Ik heb de laatste tijd zo'n lol om Rainbow, zoals wel vaker natuurlijk! Hij vangt tegenwoordig zijn lekkers. Nee, geen brokjes, al brengt me dat nu opeens op een idee. Nee, hij vangt wel lekker dingen, als ik die zit te eten en ik heb veel voor hem over maar nee, ik ga geen brokjes eten. Maar als ik iets eet, zeg even een stukje kaas of zo, dan bedelt hij natuurlijk en dan gooi ik een stukje naar hem toe en hij springt het zo uit de lucht. Ik zou het eens moeten filmen maar ja, dat gaat lastig zo in je uppie. Misschien doet hij het ook als Kim er eens een keer is, dat moet ik nog uitproberen. Het is zo koddig om te zien.

Het ligt er maar net aan hoe ik het gooi of hoe het stukje eraan komt maar hij vangt het wel, negen van de tien keer. Of hij maait het met zijn pootje naar hem toe, of hij vangt het zo in zijn bekkie. Maar hij vangt het praktisch altijd. Soms vangt hij het zelfs ín zijn pootje, dan lijkt het net alsof hij iets 'in zijn hand' heeft. Dan hopt hij op drie pootjes naar een veilig plekje en eet hij het daar op. Hij is er vrij goed in. Beter dan ik ben met gooien. Ik vind het zelfs zo grappig dat ik van alles naar hem toe gooi. En hij wordt er steeds beter in. Hij vangt ook echt van alles.

Als ze een plakje kip krijgen, dan gooi ik dat altijd en zo is het begonnen. Skylar denkt er niet eens over om dat te doen. Dat vergeet ik wel eens en gooi ik het boven op zijn koppie en dat vindt hij helemaal niet leuk. Daar kwam ik al snel achter. Dan moppert hij gelijk. Maar Rainbow vist de stukjes van een plakje kip zo de lucht uit en soms, met het gevangen stuk kip in zijn mondje, rent hij ook nog eens achter het stukje aan dat ik naar Skylar gooide. Hij vindt het vangen in elk geval helemaal geweldig. En ik heb er echt lol van, zoals hij dan doet is echt zo schattig om te zien. Al is het soms niet echt handig om met van alles te gooien, maar goed, ik maak het zelf schoon, dus het mag van mij.

Vandaag ben ik op visite geweest bij Agnieszka, onze Poolse zus, want die was donderdag jarig geweest. Haar cadeautje had ik al lang klaar staan. Ze wilde graag een vaas beschilderd hebben maar wist toen niet goed wat ze wilde. Of met een pioenroos of met een orchidee. Daarom heb ik die maar een allebei gemaakt, zodat ze kon kiezen. Ze koos voor de orchidee en die andere is ondertussen al verkocht. Ik had er ook nog een glas bijgemaakt met haar naam erop. Zo had ik toch nog een beetje een verrassing want die vaas, dat wist ze natuurlijk al. Het is altijd gezellig en ik zag mijn broer en schoonzus ook weer even. We hebben lekker zitten kletsen en gelachen, best even leuk zo.

Ik had met mijn broer mee kunnen rijden maar ik ben zo'n kluns altijd in de weg vinden, dat ik mezelf verplicht om dat toch gewoon te doen. Bovendien, als ik weg wil, omdat ik opeens moe word of wat dan ook, dan kan ik gewoon gaan. Dat vind ik altijd fijner, in elk geval zeker sinds ik ziek ben geworden. Als degene waar je mee meerijdt zelf geen aanstalten maakt als jij zelf weg wilt, dan is dat altijd zo lullig en dan zeg ik niks. Dus zit ik daar ook liever niet aan vast. Ik bepaal dat liever zelf, al vind ik meerijden dan ook eigenlijk weer gezelliger. Maar het is het ene of het andere in dit geval. Dan maar zelf rijden. Het was prachtig weer dus dan is zo'n ritje ook helemaal niet erg.

Ik ging uiteraard ook eerder weg dan San en Ben dus ik had goed gekozen voor mezelf. Ik was dit keer goed gereden op de heenweg maar ik nam op de terugweg weer eens bij een rotonde een verkeerde afslag. Ik heb dat altijd slecht door bij Google maps en eerlijk is eerlijk, soms zegt ze het ook verkeerd. Bij de volgende rotonde zei ze ook duidelijk 'neem de eerste afslag' terwijl ik zag dat het de tweede moest zijn. Dus eh, Truus van Google maps, daar ben ik mooi niet ingetrapt. Die tweede keer dan, die eerste keer wel. Maar goed, stukje om en dan kom je weer goed.

Mijn broer heeft een schilderij dat hij voor de ene helft mooi vindt en de achtergrond vindt hij spuuglelijk. Of ik dat kan veranderen voor hem. Nou geen idee, dat gaan we dan maar eens bekijken. Hij grapte dat hij zijn eigen cadeau al had meegenomen dan. Is die oelewapper het schilderij gewoon vergeten. Nou ja, dat komt dan nog wel. Hij wil de achtergrond een beetje gangsta bling met weed of zo. Eh, wat? Ja, gangsta bling, ik had het goed verstaan. Hij moet maar even precies uitleggen wat hij daarmee bedoelt hoor, anders doe ik vast wat anders dan hij in zijn hoofd heeft. Of me wat plaatjes sturen van wat hij zou willen. Want ik ben niet zo thuis in de gangsta bling. Maar wel leuk om zoiets uit te gaan proberen. Dat kán heel leuk worden, of helemaal niet.

Net als met het maken van dingen, wat ik mooi vind, of denk dat een ander leuk gaat vinden, dat kan totaal anders zijn dan hoe het echt zit. Dat maakt het heel moeilijk vind ik, om dingen goed in te schatten. Want zoals ik het leuk vind, wil niet zeggen dat iemand anders het leuk vindt. Daar zit hem nou net de kneep. Ik zie ook wel eens dingen voorbij komen waar ik geen zak aan vindt en nog niet eens gratis in huis zou willen halen, waar anderen dan enorm de loftrompet over aan het spelen zijn, alsof ze Dizzy Gilespie zelf zijn. Het is overduidelijk, smaken verschillen en dat is maar goed ook!

"Je weet hoe de nieuwsgierigheid van een vrouw is. Bijna net zo groot als die van een man!

Origineel: You know what a woman's curiosity is. Almost as great as a man's!
Bron: An Ideal Husband (1895)"

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Vanmorgen had ik de politie aan de deur. Ik had niets gedaan hoor, daar ben ik echt veel te braaf voor. Ze waren bezig met een buurtonderzoek naar aanleiding van een mishandeling hier beneden een paar deuren verder, dat was op de derde juni. Of ik daar iets van wist. Nou, niet echt. Ik vertelde wel dat er na zo'n barbecue daar beneden in de tuinen altijd een vechtpartij van komt, dat ik dat wel gehoord had maar of dat nou op drie juni was, geen idee. Nee dat zou het dan vast niet zijn want het ging echt om een mishandeling. Daar weet ik echt niets vanaf dus de politieagentes, het waren twee dames, waren dan ook zo weer weg. Aan mij heb je wat dat betreft toch niks hoor.

Ik weet wie er op de trap wonen hier maar daar houdt het dan ook wel bij op. Ik ben erg op mezelf en ik moet ook heel eerlijk zeggen, buren interesseren mij gewoon niet zo. Ik ben al blij dat ze allemaal aardig zijn en we bijna geen last van elkaar hebben. Dat vind ik al meer dan genoeg. Ik had vroeger een buurvrouw en die wist alles van iedereen in het hele blok en ook van de mensen aan de overkant zelfs. Die werkte daar en deed dat voor de kost, die hadden altijd ruzie, die was aardig en die ronduit vervelend en weer een ander zat in de bijstand. Als ze had verteld dat ze precies wist wat ze verdienden ook nog, dan had ik daar niet eens raar van opgekeken. Ik begreep niet eens hoe ze in hemelsnaam aan al die informatie kwam!

Ik wist en weet vrij weinig van mijn buren en dat wil ik ook zo houden. Ik heb geen flauw idee waarom ik meer over ze moet weten. Ze organiseren ook wel eens wat in de buurt, daar hoef ik ook niet bij te zitten of aan mee te doen. Ik hou daar gewoon niet van en ik ben in dat opzicht ook gewoon niet nieuwsgierig naar zulke dingen. Dat merkte ik op mijn werk ook altijd. Anderen weten dan alles over iedereen en dan snapte ik gewoon niet hoe ze alleen al aan die informatie waren gekomen. Als mij iets verteld wordt, of werd, dan gaat dat niet verder ook. Ik vind het helemaal geen nut hebben om te roepen, hee weet je wat die en die mij vertelde, of meer van dat soort dingen. Het is ook niet eens dat mensen me niet interesseren, dat zeker niet, maar meer gewoon een gebrek aan nieuwsgierigheid.

Als ik echt iets moet weten, dan weet ik het wel, of dan weet ik daar wel achteraan te gaan maar dingen weten om het weten alleen, over anderen, ik heb er geen behoefte aan. Ik 'voel' mensen wel aan, weet redelijk snel wat voor vlees ik in de kuip heb maar zelfs daar doe ik niks mee. Zelfs niet ernaar handelen zeg maar, als je bijvoorbeeld weet dat iemand naar in elkaar zit. Dat is gewoon mijn pakkie an niet, ik doe er gewoon normaal en aardig tegen, totdat iemand het er zelf naar maakt dat ik dat niet meer doe, bij mij. Niet omdat anderen wat hebben gezegd of omdat ik het aan voel komen. Er kan altijd wat gebeuren waardoor iets niet gebeurt en iedereen verdient dan het voordeel van de twijfel.

Ik blijk daar vaak genoeg toch een beetje de enige in te zijn. Anderen willen wel alles weten van weer anderen. Veel plezier ermee, maar voor mij hoeft het gewoon niet. Ik heb al genoeg aan mijn hoofd in mijn eigen leven. Ik wil dat niet eens weten en het boeit me ook niet. Ik kan er ook niks aan doen en ik vind dat wel zo prettig eigenlijk. Ik heb dat altijd al zo gevoeld al moet ik eerlijk toegeven dat ik, toen ik veel jonger was, wel wat meer nieuwsgierig was. Ik heb dat gevoel nu al helemaal niet meer, ieder het zijne en laat mij het mijne. En zelfs als mensen lelijk tegen me doen, of me slecht behandelen, dan nog zal ik proberen ten alle tijden de eer aan mezelf te houden. Ik doe daar niets mee, ze krijgen dat toch terug. Oorzaak en gevolg. Daar hoef ik niet noodzakelijk getuige van te zijn of er zelf wat aan te doen. Dan maak ik dat weer voor mezelf aan en daar pas ik voor. Je krijgt je trekken altijd thuis hoor, daar mag je echt op rekenen.

Ik las net dat het twee jaar geleden echt bloedheet was en op het nieuws zag ik dat het dat volgende week ook weer wordt. Rare maand, september. Ik was toen ook nog bezig met het hand tam maken van Aurora. Kan je nagaan hoeveel er kan veranderen in twee jaar. Nu ligt ze op schoot of naast me en zelfs dan houdt ze me nog vast met haar staartje. Het enige wat er nou net niet veranderd is maar dat wel zou moeten veranderen, is dat Sunshine nog steeds niet thuis is. Kwam ik vandaag toch een post tegen, in Dieren vermist/gevonden Rotterdam, van een dame die de twaalfde een zwervertje in huis had genomen en die bleek gechipt te zijn. Alleen, de gegevens klopten niet meer. Toch, zo via Facebook, is de eigenaar gevonden en is de kat op komen halen. Die was al een jaartje of zeven vermist! Kijk, wonderen zijn gewoon de wereld niet uit en ook Sunshine komt een keer thuis. Wil je zelf het berichtje ook even zien, klik dan hierrrr 

"Eerzucht is het laatste toevluchtsoord voor de mislukkeling.

Origineel: Ambition is the last refuge of the failure.
Bron: Phrases and Philosophies for the Use of the Young (1894)"

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Ik had gewoon mijn mond moeten houden verder. Dat had ik kunnen weten. Gisteren was ik gewoon zo lekker bezig geweest en het ging ook gewoon helemaal goed. Het voelde zeker niet aan alsof ik over mijn eigen grenzen was gegaan. Dat ken ik ondertussen wel maar als je je dan gewoon goed voelt, dan denk je, ik ga toch ook maar de boodschapjes halen. Dan ga je te ver maar zo was het gisteren niet. Ik was daarom behoorlijk teleurgesteld dat ik vannacht werd wakker gehouden door kramp en pijn. Bah, ik was het er zo niet mee eens. De katten zullen wel gedacht hebben, die is ook gek. Ik lag dan ook zo te mopperen tegen mijn eigen lijf. Ben je nou helemaal gek, ik ben nu toch zeker niet te ver gegaan? Doe even normaal zeg!

Niet dat ernaar geluisterd wordt natuurlijk maar je kan het maar kwijt zijn. In het verleden wist ik het eigenlijk al van te voren, dat ik die nacht weer de pineut zou zijn. Maar dan had ik ook, de grens een klein beetje negerend, zelf weer een duwtje gegeven. Nu, door ervaring wijs geworden, probeer ik dat juist niet te doen. Ik weet toch al dat dit afgestraft gaat worden en heb de pijn er niet meer voor over. Maar gisteren voelde het gewoon goed en dan toch straf. Dat vind ik oneerlijk. Alleen wat doe je eraan? Helemaal niks. Ik vind het gewoon lullig omdat ik voor mijn gevoel helemaal niet te ver was gegaan. Anders had ik het wel gelaten. Gewoon niet lief van dat lijf! Ik ben er een beetje boos op wel.

De katten hebben wel gelijk hoor, ik ben zo maf als een deur maar wat kan mij dat schelen? Als ik het maar begrijp. Ik heb alleen mezelf, en hen dan, om rekening mee te houden dus wie doet me wat? De cits zijn het al gewend hoor, die kijken niet zo snel meer op. Die zijn allang blij dat ze niet meer elke nacht worden opgeschrokken door een rond hupsende 'moeder' die allerlei rare geluiden maakt. Dat mopperen nemen ze wel voor lief. Ze kijken alleen even op of het niet op hen gericht is en zo niet, slapen ze gewoon verder. Dat is ook het mooie van dieren, ze nemen je onvoorwaardelijk voor wie en wat je bent. Daar hoef je niet aan te twijfelen, hoe je er ook uitziet, of wat je ook doet, ze houden van je. Daarom ben ik ook zo blij met ze!

Dat en het feit dat ik zo heerlijk om ze kan lachen. Laatst zei iemand, ja maar ik woon alleen, dan lach ik niet. Oh? Ik lach wat af, ook in mijn uppie. Door de cits kan ik al zeker vaak hartelijk lachen. Die doen vaak genoeg gek maar ik kan dat in mijn eentje ook gewoon doen. Ik zeg echt regelmatig rare dingen of heb ergens een opmerking over waardoor ik zelf in de lach schiet. Ik zou het ook niet anders willen hebben hoor. Of er nou wel of niet iemand is om gek tegen te doen, ik doe het gewoon. Dat zit nou eenmaal in me, en dat wil ik er ook niet uit hebben. Laat mij maar lekker gek doen en lachen, dat vind ik wel zo prettig. Humor draagt de mens over de diepste dalen, zei Aristoteles al. Dat was een wijs man, dus ik rest mijn Kees.

Vandaag naar de zaak geweest dus dan doe ik verder even zo weinig mogelijk. Ik heb al uit liggen rusten op de bank. Nu dan even mijn blog schrijven en dan ga ik even naar de winkel om yoghurt te halen. Die gaat er hier snel doorheen want dat eten we met zijn vijven tegenwoordig. Griekse yoghurt zonder vet, en dan zitten er vier katten om me heen me aan te staren en Rainbow zit zelfs met zijn pootje door de lucht te maaien alsof hij de lepel zo naar zich toe zou willen trekken. Dat vinden ze toch echt wel heerlijk. Dan neem ik zelf een lepel, dan mag Rainbow die leegmaken, de volgende lepel is voor Skylar, dan Aurora en zelfs Moonlight zit te bedelen maar die loopt dan ook vaak weer weg, rare gozer. Ik kom er niet onderuit, ik zal moeten delen. Van Aurora snap ik dat, dat is een Griekse maar de rest is er net zo dol op. Alleen en rustig van mijn yoghurt genieten is er niet meer bij. Als ik te lang duur dan springt Rainbow zowat mijn bakje in. Om geknoei te voorkomen deel ik dan maar braaf.

Als ik het in bakjes doe voor ze, zo slim dacht ik wel te zijn, dan is dat blijkbaar stukken minder lekker dan wanneer ze van mijn yoghurt mee mogen eten. Dan lopen ze vaak weg of laten het meeste staan. Zo van de lepel is zo te merken echt het lekkerste. Jammer voor mij natuurlijk want ik ben alleen maar met hen bezig zo. Dat geeft natuurlijk niet, ik kan er ook wel om lachen maar soms zou het wel eens lekker zijn om gewoon even iets te kunnen eten in je eentje. Niet met minstens twee paar ogen, oplopend tot vier paar, die je smekend aan zitten te staren en elk hapje van je bestuderen. Alleen, dat zit er niet meer in. Sinds de komst van Rainbow zeker niet want die vind menseneten toch echt wel het lekkerste dat er is.

Van Aurora en Moonlight heb ik daar nooit last mee gehad. Sunshine at ook wel graag mee. Maar Rainbow en Skylar, dat zijn echte vreetmonsters. Skylar is het ergst omdat hij van iedereen zijn eten wil pikken maar door Rainbow komt hij ook altijd bij mij mee zitten bedelen. Het zijn echt net een stel honden, die twee. En ik, ik ben gewoon zwak want ik kan het nooit over mijn hart krijgen om ze niks te geven. Eigen schuld, minder eten. Nou ja, er zijn ergere dingen!