Het Ziggo verhaal had nog een staartje. Ik moest wachten tot ik mijn series, die ik echt wilde zien, zou afkijken. Dat heb ik dat weekend maar gedaan, tussen het gesjouw en geklus met de kasten die ik op was gaan halen bij Ikea. Ik kreeg het niet voor elkaar om alles te kijken maar wel wat ik echt volgde. De rest, jammer dat komt ooit nog wel een keer ergens voorbij. Kijk ik dan wel. Ik wilde gewoon graag die update doen. Dan kon ik direct merken of die afstandsbediening het nou wel of niet deed. Op de mediabox dan.

Na de update deed het ding het helaas nog steeds niet. Ook het koppelen zoals beschreven probeerde ik. Er gebeurde niets. Alleen de tv bleef erop werken. Heel apart allemaal. Dan maar bellen en na het werk in de week erna, belde ik naar Ziggo. Ik hield mijn hart vast. Zou het weer zo’n urenlange sessie worden? Nou, het scheelde niet veel. Met dit verschil dat dit meisje echt haar uiterste best deed én ook wist wat ze deed. Het arme kind. Ik ben een lastige klant hoor. Ook zij kreeg het ding niet aan de praat welke protocollen we ook doorliepen. Ik wilde er trouwens ook eentje, met het toetsenbordje op de achterkant. Die zijn er niet, volgens het meisje. Oh jawel hoor, ik heb hier de gebruiksaanwijzing van dat ding en daar staat het toetsenbordje zelfs op. Hier was ze erg verbaasd over. Ik dramde door, want ja, ik had het bewijs hier toch zeker voor mijn neus? Ik zit toch zeker niet te liegen?

Of ik dan een foto kon sturen, niet dat ze me niet geloofde maar om te zien wat ik zag. Graag zelfs! Ik lieg niet hoor. Ze bleef erg beleefd en geloof mij, ik kan het weten, hier hebben ze een goeie kracht aan. Ik kreeg via sms een linkje waar ik op moest klikken, ik moest veel toestemming geven, hopelijk safe, en dan kon ik er een foto mee maken. Dit heb ik gedaan, 3 foto’s zelfs. Ja, nu zag zij het ook. Dat was wel raar ja. Ja, dat bedoel ik! Dit ging ze weer even navragen. Ik hoorde, net als de vorige keer, dat ze thuis werkte.

Omdat ik tegenwoordig ook weet wat dat inhoudt informeerde ik hoe zij dat deden. Ik vertelde daarbij dat ik via teams alles doe en met iedereen contact hou. Ziggo heeft een eigen chat, het zal net zoiets zijn. Ze zei dat ze inderdaad kon zien dat er een toetsenbordje aan zat, volgens de foto, maar ja, zij heeft toch echt in haar gegevens staan dat de voice-control AB geen toetsenbord heeft. Heel raar, vond zij zelf ook. Ze ging het nog eens navragen. Ondertussen moest ik weer eens mijn mediabox met het knopje uitzetten. Dan reset de boel zich en misschien zou hij het dan wel doen. Ik zat te wachten op de reset, dat duurt altijd even. Er gebeurde in elk geval wel wat. Het meisje kwam na een tijdje weer terug, ze kon er niets aan doen maar ze bestaan niet met een toetsenbord. Gelukkig kon ik haar nu van dienst zijn, want terwijl ik zo zat te wachten op haar en de reset, las ik de gebruiksaanwijzing nog eens goed. Iets wat ik veel eerder had moeten doen natuurlijk. Want wat las ik nou, het is een digitaal toetsenbord! Potverdorie zeg! Dat ene woordje had ik over het hoofd gezien vorige keer met het snel proberen te lezen.

Zodra er ergens getypt moet worden, en je gebruikt deze AB, dan komt er een toetsenbordje op tv te zien. En er zijn 2 manier om die te gebruiken en die worden hier dan ook uitgelegd. Oh wat erg! Wat een blunder zeg! En ik kan zo drammen, bij zulke dingen. Omdat ik me dan in de maling genomen voel. Ik bied nederig mijn excuses aan. Zij blijft ook heel sympathiek en bedankt mij voor het melden van mijn fout. Hier kan ze de volgende keer in elk geval op letten, bij andere klanten. Oké, ja, dat dan weer wel. Maar lullig vond ik het wel, van mezelf. Maar het ziet er echt zo uit hoor, in het foldertje. Ook omdat bij de oude wel zo’n toetsenbord achterop zit. Nou ja, weer wat geleerd.

De slaapkamer is ondertussen klaar. Jolanda had mijn post gezien, dat ik alles alleen was gaan halen en belde me of ik haar telefoonnummer soms kwijt was. Nee, natuurlijk niet! Maar ja, zij helpt me zo vaak, dat ik me er een beetje schuldig over voel. Maar daar wil ze niets van weten, ik moet haar voortaan gewoon bellen. Ze komt vanavond even langs zei ze, voor een bakkie. Ondertussen heb ik kast nummer 2 bijna in elkaar en na het eten, ik eet niet veel omdat ik geen trek heb en te moe ben, komt Jolanda eraan. Na de koffie gaan we samen nog even aan de bak. Jeetje zeg, dat gaat snel opeens! We zetten samen de andere twee kasten zelfs ook nog in elkaar. Alleen de laatjes niet, die komen morgen wel. Ik heb nu ook een idee of t te vol staat of niet.

En nee, dat staat het niet, het past exact. Alsof het hiervoor gemaakt is. Achter de deur, die ook precies helemaal open kan, heb ik een plekje voor de ventilator, de grote staande die ik eigenlijk nergens kwijt kan. Nu dus wel, perfect zo. Jolanda brengt ondertussen ook nog eens een lading karton weg. Mijn hemel, daar komt wat vanaf hoor. En die stomme containers voor het vuil en oud papier en zo, die staan door de werkzaamheden in de straten naast me, nu behoorlijk ver. Er is nog een avondklok, al is die nu voor 22 uur. Vlak voor tienen hebben wij de kasten staan en gaat Jolanda er als een speer vandoor.

Ik slaap heerlijk want op de een of andere manier, voelen die 2 net iets hogere nachtkasten aan, alsof ik ergens veilig tussen lig. Heerlijk geslapen, dat wel, maar als ik wakker word zit mijn lijf helemaal vast. Ik barst van de spierpijn. Ik blijk spieren te hebben die ik helemaal niet kende. Nu wel hoor. Ik ga aan de slag. Ik stofzuig en stof in etappes en af en toe doe ik even 2 laatjes. Want ja, ik wil mijn huis ook schoon voor ik morgen weer de hele week moet werken. Of nou ja, 3 dagen maar natuurlijk, door het lange weekend. Maar ik heb dan ook geen seconde rust gehad.

Ik moet wel 8 laden in elkaar knutselen voor ik ze eindelijk echt in volle glorie heb staan.  Maar dan is het ook wel echt af. Het ruikt naar nieuw en het staat fantastisch. Alsof het zo hoort te zijn. Licht en lekker veel bergruimte. Dat moet ik van de week even uitzoeken. Wat ga ik erin doen en dat soort dingen. Plek zat in elk geval. De spullen die in bakken op de plank boven de deur staan, die stop ik er in elk geval al gelijk in. Dan is die doorn eindelijk ook uit mijn oog. Fijn is dat, zo lekker alles weg kunne werken. Nu nog die kasten in de huiskamer erbij en dan heb ik nog meer plek om dingen in op te bergen.

Ik heb wel 1 ding echt geleerd, ik ga sparen om het in ene keer te bestellen. En dan moet ik maar wat extra betalen maar dan laat ik het helemaal thuis brengen. Dit kan ik echt niet meer. Niet leuk om tegen die aspecten van het ouder worden aan te lopen maar ja, je kan er ook niet omheen. En eerlijk is eerlijk, ik voel me echt nog niet oud hoor. Gewoon nog alsof ik 30 ben, alleen mijn lijf wil af en toe niet mee. En zeg nou zelf, een eeuw geleden zat je op mijn leeftijd al achter de geraniums in het bejaardentehuis. 60 is het nieuwe 40 maar je hebt toch echt een stuk minder kracht, en zicht en weet ik het allemaal, dan toen je echt 40 was. Helaas.

Suetje zou mijn tafeltjes komen ophalen, maar ja, die was natuurlijk Koningsdag aan het vieren en dat totaal vergeten. Later bleek ik dat goed te hebben ingeschat. Die moeten dan nog maar even in de gang blijven staan. Ik heb die stoeltjes nog steeds en ze staan me behoorlijk in de weg. Even 1 reactie op gehad en die is niet op komen dagen. Zo irritant vind ik dat. Ik ga ze van de week maar even langs ’t Goed brengen. Dat is zo’n 2^e handswinkeltje. Dan geef ik ze weg en verdienen zij daar weer wat mee. Maar dan ben ik er in elk geval vanaf.

Met Sun is het nog steeds halen en brengen in de nachten. Ik mag niet klagen, even afkloppen, want de afgelopen 3 nachten heb ik goed kunnen slapen. Oké, ze vinden alle 5 dat ik er om 6 uur uit moet, altijd, maar dat is een ander verhaal. Dan heb je in elk geval je rust al gehad. Toen ik zo aan het opruimen was, kwam ik in de meterkast ook weer de 2 tuigjes tegen, die ik vorig jaar had besteld, toen ik hem net terug had, na die meer dan 4 jaar afwezigheid. Het is en blijft een apart karakter, ik wist niet of ik hem in zo’n tuigje zou kunnen krijgen.

Ik kan je zo al vertellen, dat me dat bij Moonlight nooit zou lukken! Tot mijn grote verbazing, lukte het bij Sunshine wel. Hij liep nog redelijk goed mee ook ermee. Je hebt van die katten, die laten zich omvallen, als ze zoiets aankrijgen. Hilarisch om te zien hoor, dat wel. Sun had daar totaal geen last van. Hij liep wel een beetje grappig af en toe maar grotendeels gewoon net als anders. Misschien iets meer oefenen en dan eerst kijken, wat hij op de galerij doet. Als dat nou gaat, dan misschien met tuigje en al in de reistas proppen en ergens naartoe rijden waar het rustig is. Dan kan ik hem daar uit de tas laten, en die laat ik dan staan, dat hij daarheen kan vluchten als hij het eng vindt.

Wat ik dan weer eng vind, wat als hij in paniek raakt. Want het is niet voor niets een spreekwoord ‘een kat in het nauw maakt rare sprongen’. Dat hij me bijvoorbeeld helemaal openhaalt of meer enge scenario’s trekken aan mijn geestesoog voorbij. Nou ja, ik moet niks natuurlijk gewoon maar eens even blijven oefenen en dan kijken of hij mee de deur uit wil met tuigje om kan een eerste stap zijn. Ik wil hem in elk geval nooit meer zo kwijt raken, dat lijkt me wel duidelijk. Ik heb er nog trauma’s van, dus alsjeblieft zeg!

Mijn broer is tegenwoordig de trotse bestuurder van de eerste elektrische vuilniswagen van Rotterdam. Hij stond zo trots op de foto, dat vond ik leuk om te zien. Hij zei dat het ding fantastisch rijdt maar dat hij wel extra moet opletten, want mensen horen hem nu haast niet meer. En dat kan wel eens voor gevaarlijke situaties zorgen. Hij zit al jaren en jaren op de weg maar voorzichtig moet je altijd blijven. Wel weer heel apart want natuurlijk moet mijn moeder zich er ook weer mee bemoeien. Want mijn broer die rijdt in de 229 en jawel, tel maar op, dat is 13. Echt hoor, ze kán het niet laten. Gekke mams.

Ik eindig met een prachtig verhaal, waar gebeurd, dat me raakte. Gewoon omdat het echt zo is. Op 40-jarige leeftijd liep Franz Kafka (1883-1924), die nooit trouwde en geen kinderen had, door het park in Berlijn toen hij een meisje ontmoette dat huilde omdat ze haar favoriete pop was kwijtgeraakt. Zij en Kafka zochten tevergeefs naar de pop. Kafka zei haar dat ze hem daar de volgende dag zou ontmoeten en dat ze terug zouden komen om haar te zoeken.

De volgende dag, toen ze de pop nog niet hadden gevonden, gaf Kafka het meisje een brief die door de pop was 'geschreven' en zei: 'Huil alsjeblieft niet. Ik ging op reis om de wereld te zien. Ik zal je schrijven over mijn avonturen. Zo begon een verhaal dat doorging tot het einde van Kafka's leven. Tijdens hun ontmoetingen las Kafka de brieven van de pop zorgvuldig geschreven met avonturen en gesprekken die het meisje schattig vond.

Ten slotte bracht Kafka de pop terug (hij kocht er een) die was teruggekeerd naar Berlijn. 'Het lijkt helemaal niet op mijn pop', zei het meisje. Kafka overhandigde haar nog een brief waarin de pop schreef: "mijn reizen hebben mij veranderd." het kleine meisje omhelsde de nieuwe pop en nam de pop mee naar haar gelukkige huis. Een jaar later stierf Kafka. Vele jaren later vond het inmiddels volwassen meisje een brief in de pop. In de kleine brief ondertekend door Kafka stond geschreven:

"Alles waar je van houdt, zal waarschijnlijk verloren gaan, maar uiteindelijk zal de liefde op een andere manier terugkeren." Omarm de verandering. Het is onvermijdelijk voor groei. Samen kunnen we pijn veranderen in verwondering en liefde, maar het is aan ons om die verbinding bewust en opzettelijk tot stand te brengen.

Franz Kafka (Praag, 3 juli 1883 – Kierling, 3 juni 1924) was een Duitstalige schrijver die wordt gezien als een van de belangrijkste auteurs van de twintigste eeuw. Zijn werk kreeg vooral na zijn dood een grote invloed op de westerse literatuur. Kafka was aanvankelijk een staatsburger van Oostenrijk-Hongarije en meer in het bijzonder van de provincie Bohemen. Hij groeide op in de Duitstalige Joodse gemeenschap van Praag. Na het uiteenvallen van het Habsburgse keizerrijk en de oprichting van de Eerste Tsjecho-Slowaakse Republiek in 1918 werd Bohemen bij die staat gevoegd en zodoende werd Kafka een Tsjecho-Slowaaks staatsburger.

Hij verbleef ook enige tijd in Berlijn, de hoofdstad van de Weimarrepubliek. Dat maakte hem tot een typische Duitstalige en Midden-Europese auteur die niet gekoppeld kan worden aan een specifiek land. De benoeming van Kafka als 'Tsjechisch' auteur is daarom historisch incorrect omdat zijn taal niet Tsjechisch was en de staat Tsjechië niet bestond toen hij er woonde. In de periode dat Kafka Tsjecho-Slowaaks staatsburger was – van 1918 tot 1924 – woonde en werkte hij voornamelijk in Oostenrijk en Duitsland.

Kafka is vooral bekend als schrijver van de romans Het proces en Het slot alsmede de novelle De Gedaanteverwisseling. Zijn werk lijkt zich te kenmerken door een nachtmerrieachtige, onheilspellende sfeer (als kafkaësk bekend geworden) waarin de bureaucratie en de onpersoonlijke maatschappij steeds meer greep krijgen op het individu. Kafka's oeuvre wordt wel gezien als symbool voor de ontwortelde mens in de moderne tijd.  Sommigen zijn echter van mening dat het werk van Kafka juist een poging is, in een ogenschijnlijke strijd met 'hogere machten', het initiatief terug te geven aan de individuele mens, die uiteindelijk zelf zijn keuzes maakt en daarvoor verantwoordelijk is. Dit staat allemaal in Wikipedia.

Het is jammer dat ik zo weinig tijd heb. Anders zou ik naar wat boeken van hem op zoek gaan. Alleen als ik al een beetje tijd over heb, lees ik toch liever in mijn Rulof boeken. Maar alleen al door dat korte stukje en wat hij deed voor dat meisje, kan je zien hoe hij in elkaar zit. Wat een mooi mens is dat! Daar komen er hopelijk steeds meer van, tot er geen slechte meer over is. Het zal nog even duren maar dat komt wel. Ooit. Voor nu hebben we allemaal nog genoeg aan onszelf te sleutelen. Jawel iedereen! Komt echt goed!