Wat heb ik gelachen gisteravond. De meesten weten wel dat de cits echt gek zijn op die gevriesdroogde snoepjes die een fortuin kosten, helaas. Zelfs de 2 kleintjes zijn mee gaan doen een tijd geleden. Daarom krijgen ze die maar 1 x per dag, anders is het gewoon niet te betalen. Als een soort ritueel krijgen ze die aan het einde van de dag, vlak voordat ik ga slapen. In elk geval altijd zo rond half 12 of middernacht.

Als ik een avonddienst werk dan krijgen ze zodra ik thuis ben, dat weten ze ook. Als ik een dagdienst heb en dus vroeger naar bed ga, dan krijgen ze de ‘heilige’ snoepjes een stuk vroeger natuurlijk maar daar gaan ze echt niet over klagen. Nu ben ik al een tijdje thuis en zitten ze al een tijdje op de half 12 zo ongeveer. Zaterdag is die klok natuurlijk weer terug gezet en de zondag hebben we alle 5 zo lui gedaan en veel geslapen, dat het snoepjes geven gewoon automatisch is gegaan. Ik heb toen niet op de tijd gelet en de cits ook niet.

Nu is Moonlight echt een grote dwingeland. Als hij wil spelen of wat hij dan ook wil, dat weet hij goed duidelijk te maken. Althans, hij gaat net zo lang door totdat ik dat doorkrijg en er naar handel. Dan is hij helemaal happy en dat zie ik natuurlijk graag. Zijn hengelobsessie is hij gelukkig wel een beetje kwijt geraakt, omdat de kleintjes hem daar geen lol meer in gunnen. Nu doet hij dat met het laserlampje want hij weet precies waar die ligt. Moonlight vindt dat heerlijk, net zo lang mauwen en kijken en dwingen tot ik precies doe wat hij wil.

Gisteravond kwam hij rond een uur of half 11, vlak voor mijn neus op de tafel zitten. Hij gaat me aan zitten staren en mauwen en draaien. Kortom, heel irritant als je tv zit te kijken. Ik vraag hem wat er nou toch is? Waarom doet hij zo? Is er iets aan de hand? Na een tijdje gedram gaat hij van de tafel af en gaat door het huis lopen mauwen. Nou ja zeg, doe me een lol Moonlight! Hij gaat languit op de eettafel liggen, hij kan me daar midden in mijn gezicht kijken, en hij zet weer zijn keel op. Hij is vrij verbaal voor een kat.

Al mauwend, en hij kan heel zeurend klinken, alsof de wereld vergaat, komt hij weer naar me toe en gaat weer vlak voor mijn giechel zitten. Maaaauuwww! Hij kijkt me recht aan. Het is ondertussen bij 11 uur op de late avond. Hij blijft maar mijn aandacht vragen en gaat op een gegeven ogenblik naar het blikje met snoepjes zitten staren, dan weer naar mij, dan weer naar het blikje. Ik heb geen kwartjes of franken meer om te vallen tegenwoordig, dat zijn nu gewoon briefjes van 5. Niet in het kader van de euro maar in het kader van mijn suffige brein.

Eindelijk raakte het briefje van 5 de grond. Oh, dat is het. Normaal is het natuurlijk een uurtje later. Het laatste half jaar dan. Hij heeft ondertussen zijn broers en zus ook al zover dat ze als gekken om me heen lopen te draaien. Ja maar jongens, ik ben nog niet zover hoor! De klok is verzet, het is gewoon nog geen tijd. Al jammerend laat Moonlight me weten dat hij het daar gewoon niet mee eens is. Hij wil zijn snoepjes en het IS nu gewoon snoepjes tijd. Moonlight zijn klok is namelijk helemaal niet verzet afgelopen zaterdagnacht. Die staat gewoon nog op dezelfde tijd.

Ga dat maar eens even uitleggen aan een kat. Die is het daar gewoon niet mee eens. Ik krijg het nog voor elkaar om het te rekken tot 23u15. Dan geef ik maar toe aan het gedram. Ik heb een kwartier gewonnen, dan kan ik de rest van de week gebruiken om het weer op de ‘normale’ tijd te kunnen doen. Het mag dan wel officieel geen snoepjestijd zijn, officieus is het dat wel natuurlijk. Hij heeft eigenlijk gewoon helemaal gelijk. Al zuchtend ga ik de lichten uit doen, mijn tandenborstel pakken en even naar het toilet. Al de dingen die ik normaal ook altijd doe voordat ze de snoepjes krijgen.

Ondertussen word ik dan bijna volledig onder de voet gelopen door 3 Tuxedo cits. Aurora gedraagt zich als de bruid die ze is en blijft netjes bij de tafel zitten, waar ze de tafelpoten van kopjes aan het voorzien is, totdat ik weer terug op mijn honk ben. Stelletje grappige gewoontedieren. Het snoepjes geven op zich is ook niet zo makkelijk als het lijkt hoor. Ik doe het dekseltje af en Rainbow springt dan als een gek om me heen. Af en toe raak ik zwaar gewond als hij mis springt en van mijn been afglijdt met uitgetrokken nageltjes om zich tegen te houden.

Als het kon klom hij gewoon in de snoepjespot. Hij krijgt dus altijd als eerste, dat gaat niet anders, als ik tenminste heel wil blijven. Moonlight staat rechts op de tafel en Skylar staat links, voor de kijker dan. Ik hou het blikje onder de neus van Skylar, terwijl ik er een handje uithaal voor Moonlight. Anders pikt Skylar al direct Moonlight zijn portie. Dan krijg Skylar een handje en Aurora doet net of ze nog steeds heel druk is met kopjes geven tegen de tafelpoten. Die moet ik dan zelfs nog een keertje extra roepen voor ze komt.

Dan krijgt zij haar handje snoep op het kleed. Ik kijk of iedereen ongeveer hetzelfde heeft gekregen en ik stel dit bij door bij de eventuele onderbedeelden nog een extra paar snoepjes te leggen. Zo, hè hè, het is gebeurd, ik kan weer verder tv kijken of mijn tanden poetsen. Ik hoor ze allemaal kauwen en kraken en vooral Rainbow en Skylar schrokken zo hard, dat ze er soms wel eens bijna in stikken. Ze krijgen ook een ietsje meer, zodat ze er langer over doen en de andere 2 de kans krijgen om hun snoepjes op te eten. Dat lukt niet altijd maar meestal weet ik dat goed in te schatten, dat ze allemaal tegelijk klaar zijn ongeveer. 

Ze houden het zelf heel scherp in de gaten. Vooral die Rainbow heeft er een handje van om de boel in de gaten te houden waar het eten of lekkers betreft. Als hij ergens hoort kauwen of kraken dan schiet hij gelijk omhoog. Mocht er iets zijn blik in de weg staan, dan gaat hij als een stokstaartje zitten kijken of hij daar overheen kan kijken. Maar zeker als het de ‘heilige’ snoepjes betreft, dan heeft hij echte arendsogen. Hielden ze maar net zoveel meer van de snoepjes uit de Action, als ze meer houden van de goedkope melk van de Action. Dat zou zo veel beter zijn voor mijn portemonnee. Maar ja, helaas, ik zal het ermee moeten doen.

Net zoals ik het ermee moet doen dat ik zondag niet mee kan naar een ontzettend leuk uitje waar ik zo lang naar uit heb gekeken. Dat het opeens zo dichtbij was, overviel me gewoon een beetje. Misschien omdat ik al die tijd heb gedacht dat ik tegen die tijd toch wel weer een stukje beter mee zou kunnen. Plotseling is het dan ineens zover en dan besef je dat het echt nog niet zal gaan. Ik heb wel hele lieve reacties gekregen van mensen die het ook jammer vinden dat ik niet kan. Dat is wel fijn en geeft wat troost. Ook daar gaan we gewoon een keertje mee afspreken als ik weer wat beter ben.

Ik heb absoluut geen zicht op hoe lang dat kan duren. Ik had eigenlijk wel verwacht dat het nu al iets beter zou gaan maar dat is gewoon niet zo. Ja, oké, ik slaap niet meer hele dagen. Maar dat is het dan ook zo’n beetje, qua vooruitgang. Ik ben er in elk geval wel mee bezig. Straks mijn lijstje met dagelijkse acties, nou acties, sturen naar Stefan, de therapeut. Ook heb ik een afspraak staan op de 10^e met de paranormaal therapeute, afgekort PeeT. Dubbelop proberen beter te worden, dat is toch echt wel er iets aan willen doen.

En dat wil ik dan ook graag. Hieruit komen, echt een keertje vooruitgang merken, dat zou ik heel fijn vinden. In het kader van positiviteit, zie ik het niet meer hele dagen slapen dan ook als een grote vooruitgang. Het voelt nog niet zo maar toch wil ik dat zo zien. Ik denk namelijk wel dat het al een stapje vooruit is. Ik weet ook dat het steeds voorlopig 3 stappen vooruit en 2 achteruit zal zijn. Alsof het een processie is. Maar dat geeft niet, als het maar vooruit gaat.

Straks krijg ik die 2 afspraken voor mijn kiezen, eerst stofzuigen en dan aankleden. Morgen bij Kim een lekkere latte macchiato gaan scoren. Of, weet je wat, ik ga gewoon lekker bij haar eten. Lees je wel even goed alles Kim, ik kom eten morgen... Zij heeft een cadeautje voor me liggen, van Sandra, omdat ik die diabetesspullen heb gegeven. Dat kan ik dan gelijk op gaan halen. Hartstikke lief natuurlijk van Sandra van de kat en dat had ze echt niet hoeven te doen. Maar wel heel erg lekker heb ik al gezien aan de foto die Kim me stuurde. Allemaal lekkere kazen, crackers en rosé.

Daar ga ik dan lekker van genieten in alle dankbaarheid. Bedankt hoor San, ik hoefde er niets voor te hebben, als je kat er maar mee geholpen is, dat is het belangrijkste. Maar wel heel lief én lekker, ik zal proosten op jullie met een glas rosé in de ene hand en in de andere hand een crackertje met kaas waar waarschijnlijk 2 kleine rovertjes om lopen te zeuren of proberen het uit mijn hand te trekken, terwijl ik 1 oog goed op de kaas moet houden. Want kaas is ook ‘heilig’ voor de harige heren. Cheers!

"Als we in slaap zijn in deze wereld, zijn we wakker in een andere.

When we are asleep in this world, we are awake in another."

Salvador Dali Spaans schilder 1904 - 1989

Het pakje van Zooplus was er al snel vandaag. Alleen ben ik dat zelf niet, wel zo snel als dikke stront, zou mijn opa zeggen. Mijn plan om dan daarna een boodschapje te gaan halen viel dan ook weer eens volledig in het water. Ik heb wat op lopen ruimen vandaag. Gewoon wat rommeltjes wegleggen, alles een beetje glad maken. Ik moet dan eigenlijk ook nog stofzuigen, elke keer een gevecht om dat te gaan ondernemen. Normaal deed ik dat gewoon elke dag. Dat is nu wel even anders.

Soms even snel, gewoon voor het gezicht en mijn eigen gevoel. Een andere keer weer behoorlijk uitgebreid en alles meenemend. Nu moet het gewoon volledig in etappes, of ik het nou met de Franse slag wil doen of niet. Omdat het elke dag gewoon niet lukt, kan ik het eigenlijk ook niet meer met de Franse slag doen. Het is gewoon na een paar dagen en met 4 rennende haarballen hartstikke nodig. Irritant genoeg op zich. Ook daar wil ik me in proberen te schikken maar als er zo’n fel zonnetje in je huis schijnt, word je daar toch echt niet vrolijker van.

De katten zijn me er volgens mij best wel dankbaar voor want die vinden het nog verschrikkelijker dan ik. Alleen Aurora heeft het lef om in de buurt te blijven. Maar als dat brullende monster té dichtbij komt, is ze weg. Heel soms doet Rainbow dat ook, volgens mij alleen maar uit pure nieuwsgierigheid. Net zoals hij altijd wil kijken in het toilet als er doorgetrokken wordt. Zijn nieuwsgierigheid is pas bevredigd als het toilet weer helemaal stil valt. Dan pas komt hij er uit en kan ik de deur dicht doen. Ik vraag me dan wel eens af wat hij daarvan denkt.

Dat lijkt me hilarisch om daar stiekem even naar te kunnen luisteren. Ik heb ooit eens een boek gelezen, Twee honden heet dat geloof ik, van de schrijver van Waterschapsheuvel. Ook al zo’n tranentrekker. Die ene hond is zijn baasje kwijt geraakt, hij wordt naar een onderzoekscentrum afgevoerd om gebruikt te worden voor vivisectie. Daar komt hij een andere hond tegen, die daar al langer zit.

Ze worden vrienden en samen ontsnappen ze uit dat nare vivisectie laboratorium. Die gaan dan samen verder op pad, op zoek naar de baas van de terriër. Op de ene hond is al vanaf puppy af aan geëxperimenteerd. Vooral een soort van verdrinkingsproef waardoor hij een enorme angst voor water ontwikkeld. Ze beleven allerlei avonturen en trotseren vele grote gevaren.

Hun gesprekken zijn ontzettend leuk. Die met de baas vertelt hoe geweldig zijn baasje wel niet is. Hij steekt zijn hand uit naar de muur en opeens is het weer licht. Hoe bijzonder is dat baasje wel niet! Hij ziet hem als een soort God. Die andere wil ook zo’n baasje en de ander verzekert hem ervan dat zijn baasje ook wel voor hem zal willen zorgen. Ondertussen zoekt de baas net zo hard naar zijn hond als andersom.

Daar krijg je ook nog wat van mee. Soms zijn ze zelfs heel dicht bij elkaar in de buurt, zonder het te weten. Dan moet ik gelijk aan mijn eigen zoektocht naar Sunshine denken, dat zal ook wel vaak zo geweest zijn. Het boek is een  diep triest verslag ook over vivisectie, laat zo’n vent zich lekker zelf testen in plaats van hulpeloze dieren te pakken. Ik heb even zitten googelen maar ik heb ‘m gevonden, zie foto.

Vreselijk vind ik dat maar het boek had, geloof ik dan toch, een happy end. Of misschien heb ik dat er zelf van gemaakt in mijn hoofd, kan ook. Het is jaren geleden dat ik het gelezen heb. Ze vinden het baasje na veel ellende, of hij hun en omdat die hond met de dodelijke watervrees zo graag ook bij hen wil zijn, zwemt hij zelfs een rivier over. Natuurlijk houdt de man ze allebei. Ik weet nog dat ik tranen met tuiten heb zitten huilen tijdens het lezen. Mocht er iemand zijn die het héél toevallig net zit te lezen, sorry, ik had SPOILER ALERT moeten roepen van te voren.

De mannen van de half afgebouwde steiger aan de overkant zijn vanmorgen ook weer begonnen. Ik was gelukkig vroeg wakker en anders had ik het vanzelf wel geworden. Ze zijn niet misselijk met hun grote radio in elk geval. Aan het eind van de middag zit er ook nog eens een soort wit gaas omheen helemaal. Als ik uit het raam kijk dan is het net of het zwaar mistig is. Heel raar want kijk je dan de andere kant op, heb je daar geen last van. Bizar effect zo’n wit gaas.

De katten vinden het reuze interessant en Aurora zit al de hele middag voor het raam te kijken wat ze daar allemaal aan het doen zijn. Ah, arme Aurora. Met haar witte schutkleur. Lag ze op de zachtroze deken daarnet, ja met grijs en wit ook maar dan valt ze niet echt op. Plof ik op de bank, praktisch bovenop haar. Ik heb nu wel een paar krabbels op mijn kont maar die heb ik dan ook wel verdiend. We schrokken ons beiden rot natuurlijk.

Zie je het voor je, in slow motion? Zo’n grote kont die zo op je af komt. Redden wat er te redden valt! Nagels erin en wegspringen, moet ze gedacht hebben. Ik geef haar geen ongelijk. Domme ik. Het gebeurt me wel vaker hoor maar dan zie ik het meestal net op tijd. Nu  plofte ik gewoon even neer zonder te kijken. Zo’n zwart/witte bal valt dan gewoon veel meer op. Aurora verstaat toch al goed de kunst om zich een soort van onzichtbaar te maken. Dit keer niet ten gunste van zichzelf helaas. En mijn arme bil had ook pech.

Vanmiddag toch weer even bij zitten komen van het opruimen. En ja hoor, daar waren ze alle 4 weer. Gezellig hoor, zo met zijn allen op de bank. Aurora was veilig voor mijn grote achterwerk, in de krabpaal gaan liggen. Ik zag haar zo af en toe kijken en dan denken, nou nee, mij niet gezien. Straks is er weer een zonsverduistering, ik blijf wel veilig afgeschut hier. En gelijk heeft ze, ik zou dat zelf ook zo gedaan hebben. De andere 3 zijn nog nooit door me geplet dus die kwamen er gezellig bij.

Ik heb een laatje erbij gepakt en dat even allemaal uitgezocht, de helft weggegooid en toen had ik weer een opgeruimd laatje. Ik merk alleen dat ik van zoiets een beetje zenuwachtig word, of zoiets dan. Maar goed, ik moet het toch steeds maar even proberen. Anders weet je natuurlijk niet of het nu wel lukt. Blijkbaar moet ik toch nog even wat meer geduld hebben. Alsof ik een olifant aan het doodgooien ben met wattips. Dat duurt wel even, ik ga er maar bij zitten..

Ik had ook nog wat willen lezen maar helaas, niet gelukt. Geen rust voor. Morgenochtend weer slim zijn en dan de stofzuiger pakken, zodra ik eruit en wakker ben. Eerst een bakkie koffie natuurlijk, anders gaat het helemaal niet. Ik krijg natuurlijk morgen die man voor de woningstichting én die voor of juist tegen de muizen. Dat er dus 2 afspraken tegelijk zijn gepland, zonder dat ik daar enige invloed op kon uitoefenen, daar krijg ik het ook van. Ik vind dat niet zo prettig.

Ik hoop maar dat ze netjes vlak na elkaar komen of met een pauze ertussen en niet tegelijk. Dat kan makkelijk want de ene zou tussen 13 en 15 uur komen en de ander tussen 13 en 17 uur. Maar tegelijk? Dat vind ik niks. Ik laat niet graag vreemden in mijn huis, zonder dat ik daar zelf bij ben. En dat van die 2 dingen tegelijk, daar kan ik nu gewoon even helemaal niet tegen. Ik ben benieuwd of ik mijn vriendelijk zelf morgen wel blijf, als ze allemaal tegelijk aanbellen. Misschien heb ik gewoon een keertje mazzel. Ik ben benieuwd. 

"Men heeft pas het echte plezier aan een boek, wanneer men er bij iedere lezing nieuwe dingen in ontdekken kan."

D. H. Lawrence Engels schrijver 1885-1930

Afgelopen week heb ik geprobeerd elke dag wel iets te doen, zelfs geprobeerd een tandje meer te doen. Niet dat dit gelukt is maar ik heb het tenminste wel geprobeerd. Vandaag had ik me ook weer van alles voorgenomen. Maar op de een of andere manier kwam er helemaal niets uit de verf. Ik heb echt de hele dag op de bank gelegen. Wat tv gekeken maar dan toch tussendoor weg dommelen.

Op zich vonden de cits dat wel heel gezellig. Ze lagen tenminste alle 4 lekker in de buurt, de hele dag. Dit gebeurt, ondanks mijn vermoeidheid, nou ook weer niet zo vaak dus daar hebben ze lekker even van geprofiteerd. Ik zelf voel me dan altijd op de een of andere manier schuldig over dat niets doen. Dat slaat natuurlijk nergens op, dat weet ik ook wel. Toch voelt het zo als ik, zoals vandaag, echt helemaal niets uitvoer.

Aangezien ik dan wel steeds in slaap blijf vallen, ga ik er maar gewoon vanuit dat het wel nodig zal zijn geweest. Ondertussen begin ik een klein beetje te leren dat ik eigenlijk niets te vertellen heb hierin. Plan jij maar lekker van alles, dan zullen we nog wel eens zien of dat wel door gaat. Voor iemand die het altijd razend druk had, blijft dit raar. Ik heb dan ook wel elke dag iets gepland voor mezelf. Omdat ik een ‘rustdag’ een soort van belachelijk vind als je al zo weinig doet.

Maar dat maakt niet uit. Dan plant mijn lijf dat zelf wel even in. Blijkbaar. En op zich is dat ook wel eens een keertje nodig. Bij een fulltime baan dan plan je ook van alles op je vrije dagen maar ook dan moet je wel eens even een keertje helemaal niets doen. Gepland niets doen dan. Alleen al van het idee kan je uitrusten, bij wijze van spreken. Dat ik dat al die tijd niet gedaan heb, begrijp je natuurlijk wel. Als ik een keer te veel doe, dan wordt ik sowieso al op non actief gezet. Daarom vond ik dat ook niet nodig. Misschien moet ik dat toch wel doen, ik weet het niet.

Ik zat ook met het uitje van volgende week zondag. Dat stond al in het begin van het jaar vast. Een dagje ’s Heerenberg, met allemaal Rulof lezers. Daar ben ik een paar jaar geleden met mijn moeder ook naartoe gegaan. Dat is echt heel leuk. Vooral de 3 boeken van zijn biografie komen daar echt helemaal tot leven. Het leuke is ook dat zijn geboortehuis er nog steeds staat. Het is alleen nu een winkeltje geworden, de 7^e hemel heet dat, hoe kan het ook anders.

Bovendien is het met dezelfde gids, die mijn moeder en ik toen ook hadden en die doet dat echt geweldig. Hij leest dan steeds op bepaalde plekjes passages uit de boeken die daar dan bij horen. Echt heel leuk om te doen. Dat was echt voor herhaling vatbaar. Je kent al vele mensen van de Rulof groepen op Facebook maar dat is toch anders als je ze persoonlijk ontmoet. Bovendien is het fijn om met gelijkgestemden te zijn.

Het is wel een behoorlijk stuk rijden. Miranda wilde dat ook steeds al zo graag doen en we hebben toen zoveel maanden geleden, besloten om dan samen te gaan. Voor haar is het helemaal ver, vanuit Brabant. Ze zou dan bij mij logeren en dan vanuit hier ’s morgens vroeg weg gaan, dan is het nog 2,5 uur rijden. Niet wetend wat mij zou gaan gebeuren heb ik ons toen direct opgegeven. Dat was zo leuk om naar uit te kijken. Ook komen er een paar mensen die ik heel graag een keertje in het echt zou willen zien. Mensen waar je al een soort van band mee hebt opgebouwd.

Er komen er 2 helemaal uit België ook, en juist die 2 had ik zo graag willen ontmoeten door de leuke band die we zo online al hebben opgebouwd. Van de week, zag ik opeens dat dit uitje al de volgende zondag zal plaats vinden. Jeetje zeg. Dat is wel heel snel opeens. Ik heb dan ook zo’n raar tijdsbesef, ik schrok ervan. Zeker als ik in overweging neem, wat me ondertussen allemaal wel én niet lukt. Want het is wel steeds een behoorlijk stuk lopen. Zeker als je alles wilt zien. Dus zat ik het in mijn hoofd helemaal goed te praten of naar andere oplossingen te zoeken om toch maar te kunnen gaan.

Die mensen wil ik zo graag ontmoeten en de anderen is het leuk om ze weer eens te zien. Maar Miranda had zich er ook zo op verheugd. Die zou ik dan ook laten zitten. Ik laat mezelf ook wel zitten natuurlijk maar dat is wat anders. Ik doe momenteel niet veel anders. Ik zat me dan ook te bedenken, ’s Heerenberg is zo’n leuk stadje vol met cafeetjes en eethuisjes, als zij gaan lopen, dan ga ik wel in een cafeetje zitten of zo. Tot ze weer in de buurt zijn. Maar ja, nog wetend hoe het vorige keer ging, dan zit ik dus gewoon de hele dag in mijn uppie in een cafeetje. Dan kan ik ook niet echt ontspannen natuurlijk.

Ik kan moeilijk languit gaan liggen in zo’n gelegenheid. Misschien dan in de auto even gaan liggen of zo? Dat slaat natuurlijk ook helemaal nergens op. Maar ik wilde zo graag toch kunnen gaan dat ik maar dingen bleef proberen te bedenken. Ik kwam er gewoon niet uit. Alleen de reis al is zo lang, een paar uur rijden, dat is dan ook weer zonde om dat voor niets te ondernemen. Want echt meedoen en mee gaan, dat gaat me gewoon niet lukken.

Uiteindelijk sprak ik mijn gevoelens uit naar Miranda, een beetje voorzichtig nog en eigenlijk hopend dat zij dan zou zeggen ‘ja dat is toch prima, dan wacht jij gewoon even tot je weer bent uitgerust’ of zo. Tegen beter weten in eigenlijk want ik kan rusten tot ik een ons weeg, die vermoeidheid blijft natuurlijk. Miranda belde me gelijk op en zei kordaat dat ze al hoorde hoe ik zat te twijfelen en niet de partypooper wilde zijn, dat zij dan maar gewoon besliste dat we niet zouden gaan. Zo, dan was ik daarvan ontheven.

Heel lief natuurlijk van haar, ze heeft ook wel gewoon gelijk. Hoe graag ik er ook heen zou willen gaan, dat gaat me nu gewoon voor geen meter lukken. Ik denk dat ik van de reis heen en terug alleen al, last zou hebben. Laat staan om dan ook nog stukken te gaan lopen en veel babbelen met de mensen om me heen. Als gewoon een middagje zitten praten met vriendinnen thuis me al helemaal uitput. Dat is gewoon heel erg eigenwijs en eigenlijk wel een klein beetje dom. Ik kom nauwelijks de straat hier uit en dan een boswandeling willen maken?

We gaan gewoon aan de organisator vragen of hij dit volgend jaar nog een keertje wil plannen, met dezelfde gids en zo. Dan hoop ik dat dit me tegen die tijd wel zal lukken en ik weet er nu al een paar extra die dan ook zeker mee gaan. Ik heb dat van deze datum ook gewoon gedacht hoor, oh, dat is nog zover weg, tegen die tijd gaat het vast al stukken beter met me. Niet dus. En dat vind ik dan ook wel heel erg jammer en vervelend. Miranda had me al snel gerustgesteld dat zij dat helemaal niet erg vond ook. Natuurlijk, jammer dat we niet gaan maar het lukt gewoon nog niet. Geen man overboord, er komen vast wel meer kansen.

Ik voelde me tegelijkertijd opgelucht en teleurgesteld. Ik moet er zoveel leuke dingen voor laten. Ik loop tegen zoveel dingen aan. Dat is enorm frustrerend en zeker met dit soort dingen. Maar ik wil ook geen hele nacht lopen gillen van de zenuwpijnen, die zijn echt niet uit te houden. Bovendien worden de katten daar ook bang van. Realistisch gezien kan ik er gewoon echt niet naartoe en dat blijf ik gewoon best erg vinden. Zo, nou moet ik het maar even loslaten. Ik heb mijn frustratie er even uitgegooid. Leuk is natuurlijk anders maar ik zal het ermee moeten doen.

Het is zoals het is, dat zal ik voorlopig toch moeten accepteren. Ik kan niet eens de winkels in zonder het benauwd te krijgen, daarom moet ik ook niet denken dat ik zoiets kan doen. Volgende keer beter, dat komt echt wel een keertje goed alleen nu nog niet. En zo’n dagje als vandaag die moet ik gewoon in een ander licht bekijken. Niet als een verspilde dag maar als een dagje genieten met de cits. Freud zei het al, tijd met katten besteed is nooit verspilde tijd. Nou, Freud kan het weten, toch?

Aangezien mijn gsm op mijn bureau lag, en ik te belatafeld was om die te pakken, heb ik ook niet gekeken of het vandaag ergens weer eens 13 graden was. Maar toch kreeg ik de 13 vandaag genoeg voor mijn kiezen. In de serie die ik zat te kijken kwam het steeds naar voren. Toen ik net wakker werd en nog half suffig lag te kijken naar een programma over een soort van rang van seriemoordernaars, waren ze de vorige keer blijkbaar op nummer 13 blijven steken want daar begon het nu weer mee. Ik kom er niet onderuit, net als mijn broer en de rest dat ook hebben. Ik blijf het leuk vinden. Het is wel even wat anders dan elkaar elke dag even bellen maar het is wel ‘the next best thing’ op het moment.

Morgen moet de stofzuiger er toch ook weer aan geloven, nou ja, hij of ik. En als er nog puf is, ga ik even een boodschapje halen. Pakket van Zooplus komt ook morgen, dan ga ik mooi erna of ervoor, zodra ik weet hoe laat. Dinsdag komen zowel de man van Woonstad voor een APK als iemand van Rentokil voor muizenpreventie. Ik heb 4 muizenvangers lopen, ik heb er dus echt nooit last van. Al kan ik ze wel horen rennen soms tussen de plafonds. Woensdag maar een rustdagje plannen en donderdag weer naar de therapeut. Kijken of hij nog wel wil na het lezen van mijn 8 A4tjes vol.