Vannacht weer slecht, of zeg maar niet geslapen. Hitte en krampen, dit keer in mijn knieholte. Ik wist niet dat je daar kramp kon krijgen. Maar jawel hoor, dat kan! Dan weten we dat ook weer. Dus moet ik maandag écht de dokter bellen waar ik vandaag wederom te laat voor was.

Zo fijn dat je alleen tussen 8 en 10 kan bellen. Dat werkt áltijd... Voor de mensen die niet bekend zijn met sarcasme, je hebt er net een voorbeeld van gelezen. 
Vroeger waren de weken met avonddiensten altijd een welkome afwisseling van de drukte van de dagdiensten. Tegenwoordig gaat dat nog maar weinig op.

Het enige dat tegenwoordig wel rustiger is, is dat al het kantoorpersoneel in elk geval niet rondloopt. Daar is dan ook alles mee gezegd. Gisteravond ook weer last van storingen gehad en er is altijd zoveel te doen. Ik heb nog zoveel te doen. La la la la la la la la la la la la...

Voordeel is dat de avond voorbij vliegt. Dat dan weer wel. Dan kom je thuis, wil je slapen, is het te warm en krijg je kramp. Dus nu kom ik weer tijd te kort.
Het weekend ben ik vrij en hoop ik op wat gunstigere temperaturen omdat er ontzettend nodig gestofzuigd moet worden en dat doe ik het liefst niet als het binnen boven de 40 graden is. 

Volgens Facebook heb ik de afgelopen jaren op deze datum niets meegemaakt. Ik had in elk geval geen herinneringen berichtje ontvangen vandaag. Geeft niet, ik had nog genoeg aan die van Casper. Heb heerlijk met diepe liefde herinneringen aan hem en Sam op zitten halen. Dat gaat altijd vanzelf als je zo'n herinnering ziet die je raakt. 

Ik heb Sam gekregen toen hij net een week of 6 was, ik woonde toen in België en hij werd gevonden op een rijksweg in Nederland. Dat was vlak nadat ik Dizzy verloren had. Ik zat te lezen in een Nederlandse Margriet, zo'n ingezonden brief over een andere vrouw die haar oude kat verloren had en de volgende dag een kitten op haar stoep vond. Zij zag dat als een cadeautje van haar vorige kat.

Ik in tranen natuurlijk en ik zei zo hardop tegen Dizzy "ik zou van jou ook wel zo'n cadeautje willen krijgen Dis". Dezelfde avond kwamen klanten van mijn café vragen of ik een kitten wilde die ze in Nederland gevonden hadden. Ze hadden hem naar mijn Belgische dierenarts gebracht en de volgende dag ben ik hem gelijk gaan halen. Zo kwam ik aan Sammy.

Zo genoemd naar Sam Gewissies, die in het boek Lord of the rings zijn onvoorwaardelijke vriendschap geeft aan Frodo. Zo is deze Sam ook altijd voor mij geweest, een bron van onvoorwaardelijke liefde. 

Twee jaar later heb ik Casper geboren zien worden, samen met 10 andere broertjes en zusjes. Kimberley had er al 1 uit het nestje voor me uitgezocht. Het ging alleen even anders toen ik mijn net 4 weken oude kitten op kwam halen.

Er lagen er 10 te slapen bij hun 2 moeders en er kwam er eentje op mij afgetrippeld en klom via mijn broek in mijn armen. Ik zette hem weer terug bij moeders en wilde gaan kijken bij de kitten die Kim voor me had uitgezocht. Die lag aan de andere kant van de kamer.

Nog voor ik daar was, was het kleine spookje al weer via de achterkant van mijn benen omhoog, via mijn rug toch weer in mijn armen gekropen. Ondertussen ontzettend luid mauwend. Na nog een keer of 3 hetzelfde herhaald te hebben, werd het mij duidelijk dat ik om deze jongen niet heen kon. Hij moest mij hebben.

Elke keer dat ik hem terug had gezet kwam hij nog luider tekeer gaand weer naar me terug. Ondanks Kim's protesten ging dit haarballetje natuurlijk mee naar huis. Sam werd daar niet vrolijk van. Hij heeft 6 weken lang elke dag op mijn deurmat zitten kakken om dit totaal duidelijk te maken. Zonder er iets van te zeggen en pas wanneer hij het niet zag, maakte ik dit schoon.

Sam had ondertussen wel door dat dit dus geen zin had en heeft zich sindsdien geschikt in zijn lot. Schikken wil niet altijd zeggen accepteren. Die twee hebben elkaar tot Caspers heengaan niet uit kunnen staan en ik heb vaak genoeg in hun schermutselingen in moeten grijpen. Er zijn wat foto's van hen samen maar die zijn maar zeldzaam.

Ze lagen het liefst zo ver mogelijk van elkaar vandaan. Casper was veel overheersender dan Sam en ook omdat hij zonder angst voor wat dan ook was opgegroeid was hij een veel socialer en meer aandacht vragende persoonlijkheid.

Sam heeft daardoor wel veel aandacht prijs moeten geven, Casper sprong er altijd tussen en dan ging Sam weg. Nadat Casper er niet meer was heeft Sam 2,5 jaar al de schade wat dat betreft in kunnen halen. Die heb ik dan ook volledig aan hem gewijd. Daar ben ik wel blij om. Dat had hij dan ook dubbel en dwars verdiend. 

Sunshine zal de tijd dat hij hier niet was ook moeten inhalen. Zeker wat betreft de band die zijn broer en de voor hem nog onbekende zus samen hebben. Ik ben erg benieuwd hoe dat weer zal gaan.

Klaarblijkelijk werkt het zetten van je wekker niet altijd... Raar, want ik weet dat ik er wakker van werd, ik heb nog op het snooze-knopje gedrukt ook want dit doende kreeg ik mijn gsm op mijn hoofd. Misschien was de klap veel harder dan ik dacht en ben ik per ongeluk volledig buiten westen geraakt... Dat moet het zijn.

Om half tien werd ik me daar weer van bewust en ontwaakte ik uit mijn coma. Laten we het daar maar op houden. Dus weer de dokter niet gebeld en weer geen tijd voor een aantal dingen die ik op mijn to-do-lijst had staan. Nou heb ik daar niet echt last van gelukkig, ik schuif ze gewoon door, net zo lang tot ik ze gedaan heb of tot de ontdekking kom dat ik ze al zo lang doorschuif dat ze er wel af mogen.

Op een briefje hebben staan “de stoep sneeuwvrij maken” doorschuiven tot juli heeft natuurlijk absoluut geen zin. Dat moet je ergens in maart al deleten. Al kan dat deleten natuurlijk niet met alles. Het is in elk geval veel te warm om me er druk om te maken. Dat vinden de cits ook. 

Er ligt er eentje gevloerd onder de bank, ik zie twee zwart-witte achterpoten en een staart nog net onder de bank uit piepen. Mijn Griekse schone had nog een klein beetje actie in zich maar toen ze een paar keer het speeltje door de lucht had gegooid vond ze het ook wel welletjes en is uit beeld verdwenen. Al is zij natuurlijk al meer aan deze temperaturen gewend.

Ze komt uit Griekenland en heeft vorige zomer ook al meegemaakt daar. Voor Moonlight en Sunshine is dit hun eerste echte zomer, al zijn ze in juli geboren vorig jaar. 
Ook zo raar. Gisteren kreeg ik, zoals elke dag, herinneringen van Facebook te zien. Zie ik opeens een grote foto van Casper, mijn ventje, die in januari 2013 overleden is.

Dat was een herinnering van 4 jaar geleden. Dit terwijl ik het gevoel heb al 20 jaar verder te zijn sinds hij er nog was. Zo vreemd! De tijd zelf lijkt voorbij te vliegen, dat wordt erger naarmate je ouder wordt. 

Tenminste, bij mij lijkt dat zo te zijn. Maar er gebeurt zo ontzettend veel in een jaar dat die 4 jaar, die er tussen die foto van toen en dit moment zitten, veel langer lijken. Ik was er volledig door verbaasd. Een dezer dagen is het ook pas maar 1 jaar geleden dat Sammy is overleden. Ook dat lijkt zo oneindig veel langer dan 1 jaar.

Als ik er lang over nadenk raak ik gewoon bijna in de war van het ongerijmde gevoel. Begin september kwamen Sunshine en Moonlight in mijn leven. Nog geen week na Sam er niet meer was.

Ik wilde eigenlijk geen huisdieren meer. Veel te veel gedoe, te veel haar, te veel verdriet als je ze weer kwijt raakt, te veel kosten, te veel gepoets om al die haren weer uit je huis en van je spullen te krijgen. Dat heb ik nog geen weekend uitgehouden. Te veel stilte, te veel opgeruimd in huis, te veel gebrek aan onvoorwaardelijke liefde, te veel liefde die ik niet kwijt kon, te veel leegte.

Nog geen week na Sam zijn reis naar zijn volgende incarnatie begon, ging ik naar Stichting Zwerfkatten Rijnmond. Ik wist van te voren al dat er weer wat bijzonders ging gebeuren omdat ik nog nooit een kat had uitgekozen. Zij kiezen zelf altijd. Dat vertel ik nog wel een keer. 

Die aardse tijd lijkt ontzettend ongrijpbaar, tijd is natuurlijk absoluut relatief. Dat besef je ten volste als je naar zo'n foto zit te staren van vier jaar geleden. Dat kostbare vastgelegde moment dat aan de ene kant eeuwen geleden lijkt en aan de andere kant voelt alsof het gisteren was. Daar ga ik eens een tijd over nadenken.

Vandaag had ik de wekker maar gezet. Geen zin om weer meer dan de helft van mijn vrije tijd kwijt te zijn. Hoe ik ooit van een totaal nachtmens naar een ochtendpersoon ben gegroeid is mij zelf ook een raadsel. Hoe ouder ik word, hoe meer ik slapen zie als een noodzakelijk kwaad. Het neemt zoveel tijd in!

Waar ik vroeger nooit naar bed wilde, doe ik nu braaf mijn oogjes toe. Snaveltje dicht werkt bij mij niet. Ik schijn hele verhalen te hebben in mijn slaap. Ik heb mijn dochter een keer de stuipen op het lijf gejaagd toen ze pas weer thuis was komen wonen na haar Belgische avontuur.

Ik had een kamertje voor haar gecreëerd, vlak naast mijn slaapkamer. Op een nacht hoorde ze rare geluiden. Ze dacht dat ik werd aangevallen maar ik lag helemaal dubbel van het lachen IN mijn slaap. Ze heeft nog een paar minuten zeer verbaasd naar me staan te kijken voor ze weer haar bed in ging. Ik wist er al van.

Het gebeurt me nog steeds dat ik met tranen van het lachen wakker word. Midden in de nacht. Alleen weet ik meestal niet wat er nou zo grappig was. Dan zit ik rechtop in bed, giechel nog wat na maar heb echt geen idee waarom. Dat op zich vind ik dan ook weer zo grappig dat ik soms weer dubbel lig, nu dan wakker.

Het is gelukkig een absoluut onschuldige afwijking. Alleen voor de mensen die er getuige van zijn (geweest) kan het wat vreemd over komen. Ook heb ik hele verhalen maar dat zal jullie niet vreemd lijken. Die heb ik overdag ook. Hè wat typt dat toch lekker met mijn korte lange nagels. Daar moet ik eerder aan denken als ik met die bajonetten over de toetsen zit te hakken. Gewoon de schaar erin. 

Gisteren heb ik me verbaasd dat je twee enorm sterke emoties door elkaar kan voelen, beiden even heftig. Ik was net klaar met het typen van mijn dagelijkse blog toen ik nog even mijn mailbox wilde opschonen. En daar stond ie. Een mail van Amivedi. De hoop sloeg me net zo hard om mijn hart als de angst. De een kon het niet winnen van de ander.

Het duurde dan ook even voor ik de mail durfde te openen. In mijn hoofd kon het maar 2 dingen betekenen: óf ze hebben Sunshine levend gevonden óf ze hebben hem dood gevonden. Mijn God wat vond ik het eng en geweldig tegelijk. Een enorme anticlimax volgde toen bleek dat ze gewoon wilden weten of ik hem ondertussen al gevonden had, ook dood of levend....

Nadat ik de teleurstelling even had laten settelen, heb ik het nummer gebeld dat in de mail stond. Ik kreeg een hele vriendelijke dame, Margrietha geheten, aan de telefoon. Ze begreep heel goed wat het zien van de mail met me deed. We hadden een heel gesprek met elkaar. Ook kende ze Marjan, "mijn" kattenvrouwtje uit de van Citterstraat.

Er blijkt nog zo'n dame aan de andere kant van deze wijk ergens in een zijstraat van de Franselaan te wonen. Die heeft zij gemaild, met de Amivedi-melding van Sunshine erbij, met de vraag naar hem uit te kijken. Ook volgens deze dame zit het erin dat hij pas naar huis toe wil als het straks echt koud gaat worden, zeker nadat ze het hele verhaal had gehoord.

Dat is al nummer zoveel, inclusief ik zelf dit dat denken/voelen. Ze heeft me ook nog een mail gestuurd met allerlei tips en trics waarvan ik zeker 99% al had gedaan of uitgevoerd. Alleen eentje nog niet, dat is bij Global Pet Alert een profiel aanmaken en hem daar ook als vermist zetten. Dat moet ik nog gaan doen zodra ik daar even de tijd voor heb. Je kan daar trouwens voor al je huisdieren sowieso een profiel aanmaken.

Voor de rest stond er voor mij niets nieuws in de mail. Ik heb echt alles al gedaan. Ik blijf dan ook alles gewoon doen. Toch weer een fijn gevoel dat er wéér iemand bij is in de omgeving die bewust naar hem uit kijkt. Toch weer een extra stapje in het zoekverhaal. 

De cits zijn een beetje loom van de warmte, het raam staat lekker wagenwijd open, zit toch een net voor. Veel actie hoef ik van hen niet te verwachten. Het balkon is net lekker afgespoeld en de plantjes hebben gedronken. Alles is weer lekker klaar hier, precies zoals ik het gepland had, dat gebeurt ook niet altijd.

Oké, wel vergeten de dokter te bellen om mijn voorraad luchthappers weer aan te laten vullen maar goed, het is nog niet helemaal op. Ik zal proberen het morgen niet te vergeten.

Ook nog een klein mijlpaaltje met Aurora in de grond geslagen. Ik heb haar voorzichtig opgetild. Niet om in mijn armen te houden. Ik ben gewoon erg gehecht aan een krasloos gezicht en dat wil ik graag zo houden. Nee, ik heb haar opgetild en op de bank gezet.

Ze keek me vol verbazing aan maar ging toen lekker even liggen. Toch weer een stapje gezet, al was het geen grote. We hebben wat meters gemaakt zo met zijn drietjes. Met zijn viertjes volgen de stappen in het najaar wel weer.

In het besef dat ze er gisteren pas 2 maanden was hier, kan ik wel met enige trots zeggen dat ze nu echt helemaal thuis is. Alsof ze hier altijd al heeft moeten zijn. Ze hoort er gewoon helemaal bij. Moonlight en ik zijn helemaal gevallen voor deze witte Griekse schoonheid en zij voor ons. Nu Sunshine nog.

Zei ik gisteren al dat als ik tot 9 uur slaap, dat dit lang is, vandaag werd ik om 10u30 wakker. Vreselijk vind ik dat, dan is mijn dag helemaal weg. Zeker als ik nog moet gaan werken. De oorzaak kon ik direct wel achterhalen.

Vannacht zelf heb ik echt heel weinig geslapen omdat ik weer last had van die zenuwpijnen. Dit keer zijn ze afgezakt naar mijn voeten. Ik zou bijna zeggen, gelukkig wel. Onderaan mijn scheenbeen was vele malen pijnlijker en kon ik niet ondergaan zonder een beetje te jammeren. Dit bij mijn voeten was op zich nog uit te houden, alleen rustig slapen ging er niet door. Ik denk dat ik zo rond 5u30 in slaap ben gevallen. 

Vanavond dan toch maar weer eens even zo'n pilletje nemen. Al zit er dan weer het risico in dat ik morgen weer zo laat wakker word want je wordt er slaperig van. Kiezen uit 2 kwaden lijkt het maar aan de andere kant, als ik ze niet neem slaap ik de hele nacht niet van de pijn en ben ik alsnog zo laat wakker. Dan kan ik beter kiezen voor een suffe kop en ook laat wakker worden. Dat is toch net een iets betere optie. 

Gelukkig typ ik nu sneller omdat ik mijn nagels heb getransformeerd van dodelijke wapens naar normaal formaat. Voor anderen zijn ze nog steeds lang, voor mij voelen ze heel kort aan en het typt stukken sneller als je niet steeds 2 of 3 toetsen tegelijk raakt. Dus dan is dit stukje ook sneller klaar. Ook al omdat ik dit keer echt niets te vertellen heb. Ook de cits doen niet veel anders, behalve slapen, jagen op elkaar en spelen samen, ruzie maken wie er naast me mag en heel af en toe schikken om dan samen naast me te komen liggen, slapen en eten en slapen. 

Op Sunshine gebied valt er gewoon ook niet veel te melden. Ik heb weer wat flyers in mapjes zitten doen, zodat ik zodra ik daar tijd voor heb weer wat kan gaan flyeren. Misschien volgend weekend of zo. Marjan het kattenvrouwtje moet ik bellen. Ik had haar beloofd zo'n kattennet voor haar te kopen zodat ze tenminste 1 van haar ramen lekker open kan zetten.

Dat net heb ik nu binnen. Ik weet ondertussen al dat ze overdag moeilijk te bereiken is en aangezien ik in de avond werk, wordt het lastig bellen. Bovendien moet je daar echt tijd voor hebben want de lieve dame zit vol verhalen. Dat net loopt niet weg dus dat komt wel goed. 

Ik ben al blij dat ik zelf zo'n net heb zodat ik heerlijk volledig mijn raam open kan zetten met de temperaturen die ze voor de komende dagen besteld hebben. Dan moet dat voor haar net zo prettig zijn. 

Zo jammer dat Sunshine er niet is om lekker van zijn babybadje te kunnen genieten op het balkon. Moonlight en Aurora zijn niet zo heel geïnteresseerd in water, behalve om het te drinken. Sinds Sunshine weg liep blijft mijn huis tenminste droog en hoef ik me geen zorgen te maken of er wel genoeg drinkwater staat.

Hij gooide namelijk al de drinkbakjes gewoon leeg door er in te gaan staan scheppen met zijn poten. In de douche stond een grote emmer, om uit te drinken en zo niet volledig leeg geschept te kunnen worden. Om te spelen had ik voor hem zo'n grote opbergbak met water staan. Sunshine vond het heerlijk om te spelen in het water.

Het liefst ligt hij daar helemaal in. Dat mijn hele huis daardoor een natte bende werd, nam ik maar voor lief. Hij genoot er zo van. Ik hoop dat hij waar hij nu is hier toch ook van kan genieten. En dat hij genoeg te drinken heeft straks in die hitte. Dat hoop ik van harte.