"We zijn elk onze eigen duivel, en we maken deze wereld onze hel.

Origineel: We are each our own devil, and we make this world our hell."

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Zo grappig, ik heb een nieuw vermaak voor Rainbow. Als ik zit te 'dampen', wat het ook met recht is met die grote wolken, dan blaas ik het richting Rainbow. Die gaat er dan in zitten graaien met zijn pootje. Nee, daar heeft hij geen last van. Van sigarettenrook moesten ze niets hebben en dan gingen ze snel weg. Nu vinden ze het juist leuk, die grote wolken damp. Het is ook zo weg, je ruikt het niet en je ademhaling wordt er niet door belemmerd. Allemaal redenen waarom de cits er dan direct vandoor gingen. Nu is het nog grappig geworden ook. En ik moet zeggen, ik geniet van mijn een stuk schoner blijvende huisje. Geen vieze stink asbakken meer ook en niet alles onder de as. En dan nog eens een hengelende Rainbow op de koop toe? Ik ben er nog steeds blij mee.

De cits zitten nog steeds ruim voor de wekker gaat klaar voor de snoepjes. Echte kleine dwingelandjes zijn het zeg! Ik hoop dat ze het een keer af zullen leren. Tot die tijd maak ik geen enkele aanstalten om iets voor ze te pakken tot de wekker gaat. Dat zullen ze toch echt een keer moeten accepteren en mijn adem is wat dat betreft langer dan die van hen. Denk ik toch. We gaan nog wel zien wie van ons aan het langste eind trek. Zie de foto die ik erbij doe. Zegt genoeg toch? Al heb ik er wel een klein beetje mee gespeeld natuurlijk. Aurora zat gewoon te geeuwen en ik maakte de foto op het juiste moment. Maar het voelt wel zo hoor!

Vandaag loopt mijn dag weer eens in de soep. Geen idee waarom maar hij gaat gewoon anders dan ik had gedacht. Ik had nog willen gaan winkelen vandaag. Ik moet namelijk een stuk of 30 van die kleine kandelaartjes, voor waxinelichtjes, maken. Nou denk je misschien, nou, die zijn klein dus zo klaar. Dat zou ik ook denken als ik ze niet zou maken. Maar het is juist niet zo. Tenminste, als je er iets mooi van wilt maken, met dots. Juist omdat het dan zo klein moet zit je behoorlijk te priegelen. Ik ben nog zo kippig als de pieten aan het worden ook, zonder bril kan dat niet meer. Zeker niet als het licht minder is. Ik heb er maar een stuk of twaalf dus ik zal er nog aan een stuk of achttien moeten komen. En die had ik vandaag willen gaan halen, tenminste, als ik eraan kan komen. Dat hoop ik toch wel.

Anders heb ik een groot probleem met kleine kandelaartjes. Maar goed, we gaan het wel zien. Voorlopig heb ik er hier een heel stel waar ik aan kan beginnen. En dat heb ik dan ook gedaan. Eerst moet er een laagje verf op. Maar dan schijnt de hele boel nog door en dan is het nog niet mooi. Dus als ze dan droog zijn moet er nog een laagje op. En soms, ligt er een beetje aan, moet er nog een derde laagje op om het mooi dekkend te krijgen. Alleen al daaraan ben je dus al tijd kwijt. En ik heb ook nog andere dingen die af moeten. Maar dat geeft niet, ik wissel het gewoon af. Als het ene droogt, kan ik aan het andere werken. Rommelig maar je kan wel doorwerken. En dat moeten we dan ook hebben.

Dan eerst deze lading maar en als ik van de week naar de zaak ga, dan kan ik erna kijken of ik niet te moe ben. Anders ga ik dinsdag wel kijken. Kan natuurlijk ook. Maar ik wil ze wel zo snel mogelijk in huis hebben. Als ik dan even tijd heb dan kan ik er gelijk weer een paar beschilderen. Eer je aan het dotten toe bent, ben je al een heel stuk verder. Ik moet nog 3 potten maken en ik zou ook graag wat dingetjes voor de kerst af willen hebben. Dan heb ik ook nog cadeautjes die ik moet maken. Dat zijn er, even denken, een stuk of tien en dan krijg ik het schilderij dat mijn broer wil hebben er ook nog bij. Allemaal geweldig leuk hoor, ik klaag absoluut niet!

Nee, ik vind het geweldig. Ik hoop alleen dat ik het allemaal op tijd af krijg. Ik doe het schilderen dan ook niet in een sneltreinvaart. Dat gaat niet als je iets moois af wilt leveren en dat wil ik natuurlijk ook. En dan gaat er gewoon flink tijd in zitten. Dat is nou eenmaal zo. Vooral het dotwerk, enorm leuk om te doen maar je moet niet snel klaar willen zijn. Want een foutje is zo gemaakt. En dat zie je gelijk, of in elk geval, ik zie dat gelijk. Ik had een hoop leukerdjes voor de kerst willen hebben maar dat ga ik gewoon niet redden. Een paar dingetjes zullen wel lukken en mocht ik dan nog even tijd hebben, komt er misschien nog wat bij ook. Zo niet, dan is dat jammer.

Straks krijg je de na de kerst weer Pasen, misschien dat ik daar dan vast in januari aan kan gaan beginnen. Al vraag ik me dan af, is daar wel veel vraag naar. Met de kerst altijd wel maar met Pasen? Ik weet wel dat ik, tussen de opdrachten of ideeën en cadeautjes door, altijd wel iets voor de kerst kan maken. Dan heb ik volgende jaar misschien een berg kerst spulletjes. Ook een idee toch? Ik zag gisteren op Facebook iets voorbij komen, waar ik erg om moest lachen. Hij was raak. Er stond: Voel je je nog jong? Bedenk je dan dat de Lion King alweer van bijna 25 jaar geleden is. :-) Graag gedaan!

"Toeschouwer worden van je eigen leven betekent dat je aan het lijden des levens ontsnapt.
Bron: The picture of Dorian Gray (1891)"

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Gisteren was het een hele nare dag eigenlijk. Het nieuws dat in Oss een elektrische bolderkar, zo'n groot soort bakfiets waar een hele berg kindertjes in kunnen, dwars door de bomen van een spoorwegovergang was gereden en er zijn vier kindertjes overleden. Twee ervan uit één gezin waarvan er ook nog een kind zwaar gewond in het ziekenhuis ligt. Zo begreep ik het uit wat ik hoorde vanmorgen. Heel Nederland is geschokt en ik ben daar geen uitzondering in. Ik kan me niet voorstellen hoe het nu met die ouders moet zijn. Je hele wereld is in elkaar gestort. Hoe moet je zoiets dragen? Hoe kom je daar doorheen. Er overheen komen, dat zal niet gaan, ben ik bang. Er zijn ook gewoon geen woorden voor.

Het enige dat ik kan doen is mijn kracht en liefde sturen aan die mensen die dit moeten gaan verwerken. Ik kan met de beste wil van de wereld me niet indenken hoe die zich moeten voelen. Dat denk je misschien wel maar ik denk niet dat we in de buurt komen van hoe dat echt moet zijn. Dan ook nog de kindjes die niet zijn overleden. Die zijn getraumatiseerd voor de rest van hun leven. Kortom, dit is een heel groot drama. Echt, de tranen liepen over mijn wangen, vanmorgen ook weer. Nogmaals, wat je er ook over zegt of denkt, er zijn echt geen woorden voor. Ik moest het alleen toch even melden hier, uit respect voor al de mensen die hierdoor zo geraakt zijn.

Gisteren was er ook in het nieuws dat er vier ontvangers waren van organen van dezelfde donor die alle vier kanker hadden gekregen hierdoor en waarvan er maar eentje dit overleefd had. Nu zullen alle Rulof lezers er precies zo over denken als ik, het is niet goed om donor te zijn, ook al denk je echt dat je er mensen mee helpt. En het is ook niet goed om een orgaan van een ander in je lijf te hebben. Het hoe en waarom hiervan, staat in de boeken van Rulof en dat is ook weer iets, wat ik niet even zo snel hier kan uitleggen. Daar zijn die boeken voor en die gaan er ook dieper op in. Ik zal zelf nooit een enkel orgaan afstaan, ook niet na mijn dood en ik zal er ook zeker geen eentje van een ander in mijn lijf willen hebben.

Ik weet namelijk wat er kosmisch aan vast zit en daar pas ik echt voor. Dan zijn er mensen, die discussie heb ik al vaker gehad, ja, wacht maar tot je ervoor staat. Maar waarom willen mensen dan zo graag een orgaan van een ander, als dat van hun zelf kapot is? Dat komt uit angst voor de dood. En ik weet, er is geen dood. Er is alleen opgang en ontwaking. Het sterven hier is geboren worden daar. En aangezien ik weet waar ik naartoe ga, heb ik daar dan ook totaal geen angst voor. Ik ga daar juist dolgraag heen als het straks mijn tijd is. Voor mij betekent dat eigenlijk feest! Dat mag raar klinken maar het is echt zo. Waarom zou ik hier langer willen zijn dan absoluut noodzakelijk is? Ik ga naar iets dat veel mooier is dan het hier ooit kan zijn.

Of als ik nog een keertje moet reïncarneren, dat kan ook, dan kom ik terug als het hier weer mooier is. En bovendien, dan ben ik ook weer gegroeid, leef ik op een hogere trilling dan ik nu doe. Kortom, daar zijn geen nadelen aan verbonden maar alleen weten de meeste mensen dit niet en dus zijn ze bang voor de dood. En die angst heb ik nou eenmaal niet. Ook als ik iets mocht krijgen, zoals kanker of wat dan ook, daar ga ik niet aan sleutelen. Geef me maar pijnstillers zodra dat nodig is en laat me maar heerlijk gaan. Maar dat is iets dat het grootste deel van de wereld nog moet leren en ik heb dat al in de pocket, om het zo maar te zeggen. En ik moet zeggen, dat verrijkt je leven enorm. Ook dat zullen alle andere Rulof lezers je kunnen vertellen.

Mijn schoonzus had het verhaal van die donor en zijn ziek geworden en overleden ontvangers, op haar profiel gezet. Ik zei daaronder, nog meer redenen om geen donor te worden of een orgaan te willen ontvangen. Werd ik aangevallen, op een best lelijke manier, door iemand die al elf jaar een nieuwe lever had, of zoiets. Dat ik dan maar lekker dood moest gaan en domme dingen zei. Ik heb alleen maar gereageerd dat ik dus nooit zal doneren en nooit zou willen ontvangen maar dat ik in elk geval niet lelijk doe tegen mensen met een andere mening. Verder kan zij er ook niets aan doen. Ze weet niet beter. Alleen het lelijk doen, ja dat zou ze wel beter moeten weten. Ooit zal ze vanzelf gaan weten wat dat ontvangen en/of geven van een orgaan met je doet. Voor haar is het toch al te laat en het geeft ook niet, uiteindelijk kom je toch allemaal hoger al leer je daar ook weer van, eens je hier vertrekt en daar wakker wordt. Dus het geeft niet. Ik waag me er alleen niet aan en dat is mijn goed recht.

Ooit gaat de hele wereld het weten maar ja, dat is dan ook pas als de hele wereld weet dat er geen dood is en dat dan ook bij niemand meer angst brengt. Dat gaat dus nog wel een tijdje duren. Daarom vind ik het ook zo erg voor die nabestaanden van die kindertjes. Als die zouden weten hoe het echt zit, dan zou dat hun misschien iets van troost kunnen geven. Met die kindertjes is het nu echt goed, ze zijn alleen niet meer hier. En voor die ouders en familie is dat gewoon echt ondragelijk. Het verdriet is, zoals altijd, bij de achterblijvers en helaas zal dat nog heel lang zo zijn. Mijn hart gaat echt naar de nabestaanden uit, omdat die zo'n ontzettend zware tijd tegemoet gaan die ook bijna niet te dragen zal zijn. Het blijft door je hoofd spelen zoiets en ik denk niet dat ik daar de enige in ben. Ik denk ook dat iedereen zich weer eventjes realiseert, koester wat je hebt want voor je het weet, ben je het kwijt. Dat kan zomaar iedereen gebeuren. Je bent maar een mens van de dag en die je dierbaar zijn, zijn dat net zo goed. 

"Geen enkele grote kunstenaar ziet de dingen ooit zoals ze zijn. Wanneer hij dat deed, was hij niet langer een kunstenaar."

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900