De laatste maanden weet ik al best een beetje wat slapeloosheid kan inhouden. Vannacht kwam ik erachter dat ook daar verschillende graden inzitten. Na het eten was ik heel even weggedoezeld. Langer dan een half uur is dat niet geweest. 

Het was zo'n verkwikkend powernapje. Ik moest van ver komen om wakker te worden maar erna voelde ik me helemaal kiplekker. Ik verwachtte geen problemen met in slaap komen bij bedtijd want zo lang had ik nou eenmaal niet gelegen. 

Ik had al geschreven, pillen waren al in kat gepropt, de rest van de avond kon ik lekker relaxen en doen wat ik wilde. Dat werd gewoon lekker een opgenomen serie kijken tot ik het tijd vond om naar bed te gaan.

Eenmaal in bed wilde de slaap maar niet komen. Normaal gesproken ga ik dan een beetje liggen denken aan van alles en nog wat. Maar nu ging het heel anders. Ik wilde graag slapen want ik was best moe en misschien lag ik daardoor wat verkrampt te proberen de slaap te vatten. Dat lukte in elk geval voor geen meter.

Van dat verkrampte proberen kreeg ik zowat nekkrampen en begon er een zware hoofdpijn aan te komen. Wat is dit nu weer? Draaien, anders liggen, andere kussens proberen, weer draaien, nog eens draaien. Aurora werd er helemaal gek van geloof ik. Zij draait namelijk steeds mee, met al haar 20 nagels in mijn lijf tot ik weer stil lig en zij weer een fijn plekje kan innemen. 

Op een gegeven moment was ik er helemaal klaar mee en ben ik eruit gegaan. Van ellende heb ik maar een sigaretje zitten roken. Met bonkend hoofd en al geeuwend. Dat was om half 1 's nachts. Weer geprobeerd om te slapen, weer niet gelukt. Om half 3 toch maar even naar het toilet gegaan. 

Dat was toch echt ook nog wel te vroeg dus maar weer even gaan liggen. Van slapen zou het vast niet meer komen vannacht. En ja hoor, dan val je natuurlijk wel in slaap. En om 4 uur gaat die wekker weer. De allerlaatste keer dat die afging begon ik me vanuit de verte af te vragen waar al dat lawaai vandaan kwam. 

Heel langzaam daalt dan het besef in dat je moet werken en dat je nu wel héél erg moet gaan haasten. Zo begon mijn dag. Zucht. Gek genoeg moet ik zeggen dat ik me nog redelijk goed voel voor nog geen 1,5 uur slaap. Ik beweer niet dat ik me echt goed voel maar ik heb wel eens dagen gehad met 8 uur slaap waar ik me rotter voelde.

Uiteindelijk mag je toch een keer naar huis. Eerst boodschappen halen en ma vandaag gewoon even bellen. Anders red ik het allemaal niet. Morgen natuurlijk snel weer langs uit mijn werk. Ze is ook lekker eigenwijs want ze krijgt meer pijn maar wil niet meer morfine. Net als een paar weken geleden ziet ze dit als het begin van het einde.

Ik begrijp haar wel hoor, alleen is het niet zo. De situatie is zoals die is en daar verander je verder niets aan. Maar echt pijn hoeft ze niet te hebben. Net te doen alsof dat niet erg is omdat je geen extra morfine wil helpt er toch ook niets aan te veranderen. Ik hoop dat ik haar dat een keertje echt duidelijk kan maken. 

Al vanaf ik thuis ben is Aurora gekke dingen aan het doen. Want wat is die witte dame van mij een slimme tante. Sinds mijn actie om gisteren direct zodra ik thuis was naar boven te komen en de pillen te geven, is ze niet van plan om dit vandaag weer te laten gebeuren.

Hoe creatief moet ik in hemelsnaam worden met haar? Ze zijn altijd heel blij als ik thuis kom, vandaar dat het raar was dat ze gisteren niet op kwam dagen. Die fout maakte ze nu niet maar bij elke beweging van mij, trekt ze een spurtje naar de gang. Nu zijn ze weer ergens en ik weet niet waar. 

Ze moet dus nog steeds haar pillen vandaag. Voor de verandering heb ik ze maar op de eettafel gelegd. Misschien krijg ik op de een of andere manier de kans om haar daarop te tillen en de pillen te geven? Dat horen jullie morgen dan wel weer. Ik weet verder ook niet hoe ik het op een normale manier voor elkaar kan krijgen. Ze wil gewoon echt niet en als een kat niet wil, dan wil een kat ook niet. 

Met de kittens gaat het geweldig, ze zijn vandaag weer gewogen en Twinkles weegt nu 696 gram en Rainbow weegt 532 gram. Duidelijk een stukje lichter maar ze is dan ook veel beweeglijker. Twinkles is liever lui dan moe en Rainbow zet de boel op stelten. Logisch dat ik die heb uitgekozen natuurlijk voordat ik dit wist.

Ze waren de doos even beu en zijn gezamenlijk verhuisd naar de krabpaal. Maar ondertussen zijn ze toch nog maar even naar de doos verhuisd. Rainbow wil elke keer de doos uit als ze Dré hoort thuiskomen. Dat wordt me er echt eentje. Ik hoop niet dat ze ooit pillen moet. Al zijn ze niet allemaal zo lastig als Aurora wat dat betreft. 

Ik heb net lekker gegeten, nu ga ik heerlijk koffie zetten en dan ga ik voorzichtig op de bank zitten wachten tot het te laat wordt om te wachten. Als Aurora in de tussentijd niet komt, zal ik haar toch weer moeten opzoeken. Ik wil alleen niet in slaap vallen voordat het bedtijd is. Ik heb gewoon behoefte aan een beetje normale slaap. Welterusten! 

"Het geluk behoort aan hen, die aan zichzelf genoeg hebben."

Aristoteles, Grieks filosoof 384 v.C. - 322 v.C.

Gisteravond kwam Aurora maar niet naar beneden. Wat een rotmeid is het toch hè. Ze wist natuurlijk dat ze haar pilletjes zou krijgen en dat wilde ze gewoon echt niet. Aangezien hier de wekker om 4 uur zou gaan werd de optie ‘wachten tot ze alsnog naar beneden komt’ steeds minder een mogelijkheid. Als dan Mohammed niet naar de berg komt, dan moet de berg maar naar Aurora.

Ik moest nog de pot verf van van de week boven brengen en met de verf in de ene hand en de pilletjes verstopt in mijn andere hand ging ik naar boven. Ik zag dat ze boven op de krabpaal lag. Ze keek verschrikt om. Ik zei haar gedag en zette de verf neer. Ze is echt zo slim dat als ik geen pot verf mee neem, zij weet dat ik dan met de pillen kom en dan is ze er vandoor voordat ik ze kan geven.

Nu dacht ze dat ik gezellig kwam buurten en voor ze het wist had ik haar in de houdgreep en begon pillen te proppen. De halve antibiotica pil eerst, toen de pil tegen het kuchen maar die viel op de grond en zag ik even zo snel niet meer. Daarna het kwart pilletje nog maar daar stikte ze bijna in en kuchte die ook door de tent heen.

Gelukkig zag ik opeens het witte pilletje liggen. Terwijl Aurora dacht dat ze ervan verlost was en dus op de krabpaal bleef maakte ik van die gelegenheid gebruik om haar nog eens een pil door haar keel te drukken. Jeetje zeg, wat een gestress elke dag. Ik vind het echt niet leuk meer zo. Zij vast ook niet, dat weet ik zeker.

Als ze haar gezellige plekje naast mij al opgeeft om maar geen pil te krijgen, zegt al genoeg. Dat is ook niet de bedoeling. Uiteindelijk ging ik toch nog veel te laat slapen en had me vanmorgen bijna weer verslapen. Dat moet vanavond wel even anders hoor. Dan kan ik zonder stress gaan slapen en gewoon op tijd wakker worden. Dat lijkt me wel een keertje lekker.

Eindelijk werd het dan half 3 en mocht ik naar huis. Nou ja, huis, naar mijn moeder. Ze lag op bed want ze voelt zich toch niet zo heel lekker steeds. Vaak is ze misselijk ook en dan zit er niets anders op dan te gaan liggen en het te laten zakken. Ze kwam er toch maar weer even uit.

Mijn broer en schoonzus kwamen er ook aan. Ik heb van mijn broer een cadeautje gehad. Hij heeft wimpers gekocht voor mijn auto. Ja, dat kan tegenwoordig net zo goed als dat je valse wimpers tussen je eigen wimpers laat zetten. Ik voel me een heel klein beetje voor paal rijden nu maar goed. Je moet niet al te hard rijden want dan wapperen die dingen en denk je elke keer dat er iets op je auto valt. Even wennen denk ik. 

Toen ik thuiskwam net was het eerste wat ik deed Aurora roepen. Ze lag weer boven en was niet van plan naar beneden te komen blijkbaar. Kordaat pakte ik haar dosis pillen, nu nog alleen maar 3/4 van die antibiotica en liep naar boven. Ze schrok al direct maar ik had haar al vast voor ze van de paal kon springen.

Hup pillen erin, bij het kwartje ging het weer mis maar ook die er alsnog ingekregen. Zodra ik haar losliet rende ze naar beneden. Ik probeerde haar te aaien maar nee, madam is boos. Nu is ze geloof ik weer naar boven gegaan. Maar niet voordat ik geprobeerd heb die vloeibare snack te geven. 

Mijn collega Sandra had die voor me meegenomen. Haar katten zijn er dol op en daar maalt ze dan de pillen doorheen. Nou, waar ik al bang voor was, die zeikertjes hier moeten er niets van hebben. Ik heb deze snacks zelfs al besteld maar dat kan ik dan mooi op mijn buik schrijven hier. Verwende nestjes!

Nu ga ik gewoon maar even eten maken en dan moet ik even niets meer vandaag. Dat is ook niet verkeerd. Lekker vroeg naar bed en misschien toch maar eens een ander geluidje op die wekker zetten. Ik word heel vrolijk wakker van dit deuntje maar de laatste paar keer blijf ik er heerlijk vrolijk bij liggen. Dat schiet niet op. 

Misschien is iets irritants een beter idee? Alleen hou ik er niet van om geïrriteerd wakker te worden want dat zet zo de toon van die dag. Ik ga er nog even over nadenken tijdens het eten. Over pillen geven vandaag hoef ik me in elk geval niet druk meer te maken. Fijne avond! 

"Een druppel tederheid is meer dan geld en macht."

Boeddha Spirituele leider, geboren als Siddhartha Gautama ca. 450 vC. - ca. 370 vC

Vandaag de laatste restjes opgeruimd, de puntjes op de i gezet en alles is weer lekker schoon. Kwam ik op de grond zo'n kwart pilletje tegen van Aurora. Hoe ze het voor elkaar heeft gekregen weet ik niet want ik let er op dat ze alles doorslikt en laat haar dan pas gaan. 

Soms moet ik inderdaad een stuk pil opnieuw proberen binnen te krijgen maar dat merk ik dan gelijk. Ze wordt nog sneaky ook blijkbaar. Vandaag komt ze gewoon absoluut niet in de buurt. Ik had vanmorgen al de pilletjes op tafel gelegd maar madame heeft ze alweer ontdekt en weet dat als ze in de buurt komt dat ik haar dan pillen ga geven. Ze kijkt wel uit, dat wil ze niet!

Een collega van me neemt morgen iets mee, iets van een vloeibare snack en daar maakt zij de pilletjes in fijn altijd. Het zijn alleen van die verwende zeikerds hier, die lusten echt niet zomaar alles. Eerst maar eventjes proberen hier. En dan te bedenken dat Aurora 1,5 jaar op straat heeft geleefd en maar moest eten waar ze aan kon komen. 

Gaat blijkbaar best snel dat verwennen... Aan de andere kant, ook toen ik haar pas had was ze al kieskeurig, dat viel me toen al op. Wel was ze altijd helemaal happy als ik eten neer zette, dat is ze nu nog steeds. Het wil alleen niet zeggen dat ze het direct op gaan eten. Natuurlijk staan er altijd brokjes en dat eten ze vrij veel moet ik zeggen.

Goed voor hun tandjes. Mijn ouwe Sammy at ook altijd het liefst brokjes en die had op zijn ouwe dag nog schitterend witte tandjes. Ook een aparte trouwens. Vandaag kreeg ik, zoals elke dag, van Facebook herinneringen te zien. Vandaag is het pas 2 jaar geleden dat ik voor de 1e keer zelf bij Sam insuline injecteerde! Dat was 1 van die herinneringen.

Mijn mond viel open. Dat is pas 2 jaar geleden?! Ik kon het bijna niet geloven want het lijkt eerlijk gezegd eeuwen geleden. Wat heb ik toch een raar tijdsbesef. Kwam ik daar maar eens vanaf. Het voelt altijd alsof ik zoveel tijd te kort kom en altijd moet haasten. Als ik er echt naar kijk dan is dat helemaal niet zo. Dat neemt alleen niet weg dat het wel zo voelt en gevoel is nou eenmaal het belangrijkste van alles. 

Sammy is pas 1,5 jaar geleden overgegaan besef ik me nu en in die 1,5 jaar is er zo ontzettend veel gebeurd dat die gebeurtenis op zich, hoewel in mijn gevoel en geheugen staat gegrift, ontzettend veel langer geleden lijkt. Binnenkort ben ik zelfs al 4 katten verder. Want ook al is Sunshine nog steeds vermist, hij hoort er nog steeds volledig bij.

Het gemis van Sammy en ook Casper nog steeds, is wel heel anders dan het gemis van Sunshine. Die andere 2 zijn er gewoon niet meer, die evolueren lekker verder, hoop ik toch. Je weet dat dit gebeurt als je dieren hebt, het is altijd enorm pijnlijk maar je weet dat het niet anders kan. Dat moet je accepteren en mee leren leven. Maar Sunshine loopt hier in de buurt nog steeds ergens rond. Ook dat hoop ik dan maar want zeker kan ik nergens van zijn wat hem betreft. 

En het feit dat hij gewoon vermist is, maakt het veel moeilijker te dragen dan dat hij zou zijn overleden. Het scherpe randje is er nu wel af, ik moet wel accepteren dat ik er niet zo heel veel meer aan kan doen dan wat ik al gedaan heb. Maar het is een zacht verlangen geworden om hem weer thuis te hebben. Een verlangen dat me nog steeds dagelijks overvalt, soms heel hard, soms zachtjes. Het is er altijd en al komen er nog 80 kittens bij dan blijf ik hem net zoveel missen als nu. 

Dat gevoel moet je dan even van je afschudden anders blijf je erin hangen en dat is niet goed. Schudt. Zo, klaar. Vandaag eventjes de theedoeken gaan ruilen bij de kittens. Ik zou er de hele dag, elke dag wel kunnen zitten maar dat doe ik Dré en Angel niet aan. Kim was er ook weer, die kan er ook haast niet wegblijven. Ze zijn dan ook wel zo schattig. Hun gehobbel wordt ook steeds leuker én meer gecontroleerd. Rainbow heeft even heerlijk bij me liggen slapen.

Op de foto zie je op de bovenste rij Rainbow haar wormenkuurtje krijgen, op de 2e rij zie je Kimmy, hilarisch vind ik dit zelf, en op de onderste hoe heerlijk Rainbow bij me ligt te knorren. Ik wilde haar oogje schoonmaken maar dat wilde ze echt niet. Ze hield haar pootje ervoor. Plotseling beet ze in mijn shirt en schudde haar kopje ermee heen en weer. Net echt haha, zo grappig!

Ook grappig was het toen ik vandaag hier beneden aan het poetsen was. Lekker de muziek aan, Seal, en heerlijk meezingen. Tussendoor even aan de computer want Kim stuurde kittenfoto's. Ik bleef lekker doorzingen ondertussen en Moonlight lag me met grote ogen aan te staren vanaf de kast. Hij mauwde terug. Zo begreep ik dat mijn gezing nu officieel tot kattengejank is bestempeld. Dat is zo zodra je kat terug mauwt. 

Aurora vindt het altijd heerlijk als ik zing voor haar. Dan luistert ze echt en doet af en toe haar oogjes dicht. Toen Casper nog leefde kwam hij altijd in mijn armen liggen en dan liep ik al zingend met hem te walsen door de kamer. Dat vond hij geweldig. En bij 1 liedje, als hij de intro al hoorde, kwam hij al aanrennen om opgepakt te worden. Put your record on heette dat liedje, daar kon hij echt van genieten. 

Ach ja, mooie herinneringen blijven je altijd bij. Ik kan altijd heel veel terughalen, als een filmpje in mijn hoofd en dat kan niemand je af nemen. Gelukkig maar, er gebeuren heel veel mooie dingen in ieders leven en het kan geen kwaad om daar af en toe eens een keertje op terug te kijken. 

De slechte herinneringen heb ik veilig bewaard, ik kijk er niet naar maar ik waardeer ze net zo als de goede. Alles bij elkaar heeft het me gemaakt tot wie ik ben. Ook al heb ik nog vele dingen die verbeterd kunnen en moeten worden, ik mag mij best wel. Ik ga zo gezellig met mij een bakkie koffie drinken. Morgen weer vroeg dag dus vroeg naar bed. Dan zien we morgen wel weer wat de dag zal brengen.