Zal je altijd zien, heb ik opeens weer bergen te vertellen. Je moet het maar zo zien, eerst was het elke dag, toen om de dag, en nu alles in 1 x. Maar ja, je kan ook om de dag een stukje komen lezen, niets moet natuurlijk.  De afgelopen tijd, en dan heb ik het over weken, vond ik Moonlight van dat rare gedrag vertonen. Hij at slecht, en eerst dacht ik dat het was omdat ze zijn favoriete smaak weer eens niet hadden bij Zooplus. Maar die vond ik later bij Brekz, zij het in een andere vorm, iets meer vloeibaar en dat vindt Moontje juist lekker. Het rare gedrag bleef, want het ging niet alleen om het opeens minder eten maar ook omdat het leek dat hij wel erg trek had. Hij sprong spontaan op het aanrecht, dan rook hij aan het eten, sprong er weer af en ging dan snel naar zijn waterbak om te drinken.

Alsof hij dan zo maar zijn maagje wilde vullen? En soms leek het alsof hij zijn mond wilde spoelen of zo? Ik wist het niet maar het was raar. En dan ging het weer een paar dagen enigszins normaal. Daarna weer een tijdje raar. Geen peil op te trekken in elk geval. Ik ben het maar in de gaten gaan houden. Wat moet je anders? In zijn bek kijken, dat was niet te doen. Blijft hij bij de dierenarts braaf zitten, dan is dat wel omdat ik erbij ben én hem vast heb. Alleen is dat niet te doen en Moonlight is aalglad ook. Die voelt het als ik hem wil pakken.

Net als de vorige keer, jaren geleden, dat ik me zo’n zorgen maakte, vond ik hem ook nu erg mager worden. En ik weet dat ik ermee moet uitkijken, want Moonlight voelt alles van mij. En gaat zich gedragen naar hoe ik hem zie. Ik probeerde hem weer op te peppen, zoals me dat toen ook lukte. Maar hij bleef dat rare gedrag vertonen, vaker wel dan niet. En vorige week was ik er opeens klaar mee. Ik wist dat ik de vrijdag vrij zou zijn, en ik heb donderdag na het werk, een online afspraak gemaakt bij het Caressa dierenziekenhuis.

Daar zijn ze gespecialiseerd in katten. Aangezien Moontje een kat is, is dat wel zo handig. En fijn dat je daar zo je afspraken kunt maken. Je moet wel eerst toezeggen dat je hun hele pagina over hun Corona eisen hebt gelezen. Je mag ook maar met 1 persoon je dier brengen, mondkapje en de hele reutemeteut. Iedereen kan die regels, of het nou bij de dierenarts of de action is, wel dromen onderhand. In elk geval, de afspraak stond.

Ik had het met Jolanda, die ook veel van katten weet en ze ook heeft uiteraard, al een aantal keren erover gehad dus ik appte haar dat ik naar de dierenarts ging. Zij wilde wel mee. Dat is wel prettig want wie weet had ik hulp nodig bij het in de tas krijgen van Moonlight. Als hij bovenop de kast gaat zitten, dan ben ik de pineut. De tas had ik al donderdag uit de kast gevist. Mijn hele hebben en houden in 1 huis maakt wel dat je in elk geval weet waar je spullen zijn. Niks meer te zoeken op 2 zolders of in een kelder. Hoe jammer ik dat ook vind, alles heeft altijd een voordeel. In dit geval minder lang zoeken. De enige moeilijkheid is dat die kast afgeladen vol staat natuurlijk. Maar ja, als de ketel bijgevuld moet worden, dan ben ik ook de pineut, dan moet hij helemaal leeggehaald worden. Wel een mooi opruimmomentje dan.

De tas stond al uitgevouwen en wel klaar. En elke kat was al gaan kijken wat ermee aan de hand was. Aangezien hij op tafel bleef staan, accepteren ze dat vrij snel als normaal. Jolanda kwam op de koffie en we zouden tegen kwart voor elf weg moeten rijden, je weet het nooit met verkeer. Toen het echt tijd werd, liep ik zo onopvallend mogelijk door het huis. Moonlight lag op de hangmatplank, er weer bovenop in plaats van erin natuurlijk. Ik liep zo neutraal mogelijk de kamer door, alsof ik achter mijn bureau ging zitten en deed alsof ik hem een aai kwam geven.

Als hij me door had gekregen, dan had ik hem nooit meer te pakken gekregen. Ik heb dat al vaker voorgehad met Moonlight. Razend vlug is hij en bijna niet te vangen. Maar ik stak mijn hand uit en greep hem direct goed vast in zijn nekvel. Ik moest even zijn voorpoten loswrikken van de plank maar ik kon hem vrij snel naar de kamer dragen. Hup de tas in. Gelukkig met Jolanda erbij want het is lastig om een tas dicht te ritsen terwijl je de kat tegen moet houden om er niet uit te springen. Hij zat er zo in. In tegenstelling tot anderen keren, gilde hij niet de hele boel bij elkaar.

We waren er zo. Ik moest nog wel eventjes wachten en Jolanda liep buiten, want ja, maar 1 per dier. De dierenarts had wel snel gezien wat er aan de hand was. Er was dus echt wel iets met zijn mondje. Hij heeft wel degelijk last ervan. Wat heeft hij nou precies? Nou, dat is een mondje vol, en best veel om uit te leggen. Daarom heb ik de volgende tekst gekopieerd vanaf de site van Caressa dierenziekenhuizen, want veel katten blijken hier last van te hebben. Komt ie:

Feline Odontoclastische Resorptie Laesies (FORL) ofwel tandhalslaesies bij de kat. Een veelvoorkomende aandoening van het gebit bij de kat is Feline Odontoclastische Resorptie Laesies (FORL). Deze aandoening wordt ook wel aangeduid als tandhals laesies, omdat de laesie (letsel/beschadiging) van de tand of kies, het eerste zichtbaar is op de overgang van wortel naar kroon (tandhals). Eigenlijk is dit een onjuiste term, omdat de laesie overal op de wortel kan voorkomen en niet alleen in de tandhals.

Hoe ontstaan FORL of tandhals laesies bij de kat? FORL ontstaan doordat odontoclasten, cellen die betrokken zijn bij de tandafbraak, de tand resorberen (afbreken). Door de resorptie door odontoclasten ontstaan er resoptielaesies, ofwel gaten in de tand. Dit proces begint aan de buitenzijde van de wortel (het wortelcement). Het proces breidt zich steeds verder uit en tast dan ook het tandbeen (dentine) aan. De resorptie zal steeds verder gaan richting de kroon (het glazuur) en uiteindelijk het wortelkanaal (pulpa). Het tandbeen rondom het wortelkanaal wordt pas in het allerlaatste stadium aangetast. De oorzaak van de resorptie door odontoclasten is onbekend. Mogelijke oorzaken kunnen beschadigingen van het glazuur zijn of ontstekingen van het tandvlees. De aanwezigheid van tandplak en tandsteen kan dus een rol spelen bij de ontwikkeling van FORL.

Hoe herken je FORL of tandhalslaesies bij de kat? FORL zijn te diagnosticeren door het bekijken van het gebit en het controleren van het gebit met een sonde. Soms is er een resorptielaesie zichtbaar op de overgang van wortel naar kroon. Als we kijken naar het gebit valt op dat bij de aangedane tanden en kiezen het omringende tandvlees rood is. Bij het aanraken van de tand of kies zal de kat pijnlijk reageren, (soms) klapperen met de kaak en gaat het tandvlees bloeden. Door te kijken en voelen naar de tanden vinden we bij 25% van de katten FORL.

Echter met behulp van dentaal röntgenonderzoek worden resorptielaesies gevonden die bij inspectie nog niet zichtbaar zijn en blijkt een veel groter deel van de katten last te hebben van FORL. Dit komt doordat resorptielaesies vlak onder het tandvlees ontstaan, waardoor we ze bij gebitsinspectie niet direct kunnen zien. Indien er twijfel is over de aanwezigheid van resorptielaesies, worden er dentale röntgenfoto’s gemaakt van de kiezen en tanden waarbij resorptielaesies het meest voorkomen.

Hoe behandelen we FORL of tandhalslaesies bij een kat? Als er sprake is van FORL, dan is de enige mogelijke behandeling het trekken van de aangedane tand of kies (extractie). Vooraf aan het trekken van de aangetaste kies worden dentale röntgenfoto’s gemaakt, zodat duidelijk is in hoeverre de wortel is aangetast. Ook niet zichtbare resorptielaesies kunnen hiermee zichtbaar worden gemaakt. Als uw kat FORL heeft gehad is het helaas zeer goed mogelijk dat er meerdere zullen volgen. Het is daarom aan te raden uw kat hierop ieder half jaar te laten controleren.

Kortom, zijn tanden breken onder het tandvlees af, en dan gaat het ook nog eens ontsteken. Dat laatste kon je goed zien op sommige plekken. Moonlight moet dus onder het mes. En omdat hij zo raar doet met drinken, moet er eerst een bloedonderzoek en urineonderzoek plaatsvinden. Zo kunnen ze zien of zijn nieren goed werken. En als die uitslag goed is, dat doen ze allebei op de dag van de operatie, er vlak voor, dan gaan er röntgenfoto’s gemaakt worden om te zien welke tanden en kiezen er getrokken moeten worden. Soms kan dat het hele gebit zijn.

Een rib uit mijn lijf natuurlijk, maar alles beter dan Moonlight te laten rondlopen met een ontstoken mondje. Dat doet zeer natuurlijk. En heel ironisch eigenlijk, want de laatste keer dat Moonlight bij de dierenarts was, werd er gezegd dat hij zo’n prachtig gebit heeft. En omdat Rainbow zoveel last heeft van tandplak en tandsteen, koop ik al jaren speciale enzymen poeder, Orozyme Bucco Fresh plaque off heet dat. Potje van 40 euro elke paar weken. Die enzymen zorgen ervoor, dat er geen plak op de tanden hecht, door het milieu in hun bekkies zo te veranderen, dat plaque het daar niet fijn vindt. Leg dat maar eens uit dan. Is dat geld weggooien geweest? Of heeft dat niets met elkaar te maken. Dat moet ik toch even navragen volgende week.

Donderdag de 25^e kon ik de afspraak maken. Ik gelijk naar mijn werk geappt, want ik had die week de normale roostervrije dag, de dinsdag dus. Of ik die naar donderdag kon zetten, of anders dat ik de donderdag er even tussenuit kon, want we bellen tussen 8 en 11, en daarna gaan we van alles regelen. Hij moest er, toen nog, om half 12 zijn. In de kliniek, het dierenziekenhuis eigenlijk, dat Caressa heeft op de Goudse singel, dat is midden in de stad. Altijd druk met verkeer, dus dan weet je niet hoe lang je daar precies over gaat doen. De ene keer is dat snel, de andere keer sta je steeds vast.

Ik kon ook vrij krijgen maar als ze konden ruilen vond ik dat fijner. Ik ben nog maar zo kort bezig, ik heb nog geen behoefte aan een vrije dag. De dagen konden worden omgezet, dus ik belde de kliniek later, dat het door kon gaan. De dinsdag ervoor werd ik gebeld in de vroege avond, of ik hem soms vroeger kon brengen. Ze waren aan het schuiven met de dierenartsagenda’s, vandaar dat er eerder plek was. Nou graag zelfs! Want ik moet echt groots organiseren, omdat Moonlight natuurlijk nuchter moet blijven en de anderen, behalve Aurora dan, van die enorme vreetzakken zijn. En hoe korter hij hier thuis moet zijn, afgesloten van de rest, hoe beter dat is.

Want dat wordt ook nog wat. De woensdagavond ben ik heel slinks de bakken met brokjes weg gaan halen, vooral die toren met moeilijkheidsgraad die Moonlight en Sunshine zo fijn vinden, wordt ’s nachts door hen beiden uit gegeten. En dat kon nu niet. Drinken kon ik wel laten staan want dat mocht in elk geval nog tot 2 uur van te voren. Sunshine heb ik vanaf de woensdagochtend aan de druppels gezet, spot on stress of van Beaphar. Omdat hij zijn poten van steeds grotere kale plekken voorziet. Ik zag dat hij zelfs bij zijn achterpoten was begonnen nu zelfs. Dat komt door die ongedurigheid van hem. Hij wil niet naar buiten, vlucht weg bij de open deur zelfs. Maar binnen is wel heel saai voor hem en dan wordt hij rusteloos en doet lelijk tegen de anderen.

Ondanks de druppels, was hij toch aan het klieren in de nacht. Hij wil namelijk direct op zijn wenken bediend worden en omdat er geen brokjes hadden gestaan, had meneer honger. Nou, dat heb ik geweten. Op een gegeven moment kwam Moonlight op een mooie manier de slaapkamer in, als enige. Ik ging snel rechtop zitten en kon zo precies de deur dichtgooien voordat Moonlight ook maar snapte wat er aan de hand was. Zo, die zat! Kijk ik op mijn wekker, is het verdorie pas half 5! Ja, dat is wel erg lang van te voren. Dat gaat niet werken. Ik doe alsof ik helemaal niets raars heb gedaan als ik de deur weer open doe.

Ik ga naar het toilet, zeg tegen Sunshine dat hij niet zo moet zaniken en ga weer even liggen. Daar is Mr. Sunshine het niet mee eens natuurlijk. Mijn hemel zeg, wat kan die drammen! Maar ik hou mijn poot stijf, mijn hele lijf wel, altijd goed excuus op deze leeftijd. Als het moment daar is, de wekker gaat om half zeven. draai ik me nog even om. Moonlight komt me ook wakker maken, die heeft natuurlijk ook wel trek nu. Aurora zit op bed, die geef ik een duwtje zo de kamer uit en Sunshine gaat haar achterna. Plof, de deur gooi ik weer dicht! Jaaa! Ronde 1 heb ik gewonnen. Ronde 2 is de kamer uit te komen zonder dat Moonlight mee naar buiten piept. Die win ik ook.

Ronde 3 is als ik weer terug moet om mijn gsm te pakken en ronde 4 is als ik dus weer de kamer uit moet, alleen. Ik win ze glansrijk gelukkig. En ik wil dat ook zo houden. De anderen zijn onrustig want ja, dit is wel gek natuurlijk. Moonlight is redelijk rustig, hij mauwt zachtjes af en toe, krast wat aan de deur. Als het Sunshine was geweest, had ik het wel geweten hoor. Als ik ben gewassen en aangekleed, koffie heb gedronken en dit hele stuk heb geschreven is het pas half 9. Nog drie kwartier! Want ik moet er om 10 uur zijn en dan ga ik om 9 uur Moon in de tas proberen te krijgen. En daarna jas aan en weg.

Als ik wat vroeger ben, dan is dat maar zo. Als het tegen zit om hem in die tas te krijgen, dan heb ik de tijd. Ik weet nog niet hoe ik het ga doen maar net als met de verhuizing, toen ik 5 katten allemaal binnen no time eerst opgesloten kreeg, daarna vrij snel alle 5 in een reismand kreeg, ga ik ook nu weer hulp krijgen natuurlijk. Daar reken ik gewoon op. Astrale hulp wordt me met gulle hand toegeworpen al een tijd nu. En Moonlight, die zo ontzettend lief is en zo’n ontzettende hulp voor mij, die verdiend alle goeds. Het is al erg genoeg dat hij nu onder het mes moet.

Dat houdt altijd risico in, dat is al punt 1. Maar ja, je kan hem moeilijk met zo’n ontstoken mond rond laten lopen. Zo raar dat dit hem gebeurt, met zijn prachtige, witte, sterke en altijd brokjes kauwende tandjes. Hij is altijd zo bang bij de dierenarts, kruipt altijd zowat in me dan. Oh en ik weer met mijn ‘hij wordt zo mager’, hij was dus zelfs een ons zwaarder dan de keer ervoor. Al bedacht ik me later, dat hij misschien daarna toch wat dikker was geworden en dat ik hem toch had zien afvallen, want het viel me gewoon op.

Ik zal blij zijn als het weer tijd is om hem te halen. Ik zal een veel lichtere portemonnee hebben, want jeetje zeg, dit is een aardige klapper! Maar goed dat ik een goeie baan heb nu! Daar heb ik het nog steeds reuze naar mijn zin. En omdat ik graag wil dat al mijn kattekoppies het naar hun zin hebben, heb ik ook nog eens die relax druppels voor Sunshine gekocht. Nadat hij ze net tussen zijn oren gedruppeld had gekregen, werd hij er helemaal Zen van. Ik moest er zo om lachen! Ik moest er gewoon een foto van maken!

Hij lag me ook zo liefelijk ‘Ik hou van jou’ toe te knipperen, maar dan heel relaxt. Hilarisch! Alleen in de avond kreeg hij me toch een bui, dacht ik eerst. Maar hij ging zo tekeer, liep van voor naar achter en weer terug. Al mauwend, keihard. Hij sprong in ene enorme sprong zo bovenop de krabpaal voor het raam. Nou is die echt hoger dan ik en ik ben 170 centimeter! Hij had blijkbaar een ‘ouwe vriend’ of zo gezien? Hij heeft dit 1 x eerder zo gedaan en toen was het wat lichter en probeerde ik te zien wat hij zag maar ik zag natuurlijk helemaal niks. Nu had het niet eens zin om dat te proberen.

Ik word net gebeld door Caressa. Ik mag Moonlight zelfs wat eerder brengen, tussen half 10 en 10. Dan proberen ze direct de bloed- en urineonderzoek te doen. Dat is fijn! Hoe korter hij zo opgesloten moet zitten, hoe beter dat is. Hij zit nog steeds in de slaapkamer. Probeert er af en toe uit te komen. De anderen gaan steeds onder de deur zitten snuffen. Jeetje zeg. Als hij er straks maar in blijft en ik hem soepel in de tas krijg, zonder al te veel trauma te veroorzaken, ben ik al heel blij. Als ze de uitslag binnen hebben dan bellen ze direct. Als alles goed is, kan hij daarna gelijk geopereerd worden. Mijn arme lieve held! Nog een kwartiertje, dan is het 9 uur en dan ga ik proberen de slaapkamer in te komen zonder hem kwijt te raken.

Dan ga ik heel rustig de tas uitvouwen. Die heb ik daar al vanaf vorige week laten staan. In elkaar gevouwen is het een klein pakketje. En dan ga ik op bed liggen of zo. Kijken of hij bij me wil komen. Dat zal wel niet, zeker niet met die tas erbij. En dan ga ik wel zien hoe ik het ga of kan doen. Komt wel goed, dat weet ik zeker. Nu is het even naar, wat ik hem aandoe, maar het is echt omdat ik alleen het beste voor hem wil. Zo is het wel vaker, en zolang ze dat niet zien, ben jij de boe baas. Nou, daar ben ik wel aan gewend ondertussen. Dan ben ik dat maar. Ik weet toevallig dat het eerder gaat om de intentie dan wat anders en dat zit bij mij wel goed. Het lukte allemaal vlekkeloos, zoals ik wel had verwacht.

Ondertussen is de dag alweer voorbij. Met Moonlight is alles goed gegaan ook. Wat wel raar is, hij heeft roladers, nou ja zeg!!! Dat wil dus zeggen dat de aders weg rollen op het moment dat er iemand daar een naald in probeert te prikken. Dat maakte het prikken lastig en daarom zijn allebei zijn voorpoten geschoren. Waarom ik ‘nou ja’ zei, is omdat ik zelf ook last heb van rol aders. Dus dat heeft hij van zijn moeder haha! Heel vervelend als er bloed geprikt moet worden. Toen ik hem op ging halen was het laaiend druk in de stad. Helaas moet ik dwars door het centrum om er te komen. Linksom of rechtsom, ik moet door het centrum.

Moonlight is zo lief geweest en heeft geen kick gegeven. Ze vinden hem allemaal geweldig! Ja, ik ook, dat snap ik dus wel. Een balletje goedheid is het. Dat weet ik al jaren. Maar ik kreeg een heel verhaal, erg voorzichtig zijn, geen brokjes en ook zeker geen mousse, waar ze altijd mee ontbijten. Dat kan er op vast gaan plakken. Hij heeft hechtingen en die mocht ik er dinsdag uit gaan laten halen maar nu ben ik toevallig wel opeens op woensdag vrij omdat er voor dinsdag een cursus op touw staat.

Ja, ik leer wat af de laatste tijd ook. Ik heb al een aantal certificaten behaald. Het betekende daardoor wel dat ik een dag later naar de dierenarts kan pas. Dus een dag later pas de hechtingen eruit en een dag later pas weer mousse voor ontbijt. Ik mag hem gekookte kip geven, maar ik weet dat hij dat niet eet. Al zal ik het wel proberen maar ik weet al dat het weinig nut heeft. Gekookte vis mocht ook. Ja, zeg, hij eet altijd verse vis ’s avonds, in sap dus dat geef ik hem wel. Dat is zelfs nog zachter dan gekookte kip.

Het waren niet alleen de rol aderen, nee, hij is voor de rest ook echt net als ik. Ik denk wat hoor ik nou, wie zit er nou brokjes te eten? Was het Moonlight! Jeetje zeg nee nee! Dat mag nog niet. Ik hoor hem er op kauwen en ik voel dat bijna in mijn zonnevlecht. Mafkat! Ik was net geholpen aan mijn amandelen, mocht alleen ijs eten en zo. Werd ik door de chirurg betrapt met een zak chips. Dat ik beweerde er alleen op te zuigen maakte hem niet coulanter in elk geval. En ik hoorde duidelijk dat Moonlight er niet op aan het zuigen was. Ik stond dubbel geparkeerd en het verhaal leek maar te blijven duren. Ze zijn wel heel secuur daar hoor. Wel fijn om te weten maar ik wilde weg.

Uiteindelijk ging ze Moonlight halen. Die had nog hele grote pupillen en was een beetje wiebelig. Hij gaf op de terugweg geen kick, terwijl hij op de heenweg de hele boel bij elkaar heeft zitten mauwen! Wat een verschil zeg. Wel stopte hij steeds zijn neusje tegen me aan, alsof hij steeds even wilde voelen dat ik er nog was. Thuis zette ik hem op de bank, de andere kwamen er als de kippen bij. Waar was hun Moonlight nou geweest? Hij liep te zwalken als een ouwe dronkenlap maar hij was zo blij om thuis te zijn. Het leek wel alsof hij dit huis voor de 1e keer zag! Hij liep overal koppies tegen te geven en kwam ook steeds bij mij een keihard koppie geven.

Dat zwalken was grappig om te zien. Maar hij sprong ook met zijn duizelige kop toch overal bovenop. Zo eigenwijs is hij ook wel, net als ik ja. Jeetje zeg, bizar hoe dat werkt! Moonlight is als ik maar dan als kat. Als hij, door zijn nog niet helder zijn, mis sprong ging dat ook nog elegant, dat is ook Moonlight. Hm, dat heeft hij niet van mij hoor. Volgens mij was er binnen een uur geen plek meer over waar hij niet zijn geurtje aan gesmeerd had. Ze zullen het weten dat hij weer thuis is hoor. Gekkie! Ik ben zo blij dat alles weer goed is, zijn bloed is perfect, urine zoals het hoort. Op die tanden na, is hij perfect gezond en die dingen zijn er nu ook uit. Dus niks mis meer met Moontje, lekkere alliteratie ook… Het kost wat maar dan heb je ook wat! 

Woensdag, omdat ik komende week toevallig op die dag vrij ben, i.v.m. een cursus, moet ik met hem op controle. Dan halen ze de hechtingen er ook gelijk even uit. Het gaat zo goed met hem, hij is helemaal happy. Dat laat hij merken ook, hij wil enorm veel aandacht van mij. Als ik niet direct op hem reageer, gaat hij dramatisch rechtop met een pootje op mijn knie staan, met die andere hengelt hij in de lucht naar me, keihard mauwend van 'hallo zeg! Je ziet me toch?!' Ja Moonlight, ik zie je zeker! Ik zie je altijd, en daarom heb je nu geen pijn meer en ben je weer helemaal blij. Cits blij, ik blij! 

Nu ik weer zo volop aan het werk ben, 36 uur is toch echt wel volle bak, heb ik bijna geen tijd meer om te schrijven. Aan het einde van de dag heb ik al zolang achter een pc gezeten, dat ik het even niet meer leuk genoeg vind om het voor mezelf nog even te doen. Maar dat komt ook omdat ik echt ín mijn werk zit. Ik geniet met volle teugen. Daarom denk ik, dat ik het anders moet gaan doen. Ik denk dat ik er een wekelijkse blog van moet gaan maken. En mocht het straks veranderen, als ik eenmaal goed ingewerkt ben en er weer aan gewend ben om de hele week in touw te zijn, dan kan ik het altijd nog anders gaan doen. De ‘verplichting’ is weg, het lijntje met Sunshine heb ik nu rechtstreeks.

Die drive om zelfs doodmoe te gaan zitten schrijven, ja, die heb ik gewoon niet meer. Logisch ook natuurlijk. Maar ik vind het schrijven nog altijd harstikke leuk hoor, en daarom wil ik het ook niet helemaal kwijt. Als ik dan de zondagen moet gaan gebruiken om een aantal blogs klaar te hebben, voor door de week, dan kan ik nooit mijn boek af gaan schrijven. Want dan heb ik daar geen zin in omdat ik al zoveel heb zitten schrijven. Mijn vriendin, waar ik nu weer gezellig mee werk, zei het al, dan stop je er toch mee. Ja, maar niet helemaal. Ik schrijf gewoon kleine stukjes over dingen die ik wil vertellen, en dan heb ik op zaterdag een flinke blog. Dat lijkt me een prachtige gulden middenweg.

Als ik straks in het ‘normale’ ritme zit, dan ben ik elke dinsdag vrij. Heel apart, want dan heb ik het weekend vrij, maandag werken, dinsdag alweer vrij en dan 3 dagen. Toen ik het net doorkreeg dacht ik, goh, 3 dagen achter elkaar, lange dagen ook, want je werkt toch minstens 9 uur zo’n dag, daarom werk je er maar 4 voor een volle week. Dat is dan wel weer lekker natuurlijk. Vroeger werkte ik zelfs 10 uurs diensten en dat vond ik helemaal niet erg. Ik vond het vreselijk toen ze eruit gingen en ik echt wel 6 dagen per maand vaker naar mijn werk moest, geloof zelfs dat het meer was, om aan dezelfde uren te komen. Dat valt dan vies tegen hoor.

De afgelopen week had ik zelfs 4 dagen achter elkaar maar dan wel een lekker lang weekend. Maar er gebeurde iets raars. Het is zo ongemerkt gegaan dat het me toen pas echt opviel. Dinsdag, dag 2, na het werk, ging ik lekker de cits eten geven, en koken voor mezelf. Later lekker op de bank, met de Tuxedo maffia in zicht, met koffie. Ik ging heerlijk kijken naar  ‘Bridgerton’, wat een heerlijke serie. Nou ben ik gek op alle series die Shonda Rhimes maakt, zoals onder andere Grey’s Anatomy’, Scandal en How to get away with murder. Daarom mocht ik deze niet overslaan en Shonda maakt het altijd waar, hoe ze het doet weet ik niet, maar ik ben direct verslaafd.

Op een gegeven moment, zo middenin een aflevering, denk ik, goh hoe laat is het eigenlijk? Ik kijk op de klok. Huh?! Was het net 9 uur geweest. Nou ja! Opeens dacht ik terug aan die middag, dat ik schrok omdat mijn dag al om was. Hee! Het is nu totaal andersom! Wat raarrrrr maar wat mooi! Zo zou het voor iedereen moeten zijn. Ik vind het allemaal zo interessant, zo leuk om te leren, en het past me zo als een goed zittende handschoen ook. En nu vliegen de dagen dus voorbij, en daardoor lijkt je vrije tijd ook langer te duren. Nou echt, dat heb ik nog niet eerder in mijn leven meegemaakt. Ik vind het zo bijzonder ook. Toch wel een teken ook, dat ik dat doe, wat ik hoor te doen.

Ik vind mijn werk zo leuk, dat ik in mijn 2^e week last kreeg van een Deja Vu alleen was dat niet de juiste uitdrukking. Het was niet een gevoel van ‘hee, dit heb ik al eens eerder meegemaakt’ of zo. Het was meer een gevoel van herkenning, alsof ik dit gepland had. En dus heb ik dit weekend na zitten denken over deja vu en wat dat nou precies is, en wat het is wat ik had. Ik denk namelijk dat anderen dit ook door elkaar gooien. Alleen voor mij was het nu echt even heel helder dat het gevoel ging over ‘op de juiste plek zitten. Daar zit volgens mij meer aan vast dan nu gedacht wordt.

Ik heb vanaf dat moment steeds van die flitsen gekregen, waarvan ik had, goh, dit herken ik! Dit weet ik al, dit heb ik al eens gedaan, zo voelde het ook bijna, maar toch wist ik dat dat niet kon. Een vorig leven is minstens een paar 100 jaar geleden, op een enkele uitzondering na, maar op zijn minst toch zeker een eeuw of zo. Toen hadden ze nog geen computers en weet ik t allemaal. Dus dat kon het echt niet zijn. Vorige week had ik het weer trouwens, heeeeel apart. Ik bedacht me dus in het weekend, dat het ook misschien flitsen van herkenning zijn. Ook omdat je soms meewerkt je pad uit te stippelen, voor je naar de aarde komt, is je boek des levens al geschreven.

Al wijzigt het soms een beetje, doordat je een ander pad neemt dan was gepland. En ik denk dat ik nu dus exact zit waar ik nu überhaupt had horen te zitten. En dat ik door die synchroniciteit, die flitsen,  dingen herken omdat ze al gepland stonden. Hoe denken jullie daarover? Ik word trouwens, al jarenlang getroffen door synchroniciteiten hoor, maar dat is wat anders dan herkennen wat en waar je mee bezig bent. Dat zijn van die korte stootjes, als het woordje ‘gekkigheid’ te typen, en op dat moment hoor je het iemand zeggen, op tv of radio of iemand die in de buurt is. En dan weet je, ik zit goed!   

Dit te ervaren was dus wel anders maar toch eerder een synchroniciteit dan een deja vu. Ik weet 100% zeker dat het iets is, waarvan je normaal pas als je verder gaat dan deze aarde achter komt. Ik kan er ook niets aan doen, zo voelt het en als ik iets voel, en niet in angst of zo, in tegendeel, maar als ik het voel, dan is het ook zo. Zo werkt dat, hoe dieper je voelt, hoe meer je weet, of kán weten. Je moet alleen wel op je gevoel durven vertrouwen. Maar ik heb ondertussen al zoveel over me heen gehad, dat ik wel moet zowat. En nee, ik ben geen zweefteef, zoals dat vroeger zo mooi genoemd werd. Ik sta met mijn 2 Hollandse benen stevig op de vloer.

Laatst kwam ik een heel mooi verhaaltje tegen, een Poolse legende. Dat stond er in elk geval. Of het waar is, dat weet ik niet maar het verhaal blijft mooi. Volgens die Poolse legende liep er een moeder kat te janken langs de oever van een rivier, waarin haar kittens aan het verdrinken waren. De wilgen langs de kant van de rivier verlangden er erg naar om haar te kunnen helpen. Dus ze zwiepten met hun lange en gracieuze takken door het water, om de kleine kittens te redden, die in de rivier waren gevallen, toen ze vol vrolijkheid vlinders achterna aan het springen waren.

De kittens kregen goed grip op hun takken en zo kwamen ze veilig en wel weer aan de veilige oever. Elke lente, zo gaat de legende dan toch, lopen de wilgentakken uit, en er ontspruiten kleine op vacht lijkende knoppen op hun toppen, precies daar waar de kleine kittens ze ooit hadden vastgegrepen! Dit om de wilgen te bedanken voor hun hulp bij het redden van de kleine speelse katjes, in een blijvend bijzondere tekens van grote dankbaarheid.

Ahhhh, zo lief vond ik dat verhaal, die legende dan. Ik vond katjes altijd al leuk, en nu bedoel ik die wilgenkatjes natuurlijk. Dat ik katjes leuk vind, zelfs hele vervelende echte katjes, is algemeen bekend natuurlijk. Maar nu met dit verhaal, vind ik de bijzondere vacht knopjes nog leuker! Al zullen er veel mensen dichte, verstopte neuzen krijgen, van de pollen die ze verspreiden. Maar ja, dat is wel heel jammer voor die mensen, maar ik vind ze toch prachtig.

Ik kwam wel meer van die mooie dierenverhalen tegen. Die van de bij en dat dit schattige en nuttige diertje eigenlijk natuurkundig en aerodynamisch niet eens vliegen kan, heb ik op mijn Facebook geplaatst. Ik plaats het hier ook nog even. Ik ben nu toch bezig. Ik vond het ook een erg leuk ‘weetje’. Aerodynamisch gezien, is het lichaam van een bij totaal niet geschikt om te vliegen. Het goeie daaraan is, dat de bij dat niet weet. De wet van de natuurkunde zegt, dat een bij niet kán vliegen. Het aerodynamische principe zegt dat de spanwijdte van zijn vleugels te smal is om dat gigantische lichaam (in verhouding dan hè) in de lucht te kunnen houden. Maar ja, die bij die weet dat niet. Die heeft geen besef van natuurkunde en de logica daarvan en die vliegt toch wel.

En dit is wat we allemaal kunnen gaan doen! Vliegen en zegevieren in elk moment, in het aangezicht van welke moeilijkheid dan ook, en in welke omstandigheden dan ook, ongeacht wat er ook maar over gezegd wordt. Laten we als de bijen zijn, het maakt niet uit wat voor formaat onze vleugels hebben, we stijgen gewoon op en genieten van de pollen van het leven! Ik kwam ook nog tegen, dat onze hard werkende bijtjes, soms wel eens een tukkie doen, samen met een van hun hardwerkende collega’s of is het familie? Kan ook natuurlijk.

Dat dutje doen ze dan in een bloem, waar ze dan heel schattig elkaars pootjes vast houden. Ook zo vertederend lief. Maar dat vind ik sowieso hoor van bijen. Ik kreeg wel veel commentaar, want op de foto was het een hommel. Ja, dat weet ik wel, maar die zijn al helemaal buiten proportie om te kunnen vliegen, dus nog een beter voorbeeld van maling hebben aan de wetten die zeggen dat iets niet kan. Maar een hommel heeft zo’n schattig fluffy kontje, en dat kon ik niet weerstaan, toen ik op zoek was naar foto’s. Dus bij deze, ja, dat wist ik, maar ik vond het een te leuke foto. Daarom deed ik het lekker toch! Ik vind zulke verhalen prachtig.

Verder heb ik het echt gewoon te druk om elke of zelfs maar om de dag een blog te plaatsen. Dat vertelde ik al. Het is niet anders. Ik ben nog nooit in mijn leven zo blij geweest met een baan. Dat wil toch echt wel wat zeggen hoor! Het is zelfs niet dat ik te moe ben aan het einde van de dag. Maar het is wel zo, dat ik lange dagen maak, want het zijn 4 dagen van 9 uur, dat is net even anders. Wel fijn want je bent er een dagje tussenuit en werkt toch een volle week. Maar dan moet ik na het werken, nu nog thuis dus echt wel na 5 uur pas, maar als ik straks op kantoor werk zelfs later nog, direct de cits eten geven.

Die zitten al vanaf half 5 me te vervelen natuurlijk. En deze week ben ik zelfs nog steeds wat langer doorgegaan. Ik wilde wat dingen afmaken en zo ook. En mijn aantekeningen bijhouden. Daar heb ik tijdens werk geen tijd voor. Ja ach, investeren in jezelf heet dat, in het begin. En ik vind het echt erg leuk dus het is geen opgave. Maar als je dan nog voor jezelf moet koken of al smeer je een boterham om te eten, je bent ff bezig. Dan is het zo al na zessen. En dan zou ik nog eens weer een uurtje of zo achter de pc moeten.

Want met de bijpassende foto’s ben ik ook wel even bezig altijd. Dus ja, wat heeft nou voorrang? Nou ja, al mijn lessen hebben geleid tot het besef, dat ik voor mezelf moet kiezen. Alleen was dit kiezen uit dingen die ik beiden leuk vind. Maar, kijk, als ik tussendoor een vrij momentje heb, dat doe ik nu ook, dan typ ik een paar zinnetjes en uiteindelijk heb je dan toch weer een heel verhaal bij elkaar. Ik kreeg van de week ook weer een paar openbaringen, dat ik dan denk, goh die moet ik kwijt, die moet ik vertellen.

En daarom wil ik het niet helemaal kwijt, mijn uitlaatklep is het ook. Daarom kwam ik tot deze oplossing. Ik gooi het er toch wel uit, ik typ toch wel dingen. Dan spaar ik alles gewoon op tot het zaterdag, of zoals nu, zondag is. Het ligt er maar net aan, heb ik tijd, heb ik zin? En omdat het weekend normaal uit 2 dagen bestaat, en ik de ene keer op zondag veel wil doen, de andere keer op zaterdag, zie ik wel wat het beste uit zal komen. Ja toch?

En later zat ik nog te denken, kijk, als ik thuis werk, en het is lunchpauze, dan ga ik even lopen buiten, of even stofzuigen. Gewoon even bewegen dus. Als iedereen straks weer naar kantoor gaat, zal ik er misschien weer anders over denken maar in elk geval, een zooitje wordt het hier nu niet. En dus ga ik mijn vrije dinsdag besteden aan eventuele boodschapjes halen, wat opruimen en werken aan mijn boeken. Dan heb ik tussendoor altijd wel even een paar zinnetjes om een blog te vormen voor het weekend ook. Het weekend zelf is in elk geval om te relaxen en mijn huis te doen in het groot zeg maar. En zo heb ik dan de boel goed geregeld.

Ik denk zelfs, al is straks de lockdown over, en komt het normale leven weer op gang, dat er dan toch mensen zullen zijn, die thuis zullen blijven werken. Ik moet eerlijk zeggen, het bevalt me wel. Want het is echt een heel stuk rustiger werken dan wanneer je op kantoor zit, in mijn geval dan. Ik zat nu dicht bij iemand en dan hoor je toch het praten tussendoor, de telefoons gaan, mensen die even een praatje maken met elkaar. Voor mij als nieuweling al erg afleidend, maar sowieso is het thuis echt veel rustiger werken. Je kan eigenlijk veel meer doen! Dan zou het 1 of 2 dagen kantoor worden en 2 of 3 dagen thuis werken. Mij heb je hoor. Al is dat allemaal nog gewoon even afwachten. In elk geval, ik heb het heerlijk naar mijn zin! Al zou het alle dagen op kantoor zijn, dan nog! De rest bewaar ik allemaal tot volgende week! Tot dan, hoop ik 😊

Toen ik hoorde, dat er gezegd was, dat ik een erg goede sollicitatie had gedaan, vond ik dat zo grappig! Ik had het kunnen weten, want mijn moeder had blijkbaar een vingertje in de pap. Zo kon ik 1 maart niet officieel beginnen, maar wel officieus door trainingen te gaan doen. Maar ik mocht, zolang er niet getekend was, niet in de systemen en dergelijke. Allemaal privacy gevoelige informatie is dat, huurders, huren, informatie over de huurders. Dus wel logisch ook eigenlijk dus wel netjes dat ze het zo doen. Je tekent uiteraard ook gelijk voor geheimhouding.

En bovendien, je krijgt me een berg aan spullen, kwam ik later achter, daar moet je ook voor getekend hebben. En dat moet allemaal in orde gemaakt worden. Dat tekenen kon ik komen doen op de 2^e en de spullen kon ik dan komen halen op de 3^e en pas daarna kon ik overal in en bij. Dus, uiteraard weer bijzonder, want mijn moeder is weer behoorlijk bezig geweest, op 1 officieus aan de slag en op 3 officieel. Die beruchte 1 en 3 weer, de 13 van ma. Deze had ik al verteld. Maar als je denkt, nou dat is echt niks bijzonders hoor, dan heb ik er nog wel een paar voor je namelijk.

Want áls ma er iets mee te doen heeft gehad, dan overdrijft ze het een beetje, ook omdat ze weet dat ik het snel genoeg afwimpel met ja ja het zal wel. Met zo’n overlading met 13, kan ik geen kant meer op. Daarom doet ze het zo, denk ik. Al heb ik vaak al vanaf die 1^e 13 geen overtuiging nodig hoor. Op zich al, zou op 1 maart beginnen ook al een 1 3 zijn, 1^e dag van 3^e maand. Toen ik van te voren keek hoe ik moest rijden, zag ik dat de route, of 2 van de 3 in elk geval, 13 minuten waren met de auto. Natuurlijk! Hoe kan het ook anders! Nu kloppen die routes niet altijd, want ik was er op de fiets in, jawel, 13 minuten.

Het werd nog gekker hoor, want ja, ma wil wel dat ik er niet omheen kan, al zou ik dat willen! Ik krijg mijn nieuwe gsm nummer. Nu ga ik dat niet plaatsen, voor het geval iedereen die ik niet ken me daarop gaat bellen, maar de cijfers kan ik hier wel neerzetten natuurlijk. De mensen die mij kennen mogen het roepen als ik er een nummertje van lieg. Zonder de 06, want die heeft iedereen, zit er een 0, een 1, een 4, 5, 6, 7 en zelfs 2 x een 8 in. Dat in een bepaalde combinatie is dus mijn nummer van de Woonplus gsm. En dan kan je daarvan maken 5+8=13, 6+7=13 en dan heb ik nog een 1, 4, 0 en 8 in de aanbieding, oh en dat is ook samen 13. Niet te geloven, dit alleen al. Maar dan heeft mijn gsm ook het nummer 13, want ik ben de 13^e in het team.

Gekker kan het niet worden, niet met die 13. Maar op mijn 1^e dag dat ik met iemand moet meekijken en -luisteren, wil ze het nog echt even zo duidelijk maken, dat mocht ik die 13 gemist hebben, dat ik dan door dit wel weet dat zij het is. Iedereen maakt tijdens het bellen daar namelijk aantekeningen. Er komen zoveel dingen voor, en je moet het in diverse systemen verwerken soms, dus dan is dat wel zo handig, en ook dat je het niet tig keer moet vragen opnieuw. Ik zit mee te lezen, want ze heeft haar scherm gedeeld, de dame waar ik bij mee huppel, en ze tikt; ‘belt voor moeder, geboortedatum 10-10…. DUH! Net als mijn moeder natuurlijk!

Ik heb nog de tegenwoordigheid van geest om er een screenshot van te nemen! Want ja, dat gelooft toch niemand. Ja, mijn broer en schoonzus zeker wel, die hebben dat ook allemaal bij de gekste dingen. En ik heb het al zo vaak hier in blogs gemeld, als je me nu nog niet gelooft, dan houdt het op hoor. Maar ja, ik hoef ook niemand te overtuigen hoor, maar ik vind het altijd zo geweldig als dit gebeurt. En vooral als ze, zeker zoals nu, zo schromelijk overdrijft. Echt hoor, dan moet ik zo lachen eigenlijk! Ja, dan moet ik het wel documenteren. Dan moet ik er wel over schrijven. Het is toch van de gekke, die ouwe uitslovert!

Wat ook wel weer bijzonder was, is hoe Moonlight me echt verdedigt, als dat in zijn ogen nodig is. Ik heb wel eens verteld, dat Rainbow zo gek is van de snoepjes die hij in de avond krijgt, dat hij dan helemaal hyper wordt. Vooral als hij vindt dat ik niet snel genoeg ben, naar zijn zin. Dan springt hij van hot naar her en soms valt hij als hij zo druk doet. Voor mij is het ook een gedoe want ik kan bijna niet eens normaal die snoepjes pakken. En als hij valt, dan wil het wel eens gebeuren, dat hij met 20 nageltjes zo in mijn lijf hangt. En dat is niet zo prettig en soms doet het zo’n pijn, dat ik een gil geef als het gebeurt.

Dat gebeurde van de week ook weer. Hij was weer zo idioot aan het doen, ik kan hem dan niet eens tot orde roepen, of tot rust manen, want hij is door het dolle heen. Hoe voorzichtig ik dan ook doe, ik kan niet voorzien wat hij gaat doen of waar hij heen gaat springen. En jawel hoor, eerst een diepe kras in mijn pols. Ik mopperen natuurlijk. En toen viel hij ook nog eens van mijn benen af, en daar gingen alle nagels dwars door mijn tere velletje! Ik gaf een gil van pijn en Rainbow vloog gelijk door de bank over. Die weet wel dat hij dan even moet wegwezen. Het gebeurt wel vaker namelijk.

En Moonlight wordt me toch boos! Die vliegt over de bank heen, achter Rainbow aan! Nou ja zeg! En niet zomaar even! Rainbow vliegt weer richting mij, als hij in het nauw komt, doet hij dat altijd. Dus hij springt op de tafel en Moonlight ook en die geeft hem toch een paar meppen! Dus die moet ik ook gelijk even tot de orde roepen, anders had die arme Rain er nog een paar meppen bij gekregen. En dat alleen omdat ik een gil gaf! Moonlight voelde zich geroepen om voor me op te komen en die kleine boosdoener eens even flink op zijn kop te geven. Dit heb ik echt nog niet eerder meegemaakt.

Ik weet dat Moonlight heel erg op mij gericht is. Als ik me rot voel, dan heeft hij daar last van. Als ik bezorgd ben, gaat hij zich raar gedragen. Toen bij de dierenarts ben ik hierop gewezen want hij werd ook echt ziek, omdat ik zo bang was dat hij ziek zou worden. Dat was niet zo heel lang nadat Sunshine weg was gelopen. Ik was gewoon erg bang om hem dan ook nog kwijt te raken. Zo kwamen we erachter, dat hij totaal op mij gericht is. Met een paar proefjes liet de dierenarts het aan me zien. Katten zijn spiegels, tenminste, katten als Moonlight wel.

Met dat besef ben ik toen anders beginnen om te gaan met mijn gevoelige lieverd. Zoals hij ook vol bezorgdheid me wakker stond te springen, toen ik steeds weg viel door de hoge koorts aanvallen van de Corona. Ja, hij zorgt erg goed voor me, altijd al. Maar dat hij 1 van de anderen zo terecht zou wijzen, dat had ik nou ook weer niet verwacht. Oh wat hou ik toch  van hem, maar ik moest echt boos op hem worden om hem te laten stoppen met het meppen van Rainbow.

En die arme Raintje wist eigenlijk niet zo goed, hoe hij het had hiermee. Die heb ik toen maar een snoepje extra gegeven. Ik weet heus wel dat hij me geen pijn wil doen. Alleen soms is die pijn opeens zo heftig, dan floept zo’n gil er spontaan uit. Voortaan zal ik mijn best doen om in stilte te lijden, want ja, zo hoeft het voor mij nou ook weer niet afgestraft te worden. Maar mooi vond ik het wel, dat dan weer wel. Lieve en stoere Moonlight, hij is en blijft voor altijd mijn held!