"Tijd die is besteed met katten, is nooit verspilde tijd. "

Sigmund Freud Oostenrijks psychiater 1856-1939

Ik zie allerlei leuke dingen voorbij komen de laatste dagen. Of ik hoor opeens een hele mooie quote of van die statements die dan, en toeval bestaat niet, precies helemaal bij mij horen in dit moment. In het kader van de 13 van mijn moeder, zoals ik die ben gaan noemen, wat het ook weer zover. Het was maar elf graden en het ding had zich vannacht al gereset. En wederom reset het ding zich weer vlak voor mijn neus. Vol verwachting zit ik te kijken of er een 13 graden gaat verschijnen.

Nee, dat niet maar hij is wel gereset om 13u31. Lekker heen en weer verhaal, laten we maar zeggen. Natuurlijk is er weer een screenshot van gemaakt. Ik ben ze aan het verzamelen. Vlak ervoor had mijn schoonzus een foto gestuurd van een hond die 13 puppies heeft gekregen, ergens in Friesland, waar zij vandaan komt. En dat niet alleen, de soort hond die de puppies heeft gekregen, is een zelfde hond als die mijn moeder ook gehad heeft, Bonkie heette hij. Toeval bestaat? Echt niet! Wat jij wilt hoor, ik weet wel wat ik vind.

Ik zal de foto’s erbij doen als bewijs. En terwijl ik dit allemaal begin op te schrijven, zie ik dat het weerbericht op mijn gsm zich weer gereset heeft. Ja hoor, het is nu 13 graden. Ik krijg zo wel een hele grote verzameling screenshots van 13 graden op allemaal verschillende data. Wel grappig. Ze blijft lekker bezig zo, die moeder van me. Gordon heeft zijn vlinders, wij hebben de 13. Of de 10 of 58 of 85. Het blijft leuk, best lief van haar en al die anderen die ons van een voortbestaan willen blijven overtuigen. Wij weten dat al wel, voor ons is het echt alleen maar leuk.

Omdat ik vaak al moe ben zonder ook maar iets te doen, heb ik veel dingen, die ik normaal even boven breng, steeds in de zijkamer gezet. Alleen kon ik daar ondertussen mijn kont niet meer keren. Ja, ik weet het, het is dan wel een grote ondertussen maar toch. Dat is niet fijn en ik kan al niet echt tegen rotzooi dus ook daar niet. Puf om er echt iets tegen te doen is er niet maar toch werd het nu een beetje te gek. Daarom heb ik van de week elke keer iets voor de trap naar boven gezet. Nu werd het dus een zooitje op de gang.

Daar moet ik regelmatig langs en zo wordt het vanzelf een doorn in mijn oog. Daarom heb ik de laatste dagen gewoon elke keer iets naar boven gebracht. Vandaag het laatste nog dat er stond en ik heb weer een redelijk ogende gang. Wie geen puf heeft moet gewoon verdomd slim zijn. En dat ben ik gelukkig, dat scheelt een hoop. Alleen als ik die momenten heb waarin ik even helemaal niet meer kan denken, maar die reken ik niet mee. Lijkt mij niet meer dan normaal.

Gisteren ben ik vrij vroeg in slaap gevallen. Helemaal omringd was ik door de cits. Moonlight tegen me aan, Aurora in een mandje vlak bij, Skylar in een krabpaal en Rainbow op een schapenvelletje. Als ik zo rond keek, zag ik ze alle 4 liggen. Dat vind ik prettig, zo lekker bij elkaar allemaal. De 2 oudsten zijn ook best wel steeds vaker beneden. Ook dat vind ik prettig. Soms wisselen ze elkaar af, de kleintjes boven en de groten beneden. Maar het fijnste vind ik het toch als ik ze allemaal in mijn vizier heb. Lekker gezellig is dat.

Ik heb mijn levensverhaal net nog even na zitten lezen. Ik heb er nog wat regels tussen gedaan, lege hoor, zodat het makkelijker leest. De nu 8 pagina’s tellende berg opsommingen van de grootste gebeurtenissen, heb ik nu naar de therapeut gemaild. Donderdag moet ik er weer naartoe en dat heeft hij echt niet zomaar even gelezen. Ik heb er nog bij gegrapt dat hij dan lekker wat te lezen heeft als hij niets te doen heeft. Dinsdag stuur ik hem mijn dagelijkse doe dingen lijstje wel. Dan heeft hij de hele maand bij elkaar gelijk.

Die kittens zijn echt rare jongens hoor. Ik geef ze nog steeds kattenmelk, daar zijn ze helemaal gek op vanaf ze hier zijn. Dat was toen een mooie compensatie voor het missen van hun moedermelk. De laatste tijd kwamen ze niet meer zo enthousiast op me af als ik, na het voeren van de hele bubs, op ze af kwam met twee kleine schaaltjes met melk. Ik kocht de wat duurdere merken en dacht dat ze dat vast veel lekkerder zouden vinden. Dit merk was bijna op en ik had nog wat van die goedkoperen van de Action staan.

Sinds ik ze die weer geef, worden ze weer net zo laaiend enthousiast als eerst. Zodra het bakje de grond raakt, als het niet uit mijn handen wordt gemept, dan vliegen ze daar eerst op af en laten hun eten ervoor staan. Oké dan. Voortaan maar de goedkopere versie halen dan maar. Dat is ook voor het eerst bij deze dure jongens. Ik vind het niet erg hoor, als zij het maar lekker vinden. Normaal vinden ze juist alles lekkerder wat gewoon duur is. Dat hebben ze wel een beetje van mij. Dat moet ik dan ook wel weer eerlijk toegeven.

Ik kwam ook nog een mooi stukje tekst tegen, dat ik ooit eens heb opgeslagen. Dat is het voordeel als je wat zit te zoeken op je pc. Het geeft een beetje aan hoe wij als mens denken over het leven na de dood, door een gesprek van 2 baby’s die in moeders buik zitten en een gesprek aangaan. Ik vond het mooi, daarom deel ik het ook hier. Het komt goed overeen met hoe verschillend wij er hier ook overdenken. Ik denk meer als baby 2, dat zal iedereen wel begrijpen. Hier komt ie:

In een baarmoeder zaten twee baby’s. De ene vroeg aan de ander: ‘Geloof jij in leven na de geboorte?’ De ander zei, ‘Maar, natuurlijk. Er moet ‘iets’ zijn na de geboorte. Misschien zijn we hier om ons voor te bereiden op wat hierna komt.’ ‘Nonsens’, zei de eerste. ‘Er is geen leven na de geboorte. Wat voor leven zou dat dan zijn?’ De tweede zei, ‘Ik weet ‘t niet, maar er zal in ieder geval meer licht zijn dan hier.

Misschien lopen we wel met onze benen en eten we uit onze monden. Misschien hebben we andere zintuigen die we nu nog niet snappen.’ De eerste reageerde, ‘Dat is absurd! Lopen is onmogelijk. En eten met onze monden? Belachelijk! De navelstreng voorziet ons van voeding en alles wat we nodig hebben. Maar helaas, de navelstreng is zo kort. Leven na de geboorte moet dus logischerwijs uitgesloten zijn.’

De tweede volharde. ‘Nou, ik denk dat er iets is en het is anders dan hier binnen. Stel dat we de navelstreng niet meer nodig hebben.’ Waarop de eerste reageerde, ‘Nonsens. En wat dan als er leven zou zijn, waarom is er dan niemand ooit van teruggekomen? Geboren worden is het einde van het leven hier, en in het post geboortetijdperk is er niets dan duisternis, stilte en de ondergang. Het brengt ons nergens.’ ‘Ik weet het niet hoor’, zei de tweede, ‘maar we zullen mama in ieder geval ontmoeten en zij zal heus wel voor ons zorgen.

‘Mama? Geloof jij echt in mama? Dat is ronduit lachwekkend. Als mama bestaat waar is ze dan nu?’ De tweede zei: ‘Ze is overal en om ons heen. We zijn omgeven door haar en we zijn van haar. Het is in haar waar we leven. Zonder haar zou deze wereld niet bestaan.’ ‘Nou, ik zie haar niet. Dus het is niet meer dan logisch dat ze niet bestaat.’ zei de eerste. Waarop de tweede antwoordde, ‘Soms, als je stil bent en je focust en dan echt, echt goed luistert, kun je haar aanwezigheid voelen en kun je haar liefdevolle stem horen die roept van boven.’

Ik vond het wel een leuk verhaaltje in elk geval. En eh, baby 2 heeft uiteraard volledig gelijk. Dat zal die eerste vanzelf wel zien, als hij eenmaal geboren is. Zo gaat dat hier ook. Iedereen komt er vanzelf wel achter. Daar hoef je niet eens moeite voor te doen. Zo gaat dat ook met de boeken die ik lees. Het enige dat je ermee kunt doen is ze aanbieden, erover vertellen. Wil die ander ze dan lezen, dan lukt dat of wel of niet. Willen ze er niets mee te maken hebben, ook goed. Maar ook dat geeft niet. Ooit komen ze er vanzelf achter. Dat gebeurt bij iedereen ooit wel een keer.

Ik ga lekker afsluiten hier zo, als alles is geplaatst. Even wat foto’s plakken om te laten zien dat ik die 13 en meer, niet zomaar even verzin. En bij de quote van de dag staat een hele mooie, van Steve Jobs. Maar daar kijken maar weinig mensen naar, hij staat daar in het Engels dan vertaal ik hem voor hier maar even: Je kan de punten niet verbinden als je vooruit kijkt, je kan ze alleen verbinden als je terug kijkt. Dus op de een of andere manier zal je erop moeten vertrouwen dat ze zich zullen verbinden in de toekomst. En dat heb ik, vertrouwen, het komt altijd allemaal helemaal goed. 

"You can’t connect the dots looking forward, you can only connect them looking back. So somehow you’ve got to trust them to connect in the future. "

Steve Jobs

Ik ben gisteren braaf de verwijsbrief gaan halen, ik liep alleen helaas de brievenbus voorbij. En dat is best weer een end terug lopen en dat lukt nog niet zo heel goed. Maar ik vergeet dan wel alles, ik ben nog lang niet gek natuurlijk. Ik liep gewoon vanaf de dokter het hoekje om, dan ben ik al bijna thuis. Mijn autootje stond alleen zelfs nog dichterbij. Daar ben ik maar ingestapt en ben ik naar Overschie gereden, waar ik altijd mijn shag haal staat een brievenbus pal voor de deur.

Ik had nog wel geen shag nodig maar die heb ik toch maar gelijk gehaald. Dan hoef ik er van de week niet meer speciaal voor daarheen te rijden. Nou, ik vond mijzelf reuze handig hoor. Af en toe werkt dat morsige brein van me nog wel. Niet als ik het echt nodig heb maar goed, er is nog hoop, vond ik toch na deze actie van mij. Wat er dan ook allemaal kapot aan mij mag zijn of gaan, mijn positieve denken krijgen ze met geen 10 paarden uit mijn hoofd.

Als ik dan thuis kom dan denken de cits altijd dat ik iets lekkers bij me heb en ze hadden dit keer geen gelijk. Meestal wel maar niet altijd. Dat is beter dan altijd wel. Ze blijven altijd om me heen drentelen en als er niets tevoorschijn komt dat kraakt en uitgepakt wordt dan weten ze het al. Ze heeft weer eens niets bij zich. Verdorie. Ze druipen dan langzaam en 1 voor 1 af. Ja jongens, volgende keer misschien. Voor ik wegging hadden ze al allemaal een stukje zalm gekregen hoor, je hoeft er geen medelijden mee te hebben.

Ik had erna eigenlijk direct onder de douche willen springen maar daar was ik dan weer net iets te moe voor. Ik ben lekker onderuit op de bank gaan zitten en ik ging weer eens een poging wagen om te lezen. Na een bladzijde of 3 ging toch wel het licht uit. Vervelend hoor want ik lees zo graag. Altijd in een boek van Jozef Rulof natuurlijk. Dat is al geen lichte kost en je moet er vaak toch goed bij nadenken. Dat kan mijn grijze massa blijkbaar nog net niet goed hebben. Maar het geeft niet, beter 3 bladzijden dan niets.

Deze boeken, het zijn er 27, zijn echt zo wonderlijk. Buiten wat erin staat dan want dat is al wonder genoeg. Als je er eentje leest, of gelezen krijgt dan, dan blijft de inhoud je bezig houden. Voor altijd eigenlijk wel. Lees je hetzelfde boek later nog een keer, dan snap je het al een stuk beter dan de keer ervoor. Dat was me uit mezelf al opgevallen maar pas later las ik er ook in dat dit ook de bedoeling is.

Als je het boek 1 x gelezen hebt, dan zit je voor dat boek in de 1^e klas. Lees je het 2 x dan zit je in de 2^e. Ik heb gewoon nooit meer nieuwe boeken nodig zo. Je raakt niet uitgelezen en inderdaad, elke keer als je een boek opnieuw leest, dan snap je niet dat je iets niet snapte eerst. Of je leest opeens iets zo verbazend nieuws, dat je niet begrijpt waarom dit je vorige keer niet is opgevallen. Ik heb al een aantal boeken meer dan 1 x gelezen, sommigen 2 x en anderen weer 3 x. Het boek dat ik het meest gelezen heb, Het ontstaan van het Heelal, heb ik al 5 x gelezen zelfs. Nog 1 x en ik heb de hele lagere school van dat boek gehad. Ik denk dat er dan zelfs nog de middelbare gaat volgen.

Je kan het geloven of niet, maar het blijft me steeds maar weer verbazen dat ik er na zoveel keer nog steeds nieuwe dingen in ontdek. Begin dit jaar was ik weer begonnen in het eerste boek, Blik in het Hiernamaals, om mijn moeder een beetje te helpen op de stukken waar ze niet doorheen kwam. Ik dacht dit boek al van binnen en van buiten te kennen. En dan nog kwam ik nieuwe dingen tegen. Ook een stuk wat ik speciaal voor haar aan het zoeken was en dat haar best geholpen heeft. Daar ben ik dan ook heel blij om en dankbaar voor. Dat is dat voor haar kon doen is heel mooi. Ik heb echt nooit meer een nieuw boek nodig. Ze vernieuwen zichzelf hier gewoon.

Pas bij zevenen in de avond werd ik wakker. Wat is het toch nog steeds al heel snel teveel wat ik ook doe. Ik probeer mijn schouders op te halen. Ik zal het er voor nu mee moeten doen. Volgens mij maakt het je eraan ergeren alles alleen maar erger. Daarom moet ik dat ook proberen te laten. Of dat lukt is een heel ander verhaal. Ik vind het wel lastig omdat je gewoon (nog) niets voor elkaar krijgt. Even een boodschapje doen en je dag is gewoon weg.

Dan wordt er ook wel eens gevraagd, verveel je je niet, zo alle dagen thuis? Was dat maar waar, zodra dat gaat gebeuren dan weet ik dat ik iets verder aan het komen ben. Dat is het punt juist. Omdat je haast niets kan doen, ligt er zoveel om te doen. En dan heb ik het alleen al over hier in huis zelf. Aan de andere kant, ik heb me nog nooit in mijn leven verveeld. Ook al sluit je me maandenlang op in mijn eigen huis dan verveel ik me nog niet. Ook geen goeie graadmeter dan eigenlijk, nu ik erover nadenk.

Gisteravond, toen ik eindelijk echt helemaal wakker was, heb ik de katjes verzorgd, bakken gedaan en kon ik weer gaan banken met op het programma ‘Gordon gaat trouwen’. Nu zijn de meningen over Gordon best flink verdeeld. Je haat hem of je houdt van hem. Ik ben van de groep die van hem houdt. Die grove humor, tja, zo is mijn hele familie. Ja, hij gaat wel eens over het randje maar ja, wie niet? Alleen van hem is het gefilmd, hij is dan gelijk de lul. Ik zie juist altijd die hele gevoelige man die achter die grote mond zit.

Dat bleek ook weer eens uit dit programma. Ik vond het enorm vermakelijk. Vooral de mensen die op komen draven. Zelfs vrouwen! Terwijl ze toch echt weten dat hij homo is. Dat is echt heel dom, als je dan jezelf als kandidaat wilt zien als vrouw. Ik ben met een homo getrouwd geweest en geloof me, dat werkt niet hoor. Voor allebei de partijen niet. Ik begrijp niet dat je zoiets zelf niet snapt. Seriously? Ik vond het in elk geval enorm leuk om naar te kijken. Volgende week weer.

Vanmorgen ben ik tussenin wakker geworden, tussen de katten maar ook qua tijd. Het was half 10 en dat is wel laat maar gelukkig niet zo laat als gisteren. Ik word liever zo om een uur of 8 wakker. Dan heb ik nog enigszins iets dat op een dag lijkt. Want rond 5 uur ben ik gewoon te moe voor wat dan ook, veel tijd heb ik zo niet. En als ik een boodschapje of zo doe, dan is de dag zelfs al veel eerder om. Gelukkig werd ik niet met herrie wakker zoals woensdag, door die steiger die ze aan het bouwen zijn.

Wel raar want er staat een halve steiger, er liggen nog allemaal buizen en planken op straat al vanaf woensdag maar gisteren en vandaag is er gewoon niemand. Dat is toch raar? Dat laten ze gewoon zo halverwege achter midden in de week. Dat vind ik een beetje raar gepland in elk geval. Al zal dat vast aan mij liggen. Die arme buren zitten zo ook opeens niet helemaal meer veilig al wonen ze 3 hoog. Je raam zal nu dicht moeten als je weggaat. Je weet maar nooit.

Daarnet heb ik de dame van het Antonius aan de lijn gehad. Zij had wat vragen over wat er ervan vonden daar. Ik ben vrij positief gebleven maar heb de paar dingen die echt niet door de beugel konden wel gezegd. Die rare vraag die de arts in opleiding stelde aan mijn moeder was daar een voorbeeld van. Als je die aan patiënten stelt die in behandeling zijn, prima en logisch. Maar je gaat toch niet vragen aan een patiënt die daar komt om te overlijden en er net een paar uur is; “voelt u zich al iets beter sinds u hier bent?”. Echt hoor, dat is gewoon raar.

Prima dat je een standaard vragenlijst hebt, maar je heb toch wel enige weldenkendheid in je als arts? Die sla je in zo’n geval toch zeker over? Dat vond de dame ook wel. Ook gezegd dat het soms wel een half uur duurde voordat er op de bel wordt gereageerd en dat is al niet fijn als wij erbij zijn. Zoiets geeft ook geen vertrouwen voor als je moeder zelf hulp nodig heeft en op die knop drukt. Ook daar kon zij zich ook in vinden.

Als laatste opmerking heb ik gezegd dat de kamers nou niet al te schoon waren. Op de rand van de plank tegen de muur boven het bed met verlichting, lag een dikke laag stof. Nou zijn wij misschien wel van die zeikerds maar toch. Een klein beetje stof, oké, kan gebeuren. Maar als je er hele vlokken af haalt met je vinger, dan is dat toch niet echt prettig. Ook dit zou ze meenemen.

Binnenkort gaan we nog een uitnodiging krijgen voor een soort van herdenkingsdienst, die daar een aantal keren per jaar gehouden wordt en voor nabestaanden is, wiens geliefde daar is overleden. Dit vertelde ze al omdat we er dan niet door overvallen zouden worden. Ik herdenk mijn moeder elke dag, gewoon hier thuis hoor. Maar toch aardig en voor sommige mensen misschien wel fijn. Het was een aardige dame, ik heb haar een fijne dag gewenst.

Ik heb een beetje opgeruimd en zo maar verder was het weer gewoon een dag waarin ik weer eens wat slaap heb ingehaald. Ik ben wel blij dat ik dit weekend mijn gestolen uur weer terug krijg. Helaas moet ik dan ook weer helemaal omschakelen altijd. Vandaar dat ik nog blijer werd toen ik hoorde dat er sprake van is om die rare zomer- en wintertijd te gaan afschaffen. Dat zou fijn zijn zeg. Ze hebben namelijk ook nog eens ontdekt dat, bij het terug zetten van de tijd, waardoor het eerder donker is, er 31% meer ongelukken gebeuren onder voetgangers.

Dat vind ik al reden genoeg om 2017 het laatste jaar te laten zijn van die rare wisseltijden. Ik begrijp nog steeds het nut ervan niet. Wat je onder wint, ben je boven kwijt, dan is er toch zeker geen winst te behalen? Afschaffen gewoon, red een paar extra levens ook nog eens en het scheelt een boel mensen een hoop gedoe elk half jaar. Alvast hartstikke bedankt in elk geval, zeker namens mij. 

"Ik wens je net zoveel plezier in het lezen, als ik had in het schrijven.

Origineel: I wish thee as much pleasure in the reading, as I had in the writing.
Bron: Emblems (1643)"

Francis Quarles Brits dichter 1592-1644