Ik weet nog dat ik in het begin, toen Sunshine net vermist was, een keer heb gezegd dat ik hier de dagen zou gaan tellen tot hij weer terug was. De ene keer zou ik meer te vertellen hebben dan de andere keer, misschien zelfs wel een keertje alleen het dagnummer noemen. Tot nu toe zijn het toch elke keer weer flinke teksten geworden.

Ik heb dan ook altijd wel wat te vertellen gehad, tot nu toe. Voor mijn gevoel heb ik het stukje van gisteren dus eigenlijk net geschreven, wat in principe eigenlijk ook zo is. Dus veel te vertellen heb ik eigenlijk nu nog niet.

Nu ga ik weer de avond in en weet ik dat ik daar vannacht geen puf meer voor zal hebben. Bovendien, dan heb ik alleen maar op mijn werk gezeten en ik ga er niet nog eens een onderwerpje bij maken, al zal dat er soms, zoals gisteren, wel tussen sluipen. Dat kan alleen natuurlijk pas als ik weer thuis ben.

Ik heb nou niet echt een job waar je tussendoor lekker wat voor jezelf kan gaan zitten doen. Tenminste, mij lukt dat in elk geval nooit. Ik kan niet bij de verhuizing van mijn moeder zijn, vind ik niet prettig maar het is even niet anders. Dus ik zal moeten afwachten en achteraf horen hoe dat gegaan is.

Maak ik me ook wel zorgen over. Ze zegt namelijk niet snel als iets haar te veel is en ze té vermoeid raakt. Dat zou ze nou eens een keertje wel moeten doen. Ook moet ik nog horen hoe dat zit met de bezoekuren en zo. Geen idee allemaal. Vind ik nooit zo prettig. Ik ben dan wel geen controlefreak maar heel misschien toch wel een klein beetje... 

Wat Sunshine betreft, ik weet het gewoon eventjes niet meer. Weet niet zo goed wat ik allemaal nog kan en moet doen. De afgelopen paar dagen heb ik niet eens 1 flyertje opgehangen, of rondgelopen om te zoeken. Daar voel ik me dan ook weer zo slecht bij. Hij zit wel continue in mijn hoofd, dat is dan ook het enige.

Vooral als ik foto's ga zitten kijken en er aan denk hoe lief hij toch is, dan krijg ik het behoorlijk te kwaad. Verdomme, laat je in hemelsnaam toch gewoon een keertje ergens zien of zo! Dan kunnen we tenminste gericht iets doen. Dit is echt om gek van te worden! 

Agnes stuurde me een link van een kat die ergens was aan komen lopen en die leek behoorlijk op Sunshine maar ik kon direct zien dat hij het niet was, helaas. Het was dan wel in Wateringen maar ja, bij katten weet je het nooit. Ik hoop toch dat ik ooit zo'n berichtje krijg en dat hij het dan wel is. Terugkomen zál hij! 

Over Moonlight en Aurora ook niet veel te vertellen dit moment. Na haar balkon avontuur van gisteren is Aurora gewoon weer lekker beneden gebleven met slapen en is het bakkie van de krabpaal nog steeds een aanleiding tot flinke ruzie tussen haar en Moonlight. Ze liggen allebei al de hele ochtend te pitten dus op dat gebied heb ik ook even niet veel te melden. 

Naar mijn werk moet ik nog toe, daar kan ik boekwerken over schrijven maar ja, dat gaat dus ook nog niet. Dan hou ik het voor vandaag maar weer even voor gezien. Misschien heb ik morgen meer te vertellen, maar blijkbaar loopt niets te vertellen hebben toch al snel weer uit tot een aardig lappie tekst...

Wat een dag was het vandaag. Ik werd al wakker met een pijn in mijn onderrug waardoor ik alsof ik 94 was, op stond. Ik had bijna Vervoer op Maat gebeld... Maar ja, daar werk ik zelf... 

Eenmaal op mijn werk begon het vanaf 5u45 al direct met storingen, ik was pas om 8u30 volledig ingelogd. Ondertussen van alles lopen te improviseren. No stress at all! Welnee! Zo is het eigenlijk de hele dag wel gebleven. Het een na het ander. Heel fijn als je dan alleen zit.

Dus ik Viktor gebeld of hij een uurtje vroeger wilde komen anders kon Bionda niet eens met pauze. Hij wilde dat wel gelukkig. Maar toen stond hij op het Marconiplein, had een Zoeff besteld, en de taxi had een uur achterstand. Dan schiet een uurtje vroeger beginnen ook niet echt op.

Ik snel heen en weer geracet om hem te gaan halen. Wel weer gelachen om Bärbel, die smakelijk zat te vertellen over een klant. Veel mensen weten namelijk niet hoe het allemaal werkt. Wij zijn geen kleine taxicentrale, we zijn een grote vervoersregisseur. We hebben een Klant Contact Center met zo´n 150 tot 200 man (of meer vrouw eigenlijk) en we hebben een Centrale Verkeersleiding, die de planning doet en contact onderhoudt met de chauffeurs. De klant had een heel verhaal dat Barbel aan de chauffeur moest doorgeven. Barbel probeerde uit te leggen dat zij geen contact had met de chauffeur. Waarop de klant had gezegd; "nou lekker handig op een taxicentrale. Dat brak de dag weer een beetje want de ellende ging alleen maar verder. Ik zal jullie de details besparen. Op mijn tandvlees weer naar huis dus.

Aurora lag lekker in haar ingepikte hokkie van de krabpaal en bleef daar ook tijdens mijn thuiskomst liggen. Vooruitgang! Haar zie ik alleen nog maar beneden maar ze gaat af en toe even boven kijken en komt dan gewoon direct weer naar ons toe. Dat hebben we dan al gewonnen. Ik denk dat ik van de week, als dit zo blijft, boven het zijkamertje open doe, dan heeft ze weer iets nieuws om te onderzoeken. Lekker rustig boven op haar gemakkie. Eerst nog eventjes meer winnen hier beneden. 

Ik ben even het balkon op gegaan maar ik was bekaf en had dus geen lekker gevoel om te kijken hoe dit met Aurora zou gaan. Ik had geen puf om haar eventueel van het balkon van de buren af te gaan plukken in elk geval. Ik was zo moe dat ik haar lekker had laten zitten en even gezwaaid had. Joehoe! Blijf daar ff zitten tot ik uitgerust ben of zo... Dan maar een tukkie gedaan op de bank. 

In de avond met Ben (broer), Sandra (schoonzus) en Kimberley naar mijn moeder gegaan. Allemaal kleding voor haar meegenomen want morgen gaat ze naar het Zorghotel! Vooruitgang! Toch denkt ze nog steeds dat ze van alles kan en geeft niet toe als je ziet dat het haar teveel heeft vermoeid. Eigenwijs mens! 

Eenmaal thuis ben ik alsnog even op het balkon gaan zitten, tot nu net. Toen Aurora eenmaal doorhad dat Moonlight zich wel helemaal vrij voelt op mijn ieniemienie paradijsje, waar je weliswaar wel met je knieën door het hek heen komt als je op een stoel zit, maar toch lekker buiten kan als het warm is, wilde ze ook wel graag komen maar durfde ze niet echt.  

Moonlight heeft haar uiteindelijk wel over de streep getrokken, dat doet hij wel vaker sinds ze hier is. Ik kan merken, en dat is zooooo schattig om te zien, dat ze steeds gekker op hem wordt. Ze biedt zich aan hem aan, geeft hem koppies, waar hij is, vindt je haar ook. Dit is van de laatste 1,5 dag hoor maar wel consequent. Dus ook nu heeft ze zich toch weer over haar eigen angst heen gezet.

Eerst kwam ze voor het raam liggen, lekker veilig. Wat later kon ze de verleiding van de frisse buitenlucht in combinatie met het roepen van Moonlight, toch niet weerstaan en zette ze heel voorzichtig en stukje bij beetje, haar stapjes op het balkon. Bij schrik telkens weer naar binnen vluchtend, daarna toch weer proberen. En ik maar tegen haar praten ondertussen.

Eenmaal over de angst heen van wel erg dichtbij mij te zijn, ja het is nou eenmaal een heel klein balkonnetje, durfde ze voorzichtig steeds wat meer. Elke keer als ze onder mijn benen door kwam, kreeg ik kopjes van haar op haar eigen onhandige manier. Moonlight demonstreerde mij ook nog even hoe makkelijk het is om in die netten te klimmen. Nou zit "willen ontsnappen" helemaal niet in zijn DNA, hij zag alleen een haakje zitten en dat bewoog en daar wilde hij toch even van dichtbij naar kijken, wist even niet hoe hij weer terug moest maar liet zich toen gewoon naar beneden storten.

Dit alles volledig gevolgd door een geïnteresseerde Aurora. Samen hebben ze nog lekker even naar beneden zitten kijken. Aurora heeft geen enkele poging ondernomen om ergens te ontsnappen of zo. Ze bleef gewoon bij Moonlight in de buurt. Sunshine weet niet wat hij mist allemaal. Daar moet hij maar eens snel naar komen kijken! Dat wordt wel tijd vind ik wel. Maar ja, toeval bestaat niet en ik zag net iets voorbij komen hier; Things will come to you at the right time, relax, have faith en be patient. Oké dan, I'll try...

Gisteravond volgde Aurora het voorbeeld van Moonlight en begon boven op de tafel te lopen. De kast vond ze nog te ver gaan geloof ik. Het lijkt misschien niet veel maar toch wel een klein teken dat ze zich vrijer begint te voelen. 

Vanmorgen ging om 4 uur de wekker al en met wakker worden heb ik weinig moeite, ik slaap toch haast niet. Omdat het nog zo vroeg was, lukte het me niet een aai momentje voor elkaar te krijgen. Vandaag weer aan het werk gegaan. Ik merk dat me dat nog best zwaar viel, binnen no time een zware hoofdpijn die maar niet weg wilde. Het viel me zwaar de dag door te komen.

Uiteindelijk wordt het toch altijd tijd om naar huis te gaan. Ik had wat boodschappen nodig. Half Nederland liep boodschappen te halen geloof ik. Het meisje achter de kassa, jaar of 17 denk ik zo, zat nog al lang met mijn citroenen in haar handen. En maar zoeken op haar lijstje. Net op het moment dat ik wilde vragen of er soms iets mis was, vroeg ze me "mevrouw, wat zijn dit eigenlijk?" Zo goed mogelijk mijn verbazing proberen te verbergen, vertelde ik haar dat dit nou citroenen waren.... Seriously?! 

Voor Sunshine vandaag weinig kunnen doen, al had ik wel de tijd gehad, wat moet ik nu nog doen, behalve wat doelloos rondlopen en hopen dat je hem ziet? Af en toe weet ik het, wat dat betreft, gewoon even niet meer. 

Ik was kapot toen ik thuis kwam, hoofdpijn nog steeds overheersend aanwezig. Dus broer gebeld, ik ga morgen wel naar ma. Maandag heb ik toch avonddienst, dan hoef ik morgen niet zo vroeg naar bed dat mijn avondeten nog achter in mijn keel zit als ik ga liggen. Ze ziet me toch wel genoeg.

Gisteren heeft ze het echt veel te druk gehad, haar bloeddruk was zo hoog dat de verpleging er behoorlijk van schrok. Kijk, ze doet wel stoer, maar ze heeft wel een operatie van 6,5 uur achter de rug, het zijn niet haar amandelen die zijn weg gehaald. Ik geloof dat ze daar zelf ook af en toe geen erg in heeft. Ja, de operatie ging goed, ja het herstel hiervan gaat ook aardig, wil nog niet zeggen dat je de wereld weer aan kan gelijk. Doucement madame! 

Dus nu lekker gedoucht, de bakken gedaan, eten en brokjes en water ververst, even rustig stukje schrijven en dan gaan liggen. Hopen dat de man met de hamer morgen besluit een dagje vrij te nemen. 

Ik weet natuurlijk weinig van Aurora, ik begin me af te vragen of ze überhaupt wel mensen gewend is. Net ook weer, als ik met eten en brokjes loop en haar een beetje enthousiast krijg, dan wil ze ook echt graag kopjes komen geven. Dit doet ze echt als een beginneling, struikelt erbij, mist dat stukje hand of been wat ze nou juist het kopje wilde geven. Ze krijgt het dan zó naar haar zin, dat ze begint te spinnen.

En dan... Dán deelt ze opeens een flinke tik uit. Dit keer precies in een pees op mijn hand geloof ik, heb een dikke bult en het gevoel dat er een boomstam op gevallen is. Ik word natuurlijk niet boos of zo, zij kan er ook niets aan doen. Maar ik vind het wel apart. Dat doet ze elke keer zodra ze begint te spinnen in haar enthousiasme.

Ze blijft zo ontzettend bang als ik rond loop. Ze heeft trouwens weer een nieuw verstopplekje. In de badkamer, net tussen de muur en de achterkant van de wasmachine. Daar past ze met haar ranke lijfje net tussen. Moonlight zou daar niet tussen passen met zijn stoere tijgerlijf. 

Spelen, zoals met Moonlight en de hengel, wil ze niet. In elk geval niet als ik aan die andere kant van die hengel zit. Maar waar ze sinds gisteren helemaal gek mee is, is die Cats Meow. Die hoeft niet eens aan te staan, daar speelt ze zo al mee. En er komt geen mens aan te pas, lekker veilig en toch leuk.

Toen ik dat gisteren zag ben ik hem aan gaan zetten, uiteraard wachtte ze even tot ik weer veilig op de bank zat, en toen ging ze los! Ook vandaag heb ik haar daar weer een enorm plezier mee kunnen doen. Ze speelt nu ook ermee als ik hier vlak bij op de stoel zit. Gelukkig heeft ze een broer als Moonlight, die haar ook de luie manier van spelen even laat zien. Gewoon languit gaan liggen tot dat het stokje weer bij je langs komt en er dan een knal op geven... Dat doet ze direct erna dan ook na. 

Nu heb ik net het laser-speeltje aangezet, daar waar Sunshine en Moonlight na 1 minuut hun aandacht erbij verliezen, is zij helemaal op aan het gaan in het najagen van een rood lichtje. Sunshine had binnen 1 x door toen, dat het uit dat witte ding komt en vond het toen niet interessant meer. Moonlight volgde dat natuurlijk ook, alles doen wat Sunshine doet is zijn devies, en had ook geen interesse meer. Maar nu hij Aurora als een gek op het lichtje ziet jagen, is hij zich er toch ook maar weer mee gaan bemoeien!

Dat ga ik morgen wel even op de foto zetten. Voor nu heb ik niets meer te vertellen en moet ik zo toch echt gaan slapen. Beetje blij dat deze dag dan ook weer voorbij is, dat moet namelijk toch een dagje dichterbij de thuiskomst van Sunshine zijn. God weet hoe lang dat nog zal duren.

Vandaag een keertje niet naar het ziekenhuis geweest, ook niet buiten lopen zoeken naar Sunshine. Het was echt nodig om mijn huis een keertje van onder tot boven te doen. Om Aurora niet nog meer te traumatiseren heb ik het stofzuigen de 1e anderhalve week niet gedaan en hierna 2 x heel lichtjes en snel.

Aangezien ik van opgeruimd en schoon hou, werd ik hier zelf nu redelijk kribbig van. En dát kunnen we nu net niet gebruiken. Dus ben ik de hele dag flink bezig geweest, alles doet me nu wel zeer maar goed, wel resultaat te zien. Ik heb uren gestofzuigd alsof mijn leven er vanaf hing, gestoft, gedweild, toilet en badkamer, trap, alles is weer lekker schoon. Ik ook en dan voel ik me ook direct een stuk lekkerder.

Vanmorgen bedacht ik me opeens dat Sunshine natuurlijk best wel een opvallend kenmerk heeft, die enorme lange en dikke staart! Dus ik heb even door de talloze foto's zitten scrollen om er een paar te vinden waarop die dan ook goed te zien is. Ik heb 2 ervan naar Marjolein gestuurd, zodat zij dit ook goed kon zien. Ik kreeg direct een appje van haar terug. Dat het grappige en schattige foto's waren maar dat ze zo wel direct kon zien dat de kat die ze gezien had, mijn Sunshine niet kan zijn. Ze zou het wel degelijk in de gaten blijven houden. Toch weer een klein beetje teleurstelling hier, al was ik er eigenlijk al bang voor. 

Met moeders gaat het redelijk goed, zoals jullie hebben kunnen merken zit ze af en toe te reageren hier op Facebook en a.s. maandag gaat ze verkassen naar het Zorghotel Aafje aan het Franciscus Gasthuis. Daar zal ze zo'n 2 weken blijven en dan als alles goed gaat, mag ze naar huis. Hierna zal ze nog aan de chemo moeten en zo maar hoe dat gaat en werkt, moeten we nog te horen krijgen. 

Met Aurora gaat het prima! We hebben nog een lange weg te gaan voor ze een gezellige huiskat is maar we maken grote stappen hier. 
Moonlight wil zo graag met haar spelen, alleen is het het felle, harde spelen met Sunshine gewend en hij neemt haar dan zo in de houdgreep en gooit haar om. Daar is ze nou niet echt van gediend, en loopt dan mauwend weg. Haar/zijn plekje in de witte krabpaal blijft ruzies veroorzaken. Gisteravond ging hij naast, de slapende, Aurora zitten en bleef maar kijken, ook dat hielp niet haar uit het hokje te verwijderen. 

Hij weigerde al die tijd in het mandje te gaan waar Sunshine altijd in lag. Vanmorgen, wederom in gevecht om het bewuste plekje, sprong hij er toch even in maar je merkte dat hij dat toch écht niet prettig vindt. Raar draaien en ruiken en mauwen en lang bleef hij er niet in. Vind ik toch wel bijzonder, hij blijft zijn broer trouw!

Als Aurora weer eens een keertje bovenaan de trap ligt, loopt hij eerst te zoeken, dan weet hij opeens waar ze moet zijn en gaat haar dan boven halen. Zo lief! Hij gaat de trap op, kijkt naar haar en gaat weer naar beneden. Dan komt ze ietsjes later ook naar beneden. 

Sinds de grote schrik door Moonlight gisteren bleef ze weer een beetje op afstand. Toen ik vanmorgen dus het water ging verversen en vers eten neer ging zetten, riep ik haar er ook weer bij en werd ik weer beloond met onhandige kopjes. Tot ze dan even omhoog kijkt, mij over haar heen ziet staan en dan toch weer even schrikt. Ach ja, zal ook nog wel over gaan.

Twee weken geleden dacht ik niet eens dat ze het zou redden en heb ik haar van het balkon van de overburen moeten vissen rond die tijd. Ik heb dus niets te klagen! Ze blijft praktisch de hele dag beneden nu, ze kwam zelfs nadat ik de stofzuiger weg had gezet, vrij snel weer beneden kijken wat er nu in hemelsnaam aan de hand was geweest.

Wel kan je aan van alles merken dat ze niet gewend is om in een huis te wonen. Ik hoop dat het haar goed gaat bevallen, dat ze toch niet liever op straat was blijven zwalken. Toen ze vanmiddag weer heerlijk in haar hokje lag en Moonlight daaronder op de voet van de krabpaal was gaan liggen, heb ik haar weer eventjes kunnen aaien. Toch geeft ze dan snel een tikje, meestal als ze zelf begint te spinnen. Alsof ze niet goed raad weet met zulke gevoelens. 

Al gaat het met veel dingen de heel goede kant op, ik blijf Sunshine ontzettend missen! Dat wordt juist weer sterker nu al die andere heftige emoties meer rust krijgen. Echt rust krijg ik pas als hij er weer is. Konden we er maar achter komen waar hij nu is, dan is hem vangen een koud kunstje.

Kim stuurde me net iets, via Facebook, soort GPS voor de kat. Hád hij dat nu maar om gehad! Je kan dan precies zien waar je huisdier zich bevindt! Mij lijkt het handig om zoiets in de chip in te bouwen waarmee ze geregistreerd worden. Voor mij is het al te laat, dat apparaatje hoef ik niet meer te bestellen. Geen kat gaat mij hier nu nog ontsnappen hoor, geloof mij maar. Ik hoop toch echt dat hij binnenkort gewoon ergens gesignaleerd wordt. Dat heb ik even nodig.

Gisteravond is Aurora heerlijk beneden gebleven en heeft zelfs beneden geslapen, jawel hoor, in het hokje van Moonlight, die het hier nog steeds niet mee eens is. Daarna is ze toch weer even naar boven gegaan. 

Het mooiste is wel dat Moonlight de trap op sloop, ik lag nog t.v. te kijken en volgde wat er gebeurde, en hij pikte het snoepstokje dat ik voor Aurora die middag boven had gelegd. Hij sloop onder de tafel ermee, want alles wat hij vangt, stopt hij in mijn schoenen, dus ook snoepstokjes. Ik zei streng tegen hem "Moonlight wat doe je nou??? Pik je nou het stokje van Aurora? Dat mág toch niet, dat is toch van haar!"

Tot mijn enorm grote verbazing maar nog groter vermaak, pakte hij het stokje weer op en is het weer boven gaan brengen!!! Je snapt natuurlijk wel dat ik hier helemaal dubbel om heb gelegen. Een kat met geweten? Bewijs van zijn gouden karakter!! Had ik maar de tegenwoordigheid van geest gehad om dít te filmen. Had ik prijzen mee gewonnen, echt! 

Vanmorgen vroeg opgestaan, ietsje later naar Sunshine zoeken! Spannend!! Ik riep Moonlight én Aurora natuurlijk, en wonder boven wonder, daar kwam ze aangewandeld. Ik enthousiast roepen of ze eten wilden en ook zij werd enthousiast toen ik met etensbakjes naar hun placemat liep. Ik mocht haar zelfs aaien!!! Ze was enthousiast kopjes aan het geven maar de vis met garnaaltjes was ze ook enthousiast over en ze struikelde bijna over haar eigen 4 pootjes omdat ze niet wist wat ze nou moest doen, mij haar laten aaien en kopjes geven of een hapje garnaaltjes naar binnen werken. Ik vond het zó geweldig! Ik werd er helemaal blij van!

Totdat Moonlight zowel roet als water in het eten gooide want hij sprong met zijn eigen slungelige bonkigheid op het bureau en gooide daar even een fotolijstje om met een knal wat resulteerde in een zich half dood schrikkende Aurora die met een sprong weg schoot waardoor de net volle drinkbak leeg schoot in de net volle brokjes bak... De lummel, weg magisch moment! Ik heb het hem maar vergeven, hij is nou eenmaal zo :-) 

Ze is terwijl ik aan de koffie zat, lekker in háár mandje gaan liggen, vlak naast me zowat. Wat later ging ze spelen met een muisje met veertjes en kattenkruid er in, gooien ermee! Zo leuk om te zien. Ook met het speeltje dat naast de deurpost hangt, heerlijk! Dan moet ze zich best fijn voelen als ze zo speelt. Toen was het tijd om weg te gaan, reismand boven gepakt, op naar Sunshine! 

De dame waar ik de afspraak mee had, kwam precies aanrijden toen ik er aan kwam rijden. Ze vertelde me dat ze van de week de flyer uit de bus pakte, op keek en recht naar een kat keek die enorm op de foto leek, die ze net voor haar neus hield. Ook in haar boek bestaat toeval niet, net zoals in mijn boek.

Het terrein achter dat bedrijfje, iets grafisch of zo, is van de NS. Het spoor loopt er naast, er is een watertje, er zijn volkstuintjes, een tunneltje, alles wat de dame die met Sunshine's foto's bezig is, heeft gezegd waar hij zich moet bevinden. En net als die dame, zei Marjolein, zo heet de mevrouw van dat bedrijfje, "hij ziet er goed uit hoor, lijkt het best naar zijn zin te hebben, hij lijkt wel meer op een huiskat dan op een buitenkat, dat viel me direct op".

Dat is bij elkaar toch wel té veel om toeval te zijn?! Er lopen daar wel meer cypers rond, zei die meneer toen tegen Kimberley, dus tja... Met Marjolein heb ik afgesproken dat ze gaat proberen om een foto te nemen, al zegt dat dan nog niets als er een stuk of 3 lopen, en dat ze zal vragen aan haar baas of ik daar af en toe mag komen zoeken. Want ik heb me een ongeluk gelopen, geen enkele kat gezien. Wel heb ik wat stokjes verkruimeld en een spoor naar de plek waar ze hem de vorige keer zag gemaakt. 

Zelf ben ik bang dat hij pas terug zal komen als het wat kouder gaat worden en dan echt naar huis wil, lekker warm en zo... Maar goed, maakt op zich niet uit, áls hij maar thuis komt. En dat gaat ook gebeuren, daar ben ik nog steeds van overtuigd. Ik ben ook de RFC-weg nog even op geweest en daar bij de prachtig gelegen woningen en wat bedrijfjes een flyer in de bus gestopt. Vlak bij de moskee op wat lantarenpalen er nog een paar geplakt. Weer een stukje meer bereik. We krijgen hem nog wel.

Daarna snel door om Frans op te halen en naar mijn moeder te gaan. Ze zag er nog hetzelfde uit als gisteren maar ze was niet meer zo heel misselijk. Wel nog pijn, schaal 3, dus goed uit te houden. Ze had gedoucht maar ze hadden haar daar alleen gelaten dus daar had ze flink de P over in want ze kon uiteraard niet bij haar rug en voeten om af te drogen. Straks hoort ze meer over of ze naar het zorghotel kan of anders naar huis moet. Ik vind t allemaal maar veel te vroeg hoor.

Zou ze naar huis moeten dan zou ze wel intensieve zorg krijgen maar toch... Ze at voor het eerst een boterhammetje met jam toen we er net waren. Ze wilde even naar beneden naar het restaurant al bleek dit later toch te veel voor haar te zijn. Ik was zo'n 2 euro stoel gaan halen en samen met de stang van haar infuus was dat nog een hele opgave om naar beneden te krijgen allemaal.

Ze wilde koffie met wat erbij maar ze vond haar appel-muffin vies smaken en at toen een stukje van het amandelbroodje van Frans. De terugweg was net zo zwaar als de heenweg, zowel voor haar als voor ons en ze ging uitgeput weer in bed liggen. Heb haar streng toegesproken niet te veel tegelijk te willen! Tuttebel! 

Na Frans weer te hebben thuisgebracht, ben ik even naar de Praxis gereden, allemaal haken gehaald en het net zit nu aan de onderkant ook helemaal vast, zodat Aurora er ook niet meer onderdoor kan. Zo lang ik nog geen idee heb hoe ze ontsnapt is durf ik haar niet alleen op het balkon te laten. Ze schrok weer van me en vluchtte weg maar is niet meer steeds op het gangetje boven in elk geval. Ze blijft beneden nu.

Hopen dat ik haar morgen wéér zo mag aaien en dat ik van die omhoog springende kopjes krijg van haar. Moeders aan de beterende hand, Aurora steeds vrijer en meer naar haar zin. Nu alleen Sunshine nog thuis, dan ben ik volledig gelukkig!