Op de valreep dit keer, qua schrijven dan. Ik heb best een lange drukke dag achter de rug. En er staat er morgen weer eentje op me te wachten ook. Gisteravond iets heel moois gezien, ik was alleen net niet op tijd met de camera.

Aurora en Moonlight passeerden elkaar in de deuropening en in plaats van het gebruikelijke weg rennen en achterna rennen, deden ze even de neusjes tegen elkaar aan, allebei zo'n klein geluidje "mwah", en ging zij even tegen hem aan zitten! Ik vond het bijzonder om te zien.

Eigenlijk best mooi om zo mee te maken. Een volledig maar dan ook echt volledig getraumatiseerd beestje zich steeds vrijer zien gedragen. We zijn er natuurlijk nog niet, nog lang niet, maar we zijn wel degelijk op de goeie weg. Die nacht wel geslapen al was het niet lang. Alleen die nek en schouders zitten gewoon in de weg van een goede nachtrust. Die zitten te strak. 

Vanmorgen zag mijn moeder er al een stuk beter uit dan gisteren. Ook zij is er nog lang niet hoor, maar ook hier verbetering zichtbaar. We waren allemaal wel een keertje toe aan een beetje goed nieuws en gelukkig is dat dan ook gebeurd.

Ze was wat meer aanspreekbaar, wat zeg ik aanspreekbaar? Ze kreeg al weer praatjes ook! Als je vraagt of je moet helpen, krijg je "nee, dat doe ik zelf!" Okeeeee... Ze heeft zelfs even in de stoel gezeten. Eten ging nog niet zo, de misselijkheid is nog niet verdwenen.

De chirurg had uitgelegd dat er normaal gesproken altijd een soort vetlaag om de maag heen zit, die hebben ze weggehaald, vandaar ook de extreme misselijkheid. We hebben een ijsje met kersen voor haar gehaald, dat vond ze heerlijk, 3 hapjes lang. Maar goed, ze hield het tenminste binnen.

Voor het bezoekuur om was, wilde ze ons weg hebben. Ze had er voor even genoeg van. Kan ik me helemaal voorstellen. Hopen dat ze morgen weer zo'n stuk opgeknapt is. De kans zit er wel in dat ze vrijdag al moet verkassen naar het zorghotel. Vind ik wel heel erg snel maar goed, we zullen zien. 

Morgen vroeg de wekker zetten en dan naar dat adres waar ze denken Sunshine te hebben gezien. Mandje zet ik gewoon in de auto. Je mocht het eens nodig hebben, nietwaar? 

Bij Aurora zie ik toch een soort van ritme komen waarvan ik denk dat het te maken heeft met haar leven als Atheense straatmadelief. Als het gaat schemeren dan komt ze te voorschijn en wordt ze wat actiever. Loopt door het huis, bekijkt alles, gaat voor het raam zitten. Ze blijft dan gewoon beneden.

Toen ik vanmorgen wakker werd, kwam dit omdat ik die twee weer hoorde ruziën over het plekje in de krabpaal. Zou ze daar geslapen hebben? Zou best kunnen. Ik stond op van de bank want ik moest uiteraard even naar het toilet en ik moest dus echt vlak langs haar. Dus heel erg niet luisterend naar mijn overvolle blaas, slenterde ik, al zachtjes pratend, lang haar heen. Gelukt!

Ze vloog er niet uit in elk geval. Zelfs mijn terugweg naar de bank heeft haar niet van haar plekje gejaagd. Helaas voor Moonlight, die weer zijn gekke op-zijn-kop-capriolen uit aan het halen was om haar weg te krijgen. 

Overdag is ze vrij rustig en waar ze zich eerst onder de bank verstopte, zit ze tegenwoordig gewoon de hele dag boven op de (donkere) overloop. Wat ik daar wel erg jammer van vind is dat ik mijn "aai-momentje" kwijt ben. Ze schiet nu natuurlijk weg en onder de bank kon ik haar lekker even kriebelen. Ik zie haar zo intens kijken als ik met Moonlight aan de kroel ben of aan het spelen. Ik zie gewoon dat ze dat ook toch wel heel graag zou willen maar ze durft het nog niet. 

Waar ik ondertussen een beetje achter kom is dat, als ik de trap op ga om bijvoorbeeld wat snoepjes te brengen, ze dan snel langs me heen schiet, steeds minder schichtig, dat dan weer wel en dat ze dan even beneden blijft. Dus ik ben vanmiddag steeds even de trap op gegaan zodat ze dan toch beneden kwam. Anders zit ze echt tot het donker in het duister. Lijkt me nou niet zo heel fijn.

Het lijkt wel een beetje of ze juist zit te wachten dat ik haar kom halen of zo? Alsof ze anders niet beneden mag zijn, rare meid! Dat heb ik haar ook uitgebreid uitgelegd maar of ze het ook begrepen heeft is natuurlijk een ander verhaal. Ze zit dan wel met die lieve oogjes naar me te luisteren, zo lief! Ik ga de komende dagen dus maar wat vaker de trap op als ik thuis ben. Kijken wat dat oplevert. 

Na het ziekenhuisbezoek met Frans wat boodschapjes gaan halen en eer ik dan thuis ben is het al weer na 2 uur. Toen ben ik toch maar het balkon op gegaan, ze lag toch veilig boven maar ik bleef natuurlijk wel heel waakzaam. Gewapend met een grote boormachine heb ik weer wat gaten voor haakjes in de muren lopen boren. Het extra net had ik vorige week al binnen, de extra tijd om het op te hangen helaas niet.

Aangezien er dan toch hopelijk warmer weer aankomt, wil ik toch buiten kunnen zitten zonder angst dat ze er weer overheen klimt. Ik weet eigenlijk niet eens zeker HOE ze heeft kunnen ontsnappen dus onbewaakt de balkondeur open houden zit er voorlopig niet in. Met engelengeduld de netten met het bijgeleverde touw aan elkaar zitten rijgen, elk gaatje het touwtje door, touwtje weer in de knoop, Ria lichtelijk agressief halverwege... Kramp in mijn voeten van het rare op de ladder staan. Daar krijg je dan wel weer wat voor terug.

Voor zover ik nu kan zien heb ik een Houdinos-proof balkon. Houdinos is uiteraard Grieks voor Houdini, dat begrepen jullie natuurlijk wel. Ik waag het er alleen niet op en zal de deur steeds dicht doen als ik er even af ga. Er zit voorlopig niets anders op. Ik zie haar ook nog net het lef niet hebben om het balkon op te komen als ik er zit maar toch kan ze er nu in elk geval niet zomaar overheen. Het is helemaal afgesloten nu. 

Toen ik wat gegeten had, ben ik "even" gaan liggen op de bank en ben ik een diepe coma gevallen. Vandaar het late uur. Ik ben nu wel klaar wakker en dat is ook niet echt de bedoeling. Aan de andere kant ben ik bek af dus wie weet slaap ik zo alsnog gelijk. We merken het wel. Ik zie Aurora lekker in het raamkozijn aan de straatkant liggen, zoals altijd zou ik bijna zeggen. Moonlight zal er wel ergens onder in de buurt liggen. Ze zoeken elkaar steeds vaker op, hij gaat ook liggen als ze langs loopt en ze ruiken af en toe een beetje aan elkaar.

Morgen vroeg weer dag, op naar mijn eigen Sunshine! Laten we hopen dat het dit keer wat oplevert! Fingers Crossed!!!

Ik zit er weer doorheen voor vandaag, dus nu maar even schrijven, daar heb ik vanavond echt geen puf meer voor, en dan even gaan liggen. Vanmorgen bij mijn moeder geweest, samen met haar echtgenoot, Frans of Snarf zoals wij hem noemen.

Echt goed aanspreekbaar was ze nog niet. Wat ziet ze er kwetsbaar uit zo... Haar zuurstofgehalte in het bloed was te laag, ze heeft behoorlijk overgegeven en is kotsmisselijk de hele tijd. Toen ik wat vroeg, gaf ze een half antwoord en ik wilde haar ook niet te veel vermoeien. Wel enorm goed nieuws, er waren géén uitzaaiingen te zien geweest dus dat is al half de strijd gewonnen!

Ze heeft de van te voren wel afgesproken ruggenprik niet gehad, alleen kwam er niet volledig uit haar waarom dan niet. Ik hoorde; "nou, dat was omda ze huh huh en huhhhh... Ja, duidelijk... Dat horen we nog wel. Lekker belangrijk.

Ze heeft een pompje met morfine die ze zo zelf kan reguleren. Ze moet eigenlijk wat rechter op zitten maar dat wil ze eigenlijk niet, toch wat rechter gezet, met de zuster. Dit is beter omdat haar maag in het ontstane gat zinkt als ze ligt, vandaar ook die enorme misselijkheid, al is dat ook voor een deel door de narcose natuurlijk. Hopelijk is het vanavond wat beter met haar.

Ze moet een pijn-dagboek bijhouden, vanmorgen vond ze dat een 7 waard, op een schaal van 1 tot 10, dus behoorlijk pijnlijk. Net wilde ze het een 4 geven, of ik dat even in wilde vullen. Ja, natuurlijk. We hebben maar niet al te veel tegen haar gepraat want die misselijkheid wordt erger zodra ze haar ogen open doet. Wat ze wel steeds probeerde.

Ik heb haar verteld dat ze die kop van mij nu na 54 jaar wel kan uittekenen dus daar hoeft ze niet voor te kijken en aan die kop van Frans is ook niets bijzonders te zien. Oogjes dicht, uit het snaveltje komt nu toch nog even niets dat steek houdt, dus kan ook dat nog best wel even toe.

Ondertussen spelen er nog wat familiedrama's op de achtergrond. Lekker rustgevend allemaal :-) Ach ja, het is dan wel een cliché maar waar je niet dood van gaat word je alleen maar sterker van. Het levert alleen flinke hoofdpijn op en niemand zit er op te wachten eigenlijk. 

Vandaag tot 2 x toe info over Sunshine via de gsm!! Nou ja, dat is meer dan in de afgelopen 2 weken! Het ene telefoontje was van die ene mevrouw die in de van Lennepstraat woont maar aan wie ik vergeten was te vragen op welk nummer. Maar dat ging weer over de kat in de binnentuinen, die heel veel lijkt op Sunshine maar die van de vriendelijke blonde dame is en Tijgertje heet.

Ze wist direct wie ik bedoelde en zei ook dat de kat daar inderdaad heen rende. Loos alarm dus, weet ik bijna wel zeker. Maar toen kreeg ik, net thuis komende, een appje van ene Marjolein die bijna zeker wist dat het Sunshine is die bij haar werkgever in de tuin rondloopt. Ze had geprobeerd een foto te nemen maar hij snelde weg. Ze zou, op dat moment, over een kwartiertje naar huis gaan dus dat ging ik niet redden.

Nu is ze er pas weer donderdag om 9 uur en heb ik met haar afgesproken dat ik er dan ook ben. Hij zou het zo maar eens kunnen zijn. Ik heb daar waar zij werkt namelijk afgelopen zondag een flyer in de brievenbus gestoken en het zit vlák naast die volkstuintjes daar! We gaan het zien allemaal! Ook al staat het zoeken en flyeren even op een laag pitje, opgeven doen we natuurlijk niet. Ik kan me helaas alleen niet in tienen splitsen, al zou ik dat wel graag willen. 

Volgens mij voelden de cits gisteren dat ik een zware dag had en gedroegen ze zich daarom zo voorbeeldig. Ook gisteravond kwam ze lekker dichtbij in de vensterbank liggen en iets later ging ze lekker in het mandje dat ik daar vlak onder heb gezet. Ik heb gisteren zo veel vooruitgang gezien, dat ik hoopte dat dit vandaag nog verder zou gaan. Helaas... 

Vandaag ben ik me weer een halve beroerte geschrokken omdat ik, toen ik met mijn gebruikelijk handje snoepjes, paaien om te kunnen aaien missie, voor de bank ging liggen en géén Aurora zag. Uiteraard komt ze (nog) niet als ik haar roep. Het raam stond op de kiepstand, is ook afgeschermd met speciale kattenhekjes bij de schuine open kanten én er zit een net aan de buitenkant gespannen, tóch was ik bang dat ze misschien weer ontsnapt was.

Ik keek uit het raam en zag wat wits liggen in het gras. Mijn hart ontplofte bijna, het bewoog ook niet! Zou ze dan toch??? Eerst alles hier maar doorzoeken. Bleek ze boven in het halletje te zitten, helemaal bang en blazend tegen me. Dus weer wat treetjes gezakt om haar minder angstig te maken. Ze kan daar verder geen kant op met 3 dichte deuren dus logisch dat ze bang was.

Toen ik net thuis kwam, zat ze ook weer boven toen ik daar ging checken. Ze had alleen wel het lef om langs me heen te schieten nu, zonder te blazen maar wel bang. Ze maakte van de gelegenheid gebruik om even naar de bak te gaan, die ik nu naar de gang heb verschoven, toen ging ze weer de trap op. Ach ja, ze zal genoeg hebben van de beperkingen van het plekje onder de bank, logisch ook.

Ik dacht er eerst aan om wat te eten, drinken en liggen boven te plaatsen maar dacht toen, nee dat doe ik niet. Ik wil het haar ook niet te comfortabel maken daar. Ze zal toch aan het leven hier beneden moeten wennen. Ze heeft in elk geval een wat ruimere safe-place voor zichzelf gecreëerd. Ach ja, geduld is een schone zaak, ik wou dat ik het had...

Voor moeders is voor straks weer allerlei bezoek geregeld en gepland, we mogen er maar met 2 tegelijk bij namelijk. Is ook best een klein kamertje die ze met zijn 2 moeten delen. Bij elk bed 2 mensen en dan wordt het al krappies.

Morgenochtend ook al alles ingepland en doorgesproken. Ga ik nu mijn schouders en nek even insmeren en even proberen te rusten. Gisteren en vannacht is dat niet gelukt i.v.m. een onzichtbare stalen emmer die ze op mijn hoofd hebben vastgezet, zo voelt het in elk geval. Zou mijn haar daarom zo raar zitten? Morgen meer nieuws, zowel over moedertje als Aurora hopelijk en donderdag zoeken naar Sunshine.

Over de zoektocht naar Sunshine kan ik vandaag héél kort zijn. Niets mee gedaan... Hoe rot ik dat ook vind, ik ben vandaag net een slappe vaatdoek en heb eventjes iets anders aan mijn hoofd. Alles valt uit mijn handen en alles gaat mis. Ik heb een blokkade van mijn nek tot mijn schouders met hoofdpijn en duizeligheid tot gevolg. Ik zit maar te zitten eigenlijk.

Beetje op Facebook kijken is het enige dat niet mis gaat en wat simpel genoeg is om mijn aandacht bij te houden. Ik heb net zelf maar naar het ziekenhuis gebeld omdat ik gek werd van het helemaal niets weten! Mijn moeder is pas rond 11 uur naar boven gegaan, wist de verpleegster me te vertellen. Dus daar zijn ze ook zo rond een uurtje met haar bezig, infuus, laatste dingetjes regelen en wat ze daar al niet meer doen zo vlak voor een operatie.

Ze zal zeker niet voor 12 uur onder het mes gegaan zijn. Ik word wel als eerste gebeld, zei de verpleegkundige tegen me. Dus weet ik het vaak nog eerder dan ze het op de afdeling weten. Eerder dan rond 17 of 18 uur hoef ik niet op een telefoontje te rekenen en kan, al naar gelang hoe de operatie verloopt, zelfs nog wel later zijn. Wel ja joh... Ik heb al 3 x extra gepuft omdat ik het enorm benauwd heb maar het lijkt niet echt te helpen. 

Gelukkig geven de poezels wel veel afleiding. Vooral die mafkat van een Moonlight heeft me vandaag wel een aantal keren laten lachen, moet zeggen dat dat, gezien de omstandigheden, echt niet onverdienstelijk van hem is! 

Ik kwam gisteravond enorm verdrietig thuis en het lijkt wel alsof allebei mijn cits (combi van cats en kids) dit aanvoelden. Aurora lag eerst weer volledig weggekropen onder de bank maar toen ze daar eenmaal onder vandaan kwam is ze echt alles helemaal gaan inspecteren op haar gemakkie en toen ze daar klaar mee was, kwam ze op het kozijn vlak bij me liggen. Ze viel daar zelfs heerlijk ontspannen in slaap. Al moet ik me niet bewegen natuurlijk, dan is ze direct wakker maar als ze dan ziet dat ik wat te drinken neem dan ontspant ze weer. Ik vond dat al heel wat.

Ook Moonlight was heerlijk aanhankelijk en kwam steeds bij me liggen of bovenop me springen. Dat zat ze ook helemaal te bekijken. Ook hoe ik met hem en zijn, ondertussen talrijke, hengels aan het spelen was. 

Vanmorgen, nadat ze zich allebei een ongeluk waren geschrokken van de volle bak water en volle bak brokjes die ik al struikelend door de kamer gooide, bleven ze maar in de buurt. Ik had natuurlijk geen oog dicht gedaan, al hadden die 2 heerlijk liggen slapen en ik ben door alle spanning vreselijk onhandig. 

Ze begon helemaal uit zichzelf te spelen met 1 van de hengels die ik tussen de krabpaal gemanoeuvreerd heb, ook zo bijzonder. Ze speelt! Wat heerlijk! Toen de rommel was opgeruimd en ik, met een halve mok koffie over mijn pyjama, op de bank ging zitten en op keek, zag ik die 2 vlak bij mij en bij elkaar liggen. Zoooo lief! Dat kon ik echt even gebruiken en dat wisten ze vast!

De hele krabpaal-inbeslagneming heb ik een stukje van gefilmd en ook hier weer kreeg Moonlight me mee aan het lachen. Wat een zottekop is dat toch af en toe. Zalig beest! 
Ik schrijf dit nu even, dan kan ik zo naar de apotheek om een schouders-en-nek-uit-elkaar-ruk-zalfje te halen of zo en hoef ik nergens meer aan te denken tot de telefoon gaat.

Geloof me, als er toevallig dan net weer zo eentje belt die een rotgeintje over Sunshine heeft, zal niet weten wat hij meemaakt! Die zal daar geestelijke hulp bij nodig hebben... Verder ben ik absoluut ongevaarlijk en best lief op zijn tijd. Maar genoeg is genoeg. 
Over genoeg gesproken; Ik heb genoeg foto's als bewijs dat het met Aurora steeds beter gaat ondertussen. Nu vind ik het wel genoeg zo. Op elk gebied!

Om 18u32 De dokter heeft net gebeld om te zeggen dat de operatie goed is verlopen. Om 20 uur mogen we er naartoe en zullen we denk ik meer horen van de verpleging. Volgens mij is dit de langste dag van mijn leven geweest....

Ik heb me toch een hilarisch filmpje van Moonlight en Aurora!

Moonlight heeft tot nu toe alles goed gevonden, maar nu ze zijn plekkie inpikt op de witte krabpaal, vond hij het toch echt genoeg! Hij wil zelf niet in het bovenste mandje liggen omdat dit altijd Sunshine's plekje was en lag altijd in het bakje eronder.

Nu komt die dame opeens dat plekje in beslag nemen??? Echt niet! Gelukkig dat die 2 me even afleiden want ik kan nou niet zeggen dat ik me helemaal prettig voel. Mijn moeder belde om 9u45 dat het best wat uit ging lopen en nu kan ik ook niet meer inschatten wanneer ze dan klaar kunnen zijn. Zitten we allemaal nog langer in de zenuwen! Dan maar kattenfilmpjes kijken, desnoods op zijn kop...

(Het filmpje staat op de pagina kattenfilmpjes, "De strijd om de krabpaal", een aanradertje) 

Het is nog geen 7 uur en ik heb al een volle waterbak door de kamer gesmeten tegelijkertijd met een volle bak brokjes. Dus ben wel even aan het puinruimen geweest. Natuurlijk ben ik ook uitgegleden en heb ik mijn koffie gemorst... Ja ik ben blijkbaar toch best wel zenuwachtig en ik heb niet geslapen en zo. .. Maar dan lig je op de bank te suffen en kijk je op en dan zie je dit? Toch echt wel een klein beetje geluk vandaag :-) geluk kan je niet kopen, je kan het ook niet lenen maar geluk moet je altijd delen want dan wordt het meer!