Wat een dag was het gisteren. Een hele dure dag. Wel met een mooie boodschap, Moonlight is kerngezond. Zijn bloedwaarden waren perfect, hij heeft geen pancreatitis en ook op de röntgenfoto's was er niets te zien. Het kost een paar centen maar dan weet je dat ook zeker. Volgens mij heb ik een flinke les ontvangen van boven. Ik had om een teken gevraagd als ik stappen moest ondernemen en prompt kreeg Moonlight weer zo'n aanval. Daarom dacht ik, zie je wel, er is iets! En vandaar dat ik hem even binnenstebuiten heb laten keren. Om alleen maar te horen dat hij in prachtige conditie is.

De dierenarts had wel gezien, bij het onderzoek al, dat Moonlight een speciale kat is. Geen piep heeft hij gegeven maar hij wilde wel mij zien, anders raakte hij in paniek. Hij is dus erg op mij gericht. Toen hij daar moest blijven om de foto's te maken, is hij ook zo lief geweest. Niet tegenstribbelen, niet lelijk doen, gewoon lief en zacht, zoals hij ook is. Er is dus geen verklaring te vinden, medisch dan, waarom hij dit eens in de zoveel maanden heeft. Ze vroeg me wat over mijn persoonlijke omstandigheden en dat vertelde ik haar, ook over mijn ziekte. Ze zei dat het dan best wel eens zou kunnen dat hij mijn angsten en pijnen overneemt. Sommige katten doen dat. Oh? Dat wist ik niet.

Sommige katten, zijn erg op hun eigenaar gericht en kunnen soms werken als een spiegel. Hij pikt mijn angsten en pijnen dan een soort van op. Nou ja zeg. Dat is nou iets waar ik in totaal niet aan gedacht zou hebben. Voor als hij weer eens ooit zo'n aanval mocht krijgen heb ik pijnstillers mee. Ik hoop het natuurlijk niet, dat hij het nog eens zal krijgen. Dan moet ik kijken hoe hij daarop reageert en dan zou ik eventueel een afspraak kunnen maken voor een echo van zijn buikstreek. Dan kunnen ze net iets meer zien dan met röntgenfoto's maar daar zag ze nu nog geen noodzaak voor. Dat kan tegen die tijd dan wel. Dat is mooi want mijn 'kattenpotje' is nu leeg. Dan kan ik daarvoor nog even bij sparen ook.

Ze eindigde het verhaal door nog eens te zeggen dat het een bijzondere kat is. Ja, bijzonder duur is hij nu ook. Maar ja, ik denk niet dat ik iets anders had kunnen doen dan dit. Ik heb een dure les ontvangen dat er niets met hem aan de hand is maar wel met mij. Moonlight had zelfs een hele volle maag. Ze vroeg me, hij heeft goed gegeten al hè vandaag? Oh? Ik dacht juist dat hij niet gegeten had. Nee, zijn natvoer had hij niet aangeraakt in elk geval. Blijkbaar heeft hij boven brokjes genoeg gegeten, zonder dat ik het dan merk. Hij woog vorig jaar 4600 gram en nu 4557 of zoiets. Zijn gewicht is stabiel. En in mijn ogen vermagerde hij zienderogen. Dat kan dus niet eens.

En nu hij terug is, snap ik opeens niet meer waarom ik hem nou zo mager vond. Dat is toch ook wel gek hoor. Ik denk het te snappen. Rainbow en Skylar zijn enorm stevig. Ook al leek Rainbow in mijn ogen kleiner en lichter dan het geval blijkt te zijn. Die zitten flink in het vlees. Skylar vreet, dus dat is niet gek. Rainbow eet ook goed, behalve brokjes dan maar dat compenseert hij door alles te eten wat ik ook eet. Hij steelt het desnoods zo uit mijn handen. Dat heeft Kim gisteren ook meegemaakt toen we een cracker met kaas aten en zij bijna haar kaas kwijt was. Oh ja, moest ik je nog voor waarschuwen, Rainbow steelt! Ja, dat had ze al gemerkt. Schiet mij maar lek, dat ik de dingen zo anders kan zien dan ze zijn. Ik vind het maar raar. En de kleintjes zijn hem nu, wat stevigheid betreft, vooruit, vandaar dat hij voor mij magerder lijkt? Kan. 

Het is natuurlijk niet gek. Ik ben ooit al de grote kattenliefde van mijn leven kwijtgeraakt, Dizzy. En ook Mickey, die ik nog niet zo lang had maar die ook zo'n bijzonder diertje was, raakte ook vermist. Van Mickey wist ik het niet zeker maar van Dizzy wist ik direct dat haar iets was overkomen. Anders zou ze nooit van me zijn weggebleven. Nu kwamen die gewoon buiten, ik woonde toen in België. Dan lopen ze altijd al meer risico. En jaren later, ontsnapt Sunshine gewoon van drie hoog achter. Iets wat ik nooit zou hebben verwacht. Alles kan zomaar gebeuren, in een oogwenk. Ik denk dat daar dan ook mijn grote angst schuilt.

Ik weet niet beter, mijn hele leven lang al, als ik ergens erg veel van houd, dan gebeurt er iets waardoor ik dat kwijt raak. Tel daar bij de afgelopen jaren nog eens op met wat er allemaal gebeurt is, en dan zijn die ook ene berg ellende van traumatische verliezen. Ik heb nu nog vier lichtpuntjes in huis, die me levensvreugde geven. Ja, ik ben bang dat er iets zal gebeuren waardoor ik hen ook kwijt raak. Waarom niet, ik raak altijd alles kwijt. Zo doemdenken zit niet in mijn aard. Voor mij zijn dat gewoon levenslange feiten. Er zit onderbewust gewoon de angst om ze kwijt te raken, net zoals ik Sunshine ben kwijtgeraakt die nog niet eens in de bloei van zijn leven was.

Wat ik niet wil, is dat één van hen daar onder moet lijden, daarom stop ik dat weg. Toch blijkt dat er nu stiekem uit te sijpelen, door me zo druk te maken om Moonlight bijvoorbeeld. Alleen hij heeft die aanvallen wel degelijk. Gelukkig had ik de filmpjes gemaakt, de dierenarts zag ook dat hij duidelijk pijn had. Als het dus weer mocht gebeuren, dan moet hij drie keer die dag een kwart tabletje. Wat ik heel mooi vond, ze hebben ze al gesneden voor me, die pillen. Daar hoef ik niet zelf mee te klooien. Weer een voordeel door naar deze kliniek te gaan. Als ik al dacht gisteren, dat Moonlight misschien boos op me zou zijn, dan zat ik er weer naast.

Hij is de rest van de dag als een soort zwaan-kleef-aan bij me gebleven. Ik zit aan mijn bureau, Moonlight ligt op de plank die eraan vast zit. Ook de hele avond op de bank wilde hij naast me. Hij duwde zelfs Rainbow ervoor opzij en week niet van zijn plek toen Aurora er ook bij kwam, op mijn schoot. Hij bleef zelfs na de snoep ceremonie en een beetje spelen met het laserspeeltje, bij me op de bank. Hij heeft de hele nacht bij me liggen slapen. Ook nu blijft hij dicht in de buurt. Ik zal straks toch echt naar de zaak moeten, dus hij heeft pech. Hij is gisteren voor het eerst in zijn leven ergens anders geweest zonder mij. Dat vindt hij dus blijkbaar niks.

Laat ik dan maar zorgen dat dit nooit meer hoeft te gebeuren, al weet ik nog niet hoe. Maar de dierenarts zei me nog, als het straks met jou weer beter gaat, zal je zien dat dit bij hem ook zo is. Nog meer reden om snel beter te worden. Toch wel jammer dat ik dat niet zelf in de hand heb. Voor mijn cits heb ik namelijk alles over. Moonlight, het blijft mijn held! We hebben samen al heel wat meegemaakt en vooral veel verdriet gedeeld toen Sunshine net weg was. En als ik Sunshine nog steeds zo mis, dan is dat voor hem misschien ook wel zo. Ik ben blij te weten dat hij eigenlijk kerngezond is, dan kan ik dat hij iets mankeert misschien wel uit mijn hoofd krijgen. Ik heb hem gezegd dat ik niet meer wil dat hij mijn pijn over neemt, klaar daarmee. Nu nog hopen dat hij luistert.

"Het harde bezwijkt onder het zachte, het sterke left het af tegen het zwakke. Iedereen weet dat, maar alleen de wijze weet het toe te passen."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Ik zit nu weer thuis met Kim. We zouden vandaag boven gaan beginnen met wat dingetjes uitzoeken, wat kan weg en wat moet blijven. Dat gaat helaas niet door. Ik moest natuurlijk met Moonlight naar de dierenarts. Ik heb gelijk maar een afspraak gemaakt bij een kliniek nu, daar hebben ze direct van alles wat nodig is en moet ik niet nog eens ergens anders heen. Vandaar dat ik daar voor gekozen heb in plaats van naar mijn gewoonlijke dierenarts te gaan. En dat bleek een goede zet te zijn geweest.

Moonlight is nu nog bij de dierenarts namelijk. Hij is geschoren en geprikt, voor een volledig bloedonderzoek en een pancreatitis test. Ook wilde ze röntgenfoto's maken om te zien of er iets zit. Ze was heel blij met de filmpjes die ik gisteren van zijn gedrag gemaakt had en die heb ik nu net ook doorgestuurd. Ook nog eentje van december, al was zijn gedrag toen hetzelfde als gisteren. Hij moest even blijven en aan het einde van de middag zullen ze bellen wanneer ik hem weer op kan gaan halen. Hij heeft ook een ontwormingspil gehad, dat was al te lang geleden ondertussen. Dat vergeet ik wel eens ja.

Ook voor de rest heb ik ontwormingpillen mee gekregen en ik ben straks honderden euro's lichter. Ze vroeg of ze allemaal onder of boven de vier kilo waren. Ik gokte erop dat alleen Rainbow daar misschien onder zou zitten. Toen Kim en ik weer thuis waren, keken ze volgens mij wel op dat Moonlight er niet bij was. Kim pakte direct een pilletje en begroette Skylar. 'Hallo ventje', zei ze en duwde hem direct een pil door zijn strot voordat hij ook maar wist wat er gebeurd was. Oké, dat is nummer één. Aurora vond ze wat enger, die zou ik zelf wel doen. Ik pakte een pilletje, liep naar haar toe waar ze zat op de vensterbank, en voor ook zij maar wist wat er gebeurde, had ze een pil in haar mik.

Zo dan, dat ging even snel. Nu Rainbow nog. Toen Kim hem oppakte, zei ze dat ze vond dat hij toch best wel behoorlijk zwaar was. Nou, dan moeten we hem maar even gaan wegen. Oh wat heb ik gelachen. Ze gaat op de weegschaal staan en begint te mopperen hoe zwaar ze bij mij weegt en dat ze dit niet leuk vind. Eh Kim? Ja! Ze klinkt boos. Ik grijns. Je hebt je kleren aan, je schoenen én een kat in je armen... Oh ja, nu moet ze ook lachen. Ik lig ondertussen helemaal dubbel. Wat een blonTje is het toch! Rainbow blijkt toch ook echt meer dan vier kilo te wegen, 4,3 om precies te zijn. Nou ja zeg, dat had ik echt niet verwacht.

Ook mijn vrees dat Moonlight zo afgevallen is, lijkt toch ook een andere oorzaak te hebben. Mijn perceptie vrees ik. Want hij woog maar een ons minder dan de laatste keer. Dat had ik ook volledig niet verwacht. Hij eet dan ook best wel slecht vanaf december. Dat weet ik wel zeker. Ook lijkt hij honger te hebben. Ik hoorde hem vanmorgen voorzichtig brokjes halen uit zijn eet apparaatje. Als ik dan het natvoer ga geven, zodra ik wakker ben, dan vliegt hij de aanrecht op. Hij heeft trek. Maar als het voer dan in de bakjes zit, dan ruikt hij eraan, likt zijn bek af en loopt weg. Dat heb ik de dierenarts ook verteld. En ook heb ik verteld dat hij vanaf die keer in december zo raar op mijn kachel gaat liggen. Op de scherpe randjes maar in de volle warmte.

Dat ziet er al zo raar uit en dat deed hij daarvoor nooit. Daar ga ik zo ook nog even foto's van sturen. De filmpjes heb ik via WeTransfer gestuurd, dat ging niet via mijn mail. Te grote bestanden, gaf het ding aan. Ik zal het straks maar even uitleggen, hoe dat werkt. Misschien weten ze dat al wel, kan ook. Gelukkig maar dat Kim vandaag al uit had getrokken om hier te zijn. Ik heb moeite met het naar beneden dragen van zo'n zware reismand en daarom was haar hulp hier meer dan welkom. Vooral met het vangen van Moonlight want die wilde er natuurlijk onder geen beding in.

Katten voelen zoiets. Hij was al snel naar boven gegaan terwijl hij normaal altijd beneden blijft. Daarom ging Kim even kijken waar hij was. Boven dus. Ik ging maar weer met de reismand naar boven, hij moest er ondertussen echt in. Het is zo'n tien minuten rijden vanaf hier en je weet nooit of je daar kan parkeren. Moonlight was niet van plan om mee te werken. Boven hadden we hem er snel in maar hij was er nog sneller uit. Hoe deed hij dat nou weer?! Hij vluchtte naar beneden. Ik dacht, vluchten kan niet meer maar dat kon wel degelijk. We hebben hem echt achterna moeten zitten en hij was als de dood.

Heel zielig ja maar het kon niet anders. Goh wat zijn die beesten toch snel en soepel als ze iets niet willen. Eindelijk hadden we hem erin maar hij bleef zich omdraaien en er direct weer uit vliegen. Na zo een paar keer geworsteld te hebben, zat hij er uiteindelijk toch in en knalde Kim het deurtje dicht. Ik verging van de pijn want mijn arm zat er nog tussen. Ze deed het deurtje zo hard dicht dat ik nu een ontvelde paarse arm heb. Ach ja, je moet er wat voor over hebben. Ik pak haar nog wel een keertje terug met wat anders en dan zeg ik, weet je nog van toen met die reismand? Het wachten is nu op het telefoontje dat we hem kunnen gaan halen. Geen idee hoe laat dat zal zijn, dat is nog de vraag. Ik hoop in elk geval dat er iets uit zal komen en dat we weten wat we eraan kunnen doen voor hem.

Ik krijg net een telefoontje, ik kan hem al op komen halen. Ze vinden het zo'n schat, zo lief is hij geweest. We hebben ook wat dingen besproken al maar dat vertel ik morgen wel. Kim staat al weer te trappelen van ongeduld. Ik moet opschieten van haar. Drammer. Echt hoor, het is net zo'n sergeant majoor af en toe! Snel snel snel plaatsen dit en dan mijn lieverd gaan halen snel. Ik hoop niet dat hij boos op me is. Maar dat zal wel weer over gaan. Morgen horen jullie de rest! 

"Een cycloon duurt nooit de hele dag. Een stortbui is altijd snel voorbij. Als hemel en aarde het niet eeuwig kunnen laten waaien en regenen hoe zou de mens dat kunnen?"

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Gisteren heeft tot laat de balkondeur open gestaan. Dit kwam omdat Skylar daar zo lekker lag te slapen. Die geniet er zo ontzettend van, zo lekker buiten te kunnen zijn. Dat bleek nu wel weer, hij was echt niet naar binnen te krijgen. Ook nu ligt hij weer buiten te slapen, al is het lang zo mooi niet als gisteren. Rainbow en Aurora zijn naar boven gevlucht. Het is namelijk weer zo ver. Moonlight heeft weer zo'n ontzettende pijn aanval. Net zoals hij in december heeft gehad. Ik weet dat ik nu niets kan doen. Ja hopen dat het snel weg trekt voor hem.

Dit is al de derde keer dat ik dit meemaak met hem. Alleen is hij vanaf de vorige keer, dat was op 3 december, magerder geworden en slechter gaan eten. Toen begon het met dat kotsen en dat hij dat 's nachts ook nog eens over me heen had gedaan. De keer ervoor begon trouwens ook met dat overgeven. Maar hij eet nu zo slecht, af en toe wat brokjes, dat dit nu misschien te weinig is om eruit te gooien. Hij lijkt wel krampen te hebben. Volgens mij associeert hij dat zelf met eten, deze kramp en die pijnen, zodat hij minder is gaan eten misschien? Ik weet het niet maar ik weet wel één ding zeker, morgen gaan we hem maar eens goed gaan laten onderzoeken. Want dit kan niet. Ik dacht het al een tijdje hoor, dat hij magerder werd.

Maar ik ben de enige die hem dan ook dagelijks ziet. Ik vroeg het vorige keer aan Kim en zij zag niets bijzonders aan hem. Maar ja, die ziet hem ook zo vaak niet. Gisteren vond ik dat nu zelfs zijn achterpoten magerder werden, invielen. Ik weet dat ik me normaal gesproken snel te druk maak om niets. Dat maakt dat ik mijn gevoel niet zo durf te volgen. Daarom vroeg ik gisteren om een teken, dat ik daaraan zou kunnen merken dat ik wel degelijk actie moet ondernemen en niet denken dat het mijn 'doemdenken' of overbezorgdheid is. Nou, dat teken is er en het is overduidelijk. Alleen niet zo fijn dat Moonlight daar zo voor moet lijden nu. Die arme jongen, dit is zo naar om mee te maken. Voor mij als machteloze toeschouwer maar al helemaal voor hem. Dit keer laat ik me niet meer met een kluitje in het riet sturen hoor. Ze gaan hem maar helemaal onderzoeken.

Als je deze symptomen een beetje googelt, dan kom je zo uit bij pancreatitis of iets in die richting. Daar zijn tegenwoordig goede en snelle tests voor. Nou ja, ik heb alles net opgeschreven, wat er dan gebeurt. Dit is de derde keer dat hij dit heeft. De eerste keer dachten we, dierenarts en ik, dat het kwam omdat hij zo'n gedroogde kip met daarin een visje, heel had ingeslikt en dat zijn maag daardoor protesteerde. Ik heb toen de halve dag met de dierenarts aan de lijn gezeten en die vond dat ik nog maar even af moest wachten. De volgende dag leek er niets meer aan de hand te zijn en dus ben ik ook niet meer gegaan.

Sunshine en hij waren dol op die dingen, visjes met kip. Maar omdat ik bang was dat hij weer te grote stukken zou doorslikken, kregen ze die niet meer. Daarna leek er in elk geval niets meer met hem aan de hand te zijn. Tot vorige december dan. Beide keren ging dat gepaard met veel overgeven, dit keer dus niet. Maar ja, hij eet ook zo weinig nu en krijgt ook die snoepstokjes niet meer. Omdat ik daarvan de vorige keer ook hele grote stukken in zijn braaksel terug zag. Daarom dacht ik toen ook weer dat het lag aan het inslikken van grote stukken. En de dierenarts zei, omdat er een beetje haarbal bij had gezeten, dat het ook daarvan kan zijn omdat sommige katten daar een enorme last van hebben. Uit voorzorg toch geen kipvisjes meer, geen stokjes, en nu heeft hij het toch weer. Alleen zonder dat overgeven maar die reden lijkt mij ook duidelijk.

Dus dit is niet goed. Morgen ga ik direct een afspraak maken. Ik weet dat ze bij de Walenburgerweg vooral goed zijn met katten. Ik heb net online daar een afspraak gemaakt, ik zag opeens dat dit ook kon. Om kwart over elf kan ik er als eerste terecht morgen. Dan gaan ze maar eens goed uitzoeken wat er met hem is. Ik zal wel zien wat het gaat kosten, maar dit kan niet langer meer. De vorige twee keer zat ik er, samen met de dierenarts, dus helemaal naast. Dat moet haast wel want van een haarbal word je niet mager. Hij heeft nu al vanaf half acht echt pijn gehad tot een uur of twaalf. Toen ging hij eindelijk wat slapen, opgekruld in de mand naast de bank. Ik moet er dan vlakbij blijven zitten zolang hij zo'n pijn heeft dus dan kan ik niets doen. Ik heb een aantal filmpjes gemaakt. Dat heb ik vorige keer ook gedaan. Alleen die keer ervoor, ik kan niet meer terug vinden wanneer dit nou was. Heel irritant!

Ik mag hem niet aaien, dan wordt hij boos. Maar ik moet wel in de buurt zijn. Ik ben ook steeds bezig geweest om de anderen bij hem weg te houden. Dat was ook niet makkelijk maar hij vloog zelf behoorlijk tegen ze uit dus uiteindelijk lieten ze hem dan maar met rust. Toen hij eindelijk wat leek te gaan rusten, zag ik zijn ademhaling nog vrij snel gaan. Pas nu, zo rond twee uur, slaapt hij met een wat rustigere ademhaling. Hopelijk is de pijn straks weg. Daar gaan mijn plannen om mijn ramen allemaal te zemen. Hij ligt nu in de mand onder het raam dus daar blijf ik sowieso bij weg. Laat hem maar slapen, dan voelt hij het tenminste niet en dan lijkt het ook wat te zakken.

Als hij eenmaal slaapt, kan ik misschien toch nog iets doen. Alleen als hij zo'n erge pijn heeft, moet ik in de buurt zijn. Anders sleept hij zich gewoon achter me aan en dat wil ik hem niet aan doen. Ik heb maar een spelletje zitten spelen, zonder geluid, verder kon ik ook niks. Misschien dat ik zo dan iets kan doen. Stofzuigen gaat nu ook niet natuurlijk. Ik wil hem zo min mogelijk storen. Dat begrijp je wel. Als hij rust dan voelt hij het misschien wat minder. Ik heb nog niet gegeten, maar hij ook niet dus ik ben solidair. Ik zou het in ene seconde van hem over willen nemen. Wat kan je je toch machteloos voelen met dit soort dingen. Ik hoop echt dat ze morgen iets kunnen vinden. Ik kan ze in elk geval wel vertellen dat het niet komt van grote dingen inslikken want dat gebeurt niet meer.

Ik zal wel zien hoe de hele week verder gaat verlopen. Misschien nemen ze hem wel op, geen idee. Ik had eigenlijk vandaag mijn frustratie over de pakketjes en de post willen vertellen vandaag. Ik had zoveel andere dingen liever gezien dan Moonlight met pijn ook. Dat vertel ik van de week wel. Als hij straks wat opgeknapt lijkt, dan waag ik de vierde poging om mijn pakketje bij de buren in het volgende pand op te halen. Ik maak vast een briefje, voor als ze er weer niet zijn daar. Met mijn telefoonnummer, of ze me dan even een seintje kunnen geven als ze er wel zijn. Wat een gedoe zeg, ze geven het maar overal af ook. Fijn als je er op zit te wachten! De rest van het verhaal komt nog wel. Eerst maar eens gaan zorgen dat Moonlight hier niet nog een keertje doorheen moet. Dat is nu het allerbelangrijkste.

Vlak voor ik dit wil gaan posten, ga ik even bij hem kijken. Hij kwam zijn mandje uit en ging zich uitrekken in de zon. Skylar kwam langs en in plaats van naar hem te grauwen en te gillen, ging hij hem wassen. Gelukkig zeg! Dit keer is het veel eerder over dan de vorige keer. Hij loopt nog voorzichtig, alsof hij bang is dat het terug komt. Hij is net even een frisse neus gaan halen op het balkon. Toch gaan we morgen naar de kliniek. Hopelijk kunnen ze wat vinden en dan zo dat hij helemaal opknapt en dit nooit meer hoeft te krijgen. Gelukkig voelt hij zich nu wat vroeger al beter. Ik ben blij voor hem maar ongerust voor wat eruit zal komen. Ik hoop niets ernstigs, daar gaan we maar van uit.