Jeetje, tachtig dagen zonder Sunshine. Af en toe weet ik eigenlijk zelf niet hoe ik het allemaal vol hou. Ik zie eigenlijk op een bepaalde manier uit naar morgenavond. Meer omdat het dan weer een soort van actief zoeken naar hem is. Aan de andere kant weet ik ook dat de kans enorm klein is dat ik hem zo maar ergens tegen ga komen.

Anders had ik of op zijn minst iemand anders hem toch al eens een keertje ergens moeten zien? De overtuiging dat hij thuis komt laat ik niet los. Ik weet dat uiteindelijk alles goed komt. Het is alleen een kwestie van geduld en dan verrast worden. Ooit... 

Vandaag met Patricia op pad geweest, so to speak. Dat is weer eens wat anders dan op je werk zitten en toch met werk bezig te zijn. De middag eindigde in haar tuin, met wat lekkere hapjes. Altijd goed.

Voor ik vanmorgen naar haar ging kon ik fijn thuis werken. Dan kan je in alle rust wat dingen afmaken die door de hectiek op het werk er vaak bij inschieten. Ook wel fijn moet ik zeggen. Niet zoals vorig jaar een aantal maanden gedwongen thuis werken, daar word je niet vrolijk van. Maar zo af en toe om iets in alle rust uit te werken kan dat wel eens lekker zijn. Al met al een fijn dagje geweest. 

Toen ik thuis kwam wilden de cits natuurlijk ook weer een beetje aandacht. Aurora gaat ondertussen zich af en toe ook laten zien als een jaloerse troela. Als Moonlight heerlijk bij me ligt en ze komt erbij liggen dan kan het 2 kanten opgaan. Of ze komt er heerlijk bij liggen en begint te spinnen. Of ze valt hem opeens aan.

Dit ging vanavond ook weer zo. De 1e keer dat ze erbij kwam, hebben ze heerlijk bij elkaar gelegen. Totdat Moonlight weer eens een voor mij onzichtbaar vliegje of mugje achterna ging. Later op de avond lag hij weer bij me. Heerlijk te trappen in zijn dekentje terwijl ik hem aan het aaien was. Ik vroeg haar of ze erbij wilde komen en dat deed ze dan ook.

Nog geen minuut later springt ze bovenop hem en bijt hem echt hard in zijn nek. Moonlight vliegt weg dan. Alsof hij daar oprecht door gechoqueerd is. Ik laat haar dan ook echt wel merken dat dit absoluut not done is. Geloof me, aan de uitdrukking op haar koppie is te zien dat ze dat ook donders goed weet. 

Morgen heb ik weekend, en dan gaan we weer gezellig eens met mam naar het Erasmus. Eerst bloed gaan prikken. Dan naar de oncoloog. Ik ben benieuwd wat daar weer uit gaat komen. Zowel die bloeduitslagen zijn belangrijk, al zal je dat niet direct horen, als wat de oncoloog gaat zeggen. We zullen het wel weer beleven.

Als het lukt ga ik nog even naar de markt daarna. Als die er ondertussen nog staat. Het is altijd weer een verrassing hoe lang je in zo'n ziekenhuis aan het rondhangen bent. Ook moeten er nog boodschappen gehaald worden.

In de avond komt Ada en gaan we eens aan de andere kant van Marconi zoeken naar Sunshine. Ik weet ondertussen al dat ik niet moet verwachten dat ik hem zal spotten. Ondanks dat ik in zijn thuiskomt blijf geloven moet ik ook mezelf een soort van beschermen.

In het begin heb je zo vaak een teleurstelling te verwerken dat je daar voor de rest van je leven genoeg van hebt. Dus geen verwachtingen, dan kan je ook niet teleurgesteld worden. Ik geloof dat dat voor alle andere dingen van het leven eigenlijk ook niet zo'n slechte instelling is.

Dat was weer een kort nachtje, althans zo voelt het altijd wel als je om 4u05 probeert je ogen open te houden. Gelukkig maakt zo'n warm, klein, harig lijfje tegen je aan een hoop goed.

Als ik had geweten wat een dag het ging worden had ik me nog 6 x omgedraaid. Maar ja, dat gebeurt nou eenmaal wel vaker op mijn werk. Voordeel is dat de dagen voorbij vliegen, nadeel is dat je door allerlei kleine dingetjes op te lossen en overal en nergens te "trouble-shooten" het gevoel hebt dat je de dingen die je echt wilde of moest doen niet gedaan hebt.

Daar gaat de tijd dan weer te snel voor. Ik dacht ik ga eerst even naar huis, dan ga ik daarna even naar die Voedseltuin zoeken en tanken maar ik word nog niet zo heel lang geleden wakker. Dan maar donderdag samen met Ada ff kijken. Of als het lukt, want ik heb ook geen idee hoe morgen mijn dag eruit zal zien, kan het morgen nog. Ik wil er wel flyers in de buurt hebben in elk geval a.s.a.p. 

Dat tukkie had ik blijkbaar gewoon nodig, dus ga ik er verder niet moeilijk over doen. Wel eerst mijn moeder gebeld. Ze kon, nadat ze vanmorgen belde, direct langskomen. We hadden het zonder het te weten goed getimed. Alleen dinsdag is er spreekuur bij de chirurgen. Elke andere dag zijn ze aan het opereren.

Ze mocht ertussen toch even langs komen vandaag. Ze hebben niets bijzonders geconstateerd maar wilden bloed prikken. Mijn moeder dacht, ik heb al genoeg naalden in mijn lijf gehad en zei dat er donderdag ook al bloed geprikt moest worden. Dan doen ze dit er direct bij. Als haar ontstekingswaarden goed zijn dan is het meer een stoelgang-probleem. Verder zag alles er goed uit.

Ook werd er gezegd dat ze heus niet direct met de chemo hoeft te starten donderdag. Iets waar ze al erg tegenop zag. Het is normaal dat dit pas na een week of 8 gebeurt dus dan heeft ze zeker nog 2 weken. Misschien moet ze dit donderdag dan wel direct afspreken. Dat zien we donderdag wel weer. 

Voor ik in mijn middag-coma viel, kwam ook nog het pakje van Zooplus binnen. De cits hebben weer voor minimaal een maand goed te eten en te kakken. Bovendien zaten er natuurlijk weer wat leuke speeltjes bij. Nog zo'n hengel met een stuk stof eraan. Daar maken ze altijd ruzie om en ik heb 2 handen dus dat kan makkelijk voorkomen worden zo.

Nog een speeltje om aan een deurpost te klemmen en zo mij dus verschrikkelijk in de weg hangt maar wat zij wel kunnen waarderen. Bovendien zat er ook een kartonnen krabplaat annex speelhuisje bij als cadeau. Dat vonden ze heel even reuze interessant. 

Wat me de laatste week is opgevallen bij het verschonen van de kattenbakken, is dat ze de 2 bakken een eigen taak hebben gegeven. Zo langzamerhand hebben ze het "alles doen in beide bakken" omgezet in 1 bak voor de hoopjes en 1 bak voor de plasjes. Aangezien ik altijd maar 1 bak heb gehad over het algemeen, heb ik nooit geweten dat ze zoiets zouden doen. Ik vind het wel een aparte! Wat zijn het toch een wonderlijke dieren. 

Ik heb nog wat foto's genomen toen ze met hun nieuwe speeltjes bezig waren. Vooral die van het huisje werden grappig. Op 1 van de foto's lijk ik net een hele grote kat te hebben met een witte voorkant en een grote zwarte kont. Funny!!

Sunshine moet toch echt maar snel thuis komen. Hij gaat achterlopen in het aantal foto's dat er gemaakt worden. Ik zou ze zo graag met zijn drietjes op 1 plaatje willen krijgen, zonder te fotoshoppen. Dat komt echt nog wel, dan krijg ik er een dagtaak aan. Een taak die ik heel graag en met alle liefde op me zal nemen.

Gisteravond de hele avond aan de telefoon gezeten met Marjan, het kattenvrouwtje, zoals ik haar ondertussen gedoopt heb. Ik moet zeggen, dat zijn wel heel erg lange gesprekken als ik haar eenmaal aan de telefoon heb. Je moet wel weten dat je even tijd hebt zeg maar. Het zijn wel heel interessante gesprekken. Zeker niet alleen over katten.

We praten de hele wereld over. Het is een behoorlijk intelligente dame met een grote kennis over vele zaken en onderwerpen. Daar hou ik wel van. Maar waar ze me eerst eigenlijk over belde is natuurlijk Sunshine. Nadat ik haar verteld had dat het medium waar ik contact mee heb, had gezegd dat ze een soort van volkstuintjes of zo zag, zat zij daar ook mee in haar hoofd.

Ze heeft wel de flyers verspreid onder andere kattenvoerders daar in de buurt. Mocht hij daar ooit zijn neus laten zien dan kunnen ze hem in elk geval herkennen en hebben ze mijn telefoonnummer. Ze had het ondertussen ook met haar zoon over Sunshine gehad en deze vertelde haar dat er in de buurt van Praxis, dus achter het Marconiplein van hieraf gezien, ook een soort volkstuintjes zaten?

Nou dat was nieuws voor mij. Hij blijkt daar in de buurt ergens te werken als kunstenaar op een atelier en hij wist het zeker. Dus heb ik net zitten zoeken op Google Maps en jawel hoor, ik woon hier al jaren maar dat weet je dan niet. Ik zie daarachter ergens Stichting Voedseltuin Rotterdam zitten. Een behoorlijk stukje groen, zo te zien. Nou ja!

Daár ben ik nog niet geweest! Daar hangen ook nog geen flyers omdat ik nog niet die kant uit gedacht had. Toen ik dan ook zei dat hij dan wel dat hele grote Marconiplein had moeten oversteken, zei ze dat ze wel gekkere dingen had gezien op haar nachtelijke kattenavonturen en dat het ´s nachts redelijk rustig is daar. Onderschat nooit een kat, wijze woorden en helemaal waar natuurlijk.

Morgen uit mijn werk bij daglicht nog maar eens eventjes kijken hoe dat er daar uitziet. Dan ga ik donderdag tegen de schemer daar eens eventjes wat rondlopen. Van Kimberley en Ada al te horen gekregen dat ik daar absoluut niet alleen rond mag gaan lopen. Tegen 2 van die dames durf ik niet in te gaan natuurlijk. Dat me dat zelf al niet zo fijn leek, laat ik even achterwege.

Donderdag komt Ada met me mee kijken daar. Zoals ik ondertussen al zo vaak heb gezegd, je weet het maar nooit. Na uren met het kattenvrouwtje aan de lijn te hebben gezeten moest ik toch echt het gesprek gaan verbreken om te gaan slapen. Met een lam oortje in de kramp hing ik op. Op naar Maandag!

Heerlijk hoor, 4 uur je bed uit. De wekker had al 3 x gesnoozed (is dat een officieel woord?) voordat ik eindelijk rechtop kon gaan zitten. Tussendoor werd ik ook steeds wakker. Een harig witje was daarvoor verantwoordelijk. Het lijkt erop dat hoe meer Aurora zich thuis voelt, hoe meer ze zichzelf laat gelden.

Ze lag lekker tegen me aan maar als ik me maar een centimeter wil bewegen dan pakt ze het bewuste been vast en zet daar flink haar tanden in. Nou is dat 's winters onder een dekbed niet zo heel erg maar nu, onder een dun dekentje, kan je dat behoorlijk voelen.

Gelukkig laat ze wel direct los als ik hard AU roep. Pittig stel kaken en vlijmscherpe nageltjes heeft onze jongedame. Dus helemaal fris en fruitig was ik niet toen ik eindelijk op mijn werk zat. Daar was het ook weer druk genoeg. 

Vandaag moest ik eerst naar de huisarts en daarna naar de dierenarts, medicijntjes halen voor Aurora. Ikzelf moet even kijken hoe het gaat zonder de zenuwpijn-medicijnen en extra vitamine D gaan slikken. Voor Aurora is het nog een maandje doorgaan met de Telisen.

Misschien heeft ze het ondertussen niet eens echt meer nodig maar het is beter om het toch nog een maand door laten lopen. Dan blijft dat minder angstig zijn, zich doorzetten en in 2 maanden leert ze het gedrag wat ze nu krijgt dan echt permanent aan. Dus maar weer diep in de buidel getast, best duur spul. Je moet er natuurlijk wat voor over hebben. 

Nog even naar mijn moeder gebeld en die begint zich toch zorgen te maken over die buikpijn die maar blijft aanhouden en erger lijkt te worden. Ik heb haar zover gekregen dat ze morgen naar haar "nurse practitioner" gaat bellen en het uitlegt wat er aan de hand is.

Donderdag moeten we naar de oncoloog maar die gaat haar daar niet veel uitleg over kunnen geven of bij kunnen onderzoeken. Die gaat alleen maar over de chemo. Dan kan ze beter even kijken of ze toch even langs de chirurg kan komen. Misschien kan ze er nog tussen donderdag, dan zijn we er toch. Gewoon rond blijven lopen zo, lijkt mij geen optie. Morgen even checken wat er gezegd is. 

Het is al weer bijna bedtijd. Morgen weer een dag, nieuw kant om Sunshine te zoeken biedt ook nieuwe kansen om hem te vinden. Daar doen we het voor!

Gisteravond nog even lekker met de cits op de bank gehangen. Soms gebeurt er echt wel eens iets zoals ik het wil. Niet vaak maar toch... Aurora moest vannacht zeker inhalen dat ze de nacht ervoor niet bij me had geslapen want nu vroeg ze nog aandacht ook.

Ze heeft ook een nieuwe gewoonte, ze vindt het fijn als ik haar pootje vasthoud. Ja en wat doe je dan als moeder-vervangend personeelslid? Dan doe je dat gewoon. Zo ook bij Sunshine en Moonlight en al mijn andere ondertussen verder evoluerende kattenkinderen. Altijd hand in poot als ze naast me liggen.

Zij pakt zelfs echt eerst met 2 pootjes mijn hand, als deze wat verderop ligt. Weer eens een appje ontvangen ook nog deze nacht. Een Engels sprekende, of meer typende in dit geval, dame. Dit keer mét foto. Hij leek er wel een beetje op, zeker omdat het een ontzettend onduidelijke foto was maar aangezien er niet 2 volledig witte voorpootjes aan dit beestje zaten wist ik al direct dat het Sunshine niet was.

Zo te zien was de foto overdag genomen en wel bij het viaductje net voorbij de schooltuintjes richting de Industrieweg. Ze bood haar excuses aan maar dat is natuurlijk helemaal niet nodig. Dat heb ik haar ook gezegd en ik heb haar uitgebreid bedankt voor het meekijken en zoeken. Want op een keer is hij het wel! 

Vandaag was een echte zondag. Kalmpjes aan en niet doen wat je eigenlijk van plan was omdat je daar eerlijk gezegd eigenlijk helemaal geen zin in hebt. 

Ook vanmiddag lekker bankgehangen, mét afwisselende cits naast me. Eerst Aurora een tijdje. Heel apart om mee te maken hoe snel ze veranderd. Ze werd geaaid en op een gegeven moment wilde ze me, zo te zien als een soort reflex of gewoonte, bijten maar ze wist zich in te houden en vlak voor haar kaken zich om mijn hand sloten, trok ze haar kopje terug. Dit gebeurde een paar keer en zag er best een beetje raar uit. Dan gaat ze even heftig slikken en daarna ging ze weer verder met slapen, mét pootje in mijn hand natuurlijk. 

Moonlight had vandaag weer last van het missen van Sunshine. Dat merk ik direct. Hij loopt dan jammerend door het huis en zoekt dan nog steeds op de plekjes waar Sunshine zich vaak bevond. Daarna moet hij dan even door mij getroost worden uiteraard. Aurora lag ondertussen op de zwarte krabpaal in de verte en toen ze daar wat ging verliggen dacht Moonlight volgens mij dat Sunshine er moest liggen want hij wilde er naartoe vliegen maar bleef, nog op de bank, eerst even goed kijken en toen hij zag dat het Aurora was, kwam hij zichtbaar teleurgesteld weer bij me liggen.

Arme jongen, ik begrijp zo ontzettend goed wat hij voelt... Ik ben bang dat we dat zullen blijven houden tot hij weer thuis is. We missen hem gewoon ontzettend. 

Vanmiddag in het zonnetje gaf Aurora zichzelf een uitgebreide wasbeurt. Daar heb ik nog wat erg leuke foto's van kunnen maken. Je kan de hele dag wel foto's van die schatten blijven maken. Ze zijn ook zo lekker fotogeniek allemaal. 

Zo meteen nog even wat eten want vanavond weer op tijd naar bed. Om vier uur loopt de wekker weer af en daar wordt Sinterklaas niet vrolijk van. Het weekend zit er helaas weer op.

Vannacht in mijn uppie geslapen. Ik ben blijkbaar alleen maar goed als het 's nachts wat frisser is... Ik trek het me niet aan hoor. Ik wacht rustig af tot het winter is. Vandaag lekker vrij, dus alles lekker kalm aan. Daar hou ik van. Niet haasten of moeten. Daar kan ik niet zo goed tegen omdat het al te vaak moet en dan ook nog eens gehaast. 

Vrij laat wakker geworden ook nog eens en ik had niet eens een late dienst gisteren. Heerlijk met een mok koffie zitten genieten van mijn harige kinders en hun capriolen. Toen ik later nog een mok koffie ging maken en in de keuken bezig was, keek ik om en ik keek recht in de ogen van Aurora.

Zij had zich prins(es)heerlijk op de krabpaal naast de keuken geïnstalleerd en zo kon ze alles goed zien wat ik aan het doen was. Ik voelde haar oogjes me volgen. Ze volgde alles. Ze bleef ook gewoon liggen toen ik vlak langs haar heen liep om mijn gsm te gaan pakken. Zo kon ik een foto van haar maken zodat je kan zien wat mijn zicht was als ik van de keuken naar de kamer keek. Zo schattig. 

Ze gaat echt met sprongen vooruit. Natuurlijk schrikt ze soms nog. Heel vaak zie je haar twijfel als ik lang haar heen moet lopen. Soms vlucht ze nog direct weg, dan overheerst nog steeds haar angst. Maar steeds vaker blijft ze gewoon zitten, een enkele keer nog heel erg op haar hoede, een andere keer heerlijk frank en vrij. 

Soms komt ze vlak bij me zitten en gaat me aan zitten kijken. Als ik haar dan aan kijk dan knijpt ze heel zachtjes haar oogjes een beetje dicht. Dan krijg ik de "love-look" van haar. Die krijgt ze natuurlijk gelijk terug. Dat is met alle katten die ik ooit gehad heb zo. Even een blik, lichtjes de oogjes heel even dicht en je weer aankijken. Dat is hun manier om te zeggen "ik hou van jou". Ik geef ze dan direct mijn liefde terug, op dezelfde manier. Dan word je helemaal warm van binnen!

Toen even wat boodschapjes gaan halen, terug naar huis en kip marineren want vanavond gaan we het van pallets gemaakte tuinbankstel inzegenen. Het was heerlijk weer vandaag. Niet te warm en niet te koud. Helemaal perfect. De bankjes zijn helemaal perfect! Gemaakt door mijn cleanson Daniel en familyfriend Michael. 

Kimberley heeft daar samen met mijn broer Ben nog een geweldig filmpje van gemaakt, met gesproken tekst erachter van het programma "buurman en buurman" Zonder dat die 2 het wisten waren al hun bewegingen en conversaties, alsof ze voor die tekst gemaakt waren. Hilarisch! Met hout en spijkers bleken ze goed overweg te kunnen. Twee bankjes op maat.

Ze hebben er gelijk maar een flinke tafel bij gemaakt, met een gat voor de parasol. Ze hadden toch nog hout over. De rest van het hout heeft PyroDaan opgestookt in de vuurkorf. We hebben ontzettend gelachen. Ook mijn moeder heeft heerlijk zitten smikkelen. Het eten gaat steeds beter, alleen die pijn in haar buik blijft.

Even melden in het ziekenhuis van de week. We hebben in elk geval een heerlijke avond gehad. Ik ben weg gegaan nadat we de meeste liedjes van "the sound of Music" hadden gezongen. Dit is een "eerste kerstmis bij de schoofamilie-trauma" voor mijn schoonzus Sandra. Sorry Sannie! Het blijft leuk! Al met al een avond om op terug te kijken. 

Nu lekker weer thuis en zo meteen heerlijk nog even bankhangen en hopen dat de cits gezellig bij me komen zitten. Morgen lekker alles poetsen hier en mezelf even in het zonnetje zetten. Kunnen we er maandag weer lekker tegen aan. Het gaan weer enerverende weken worden, dat weet ik nu al. Laat ik nou blijven hopen dat ze door de thuiskomst van Sunshine nóg enerverender worden!