Weer een heerlijk non-productief dagje achter de rug. Nou ja, ik heb wel wát gedaan natuurlijk. Ik heb gelezen, met mooie muziek op de achtergrond. Ik vind niets fijner dan dat. Vooral met de boeken die ik lees en herlees tot ze ooit uit elkaar zullen vallen omdat ik ze zo vaak op pak. Lekkere mok koffie erbij, beentjes onder mijn gat, en katten in de buurt. Ja, oké behalve Sunshine dan. Is zijn eigen schuld dat hij niet mee kon genieten vandaag. 

Het is de hele dag aan het gieten geweest dus tja, dan heeft hij vast ergens moeten schuilen. Hij had ook heerlijk hier naast me op de bank kunnen liggen, lekker droog en goed doorvoed. 

Ik weet nu dat de jongens in Spijkenisse gevonden zijn. Ik zie hem dáár toch niet echt heen lopen hoor. Ik heb wel wat collega's die in Spikecity wonen en ik zal aan hen vragen of ze een aantal flyers voor mij in winkelcentra willen hangen of in elk geval op plekken waar veel mensen komen. Gewoon om ook dat ondervangen te hebben. Of het wat op zal leveren lijkt mij een beetje ver gezocht. Maar ik wil het toch wel gedaan hebben. 

Het kattenvrouwtje krijg ik maar niet echt te pakken. Het is een 010 nummer en ze is er blijkbaar vaak niet. Morgen maar weer eens proberen. Ik ben alleen niet van plan vannacht ín mijn uppie en in die zeikregen te gaan rondrijden hoor. Het lijkt mij niet echt logisch dat welke kat dan ook van zijn schuilplek af zal komen. Dus dat zou volledig nutteloos worden, zo'n rondritje. Dan ga ik het ook niet doen. 

Ik vind het wel heerlijk hoor om in de regen te lopen. Zeker zoals nu, als het niet eens koud is. Dat heb ik dan ook heerlijk gedaan vandaag. Ik had wat kleine boodschapjes nodig en ben gelijk een flink stuk gaan lopen. Daar heb ik van genoten. Ik heb nog een speciale echt waterdichte regenjas vanuit mijn fietsperiode en die heb ik aangedaan. Een jas was niet eens nodig. Ik was dan ook niet doorweekt, alleen mijn haar was kledder. Daar is toch geen eer aan te behalen dus vond ik het helemaal prima. Het was zalig buiten. 

Mijn moeder voelde zich een klein beetje beter, zei ze toen ik haar vanmorgen belde. Kimberley was langs geweest en vond ook dat ze er ietsje beter uit zag. Ze is uiteraard veel afgevallen, dat krijg je als je niet eet. Ze is alleen nu wel zichzelf er toe aan aan het zetten om toch wat te nuttigen. Dat is voor haar met haar diabetes ook beter anders kan je het helemaal niet instellen meer. Ook daar voel je je rot van. Donderdag met haar naar de oncoloog en daar maar even verder vragen eerst. 

Ook met Aurora weer wat gewonnen vandaag. Ik merk steeds dat ze schrikt als ik boven haar uit steek zeg maar. Dus als ik sta of loop. Ik had alleen niet echt het idee dat ik daar iets aan kon doen, behalve wachten tot dat over is. Dat ze aan me gewend zou raken. Moonlight was al zijn nieuwe hengels zat en wilde met een oudere versie spelen. Aangezien al de veertjes die daar aan horen, binnen een halve dag van zo'n hengel gesloopt zijn, heb ik er een paar met linten aangevuld. Dat kan ook een beetje als een vogel vliegen.

Aurora was er als de kippen bij, gewéldig vond het! Alleen dat lange mens stond er wel heel vaak hoog boven uit te steken. Dan schrok ze wel even, maar het gevlieg en gespartel van de linten aan het hengeltje wonnen het elke keer weer. Moonlight vindt het niet leuk dan, dat zij ook speelt en gaat verongelijkt gewoon liggen. Midden op de vloer. Af en toe een poot uitstekend als ik de linten over zijn hoofd laat bengelen. Zij sprong als een witte hinde achter de linten aan. Elke keer weer schrikkend als ze naar mij keek.

Maar ja, ik heb dat effect ook op mezelf als ik langs een spiegel loop dus ik vond dat best te begrijpen. Ik zit alleen aan die hengel vast, daar kan ik ook niets aan doen. Na een paar minuten rennen en vliegen vond ze het niet meer zo angstig. Ik weet het, ik ben ook aan mijn hoofd gewend geraakt. Ze bleef gewoon proberen de linten te vangen, ze kreeg wel door dat ik daar bij nodig ben, wil er sowieso beweging in de linten komen. 

Later bleek dat dit ook effect had voor de rest van de dag. Ik mocht zelfs een keer vlak langs haar lopen en ze bleef gewoon zitten en keek me met haar lieve blauwe oogjes helder aan. Ze trok geen `ik krijg een klap` gezichtje en ze dook niet snel onder de tafel zoals anders. Dat ik daar niet eerder aan gedacht heb zeg! Die hengel was dus dé oplossing voor deze angst van haar.Misschien had ze dan toch ook niet gedurfd, eerder in het verhaal. Het gaat eigenlijk gewoon goed zoals het gaat. Alles in haar eigen tempo. 

En als hoogtepunt heb ik haar een aai mogen geven toen ze in het bovenste mandje lag! Al schrok ze daar toch wel weer een beetje van. Ik heb haar ook direct met rust gelaten. Ik dacht, verwerk dat maar eerst even. Dat gaan we namelijk vaker doen bij je. Ik begin er ook langzaam achter te komen dat écht geduld ook écht beloond wordt! Dus blijf ik gewoon écht geduldig wachten tot Sunshine weer thuis is. Dat moet gewoon beloond worden!

Vakantie, of in mijn geval gewoon thuis blijven zonder dat je je tussendoor naar je werk moet haasten. Toch heeft dat zo zijn voordelen. Ik merk aan Aurora dat het haar op de een of andere manier goed doet. Drie dagen lang, met korte periodes even weg ertussen, heb ik op haar lip gezeten en dat lijkt wat vruchtjes af te werpen. Bovendien kan je dan wat meer op haar letten en zo ook wat meer zien van haar gedrag. 

Ik ben niet meer gebeten of gekrabbeld, al dagen niet meer. Ze blijft bangig maar ze begint heel langzaam te leren dat ik haar geen kwaad doe. Kopjes geven doet ze graag. En dan zo, dat ik haar over haar rug aai en haar staart door mijn vingers laat glijden. Net zoals ik ook altijd bij Sunshine en Moonlight doe.Die twee hebben allebei zo'n enorme staart, dat heb ik nog bij maar weinig katten gezien. Een opvallend detail ook om naar te kijken voor diegenen die naar hem uitkijken.

Maar om op Aurora terug te komen; ze vindt het maar eng als ik haar koppie wil aaien. Daar waar ik eerst dacht dat ze een "lelijk gezicht" trekt, dan fronst ze, krijgt rimpeltjes in haar voorhoofd en knijpt haar oogjes een beetje toe, om aan te vallen, blijkt nu, na dit een paar dagen goed te hebben geobserveerd, alleen maar een teken van haar angst te zijn. En ja, dan mept(e) ze maar vast. Misschien heeft ze ooit ergens gehoord dat de aanval de beste verdediging is. Helaas voor haar, werkt dat zeker niet altijd of in elk geval niet in alle gevallen. 

Nu de laatste paar dagen, misschien een combinatie van mijn langere thuis zijn én de medicatie die zij 90% van de tijd binnen krijgt, trekt ze nog steeds zo'n koppie maar weet zich te beheersen en staat dan een soort van op de klap te wachten. Ze heeft alleen gemerkt dat ze die van mij niet krijgt en als die klap niet volgt, gaat ze voorzichtig door met koppies geven. De aanval blijft uit nu.

Ze schiet nog steeds weg hoor als ik langs haar moet, maar toch, een heel enkel keertje blijft ze toch zitten of gaat gelijk weer terug naar waar ze zat. Vanmiddag ging ze zelfs gewoon door met spelen toen ik naar de keuken liep. Allemaal kleine stapjes vooruit. 
Alleen bij me komen liggen durft ze echt nog niet. Wel kan je merken dat ze het echt ontzettend graag zou willen.

Ze spint zich nu, zonder aan te vallen, een ongeluk tijdens het kopjes geven. Daarna wil ze wel bij me op de bank, ziet er toch maar van af en gaat dan zo dichtbij mogelijk liggen. Meestal net onder de tafel, zodat ze, al melk trappend op het kleed, naar me kan kijken.

Vanmiddag ging ze, al was het maar héél even, op mijn voet liggen. Ze schrok zowat van haar eigen heldendaad en ging toen maar gauw weer onder de tafel. Ze stak haar pootjes naar me uit maar toen ik mijn hand uit stak, schrok ze toch weer. Ook dit maar weer langzaam laten wennen voor haar. Wie weet waar we deze week nog komen zo. 
Moonlight loopt vandaag weer te zoeken. Misschien heeft hij last van opeens zijn broer missen? Ik weet dat het mij ook steeds overvalt. 

De kattendame heb ik nog niet gesproken. Morgen weer een dag. Ik ben alleen maar deze week vrij voor nachtelijke avonturen natuurlijk dus het moet er dan wel van komen. Ook al denk ik niet echt dat het Sunshine is die ze gezien heeft. Ik moet het proberen. Spreek ik haar niet dan ga ik zelf wel een beetje rond rijden in de nacht in die richting. Ik moet op dat gebied wel alles geprobeerd hebben.

Ook kwam Sue met een ingeving. Ze vroeg of ik wist waar stichting Zwerfkatten Sunshine en Moonlight gevonden had. Tja, dat weet ik dus eigenlijk niet. Of het mogelijk is dat hij daarheen gegaan is? Bovendien hoeft dat echt niet hier vlakbij te zijn. Zouden ze zo'n instinct hebben? Ze zijn met 3 of 4 weken van straat geplukt, dat weet ik wel. Maar of ze dan weten waar ze geboren zijn?

Ik heb geen flauw idee. Maar dat had ik sowieso al niet dus misschien is het een optie om dit morgen eens uit te zoeken. Als ze dat daar nog weten tenminste. Ik kan altijd even bellen. Mochten ze het daar nog weten, kan ik er altijd eens gaan kijken en op zijn minst in die buurt hier en daar een flyer ophangen. Je weet het maar nooit!

Terwijl ik zit te typen probeert Moonlight opeens onder het scherm hier te gaan liggen, net achter het toetsenbord. Ja, grote gozer, dat kon wel toen je nog een kitten was maar daar pas je nu met je grote tijgerlijf toch echt niet meer hoor... Hij is nogal erg aanhankelijk de laatste dagen. Dat zal toch wel met dat missen te maken hebben, heb ik zo'n gevoel van.

Wel spelen die twee nu erg leuk met elkaar. Soms eindigt dat dan opeens in een paar meppen maar over het algemeen spelen ze leuk. Dat vind ik heerlijk om naar te kijken. 
Wat ook enorm grappig is, die grote vent van een Moonlight ligt altijd heerlijk, diep ademend te slapen. Maar die kleine fijne Aurora klinkt als een bootwerker! Wat kan ze snurken zeg! Jeetje, ik zat me eerst af te vragen wat ik hoorde een paar dagen geleden, maar dat bleek zij dus te zijn.

In zeer diepe slaap zaagt ze een heel tropisch hardhout bos om. Ze lijkt op de foto's best een flinke meid maar echt, het komt door dat witte, dat maakt toch echt dikker op de foto. Dat grapje had ik al tegen Petra gemaakt maar die dacht dat ik haar in de maling nam. Tot ze het gisteren zelf zag. Ze is echt heel fijntjes, zo loopt ze ook, zij trippelt echt door het leven. Dat past helemaal niet bij dat zeebonken geluid dat ze maakt. 

Toen ik van de week de tijd had, heb ik uitgebreid zitten kijken naar "50 kattenfeiten" die Simone me gestuurd had. Niets over snurken gevonden Maar daar las ik wel in dat katten zo'n 48 km per uur kunnen rennen. Ik vond het opeens niet meer zo gek dat ik Sunshine niet heb kunnen bijhouden toen hij hier de straat uit vloog. Zo hard kan ik echt niet hoor! Ik hoop dat hij nog harder loopt als hij een keer besluit naar huis te komen.