomen! Let maar op. Ook dit is uitgekomen, net als dit huis. Ooit heb ik het gezegd, dat ik dat wilde en het is gekomen. Sommige dingen gebeuren snel, andere wat langzamer, maar dat komt ook omdat gewoon alles op zijn tijd komt. Maar die baan en dat gezondere lijf, die komen snel genoeg want daar ga ik in elk geval mijn best voor doen en tijd en aandacht aan schenken.

Nog maar een paar dagen, dan is 2020 voorbij en gaat 2021 beginnen. Voor mij was 2019 een vreselijk jaar. Maar 2020 blijkt achteraf geweldig te zijn. Ondanks de corona en het doodziek zijn daarvan, de geboorte van een achterkleindochter waar ik geen contact mee mag hebben, erg genoeg allemaal, overheersen toch alleen maar de geweldige dingen uit dit jaar! Mijn allerliefste Sunshine is er weer, en het licht van deze gebeurtenis overheerst alles met een helderheid, waardoor je het duistere niet eens meer kunt zien! En dan ook nog eens de verhuizing tijdens mijn examens, terug naar mijn Overschie!

En dat terwijl ik nog zo hard heb geroepen dat Woonstad me pas na december mocht benaderen. Was ik op 30 oktober al over en op mijn nieuwe adres. Ik zeg niet dat het makkelijk was, en ik heb mijn lichaam weer eens vreselijk mishandeld, maar het is gelukt! Al moet je niet vragen hoe en hoe vaak ik niet in tranen ben geweest. Van de stress, van de pijn, van de verlorenheid in het alles alleen moeten regelen. Maar ik heb het overleefd en ik zit hier geweldig! Als je maar wilt, dan kan je praktisch alles. Als ik dat niet geleerd heb dit jaar, dan weet ik het niet meer. En als je ergens totaal op vertrouwd en van overtuigd bent, dan gebeurt dat ook. Dat heb ik iedereen nu wel laten zien! Op naar een nog veel mooier 2021!