Mijn ene aaneengesloten dag vrij vandaag. Hierna moet ik er weer 4 aan de bak tot het volgende weekend. Gisteravond was het weer heftig op de zaak met storingen op diverse onderdelen allemaal tegelijk.

Ik kan echt niet zeggen dat het bij mij op de afdeling saai is. Wel erg druk. Tussendoor wilde ik ook nog even snel wat eten en dus ging ik naar McDonalds, nee niet voor een Big Mac, ook al vind ik die best wel te pruimen. Ik wilde een salade.

Aangezien het zondag was kon ik niet echt ergens anders terecht. Alleen de laatste keer dat ik een salade nam bij Macky D werd dat vers gemaakt. Lekker crispy kippie erin. Dus toen ik op de zaak de papieren zak waar mijn salade in zat open maakte viel mijn mond open. Niet van verbazing maar van geschoktheid.

Al wat ik kreeg voor een vrij hoog bedrag, was zo'n voorverpakte bak sla waarin ik, na heel lang zoeken, 2 verdwaalde kerstomaatjes vond. De kip zat apart in een bakje, ook in de voorverpakte bak, croutons en dressing en dat was het. WTF? Voor dat geld heb ik wel 2 x net zo'n bak met veel meer groentes én kip met saus en alles bij de AH.

En dan zit er nog pasta bij ook. Bovendien zijn die stukken lekkerder. Wat een neppers zeg! Dat was dus echt de laatste keer. Dit bewijst maar eens dat je bij een Fast Food onderneming, geen slow food kan halen. Tenzij je erg graag genept wilt worden, dan is het enorm aan te bevelen.

Ik hoop dat ze ooit een keer een cateraar of zo neer gaan zetten in ons 24/7 bedrijf. Dat zou geen overbodige luxe zijn en lopen als een trein. Het is dat ik na mijn Belgische horeca leven hier voorgoed van genezen ben, anders zou ik er zelf wat proberen op te zetten.

Vanmorgen lekker lui gedaan. Ik moest wel want ik was gewoon laat wakker, 9 uur of zo. Ja, dat is laat voor mij. Met mijn dochter even afgesproken bij haar bij de winkels. Toen ze vroeg waar we zouden afspreken zei ik "bij de uitgang van de parkeergarage". Oké, zei ze, ik draag een beige broek en een blauw jasje... Maf kind...

Ze had een kookbui want bij elk gerechtje dat ik haar voorstelde dat ze kon maken, ging ze gelijk op jacht naar alle ingrediënten. Het resultaat van een van die gerechtjes, zag ik net op de foto hier voorbij komen. Zag er goed uit.

Voor mij had ze vegetarische kaasburgers meegenomen, die heb ik vanavond gegeten met een bloemkooltje. Was ook heerlijk. Lekkere combinatie. Voor herhaling vatbaar. 
Ik zit nogal over eten te emmeren zeg, je zou bijna denken dat ik honger had. Maar nee hoor, ik heb net gegeten. 

Na de boodschapjes weer even naar de voedseltuin gereden maar daar was het rondom zo ontzettend druk met verkeer, auto's en grote vrachtwagens, dat ik zeker wist dat ik Sunshine niet zou tegen komen. Ik zou er mezelf ook niet aan wagen. Alleen het terrein van de voedseltuin zelf zag er redelijk uitgestorven uit. Het hek aan de kant van de AH was ook dicht, al heb ik niet gecheckt of dit op slot zat.

Ik heb er wat in de buurt rondgereden, kijkend naar nog meer plekjes waar hij zou kunnen zitten. Nou die zijn er genoeg. Zeker ook bij die havens allemaal. Het voelt als een bijna onmogelijke taak om alles af te zoeken waar hij kan of zou kunnen zitten. Volgens mij heeft het in elk geval weinig zin in die drukte rond te gaan lopen. Dan kan je beter wat later op de avond gaan.

Ik zal aan Kim vragen of ze volgende week een keer met me mee wil. Deze week wordt het lastig voor mij omdat ik dan aan het werk ben. Misschien is zondag nog wel een optie voor overdag daar, dan lijkt het me minder druk te zijn. Al kan ik het ook mis hebben. Toch blijf ik in mijn hoofd houden dat ik hem echt niet zomaar zal vinden bij het rondlopen. Wel dat ik moet blijven flyeren.

Daar moet ik volgende week ook weer eens een gaatje voor gaan zoeken. En ondertussen blijven hopen dat hij het uiteindelijk toch in zijn kop krijgt om zelf naar huis te komen. Ik lees genoeg van die Amivedi verhalen hier op Facebook waarin ze na zoveel tijd weer terug komen, dus ik weet dat het kan. Ik gun het die mensen van harte, ik zou het alleen zelf ook graag mee maken.

Ooit staat er daar van ons ook zo'n verhaal, het zal een bijzondere worden. Dat hoort gewoon bij Sunshine met zijn bijzondere persoonlijkheid. Groetjes van een al bijna 2 dagen heel saaie kattenkoppel Moonlight en Aurora. Als ze willen dat ik over ze schrijf zullen ze wat meer in de picture moeten zijn. Luie slaapkoppen!

Terwijl ik hier zit regent het katten en honden, als ik letterlijk een Engels spreekwoord mag vertalen. Echt zo'n dag waarop je met je pyjama aan op de bank wilt hangen met een goed boek of een goeie film. Of je moet gaan werken, dat kan ook.

Mijn jas ligt nog in mijn auto, lekker slim ook. Ik moet gewoon heel snel tussen de druppels door naar mijn karretje zigzaggen, dan komt het helemaal goed. Aan de ene kant is het wel fijn om dan op je werk te zitten. Beter dan wanneer het heel goed weer is en je weet dat 80% van de bevolking ergens op een terrasje of op het strand zit.

Aan de andere kant betekent regen in onze business ook drukte. Kortom, het is eigenlijk nooit goed. Gelukkig hebben we altijd wel genoeg lol op het werk, dat maakt het altijd de moeite waard om er naartoe te gaan. Dat scheelt natuurlijk wel.

Ik ben ook al de hele ochtend volledig katloos hier beneden. Ze zijn volgens mij gewoon naar boven gevlucht. Ook zij krijgen bij dit soort weer zin om gewoon ergens lekker op te krullen en hun ogen even dicht te doen. Geef ze eens ongelijk. 

Toen ik vannacht thuiskwam ben ik nog even wat t.v. gaan kijken. Niet dat er dan veel te zien is. Maar gelijk gaan slapen dat lukt me dan niet. Daar ben je nog te wakker voor. Alhoewel dat óp mijn werk toch anders voelde. Uiteindelijk kwam ik op een programma genaamd "Disappeared" oftewel "verdwenen".

Aangezien dat ook is wat Sunshine is, ben ik maar even blijven kijken. Ondertussen proberend de vrede te bewaren tussen twee katten die om mijn aandacht wedijveren. Waar mijn mond van open viel, al had ik het kunnen weten, is dat ook in gevallen dat er mensen vermist worden, iemands zoon of dochter, er mensen zijn die van die situatie iets nog ergers maken.

Mensen die ook bellen met tips die helemaal niet waar blijken te zijn. Of van die nare telefoontjes met de meest erge opmerkingen. Zelfs zo erg dat ze zeiden te weten wie de moordenaar was, terwijl er verder nog niets bekend was dus ook niet of er al dan niet een moord gepleegd was. In dit geval werd er gezegd dat ze de bekentenis op tape hadden en een paar duizend dollar wilden om de gewenste inlichtingen te geven.

De ouders van het vermiste meisje waren gelukkig niet op hun achterhoofd gevallen. Bleek dus dat er een gefilmde rechtszaak op het internet te vinden was, met daarop de bekentenis van de moordenaar. Dit hadden ze opgenomen op tape en dit gebruikten ze om zo wat geld los te krijgen. Het IP adres kwam uit Rusland dus er konden geen stappen ondernomen worden. 

Dacht ik dat ik het zwaar had met al die rare telefoontjes die ik kreeg vanaf het moment dat er flyers hingen! Wat heb je er toch rare sujetten tussen! Als ik al zo'n last heb van mijn kat die vermist is, hoe moet je het dan als ouder wel niet ervaren? Vreselijk! Ik ben Kimberley ook een keer een middag kwijt geweest. Dus heel even heb ik toen ervaren wat je voelt. Geloof me, dat wil je echt niet nog een keer meemaken.

Wat was ik ontzettend opgelucht toen ze na uren zoeken, bij een vriendinnetje bleek te zijn. Gewoon lekker aan het spelen. Ik was ondertussen in blinde paniek door de buurt aan het fietsen en zoeken. Volledig in paniek en alsof je in een roes zit. De politie had ik direct al ingeschakeld en omdat ze toen pas 4 was, waren ze direct op volle kracht aan het zoeken ook. Hoe raak je je kind kwijt zou je denken?

Nou, dat bleek zo moeilijk niet te gaan. Toen ik bij de kleuterschool kwam, bleek ze namelijk al weg te zijn. Haar vriendinnetje werd gehaald door haar vader, die had gezegd dat het wel goed was als ze mee kwam spelen. Je kan je wel voorstellen wat ik tegen die man gezegd heb! Eikel!

Ook voor de juffrouwen was ik niet echt mals later. Gek hè? Kim aan het huilen, ze wilde niet mee naar huis. Uiteindelijk kreeg ik eruit dat ze niet durfde omdat ze dacht dat de politie, waarvan ik haar had verteld dat ook die naar haar aan het zoeken waren, haar handboeien om zouden doen en dat wilde ze niet. Ze was hartverscheurend aan het snikken.

Pas nadat ik haar had uitgelegd dat niemand boos op haar was, ook de politie niet, wilde ze dan toch wel weer mee naar huis. Nooit maar dan ook echt nooit meer zal ik vergeten hoe ik me toen voelde. Nu is voor iedereen het missen van je huisdier uiteraard andere koek maar dat neemt niet weg dat ook dat behoorlijk pijn doet. Het is toch een beetje je surrogaat kind.

Ook al is dat volledig in paniek zijnde gevoel van toen hij net weg was, ondertussen wel wat afgezwakt, je moet wel, neemt het niet weg dat je er elke dag mee in je hoofd zit. Vooral het niet weten is gewoon erg. Dat blijft spoken. Dat krijg je er echt niet uit.

Ik blijf hopen dat hij opeens weer terug zal zijn, blijf daar ook vanuit gaan. Op de normale manier gaat het natuurlijk nooit met een karakter als Sunshine. Is Sunshine eenmaal thuis, dan is alles pas weer goed, dan is ook de pijn direct weg. Dat gaan we echt een keer beleven!

Wisseling van diensten. Weer even wennen aan een ander ritme, zowel voor mezelf als voor dit stukje schrijven. Dus zit er nu maar een halve dag tussen. Ook voor de katten betekent dit weer een beetje wisselen met het tijdstip waarop ze te eten krijgen.

Daar ik hiervoor 2 dagen vrij had, heb ik dit langzaam verschoven, dat is voor hen altijd fijner. Ik weet niet of iedereen zo'n zeikerd is als ik daarin maar ik ben er toch altijd maar mee bezig. Je zou denken dat ik er na al die jaren onregelmatig werken toch wel eens aan gewend zou zijn maar het is altijd weer even schakelen.

Ik heb in 1995 voor het laatst gewoon regelmatig gewerkt dus je kan niet zeggen dat het nieuw voor me is. Dat is lang genoeg om voor een baby uit te groeien tot een officieel volwassene. Oh mijn God wat word ik oud! Daar moet je maar niet al te lang over nadenken. 

Mijn twee thuiswonende cits zijn een beetje aan het strijden om mijn affectie. Ik krijg ze alleen niet uitgelegd dat dit helemaal niet nodig is. Ik heb genoeg liefde voor alle drie dus kan dit makkelijk verdeeld worden. Aurora is zo moeilijk niet. Zij eist het gewoon op.

Ligt Moonlight al bij me, schroomt ze niet om er gewoon bij te springen. Moonlight is anders en dat zal met zijn hele zachte karakter te maken hebben. Als Aurora al op wat hij beschouwt als "zijn" plekje ligt, dan loopt hij de bank voorbij en gaat een stukje verder klagelijk zitten mauwen.

Ik moet dan alle zeilen bijzetten om hem zo ver te krijgen dat hij er ook bij komt liggen. Dat werkt meestal meer niet dan wel. Dan gaat hij of zich verstoppen of op de verste krabpaal liggen om zo toch nog de boel in de gaten te kunnen houden. 

Hetzelfde gedrag vertonen ze ook als ik met ze speel. Als ik met Moonlight en 1 van zijn geliefde hengels bezig ben, komt Aurora zich daar gewoon mee bemoeien en komt ze mee spelen.

Dit heeft meestal tot gevolg dat Moonlight weg loopt. Ben ik al met Aurora bezig dan gaat Moonlight op afstand liggen en bekijkt de boel. Een enkel keertje lukt het me ze allebei tegelijk te vermaken. Eigenlijk is Moonlight gewoon te lief. Maar dat wist ik al. 

Volgens mij had Moonlight afgelopen nacht last van een extra aanval van jaloezie of zo. Aurora lag lekker bij me, dat doet ze tegenwoordig haast altijd. Ik ben dan ook op de bank in slaap gevallen, dat gebeurt wel vaker. Ik ben dan gewoon te lui om alles in werking te stellen om naar boven te gaan.

Ik merkte dat Moonlight bij de bank kwam, hij sprong erop, zag Aurora liggen en gaf een luide 'mauw' voor hij er weer af sprong. Hij liep rennend naar het balkon waar hij behoorlijk luid even heeft zitten "klagen". Ja joh, je kan er gewoon bij komen hoor, dat je dat niet doet, daar kan ik niets aan doen. De buren waren vast heel blij met hem...

Ondertussen zit ik hier helemaal alleen, geen idee waar ze uithangen. Ik moet zo weg dus ga ik ze zo maar even eten geven en dan vast de snoepjes verstoppen. Dat is altijd fijner dan dat ze zien waar ik ze stop. Ik zat te hopen op een telefoontje van 1 van die mannen van de voedseltuinen omdat ze hebben beloofd me te zullen bellen zodra ze Sunshine zien.

Of tenminste, waarvan ze denken dat het Sunshine is. Na al die mensen die dat ook dachten, hoop ik dat zij de uitzondering op de regel zullen zijn en dat ze het goed hebben dit keer. Maandag ga ik daar weer eens even poolshoogte nemen. Nu eerst een weekendje werken.

Na dat hele verhaal van gisteren is het wat het schrijven betreft vandaag wel even een stukje minder. Ik durf het eigenlijk niet meer te zeggen want elke keer als ik zeg dat ik niet veel te melden heb, dan heb is achteraf opeens toch weer een heel verhaal. Geen idee hoe dat kan maar het gebeurt. Dus zeg ik dit nu gewoon niet. 

Geen levende ziel zit er op te wachten op een verhaal over hoe ik mijn huis gepoetst heb. Of over wat voor boodschappen ik gehaald heb en waar. 
De cits hebben vandaag ook niets anders gedaan dan wat ze de afgelopen dagen gedaan hebben. Alleen zijn ze zowat de hele dag boven geweest of op een ander schuilplekje waar ik ze niet zo gauw kan zien. Of dit te maken had met de storm die in de lucht hing, weet ik eigenlijk niet. Het viel me alleen op. 

Wat me ook opvalt is dat ik hele dagen kan slapen als ik niets anders te doen zou hebben. Misschien stiekem toch een beetje licht depressief? Zo voelt het op zich niet dus lijkt me stug. Misschien gewoon lui aan het worden? Dat zit eigenlijk ook niet in me. Maar als ik maar even op de bank ga zitten, of het nou is om iemand te bellen of wat te lezen of t.v. kijken, wat eigenlijk ook niet veel gebeurt, dan vallen mijn ogen bijna dicht. Ik begin het ondertussen zelf heel vervelend te vinden. 

Ik ben vandaag wel veel aan het denken geweest. Over waar Sunshine dan allemaal zou kunnen zitten als hij inderdaad toch drukke wegen, die 's nachts vrij rustig zijn, zou oversteken. Dan is het helemaal niet meer te overzien. Als het dan, zoals nu, zo stormt en regent dan vraag ik me toch altijd af of hij wel kan schuilen, of hij wel veilig is. Morgen begint weer een werkweek van 6 dagen. Zo heb ik er 2 van de 4.

Alleen maandag vrij en dan ga ik weer eens even naar de voedseltuinen en omstreken. Kijken wat er daar nog meer te zien is. Ada en ik werden gisteren al gelijk uitgenodigd om daar vrijwilligerswerk te komen doen. Dat zou ik op zich ook best willen, alleen zou ik dan toch echt wat minder uurtjes op mijn werk moeten doorbrengen.

Want tussen het werken, naar mijn moeder gaan en naar het ziekenhuis, voor mezelf moet ik ook regelmatig naar het ziekenhuis en de dokter, de katten, de zoektocht en dan een huishouden met harige beesten en veel vierkante meters onderhouden, blijft er weinig tijd over om vrijwillig wat dan ook te doen. 

Ik ben dan wel geen neurotische poetser maar hou wel van schoon en opgeruimd. Sinds het plotselinge verdwijnen van alle kabouters sinds Rien Poortvliet er niet meer is, zal je dat allemaal zelf moeten doen. Dan ben je zo door je uren heen. Ik verbaas me er altijd over hoe snel de tijd gaat, terwijl die toen ik kind was zo langzaam scheen te gaan.

Men zegt dat dit met ouder worden te maken heeft. Dat kan, ik word echt niet elke verjaardag een jaar jonger maar toch betwijfel ik of het dat alleen is. Er is voor mijn gevoel meer aan de hand, ik weet alleen nog niet wat. Ik weet alleen dat, als het zo doorgaat, ik tegen de tijd dat ik zestig ben, gewoon de kerstboom laat staan.

Voor je het weet is het weer zo ver. Al dat gedoe van de zolder afhalen, alles moet schoon voordat er versierd kan worden. Dus je werkt je rot. Dan zit je in de puinhoop voor het versierd is, en tijdens is het al helemaal niet te overzien. Het is helemaal geweldig eens je klaar bent. Al die lichtjes in het donker van de winter verwarmt je hart.

Er zijn mensen die het in januari allemaal nog hebben staan. Ik ben het na een week, hooguit 10 dagen al helemaal beu. Weg met die tierlantijntjes. En dan krijg je het verhaal andersom. Alles weer aftuigen Ik vind dat altijd heel zielig voor die kerstboom, die heeft tenslotte niets gedaan.

Dan moet alles weer schoon want alles is op de een of andere manier nog viezer geworden dan voor je ging versieren. Alles weer naar zolder of alternatieve opruimplekken en je bent weer bekaf op weg naar de lente. Lust jij nog peultjes? Gekkenwerk eigenlijk.

Vraag me nou niet waarom ik dit halverwege augustus zit te schrijven. Misschien omdat het al vanaf vanmiddag donker werd? Misschien ook omdat ik het idee heb dat Sunshine weer thuis gaat komen als de dagen gaan korten en de temperaturen zakken. Nou deze dag was dan wel gekort maar zeker nog steeds hoog in temperatuur. Ik verwacht hem dan ook nog even niet hier op de stoep te zien staan. Helaas...

Ik heb best een lange dag achter de rug. Om 9 uur was ik bij mijn moeder. Ik heb daar even koffie gedronken voor we weg gingen. Ik heb me rot gelachen om Frans, er was een tand uit zijn gebit gevallen. Ik dacht eerst dat hij me in de maling nam toen hij me toelachte maar het was dus echt. Het was net een Hillbilly. Ik kwam niet meer bij. 

Eenmaal in het Erasmus gekomen, doet mijn moeder net alsof ze precies weet waar ze heengaat. Dus ik loop haar braaf achterna, zijn we een paar kilometer verder zegt ze "ik geloof niet dat we hier moeten zijn". Okeeeee....

Moesten we vlak bij de ingang waar we 10 minuten geleden liepen met de lift. Ik ga voortaan gewoon zelf weer kijken waar we heen moeten hoor. Je loopt je rot daar. Eerst bloed prikken en dan een uur later kan je naar de oncoloog. Dan kan hij direct zien en zeggen hoe of wat. Heel fijn. Dus wij maar een lekker ijsje gaan halen.

Ma had van de vorige keer al geleerd dat ze zo'n swirl niet op krijgt en nam tot mijn grote teleurstelling een klein ijsje. Hiermee mijn kans om de flinke rest van haar swirl ook op te eten voor mijn neus weg kapend. Ach ja, het is niet anders.

Daarna naar de oncoloog. Daar liep het ook behoorlijk uit dus we zaten daar ook nog een uur te wachten voor de dokter ons kwam halen. Een reus van een man, met zo'n uitgestreken gezicht, heel serieus. Seriereus moet ik opeens denken hihi. Maar onze familiekwaal, een belachelijk gevoel voor humor, lijkt direct op hem over te slaan want ook hij werd jolig van ons. Vorige keer al, 2 weken geleden, vroeg mijn moeder of ze kaal zou worden van de chemo.

Hij legde netjes uit dat bij deze chemo die kans kleiner is dan bij de chemo van bijvoorbeeld borstkanker maar dat het wel kan gebeuren. Daarop zei ik dat ik dan wel een leuk rasta mutsie voor haar zou haken en schoot hij in de lach. Nu kwamen we al druk binnen want mijn moeder had door al dat geloop een blaar op haar hiel.

Onderweg was ze al naar het toilet gegaan en had papieren zakdoekjes en handdoekjes opgevouwen en onder haar hiel gedaan zodat de blaar wat hoger in haar schoen zou komen. Dat hielp natuurlijk niet en ik had haar overgehaald om het zakdoekje gewoon tussen haar hiel met blaar en schoen te doen.

Dat vond ze natuurlijk weer niks want dat zien de mensen dan en dan loopt ze voor gek. Ja zeg, lekker boeiend wat anderen vinden! Maar zo weinig ik me van wat anderen vinden aantrek, zo veel trekt zij zich daar juist wel van aan. Ik word daar altijd helemaal gek van. De dokter vroeg wat er nou was dus ik vertelde dat zo. Wij weer een beetje lachen natuurlijk.

Maar goed, hij ging haar bloeduitslag bespreken en daaraan kon hij zien dat ze zeker wel vooruit was gegaan. Mijn moeder zei dat ze nog geen chemo wilde, de nurse practitioner had haar ook verteld dat dit meestal pas na 8 tot 12 weken gebeurt. Hij tellen en kwam, net als wij natuurlijk, ook op 6,5 week nu.

Zit hij ons met een uitgestreken gezicht aan te kijken en zegt "mevrouw ik geef u nog vier weken", wij staren zo naar hem terug, beetje stil gelijk, zegt hij "ja, dat klinkt weer een beetje raar in deze setting, ik bedoel natuurlijk tot de volgende afspraak" en schiet er zelf van in de lach. Wij lagen helemaal dubbel natuurlijk.

Dus op zich was het echt een leuke ochtend/middag. Toen we zijn kantoortje uitliepen, hij liep nog even mee naar de afspraakbalie, zei ik nog tegen hem "wat loopt ze voor gek hè dokter, met dat zakdoekje uit haar schoen", toen lag hij ook dubbel. "Van je dochter moet je het hebben hoor", zei hij tegen mijn moeder. Helaas is hij over 4 weken met vakantie. Voordeel is dat ik gelijk deze afspraak heb kunnen combineren met de afspraak bij de chirurg. Dan moet ik wel vroeger weg op mijn werk maar daar kan ik wel wat regelen. Komt goed.

Eenmaal thuis even lekker met mijn witte moppie bank gehangen. Ze bepaalt tegenwoordig zelfs hoe dichtbij mijn been moet liggen. Die trekt ze gewoon naar zich toe om daarna haar mooie hoofdje op mijn kuit of voet te leggen. Dit keer was mijn knie aan de beurt.

Moonlight had weer de zoek-kolder in zijn kop en liep weer luid gillend om zijn broer te roepen. Dat doet hij nog steeds, wel minder vaak sinds Aurora er is maar toch... Dat vind ik altijd zo zielig. 

Ada was wat vroeger klaar dus toen zijn we toen het nog een beetje licht was al gaan kijken daar. Dat is een flinke lap grond zeg! Er wordt daar van alles gekweekt voor de mensen die naar de voedselbank gaan. Mooi initiatief!

Tegenover de AH op de Vierhavenstraat kan je er al in en dat loopt helemaal door naar de Benjamin Franklinstraat. Er waren nog mensen bezig en wij vroegen of we mochten zoeken omdat we een kat kwijt zijn. Dat mocht en we mochten ook een flyer achterlaten.

Wat een groot en leuk terrein, leuk opgezet, allemaal bankjes (ook van pallets gemaakt) en zitjes tussendoor. Wij lopen en roepen. Hoor ik opeens "mauw" en ik stop, kijk Ada aan, hoorde jij dat ook, vraagt ze me. Ja, ik hoorde het ook.

Wij zoeken en roepen maar geen kat te zien. We vragen ons nog af of we niet een beetje paranoïde zijn geworden ondertussen. Je wilt zoiets gewoon zo graag horen! Echt helemaal niets te zien. Misschien moet ik er een keertje 's nachts gaan kijken? 

Er staat ook een soort huisje met allemaal stoelen en eettafels e.d. en daar zat de man waar ik de flyer aan mocht geven. Dus wij even staan babbelen met hem. Komt er nog een andere man en een vrouw aan, wij het verhaal vertellen aan hem en hem ook een flyer gegeven.

Zegt hij opeens "volgens mij zit hij hier. Ik zag laatst bij t Marconi ergens een flyer hangen van een Sunshine en toen dacht ik nog, toen ik een kat hier zag lopen, dat lijkt die Sunshine wel van die flyer daar. Maar als t schemert dan zie je niet goed welke kleur die is en zo. Je kan wel aan hem zien dat het geen gewone echte zwerver is". Okee dan!!!

Zou het dan echt kunnen dat hij daar zit? Volgens hen zitten er daar veel katten en zijn ze ook een keer katten komen vangen om te castreren en steriliseren van Stichting zwerfkatten Rijnmond. Nou ja, en natuurlijk vandaag weer geen kat te zien! En of die mauw nou echt een mauw was?

Dus voor mij weer een nieuwe taak. Morgen moet ik echt hier binnen wat doen, anders vormt het haar hier op de vloer vanzelf kat nummer 4. Als er iemand nog een paar ogen en een neusje heeft, is ie zo af. 

Het weekend moet ik werken en dan 1 dag vrij, maandag en dan moet ik daar eens bij daglicht rond gaan lopen. Toen we daar weg gingen, zijn we toch nog even ook langs gereden bij de volkstuintjes op de Tjalklaan en hebben we daar ook een flyer in de brievenbus gedaan en op de palen bij het stoplicht geplakt.

Dat is in principe nog dichterbij dan daar bij de voedseltuinen. Daar kan hij dus ook ondertussen wel zitten. Ook bij de brandweer nog een flyer in de bus gedaan want dat was ik helemaal vergeten te doen. Op de terugweg was de Moeder Maan zo ontzettend groot en helder. Prachtig gewoon! Bedankt weer voor alles Ada!

Mijn dag vond ik vandaag bijzonder goed besteed. Dat voelt fijn. Alleen durf ik gewoon niet echt meer te hopen dat ik m zo ergens zal vinden. Ik voel dat mijn gevoel dan dood slaat of zo. Terwijl alles in me zou willen gillen dat hij daar best wel eens zou kunnen zitten, ik durf gewoon niet.

De teleurstelling kan ik er gewoon even niet meer bij hebben. Alleen dat doorzetten met weten dat hij thuis komt, dat is een overtuiging geworden en dat gaat ook gebeuren. Ik moet gewoon blijven doorgaan en dat doe ik dan ook!