"Denk niet dat je heiligheid kunt baseren op doen; heiligheid moet je veeleer baseren op zijn. Want de werken heiligen niet ons, maar wij moeten de werken heiligen"

Eckhart Tolle Duits leraar en spiritueel schrijver 1948-

Gisteren zijn mijn broer en Sandra even langs gekomen. Hij heeft de aansluiting en slang van mijn gasstel vervangen. Die waren volgens metingen niet goed meer. Hij had van te voren een beetje uitgerekend dat ik rond de 15 euro kwijt zou zijn. Het bleken er bijna 23 te zijn. Ik zei ‘dan zat je er een beetje naast zeker’. Hij kijkt nog eens op het bonnetje, hebben ze er een handzaag van 8 euro bij gerekend.

Hè? Hoe kan dat nou weer? Hij had helemaal geen handzaag gekocht of zo. Ik zeg tegen hem dat hij maar snel moet bellen. Nu weten ze dat misschien nog wel. Wel heel raar vonden wij het allemaal. Want hoe komt er nou zoiets op je bonnetje te staan, als dat helemaal niet is in gescand? Dat is toch wel vreemd. Bovendien, geloven ze je wel als je dan terug gaat?

Want dan kan iedereen toch 5 dingen kopen en terug gaan en zeggen dat je er maar 4 had of zo? Ben ging maar gelijk bellen en zei er ook bij dat hij net geweest was. Hij mocht met het bonnetje terug komen en dan zou hij zijn geld terug krijgen. Ondertussen zaten wij manieren te verzinnen hoe dit had kunnen gebeuren. Ik denk dat we het meest dichtbij zaten door te bedenken dat de dame achter de kassa misschien iets had gescand om te kijken hoe duur iets was voor iemand en dat dit er nog bij stond toen mijn broer met zijn spulletjes voor mij kwam.

Wat zou het anders kunnen zijn? Niet dat het wat uitmaakt natuurlijk, maar raar was het wel. Voortaan toch maar even goed bonnetjes bekijken voor je weg bent ergens. Je weet maar nooit wat er opeens op staat wat je niet in huis hebt. Dat blijkt in elk geval maar weer. Hij had het in elk geval snel gemaakt en heb ik nu geen gaslek meer, als het goed is. Wij kunnen het in elk geval niet goed meten, zoals ze van de woningstichting wel konden. Ze zouden het in elk geval nog een keer komen controleren. Dan merken we het vanzelf wel.

Mijn verplichte dutje gisteren was niet goed gelukt. Ik ben praktisch de hele tijd wakker geweest. Dit had tot gevolg dat ik in de avond vreselijk veel zin kreeg om mijn ogen dicht te doen. Ik heb dat toch kunnen voorkomen maar ik stikte van de slaap om een uur of half 11. Ik heb maar eieren voor mijn geld gekozen en ik ben lekker vroeg gaan slapen dan maar. Ik had de wekker ook een uur vroeger gezet daardoor. Ik had zelfs verwacht eerder wakker te zullen zijn.

Dat viel vies tegen zeg. Ik heb die hele wekker niet gehoord en rond kwart voor tien werd ik pas wakker. Echt verwachtend dat het nog geen 8 uur zou zijn, schrok ik me dan ook een ongeluk. Het was wel ontzettend donker, net alsof het al bijna avond zou zijn. Echt bizar was dit. Ik voelde me dan ook zo duf als een konijn. Nu had ik praktisch helemaal geen tijd meer om de dingen te doen die ik had willen doen. Ik moest om 11u30 bij de bedrijfsarts zijn en aangezien ik niet op zijn snelst ben tegenwoordig, zeker niet in de ochtend, moest ik nu nog op gaan schieten ook.

Over 3 weken moet ik terug komen bij hem. Daarna heb ik wat boodschapjes gehaald. Sinds die gesprekken allemaal en dit gebeuren er omheen zit ik helemaal niet lekker in mijn vel. Onderweg had ik ook nog eens een soort wolkbreuk, het leek wel of er met emmers uit de hemel water werd gegooid. Niet normaal zeg. Mijn ruitenwissers konden het gewoon niet aan. Nadat ik thuis ben gekomen, heb ik wat kleine dingetjes gedaan om zo de tijd door te komen tot het weer tijd werd voor het verplichte dutje.

De bedrijfsarts vond in elk geval dat ik toch echt wat meer moest gaan lopen en dreigde me, al lachend wel, met straf als ik over 3 weken weer zo zou hijgen na die ene trap die ik ervoor op moet om bij zijn kantoortje te komen. Daarom ben ik maar gelijk nadat ik geparkeerd had een blokje gaan lopen. Dat viel zo tegen maar ik ben door de pijn heen gelopen en daarna ging het wel. Dat bleef maar in mijn hoofd zitten.

Nadat ik weer zo’n 1,5 uur had liggen draaien op de bank, ben ik er maar weer vanaf gegaan. Nee, weer niet kunnen slapen. Wat is dat toch zeg? Anders stort ik altijd sowieso van mijn hoeven en nu het mag of zelfs moet, lukt het voor geen meter. Toen daarna ook nog eens mijn lijf in allerlei krampen en zenuwpijnen schoot, was ik er zo ontzettend klaar mee! Ik heb even een potje gehuild. Ik heb er de katten wel de stuipen mee op hun lijf gejaagd maar ja, daar kon ik ook even niets aan doen.

Ik was er wel even klaar mee. Gewoon met alles. Ik blijk al een jaar of 50 door wat voor pijn dan ook heen te lopen. Dat ging toch altijd zeker gewoon? Voor zover ik heb kunnen merken heb ik daar op zich weinig last van gehad. Ik kon in elk geval gewoon functioneren en goed ook. Wat heeft dat gegraaf naar waar het vandaan komt nou in hemelsnaam voor zin? Juist nu is dit iets wat ik gewoon helemaal niet kan gebruiken. Juist nu lijk ik in een tijd te komen waarin ik het juist nodig heb om door de pijn heen te kunnen gaan en nu gaat mijn lijf opeens te moeilijk doen?

Op dit moment vind ik het gewoon iets om pislink om te worden eigenlijk. Hoe bozer ik werd, hoe meer krampen ik kreeg. Dit is gewoon echt niet leuk meer zo. Hou er gewoon mee op joh, achterlijk stuk lijf dat je er bent! Juist nu heb ik het nodig dat je normaal doet. Juist nu moet ik gewoon er weer even doorheen. Wat is dat nou voor een rotstreek om het me nu zo moeilijk te maken? Wat schiet ik daarmee op? Ik kom er alleen maar meer door in de knoei. De golf van woede die er door me heen ging, maakte het er alleen maar erger op.

Pas toen ik zelf weer wat rustiger werd, werden de krampen en pijnen ook iets minder. Heel voorzichtig ben ik de cits maar eten gaan geven. Omdat ik in een rotbui ben, denk ik aan allerlei dingen die er nu nog helemaal niets toe doen maar toch maalt het door mijn hoofd. Wat nou als ik straks opeens zo omhoog zit, dat ik geen eten voor ze kan kopen? Ik zou het niet kunnen verdragen als ik ze weg zou moeten doen. Dan kan je me net zo goed bij het groot vuil buiten zetten. Dan hoeft het echt niet meer voor mij.

Maar als je je beesten niet kunt verzorgen, dan mag je het ze toch ook niet aandoen om ze te houden? Zou gaan mijn zwarte gedachten even hun gang en ik word er niet beter van. De cits voelen mijn bui aan en blijven een beetje uit mijn buurt. Sorry lieverds, dat is ook niet de bedoeling en voor hun probeer ik mijn bui een beetje recht te trekken. Ik voel me in elk geval net zo triest als het weer buiten. Later komt Aurora bij me, legt haar voorpootjes op mijn been en blijft me weer eens aanstaren.

Ja lieverd, ik blijf altijd voor je zorgen hoor, zeg ik haar. Ik kan jou toch niet zomaar bij iemand anders stoppen? Met je hele rugzakje en nu je je hier zo fijn voelt? Dat zou mijn hart echt letterlijk breken. En Moonlight, mijn heerlijke held, waar ik samen al zoveel mee mee heb gemaakt? Die kan ik ook niet missen, voor geen goud. En dan mijn 2 kleine hartendiefjes, die me echt uit de put kunnen trekken. Ik zou denk ik volledig weg kwijnen. Waarom zou ik mezelf zo martelen met gedachten over iets dat misschien helemaal niet gaat gebeuren. Dan ben je echt niet lekker hoor. Dat kan dan weer wel kloppen inderdaad.

Het komt wel goed, dat weet ik ook wel. Mijn vertrouwen in alles en mezelf is echt nog niet weg hoor. Toch, af en toe kan je opeens zo’n bui wel eens even hebben. Ik probeer daar heel snel weer uit te komen want zoiets overvalt je dan opeens. Al zou ik niet voor mezelf kunnen knokken, voor deze 4 zieltjes, waar ik de verantwoordelijkheid zelf heb genomen, daar moet gewoon goed voor gezorgd worden. Daar moet ik gewoon mijn best voor doen. Komt goed hoor, ooit… Daar ben ik van overtuigd. 

"Lijden is nodig tot je inziet dat het niet nodig is."

Eckhart Tolle Duits leraar en spiritueel schrijver 1948-

Je ziet al weer overal kerstversieringen verschijnen. Mijn broer heeft zelfs een compleet dorp opgericht, met schaatsbaan en al. Nu al?! Ik ben heel lang helemaal gek geweest op de kerst. Alleen als je een paar hele nare kerstjaren hebt gehad, dan gaat de glans er toch wel een beetje af. Rot genoeg want ik ben gek op glitters en lichtjes. Al kwamen daar later wat meer andere redenen bij. En die redenen zijn nog gegroeid ook. Had ik eerst 2 katten, nu heb ik er 4, eigenlijk 5. Dat zijn redenen genoeg om geen boompje neer te zetten weer dit jaar. Anders heb ik helemaal geen vrede op aarde hier thuis. 

In België vond ik het versieren van het café al genoeg gedoe. Daar had ik boven dan al helemaal geen zin meer in. Had ik die zin wel gehad dan had het me aan tijd ontbroken. Vandaar dat ik dan maar zo’n mini kerstboompje kocht, met versieringen en al, dat ik dan toch maar voor de vorm neerzette. In België is er ook veel meer te krijgen voor de kerst. Alle tuincentra daar, daar kunnen ze hier niet tegenop. Ergens in Merksplas ging ik dan altijd spullen halen.

Daar heb je hele afdelingen in 1 kleur, geweldig vond ik dat. Dan vond je in 1 x de ballen, vogeltjes, ornamenten, slingers én de lichtjes in bijvoorbeeld paars, of blauw of rood. Dat ben ik hier nog niet tegen gekomen, al moet ik dan wel eerlijk toegeven dat ik daar dan ook al jaren niet meer voor ben gaan shoppen. Ik kan misschien wel gemist hebben daardoor, dat het in Nederland ook een stuk verbeterd is ondertussen. Daar wil ik even vanaf zijn. Als ik eenmaal versierd heb, dan ben ik het zeker na 2 weken alweer beu. 

Vorig jaar zou het al een kerst met een dubbel gevoel worden. Dit omdat we allemaal wel voelden dat dit de laatste met onze moeder erbij zou zijn. Toch was het juist daardoor een reden om er volledig van te gaan genieten. Al maanden was ik bezig geweest met cadeautjes kopen voor iedereen. Dat vind ik altijd toch wel het leukste van alles. Het zoeken naar cadeautjes die passen bij de mensen waar ik ze voor koop. Ik kan al in juni iets zien en dat kopen voor iemand. Zo is het de meeste jaren nadat ik terug was in Nederland wel gegaan.

Ik weet nog dat ik vorig jaar 2 mensen te eten kreeg, een paar dagen voor de kerst. Ik had lekker Indisch gemaakt met van alles erop en eraan. Na een paar wijntjes voelde ik die enorm gaan zitten, van het ene moment op het andere. Ik drink bijna nooit meer en daarom dacht ik dat in eerste instantie. Dan ben je dat niet meer gewend en dan kan er wel eens eentje verkeerd vallen of zo. Maar nadat de visite weg was gegaan, die ik al wauwelend gedag had gezegd, voelde ik me steeds slechter worden.

Dit had niets met de drank te maken maar ik had geen idee wat er dan aan de hand was. Ik begon te rillen en te shaken, niet normaal meer. Later begreep ik dat ik het zoveelste slachtoffer was geworden van die hele rare griepgolf die er toen heerste. Heel raar dit, want normaal bij een griepje, voel je je al een paar dagen niet zo lekker. Nu had ik, tot die wijntjes verkeerd vielen, nergens last van gehad of zo. Die hele nacht was echt een hel, rillend van de koorts en misselijk, zware hoofdpijn en wat er nog allemaal meer aan de hand was, ik weet het niet meer.

Ik had, geloof ik, een avonddienst en hoopte dat ik gewoon naar mijn werk zou kunnen maar ik bleef maar koorts houden en ik kon ondertussen niet meer op mijn benen staan. Ik voelde me nog rot ook omdat de anderen vast zouden denken dat het van de drank was, maar ik kon niet eens naar het toilet lopen op dat moment. Dat moesten ze dan zelf maar weten, ik wist wel beter. Zelfs al het eten stond nog op tafel, ik maak toch altijd al voor een weeshuis en die pannen stonden ook allemaal nog vol in de keuken. Ik kon het echt niet opruimen.

Nog 2 dagen later, dat was op een zaterdag volgens mij, heb ik huilend Kim gebeld, het eten begon te stinken, het stond zo nog steeds op tafel en ik was niet in staat om het op te ruimen. Wat een smerige griep was dit zeg, dat had ik echt nog nooit meegemaakt. Ik wist dat Kim het natuurlijk ook stikdruk had, het zijn wel de feestdagen natuurlijk, ook op het werk. Maar ze was gelukkig vrij die dag en is me komen helpen. Zij heeft alles opgeruimd, weggegooid en afgewassen. Zonde van al dat lekkere eten. Daar zou ik normaal porties voor mezelf van gemaakt hebben.

Maar ja, ik had nog steeds wiebelknietjes en voelde me nog hondsberoerd. Mijn moeder was hartstikke bezorgd en wilde zo graag dat ik zou komen. Die zondag was het 1^e kerstdag en we zouden met zijn allen bij haar eten. Ook Frans zijn dochter en aanhang zouden er zijn, allemaal omdat het de laatste Kerst van ma zou zijn. Huilend heb ik met haar aan de telefoon gezeten. Ik kon het echt niet, ik ging het niet redden. We hadden daar allebei behoorlijk verdriet van. De dag zelf heb ik het ook nog geprobeerd maar ik kreeg mezelf niet eens aangekleed.

Mijn broer kwam me wat te eten brengen, ik was al die dagen niet buiten geweest en het enige dat ik gedaan had, was de katten eten geven. Dat moet je wel natuurlijk. Hij heeft alle met zorg gekochte en ingepakte cadeautjes meegenomen voor iedereen. Daar lag ik dan op de bank. Nog steeds zo ziek als een hond en met een groot verdriet in mijn hart. Daar ging mijn laatste kans op een kerstmis met mijn moeder. Ik denk niet dat ik kan uitleggen hoe dat voelt. Niet fijn in elk geval.

Die dagen zijn ook de enige dagen geweest dat ik geen ene blog heb geschreven, sinds ik daarmee begonnen was. Ik was echt volledig van de wereld. Ook over dat niet schrijven voelde ik me al schuldig, het was mijn enige lijntje met Sunshine. Alleen heb ik dat wel losgelaten, hier kon ik echt niets aan doen. Toch, dat van die laatste kerst met ma, dat zit toch wel heel hoog. Dat voel ik nu ook weer regelmatig, zodra ik al die kerstdingen allemaal zie. Daardoor zie ik ook best wel tegen de komende kerst op.

Het zal de eerste worden zonder haar, dat voel je heus wel. Ik weet ook heus wel dat ze niet wil dat ik me zo voel. Alleen kan ik dat niet echt helemaal weg krijgen. Om het van me af te schrijven, heb ik maar een gedichtje gemaakt voor haar, over haar. Ik weet wel dat ze weet dat ik mijn best doe om er toch een mooie dag van te gaan maken. Al kan ik het niet helemaal helpen om er toch echt wel een klein beetje tegenop te zien. Gelukkig geeft ze haar tekens nog steeds, dat geeft ons allemaal behoorlijk veel kracht. Daarom zal ze het ook blijven doen, voor haar kinderen was er nooit iets te veel.

Ze zeggen dat er een reden is en dat de tijd alles heelt, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar noch die reden of de tijd kunnen veranderen wat ik nu voel. Want niemand kent mijn pijn, omdat ze iemand zien die meestal lacht en vaak vrolijk loopt te zijn. Ik ben wel vaker gebroken geweest, maar het gat dat je hier niet meer bent, dat raakt me nog het meest. Ik wil je wel vertellen mam, ik ben blij dat je daar nu bent. In vol geluk, gezond en wel, bij mensen die je allemaal kent. Maak je maar niet druk om mij, denk niet dat ik alleen maar rouw. Je bent zo fijn om aan te denken maar toch, het blijft best moeilijk zo zonder jou. 

"Gehechtheid aan dingen valt vanzelf weg, als je niet meer probeert jezelf te vinden in dingen."

Eckhart Tolle Duits leraar en spiritueel schrijver 1948-