Laatste vakantiedag vandaag. Vanaf morgen weer proberen in het ritme van alledag te komen. Gelukkig had ik het er gisteren met mijn moeder over anders had ik morgenochtend voor 6 uur op mijn werk geweest en ik heb gewoon een avonddienst. Ik zat met een hele andere week in mijn hoofd. Daar had ik echt niet vrolijk van geworden hoor.

Ik vind het echt niet erg dat om 4 uur de wekker gaat met dagdiensten, alleen niet als het niet moet natuurlijk. Ik zou het in elk geval ook niet vrijwillig doen, zo vroeg. Morgen hoef ik niet veel te doen voor ik weg ga in elk geval. Het huis blinkt weer helemaal en ik ook natuurlijk. Ik was wat later op de dag klaar dan ik gewild had maar ik ben de hele middag bezig geweest met "katten-therapie". Ja, dat bestaat, bij mij thuis in elk geval sinds vanmiddag.

Sinds Aurora van de week opeens over haar angst om bij ons op de bank te komen is gestapt, springt ze de afgelopen 2 dagen steeds naast me als ik even op de bank zit. Wel vindt ze het dan nog een beetje eng als ik haar wil aaien en trekt ze snel zo'n "ik krijg klappen" gezichtje als mijn hand bij haar in de buurt komt. Dat praat ik dan zachtjes maar snel uit haar koppie en dan mag ik haar voorzichtig aaien. Ze vindt het eigenlijk heerlijk. 

Vanmorgen sprong ze ook naast me en ik ging haar een beetje aaien. Op een gegeven moment pakt ze me dan vast of ze bijt opeens. Omdat ik daar ondertussen aan gewend ben geraakt, schrik ik niet meer zo. Dus hou ik mijn hand op zijn plek, met de scherpe hoektandjes er in en zeg dat ze dat niet mag doen. En dan laat ze me ook los.

Als ik per ongeluk langs haar lijf aai, schrikt ze ook en wil dan slaan of bijten. Maar ook dan reageer ik hetzelfde. Gewoon mijn hand op zijn plaats houden en tegen haar praten. Dat helpt dus echt. Als ze het echt niet meer wil, schuift ze een stukje op en dan hou ik er ook gewoon mee op. Dat snap ik best en zolang ze haar angst nog heeft, mag zij verder zelf bepalen hoe of wat. Dat lijkt me niet meer dan normaal. 

Moonlight is al een heel klein beetje jaloers, zeker nu ze ook nog eens zijn laatste "eigen" plekje in beslag aan het nemen is. Hij zit niet zo in elkaar dat hij dat dan terug verovert. Hij kijkt er gelaten naar en gaat een stukje verderop op de grond liggen. Hoewel ik dat enorm in hem bewonder, vind ik ook dat hij zich echt niet zomaar alles moeten laten afpakken. 

Op een gegeven moment wilde hij toch wel erg graag bij me liggen en als ik hem dan maar genoeg aanmoedig, springt hij uiteindelijk toch ook op de bank. Hij ging met zijn rug naar haar toe liggen en wilde natuurlijk flink geaaid worden. Zij was opeens enorm druk met haar uiterlijk bezig want alles moest gewassen worden. Na een tijdje ging ze lekker tegen hem aanliggen en begon flink te spinnen.

Uit voorzorg deed ik mijn hand al om hem heen. Vanuit niets beet ze hem behoorlijk hard in zijn knie! Alsof Moonlight mijn voorbeeld wilde volgen, verblikte of verbloosde hij niet, hij bewoog niet eens! Ik heb mijn vingers tussen haar kakement vol tandjes gestopt om haar te laten stoppen met bijten en los te maken, haar ondertussen streng toesprekend dat ze dat toch echt niet doen mocht. Ze liet dan ook los en ging eerst een stuk opzij liggen. Even later ging ze toch heerlijk tegen hem aan liggen. Hij was zowaar gewoon blijven liggen zonder een kik te geven, ook hij gaf therapie blijkbaar. 

Naderhand heb ik me rot geamuseerd. Zij kan toch zo snurken? Nou dat deed ze nu ook, met haar kopje op Moonlight zijn kont. Moonlight dacht steeds dat ze met hem communiceerde zoals ze anders altijd doen want steeds gaf hij zo'n kreuntje terug.

Hij kwam er al snel achter dat het wat anders moest zijn omdat haar snurkende geluid zonder onderbreken doorging. Ik zag hem een paar keer geïrriteerd naar haar kijken. Zo gaat het in menige slaapkamer van andersoortige koppels ook, dat zullen sommigen van jullie wel herkennen. Ik moest er best behoorlijk om lachen. 

Zo hebben ze uiteindelijk wel een paar uur heerlijk samen liggen knorren. Ik ben van ellende maar verder gaan lezen omdat ik ze niet wilde storen in hun eerste harmonische bij elkaar liggen. Dat dit voor mij geen straf is, is een ander verhaal natuurlijk. 

Net lag ze ook weer heerlijk op de bank, Moonlight wilde er eigenlijk ook liggen maar ondanks mijn enthousiaste aanmoediging kwam hij er dit keer niet bij en ging verongelijkt in de verste krabpaal liggen. Ja zeg, je kan er gewoon bij hoor.

Ik ben benieuwd wat dat straks allemaal gaat geven als Sunshine er weer is. Ook dat zal in het begin wat gedoe gaan geven denk ik zo. Nou ja, dat is gedoe waarvan ik in alle oprechtheid kan zeggen, dat ik dat liever vandaag nog heb dan morgen!

Mijn 1 na laatste vrije dag, maandag moeten we er weer aan geloven. Vandaag dus zo min mogelijk gedaan. Ik dacht gezellig even naar de markt te gaan, was de markt geslonken tot minder dan de helft kraampjes. Voordeel was dan weer dat ik er zo over heen was gelopen.

Daarna wat boodschapjes voor mezelf gedaan. Toen nog even bij mijn moeder poolshoogte gaan nemen. Ze probeert wel al de kleine maaltijdjes binnen te krijgen maar ze blijft misselijk. Al moet ik zeggen dat ik wel vond dat ze er iets, niet veel maar toch iets beter uit zag. Ze heeft weer een heel klein beetje kleur in haar gezicht. Alles beter dan dat "ziekenhuis-wit" zeg maar.

We blijven hopen op snelle verbetering, of als het niet anders kan, langzame verbetering. Als het maar verbetering oplevert. Ik heb voor haar ook nog even boodschappen gehaald, ze vindt dat het zo goedkoop is als ik ze gedaan heb... Ja ja... Gaat ze alleen direct zeuren dat ik voortaan niet meer die goedkope karnemelk mee moet nemen want die is niet zuur genoeg. Op mijn voorstel dat ze die dan gewoon een paar weken moet laten staan omdat ie dan vanzelf zuurder wordt heeft ze niet gereageerd. 

Eenmaal thuis gekomen heb ik Moonlight en Aurora kennis laten maken met "stinkie" en extra geur afgevend kattenkruid speeltje die Jacky voor me mee had genomen. Dit werd een groot succes. Moonlight is er in elk geval helemaal gek op. Ik denk dat ik er nog eentje bij moet halen. 

Toen nog even heerlijk met een van de Kosmologie-boeken van Jozef Rulof op het balkon gaan zitten. Een perfect middagje. Na het eten ben ik wat flyers in orde gaan maken, het voer wat ik gekocht had voor het kattenvrouwtje in een tas gedaan, rol plakband erbij gegooid en ben ik daar heen gegaan.

Dit werd een hele leuke en zeer aparte ontmoeting. Haar deurbel was stuk dus ze was bij zevenen naar beneden gelopen om te kijken of ik er al aan kwam. Alleen was ze haar sleutel vergeten en trok uit automatisme de deur achter zich dicht. Nu kon ze er niet in en haar dochter was net weg gegaan om boodschappen te halen. Volgens mij is zaterdag, boodschappendag. Het was dus wachten tot zij weer terug was.

Maar zo voor de deur werd het ook wel gezellig, ze mistte alleen haar kopje koffie erbij zo, zei ze. Wat heeft die dame veel verhalen zeg, die kan ook zo een boek schrijven over alles wat met katten te maken heeft. Maar we hebben het niet alleen over katten gehad. Ik heb haar over `de` boeken verteld, we hebben het over de toestand in de wereld gehad en noem het allemaal maar op.

Uiteindelijk kwam haar dochter thuis en ook met haar was het leuk praten. Zij kwam aan met een paar andere dames, waarvan er eentje iets heeft mét die volkstuintjes waar Sunshine wel eens zou kunnen zitten. Zij nam ook direct flyers mee en zou die daar in het kantoor hangen, zodat hij er niet afgehaald kan worden. Nou dichterbij het vuur kan ik toch niet komen dacht ik zo.

We hebben zo lang staan te kletsen voor de deur daar, dat de mevrouw zich een ongeluk schrok, het was al bijna 9 uur en zij moest nog even naar de Appie. Die sluit om 9 uur dus moest ze gaan rennen nog. We hebben afgesproken dat we zeker contact houden. We vonden het alle drie leuk om elkaar ontmoet te hebben. Ze zei ook nog, nadat ze eenmaal had gehoord, en gezien, dat Sunshine zo´n enorme staart had, dat het haar bij de kat die ze gezien had ook wel was opgevallen dat deze een flinke staart had maar toch kon ze niet met zekerheid zeggen of het Sunshine wel was.

Ik heb haar heel veel foto´s laten zien, daar was ze wel blij mee omdat ze nu een completer beeld had van hoe hij eruit zag. Ook kon ze zien, en zij kan het weten, dat Sunshine toch echt wel een heel bijzonder exemplaar is, zeker qua karakter. Ik kon het in het geheel niet ontkennen. Dat is hij zeker. Hij is mijn clown, echt mijn zonnetje. Dat kon ze dan ook helemaal begrijpen.

Ze gaat het zeker in de gaten houden allemaal en overal en de flyers bij andere vrijwillig katten verzorgende mensen langs brengen. Ook dit kan me weer een stapje dichter bij Sunshine´s thuiskomst brengen. Opgeven op dat gebied komt namelijk niet in mijn vocabulaire voor. We gaan gewoon door!

Al met al een heerlijk dagje achter de rug. Niet al te vroeg mijn bed uit gemoeten. Alles heerlijk rustig in vakantie-tempo. Nu kan het nog en dan moet je het er ook van nemen natuurlijk. Voor ik het weet zit ik weer midden in het werkritme volgende week. Dan heb ik nog maar zo weinig tijd dat ik het af en toe niet meer weet. Als je een dak boven je hoofd wil zal je wel moeten natuurlijk. Bovendien zou ik mijn werkplek best missen, even 😉

Afijn, lekker rustig dus allemaal. Moonlight haalde weer rare toeren uit in mijn walk-in-closet-room. Die had zich tussen een stel dozen gepropt waar hij eigenlijk met zijn grote tijgerlijf helemaal niet tussen past meer. Hij leek zo plat als een dubbeltje. Aurora zat er vanaf de grond met bewondering naar te kijken. Hij vond dat weer niet leuk.

Hij lijkt een beetje jaloers de laatste tijd, omdat zij overal bij komt wat ik normaal gesproken alleen met hem deed. Zoals het hengelen bijvoorbeeld of lekker geaaid worden. Zij wil nu gewoon overal haar graantje mee pikken en hij kan dan echt zuchtend weg lopen, zo van "daar heb je háár weer"... Wat foto's genomen van dat gekkie en toen op mijn gemakkie wat opgeruimd.

Later rond het middaguur met Patricia bij Marconi afgesproken en op de metro gesprongen, Carmen  kwam ons bij de Bijenkorf tegemoet. Ze had die 2 blonde koppies al van ver gezien zei ze.

We waren alle drie helemaal in matching kleuren en dat hadden we echt niet afgesproken. We zijn op zoek gegaan naar een leuk tentje en kwamen terecht in Haagse Bluf op het Haagse Veer.

Heerlijk aan het water zittend hebben we genoten van lekker eten en goeie gesprekken. Dat kan soms even heerlijk zijn. Een mooiere dag hadden we niet kunnen kiezen hiervoor. We zijn nog even blijven hangen met een wijntje in het zonnetje en daarna zijn we nog naar Mystiek gelopen. De favoriete winkel van ons alle drie, niet echt toevallig natuurlijk.

Daar kan ik uren rondlopen en dan wil ik echt alles kopen. Te leuk allemaal. Ik ging er weer rijker met 2 halfedelstenen vandaan. Alleen ben ik thuis altijd weer vergeten hoe ze heten. Eentje weet ik nog, spook-agaat. Heel mooi, zwart/wit en ik zie er van alles in. Die andere is ook mooi, heel aards en voor veel positieve dingen alleen heb ik geen flauw idee meer hoe die heet, bla bla iet of zoiets.

Ik heb daar een raar soort gat voor in mijn geheugen waar al die namen in vallen, het duurt jaren voor ik zo'n steen kan identificeren. Die spook-agaat zal zijn blijven hangen door associatie. 

Toen ik thuis kwam, namen de katten wraak en gingen gezamenlijk ergens anders liggen... Ik heb nog wat verongelijkt dingen lopen mompelen over gezelschapsdieren en wat daar de regels voor waren maar ze trokken zich er niets van aan. 

Dan mijn moeder maar even gebeld. Ik heb haar gevraagd of het meerdere keren eten op een dag haar wat beter heeft doen voelen maar dat vond ze nog te vroeg. Kimberley had vanmorgen lekker gehaktballetjes voor haar gemaakt en ze had toch de hele dag door wat kleine porties van van alles gegeten.

Ook had ze een heel stuk gelopen met Kim dus op zich heeft ze het toch beter gedaan al zegt ze dat zelf nog niet. Ze begint al te roepen dat ze van de week toch een keertje in de auto gaat stappen. Ja ja, rustig aan dame. Ik ben benieuwd of dit zo door blijft gaan. Dan ziet het er over 2 weken volgens mij al veel gunstiger uit. 

Toen mijn 2 kitty's besloten toch het gezelschap bij het dier te voegen ben ik blij verrast door Aurora. Want EINDELIJK deed ze wat ze al een week of 2 wil, ze kwam op de bank!! Woehoe!! Moonlight blijft direct op zijn hoede, ook dit keer wilde ze een mep geven maar ondertussen weet ze dat dit niet mag. Ik hield mijn hand ertussen en zei "NEE! dat mag niet, dat weet je toch?". Daarna deed ze net of ze zich toevallig per ongeluk gewoon om ging draaien natuurlijk.

Ze snapt blijkbaar echt wel heel goed dat dit niet de bedoeling is want ook vanmorgen pakte ze weer met 2 pootjes mijn voet maar ging niet verder dan dat en reageerde ook toen op mijn nee. Niet veel later ging Moonlight er toch vandoor. Het enige plekje dat nog voor hem alleen was, is nu ook door de dame in het wit volledig veroverd.

Ik vind het deze week echt allemaal bij elkaar voor haar een enorme vooruitgang. Nu nog graag wat vooruitgang met Sunshine, meer heb ik niet te wensen. Want zeker als je de hele dag Sunshine op je gezicht voelt, dan wil je dat toch ook gewoon in huis weer ondergaan. Kom hier met die Sunshine, anders kom ik de winter niet door!

Vanmorgen vroeg opgestaan, ik hou niet van haasten en ik zou rond half 9 bij mijn moeder zijn. Wakker worden ging met een schok, de wekker ging en terwijl ik mijn ogen open, doe schiet Aurora vlak voor mijn gezicht mét uitgestoken pootje dus ik schrik me rot, zij daardoor natuurlijk ook. Ik kreeg gelijk geen ochtend-kopjes vandaag.

Nadat de schrik was weg geëbd, was het wel weer erg grappig eigenlijk! Ik vraag me nog steeds af of ze me nou eigenlijk een tikkie tegen mijn neus kwam geven of zo? Dat kan natuurlijk. Sunshine had ook altijd zo zijn manieren om me wakker te krijgen op momenten dat dat hém uit kwam. Zou zij ook zo zijn? We gaan het nog beleven natuurlijk. Hoe vrijer ze wordt, hoe meer ze van haar eigenlijke karakter laat zien. Ze kijkt wel steeds vaker naar me met haar "lieve" oogjes, dus dat belooft veel goeds.

Kom ik bij mijn moeder aanrijden, staat haar auto niet op hun eigen invalidenparkeerplek voor de deur. Ik schrik me dus een ongeluk. Dan móet er wat gebeurd zijn! Frans kan niet rijden dus waar is die auto dan?! Het komt natuurlijk in mijn blonde hoofd niet op dat die gewoon in de garage kan staan omdat ie gekeurd moest worden. Dat hoor je na de grote schrik pas. Ik ben me dus 2 x op 1 ochtend half dood geschrokken, 2 x een half maakt toch een hele? Ik ben er gewoon nog hoor... Zo werkt het dus blijkbaar niet. 

Na de koffie naar het ziekenhuis. Dat op zich is al een flink stuk lopen voor haar. Het is ondertussen een heel dorp op zich aan het worden daar bij het Erasmus. Zonder een kaartje kom je niet eens waar je zijn moet. Maar het ging. De oncoloog was er al snel achter dat het niet zo heel goed ging. Het blijkt dat ze niet 6 x maar 10 x per dag kleine porties moet eten. Het is dus blijkbaar al lang bekend dat de meeste mensen na deze operatie niet zo heel goed kunnen eten, zeker geen normale porties in principe.

Ze moet van het idee af dat ze 3 maaltijden moet eten. Ze moet gewoon zeker 10 x per dag kleine porties eten. Ze had dat zelf heel anders in haar hoofd. Ook moet ze meer buiten gaan lopen. Ik heb ook eerlijk toegegeven dat wij haar daar een beetje in geremd hebben. Maar ook omdat ze zo weinig eet en zich dan zo beroerd voelt en zwak.

Het is een kwestie van anders gaan eten, meer bewegen, zeker met haar diabetes is dat eten erg nodig. Ook daarom voelt ze zich zo beroerd, ze zit steeds tegen een hypo aan, al zegt ze zelf van niet. Klaar mee, vroeger moesten wij naar haar luisteren, al deden we dat ook niet zo, nu moet ze maar naar ons luisteren. Want eigenwijs? Nee hoor, echt niet...

Ik naar Kimberley en Ben gebeld en Kim is direct op internet gaan zoeken naar gezonde kleine maaltijden en zo en heeft een schema voor haar gemaakt. Dan zegt ze gewoon "als ik geen trek heb dan heb ik geen trek". Ik zei tegen Kim dat ze haar dan maar moest zeggen dat ze maar trek moest maken! Dat zei ze tegen mij vroeger ook altijd als ik niet wilde eten.

We gaan haar maar een beetje achter haar broek zitten. Dat is voor haar eigen bestwil. Over 2 weken terug naar de oncoloog, dan kijken we hoe het dan met haar is. Als het aan ons ligt dan is ze een stuk verder dan dat ze vandaag is.

Qua lopen wilde ze al weer gelijk naar Bas of zo. Neehee, gewoon wandelen! Even een blokje om, géén boodschappen halen. Als ze dan over 2 weken weer gaat, moet er wel direct een beslissing worden genomen over de chemo. Dat wordt ook nog een heel traject. Elke maand 3 weken lang 1 dag per week chemo, dan een "weekje vrij" en dat 6 maanden lang.

Wel wordt er elke week bekeken of ze het wel aan kan. Ook mag ze ten allen tijden beslissen om er wel of niet mee door te gaan. Het is ook afwachten hoe ze er op reageert. Dat is niet te voorspellen. Hier is het dus ook weer afwachten. 

Thuis gekomen niet veel meer gedaan. Zo'n dag vliegt voorbij. En, alsof ze iedereen ongelijk wilde bewijzen, belde vanavond het kattenvrouwtje van het Mathernesserplein zelf. Ze is de hele week druk met van alles en veel van huis. Ook vaak met de een of andere kat naar de dierenarts e.d. Vandaar ook dat ik haar niet te pakken heb gekregen.

Ze wilde zelf ook al steeds bellen maar dan kwam het er maar niet van. Ze heeft de vermeende Sunshine niet meer gezien anders had ze zeker juist wel gebeld. Of hij zit te schuilen tot ze weg is voor hij gaat eten, kan ook. Ze vroeg of ik nog wat flyers had, ja die heb ik zeker nog wel.

Na wel bijna 2 uur aan de telefoon te hebben gezeten, ze zit echt vol met verhalen over katten, hebben we afgesproken dat ik die haar zaterdagavond rond 19 uur ga brengen. Ik zal ze netjes in mapjes doen, portie plakband erbij en ik zal wat voer meenemen dat ze kan gebruiken voor haar nachtelijke voederpartijen. Misschien ook een paar zakken brokjes halen of zo voor haar.

Ze weet de goede plekken om flyers te hangen of ze doet ze bij mensen in de bus die ook op zwerfkatten letten. Dat is effectiever dan wanneer ik ze rond ga brengen daar. Hartstikke lief natuurlijk! Wie weet helpt dat toch. Ik kan op dat gebied natuurlijk alle hulp gebruiken omdat ik verder voor mijn gevoel niet veel meer kan doen dan afwachten tot hij op de een of andere miraculeuze manier thuis gaat komen. Daar kijk ik nog altijd met smart naar uit. Dat blijft zo tot hij weer thuis is.

Nog een heerlijke rustige dag achter de rug. Mag ook wel na al die hectische weken die ik achter de rug heb. Ik ben dan ook gewoon niet vooruit te branden. Achteruit ook niet trouwens.

Ik heb nu, behalve 's morgens heel vroeg, de kattendame op allerlei verschillende tijdstippen gebeld maar ze neemt nog steeds niet op. Ik zal tussendoor af en toe nog een poging wagen maar na volgende week kan ik niet zomaar elke dag in de nacht op speurtocht gaan. Dus tja, áls ik haar al te pakken krijg, zal dat op vrije dagen moeten of na mijn avonddiensten. We zullen wel zien. Het zal nog niet de juiste tijd zijn. 

Wel ben ik vanmiddag gebeld door een hele aardige meneer van de Spaanse bocht. Hij had op Facebook een oproep gezien met foto's van een kat die steeds bij iemand in de tuinen kwam aan de Schiedamseweg en hij vond wel dat die kat op Sunshine leek. Hij zou me zo weer terug bellen, want hij was naar buiten gegaan naar een flyer voor mijn telefoonnummer. Als hij bij zijn computer kwam zou hij me weer bellen.

Hij had gezegd dat het ging om ene Roxanne en die naam ben ik gelijk gaan zoeken in combinatie met Schiedamseweg en ik vond de oproep direct, die hij bedoelde. Ik had het al gevonden voor hij me weer belde. De kat op de foto's had wel een zelfde koppie als Sunshine. Maar helaas was het hem weer eens niet. Deze had alleen witte teentjes.

Maar zo lief van die meneer. Ze hebben zelf een kat van 22 jaar en hij weet hoe zo'n beestje je maatje wordt, wist hij me te vertellen. Hij zei dat hij en zijn vrouw daar vaak op de dijk lopen en dan ook steeds zoeken naar Sunshine. Zijn vrouw zoekt allerlei gezocht en gevonden pagina's voor me af. Echt zo lief, dat doet je dan weer echt goed. Een prachtig mooie tegenhanger van al die rare telefoontjes.

Ik heb hem natuurlijk enorm bedankt voor de moeite die ze samen voor ons doen. Hij zei dat hij het een kleine moeite vond en dat ze zullen blijven zoeken voor ons. Zodra hij maar iets ziet gaat hij me weer bellen! Echt heel lief, daar ben ik zo dankbaar voor!

We blijven gewoon verder gaan en we gaan zeker verder met hopen dat dit snel voorbij zal zijn. Elke dag op voorhand bedanken voor zijn thuiskomst is ook een gewoonte geworden van me. Want ooit kan ik niet genoeg dankbaar zijn omdat hij dan thuis is. Dan heb ik vast wat dankbaarheid in de pocket, een voorraadje zeg maar. 

Mijn moeder had vandaag een erg slechte dag, zei ze zelf. Nou dan moet ie wel erg beroerd zijn als ze dat al toegeeft. Morgen naar de dokter in het ziekenhuis met haar en daar dan eens even goed doorvragen. Haar chirurg had ook nog gebeld en had haar verteld dat het soms wat maanden kan duren voor je er weer een beetje bovenop bent. Maar ik maak me het meest zorgen om het niet kunnen eten in combinatie met haar diabetes. Morgen daar maar eens even flink over doorvragen. 

Aurora en Moonlight hebben mijn luiheid overgenomen en liggen de hele dag al lui te zijn. Niet dat ze anders veel meer doen of zo hoor. Katten slapen van de 24 uur minstens 16 uur. Je zou er bijna mee willen ruilen. Het stukje bewustzijn wat wij als mens hebben zou ik er in elk geval niet voor op willen geven. Zeker niet nu ik wat dat betreft al zoveel wijzer ben geworden over hoe alles in elkaar steekt. Die wijsheid wil ik voor geen goud op de wereld kwijt. 

Het hengeltje heeft vandaag zijn diensten weer bewezen. Ze vond het nu praktisch helemaal niet meer eng dat ik daar vlak bij sta als ze aan het rennen is. 
Vanmiddag was ze me weer koppies aan het geven en opeens pakte ze met haar pootjes mijn been vast maar waar ik een paar dagen geleden gebeten zou zijn geweest, liet ze me nu direct en zonder wat te doen los. Ze keek me aan van "nou ja, dat was ik zo gewend hoor" en ging door met koppies geven.

Wat kan ik dan meer doen dan gewoon door gaan met aaien. Samen hebben ze nog wat gespeeld maar veel meer beweging heeft er niet in gezeten. Wel leuk is dat ze net zo met elkaar communiceren als Moonlight met Sunshine deed. Mijn andere katten deden dat nooit dus ik vraag me af waar dit aan ligt.

Sunshine en Moonlight gaven een soort kreuntjes naar elkaar toe, vooral als ze elkaar begroetten als ze uit een andere ruimte elkaar weer tegen kwamen. Ook tegen mij "kletsen" ze zo. Nu doet Aurora dit ook alsof ze nooit anders gedaan heeft. Een mooi compliment geeft ze me ook dat ze, zodra ik tegen haar praat, haar staartje gelijk omhoog doet. Ze vindt me wel aardig en ik haar ook.