Het zou zo maar kunnen Ria!

 Kat lift van Tilburg naar Rotterdam Een kat is meegelift met een automobilist van Tilburg naar Rotterdam. Het dier zat bijna 80 kilometer lang onder de motorkap, maar heeft wonder boven wonder niets aan zijn avontuur overgehouden. ,,Hij zit alleen onder de smurrie.''

Op mijn Facebook pagina krijg ik regelmatig zulke stukjes gestuurd door vrienden en bekenden. Dat geeft me hoop en vertrouwen op een goede afloop! Zo lief van al die mensen die dan aan ons denken!

Echt ver gelopen of lang gelopen heb ik vandaag niet. Wel ben ik bij die volkstuintjes bij de Essenburgsingel geweest. Al ben ik er niet van overtuigd dat hij daar helemaal zit, je wéét het maar nooit! Ik heb daar flyers in de buurt geplakt en bij iemand in de bus gedaan. Die schijnt volgens Kimberley vlak naast de Pluktuin te wonen, wat met een groot bord staat aangegeven maar ik heb die hele Pluktuin niet gezien... Hoe bedoel je kippig? Maar goed, ook daar is er de mogelijkheid om het door te geven móchten ze hem wel daar zien. 

Gisteren is Aurora dus bijna heel de dag onder de bank vandaan geweest. Ze kwam zelfs even heeeel voorzichtig, verscholen achter de grote krabpaal, kijken wat ik in de keuken aan het doen was. Ook vanmorgen was ze steeds onder de bank vandaan. 
Aurora ligt nu weer best bangig onder de bank. Ik ben net thuis van mijn moeder en vraag me af of de 2 kattekwaadjes een aanvaring met elkaar gehad hebben of dat er iets anders is gebeurd. 

Deze ochtend was dat wel anders! Ik mocht haar weer aaien en wat kan ze genieten als ze onder haar kinnetje wordt gekriebeld. Heerlijk vindt ze dat, niet al te lang maar goed. Ook vandaag ging ze weer helemaal op haar rug om maar kopjes in mijn hand te kunnen geven in de beperkte ruimte die er onder de bank nou eenmaal is. Ze begon zelfs helemaal te spinnen! Alleen wist ze met zoveel affectie niet echt om te gaan want ze beet me opeens in mijn hand. Niet door hoor maar ja, wel scherpe tandjes deze dame.

De kat van Kimberley doet dat ook, ook die is niet echt opgevoed, dan kunnen ze zo reageren maar ze bedoelen het niet kwaad. Want het is echt wel een grote lieverd hoor. Een grote bange lieverd, maar dat gaat hopelijk toch ooit een keer veranderen. 

Vanmorgen ook best een grote beslissing genomen, ik heb de deur naar de gang open gezet want daar zit ze steeds voor te staren om te kunnen zien wat daar achter zit. Al helemaal nu Moonlight ook steeds die kant weer op mocht. Ik heb het zijkamertje, wat mijn walk-in-closet is, dicht gedaan. Ik heb geen trek in wit behaarde kledij en bovendien zit het daar vol met verstopplekjes waar ik niet zo snel bij zou kunnen.

Moonlight is het daar niet mee eens want die zit continue voor die deur te zeuren en hij is best luidruchtig als hij wat wil. Hij ligt er zo graag voor het raam. Jammer dan joh, ramen zat waar je voor kunt liggen hier, daar zal je het mee moeten doen. Alleen moet ik weer Cirque du Soleil stunts uithalen om er zowel binnen als weer naar buiten te komen. So be it dan maar even. 

Moonlight zijn bak weer gewoon in de badkamer gezet, waar hij hoort. Alleen maakt dat eigenlijk niet zo uit want hij lijkt de bak van Aurora de voorkeur te geven. Zal wel met dominantie te maken hebben of zo. Hij doet maar, als ze het maar op de bak doen. 

Het zijkamertje boven, vol met rommeltjes en ook vol met verstopplekjes is ook dicht nu. Ze kan dus wel de trap op tot aan het halletje waar verder niets is behalve 2 dichte deuren, de gang op en naar badkamer en w.c. Bijna het hele huis is dus tot haar beschikking.

Ze was vanmorgen direct een stuk vrijer in haar bewegen. Ze houdt duidelijk niet van afgesloten ruimtes en dat kan ik absoluut begrijpen. Ze is dan ook direct de boel gaan verkennen maar kwam netjes terug naar de kamer, waar ik de bak meer richting deur heb verschoven en het eten en drinken blijft staan. Ze voelde zich hier best prettig bij al die ruimte, dat was duidelijk te merken. 

Toen moest ik weg. Nu ligt ze weer in elkaar gekropen onder de bank dus. Ik hoop niet dat ze ergens bang van is geworden nu ze weer zo weggekropen zit. Ik gaf haar net een snoepstokje waar ze anders gek op is maar dat wilde ze ook niet... Zucht... We zullen het maar even afwachten.

Ik ben, met flyeren erbij, best lang weggeweest. Na het flyeren heb ik even een boodschapje gehaald en toen naar mijn moeder gegaan. Even nog een middagje met zijn allen bij elkaar. Ik heb mijn telefoon weer even ontvankelijk moeten maken voor privénummers want het ziekenhuis belt me morgen als eerste en die bellen als "onbekend".

Ik had het nog geen minuut ingesteld en de eerste nare beller kwam al direct weer binnen. Niet te geloven toch! Kim pakte hem op en deed of ze iemand van een Chinees restaurant was die probeerde te achterhalen of ze de bestelling kwamen halen, met zwaar accent en al, ze hingen snel weer op 😙

We hebben met zijn allen bij mijn moeder gegeten. En allemaal voelden we wat we niet durfden uit te spreken. Dat kan wel eens de laatste keer zijn zo met zijn allen bij elkaar. Helaas probeerde een vreselijke puber het weer naar haar toe te trekken want als deze dame haar zin niet krijgt dan gooit ze er de meest vreselijke dingen uit. Laat ik maar niet zeggen wat ik daarvan dacht én vindt.

Voor Kim was het ook de druppel die de emmer deed overlopen. Op 1 dag én je moeder én je dochter zien breken is ook wat te veel van het goede zal ik maar zeggen... Het gaat je ook zeker niet in je koude kleren zitten als je moeder je trillend vastpakt en je eigenlijk niet los wil laten. Het moest alleen wel, al had ik haar zelf ook het liefst vast blijven houden.

De operatie staat om 9u45 op het planbord van de chirurg. Dan moet ze om 8u45 al naar boven. Ze zullen zeker niet eerder dan rond 15 uur klaar zijn. Geen idee hoe ik die dag doorkom! Als ik al zo op van de zenuwen ben, hoe moet mijn moeder zich dan wel niet voelen? 

Van slapen zal er vannacht niet veel komen ben ik bang, geen idee waar ik de rust vandaan moet halen. Broerlief Ben heeft nog geprobeerd mijn schouders en nek uit de knoop te krijgen maar voelde al snel dat het daar uit één blok beton bestaat in plaats van spieren. Een paar flink zware pillen die moeders nog had liggen wisten eindelijk de hardnekkige hoofdpijn, die ik al sinds vrijdagochtend mee sleep, "mijn kop in te drukken". 

De chinees die we gegeten hebben, dan bedoel ik het eten en niet iemand van die nationaliteit, probeert zijn weg terug te vinden op het moment dus ik ga maar even rustig bankhangen en hopen dat de zwaartekracht zijn werk doet. Misschien komt Aurora, zoals ze in het begin ook steeds alleen maar deed, straks als het schemert onder de bank vandaan. Wel jammer, aangezien ze gisteren juist bijna de hele dag rond heeft lopen scharrelen. Nou ja, twee stapjes naar voren en 1 achteruit zorgt ook dat je vooruit komt, toch? Eerst morgen maar even door zien te komen...

Een beetje verloren dag aan de ene kant, wat de zoektocht naar Sunshine betreft dan toch. Ik voel me nou niet echt helemaal lekker en was geloof ik toe aan even een heel klein beetje rust. Niet dat dit nou echt kan lukken als je zoveel in en aan je hoofd hebt.

Lichamelijk voel ik me alsof er iemand met een zware vrachtauto over me heen heeft gereden. Schouders zitten een beetje vast, stijve nek en een gillende hoofdpijn zijn het resultaat. Valt op zich dus mee ;-) het had erger gekund.

De diclofenac is er goed voor. Ik heb al helemaal geen zin in nog eens een peesontsteking, mij te pijnlijk. Van Petra een aantal oefeningen gehad om mijn schouders los te maken en voor de onderrug dus die heb ik gedaan vandaag. Hopen dat het wat op gaat brengen. Dus ik heb vandaag niet echt veel gedaan. Ik heb met de kruimeldief de hele huiskamer doorgelopen, beter dan gelijk met het grove geweld van de stofzuiger tekeer te gaan. Kan Aurora een beetje wennen.

Ook mezelf een mani/pedi gegeven, haar een maskertje gegeven. Toen ik in de spiegel keek zag ik dat ik dat mezelf ook beter cadeau kan doen... Pfff het wordt er allemaal niet beter op. Ook nog wat t.v. gekeken dus of ik nou veel gedaan heb om Sunshine te vinden, nee. Maar dat komt omdat ik vandaag gewoon verder helemaal geen puf had.

Ik weet ook niet echt meer waar ik nog kan gaan lopen zoeken en had even geen trek in de teleurgestelde wandeling naar huis. Een beetje schuilen had ik wel nodig. Ga ik gewoon morgen 2 x zolang lopen. Op zondag is dat ook veel fijner omdat er dan, vooral als het vroeg is, niet zoveel mensen op straat zijn. 

Op het Aurora front is het allemaal wat rooskleuriger aan het worden. Nog steeds geen grote stappen uiteraard maar wel weer een stukje verder bij een ontspannen Griekse schone. 

Ondanks de tik die ze me gisteren gaf, heb ik vanmorgen toch weer mijn hand naar haar uitgestoken toen ik haar wat snoepjes had aangeboden. Ik mocht haar zelfs zomaar aaien!!! Nou ja! Ze gaf me al liggend een koppie tegen mijn hand maar nadat ik haar even onder haar kinnetje had gekriebeld gaf ze me een soort duwtje met haar pootje, zonder nagels dit keer, en schoof mijn hand weg. Genoeg nu vrouwtje, don't push your luck!

In de middag het zelfde ritueel herhaald en nu draaide ze zelfs even helemaal op haar rug om met haar koppie over mijn hand te rollebollen. Ahhh zó lief! Ook dit keer duurde het niet zo lang maar in plaats van me weg te duwen ging ze heel simpel met haar kont naar me toe liggen. Net zo duidelijk eigenlijk. 

Moonlight is de hele middag op de gang geweest. Sinds ik gisteren het heldere besef kreeg dat het een beetje stom was om hem niet op de gang te laten, voelt hij zich ook een stukje fijner. Hij kan alleen flink zeuren, er uit dan weer erin, hij weet het behoorlijk duidelijk te maken. Hij heeft zowat de hele middag in het zijkamertje op het raamkozijn gelegen. Iets wat hij normaal ook vaak doet.

Voor Aurora was dat wel even prettig geloof ik. Want de laatste tijd zijn ze flink tegen elkaar bezig. Tenminste, Moonlight wil zo graag spelen en snapt er geen bal van hoe en wat hij met haar aan moet. Dat is ook te merken. Hij spurt op haar af en wil haar speels een tikkie geven, zoals hij met zijn broer ook altijd deed, maar zij ziet dat natuurlijk als aanvallen en ze geeft dan van die hele hoge gilletjes, net een jankende chihuahua... Geen gehoor!

Dan vlucht ze uiteraard weer onder de bank maar ze laat het hem wel merken hier niet van gediend te zijn. Hopelijk krijgt hij binnenkort een keertje door hoe hij haar wel moet benaderen. Ondertussen gaat hij ook steeds op haar bak en omdat dat een open bak is, is het hier elke keer een zooitje. Toch maar eentje bij kopen van de week, die afgesloten is. Scheelt een hoop vegen hier. 

Ik ben een beetje laat met dit schrijven maar dat komt omdat ze de hele avond onder de bank vandaan is geweest. Ze lag op een dekentje in het raamkozijn, de vogels en het balkon, inclusief ontsnappingsroute te bekijken. Op een gegeven moment is ze echt lekker gaan slapen. Zomaar spontaan, zonder dit in de beschermende maar beknopte ruimte onder de bank te doen.

Ik ben maar voorzichtig op de bank blijven zitten zo lang mogelijk. Maar ja, op een gegeven moment roept de natuur je natuurlijk... Dus toen is ze weer even weggevlucht en ben ik toen ik terug kwam hier gaan zitten tikken. Dat is ze al gewend en ik zag haar vanonder de andere kant van de bank naar me liggen kijken, op haar zij lag ze.

En nu ligt Moonlight op de zwarte krabpaal, helemaal bovenin en is Aurora gewoon vlak achter me weer in het raamkozijn gesprongen. Ik mis alleen nog Sunshine in het hoogste mandje van de witte krabpaal om het plaatje compleet te maken.

Ik mis Sunshine sowieso, punt. Nog steeds, enorm, zodat je het gewoon in je lijf kan voelen. Er gaat geen uur voorbij dat ik niet aan hem denk. Nu zo maar gaan slapen, dan kan ik vroeg gaan lopen en flyeren. Morgenmiddag naar mijn moeder en dan gaan we haar 's avonds in het Erasmus afleveren. Maandag wordt het een zenuwslopende dag, voor ons allemaal. Morgen dan nog maar even een leuke dag van maken, voor zover dat in deze omstandigheden mogelijk is. Gelukkig hebben we allemaal een flink gevoel voor humor, dat scheelt! Maandag zien we dan wel verder...

Caroline, de collega/kennis die zorgt voor vele adopties van katten vanuit Griekenland, meer specifiek vanaf het eiland Lesbos, naar Nederland, zette het volgende stukje op haar adoptie-Facebook pagina "Sappho's Stray Cats" (zie ook mijn pagina hierover) met daaronder het antwoord van de Griekse dame Tina die zich vanuit Athene ook hard maakt voor de zwervertjes aldaar:

Caroline : Aurora.... al weer ruim een week in Holland. Heeft een moeilijke start. Had niet gehoeven. Maar door gebrek aan opvanggezinnen en ruimte, maken fosters wel eens noodgedwongen een verkeerde beslissing en wordt een geadopteerde kat te lang in een te kleine ruimte gehouden en bescherm je het dier wel maar gaat het ten koste van het vertrouwen. Dit probleem heb ik op Lesbos nog niet meegemaakt. Aurora komt van het vaste land en daar is de situatie vaak anders. Daarbij was de reis lang door vertragingen en dat draagt ook niet bij aan een positieve start in een nieuwe omgeving.  Elke keer leer ik meer en word ik wijzer.  Communicatie is het toverwoord en zal in de toekomst moeten voorkomen dat een dier getraumatiseerd naar NL komt.  Gelukkig heeft Aurora een baasje gekregen met alle liefde en geduld van de wereld.... dus we gaan er vanuit dat tijd het vertrouwen zal herstellen.

Tina P Sometimes, we rescuers, are faced with very difficult choices and dilemas about the animals we care for.. For Aurora, it was either leaving her to continue to live in the streets as a stray, while she was already reserved and adopted, until we find a flight to send her to NL, or take her in, and for lack of foster homes or space, make her stay in a large crate for almost 2 months. We chose the latter. We didn't want to take the chance for the animal to get lost, or hit by a car or killed by dogs.. I know it was harsh on her, but finally, she was kept alive, and she made it to her final home in Holland. I hope soon she will put all this unpleasant experience behind, and start a new life!! Many thanks to all the ladies in Holland, who made this possible <3 

Wat een dag vandaag zeg, echt vanaf vanmorgen vroeg tot eind van de dag in het ziekenhuis rond gehangen. Na wat gesprekken en bloed afnemen en rondhangen in een speciaal kamertje mocht mijn moeder toch mee naar huis en ze moet er zondagavond om 19 uur weer zijn.

Ze konden nog niet zeggen hoe laat ze geopereerd zou worden maar wel dat de operatie tot wel 5 uur kan duren. Niet dat je daar echt wat doet maar zo'n dag put je wel uit. Ik viel ook nog bijna over een weegschaal die daar stond, die dingen en ik hebben dus blijkbaar overal ruzie, en doordat ik me staande moest houden heb ik allerlei rare spiertjes verrekt en zit nu ook mijn nek nog vast... Heel fijn. Heb gewoon een diclofenac gepakt hoor, misschien dat het dan wat loskomt allemaal. 

Een verloren dag wat betreft mijn zoektocht naar Sunshine, maar dat gaat niet anders nu. Helaas kan ik mezelf niet klonen, wel fijn voor mijn familie, 1 Ria is wel genoeg denk ik. Ik zou er een stuk of 10 continue op uit sturen en op de raarste plaatsen laten zoeken. Dat zal jammer genoeg een fantasietje blijven. 

Vanmorgen vroeg, voor ik weg ging om mijn moeder op te halen, ging ik een voor de bank liggen met een handje snoepjes. De laatste tijd komt Moonlight dan ook met zijn koppie onder de bank kijken wat ik aan het doen ben. Toen Aurora een beetje dichterbij kwam om haar snoepjes te eten dacht ik, ik aai haar even voorzichtig. Ze sprong in elk geval niet weg, at eerst haar snoepjes op en gaf mij toen een corrigerend tikje mét nageltjes uit. Au... krasje op pink... Wel eigen schuld en ik moest er wel om lachen eigenlijk. Ze liet gewoon even weten dat ze daar nog geen prijs op stelde. Okee joh, ook goed. Dan kriebel ik je toch lekker niet!

Toen ik vanmiddag thuis kwam heb ik Moonlight even op de gang gelaten want die werd echt enorm drammerig. Hij vindt het maar raar dat ik de deur dicht doe, ook als hij op de gang is. Hij is even de boel gaan onderzoeken en wilde toen weer naar binnen. Hoop niet dat ik continue de deur open en dicht moet doen voor hem nu. 

Aurora was net weer wat komen eten en drinken en Moonlight wilde toch echt even naar haar toe. Ze jankt dan net als een hondje om hem te laten weten dat ze dat niet wil. Hoge lichte piepjes, geen gehoor maar wel effectief. Ze gaat tegenwoordig in het kozijn liggen om naar de vogeltjes te kijken aan de balkon kant. Of zou ze haar ontsnappingspoging nog eens in haar hoofd hebben? Moonlight sloop naar haar toe en sprong toen met zijn voorpootjes op het kozijn om aan haar te kunnen ruiken, Aurora weer janken natuurlijk en hij er weer vandoor.

Ik hoef me ook maar te bewegen en ze schiet naar haar schuilplaats terug als een pijl uit de boog. Even later kwam ze er aan de andere kant weer uit om aan de straatkant voor het raam te gaan zitten. Al mauwend sprong Moonlight ook het kozijn op. Zo zaten ze dus zij aan zij voor het raam. Mijn gsm lag op tafel en ik probeerde die te pakken te krijgen, lukte dat eindelijk, bleef Aurora zitten en sprong Moonlight weg... Ja hoor!

Wat ik sinds vanmorgen ook gedaan heb, is het weghalen van al die bakjes eten en drinken overal. Ik heb dit nu op een vaste plek in de huiskamer gezet en daar zal onze witte dame het mee moeten doen. Ook voor Moonlight is het een nieuwe plek maar ja, die vindt alles goed. Als straks alles weer normaal is gaan we wel eens kijken waar het handig en praktisch is om 3 katten naast elkaar te laten eten. 

Ondertussen zit ik dit met praktisch ingehouden adem te typen want toen ik hier was gaan zitten is ze weer onder de bank vandaan gekomen en is eerst redelijk vlak bij me gaan zitten en ging me aan zitten kijken. Ik heb even met haar gebabbeld en zag haar naar het kozijn kijken. "Ga maar", zei ik, en hop, ze ging.

Ze zit nu nog steeds achter me en ik heb dit stukje bijna af en moet eigenlijk ook naar het toilet maar durf me even niet te bewegen, buiten mijn getyp dan. Dus ja, toch weer vooruitgang te zien hier. Een week en een dag zijn we verder ondertussen. Om nou te zeggen dat ze het volledig naar haar zin heeft, nee. Maar wat niet is kan altijd nog komen! 

Ging het ook maar zo snel met het vinden van Sunshine! Morgenochtend vroeg ga ik weer lopen en flyeren. Ze hebben zijn flyers hier uit de gang en van de deur weer verwijderd, zag ik toen ik thuiskwam. Die plakken we er morgen gewoon weer ff op. Klaar! Ze zullen hier nog jarenlang die flyers tegen komen, al is Sunshine dan al lang en breed weer thuis. Wie zijn ze dan?!