Waarom zeg ik ook bepaalde dingen? Dan krijg ik ze meestal weer in mijn gezicht geslingerd. Zit ik gisteren uitgebreid te vertellen dat de kittens zich zo goed kunnen verdragen. Dat had ik gewoon niet moeten doen. Ik was zelfs nog wat vergeten te vertellen over Aurora want zij houdt zich meestal wel op de achtergrond en komt maar heel af en toe naar beneden als ik bezoek heb. Kim is ze wel aan gewend en daar laat ze zich tegenwoordig ook door aaien.

Dat is al heel wat hoor voor de diva want zij is in principe bang voor mensen. Aan mij is ze ondertussen wel gewend en ze doet niets liever dan bij me in de buurt zijn, als ik tenminste rustig op de bank zit of lig. Toen ik met Miranda aan het eten was, ging ze voor de tv zitten. Ze zat er eerst altijd achter, een mooi en veilig plekje om de hele kamer in de gaten te houden. Nu die hangt, zit ze er ook wel eens voor. Ik zei het tegen Miranda.

Die keek om en zegt ‘oh wat is ze toch mooi hè’. En tegen Aurora zelf zegt ze het ook nog een keer. Aurora kijkt haar met een blik vol liefde aan en knijpt haar oogjes samen. Dat doen katten als ze je heel en heel lief vinden. Ik ben er ook altijd mee bezig en ik knipoog net zo hard terug naar ze, met 2 ogen tegelijk. Ze houdt van je hoor, zeg ik tegen Miranda. Ze had het gelukkig zelf ook al gezien. Dat heb ik haar eigenlijk nog nooit zo zien doen, Aurora hè, niet Miranda, die doet zo wel vaker.

En daarna kregen we de hilarische voorstelling van de 2 kittens die zo in de verleiding kwamen. Dat moet ik dan weer uitgebreid vertellen want oh ja, ze gedragen zich zo goed. En dan krijg ik dat gelijk weer net zo hard terug. Ik had gisteren weer een beetje soep opgewarmd voor mezelf. Lekker soppen met een broodje kaas, zodat die smelt in de hete soep. Dat vind ik lekker. Ze hadden net gegeten, die 2 monstertjes, honger konden ze gewoon niet hebben. Zelfs Rainbow niet.

Ik zette de soep en 2 broodjes met kaas op mijn dienblad en ik ging lekker zitten op de bank. Ik ben er nog niet aan gewend dat de tv hangt en ik kan kijken terwijl ik aan de eettafel zit. Helaas. Onderweg naar de bank vliegen er 2 kittens mee. Want ik heb brood met kaas, er is bijna niets lekkerder. Ja dag, zeg ik tegen ze, jullie hebben net gegeten en in de keuken ook al een flink stuk kaas van me afgesnoept. Even wachten nu hoor.

Maar blijkbaar heb ik dat niet streng genoeg gezegd want zodra ik de lepel in mijn mond heb, springt Skylar zo in het hoekje van het dienblad, die daardoor natuurlijk zo omkiept op de grond. Ik schrik me rot natuurlijk, dat had ik niet verwacht maar gelukkig kan ik de hete kom soep nog vasthouden al vliegt de soep zo over de rand. Tomaten-groentensoep, lekker oranje rood op je mooie zacht grijze bank. Ik mopper even behoorlijk en de kittens vliegen onder de bank allebei.

Snel haal ik een hele keukenrol uit de keuken, aha, vandaar de naam waarschijnlijk. Van de week even kijken of ze kamerrollen hebben, dan hoef ik niet zo ver te lopen. Ik probeer de bouillon, groentes en vermicelli van de bank en uit het kleed te vissen en deppen. Potverdorie zeg, ook nog eens op het lichte deel van het kleed ook. Ik zie 4 oogjes net onder de bank vandaan piepen om het allemaal te kunnen volgen. Ik mopper ‘rotzakkies’ en ga mijn wonderschoonmaakmiddel halen. Mét doekje.

Ik spuit de plek op de bank er helemaal mee onder en boen met het microvezeldoekje. Het is vrij schemerig dus echt goed zie ik het allemaal niet. Als ik denk dat het redelijk weg is op de bank, herhaal ik het op het kleed. Ik word er helemaal duizelig van en moet af en toe even rechtop gaan zitten. Ja, dat krijg je er nou van. Weer werp ik een boze blik op de 4 oogjes waarvan er 2 opeens een hele andere kant op gaan zitten kijken en die andere 2 zie ik niet meer. Ja, ze weten het heus wel.

Voor zover ik in het schemerige licht kan zien is het er redelijk uit. Op hoop van zegen dan maar, daglicht zal morgen veel meer onthullen, ben ik bang. Ik kan niet meer op mijn gewone plekje zitten, dat moet drogen. Ik plof, met soep en brood, weer op de bank. Ik hoef niet bang te zijn voor herhaling, die durven echt even niet meer in de buurt te komen. Ze weten gewoon veel te goed dat dit niet mag. Ik heb al een paar van deze rampjes met ze meegemaakt. Ik ontdek de handigheid van mijn hangende tv nog maar een keer. Ik eet netjes mijn soep en brood op.

Het brood was toch te aanlokkelijk en er zitten weer 4 oogjes naar mijn brood te kijken. Ze kunnen er ook niets aan doen. Ze vinden gewoon alles te lekker. Pas als mijn soep op is, verdeel ik de rest van mijn broodje onder de 2 boosdoeners. Heel voorzichtig wachten ze tot ze weer een stukje krijgen. Ik zeg dat ik niet boos ben maar dat ze dit voortaan toch echt niet meer moeten doen. Ze reageren natuurlijk niet, ze hebben brood met kaas, dat is even belangrijker.

Als het brood op is en ik alles naar de keuken heb gebracht, zijn ze alle 4 verdwenen. Die gaan boven even bijkomen van dit avontuur. Die kleine lieverdjes zijn er altijd zelf nog het meest van onder de indruk. Ik ben gelijk helemaal bek af, want mij moet je tegenwoordig ook heel voorzichtig behandelen. Ik wil tv kijken maar ik val direct in slaap. Als ik met een stijve nek door op een voor mij vreemde plek te zitten weer wakker word, een uurtje later, Komt Skylar naar me toe.

Hij kan me heel intens gaan zitten aanstaren, vol liefde en dat doet hij nu weer. Dat houdt hij even vol en dan wordt het hem teveel en dan krijg ik hele harde kopjes in mijn gezicht en overlaad ik hem met kusjes. Dat vindt hij zo lekker! Ik zit lekker tegen hem aan te babbelen en hij drapeert zich over mij heen. Zo liggen we een tijdje en dan komt ook Aurora naar beneden. Zij drapeert zich over mijn benen en zo liggen we een tijdje alle 3 te genieten.

Ik sterf van de dorst maar ja, ze liggen zo lekker. Pas als ik toch echt even naar het toilet moet, zet ik ze allebei op de bank naast me. Waar ze een beetje versuft tegen elkaar aan blijven zitten. Ah, wat lief. Skylar en Aurora hebben eigenlijk nog het meeste contact. Moonlight is voor haar heilig maar die 2 kleintjes vond ze echt helemaal niets. En hoewel Skylar haar het meeste plaagt, kan ze ook het meest van hem hebben. Wacht maar, over een jaar zijn ze echt alle 4 maatjes van elkaar. Ik zie het heel langzaam voor mijn ogen gebeuren.

Keer op keer blijkt wel dat ik moet leren mijn bakkes te houden. Alles wat ik zeg kan en zal tegen me gebruikt worden, in een rechtszaak. Grappig eigenlijk, dat er zoveel blijft hangen van wat je op tv ziet. Maar ook grappig dat het een deel is van de Miranda rights, die een arrestant in Amerika moeten worden voorgelezen. Wat heb jij daar mee te maken Miran, met al die criminelen die even de les worden gelezen door jou?

Sandra heeft ondertussen de diabetes spulletjes opgehaald, even gezellig bij gekletst, te gezellig want nu moest ze zich snel weer terug naar het werk krijgen. Ik had zowaar even gestofzuigd voor ze kwam, maar wel met de Franse slag. Nou ja, maakt niet uit, het is weer een beetje netter nu. Ik keek vlak voordat Sandra kwam even op mijn gsm en het was natuurlijk weer 13 graden. Bizar hoor. Zo grappig elke keer weer.

Vlak voordat Sandra kwam belde ook nog het Antonius, waar mijn moeder heeft gelegen. Of ik even tijd had om wat vragen te beantwoorden. Nou nee, maar ik ben wel nieuwsgierig naar wat ze willen vragen. Ze bellen met morgen hierover terug. Nu ga ik mezelf maar even toonbaar maken voor de buitenwereld. Dan kan ik even in het mooie zonnetje gaan lopen. Brief posten, weer een afzegging voor het Bevolkingsonderzoek.

Dat had ik vorige keer al gedaan maar blijkbaar kunnen ze zich niet voorstellen dat je je niet wilt laten onderzoeken of zo. Nog maar een keer dezelfde boodschap sturen dan maar. Ik wil gewoon gaan op mijn eigen kosmische tijd, zonder enig ingrijpen van hier. Wat is daar nou zo moeilijk aan te begrijpen?

Ik ben normaal altijd zo snel van begrip, zeker waar het grapjes betreft. Ik schreef gisteren dat ik mijn stofzuiger niet leuk vond. Zet mijn broer eronder Dy-son of a bitch. Ik denk, wat bedoelt ie daar nou weer mee? Een tijdje later valt mijn briefje van 5 eindelijk, dat duurt altijd een stuk langer dan kwartjes. Ik heb een Dyson stofzuiger. Aha. Ja, die was best wel geinig eigenlijk. Ik ga dat er natuurlijk inhouden, als ik het tenminste niet vergeet.

Als ik klaar ben met stofzuigen, gewoon even zeggen Dyson of a bitch. Wel zachtjes want hij moet het wel blijven doen natuurlijk. Ook weer zo’n voorbeeld van hoe ik er nu voor sta. Hier had ik gewoon zelf op moeten komen natuurlijk. Maar goed, het komt van mijn broer, waaraan ik een flink stuk heb bijgedragen qua opvoeden. Dan is het wel goed, dat mag. Heeft ie vast van mij… 

"Wie kan lachen waar hij wel had kunnen huilen, krijgt weer plezier in het leven.

Origineel: Wer lachen kann, dort wo er hätte heulen können, bekommt wieder Lust zum Leben."

Werner Finck Duits komediant en acteur 1902-1978

Het was weer grappig wakker worden, gisteren dan, vandaag was minder. Ik had alles voor de katjes al gedaan gisterochtend en ik zat even aan de koffie en keek op mijn gsm. Door die 13 graden steeds, zoals ook de avond ervoor vlak voor ik ging slapen weer, kijk je toch steeds even automatisch ondertussen. Dat met die reset naar 13 graden opeens was ook wel heel grappig geweest. Maar nu keek ik en het was 15 graden.

Ik zeg hardop tegen mijn moeder dat ze het toch echt niet voor elkaar zal krijgen om van die 15 graden opeens naar 13 te gaan. Dat zou echt OTT zijn, over the top. Maar mijn moeder laat zoiets zich niet zomaar zeggen. Mijn oog valt op de tijd is het 10u13. Natuurlijk. Dat had ik eigenlijk kunnen weten. Ik moest er dan ook hardop om lachen. Ik kon haar hier natuurlijk vaak te snel af zijn met van alles maar ja, ik moet nu toch wel steeds het onderspit delven. Maar wel op een leuke manier zo.

Ik wilde gisteren gewoon weer eens veel te veel. Al heb ik daar zelf een soort van weinig in te zeggen eigenlijk. Want wat ik ook van plan ben, het lukt dan gewoon niet. Ik heb dan ook weinig gedaan. De stofzuiger staat al sinds zondag nog steeds midden in de kamer. Als een stil verwijt dat hij nog steeds niet gebruikt is. Daar zal ik dan vandaag maar eens verandering in moeten gaan brengen. Ik hou niet van verwijten.

Miranda was met mijn kleindochter op stap geweest en zou daarna bij mij komen eten. Daar zou ik dan boodschappen voor moeten gaan halen en dan ook natuurlijk nog eens een lekker maaltje moeten koken. Ik had er alleen niet op gerekend toch weer zo moe te zijn omdat ik die dag ervoor ook al niet zo heel veel had uitgevoerd. Maar wie niet fit kan zijn moet slim zijn, ik pas het spreekwoord gewoon een klein beetje aan.

Eigenlijk was ik om meerdere redenen van plan om maar gewoon iets lekkers thuis te laten bezorgen. Ten eerste hoefde ik er dan niet uit, daar voelde ik me dan ook gewoon niet toe in staat. Ten tweede moest ik dan ook helemaal niet koken, ook iets wat me gisteren gewoon niet gelukt zou zijn. En ten derde, ook al hadden die eerste 2 punten er niet geweest, als Miranda er is dan hebben we altijd zo ontzettend veel te kletsen, over van alles en nog wat, dan is het vaak al veel te laat voor we aan koken en dus eten toe komen.

Daarom was ik wel blij met mijn lumineuze oplossing. Het is wel fijn in het digitale tijdperk te leven soms. Even online kijken wat je wilt eten en even bestellen en hup, uw maaltijd is er over een kwartiertje of 3. Al was ik dan weer rijkelijk laat voordat ik überhaupt ging bestellen. Door al dat geklets van ons natuurlijk. Er zit hier een shoarma/pizzeria vlakbij en die heeft die heerlijke Calzones en die wilde Miranda nu ook wel eens proberen.

De pizza’s werden bezorgd en zij vond ze inderdaad net zo lekker als ik ze vind. We zijn lekker aan tafel gaan zitten en ja, dan weet je het al. We krijgen bezoek van de bruidsjonkers. Miranda was helemaal verbaasd hoe goed die 2 luisterden en niet de boel van onze bordjes af kwamen pikken. Normaal gesproken, bij ander bezoek, mogen ze zeker niet eens op tafel. Al moet je ze daar dan wel een keer of 20 vanaf tillen. Nu lieten we ze zitten waar ze zaten op een gegeven moment. Miranda vond dat ook niet erg.

De 2 plaatboeven weten al heel goed dat ze niet mogen pikken als ik zelf aan het eten ben. Zeker met het avondeten weten ze dat. Brood willen ze nog wel eens onverwachts uit mijn handen springen. Maar ik ben de afgelopen maanden heel consequent geweest met mijn strenge NEE tegen ze, als ik zelf aan het eten ben. Ze weten wel, dat als het iets is wat ze mogen en/of lusten, dat ze altijd wel wat krijgen als ik klaar ben. En daar gaan ze dan geduldig op zitten wachten. Ik ben dat al gewend natuurlijk maar Miranda lag helemaal dubbel.

Ze gingen een stukje bij onze bordjes vandaan, netjes naast elkaar, staartje over de voetjes gevouwen, zitten wachten tot ze wat kregen. En dan kijken ze maar niet naar het eten zelf, dat is dan te moeilijk. Nee, ze kijken een beetje de lucht in en doen net alsof hun neusje bloedt. Door Miranda zag ik nu ook weer hoe grappig dat eigenlijk is. Bij Skylar ging het een paar keer bijna mis. Hij keek toch naar onze bordjes en kon zich bijna niet beheersen.

Toen hij wat wilde proberen was wederom mijn strenge NEE genoeg om hem te doen omkeren. Omdat hij zo ontzettend graag wat lekkers wilde, heeft hij maar eieren voor zijn geld gekozen. Hij ging op een stoel zitten, net zoals Rainbow nog steeds naast ons zat, maar dan me zijn rug naar ons toe, zodat hij niet weer in de verleiding kon komen. Dat was natuurlijk helemaal hilarisch. Wat een droppies zijn het toch. Miranda had nog nooit gezien dat 2 kittens zich zo goed konden gedragen. Daar had ik eigenlijk nooit bij stil gestaan maar ze had wel gelijk. En dat alleen maar omdat ze niet tegen strenge tonen kunnen.

Ik had wat van de Bolognese-saus voor ze bewaard en ik sneed wat stukjes pizzadeeg voor ze klein. Er lagen ook nog wat groentes bij, voor Rainbow, die vindt dat lekker. Ik verdeelde het een beetje in 2 met mijn mes en zette het bord voor ze klaar. Ze vielen gelijk aan. Ze wisten wel dat het nu wel mocht want ik gaf ze het bordje zelf. Netjes eten ze dan ieder van hun eigen helft en Rainbow eet ook nog eens alle groentes op. Ze hadden vlak voor wij ons eten kregen, zelf al eten gekregen maar dat doet er voor de heren niet toe. Die kunnen de hele dag wel eten.

Na het eten nog eens allebei een appelcake puntje die ik had bewaard en toen ging Miranda weer huiswaarts. Al waren we eigenlijk nog lang niet uitgekletst maar dat zullen we waarschijnlijk wel nooit zijn. Ik heb de afwas in de keuken gezet en ben wat tv gaan kijken voor ik, redelijk op tijd, ben gaan slapen. Ik werd vanmorgen vroeg wel wakker en hoorde allemaal werklui dingen doen buiten. Ik was nog moe en ben weer in slaap gevallen. Pas bij elven vanmorgen werd ik wakker, doordat de katten nu echt honger kregen. Dan gaan ze met hun pootjes met uitgestoken nageltjes wel zorgen dat ik ontwaak.

Ondertussen hebben ze aan de overkant een complete steiger gebouwd al, blijkt nu. Jeetje zeg, dat vind ik toch zo vervelend, zo laat wakker worden. Maar ik slaap dan toch echt heel diep en word gewoon niet wakker. Ik heb wel een hele onrustige nacht gehad met allerlei rare dromen en dingen. Misschien dat ik daarom zo moe was? Ik weet het niet maar fijn is anders, weer een halve dag weg. En ik heb nog steeds niet gestofzuigd. Dat ga ik nu eerst maar even doen voordat ik weer verder schrijf. Anders krijg ik dat nooit voor elkaar meer. Omdat het in etappes moet duurt het toch al zo lang. Er zijn ergere dingen. Aan de stofzuig nu maar eerst.

En zo gaat het in mijn huidige wereld, dan word je afgeleid door iets compleet anders en dan heb je nog steeds niet gestofzuigd. Omdat het al bij vijven is, heb ik daar ook helemaal geen zin in meer. Of ik nou wel of niet iets onderneem, dan ben ik al echt moe rond deze tijd. De stofzuiger gaat me nog een avondje stille verwijten maken. Dat mot maar dan, even op zijn Rotterdams. Wel ga ik zo dit stukje plaatsen, dan ga ik toch weer op een normale tijd slapen en ik zet 3 wekkers. Dan, als ik eenmaal wakker ben want dat duurt tegenwoordig ook wel even, ga ik als eerste die dag met de stofzuiger aan de gang.

Ook zit ik me nu te bedenken dat ik die verwijsbrief, die nu ondertekend moet zijn, op moest gaan halen. Oh ja… Goh, dat ben ik helemaal vergeten. Ik zie nu namelijk net de post-it liggen waar dat op staat. De dokters lieftallige assistentes zijn er nu niet meer en kan ik ook niet meer aan die verwijskaart komen. Maar goed dat er ruim tijd zit tot de volgende afspraak bij de therapeut. Als ik hier straks klaar ben, dan leg ik het briefje op mijn toetsenbord voor morgen. Irritant dit hoor.

Morgen vroeg gewoon weer met goede moed opnieuw beginnen. Ik weet zeker dat het gaat lukken. Denk ik toch. Morgenochtend komt Sandra, niet mijn schoonzus maar een andere Sandra, de diabetes spulletjes ophalen die ik nog van Sam had liggen. Strips om een drupje bloed op te vangen, een suikermeter en de kleine naaldjes om bloed te prikken uit het oortje.

Ik weiger dat gewoon ooit nog nodig te zullen hebben en zij en haar kat zijn ermee geholpen. En als ik nog niet gestofzuigd heb, dan kijkt ze daar maar overheen. Dat boeit me op het moment ook even niet zo. Voor vandaag ben ik er in elk geval gewoon weer helemaal klaar mee. Morgen weer een dag. 

"Er zijn heel wat mensen die de tafel op de gangbare manier gedekt moeten hebben of zij eten niet met plezier.

Origineel: There are a lot of people who must have the table laid in the usual fashion or they will not enjoy the dinner."

Christopher Morley Amerikaans schrijver, journalist en dichter 1890-1957

Het was een rare dag gisteren voor mij. Ik was zo veel meer vermoeid dan ik zelf dacht maar dat kwam er vanzelf wel uit. Ik wilde het kastje onder de tv gelijk even schoonmaken en de kastjes en het laatje ervan opruimen. Zit ik opeens met een heleboel rommel in de kamer en toen kreeg ik het opeens weer van. Het zijn echt hele kleine kastjes hoor en een kleine lade, maar voor mij kwam er een huis vol rommel uit.

Het lag er ook nog vol met boor resten, stukjes gruizige muur zeg maar. Dat moest ook gestofzuigd worden en dan ook de lichtjes van de glasplaat moesten weer goed worden vastgezet. Dan schiet er bij mij iets los of zo, dat is teveel van allemaal verschillende dingen en dan lukt er niets meer. In etappes met lange tussenpozen heb ik het toch voor elkaar gekregen maar daarna was ik out.

Als een blok viel ik in slaap. De stofzuiger staat er nu nog. Gisteren heb ik daardoor ook een aantal dingen niet gedaan die ik dus echt vandaag moet doen. De dokter bellen, ik moet een handtekening hebben op de verwijsbrief en ook vragen of er op mijn schildklier is geprikt. Ook PsyQ moet ik nog afbellen. Dat schiet er elke keer net tussenuit. Dan zit ik ’s avonds te denken ‘oh ja, vergeten’. Het is al heel wat dat ik er dan wel aan denk, vind ik toch een soort van vooruitgang.

Oh ja, ik moet ook de tandarts nog bellen voor een afspraak voor de halfjaarlijkse controle van mijn bijtertjes. Dat vergeet ik ook echt al een week of 3. Blonde doos. Ben ik net de verwijsbrief gaan brengen voor een handtekening, moet ik morgen of vanmiddag weer terug om hem weer op te halen. De tandarts had pas de 21^e november plek. PsyQ is afgezegd, voor mij is dat echt al heel wat. Krijg ik net een brief binnen dat ze op bepaalde data en tijden komen van Rentokil ter preventie of bestrijding van muizen.

Die tijden op de 2 data die in de brief staan, daar valt niets aan te veranderen, anders iemand anders op je huis laten passen of je sleutel bij de buren achterlaten. Die zijn gek zeker? Dat moet maar net kunnen en wat nou als je moederziel alleen bent op de wereld. En dan een baan hebt waarbij je niet vrij kan krijgen? Ik vind dat maar idioot hoor. Denken ze nou echt dat ik mijn sleutel aan mijn buren geef, die al een kunstplant pikken als ik die voor de sier in het halletje zet? En een stel werklui zonder toezicht in mijn huis laat komen?

Ik moet me er maar niet druk om maken, ik krijg die eerste datum, 31 oktober toch ook al tijdens de zelfde tijd ongeveer, iemand over de vloer voor een soort van APK keuring van het huis. Maar ik kan me over zulke dingen best kwaad maken. Alsof iedereen dat zomaar geregeld kan hebben. Die 2^e datum is in december, we gaan het wel zien. Mocht je dan later toch last van muizen krijgen dan mag je het zelf betalen. Ik hoor al jaren muizen tussen de plafonds maar omdat hier altijd jagers rondlopen, en muizen zijn slim, die ruiken dat, durven ze nooit hier in huis te komen. Dus lekker belangrijk. Ik vind dat dwingen en daar kan ik slecht tegen. Ik kan niet eens kijken naar volgende week, laat staan naar december. Ik merk het nog wel tegen die tijd.

Ik kreeg gisteren, en dat was wel snel, de bestelling van Zooplus binnen. Ik ben een maar voorraadje silicaatkorrels aan het verzamelen. Dat kom ik steeds net te kort en moet ik het gaan halen buiten de deur. Daar heb ik dan zo geen zin in maar dan moet ik wel. Dan maar even extra bestellen. Gelijk de snoepjes er weer bij besteld, die waren toevallig in de aanbieding voor 10 euro goedkoper. Dat kwam mooi uit. Die zijn niet zo zwaar.

De lieve meneer, die het de laatste 2 weken doet in deze wijk, bezorgen heb ik het over, van PostNL komt het elke keer helemaal boven brengen. Wel zuchtend dat het zo zwaar is en of ik goudstaven heb besteld maar hij doet het wel. Ik bedank hem dan ook elke keer heel erg enthousiast en best wel overvloedig, zodat hij maar weet dat ik er echt heel blij mee ben. Hij redt mijn leven elke keer een klein beetje, zei ik hem vandaag. Hij kon er wel om lachen in elk geval. Die moet ik wel te vriend houden natuurlijk. Ik bestel 2 x per maand zo’n zware lading.

In 1 van mijn time outs gisteren, even rust, net nadat ik de doos heb uitgepakt, hoor ik dat Rainbow ergens mee speelt en dat klinkt niet bekend. Als ze zo vaak wat uithalen, dan ga je zulke dingen herkennen. Ik ga even kijken wat hij doet. Hij heeft 1 van de injectiespuiten, zonder naald natuurlijk, gepikt van de aanrecht. De cits moeten morgen weer druppels en ik had ze vast klaar gelegd. Ik heb het ding even gecheckt maar die gaat niet meer werken. Er is al te hard op gekauwd dus het indrukkertje gaat niet meer omhoog.

Ik ben bij de apotheek maar 2 nieuwe gaan halen. Ik moest toch de handtekening van de huisarts gaan halen en kon ik dat mooi gelijk doen. Wat een geboefte is het toch, vooral die Rainbow. Wat later zie ik hem weer met een groot pakket in zijn bakkes naar de gang vliegen. Hij weet ondertussen dat ik het weer afpak want hij had nu weer een probeerpakketje snoepstickies gepikt. Als hij me ziet, vliegt hij snel hun speeltunnel in op de gang. Hij heeft buiten de waard gerekend want die pak ik op en schudt hem, met zakje en al, er zo uit.

Hij kijkt een beetje beteuterd als ik het pakketje af pak. Zijn vlijmscherpe tandjes zaten er alweer doorheen, dat doe ik dan maar in een eigen ziplock zakje. Rainbow is gewoon een echte dief, gedreven door zijn zichzelf opgelegde hongergevoel. Af en toe roep ik dan ‘je moet brokjes eten, B R O K J E S, brokjes!’. Het helpt alleen niet en hij kan niet spellen natuurlijk. Ik moet zelf eens een keertje afleren dat ik zulke dingen, zelfs maar heel even, op het aanrecht laat liggen. Dat gaat niet met zo’n Rainbow Hood.

Of het nog nut heeft om de grote cits druppels te geven begin ik me nu ook af te vragen. Gisteren heeft Aurora opeens weer 2 x flink gekucht en ze begon ook weer een paar keer te niesen. Ik word daar ook een beetje moedeloos van hoor. Ik ga er toch gewoon nog maar even mee door omdat het niet schaadt als het niet baat. Ze wilde steeds bij me liggen ook, een teken dat ze zich niet zo jofel voelt. Dat is met Moonlight ook altijd zo. Dat werd wat lastig omdat ik elke keer toch iets ging doen, zodra ik het idee had dat het weer even kon.

Toen ze weer bij me wilde liggen, lagen Rainbow en Skylar er ook al. Ze zette al haar gevoelens daarover maar opzij en kwam toch tegen me aan liggen. Even later zie ik Skylar, die het dichtst bij haar lag, lekker tegen haar aankruipen. Ah, zo lief. Natuurlijk lag mijn gsm weer niet in de buurt, dan maar slechtere kwaliteit foto’s met de tablet gemaakt. Al die eerste keren vind ik belangrijk genoeg. Ze liet hem dan ook zo liggen en leek er zelfs van te genieten. Toch weer een beetje gegroeid, zo met zijn allen.

Wat ik niet wist, op kattengebied, is dat ik 3 heren in smoking rond heb lopen. In het Engels klinkt het wel leuker. Ze noemen daar de zwart/witte katten ‘tuxedo cats’. Smoking katten dus in het Nederlands. Dat klinkt heel tegenstrijdig omdat smoking ook Engels is, maar als kledingstuk is het toch echt een heel Nederlands woord. Ze noemen ze zo door het zwart met witte kleurpatroon dat ze hebben. Meestal met een witte borst en buik en soms op hun kin, nek en voetjes. Zo heb ik er dus wel 3 rondlopen.

Ik hou het maar op Tuxedo cits hier. Dit zwart/wit patroon komt bijna in alle rassen wel voor. Dat wist ik ook niet. Vooral bij de Cornish Rex, de Britse en Amerikaanse korthaar, de Perzische katten, Main Coones en Noorse boskatten. Er zijn veel beroemde Tuxedo katten. William Shakespeare, Beethoven en Sir Isaac Newton hadden er 1 en ook de Clintons hadden er 1 toen ze in het Witte Huis resideerden. De meest beroemde is natuurlijk Sylvester, uit de tekenfilms met Tweety. Maar ook uit de musical Cats is Magical Mr. Mistoffeles een tuxedo oftewel smoking kat.

Net zoals alle andere katten, hebben ze allemaal verschillende persoonlijkheden. Elke kat is uniek natuurlijk.  Met hun eigen voorkeuren en gewoontes en hun eigen favoriete dingen, zoals eetbare dingen stelen bijvoorbeeld, ik noem maar een zijstraat. Maar ze zijn, net als iedere andere kat, altijd lief en aanhalig en willen graag bij je zijn. Dat vond ik nou leuke weetjes voor de vele mensen met zwart/witte katten. In principe zijn ze altijd chique gekleed. Ik moest er gelijk aan denken dat Aurora dan al haar spierwitte bruidsjurk aanheeft. Ik heb dus een bruidspaar en 2 bruidsjonkers in huis lopen.

Ik ga maar eens even proberen te stofzuigen hier straks, als ik nog zin heb tenminste. Dat het weer in etappes zal moeten, begint met net iets minder te irriteren. Ik heb sterk het gevoel dat ik hier toch niet zomaar onderuit ga komen. Ik zal me aan moeten passen aan deze omstandigheden anders werk ik mezelf tegen. Ik ga er maar een beetje om lachen. Dat besef heeft even geduurd maar het begint nu toch een beetje aan te komen. Dat is toch zeker ook wel vooruitgang?