Weer een nachtje met Aurora tegen me aan doorgebracht. Lief en gezellig. Ik begin er straks helemaal aan te wennen. Niets erg. Wel erg was dat ik nog steeds in de war was qua tijd.

Vanmorgen weer lekker vroeg eruit gegaan en koffie gezet. Op mijn gemakkie wat dingetjes gedaan en toen heb ik nog een mok koffie gemaakt voor mezelf. Ik ging lekker even op de bank zitten, met de gloeiend hete mok koffie voor me op tafel, zag ik opeens dat het dus 9u41 was! Ik moet wel om 10 uur beginnen!! Dan heb je wel voordeel dat je zo dichtbij woont hoor.

Ik gaf de cits snel eten, smeet een hand snoepjes de woonkamer door, ja ik had geen tijd om ze te verstoppen, en ging er als de wiedeweerga vandoor. Ik was nog net op tijd, had zelfs nog 2 minuten over om in te loggen. It's a bird, it's a plane, no it's Super Ria! Whoosh!

Maar ja, dan hou je toch direct een hele rare dag over. Ik weet niet wat er aan de hand was maar er ging van alles mis. Vergat bijna dat ik direct al een meeting had met de klantenservice. Gelukkig kwam het goed uit dat ik een beetje te laat kwam. Vanaf dat punt heb ik op meerdere dingen geblunderd vandaag. Het was gewoon zo'n dag.

Dat is zo gebleven tot ik vanavond weg ging. Mijn arme collega Bianca kwam er middenin binnen en moest zo denk ik nog haar avond door. Zoiets lijkt zich voort te zetten. Ik ben wat langer gebleven en ik hoop dat het wat rustiger is geworden voor haar nadat ik naar huis ben gegaan. Mijn stapeltje to do briefjes heb ik maar in mijn laatje geschoven tot maandag. Ik heb het niet allemaal voor elkaar gekregen. Niets meer aan te doen. 

Morgen ben ik van plan wat normaler door te brengen. Boodschapjes halen, hier de boel vast een klein beetje doen en dan naar mijn moeder waar we met zijn allen gaan Barbeknoeien. Moeders mag niets doen natuurlijk, alleen proberen lekker wat te eten. De rest doen wij wel. 

Nadat ik thuis kwam heb ik even met de cits gekroeld, ze leken blij dat ik weer thuis was in elk geval. Ik zat later lasagne te eten en daar was Aurora wel geïnteresseerd in. Ik liet haar ruiken aan een beetje Bechamelsaus op mijn vork maar ze wist niet goed wat ze daarmee aan moest, al zat ze wel haar bekje af te likken. Ze wilde er met haar poot tegenaan tikken. Dus ben ik maar gewoon verder gaan eten.

Het laatste beetje had ik geen trek meer in en toen het afgekoeld was heb ik het bakje op de grond gezet en dat heeft ze vakkundig leeg staan likken. Dat zal ze wel vaker gedaan hebben. Ze heeft natuurlijk wel meer dan een jaar lopen bedelen op de straat. Van vorken heeft ze geen kaas gegeten, worst waarschijnlijk ook niet.

Moonlight kwam ook weer kijken want ja, ik mocht haar maar eens meer aandacht geven dan aan hem. Dat geldt ook de andere kant op. Toen ze daarna allebei even bij me kwamen liggen heb ik een manier gevonden zodat ze hem niet meer bijt.

Of het daar aan lag weet ik alleen niet zeker. Ik heb ze allebei tegelijkertijd zitten aaien en zo zijn ze rustig bij elkaar blijven liggen. Nou ja, dat moet dan maar zo voorlopig. Alleen als Sunshine er weer bij ligt dan kom ik denk ik toch echt een hand te kort. Daar vind ik tegen die tijd wel weer een oplossing voor. Zo creatief ben ik best wel.

Toen ik gisteravond hier zat te schrijven, lag Moonlight, zoals altijd als ik schrijf, lekker vlak achter me op de krabpaal. Ik dacht dat Aurora naar boven was of zo. Bleek ze ook op de zwarte krabpaal te liggen! Dat had ze nog nooit gedaan. Ze steekt wel lekker af zo.

De nacht heeft ze weer lekker tegen mijn benen aanliggend doorgebracht. Dat lijkt een gezellige gewoonte te worden. Aangezien ik een grote zeikerd ben, moet ik er 's nachts nog wel eens uit en als ik dan terug kom, ligt ze lief te wachten op me. Ze gaat even uit de weg, ja want je weet toch echt nooit of dit vrouwmens je alsnog kwaad zal doen, en als ik weer lig dan komt ze er weer bij. 

Vandaag een tussendienst gewerkt, dat werk ik praktisch nooit maar mijn rooster is wat aangepast en voortaan zitten er 2 van dat soort diensten tussen. Wat tot gevolg had dat ik een beetje van het padje af was qua tijdbesef. Morgen kan ik het nog een keer proberen.

Alles is beter dan na een late dienst, 1 dag vrij en dan weer om 6 uur beginnen. Dat werd me een beetje te veel, 3 tijdswisselingen per week. Dit compenseert het een beetje. 
Volgens mij moeten de katten er ook aan wennen. Moonlight dan, Aurora moet nog aan alles wennen.

Ze komt tegenwoordig kijken als ik de deur uit ga. Dan werpt ze een blik het trappenhuis in. Waag het niet dame, om van die gekke dingen in je mooie witte hoofdje te krijgen als je nog steeds vermiste broer Sunshine! Dat gaat mooi niet door. Sunshine kan maar beter volledig zeker zijn dat hij er niet meer vandoor zal willen gaan, voor hij weer naar huis komt want die kans krijgt hij echt geen 2e keer!

Helaas viel ik na het eten in slaap en ben ik net een uurtje wakker dus ik ben bang dat ik weer een volledig in de war gelopen ritme heb. Nou ja, het weekend maar even "recht" zetten dan kunnen de dagdiensten weer beginnen. En in hemelsnaam mag het wat beter weer worden?

Vandaag was het echt niet te doen met al die regen. Het lijkt wel permanente herfst! Het wordt ook al weer vroeger donker. Niet eerlijk natuurlijk als je bijna nog geen zomergevoel gehad hebt. Het heeft een impact hoor, missing the Sunshine. Dus bij mij is het dubbelop! 

Mijn moeder heeft het gisteren heel gezellig gehad met haar visite. Alleen heeft ze steeds meer last van buikpijn in haar onderbuik. Dat moeten we dan maar eens even zeggen volgende donderdag. Voor de rest lijkt het wel iets beter met haar te gaan. Ze klinkt ook wat beter, zeker vergeleken met vorige week. 

Sunshine zit weer heel erg in mijn hoofd de laatste dagen. Niet dat hij er ooit uit is hoor. Maar het is weer wat meer overheersend aanwezig. Zeker ook omdat het zulk rotweer was, je maakt je dan toch nog meer zorgen dan je anders al doet. Als hij via die bossige paadjes boven bij de Spaanse bocht hier weer terug moet komen, dan zie ik hem dat voorlopig toch niet even doen.

Nog steeds geen idee wat ze daar uitvoeren maar ze zijn er behoorlijk druk mee. Moet dat nou na al die jaren dat daar niets gebeurd is? Het lijkt wel alsof de duvel er mee speelt. Gelukkig ben ik stukken sterker dan heel die duvel met al zijn kornuiten dus dat scheelt.

Er gebeurde net ook weer iets raars maar moois hier dus daar hou ik me maar aan vast. Toeval bestaat niet. Elke dag die voorbij gaat zie ik als een dag dichter bij Sunshine's thuiskomst. Zo zie ik het en niet anders.

Gisteren toch weer gebeld door het jongetje dat me eergisteren had gebeld over Sunshine. Hij had me namelijk beloofd me nog terug te zullen bellen. Hij houdt dus ook zijn beloftes, mooi mensje in de maak hier. Hij vertelde me dat hij het heel erg vond maar dat ze Sunshine niet meer hebben kunnen vinden. Hij heeft me beloofd me weer te zullen bellen als ze hem nog eens zien. Lief hè. Al denk ik niet dat het Sunshine was, al weet je het nooit, toch lief dat ze er zo mee begaan zijn. 

Vandaag mijn ene vrije dag ook als zodanig beleefd. Ik was al vroeg wakker ondanks de gewerkte avonddiensten. Heb lekker wat gelezen, wat schoongemaakt en opgeruimd, boodschapjes gehaald en bovenal me ontzettend vermaakt met de 2 wel thuis willen blijvende cits. 

Mijn moeder vertelde dat haar avontuur gisteren met Vervoer op Maat prima is verlopen. Natuurlijk was ze wel moe en is ze na thuiskomst even gaan liggen. Ze was alleen veel minder moe dan ze verwacht had. Dat is een goed teken vind ik. Toen ik belde was ze ook net even gaan liggen, dus we hebben het kort gehouden. Volgende week gaat ze hetzelfde reisje nog eens over doen en dan hoopt ze nog minder moe te zijn geworden. Vanmiddag kreeg ze haar nicht Tiny op bezoek. Daar keek ze al naar uit. Ik hoop dat de dames een leuke middag gehad hebben! Dat hoor ik morgen wel weer. 

Wat het vermaak met de cits betreft; echt een apart portret wordt mijn Dame Blanche zeg! Allereerst kwam ze weer heerlijk bij me liggen, net zoals ze vannacht weer bij me sliep, toen ik met een bakkie koffie even aan de lees ging. Nu heb ik er wel een foto van gemaakt.

Ik was onder het kattendekentje gaan liggen met mijn blote benen. Die voelden namelijk aan alsof het binnen vroor. De balkondeur staat altijd open, die weiger ik dicht te doen tot ver in oktober, maar jeetje wat was het koud vandaag en afgelopen nacht! Aurora komt dan tegenwoordig al direct op het dekentje bij me liggen. Niet echt handig maar wel lief.

Toch heb ik wat later even een flinke aanvaring met haar gehad. Ze wil geaaid worden. Dat doe ik dan ook en dan gaat ze heerlijk spinnen. Dan gaat ze zich weer in allerlei bochtjes wringen om het lekkerste plaatsje te creëren. Nadat ze eenmaal lag, heb ik haar een aardig tijdje geaaid. Ze pakt af en toe, helemaal niet agressief, mijn hand vast met haar voorpootjes.

Alleen op een gegeven moment deed ze wel heel lelijk en haalde echt uit en beet. Ik heb haar gezegd dat ik dat wel een beetje teleurstellend vond en ben gestopt met aaien. Ze bleef nog heel even liggen, keek me schuldbewust aan en ging de bank af. Laat ze dat maar even in haar systeem verwerken. Lelijk doen betekent niets meer terug krijgen. Ook geen lieve aaitjes of woordjes. Ze gaat het heus nog wel een keertje snappen.

Aan het einde van de middag ging ik weer even op de bank zitten. Moonlight lag heerlijk bovenin de krabpaal en Aurora was ergens boven. Gevlucht voor de stofzuiger. Ze heeft een radar voor bankmomentjes dus kwam ze vrij snel naar beneden nadat ik was gaan zitten. Ze springt op de bank, kijkt naar Moonlight die daar heerlijk in het mandje ligt en springt gewoon ook het mandje in.

Nou is het best een flinke krabpaal hoor. Maar om daar nou 1 hele grote en 1 normale kat in te proppen is wiskundig gezien een beetje onmogelijk. Moonlight liet ook duidelijk merken dat hij daar niet zo op gesteld was en verliet ook snel daarna de mand. Zo is hij nou eenmaal. Te lief voor deze wereld. Wil jij die mand? Nou dan krijg je die mand wel hoor, gaat hij wel ergens anders heen. Hij kwam natuurlijk bij mij even beklag doen, dat dan weer wel. Sunshine had haar gewoon de mand uit gemept, dat weet ik wel zeker! 

Aan de andere kant had Moonlight vanmiddag wel haar snoepstokje gepikt. Dat durft hij dan weer wel maar die vindt hij dan ook erg lekker. De buit werd natuurlijk weer naar mijn, in dit geval balkon-poets-schoentjes gesleept. Het gepikte stokje werd tussen schoen en vloer gestoken. Zo kan hij het makkelijk oppeuzelen.

Al met al worden de voorstellingen die mijn harige kindjes houden als maar geiniger. Dat belooft wat voor de tijd dat Sunshine hier weer mee speelt. Dan worden ze volgens mij volledig hilarisch met zo'n zonnige clown erbij!

Ik zag aan de 2 filmpjes die er op mijn tijdlijn geplaatst zijn dat het gisteren Wereld-katten-dag was. Nou heb ik niet echt iets speciaals georganiseerd voor mijn 2 nog thuis zijnde cits en ook niet voor Sunshine. Bij mij thuis is het al jaren élke dag een wereld-katten-dag. Dus voel ik me nergens schuldig over wat dat betreft.

Gisteravond op mijn werk werd ik opeens gebeld. Het was een jonge jongen zo te horen. Hij was met vriendjes in de Mathernesserstraat en zei op jacht te zijn naar Sunshine en dat ze hem daar onder een auto hadden zien kruipen, alleen waren ze hem ondertussen kwijt. Hij liep over van de opwinding en enthousiasme en zei dat zijn vrienden hadden gezegd dat hij mij moest gaan bellen, de mevrouw van de flyers!

Af en toe was hij door zijn enthousiasme wat moeilijk verstaanbaar. Toen ik doorvroeg "hoe ziet de kat er precies uit" en meer van dat soort vragen, wist hij me alleen maar van die half vage antwoorden te geven. Kon hij niets aan doen natuurlijk, het was alleen maar erg goed bedoeld. Waar ik een maand geleden nog als een gek in mijn auto zou zijn gesprongen, bewaarde ik nu mijn kalmte.

Aangezien ze ondertussen al niet meer wisten waar de kat naartoe was gegaan, had het voor mij ook weinig zin om hals over kop daar naartoe te rijden. De jongen zei me dat ze verder gingen zoeken en dat hij me morgen weer zou bellen als ze hem weer zagen. Hoe mijn hart ook zou willen springen van verwachting, denk ik niet dat het Sunshine was. Het zal die kat wel zijn waar ik al vaker over gebeld ben uit die kant van de wijk vandaan.

Bovendien, zolang ze hem daar niet ergens in de hoek gedreven hebben of zo, heeft het geen nut me bij een joelend groepje kinderen aan te sluiten die het spoor ondertussen al volledig bijster zijn. Die betreffende kat komt daar voorlopig niet meer terug, die kijkt wel uit. Maar wederom ontzettend lief van die jongens en zo mooi dat het toch nog zo blijft leven, mede door de flyers.

Dat is dan ook volledig de bedoeling van die dingen en daarom moet ik binnenkort toch weer eens een nieuwe flyer-actie op touw gaan zetten. Zodat de buurt ziet dat het ook bij mij nog steeds springlevend is, en dat ik het er niet bij zal laten zitten tot hij weer thuis is. Toch vannacht na mijn dienst nog even in de buurt gaan cruisen daar maar niets gezien uiteraard. 

Toen ik vannacht bijna lag te slapen, voelde ik dat er een kat bij me sprong. Tot mijn grote verbazing bleek dit Aurora te zijn. Toen ik bewoog wilde ze alweer weg vluchten maar ik heb even met haar gepraat en toen besloot ze alsnog te blijven liggen. Heerlijk opgekruld in mijn knieholtes. Ik was te slaperig om er een foto van te maken. Dat komt nog wel een andere keer. 

Vanmorgen vroeg mijn moeder toch nog even snel gebeld. Zij gaat vandaag zelf op pad, met Vervoer op Maat en Frans om haar rijbewijs te verlengen. Omdat ik moet werken hoefde ik niet mee van haar maar toch zit me dat niet helemaal lekker. Dus maar gebeld en haar op haar hart gedrukt om haar telefoon mee te nemen zodat ze me kan bellen als ze het niet meer ziet zitten om op het busje voor de terugweg te moeten wachten. Dan ben ik er zo om ze op te pikken! Ze heeft het me beloofd en ik heb haar nog niet gehoord dus ik neem aan dat het goed gegaan is. Straks nog maar even bellen voor een update. 

Vanmorgen heerlijk zitten genieten van het spelen van Moonlight met Aurora. Onder en achter de deuren en om hoekjes elkaar echt het apezuur laten schrikken, met alle gekke sprongen en spurten door het huis die daarbij horen. Moonlight kreeg gelijk zijn gekkenuurtje en vloog als een zwart/witte tornado door de tent hier. Ik kreeg hem alleen maar als flits op de foto! Aurora heeft nog een keer wel echt een hele tijd achter de kamerdeur op hem zitten wachten om hem te laten schrikken maar hij bleef weg.

Na een hele tijd ging ze voorzichtig achter de deur vandaan om hem te gaan zoeken. Dit deed ze ook heel voorzichtig. Wat een lol kan je daarom hebben als toeschouwer. Toen moest Moonlight natuurlijk weer heel even bij me liggen en uiteindelijk wilde Aurora er ook bij. Ik heb de meest schattige foto gemaakt van ze, pootje in pootje. Helaas beet ze hem vlak daarna in zijn lieve snoetje en was het voorlopig even oorlog. Moonlight is zelfs gaan schuilen onder de bank.

Nu heerst er op het moment even een soort van gewapende vrede. Maar niet voordat Aurora haar eigen gekkenuurtje beleefde. Haar zie ik op het moment even niet en Moonlight ligt vlakbij me. Troost en veiligheid bij mij zoekend. Ach ja, we zijn al heel ver in die korte tijd maar we zijn er natuurlijk nog niet. En we kunnen pas in volkomen geluk verder als Sunshine er ook weer is om nog meer gekkenuurtjes te beleven hier. Daar is het nog even op wachten.

Zo meteen naar mijn werk. Al heb ik het er altijd heel erg leuk, toch jammer dat het lekker rustig aan doen voor voorlopig weer even voorbij is. Ook met het oog op de nog talrijke bezoeken aan het ziekenhuis met mijn moeder, zal er weinig echt vrije tijd overblijven.

Maar goed, het is voor een goed doel en ik vind het ook niet erg. Ik heb namelijk een swirl-verslaving. Dat kan alleen maar worden gescoord in het Erasmus of St. Franciscus. Ik ga altijd braaf mee maar wil sowieso als we klaar zijn even langs de Swirl counter om er eentje te scoren. Anders ga ik niet mee naar huis. Kersen en chocolade, meer wil ik er niet eens in. De 18e mag ik weer mee, Yeah! Swirl-time baby! Ik ben al blij dat ze ze niet om de hoek verkopen, anders kon je me binnen de kortste keren gaan rollen. 

Mijn moeder vindt ze ook heerlijk maar ze krijgt ze, Hoera!, nooit helemaal op. Al loopt het soft-ijs mijn oren uit, ik eet 'm op hoor. Ik krijg haar alleen nog steeds niet zo ver dat ze alleen kersen en chocolade neemt. Toch eens wat meer druk uitoefenen, of mijn puppy-face gebruiken. Ik heb haar net gebeld en het ging wel, zei ze. In verhouding met vorige week vindt ze zelf wel dat ze vooruit is gegaan. Kijk, dat is dan ook de bedoeling, misschien niet veel maar toch een klein beetje beter. 

Ze vroeg zich af of we dan volgende week gelijk bij de chemo binnen moeten als die dokter vindt dat ze genoeg is opgeknapt maar dat weet ik natuurlijk ook niet. Het lijkt me niet maar ja, je weet nooit hoe dat loopt. Dat is voor ons allemaal ook gelukkig maar de 1e keer. We gaan het nog wel merken. 

Sinds vanmorgen heb ik er weer een krabbel bij op mijn kuit. Een kleintje maar hoor. Aurora was weer lekker goedemorgen komen zeggen en kwam daarna er even bij op de bank. Lekker aai-therapie gegeven, zonder een lel te krijgen of zelfs maar een poging die richting uit.

Moonlight had het wakker worden van het huishouden ook gehoord en die kwam lekker loom aanslenteren. Ik moest toch opstaan en liep langs hem heen en gaf hem een lekkere kroel en wenste hem ook goedemorgen. Aurora spurt van de bank en onder de tafel door en geeft me een tik op mijn kuit. Kleine witte jaloerse tuttebel! 

Ik hou van jullie allebei hoor en Moonlight is natuurlijk nog wel altijd mijn held en die zal ik nooit overslaan. Ik sprak haar even ernstig toe en ze stond me aan te kijken met haar verwijtende toegeknepen oogjes maar ze wist het donders goed hoor. Vlak daarna doet ze altijd alsof haar neus bloedt, niet zo moeilijk met zo'n zachtroze ruikertje.

Ach ja, het is eigenlijk wel vleiend natuurlijk, ik ben dan ook een schatje, dus ik begrijp het best. Maar ik heb genoeg liefde voor de hele kattenwereld, dus moet ze nog leren dat ze niets te vrezen heeft en ook zeker niets te kort zal komen als ze me af en toe een klein beetje moet delen.

Als straks Sunshine er ook nog eens bij is dan moet alles eerlijk in 3 gedeeld worden. Omdat Moonlight nooit iets opeist zal ik zelf in de gaten moeten houden dat ik hem nooit te kort zal doen. Ik zal daar dan ook zeker voor zorgen. Mijn held is het!

Dus ik mag wel zeggen dat ik een illuster trio heb. Sunshine mijn clown, die altijd een lach op mijn gezicht kan toveren, juist omdat hij zich altijd zo onmogelijk mogelijk gedraagt.

Moonlight, mijn held, die altijd precies weet wanneer ik hem nodig heb en het zachtste karakter heeft van alle katten ever waardoor hij altijd mijn hart laat smelten.

Aurora, die van een angstig getraumatiseerd hoopje kat, langzaamaan maar zeker transformeert in een witte statige Dame Blanche die haar mannetje weet te staan en die me vanuit diepe angst haar diepe vertrouwen begint te schenken, wat me ontzettend vertedert.

Ik ben voor alle drie even dankbaar dat ze er zijn. Al is de clown nog even ergens anders zijn fratsen aan het uithalen, toch blijf ik hopen dat hij me hier snel weer zal komen lastig vallen. Ik ben een hele trotse katten-mama