Morgen is het alweer 3 jaar geleden dat we op Hofwijk mijn moeder naar haar laatste aardse rustplaats gingen brengen. Ik was al blij genoeg dat ze uiteindelijk besloot om niet voor crematie te kiezen. Ik ga het hier niet helemaal uitleggen, dat mag iedereen opzoeken in de Rulof boeken, waarom ik absoluut gruw van cremeren. Iets dat mijn broertje vroeger ‘flamberen’ noemde, tot ons grote vermaak. Ja, begraven kost dan wel meer maar het hoort gewoon zo. Je kan het zo zien, het duurde 9 maanden om een mens te worden, en zo langzaam moet je ook weer terug. Dat is het simpelste voor nu even. Al denk ik niet dat mijn moeder er veel last van zal hebben gehad, last heb je er daarboven toch van. Maar nu gelukkig niet. Toen ik vorige week het stukje aan mijn moeder schreef, zorgde dat ook weer voor enkele tekens van mijn moeder.

Een vriendin ging het lezen en ze zag er toen 13 reacties bij staan en ik had het er 13 uur tevoren geplaatst. Toen ik haar tag kreeg, ging ik kijken wat ze me schreef en ik zag dat zij het 58 minuten geleden had geschreven, ook weer een 13. Ja, mijn moeder weet haar tekens wel uit te delen hoor. Dat doet ze dus 3 jaar later nog steeds. Daarom kan ik ook niet echt naar mijn moeders graf gaan. Ik weet dat ze daar niet is namelijk. Bij leven en welzijn had ik haar dat al gezegd. ‘Mam, als jij daar straks ligt, op je eigen uitgekozen plekje, dan kom ik daar niet veel hoor.’ Ik ben bij mijn opa nooit geweest en bij mijn oma 1 keer om mijn moeder een plezier te doen.

Ik vertelde mijn moeder dat ik haar de oren van haar hoofd zou kletsen omdat ik weet dat ze me kan horen. Dan ga ik niet langs bij waar je botjes liggen. Sorry maar dat is niet mijn moeder. Die was al boven, en het lichaam van haar, haar jasje, heb ik alleen de laatste eer bewezen, omdat ik daarin geleefd had, vanaf conceptie tot geboorte. Zij heeft mij leven gegeven door dat lichaam en dat was het eren wel waard. Maar nu is die band over. Mijn broer gaat nog wel eens en ik ga alleen, ben 2 keer geweest geloof ik, als ze me meevragen en dat me uit komt. Verder klets ik zo met mijn moeder en geef ik haar wel eens bloemen hier op het plankje waar haar foto staat.

Ze begreep dat gelukkig wel en nu weet ik, al had ze dat toen niet begrepen, dan zou ze dat nu ook wel gezien hebben. Ik wil natuurlijk zelf ook begraven worden, en niet gecremeerd. Mijn broer zal dat moeten regelen nu, verder is er niemand meer om dat te doen. Ik moet nog wat aanpassingen maken want ik wil nu andere muziek. Alleen van Anthony & the Johnsons omdat die me zo raken met de muziek die zij maken. Al zou het wel iets voor mij zijn om Wham te kiezen met ‘wake me up befor you go go’. Ook nog een idee. Ik hou wel van een beetje begrafenis humor. Misschien uit wraak omdat ik zelf altijd de slappe lach krijg op begrafenissen. Hoe meer ze me raken hoe harder ik moet lachen! Dat is soms echt heel erg en totaal ongepast. Ik kan er alleen niks aan doen! Ik vind het echt een afwijking hoor, zelf.

Dus als ik er nou al voor zorg dat ze sowieso moeten lachen, dan is dat voor wie daar ook last van heeft, al gedekt. Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben, die zo raar reageert. Alhoewel, ik ben wel een rare natuurlijk. Oh ik weet ook nog wel iets leuks voor als ik al lang en breed onder de grond lig. Het liefst een natuurbegrafenis, zonder kist maar in een lijkwade. Een steen hoeft niet, zo goedkoop mogelijk. Sorry maar ik vind het echt geld op het sterfhuis, wat zoveel betekent als zonde van het geld. Wat ik wel wil, en dat moet ik ook nog even bij mijn wensen zetten, is dat ze kattengras op mijn graf planten!

Dat wil ik, omdat dan al de loslopende begraafplaats katten uit de buurt naar mijn graf zullen komen. Met zijn allen verzamelen en dan heerlijk rollen door de plantjes omdat die ze aantrekken door hun bepaalde geur. Ze zullen zich eraan willen wrijven en koppies geven ertegen. En zo zal iedereen dan denken, dat daar vast een soort van Katten God begraven moet zijn! Nou, dat past toch als een handschoen bij mij! Ik zal zo eens even inloggen bij Dela en dat erbij zetten! Het wordt verder onbetekenend hoor, want geen steen, dus niemand weet wie daar ligt. Tenzij je dat gaat opzoeken, wat niemand zal doen.

Anderen hebben weer juist wel nodig om naar een plek te gaan, en dan doen ze ook van alles om het daar zo mooi mogelijk te maken. En voor die mensen is dat ook prima. Ik heb ooit eens een foto gezien van een graf en die heb ik bewaard. Die zal ik hierbij plaatsen ook. Want dat vond ik zo ontzettend prachtig en het klopt ook nog eens. Een vader maakte die grafsteen voor zijn zoontje, die in een rolstoel zat. Het beeld staat symbool voor vrij zijn van de beperkingen die hem werden opgelegd. Het mooi daarvan vind ik, dat het ook daadwerkelijk zo is. Want boven heb je geen beperkingen, geen verslavingen, niets dat het je moeilijk maakt! En ja, zijn zoontje is nu bevrijd van dat alles, van de beperkingen, pijn en hoe mooi is dat wel niet. En nog mooier vind ik het, dat die vader zich dat ook bewust was. Dat zal een enorme troost voor hem geweest zijn!

En dan kwam ik, in deze week tot aan de 22^e, de datum van mijn moeders begrafenis, op diverse plaatsen een prachtig gedicht tegen. Iets wat ik zo zelf had kunnen verwoorden, als ik had opgeschreven in dichtvorm wat ik vind van doodgaan. Dat is al wel zo’n beetje algemeen bekend bij iedereen. Ik ga graag maar ik weet dat het mijn tijd helaas nog niet is. En daarom was ik blij verrast dat er nog meer zijn, die er zo over denken. En dat gedicht, van Robert Bridgeman, zal ik hieronder plaatsen. Mij deed het wel iets in elk geval en ik had het zelf lang zo mooi niet kunnen zeggen.

OP EEN DAG MOGEN WE DOOD... Het is nog wat vroeg… En ik wil nog niet. Maar, ooit mag ik naar het licht... Het is veel te vroeg  En ik ga nog niet. Maar op een dag opent zich de volgende wereld voor mij... Angst voor de dood hebben is als een baby in de baarmoeder die angst heeft om geboren te worden... Angst voor de dood is de meest zinloze angst van allemaal. Als het je tijd is, is het je tijd... En iedereen gaat op een dag. Angst voor de dood wordt gebruikt om mensen te controleren. Draag een mondkapje Anders gaat er iemand dood... Blijf uit elkaar Anders gaat er iemand dood... Neem een vaccin Anders gaat er iemand dood...

Ik heb al zo veel mensen zien sterven in mijn leven... Ze gingen door naar de volgende bestemming. Sommigen gingen in vrede. Anderen vochten uit volle kracht om te blijven leven. Maar dat gebeurde niet... Als het je tijd is, is het je tijd. Ik heb het licht zelf al zovaak ervaren... In healing sessies, tijdens meditaties, tijdens activaties, tijdens ceremonies... Er is niets om bang voor te zijn kan ik je vertellen. Integendeel. Ik draag geen mondkapje Ik knuffel iedereen Ik hoef geen vaccin. Omdat de dood niet het einde is. Maar het begin... Omdat de dood geen straf is. Maar een voorrecht... Begrijp me niet verkeerd. Ik hoef nog niet. Er is veel te veel moois...

Ik geniet met volle teugen van mijn tijd hier op aarde. De magie van het leven ontroert me. Ik zou mijn geliefde(n) en mijn kinderen nog lang niet willen missen. En ik heb nog veel te veel te doen op aarde. Maar ik verlang naar het licht. Geef me nog een jaartje of 62, vitaal en gezond (Ik wil graag 104 worden ;-) ) en laat me dan overgaan... En als het eerder is, dan ga ik eerder. Als het mijn tijd is, is het mijn tijd... Tot die tijd zal ik doen wat ik kan. Om anderen te bevrijden van de angst voor de dood. Tot die tijd zal ik doen wat ik kan. Om de mensheid te helpen naar de volgende fase in haar bewustzijn. Tot die tijd zal ik doen wat ik kan. Voor een wereld in harmonie. Maar op een dag mag ik naar het licht. Op een dag mag jij naar het licht. We zijn het licht... Wat zijn we gezegend... Jij en ik. Zie je daar... One Love 

"Er komt altijd een tijd in de geschiedenis dat iemand die durft te zeggen dat twee plus twee gelijk is aan vier gestraft wordt met de dood.

Origineel:
Il vient toujours une heure dans l'histoire où celui qui ose dire que deux et deux font quatre est puni de mort.
Bron: De pest"

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960

Het vorige weekend heb ik het lekker gehad, ik loop weer ietsje voor met schrijven maar dat is wel zo prettig als je een keertje geen tijd hebt. De zaterdagavond werd het weer ietsje aangenamer, gelukkig koelt het nu in de avond wel iets af. Af en toe een vervelende mug die me lastig kwam vallen maar verder geen storende factoren. Een heerlijk schoon huis en afwisselend Moonlight en Sunshine bij me. Ik heb mijn oude plekje op de bank weer terug gevonden. Ik begrijp eigenlijk niet waarom ik er ben weg gegaan. Ik zat er altijd toen ik hier kwam wonen, jarenlang zelfs. Ik heb die grote hoekbank en ik zat altijd in de hoek. Lekker veel ruimte en toen kwam Casper altijd bij me liggen ook. Lekker languit over me heen gedrapeerd vielen we zo regelmatig samen in slaap.

En sinds de hitte, heb ik de hoek weer gevonden. Oh, nu schiet me opeens te binnen waarom ik ben verhuisd naar de hoek met leuning links. Daar kon ik mijn asbak op de leuning zetten en op het kastje ernaast mijn drinken. Ik ben wel zo op mijn gemak gesteld dat ik, als ik zit ook wil blijven zitten. En niet elke keer op moet staan om mijn as eraf te gooien. Maar ja, nu rook ik alweer een paar jaar niet meer, daar hoeft het niet meer voor. En ondertussen heb ik heerlijk een fijne en van oude kisten gemaakte salontafel en daar heb ik wieltjes onder gemaakt. Dus als ik ga zitten, schuif ik die lekker dichtbij. Mijn koffie of drinken kan ik zo pakken, zonder moeilijk te doen en als ik nog rookte, had de asbak daar ook bij gekund.

Ik zat dus heerlijk op mijn troon. Mijn tv kan alle kanten op gekanteld en gedraaid worden, dus die staat ook precies zoals ik hen hebben wil. Ik ging er eens lekker voor zitten want ik had van de week een tweetal reportages van George Michael opgenomen en daar ging ik nu dan maar eens even lekker voor zitten. Eerst keek ik een reportage waarin bekende Nederlanders hun zegje deden over wat George Michael. Dat was op zich al heel leuk en ik heb weer iets geleerd waar mijn mond van open viel. Zo’n feitje dat je denkt van, verdorie, dat had ik zelf toch moeten weten!

Ik doe graag karaoke en die hield ik ook in mijn café in België, waar ik zelf altijd Faith zong. De intro begint met een kerkorgel, dan stond ik dus te wachten tot ik kon gaan zingen. En ik weet dat ik dan altijd dacht, verdorie, waar ken ik die melodie nou van. Misschien had ik het eens moeten googelen want dit blijkt zo’n pop feitje te zijn. Het is namelijk de melodie van Freedom. Toen ik dat hoorde had ik zo’n klap tegen mijn voorhoofd momentje, gevolgd door een blank stare moment. Dat ik daar zelf niet opgekomen ben in al die jaren niet! Seriously? Hoe blond wil je het hebben! Ik ben blij dat ik dat eindelijk weet, want echt, ik heb het mezelf al jaren afgevraagd ‘waar ken ik dit nou van’!

Mijn eigen leven is behoorlijk dramatisch maar George heeft het ook behoorlijk voor zijn kiezen gehad. Ik weet nog wel, toen hij net uit de kast kwam. Mijn toenmalige echtgenoot, slaakte een zucht van verlichting. Ik was altijd zo dol op George en dat vond hij nooit zo heel erg leuk. Dat had hij nog erger met Paul Young trouwens, weet ik nog. Ik weet ook nog dat ik helemaal dubbel lag om zijn opluchting over de homofiele geaardheid van mijn grote held!

Niet dat dit voor mij iets veranderde, ik vond hem sowieso geweldig, kon mij het nou schelen of hij op mannen of op vrouwen viel! Zolang je maar niet iemand dumpt als oud vuil met kind en al, gewoon omdat je zo puntjepuntje egoïstisch bent, dan maakt dat toch helemaal niets uit! Hij werd er voor mij in elk geval niet minder knap door en onbereikbaar was hij daarvoor ook al. Maar mijn echtgenoot zei een stuk rustiger te slapen voortaan. Ik moet er nu weer om grijnzen, had hij alleen Paul Young nog om zich druk over te maken.

Dat hij zijn grote liefde, die hij nog niet zo lang eindelijk in zijn leven had, moest verliezen aan Aids is ook zo oneerlijk! En terwijl die net gediagnostiseerd was, was het ook nog maar de vraag of hij het zelf niet opgelopen zou hebben. En precies in die vreselijk onzekere periode deed hij het optreden op Live Aid, ter ere van het overlijden, ook aan Aids, van Freddy Mercury. Een optreden, dat hem ontzettend zwaar viel door de angst voor zijn eigen gezondheid maar vooral ook die van zijn grote liefde. Dan luister je nog wel eens anders naar die prachtige mix van papa was a rolling stone en Killer die hij toen zong of het ‘Somebody to love! Kippenvel! Door dit soort dingen, groeide mijn toch al grote bewondering nog een paar graadjes meer. Want buiten de bizar geweldige muziek en de stem van een engel die bij hem hoorden en de geweldige  teksten die hij maakte, deed hij nog meer waar artiesten heden ten dage nog steeds van profiteren.

Hij ging het gevecht aan met Sony, omdat hij zelf wilde bepalen wat voor muziek hij zou maken. Iets wat voor die tijd gewoon niet gebeurde. De maatschappij waarbij je getekend had, bepaalde wat jij moest maken en/of mee ging optreden. George pikte dat niet en hij is dit precedent scheppende gevecht aangegaan. Hij wilde zelf bepalen hoe hij zijn creativiteit gebruiken zou en mij lijkt dat niet meer dan logisch. Door mijn eigen roerige leven, zijn dit soort dingen totaal aan mij voorbij gegaan. Vandaar dat ik er nu bij deze documentaire pas achter kwam. Het was zo lang de docu duurde een continu stijgende lijn in mijn toch al grote bewondering. Ik adoreer die man gewoon!

Hij is lief, humoristisch en hij heeft dit zware leven voor zijn kiezen gekregen, zodat hij die mooie nummers kon schrijven want dat kan alleen maar, als je het ook voelt. En hij heeft het zwaar gehad, tot aan zijn dood toe. Ik wist wel toen, dat hij gearresteerd werd omdat hij in de val was gelokt door de Las Vegas politie. En daar schreef hij dan het nummer Outside over, oh man, geweldig als je iets zo om kan draaien. Wij hier in Europa smulden ervan, hoe George dat aanpakte. In Amerika vonden ze dat minder. Net als toen ze erachter kwamen dat Different Corner niet over een vrouw ging maar over een man. Toen voelden ze zich bedrogen. Ik kan niet meer zeggen dan ‘typisch’ Amerikaans. Daar zijn wij hier toch grotendeels wel te vrij voor.

En zo waren er nog meer feiten die ik niet wist en hoe meer ik van hem te weten kwam, hoe dieper hij in mijn hart kwam. Ik kon hem zowat voelen, zijn pijn, zijn eenzaamheid, het verlies dat hij moest dragen. Al die jaren niet mogen zijn wie hij eigenlijk was. Hoe mooi dat hij daar als één van de eersten een draai aangaf en zijn nummers werden alleen maar mooier, want hoe meer pijn hij ervaarde, hoe meer moois er naar buiten kwam. En dat is wat echt grote artiesten hebben, die maken veel mee omdat ze dan zulke dingen boven kunnen halen. En dat doen ze voor ons, voor de mensen, voor anderen. George zijn boodschap voor de wereld was, onder andere, liefde en acceptatie! En daarom geven zulke grootheden ons dan ook zoveel waar we dankbaar voor mogen zijn!

We mogen wel voor meer dingen dankbaar zijn. Want als je om je heen kijkt, onder al de lelijkheid die er ook is, zijn er toch wel heel veel mooie dingen. Een druppel dauw op een blad in de vroege ochtend als de zon begint op te komen. Zonsondergangen en Zonsopkomsten. En dat is allemaal gratis, het schateren van een baby, de liefdevolle blikken van je huisdier, allemaal mooie dingen die je zomaar in je schoot geworpen krijgt. En als je luistert naar muziek, van Bach tot Michael en van wie dan ook, dan heb je ook een geschenk voor je oren ontvangen. Want muziek is eigenlijk hoe gevoel klinkt. Je krijgt misschien niet alles wat je wilt maar je krijgt altijd wat je nodig hebt. Ook iets om dankbaar voor te zijn! Bestaan alleen al is iets om dankbaar voor te zijn. Ik zeg het maar gewoon eens…

"Er is geen vriend zo loyaal als een boek.

Origineel:
There is no friend as loyal as a book."

Ernest Hemingway - Amerikaans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1954) 1899-1961

Vorige week donderdag is er bij mij vlakbij, een meisje vermoord. Op de Mathernesserdijk hierachter. Het kind was 15 en de moordenares was 16. Ze wisten toen nog niet wat er precies gebeurd was maar wel was duidelijk dat ze ruzie hadden gekregen. Wat is dat toch allemaal tegenwoordig. Zoals vorige december jongens van 15 en 16 een man doodsteken bij een pinautomaat, allemaal van die jeugdige dadertjes! Ik vind het niet normaal. Al die normen en waarden lijken weg te vallen, de maskers komen af en dan krijg je dit.

Ik zat ook met open mond te kijken naar al die rellen in Den Haag. Ja, het is heet, maar al die brandkranen open zetten kan leiden tot ellende. De waterdruk wordt laag en als er dan brand komt, kan er niet geblust worden maar daar hebben zulke aso’s weinig boodschap aan. Elke avond gedonder daar in de beruchte Schilderswijk. De ME wordt ingezet maar die bekogelen ze gewoon en gooien ze met vuurwerk naar. Het lef alleen al. Er waren wat arrestaties verricht maar ja, de rellen bleven doorgaan. Waar mijn mond zo van openviel is dat de nieuwslezer zei, dat de oproerkraaiers aan de media hadden laten weten in elk geval tot en met zondag door te zullen gaan, uit wraak voor de arrestaties!

Pardon? Waar gaat dit eigenlijk helemaal over? Allemaal oppakken en opsluiten. Als dat je moraal is, dan hoor je niet in de maatschappij. Sorry hoor, het moet nu echt niet gekker worden! Dat vind ik rieken naar terrorisme. Want dat doen ze toch? Ze terroriseren de buurt gewoon. En dan heb je, oh oh Den Haag, ook nog al die ellende in Scheveningen. Daar zit het vol met buitenlanders die gewoon kamperen op het strand. Dat is namelijk strikt verboden maar ze doen er blijkbaar weinig mee. Er kwam een demonstratie van vrouwen omdat ze daar niet meer veilig kunnen rondlopen. Ze worden echt enorm lastig gevallen. Opmerkingen, in billen knijpen en als je laat blijken er niet van gediend te zijn, dan kan je ook nog eens mishandeld worden. Pardon???

Dat is toch niet normaal?! Dan moet je daar toch volop politie en BOA in zetten en die kerels direct van de straat halen? Dan zijn het allemaal mensen die normaal naar totaal andere delen van de wereld zouden zijn gegaan, maar door de afsluiting in verband met corona, zijn ze hier terecht gekomen. Maar hun moraal is enorm veel lager dan we hier gewend zijn. Ze plassen en kakken gewoon op straat. Bewoners zien ze gewoon tegen hun auto aan staan te plassen. En als ze dan in hun eigen auto gaan, dan gooien ze al hun troep gewoon op straat. Tot aan vieze luiers toe? Ik vraag me af waar die mensen vandaan komen en hoe ze daar leefden!

Ik heb altijd aan het strand willen wonen maar nu klinkt Scheveningen toch echt zo aantrekkelijk niet hoor! Ik hoop voor die mensen dat het aangepakt zal gaan worden. Het lijkt me hel als je zo moet leven. Dat is dan ook het enige waar ik wel eens over nadenk. Ik zit hier al bijna 15 jaar nu en ja, het is helemaal boven maar dat maakt het ook wel zo prettig. Ik heb geen last van herrie boven mijn hoofd. Ik heb al jaren mijn Pakistaanse buren onder me en daar heb ik totaal geen last van, al hoorde ik hun kinderen, toen ze klein waren, wel vaak. Dat was niet zo erg. Mijn Kaapverdiaanse buurvrouw heeft altijd wel knetter hard haar, voor mij afschuwelijke, muziek op staan, maar die hoor ik alleen als ik in de badkamer ben of op de wc. En dan ook nog ver weg klinkend. Dus dat is goed te doen.

Alleen waar kom je terecht? Dat is maar even afwachten natuurlijk! En of het nou de hitte is die mensen gek maakt, of al het gedoe om corona maar je hoeft er niet op te rekenen dat iedereen ‘normaal’ doet, dat is wel duidelijk. Nu ook weer, het is zondag, hoor je op het nieuws, politie moet waarschuwingsschoten lossen in een café omdat de sfeer bedreigend was onder de mensen. Eerst werd er gezegd dat het café te vol was en niemand weg wilde gaan en ze waren op zoek naar een vuurwapen en niemand wilde meewerken. Kom op zeg, dat is toch niet normaal meer? Ik laat het maar los, want het bevalt me niks. Net als met die grote hoeveelheden mensen die verdrinken, dat is toch ook verschrikkelijk? Wat is er met die jaar aan de hand zeg? Echt hoor, het is niet te doen. Je kan het bijna niet eens bijhouden allemaal.

Op stage was het lekker werken gelukkig en in de ochtend ook nog even mogen aanschrijven. Ik had niet eens zo heel erg pijn mijn voeten. Ik dacht, na een maand thuis, dat ik het wel erg zou voelen van die dag maar dat viel me erg mee. Ja, ik ben wel de hele avond op de bank geploft maar dat mag dan ook wel. De zaterdag was ook zo’n fijne dag. Niet die erg vieze hitte nog in de ochtend, het was lekker. Niet te koud en niet te warm. Het was een bende hier, want met die hitte had ik maar steeds een beetje met de Franse slag gestofzuigd en zo. Dus op zaterdag, tussen af en toe wat branden en schilderen door, heb ik de boel eens flink gedaan. Wc en badkamer, alles stoffen, zuigen en dweilen. Daarna de keuken weer helemaal spic en span. Heerlijk vind ik dat!

Dan ga ik echt met zo’n lekker gevoel zitten ook, ik kan erg genieten van een schoon en opgeruimd huis. Je mag dat best een afwijking noemen. Ik kan het niet helpen! De pakketjes beginnen weer binnen te stromen. Maar nu van wat hobby artikelen die ik besteld heb. Met DHL weer gedoe. Ze zouden vrijdag tussen half 6 en half 10 komen. Geen DHL gezien. Kijk ik op de Amazon site, want daar heb ik wat dingen besteld, staat er ‘pakket kwijt door vervoerder’. Pardon? Serieus? Klik ik op de link van DHL, staat er dat het nu op zaterdag wordt bezorgd maar dat het door de brievenbus kan. Schiet mij maar lek hoor, met al die rare vervoerders.

Ook kreeg ik donderdag iets heel erg leuks binnen. Een mede cat lady wees mij op een Marktplaats advertentie, een erg oud blikje van Orange Pekoe Tea oftewel (staat aan de andere kant) Oranje Pecco Thee van Th. Niemeijer Ltd. Holland. Ome Theodor, oh wat leuk! Het is een blikje met een soort van Japans of Indonesische afbeeldingen. Ik ben dan wel van de arme tak van de Niemeijers maar toch, het is allemaal familie. Vroeger had je de Gala koffie, van Niemeijer. De reden dat ze me Gala noemden op school. En natuurlijk niet te vergeten de Samson shag, ook van Niemeijer. Het blikje was erg goedkoop, na informatie en ik heb het direct besteld. Dat vond ik nou echt leuk, een beetje antiek bijna. Het gaat haast met geen mogelijkheid open als het eenmaal dicht zit maar goed, ik zet het ook gewoon neer, voor de leuk. Ik ben er blij mee, in elk geval.

Komende week ook weer ‘arriverende pakketjes’ hoop ik toch. Hopelijk zonder gedoe allemaal verder. Nog een kleine 3 weken en dan wordt het weer aanpoten. Jeetje zeg, deze vakantie is langer dan ik verwacht had. Dat ene dagje in de week stage is nu zelfs een leuke afwisseling. Het is wel verdiend, al zeg ik het zelf en ik geniet er dan ook mateloos van. Ik heb zo’n lol ook in dat pyrografie, daar wil ik me meer op gaan toeleggen en daar de mooiste dingen in maken.

Ik denk wel, dat als ik dit heel veel blijf doen, dat ik dan toch een masker moet kopen, die voldoet want ik merk het wel. Ik ben schor en hoest veel ’s nachts als ik lang heb zitten branden op 1 dag. Dat is dan geen overbodige luxe, al vind ik het vervelend. Er vragen ook al veel mensen wat zo’n portret kost van hun huisdier. Dus wie weet, krijg ik daar meer opdrachten in. In mijn prachtig nieuwe boek vol lessen en technieken, kan ik mijn hart ophalen. Vervelen ik? Er mogen uren per dag bij hoor, graag zelfs!