Het nadeel van zo'n hele dag luieren is dat je de nacht er op absoluut niet kunt slapen... Halve nacht wakker gelegen en aangezien ik een avonddienstje heb, kom ik dan ook even niet uit dit ritme, ben ik bang.

Er zijn ergere dingen, komt wel goed. Het komt misschien juist wel goed uit aangezien er nachtelijke avonturen op me wachten in mijn vakantie weekje. Ik ben in elk geval niet vergeten de dokter te bellen vandaag.

De assistente vond het gek dat ik toch een afspraak wilde omdat ze zelden zulke goed bloeduitslagen had gezien, zei ze. Ja dus? Ik heb alleen een vitamine D gebrek, volgens het lab. Altijd nog beter dan een spraakgebrek, dacht ik zo. Nou dáár heb ik in elk geval geen last van. Dat wordt gewoon verplicht zonnebaden, probleem opgelost.

Vandaag zaten ze al helemaal vol en ik mag morgenmiddag komen opdraven. Alleen kom ik dan wel bij de vrouwelijke huisarts, of ik dat erg vond? Nee hoor... Alhoewel, zoals al mijn medewerkers op het KCC wel weten, als je in gesprek bent, moet je de andere partij laten horen dat je luistert naar wat ze zeggen.

Dat kan door af en toe bevestigend te antwoorden of een geluid te maken van instemming. Zij brengt dat naar een ander level door bij elke halve zin die je zegt, tussendoor te reageren met "hm hm, hm hm". Vorige keer had ik haar bijna toegeschreeuwd "stop daar mee!!!" Ik zit me nu al af te vragen of ik haar niet moet adviseren dat empathisch mee luisterend geluidje tot een minimum te beperken.

Gewoon omdat ik vast niet de enige ben die er licht agressief van wordt... Kijk aan de telefoon is het nodig, maar ook niet in die mate, maar zo face to face is het zo onnodig dit elke paar woorden te doen. Ik vergeet dan altijd wat ik wilde zeggen. Nou ja, we zullen wel zien. 

Vanmorgen vroeg waren de cits heerlijk aan het spelen samen. Achter elkaar aan rennen en elkaar om hoekjes uit je vacht laten schrikken. Hilarisch om naar te kijken. Ja, ik was toch wakker. Gelukkig heb ik wel een paar uurtjes geslapen en werd ik bij half tien wakker.

Toen hadden ze toch wel trek en werd mijn gang naar de keuken door 2 paar oogjes gevolgd en kwamen ze tegen mijn benen schooien toen ik hun ontbijtje in de bakjes deed. Aurora was wel erg aanhankelijk en ik zat nog steeds met dat pipetje tegen oormijt in mijn haar (gatsie!), ik bedoel dat ik haar die nog steeds niet had toegediend omdat ik voelde dat die tijd nog niet rijp was om haar tussen haar haartjes te zitten rommelen met een knijpding waar spul uit komt.

Nu dacht ik echter dat ik wel een poging kon wagen. Het is dus gelukt! Woehoe! Alleen sijpelde er wel een klein beetje over haar vacht, daar kon ik niets tegen doen. Ze schrok er wel een beetje van en liep weg bij het eten. Ze kwam toch redelijk snel weer terug om verder te eten.

Af en toe met toegeknepen argwanende ogen naar mij kijkend of ik nu wel gewoon even op afstand bleef. Ze zit het plekje op haar rug nu steeds te wassen en kijkt dan weer naar mij met van die toegeknepen oogjes. Ik weet niet of dat wel goed is, maar aan de andere kant, dan krijgt ze het toch volledig binnen.

Later heb ik alsnog kopjes gekregen dus echt van de kaart is ze er niet van. Ook heb ik al 2 dagen kunnen constateren dat zij de medicijnen op heeft. Ook niet verkeerd. Volgens mij zit er iets in dat ze aantrekt, qua smaak of zo.

Moonlight sprong namelijk het aanrecht op en likte aan de lepeltjes die ik gebruik om het pilletje te crushen. Oké, ook goed. Ze heeft het in elk geval binnen en ook de medicijnen tegen oormijt. Prima geregeld allemaal. Moet ik alleen Moonlight nog even ontwormen van de week. Ook dat komt goed, ik moet hem alleen eerst wegen en dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Moonlight houdt niet van opgetild worden, behalve als hij dat zelf aan geeft.

Ach, dat pilletje ligt hier goed, dat krijg ik nog wel bij hem binnen in de juiste dosering. 
Moeder weer gebeld, klonk redelijk en zegt ook dat ze zich, al is het maar een klein beetje, toch wat beter voelt. Kijk, dat moeten we hebben. Het hoeft niet veel te zijn, als het maar niet op hetzelfde niveau blijft hangen.

Ze had zin om zich straks, na haar rustuurtje, even lekker aan te kleden. Prima toch? Dan moet je dat gewoon doen. Iets makkelijks waar je ook even lekker mee op bed kan liggen als dat nodig is. Komt goed.

Goed gevoel over Sunshine op de een of andere manier, ook prettig. Of hij het nou wel of niet is daar bij het Mathernesserplein, er zit weer wat schot in de zaak. Ook zie ik weer regelmatig verhalen voorbij komen van katten die thuiskomen bij hun baasje. Ook hier gaat dat een keer gebeuren en komt dit steeds dichterbij. Het gaat weer de goede kant op allemaal. Niet rot bedoeld maar dat werd hoog tijd!

Volgens mij heb ik de meest luie dag van de afgelopen maanden beleefd vandaag. Echt praktisch helemaal niets gedaan. Op de een of andere manier viel ik steeds in slaap. Ik zal het nodig gehad hebben want de afgelopen nacht heb ik bijna geen oog dicht gedaan.

Weer die krampen of zenuwpijnen, dit keer alleen mijn rechterbeen. Wat een ellende zeg! Dus misschien is een dagje als vandaag niet eens overbodige luxe. Ik slaap al weken slecht natuurlijk, al helemaal sinds Sunshine weg is.

Toch bleef ik de hele dag zo'n opgejaagd gevoel houden, alsof ik iets vergeten was. Kom ik er om 12 uur achter dat ik de dokter had moeten bellen tussen 8 en 10... Oh ja, dat was het... Morgen nieuwe poging! 

Eventjes mijn moeder gebeld, dagelijkse kost geworden als ze me niet voor is. Ze vertelde me dat ze zich eventjes behoorlijk beroerd gevoeld had en dat ze toen maar is gaan liggen. Ja, lijkt mij ook. Kimberley was al bij haar langs geweest en op het moment dat ik belde had ze ook visite. Ik laat haar dus maar verder met rust vandaag.

De bijvoeding van Nutricia vindt ze wel te pruimen dus dan krijgt ze in elk geval voeding binnen. Als ze maar iets binnen krijgt om op krachten te komen. Ik vond wel dat ze wat krachtiger klonk dan gisteren maar ja, toch weer beroerd gevoeld. Nog niet echt wat zinnigs over te zeggen. Volgende week dat bezoek aan de oncoloog maar even afwachten wat dat betreft. Mij lijkt het niet logisch een chemokuur te ondergaan als je nog zo zwak bent maar dat horen we dan wel weer. 

De cits moeten gedacht hebben, moeders lui, wij lui. Ook zij hebben de hele dag liggen luieren. Aurora is er net even uit geweest, die lag de hele dag in haar krabpaalhokje. Ze heeft even wat gegeten en nu ligt Moonlight in het bovenste bakje, zij ging hem even begroeten, neus aan neus met een kreuntje van allebei, en ging weer in het bakje er onder. Luilakkies!

De afgelopen paar dagen nog geen aanval of krabbel gehad dus we gaan de goeie kant op. Ik blijf wel op mijn hoede maar toch iets minder. Ook heb ik een strategie voor als ze me bij de bank kopjes komt geven. Ik trek gewoon mijn benen op de bank, kan ze ze niet aanvallen ook. Simpel zat. 

Ik wilde vanmiddag al wat schrijven maar, door de zware aanval van luiheid, kwam ik er niet toe. Gelukkig maar anders had ik het volgende niet kunnen schrijven, al had dat dan natuurlijk morgen wel gekomen. 

Rond een uur of zeven werd ik gebeld, de call werd direct weggeschakeld maar het nummer was wel te zien. Terwijl ik mijn voicemail beluisterde, waar ik eigenlijk niets in kon horen, belde het zelfde nummer weer. Weer een voicemail van een dame die zei over Sunhine te bellen en of ik haar terug wilde bellen.

Direct gedaan natuurlijk. Petra, ze klonk gek genoeg precies als jij! De dame vertelde dat zij altijd zwerfkatten eten gaat geven 's nachts in de buurt van het Mathernesserplein. Ze had de posters van Sunshine zien hangen, al een tijd geleden en ze zag een paar nachten geleden een kat, bij het begin van de Mathernesserlaan, die het wel eens zou kunnen zijn.

Afgelopen nacht zag ze hem ook weer, hij was erg schuw en vloog weg toen ze hem benaderde maar hij lijkt er wel erg op. Terwijl zij haar verhaal deed moest ik opeens denken aan het telefoontje van een paar weken geleden, ook een dame, die zei dat hij daar ergens in de buurt liep. Ik weet nog dat ik dat toen te ver weg vond, de brug over ook en ik ben daar niet gaan zoeken. Maar nu is het dus de 2e x dat er een kat als Sunshine gespot wordt daar. De dame die ik nu aan de telefoon had, heeft een schat aan kennis wat katten betreft, bleek uit al haar verhalen en heeft al menig weglopertje terug bij de baasjes gebracht. 

Ze gaat nu proberen om daar elke nacht naar toe te gaan, om zo te proberen een vast stekkie voor hem te maken waar hij wat kan eten en waar hij dan misschien wel voor vast naar toe komt 's nachts.

Ze weet dat ik volgende week vakantie heb en dan ga ik met haar afspreken om ook in de nacht daar te komen kijken. Zij ging het voorwerk doen, zei ze. Echt een lieverd! Ze heeft zelf 17 katten thuis, maar ze had er ooit 43 en dat werd toch echt te gek zei ze. Ja duh!

Op zich heeft ze er een gevoel bij zei ze, wat Sunshine betreft. Nou ja, laten we hopen dat ze gelijk heeft. Want als ik er even over nadenk, als hij bij de Essenburghsingel-tuintjes kan zitten, dan hoeft hij maar de Allard Piersonstraat uit te lopen en zit hij binnen een paar minuutjes op het Mathernesserplein!

Toch maar goed geweest dat ik ook daar flyers ben gaan hangen. Of het Sunshine is of niet, moet nog blijken natuurlijk. Maar je weet maar nooit. In elk geval zag hij er zeker niet ongelukkig uit. Hij is vliegensvlug maar wel aan de superslanke kant, zodat je kan zien dat hij al een tijdje buiten moet zijn, wist ze me nog te vertellen.

Het leek haar ook een jonge kat, dat klopt ook al natuurlijk. Hij heeft net in zijn uppie zijn 1e verjaardag lopen vieren, vertelde ik haar. Maar goed, het gaf me om wat voor reden dan ook, toch een goed gevoel. Volgende week heeft weer een aantal nachtelijke avonturen in petto voor mij. Spannend!!!

In plaats naar mijn werk ga ik zo richting Rotterdam Zuid, gezellig even tuinen bij Patricia met nog een aantal dames. Goeie ruil vond ik dat wel. Alleen ben ik al de hele dag zo suf als een konijn en heb ik gewoon zelfs even op de bank gelegen. Ontbeten heb ik op het balkon, heerlijk. Het was zelfs even windstil terwijl ik daar meestal weggewaaid word. 

De cits zijn ook suffig vandaag. Aurora ligt al het grootste deel van de dag boven ergens. Moonlight ligt, terwijl ik dit typ, naar zijn etensbakjes te staren omdat zich daar een vliegje bevindt. Voor de rest van de dag heeft hij onder de bank gelegen, languit. 

Gisteren vanuit mijn werk thuis gekomen, deed Aurora weer heel angstig. Alsof, als ik langer weg ben, mijn karakter veranderd kan zijn of zo. Ze kwam niet eens bij me in de buurt. Nu was ik moe genoeg om me daar niets van aan te trekken en ben gewoon gaan slapen nadat ik de dame en heer van verse natjes en droogjes had voorzien. Ook vanmorgen was ze nog behoorlijk afstandelijk. Ze kwam wel even het balkon op maar ook daar was ze snel weer weg. Ik heb maar 1 kopje van haar gehad vandaag en dat was het wel. Zelfs nu hoor of zie ik haar niet en ik ga toch echt zo weg. 

Ook haar heb ik naar boven toegeroepen dat ze toch echt gezelschapsdieren zijn met nadruk op gezelschap. Net als bij Sunshine en Moonlight heeft dit blijkbaar geen effect.
Deze ochtend hoorde ik opeens een herrie die ik al een tijdlang niet meer gehoord had. Het tunnelspelletje met lichtgevende bal, die dus gaat knipperen met een rood lichtje als je er een tik tegen geeft, is ontdekt door Aurora.

De jongens hebben er al maanden niet meer mee gespeeld. Ik verstop er altijd snoepjes in als ik weg ga. Die moeten ze er dan uit vissen. Maar voor haar is het nieuw natuurlijk. Ze was vrij fanatiek in het meppen van de bal! Leuk om te zien. Zo meteen als ik weg ga, verstop ik ook weer snoepjes. Op allerlei plekjes. Meestal is alles wel op als ik thuis kom. Het houdt ze in elk geval bezig. 

Vandaag heb ik wel een keer kunnen zien dat het dit keer Moonlight was die het bakje mét medicijnen heeft leeg gegeten. Ach ja, het is niet anders. Ze eten namelijk wanneer ze dit zelf willen en niet wanneer ik het neer zet en dat maakt het allemaal vrij oncontroleerbaar.

Nog heel eventjes met mijn moeder gebeld ook. Trots vertelde ze me dat ze een boterham met een eitje had gegeten en dit binnen heeft gehouden. Daar ben ik natuurlijk wel blij mee, dan kan ze een beetje aansterken. Ze ging weer even liggen want alleen al op zijn is vermoeiend voor haar. Hopelijk wordt ze snel wat sterker als ze eten binnen blijft houden.

Twee augustus, gelukkig ben ik dan vrij, moet ze naar de oncoloog. Dan gaan we de chemo bespreken. Zegt ze, anders ga ik wel met Vervoer op Maat hoor.... Nou, écht niet! Als ik niet vrij was geweest, hadden we wel een andere oplossing gezocht. Als ze dan thuis zou komen dan kan ze 2 weken bij komen. Gaan we niet doen natuurlijk. 

Ik ga er maar van uit dat Sunshine momenteel loopt te genieten buiten en dat hij aan drinken kan komen als hij dorst heeft. Het zeker te weten zou me een stuk beter laten voelen maar het is nog steeds niet anders. Ik zal het er mee moeten doen. Toch blijf ik uitzien naar zijn veilige thuiskomst. Ik bedank er het Universum elke dag vast voor.

Wisseling in diensten, betekent wisseling in tijdstip van mijn schrijverijtjes. Alleen heb ik dan uiteraard heel weinig te vertellen omdat er alleen een nachtje slapen tussen zit. Zo interessant is het niet om te vertellen dat ik het pakje van Zoo plus heb binnen gekregen. Tenzij je precies per sé wil weten wat erin zit en ik dat gewoon niet vertel... 

Verder net even mijn "administratie" gedaan, ik ben natuurlijk wel een eenmansbedrijfje op zich. Ik ben er zo mee klaar. 
Het is een lekker temperatuurtje zo, dat mag van mij precies zo blijven, alleen mét zon erbij in plaats van bewolking. 's Nachts misschien nog een beetje regen toevoegen, zodat ik niet elke keer mijn planten water hoef te geven. Ideaal! 

Moeder net even gebeld. Haar eten heeft ze gisteren binnen gehouden, inclusief frikandel speciaal. Goed zo. Straks komen ze de bijzonder moeilijk te bestellen doos bijvoeding brengen. Dan heeft ze in elk geval dat binnen als de rest niet lukt. Ze had haar medicijnen opgeruimd en was daar al vrij uitgeput van.

Ze vindt het moeilijk dat ze echt helemaal niets kan en wil dan toch steeds iets proberen. Heb haar gezegd dat ze dat gewoon eventjes niet mag doen. Moet ik nodig zeggen. Ik weet nog dat ik net geopereerd was en al rijdend op mijn stoel, de boel ging stoffen... Dus ik zal er het zwijgen maar toe doen. Ze ging weer even rusten maar ook het liggen doet haar ondertussen zeer. Ik begrijp veel te goed wat ze bedoelt. Ik ben ook maanden aan de bank gekluisterd geweest en dan gaat er juist nog veel meer pijn doen dan alleen je operatie wond. Vervelende bijkomstigheid! 

Sunshine zit maar in mijn hoofd, vandaag erger dan anders zelfs. Dat niet weten waar hij zit, niet weten wat je nog meer kan doen, dat hakt er wel in. Je wordt er best moedeloos van en het laatste wat ik wil is hem opgeven. Dat nooit! Volgende week, als ik vrij ben, maar eens kijken of ik wat aan dat gevoel kan doen door me op het opnieuw flyeren en zoeken te storten! Voor nu staat alles gewoon op een erg laag pitje en dat zit me ook niet lekker alleen weet ik niet wat ik nog kan doen. Wel net nog de pagina's van Amivedi en zo af zitten struinen. Hij zat er niet bij in elk geval. 

Ada is vandaag jarig, dus om haar te feliciteren én te bedanken voor al haar hulp even een fotootje in elkaar geknutseld en op haar pagina gezet. Ook Ada, en nog meer mensen hoor, weet niet van opgeven wat Sunshine betreft. Dat betekent heel veel voor me, daar kan je iedereen gewoon niet genoeg voor bedanken. Dus bij deze aan iedereen die me hier doorheen helpt, of dat nou met zoeken, of flyeren of door jullie commentaartjes onder mijn verhalen; ontzettend bedankt allemaal!

Moonlight zit nog steeds zo grappig om zijn hengeltjes te bedelen. Alleen komt Aurora dan ook altijd gelijk aan, zij wil ook mee spelen en dan gaat hij weer weg. Hij blijft erg voorzichtig bij haar in de buurt. Ik vraag me dan ook af wat er gebeurt als ik er niet bij ben. Maar ja, kom daar maar eens achter. 

Je merkt ook dat ze zo graag goed geaaid wil worden, springt ook naast me op de bank en is dan wel gelijk weer weg, zodra ik me naar haar toe draai. Alsof ze zelf ook het diepe spinnen, waarna ze altijd aanvalt, probeert te vermijden. Ze lag net zo heerlijk lang uit, vlak bij me, maar als ik probeer haar dan te aaien, krijg ik toch een tik. Wel doet ze dit nu vrij beheerst en niet uit pure angst. Meer voorzichtigheid.

Dit terwijl ze eigenlijk niets liever wil dan een aai, blijft ook zij op haar hoede. Toch heb ik goede hoop dat dit met tijd zal slijten en dat ze uiteindelijk gewoon weet dat ze van mij niets te vrezen heeft. 

Als ik dit zo over lees dan zie ik dat ik in 1 ding ontzettend goed moet worden en dat is in het hebben van geduld. Nooit echt mijn sterke kant geweest, daarom waarschijnlijk ook deze flink moeilijke lessen? En bedankt! 

Ik ga maar even douchen, voor ik het weet is het weer tijd om naar mijn werk te gaan. Nog even een paar uurtjes helemaal lekker niets doen. Misschien heb ik dan morgen meer te vertellen.

Een rustig dagje gehad vandaag, in verhouding met anders. Niet gezocht naar Sunshine, niet geflyerd. Wel ga ik dat binnenkort weer even intensief doen. Dan kan iedereen zien dat ik het niet opgeef in elk geval en dat ik hem nog steeds heel erg graag wil vinden. Volgende week ben ik namelijk een weekje vrij en dan zit ik wat ruimer in mijn tijd. Dat geeft iets meer rust en vrijheid, al is dat maar voor een weekje.

Hopelijk wordt hij toch eens een keer gezien door iemand, echt gezien. Dan heb je tenminste ergens waar je ook echt kan gaan zoeken. Dat zinloos rondlopen word ik ondertussen een beetje allergisch voor. In mijn hoofd ben ik er wel continue mee bezig, dat kan ik gewoon niet uit zetten. 

Vanmorgen werd ik voor mijn doen erg laat wakker, na negenen. Dus werd het toch nog een klein beetje haasten en liep mijn planning toch nog een klein beetje in de war. Al ga ik daar ondertussen ook aan wennen. 

Met mijn moeder vind ik het niet zo heel goed gaan. Die misselijkheid en geen eten binnen kunnen houden is niet zo goed voor haar. Zeker niet omdat ze ook nog eens diabetes heeft. Ze moet nu bijvoeding en daar is blijkbaar nog niet zo gemakkelijk aan te komen. Na heel veel heen en weer gebel en faxen van een vergunning van dat spul kan ze het eindelijk morgen gaan halen. Bizar hoor! 

Kimberley heeft iets wat er op lijkt voor haar mee genomen én ook een frikandel speciaal voor haar gehaald omdat ze dat zo lekker vindt opeens. Naar ik heb gehoord is die wel binnen gebleven vandaag. Ze is ondertussen ook kilo's kwijt, dat vindt ze dan ook het enige voordeel van het hele gebeuren. Weer een typisch vrouwending haha. Kon 't wel snappen.

Ik heb haar kleding allemaal weg geruimd en de keuken en t halletje en slaapkamer gedweild. We hebben koffie gedronken en toen is ze weer gaan liggen, even rusten en zijn wij weer weg gegaan. Ben zou vanavond kippensoep maken, vindt ze ook lekker. Hopelijk gaat ze zich snel wat beter voelen. De dokter had wel gezegd dat dat zeker 4 tot 6 weken kan duren nog. Zoals met alles zal de tijd het leren. 

Vrij rustig op het kattengebied hier thuis. Ik blijf op mijn hoede, ik heb haar Moonlight in elk geval niet meer aan zien vallen. Het lijkt er alleen wel op dat we het beiden vermijden om haar flink te laten spinnen. In het begin van de avond kwam ze ook weer kopjes geven en viel ze me zelfs zonder te spinnen weer even aan. Alleen niet zo fanatiek en zonder nagels kreeg ik een tik op mijn teen. Weer rustig gezegd dat ik dat bijzonder onvriendelijk van haar vind...

Het eten wordt opgegeten, alleen heb ik géén idee wie van de 2 nou toch de medicijnen binnen krijgt. Op zich merk ik dan ook bij geen van beiden enige verandering op, terwijl toch op zijn minst 1 van hen het binnen moet krijgen. Ook hier haal ik mijn schouders maar bij op. 

Ik maakte gisteren een foto van haar met mijn tablet, ze lag voor het open raam en mijn gsm was weer eens ergens anders. Toen zag ik, omdat ik die foto ging bekijken, dat er eigenlijk nog een hoop foto's op stonden. Van Sammy in zijn laatste dagen, die vorig jaar omstreeks deze tijd gewoon nog in leven was. Van mijn prachtige, in volle knop staande orchideeën, die nu volledig gesloopt zijn door de 2 kittens die vanaf september bij me kwamen wonen en die, ondanks hun gehavende uiterlijk, toch nog een klein beetje in bloei staan. Een paar van hen dan, de rest heeft het geloof ik een beetje opgegeven.

Ook van de kittens toen ze er net waren. De ontzettend bange Moonlight kwam alleen maar eten als ik het bakje vlakbij het mandje zette waar hij onder schuilde zodra ik rond liep. Sunshine was toen al de macho van de twee. Die was wel bang in het begin maar niet zo heel bang. Die kwam me wel opzoeken. Geen echt goede kwaliteit foto's, vandaar dat ik ze misschien vergeten ben?

Morgen weer werken, maar dan ben ik over een week lekker een week vrij. Dan kan ik echt even tijd gaan stoppen in Sunshine en mijn zoektocht naar waar hij uithangt. Daar ben ik wel aan toe en ik hoop dat het wat op zal leveren!