Vorige week kreeg ik opeens weer te zien, dat het ondertussen al 5 jaar geleden is, dat ik Sam moest laten inslapen. Vijf jaar geleden pas?! Mijn hemel, het lijkt wel een heel leven geleden! Wat is er veel gebeurd in die jaren, dat is bijna niet normaal meer! Nou ja, het ging al vanaf 2013 met allerlei grote gebeurtenissen die me de adem benamen af en toe, gigantisch hard! Zo verloor ik eind januari 2013 Casper, mijn grote liefde, mijn lichtje, mijn clowntje. En daarna leek er een orkaan met gebeurtenissen om me heen te komen, en zat ik nog maar hele korte periodes even in het oog, om erna weer in de storm te worden meegezogen. Ik begrijp nu waarom mijn haar altijd zo wild zat!

Tussen het verliezen van Casper en Sam, zit ook nog 2,5 jaar en ook daarin gebeurde weer veel. Zo wilde ik geen huisdieren meer, nadat Sam weg viel, te veel pijn. Ik zit alleen nu met meer dieren in huis, dan ik ooit gehad heb. Dus kleine tip, wees voorzichtig met wat je zegt, want er kan wel eens de draak mee worden gestoken. Ik heb ook zo het idee, dat dit bij mij wel vaak gebeurt, maar dat is een ander verhaal. Het zien van die post, van vijf jaar geleden, bracht me weer eens aan het wandelen over de Laan der Herinneringen.

Dat is altijd bitter zoet, als geluk en pijn vermengd tot een dragelijk en vreugde brengend geheel. Want ze kunnen veel van je afpakken maar je herinneringen zullen er altijd blijven. Daar ben ik wel blij mee. En ik probeerde de nare en de pijnlijke zoveel mogelijk weg te houden, al proberen die af en toe de boel te komen verstieren. De mooie laat ik met liefde en plezier toe. En dat is niet omdat ik het niet wil zien of voelen. Nee, ik heb het allemaal meegemaakt, een plaatsje gegeven en ik hoef er niet voor te blijven bloeden. Wat ik de laatste dag van de vorige maand ook al zei, ik kies ervoor om gelukkig te zijn. En ik koester de mooie dingen en ik doorleef de pijnlijke.

Ik denk over al die pijnlijke dingen altijd lang en hard na. Ik kijk dan vooral naar mezelf, hoe deed ik, was dit de bedoeling, had ik het anders kunnen doen, had ik liever moeten zijn, of juist wat harder? En als ik alle kanten belicht heb, en mezelf op alle fronten heb gezien, want ik kijk zeker naar wat ik juist fout deed en wat ik volgende keer beter moet doen, dan zet ik het weg.

Hup, in de kast ermee. Ik heb ondertussen een enorm kabinet, waar van alles staat en daar staat het goed. Af en toe ontsnapt er eentje, maar die doorleef ik dan weer even en dan gaat hij weer terug op de plank. Zo doe ik dat, en zo voelt dat goed voor mij. Ik heb geen spijt van de dingen die er gebeurd zijn, van niets. Ja natuurlijk had ik liever een aantal dingen anders zien lopen. Maar ja, of dat waren lessen voor mij, of dat waren lessen voor mensen die ik lief heb. En die wil je niet missen want je wil toch groeien? Je wilt toch beter worden dan je al bent? Tenminste, ik wel. Ieder het zijne, zullen we het maar op houden.

De mooie haal ik graag op, daar heb ik die laan voor waar ik dan wandel. Heerlijk struinen, en nu kwam Sam bij me lopen. Hoe lief was hij wel niet! Altijd bang voor de hele wereld, behalve voor mij! Oh wat vond ik dat rot, dat hij toen hij zo klein was, zo naar was behandeld door die nare ex van mij. Want die kon mij niet meer raken, maar dan probeerde hij dat toch via mijn kat, waar ik zo dol op was! Ja, naar sujet was dat, blij dat ik daar levend van af ben gekomen. Al scheelde dat ook niet veel. Gelukkig ben ik toen met Sam en Casper terug in Nederland komen wonen. En Sam en Casper, mijn hemel, dat was ook water en vuur hoor. Had ik weer, 2 katten die een hekel aan elkaar hebben! Ook daar ging het wel eens tot bloedens toe te keer. Alleen had ik dat nu eens niet willen meemaken.

Nadat Casper overleed, heeft Sam nog 2,5 jaar het rijk alleen gehad. Mensen wilden me een kitten geven, omdat ik zo ontroostbaar was na Casper. Hoe verleidelijk dit ook was, en hoe graag ik dat ook wilde, ik kon dat Sam niet aandoen! En dus bleef hij alleen, tot het ook voor hem tijd werd om naar de regenboogbrug te gaan. En daar zit hij met nog vele anderen, op me te wachten. Die horen bij mij en zullen ook altijd met me verbonden blijven. En nu heb ik er zelfs 5 die een hekel aan elkaar hebben. Oké, niet allemaal en niet altijd ook maar het is wel af en toe afzien hoor, hier. En toch, ik krijg er ook veel voor terug.

Vanaf ik vrijdag van stage terugkwam is het hommeles met Sunshine, met zowat alle 4 de anderen en ik word er een beetje moedeloos van. Ik dacht namelijk dat het zo goed ging, maar dat zal de hitte wel geweest zijn. Dat maakte dat ze geen puf hadden om vervelend tegen elkaar te doen. Kijk, de anderen zouden best wat vriendelijker tegen hem kunnen zijn hoor. Dat sluit ik ook niet uit. Maar zoals hij al vanaf vrijdag ochtend vroeg met een gezicht als een misselijke oorwurm door het huis loopt en op iedereen weer chargeert die maar beweegt, is echt niet leuk meer.

Toen ik vrijdag dus thuiskwam, leek het wel alsof ze allemaal hadden uitgerust en wel speciaal om mij het leven zuur te maken. Man man man, ik werd er gek van. Gegil om de haverklap en plukken haar door de lucht. Op een gegeven moment ben ik heel even uit mijn plaat gegaan en dan zijn de meesten wel onder de indruk. Ja, behalve Sunshine zo lijkt het wel. Ik liep gewoon te trillen van boosheid. Hij doet zo ontzettend ongedurig. Heel irritant mauwen, echt dat geeft me het gevoel van een jengelende kleuter! En dan rondlopen, en geloof het of niet, zal eens proberen het te vangen met de camera, als dat mocht lukken, met een gezicht dat op onweer staat. En er hoeft maar 1 van de andere 4 langs te lopen of in de buurt te komen, en hij vliegt er als een idioot op af. Logisch dat die zich sowieso al rotschrikken.

En dan aan de bank krabben, met iets van 80 krabpalen in huis. En niet dat hij dat niet weet hoor, nee, want hij staat me aan te kijken terwijl hij het doet. En net ook, ik geef hem op zijn kop omdat hij er weer eentje onder de bank jaagt, en hup, nu dus aan de achterkant, zodat ik het goed kan zien. Hij doet het dus echt expres, omdat hij weet dat het niet mag. Mij maak je niets anders meer wijs hoor. Hij joeg net al Moonlight naar boven, en nu vliegen de plukken haar van Aurora weer over de treden. Ik ben hem een beetje beu en dan kom je zo in een neerwaartse spiraal want hij is net zo gevoelig als ik en hij pikt mijn emotie richting zichzelf op.

Ik ben nu zover, ik kan wel blijven schreeuwen tegen hem, het helpt toch niet. Ik laat het gaan, slaan ze hem weer een bloedend oor, dan is het zijn eigen rot schuld. Zo. Ik heb gezegd. Ze zoeken het maar uit. Ik ga even mijn bed verschonen en boven stofzuigen. Dat jaagt ze altijd allemaal wel weer naar beneden en voor de rest, ze zoeken het onderling maar uit. Ik ben klaar met zijn nukken. Hij zal het vol moeten houden, met de anderen ook, tot we eventueel een tuin krijgen. Dan kijk ik wel verder. Als ik een veel kleinere woning krijg met een balkonnetje, tja, dan denk ik dat ik dan toch op een andere oplossing moet komen. Alleen ik ben geen doemdenker, ik zie het wel. Ik reken op dat leuke, precies goede huisje, met tuin. Dus eh, Universe, bedankt alvast daarvoor! Ik kan niet wachten tot ik er woon en alles op orde heb!

En dan is het opeens alweer september! Jeetje zeg, ik krijg het er weer bijna benauwd van! Ik kreeg een mail én een zelfde brief van het UWV, dat ik over 7 maanden de bijstand in ga, als ik niet snel iets onderneem. Maar ja, ik zit nog in die opleiding, dus wat nou? Zo zie je wel gelijk dat alles geautomatiseerd gaat en er niemand iets weet, of zelfs kan schelen, wie er nou wat doe en hoe en wat het zit bij sommige mensen. Dat is wat er mis is in ons systeem, zodat je die toestanden krijgt als bij die kindertoeslag en de ellende die die mensen hebben meegemaakt of nog meemaken. Buiten het feit dat er van die engerdjes op hoge plaatsen zitten, die er plezier in scheppen om hun macht te misbruiken enkel en alleen omdat ze daar zin in hebben.

Bah, helaas voor hen, weten ze nog niet dat ze dit gigantisch terug krijgen. Wat een tijden zeg, leven we in. De ruzies en schietpartijen in Amsterdam en Rotterdam in het rappers slash zware criminele circuit, niet normaal. Kinderen die op een kinderboerderij de dieren mishandelen en mismaken. Ik gruw er enorm van allemaal, het houdt gewoon niet op. Mensen dragen maskers, anders zou je zo kunnen zien wie er nog rot van binnen is en wie al enigszins begint op te knappen in hun ziel. Nee, dat is het moeilijk van hier op aarde, je ziet dat niet. En in gedrag kan men zich enorm anders voordoen dan ze in werkelijkheid zijn.

Daar had ik het nog over op de apotheek van de week. Ik heb de pech, of het geluk, al naar gelang je het wilt zien, dat ik vaak door mensen heen kijk. Alleen kan je daar ook weinig mee. Soms stop ik het direct weg, alsof ik het niet wil zien of zo. Maar ik ben er een beetje achter gekomen, dat dit is omdat ook ik mijn oorzaak en gevolg nog voor mijn kiezen krijg en dan kan ik niet zomaar alle nare mensen weren, anders leer ik ook niks. Maar ik (door)zie ze wel. En als het mag, dan blijf ik erbij uit de buurt. Al lijkt het nu wel zo, dat je bij de rest van de wereld uit de buurt moet blijven. Want iedereen laat zijn maskers vallen, zo lijkt het wel tenminste.

Mensen dragen die maskers omdat ze weten dat hoe ze werkelijk zijn, niet getolereerd wordt in de maatschappij. Maar puntje bij paaltje zijn ze eigenlijk hoe ze achter dat masker zijn. Dat weten zij vaak als enige op de hele wereld, zelfs hun eigen ouders weten dat vaak niet eens. En soms komen ze in omstandigheden terecht, waarbij die maskers vallen. Zo had ik een vriendin, die steeds lelijk deed, en me daarna weer overlaadde met cadeaus. Ook een masker dus, het was niet echt en haar nare gedrag kocht ze af. Dat was heel vreemd, en toen ik het niet door had, snapte ik er ook niks van.

Maar het is zo gek niet, eens je het ziet. Je hebt van die mensen, die zich graag voordoen alsof ze heel lief en gevoelig zijn, maar oh, als je het monster achter dat masker mocht zien, dan schrok je je dood. En dat is boven zo, als je daarboven verder leeft. Daar hebben mensen die door roddelen anderen kapot maken bijvoorbeeld, mismaakte, enorme lippen. Zo zie je direct met wat en wie je te maken hebt. Mij lijkt dat heerlijk. Ik werk nu al hard om al mijn nare trekken weg te werken, maar ik denk dat ik in de 10-voudige versnelling zou gaan, als iedereen ze kon zien. Het punt is vaak, dat ze het zelf niet eens doorhebben, of zien. Ze rationaliseren alles weg. Door bijvoorbeeld veel cadeaus te geven en dan hard te roepen, hoe goed ze wel niet zijn.

Zo komt er in de boeken van Anthony Borgia, die vertelt over het leven in de ongeziene wereld, zoals hij dat noemt, ook zo’n verhaal voor. Over een man, die toen hij leefde elke zondag naar de kerk ging en daar heel veel geld gaf. Hij was een prominent lid van de kerk en dat liet hij graag zien en horen. Echt bergen geld gaf hij aan de kerk en aan de armen en hij deed meer van dat soort dingen. Groot was zijn verbazing dan ook, toen hij in de astrale wereld terecht kwam en zag waar hij was. Hij zat in de schemerwereld en alles was grauw, koud en viezig waar hij maar keek. In de schemerwereld lijkt er geen licht te zijn maar het is er ook niet donker. Dat komt namelijk, en dat staat ook in de Rulof boeken, omdat het licht waar zo over gesproken wordt, dat zit namelijk bij je van binnen!

Dus heb jij nog geen licht, dan is het donker waar je terecht komt. Want je schijnt geen licht uit. En licht staat gelijk aan warmte dus koud heb je het ook. Hoe donkerder je van binnen bent, hoe donkerder en kouder het is waar je bent. Je bent namelijk bij jezelf van binnen, beter kan ik het niet uitleggen. Het is iets dat je moet voelen, moet snappen. In elk geval, als het licht een beetje begint te komen, kom je in die schemering terecht. En daar zat deze man, als een gevalletje van klok en klepel. En boos dat hij was, boos! Hij was spuuglink op de hele wereld daar. En er komen altijd mensen langs, die je willen helpen maar hij wilde geen hulp, hij was zo boos.

Hij begreep het ook niet. Hij had bergen met geld aan de kerk gegeven! Bergen met geld en spullen aan de armen gegeven. En nu zat hij hier? Zijn ze helemaal van de pot gerukt daarboven! En bij elke hand die naar hem, in liefde en voor hulp, werd uitgestoken, beet hij die hand er zowat af. Hoe durfden ze! Hij hoorde verdorie bij Jezus zelf aan tafel te zitten en bediend te worden als de prins die uit een ver land op bezoek kwam! Het duurde eeuwen voor zijn woede afzwakte en hij zat nog steeds in het duister, terwijl hij, als hij had willen luisteren, die helpende hand had aangenomen, al lang en breed in het licht had kunnen zijn. En dat alleen omdat hij niet naar de werkelijkheid wilde kijken, hij wilde blijven vasthouden aan het valse beeld dat hij, ook voor zichzelf, had geschapen.

Toen hij eindelijk toch de hulp wilde aanpakken, moest hij eerst onder ogen zien, hoe hij nou echt geweest was daar op die aarde, waar hij zijn laatste leven had beleefd. Ja, hij gaf wel aan de kerk, hij gaf aan de armen. Hij woonde in een groots huis en had vrouw en 3 kinderen maar die behandelde hij als de potentaat die hij was van binnen. En hij schepte tegen iedereen die het wilde horen op, hoeveel hij doneerde. Als hij een arme zag, dan liep hij er met een boog omheen en hij spuugde er nog net niet op. Hij oordeelde en veroordeelde een ieder, die niet zo dacht als hij. En toch vond hij, dat hij zich de plek naast Jezus had horen te krijgen. Omdat hij al die nare dingen, die nare trekken van zichzelf, niet onder ogen had willen zien. Als hij dat wel had gedaan, dan had hij daar vast aan kunnen gaan werken. Hij doneerde niet uit de goedheid van zijn hart, hij doneerde om ermee te pronken, om er ogen mee uit te steken. Dat is doneren aan de duivel, om het zo maar te zeggen.

Pas toen hij dat wilde en kon zien, pas toen kon hij eraan gaan werken. Maar de eeuwen in het koude schemer hadden hem al veel milder gemaakt en hij is hard aan de slag gegaan, met de restjes van trekken, die hij nog had en hij ging anderen helpen, die net als hij waren geweest. Je kán namelijk geen goedheid of zachtheid kopen. Dat moet je worden! En hoe kan je iets worden, anders dan door het te doen, door het te zijn! Dat is ook wat er bedoeld wordt met ‘je krijgt wat je geeft’ en dan wordt dat niet materieel bedoeld maar gevoelsmatig. Want als je echt liefde geeft, dan krijg je dat ook terug. Als je bullshit geeft, dan krijg je dat zelf ook. En daarom is alles wat je anderen doet of geeft, eigenlijk dat wat je aan jezelf doet of geeft. Maar je moet het wel durven zien, hoe jij zelf de dingen geeft, op welke manier en met welke intentie. En pas dan kan je ervan leren!