Wat heb ik gisteravond heerlijk zitten genieten voor de televisie van What dreams may come. Het was zo lang geleden dat ik die film had gezien, met Robin Williams er ook nog eens in. Ik vind dat toch zo'n fantastische acteur en dan dat verhaal ook nog eens zo prachtig! Ik was wat details vergeten maar ik wist de grote lijn nog wel. Heel apart ook wel want de laatste keer dat ik die film gezien heb, was lang voordat ik de boeken van Jozef Rulof ben gaan lezen. Nu ik hem weer zag, vielen mij de overeenkomsten op die erin zitten. Het gaat over tweelingzielen, over de lichtsferen en de duistere, die er ook zijn. Kortom, er zijn behoorlijk wat overeenkomsten. Natuurlijk ook wel dingen die gewoon fantasie zijn maar toch, die schrijver van dit verhaal moet iets hebben geweten, diep van binnen. Mooi is dat toch en bijzonder ook.

Dat schrijf je niet zomaar op als je daar al niet iets van weet of voelt. Ik vond het toen al zo'n prachtige film maar nu vind ik hem zowat nog veel mooier. Er kloppen genoeg dingen niet hoor, daar niet voor. Maar het verhaal op zich zit gewoon prachtig in elkaar. Toen ik pas op Netflix kon kijken, heb ik er al naar gezocht maar toen vond ik hem niet. Kim gaf me een seintje, die wilde hem zelf ook graag weer zien. Oh wat fijn! Ik heb dus echt lekker zitten genieten gisteren en dat terwijl ik bijna nooit films kijk. In elk geval niet in mijn uppie. Maar voor deze maakte ik dan wel graag een uitzondering. En dat was het zeker waard. Ik vond hem veel te snel afgelopen. Ook omdat ik het altijd heerlijk vind om naar Robin Williams te kijken, wat een pracht acteur is dat toch.

Vanmorgen weer naar de zaak geweest. Het verbaast me toch echt dat ik daar zo ontzettend moe van word. Ik had heel wat op mijn lijst staan, om te doen als ik thuis zou komen maar daar is praktisch niks van gekomen. Ik was bek af toen ik thuis kwam, van die drie uurtjes. Gek is dat toch, alsof ze daar een grote batterij hebben liggen die me volledig leeg zuigt en berooft van mijn energie. Echt bizar, zo moe word ik daar. Het zal wel met van alles en nog wat meer te maken hebben maar toch, ik vind het gek. Alleen, wat doe je ertegen? Als iemand dat weet, dan hoor ik het graag. Dan kan ik er wat aan doen want ik vind dat wel erg vervelend.

Maar goed, maar even mijn blog schrijven en dan schuift de lijst door naar morgen, ook een idee. Voor nu komt er toch niks meer van. De cits vinden het volgens mij maar raar dat de bank nu zo lekker ruikt. Hun luchtjes zijn eruit. Toen begon Aurora ook nog eens even zomaar aan de bank te krabben. Ze zat net zo schattig en daar wilde ik een foto van maken maar het bleek dat ze zat te verzinnen of ze zacht of hard zou gaan krabben. Toevallig zie je daardoor ook dat ik mijn vinger opsteek naar haar. Daar zei ik ferm bij, nee nee, dat mag niet. Ze stopte gelukkig wel direct maar toch, ze had wel even een haal in de bank gemaakt. Dat wil ik niet hebben en dat weet ze heus wel, dat zie je ook wel op de foto hoor. Dat doe je maar in Griekenland, riep ik haar nog na.

Even later kwam ze weer lekker bij me liggen hoor, ze weet heus wel dat ik nooit boos blijf. Als er maar geluisterd wordt. Ik heb ook al dagen een stuk karton op de tafel liggen. Dat ziet er niet uit natuurlijk maar er is toch niemand, behalve ik. Het is alleen zo ontzettend grappig, want de cits liggen daar zo graag op. Allemaal, behalve Aurora dan, tot zoiets verlaagt ze zich niet. Ze doen alsof het een van de meest luxe kattenmandjes is of zo. Als de ene eraf gaat, dan gaat de ander er al weer liggen. Ik kan daar zo om lachen. Vooral Skylar ligt daar met een gezicht alsof hij in de koninklijke loge ligt. Daar heb ik ook foto's van genomen, die plaats ik de volgende keer wel weer.

Als je dan gelijk even een foto van Rainbow wilt nemen, omdat ie toch vlak achter je ligt, dan heb je pech want die kruipt bijna in de camera, heb ik ook weer van die grote neusfoto's erbij nu. Als je maar lol hebt natuurlijk. Gisteren was ik bezig met kerstpotten schilderen. Deze zijn al in opdracht en wat vond ik dat leuk om te doen. Ze wil er drie hebben dus heb ik er vijf gemaakt. Tenminste, ze zijn bijna af, ik moet er nog wat dingetjes aan afmaken. Dat had ik dus vanmiddag willen doen maar dat gaat naar morgen. De lieve dame mag er dan zelf drie uitkiezen, die andere twee zal ik wel op de site zetten. Oh had een dag maar 48 uur, dan was ik nog steeds het grootste gedeelte ervan aan het schilderen.

Zo jammer dat je moe wordt, hoe fijn zou het zijn om geen slaap nodig te hebben en geen vermoeidheid te kennen! Wat zou je dan oneindig veel productiever zijn en kreeg niemand een burn out of erger. Mooi toch zeker? Helaas, dat komt pas hierboven, dan leef je zo en dat lijkt mij in elk geval helemaal geweldig! Dan was ik echt alleen maar met van alles bezig. Die potten staan echt te branden om te worden afgemaakt. Daar heb ik echt reuze zin in en dat gaat dan morgen ook echt gebeuren. Dan moet ik nog een fles met lavendel beschilderen en nog twee Sinterklaaspotten maken én een sigarettendoosje beschilderen maar dan met iets mannelijks, geen bloemetjes in elk geval. Nou krijg ik nog de typgriep ook, maar goed dat ik klaar ben, dan heb ik daar geen last meer van!

"Ieder portret dat met gevoel geschilderd wordt, is een portret van de schilder, niet van degene die geposeerd heeft.

Origineel: Every portrait that is painted with feeling is a portrait of the artist, not of the sitter.
Bron: The picture of Dorian Gray (1891)"

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Gisteren zei Sjoukje tegen mij, er zit nog een voordeel aan het E roken, de cits roken niet meer mee! Ja natuurlijk, dat was ook nog een erg groot voordeel dat ik gewoon helemaal vergat te noemen. Het is juist heel opvallend hier voor mij, dat ze het echt merken. Vooral Aurora, degene die het meest over me heen hangt, had echt een hekel aan sigaretten. Vaak genoeg ging ze van mijn schoot af omdat ze niet in de buurt wilde zijn van die vieze rook. Het grappige is dat ze nu, met die bekende rimpeling in haar voorhoofdje, zit te kijken naar deze rook. Je ziet gewoon dat ze hiervan niets snapt. Want de andere rook, daar had ze last van maar deze rook niet en dat vindt ze heel erg raar. Dat is zo goed te merken aan hoe ze ernaar ligt te kijken nu en dan die kreukels in haar koppie trekt. Best grappig eigenlijk.

Casper lag ook altijd bij me, tot ik een sigaret op stak, dan was hij weg. Voor hem zou het ook geweldig geweest zijn maar ja, toen was ik nog niet zover. Volgens mij bestonden ze toen niet eens? Geen idee eigenlijk. Wie verzint zoiets eigenlijk? Daar ben ik eens naar opzoek gegaan. Tot mijn grote verbazing was dit er al in 1963! Een jaar na mijn geboorte, ook bizar! Maar het werd toen nooit een succes, dat is wel duidelijk. In 2003 kwam een Chinese apotheker er weer mee, als hulp om te stoppen met roken en ze begonnen in 2006 ermee te exporteren. Pas de laatste paar jaar is het echt een vaart gaan nemen. Maar ook komen de discussies op gang, ook in de wetgeving en dat soort dingen. Ondanks alle tegenwerking, hebben grote onderzoeken toch al lang aangetoond dat het een enorme verbetering is ten opzichte van de gewone sigaret en mensen die daarbij onderzocht zijn, werden alleen maar gezonder.

Natuurlijk wordt dit tegengewerkt. Daar zullen Big Pharma en de giganten uit de tabaksindustrie wel achter zitten. Die zien hun inkomsten zakken hierdoor. Het is toch jammer als er geen mensen meer ziek worden? Dan kunnen ze geen medicijnen meer verkopen. Artsen en onderzoekers die al dingen uitvinden tegen kanker en dat soort dingen worden ook gewoon vermoord, dus waarom dit wel toelaten? Ze zouden eens minder rijk mogen worden. Wel bizar eigenlijk, wat een kromme wereld is dit toch. In Engeland, één van de landen waar ze zo'n gezondheidsonderzoek grootschalig hebben uitgevoerd, krijg je zelfs elk jaar een starterkit vergoed van de verzekering. Ik bedoel maar. Iets om over na te denken, lijkt mij.

Gisteren zag ik ergens een reclame voorbij komen, over opvouwbare reistassen voor katten en kleine hondjes. Je ziet een man met een kat in de tas, weer eens wat anders dan in de zak, naar een parkje gaan. Hij tilt daar, op een bankje, de kat uit de tas, aait hem even en stopt hem er weer in. Oké. Knap. Ik snap echt niet hoe ze die beestjes zover krijgen hoor! Als ik dat zou doe met één van mijn katten, dan ben ik die toch echt kwijt. Of ik lig open, kan ook. Hoe doen ze dat toch? Nu zijn Rainbow en Skylar toch echt wel een stuk handzamer dan Moonlight of Aurora hoor, maar zomaar even mee naar buiten, op schoot op het bankje en weer mee terug? Ik zie dat toch echt niet gebeuren.

En zomaar in zo'n reismand gepropt worden, dat laten ze hier geen van allen toe. Ik moet toch echt iets verkeerd doen, als ik zo af en toe van dat soort dingen voorbij zie komen. Hier pikken ze zoiets gewoon niet. Moonlight is gek op borstelen maar als ik de borstel alleen al aan Rainbow laat zien, gaat hij snel de andere kant op. Dat vindt hij helemaal niks. Prima hoor, gelukkig is hij niet langharig en is het niet echt nodig. Maar zomaar even iets doen bij ze, dat zit er hier niet in. Ik moet altijd stunt en vliegwerk uithalen, wil ik er alleen maar een pilletje inkrijgen. Al moet ik zeggen dat ik hier de laatste jaren wel steeds handiger in ben geworden.

Alleen, en gelukkig maar, je kan geen routine opbouwen. Als je er net een beetje handig in bent, dan zijn er geen pillen meer nodig voor zoveel maanden. En dan moet je, mocht het weer eens nodig zijn, weer opnieuw beginnen met de opbouw van soepel pillen geven. Ik ben er blijkbaar niet voor in de wieg gelegd en mijn katten ook niet. Of ik heb, zoals ik wel vermoed, van die speciale gevallen. Allemaal met een eigen handleiding die er helaas niet bij zit. Maar even mee naar buiten nemen, dat gaat me niet lukken. Al had ik dat wel willen doen en daarvoor was Rainbow ook steeds in een tuigje gehesen toen hij nog klein was.

Maar daar is gewoon nooit iets van gekomen. Het was hier toen best een paar weken drama, toen ze er net waren. Vooral omdat ze als de dood waren van die witte, zo'n kat hadden ze nog nooit gezien en die blauwe ogen vonden ze doodeng! Moonlight kon er nog meer door, die was ook zwart wit net als hun moeder. Maar Aurora, nee die vonden ze echt eng. Rainbow trok zulke hoge ruggen naar haar, dat hij gewoon van zijn pootjes viel, die te kort waren voor zo'n hoge rug. Wel grappig natuurlijk maar de reden was dat zeker niet. Daarom, allemaal van die speciale gevallen hier thuis, ik snap niet hoe ze die katten zo makkelijk krijgen hoor. Ik doe vast iets fout.

Waar ik wel blij mee ben, al is het waarschijnlijk maar heel tijdelijk, de katten verharen opeens een heel stuk minder. Ik kan Aurora nu zelfs aaien zonder een hele witte hand vol haar te krijgen. Is dat even wat? Het viel me al op aan de minder harige vloer. Als ik stofzuig dan zou je dat een paar uur later echt niet zeggen dat ik dat gedaan heb. Maar nu valt het wel mee, volgens mij heb ik dit nog niet eerder meegemaakt. Volgens mij verhaarden ze het hele jaar door, voor zover ik me kan herinneren. Of misschien valt het me nu opeens op, geen idee. Fijn is het wel. Ze glimmen allemaal lekker en in verhouding houden ze meer op hun lijf. Zo mag dat van mij het hele jaar door wel blijven hoor. Dat scheelt alles!

"Ze hebben beloofd dat dromen uit kunnen komen - maar vergaten te vermelden dat nachtmerries ook dromen zijn.

Origineel: They've promised that dreams can come true - but forgot to mention that nightmares are dreams, too."

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Bizar hoor, wat een effect het niet meer roken heeft. Vooral omdat ik zo niet van plan was om te stoppen ook. Dat kwam gewoon niet in mijn hoofd op. Ik zit hier nu bijvoorbeeld de heerlijke lucht op te snuiven van schoon wasgoed, er ligt namelijk een berg op tafel hier. Ik heb in twee dagen en zeer op mijn gemak, de kussens van de bank afgehaald, slopen eraf en alles gewassen. Nu heb ik vandaag en morgen om die bank weer netjes te krijgen en nog wat wasjes te doen. Maandag weer beginnen en al is dat nog maar voor twee korte daagjes, toch werkt mijn tijdbesef nog niet zoals het moet en dan ben ik die dagen gewoon kwijt. Ook door de vermoeidheid natuurlijk, die ik daar nog steeds van krijg. Maar goed, ik ga vooruit en dat is alleen maar fijn.

Wat is eerst nooit had, dat ik dat schone wasgoed later nog ruik, omdat het dan toch weer in de rook kwam natuurlijk. Nu krijg ik af en toe zo'n vleugje schoon wasgoed in mijn neus. Toch wel lekker eigenlijk. Tot nu toe vind ik er alleen maar voordelen in. Iets dat je me twee weken geleden nog nooit wijs had kunnen maken. Geen vieze asbakken meer in huis, geen as overal of brandgaatjes erbij in je kleding. En ik ben niet de enige hoor, Kimberley rookt niet meer, San en Ben ook zowat niet meer. Dan Karina nog en zelfs Tilly. Allemaal echt verstokte rokers die weer door mij gestopt zijn en zijn gaan dampen. Echt te gek voor woorden. Vooral als je het, zoals ik, gewoon absoluut niet van plan was ook nog eens. Net als mijn broer eigenlijk, die was dat ook echt niet van plan.

Zo zie je maar hoe zoiets kan lopen. Wat ook raar is, maar wel geweldig natuurlijk, is dat ik ook geen centje last heb van afkickverschijnselen of zo. Iets dat ik wel verwacht zou hebben, eerlijk gezegd. Wie had kunnen denken dat ik ooit van mijn leven van de ene op de andere dag ermee zou stoppen? Ik al helemaal niet. Ik had nog tegen mijn moeder gezegd, eerst die kilo's eraf en dan kijk ik nog wel. Meer om haar gerust te stellen want dat stoppen had ik gewoon helemaal niet in mijn systeem. Ik vond roken lekker, en ik had zoiets van, als je het aan je longen moet krijgen dan krijg je dat toch wel. Er zijn praktisch net zoveel mensen die aan longkanker dood gaan, die nog nooit gerookt hebben als er mensen zijn die wel gerookt hebben. Dat was voor mij daarom ook geen reden.

Hoe vaker gezegd werd dat ik moest stoppen, hoe minder ik dat nog wilde doen ook. Zo eigenwijs ben ik wel. Toen Ben me dan ook die E sigaret gaf, dacht ik, nou ik doe dat vandaag maar voor de rest, vind ik het prima, straks gewoon weer roken als iedereen weg is. Nou, zat ik er even naast! Die sigaret die ik toen opstak, smaakte me al niet echt. De volgende dag heb ik, per ongeluk, nog een sigaretje opgestoken, omdat die er lagen en ik die E sigaret was vergeten. Toen ik de dag erna de sigaretten weg had gelegd, heb ik er niet eens meer aan gedacht om die te pakken. En het sigaretjes daarna, vond ik ronduit smerig. Iets waar ik zelf echt verbaasd over was. Maar het is een feit, ik rook niet meer. Ik damp wel maar dat is dan ook echt lang niet zo schadelijk en bovendien, je stinkt niet meer, je huis ook niet. Geen vieze nicotine meer op de ramen en je spulletjes. Wat ik al zei, alleen maar voordelen die ik ondervind.

Ik zeg altijd wat ik vind, dus bij dit dan ook maar. Ik ben er echt blij mee en heb zo sterk het gevoel dat mijn moeder hierachter zit. Want die twee kinderen van haar, die zouden anders echt nooit zomaar zijn overgestapt en stoppen met roken, dat stond niet eens in ons woordenboekje. Ik geef het ruiterlijk toe, ik ben om en het bevalt me enorm! Ik vind het ook nooit erg om mijn ongelijk toe te geven, als dat zo is. Kan mij het schelen. Ik vind wat ik vind en daar kom ik dan ook gewoon voor uit. Dat valt niet altijd in goede aarde hoor, dat weet ik ook wel maar toch, waarom schuilen voor wie of wat je bent, je anders voordoen of dingen verbergen omdat je bang bent wat anderen daarvan vinden?

Dat er veel meer mensen zijn, die zich anders voordoen dan mensen die gewoon staan voor wie ze zijn, dat weet ik echt wel. Alleen kan en wil ik daar niet aan mee doen. Ik let wel op natuurlijk, ik zou niet iemand bewust willen kwetsen. Toch kan dat wel eens gebeuren, maar dan nooit met die intentie. Als ze me vragen wat mijn passie is, dan zeg ik dat dit de boeken van Jozef Rulof zijn, en schrijven vind ik ook heerlijk en nu natuurlijk ook het schilderen erbij. Of ze me dan anders bekijken, of me raar vinden, ik zit er niet mee. Dan horen ze gewoon niet bij mij, ook goed toch? Alsof je iedereen op deze aardbol blij zou kunnen maken. Wat de een fantastisch vindt, is voor een ander een gruwel.

Dat geeft ook helemaal niet, als je iedereen maar in zijn waarde laat. Dat is er wel belangrijk bij. Maar als ik Moeder Maan aanbid, en de buurman vindt dat gek, dan mag hij dat vinden, maar hij moet me wel met rust laten. Een raar voorbeeld hoor maar ik bedoel maar, je moet elkaar gewoon niet veroordelen over hoe je bent of wie je bent. En geloof me, als je gewoon kan zijn wie je bent, dan is het leven een stuk makkelijker. Dat sommige mensen je dan uitsluiten of anders bekijken, ja, dat hoort er dan bij maar dat zegt veel meer van die mensen dan over jou. Dat is wat de boeken me geleerd hebben, die ziel, ja, daar hou ik van maar van sommige persoonlijkheden, zoals die nu zijn in dit leven, daar moet ik niets van hebben. Daar neem ik dan gewoon heel graag afstand van.

Soms moet je in de maatschappij wel dingen tegen je zin doen, omdat je nou eenmaal de huur moet betalen en dat soort dingen maar toch, dat valt me steeds zwaarder en moeilijker. Daarom ben ik aan het zoeken, voor mezelf, wat voor mij goed is. Dat is namelijk ook erg belangrijk maar dat is niet zo makkelijk als het lijkt. Toch ben ik daarmee bezig en ik kom echt een keer precies daar waar ik zijn wil. Ik ben gewoon onderweg en stapje voor stapje, kom ik daar waar ik zijn wil. Mijn spulletjes staan nu ook in de etalage in de praktijkcentrum de 3 linden in Bergen op Zoom, bij Sonja en Hans. Zo leuk, dat is ook weer zo'n stapje om te komen waar ik zijn wil. Ik vind het zo geweldig lief van hun, dat ze dit zomaar voor me doen. Als je bent wie je bent, dan komen de mensen die bij jou horen zoals je bent, vanzelf op je pad.