De eerste dag van het nieuwe jaar. Gevierd met mijn 5 harige heerlijkheden, álle 5! Wie had dat een jaar geleden durven te dromen? Ja, ik. Ik heb niet opgegeven, ik bleef het vertrouwen houden. Zo zie je maar. Je kan nooit te vaak zeggen dat je dankbaar bent. Daarom zeg ik het nog maar eens, want dat ben ik dan ook. Ontzettend dankbaar. Voor al het moois dat me overkomen is vorig jaar. Maar ook voor al het moois dat me dit nieuwe jaar, 2021, zal overkomen. Elke dag kijk ik wel naar dingen waar ik dankbaar voor ben, wat ik al allemaal heb. En elke dag heb ik er sowieso al 5 te noemen, als eerste. Voor hen maar ook voor alle anderen, die zo gek zijn met hun dieren, het volgende mooie gedicht.

Als alles tegenzit ~ Overstroomt je hart vol tranenregen, zit alles tegen, weet je niet meer waarop of waaronder, hoop je op een wonder, neem dan je kat vast, het enige antwoord dat past.

Twee lieve ronde ogen, bekijken je opgetogen, begrijpen niet van waar zo plots, je gevallen bent van je vaste rots, maar vangen je op in een oogwenk, ze geven je liefde als ogenblikkelijk geschenk.

Een lijfje dat zich naast je vlijt, zo lang als het nodig is, de hele tijd, tot het voelt dat je je rust terugvindt, zo lang blijft het en verslindt met gretigheid je sombere gevoel, het voelt helemaal aan wat jij bedoelt.

Een zacht gespin dat al jouw onmin met de wereld doet vervagen, je mag als je wil zoveel klagen, maar het zachte lieflijke geronk zorgt dat ook dat verstomt.

En dan besef je, die onvoorwaardelijke liefde treft je tot in het diepste van je ziel, zelfs al voel je je zo fragiel: zorgen mogen nog zo hard wegen, met een kat in huis zit nóóit ‘alles’ tegen!

Mooi hè, het klopt ook echt. Bij mij vallen altijd 5 dingen mee, en daar ben ik me goed van bewust én dankbaar voor! Dit gedicht kwam ik ergens tegen. Het komt uit een boek over katten, dat weet ik nog wel. En ik had die aantekening gemaakt, om dit te melden bij het plaatsen en ook omdat ik het boek zelf wilde aanschaffen een keer. Gelukkig na even zoeken, vond ik hem net! Het gedicht komt uit het boek ‘Oscar Plusmans’ van Els Van Belleghem. Ik ga maar eens op zoek naar dit boek. Kijken of er nog meer van dit moois in staat.

Ik zeg het wel vaker, ik kom heel vaak mooie teksten tegen, en dan voel ik gewoon dat ik ze ook moet delen. Omdat ik zo onregelmatig geschreven heb, is het aantal vaste meelezers ook gedaald, maar dat mag mijn pret niet drukken. Ik schrijf gewoon om alles van me af te schrijven. De mensen die wel zijn blijven meelezen, die krijgen dan vanzelf, zo af en toe van die mooie dingen te lezen. Als iets mooi is, of lief, of het brengt op wat voor andere manier dan ook een beetje meer licht, dan mag dat altijd gedeeld worden. Dat lijkt mij tenminste wel. Als je maar wel altijd eerlijk zegt, dat het van iemand anders is, als je het niet zelf hebt geschreven. En als je weet wie het wel schreef, dan is het wel zo beleefd om dat ook even te melden.

Eerlijkheid is een duur cadeau, dat moet je niet van goedkope mensen verwachten. Ik hou eerlijkheid in een hoog vaandel. Er is in mijn leven zo vaak en zo glashard en zo achterbaks tegen mij gelogen, dat alles in mij zich daar tegen verzet. Ik kán het niet en ik wil het niet. En sinds ik mijn Rulof boeken vond, onze moet ik zeggen, want ze zijn voor iedereen ooit, sinds ik ze las, wist ik het zeker, alles komt ooit uit. En al denk je met je leugen weg te komen, dan zal je er echt ooit een keer je verantwoordelijkheid voor moeten nemen. Het kan lang duren, of kort, maar echt, die keer komt op zeker.

Daarom kan ik het nu al helemaal niet meer. Wel als ik het doe, om iemand verdriet te besparen, dan mag het van mij. En zo zal het in dit nieuwe jaar ook gaan. Dus mocht je je aan mijn eerlijkheid geërgerd hebben, jammer joh, het zal voortduren. Ik kan het niet veranderen en zou dat kunnen, dan zou ik het niet willen. Ik heb zoveel mensen om me heen, die altijd schuilen voor de waarheid. Sommigen hebben het niet eens in de gaten, zo’n gewoonte is dat geworden. Maar ik geef het dure cadeau, eerlijkheid, vaak en graag. Het duurt ook het langste. Ik heb ooit in een situatie gezeten, met die loshandige ex. Hij liep overal leugens te verkondigen.

Hij kon dat goed dus mijn beste vriendin toen, zei tegen mij, dat ze moeite had, om goed te kunnen bepalen wie er nou echt de waarheid sprak. En toen heb ik haar een tip gegeven. Mensen die de waarheid spreken, zullen altijd hetzelfde verhaal vertellen, omdat ze rechtstreeks putten uit wat ze voelen, vinden of hebben meegemaakt. Mensen die liegen, die vertellen het steeds net een klein beetje anders. En in die details zit het nu juist. Ze ging inderdaad heel goed opletten en binnen de kortste keren hoefde ze niet meer te twijfelen. Mijn verhaal was altijd consequent, ja, want ik vertelde dan ook gewoon precies alles zoals het gebeurd was. Zelfs zonder mijn eigen aandeel daarin te veranderen.

Hij wilde zichzelf natuurlijk schoon spreken, en alles op mij schuiven. Maar dat deed hij dan wel met iedere keer wat variaties in het verhaal. En als je die verhalen uiteindelijk naast elkaar legt, dan klopt er niets meer van. Dan kan je direct al weten, dat het uit zijn duim gezogen moet zijn. Tot die conclusie kwam ze dan ook. Toch raakte het me wel, dat ze me niet gewoon direct geloofde. Dat deed zeer. Want ook zij wist wel, Ria liegt niet. Liegen heeft me zo’n kwaad gedaan, de leugens van anderen dan, dat ik er van in opstand kom, ik weiger het zelf te doen. Je komt er wel snel achter, dat velen de waarheid eigenlijk helemaal niet willen horen. Dat begrijp ik toch zo niet! Die koesteren zich liever in het sprookje van leugens waar ze in leven, dan even door de zure appel heen te bijten en in de realiteit te leven. Waar alles echt is, zoals het is. Ik weet wel wat ik prefereer.

Ach, iedereen heeft een eigen pad. En ieder zit op dezelfde weg, echt elke levende ziel. Alleen zit de ene bij het begin van de reis, en de ander is al halverwege. Die reis maken we allemaal, allemaal zitten we op hetzelfde pad. Maar omdat we uniek zijn en eigen vrije keus hebben om de dingen te doen zoals we dat willen, leren we elk op onze eigen manier onze eigen lessen. Maar dan zitten we nog op datzelfde pad als de rest. De mensen die ongeveer op jouw stuk van het pad zitten, daar kan je het goed mee vinden.

De mensen die verder zijn, zal je je aan op kunnen trekken. De mensen die onder je zitten, kunnen je weer naar beneden trekken. Als je dat toelaat tenminste. Dat van verschillende hoogte zijn, zorgt vaak voor totaal onbegrip naar elkaar toe. Maar in elk geval, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Uiteindelijk leren we allemaal hetzelfde en komen we uit op dezelfde eindbestemming. Gewoon iedereen in hun waarde laten. Je mag alleen maar neerkijken op anderen, als je bukt om ze omhoog te helpen! Iedereen die je ontmoet voert wel een strijd, waar jij niets vanaf weet. Dus wees aardig, probeer het op zijn minst!