Gisteravond is vrij rustig verlopen hier. Geen aanvallen maar ik heb haar ook een beetje vermeden. Dat is ook niet goed natuurlijk. Ik was heel wat van plan maar uiteindelijk is daar weinig van gekomen. Gisteren hoorde ik van Ada dat ook zij een medium had benaderd. Tessa van “plaats delict”. Helaas had Tessa niet veel te vertellen. Ze stuurde het volgende:

Hallo Ada,
ik heb naar de foto gekeken. Helaas krijg ik niet veel door. Ik voel wat last aan zijn voorpoot. Ik zie een lage struik alsof ik daaronder lig. Ik hoor een asfalt weg in de buurt. (soort rondweg?)
Het is een sterk beestje. Ik zou nog even rondkijken in de omgeving.

Tja, even rondkijken in de omgeving… Dat had ik nog niet gedaan... Aan de andere kant, soort rondweg? Toch bij de schooltuintjes? Er zit een rotonde net achter het viaductje waar de trein over rijdt, richting Industrieweg? Zo vaag allemaal, en zo ontzettend groot gebied waar hij kan uithangen.

Heel vervelend vind ik het dat ze nu opeens, na al die jaren niets doen, dat natuurgebiedje, wat Sunshine volgens mij moet gebruiken om bovenlangs overal en nergens heen te gaan, in zijn eigen katten-walhalla, en wat zijn verbinding is met de van Lennepstraat, aan het opknappen zijn. Er worden boomhutten gebouwd, de bosjes erboven zijn weggehaald, er staat een soort tractor bovenop het viaductje en alles is afgezet en je mag er niet komen.

Nu trekken katten zich uiteraard weinig aan van verbodsbordjes maar het verandert die omgeving wel volledig en er zijn steeds werklui bezig. Hopelijk zal hem dat er straks niet van weerhouden om toch zijn huis op te zoeken. 

Met mijn moeder afgesproken, heb haar vanmorgen gebeld, dat ik morgenochtend lekker vroeg kom, in mijn eentje, het wordt mooi weer, lekker even met de rolstoel naar buiten samen. Even saampjes ontbijten. Dan kan ik de rest van de dag de puinhopen hier in huis gaan ruimen. 

Ik had, misschien stom, de balkondeur vannacht open laten staan. Maar allebei de cits waren er nog vanmorgen. Uiteraard is het wel volledig afgesloten nu op het balkon maar toch… Het enige dat er gebeurd was, was dat mijn kruidentuintje-in-het-mini was omgegooid. Oke, er waren wat takjes gesneuveld en er ligt een bergje aarde maar dat is zo erg niet. Houdini-proof is nu bewezen, of ze wil gewoon niet meer weg, kan ook. Ook fijn voor als Sunshine er straks weer is. Die kan het schudden verder wat ontsnappingspogingen betreft! 

Ik heb voor ik ging slapen gisteren, de zijkamer oftewel mijn walk-in-closet-with-a-view, weer toegankelijk gemaakt voor zwaar behaarden met 4 poten. Zo had onze Aurora weer iets nieuws te ontdekken want ook zij ging ondertussen interesse tonen voor de afgesloten deur.

Nu hoef ik geen halsbrekende toeren uit te gaan halen om even een paar schoenen te pakken of weg te zetten. Heerlijk, beetje meer vrijheid zeg maar. Ook voor haar natuurlijk. Daardoor dacht ik vanmorgen, als je nou toch bezig bent, dan ook maar gelijk het zijkamertje boven open zetten voor geïnteresseerden. Even gestofzuigd daar en ik zag haar net heel voorzichtig richting boven gaan. Weer meer plek en ruimte om zich af te zonderen, mocht ze daar behoefte aan hebben.

Deze ochtend al 2 x een “aanval” van haar gestopt. Ik zag dat ze wilde bijten, natuurlijk weer tijdens het liefdevol kopjes geven en na ze begint te spinnen, ik deed mijn vinger omhoog en zei “nee nee!, dat mag niet” en dat hielp!

Je moet het dan wel op tijd in de gaten hebben anders zitten de gaten in jou. Ook op de bank, waar ze tegen me aan ging liggen, wilde ze slaan, zelfde manier laten merken dat dat NIET mag en had ik maar een klein tikje te pakken. Voortaan dus gewoon wat van zeggen, desnoods nog wat strenger. 

Ik moet het toch ook een keertje voor elkaar krijgen om haar op te kunnen pakken. Toen ik haar van het balkon van de buren redde, ging dat zonder na te denken en was ze té bang om iets te doen. Hoe zou dat nu gaan? Durf ik dat uit te proberen? I don't know...

Na het weekend moet ze die druppels tegen oormijt en ooit zal ze haar injectie moeten halen bij de dierenarts en dus weer in het reismandje gestopt moeten kunnen worden. Maar ja, dat is van later zorg. Voor nu is het al fijn te merken dat de vuilig beige vacht die ze had, spierwit aan het worden is. En haar stugge buitenvacht is al een beetje zachter aan het worden. Ook niet verkeerd!

Voor nu ga ik even wat boodschappen halen, pakje ophalen bij het postagentschap en daarna naar huis. Lekker wat opruimen en mezelf verwennen met lekker douchen, mani/pedi en zo. Vroeg naar bed en vroeg weer op. Ik zit helemaal vol gepland met eigenlijk helemaal niks. Komt het vandaag niet af, dan kan het morgen nog. Dat kan soms heel lekker zijn... Fijn weekend allemaal!

Hier op Facebook gisteravond stuitte ik tot 2 x toe op een verhaal via Amivedi, dat een kat weer thuis was gekomen. De ene na 13 weken, de ander zelfs na 14 maanden! Ik moest ze wel plaatsen, dat geeft toch weer een hoopvol gevoel, zie je wel dat het mogelijk is!

Sunshine komt ook wel thuis, alleen geen idee wanneer! Het zal wel weer op een hele rare manier gaan en voorlopig zal het nog even duren helaas. Maar ja, alles is goed, zolang hij maar thuis komt natuurlijk. Maar tot wanneer dit is, zal ik me gewoon niet happy kunnen voelen. 

Gisteren weer een paar keer een eerste keer ergens voor. Dit keer zaten Moonlight en Aurora samen in de vensterbank naar buiten te kijken en plotseling ging Moonlight haar gezichtje wassen. Dat was zo schattig om te zien! Helaas was ik net te laat met de camera. Het was in elk geval heel vertederend. Dat roze wolken gevoel was daarna snel weer over helaas. 

Aurora komt steeds losser maar ze krijgt dus ook vaker haar “aanvallen van affectie” zal ik het maar noemen. Op het moment dat ze helemaal aan het spinnen en het kroelen is, valt ze aan. Ook dit keer was ze weer volop kopjes aan het geven en langs mijn benen aan het schuieren. Wat weer eindigde in een flinke beet in mijn been. Het zijn echt geen lichte krasjes hoor. Ik denk dat ik er maandag toch even naar de dokter mee moet. Later gebeurde iets soortgelijks nog een keer. Alleen niet bij mij.

Moonlight lag heerlijk op de roze deken naast me, dat deed hij altijd al met Sunshine, in die deken liggen ze dan heerlijk te “trappen” zoals katten dat kunnen doen als ze het naar hun zin hebben. Die deken had ik gepakt uit zelfbescherming. Moonlight heeft van die tijgerpoten en zelfs het zachte melktrappen, met nageltjes uit, doet dan behoorlijk zeer.

Ik heb maar die deken tussen de 8 pootjes en mezelf geplaatst en toen waren we alle drie tevreden. ze zijn de roze deken als een soort "vervangmoeder" gaan gebruiken en hebben daar al menig uurtje, al melktrappend, op doorgebracht. Die ligt dan ook standaard op de bank naast me. 

Aurora sprong ook dit keer weer op de bank, gaf Moonlight kopjes en ging zelfs naast hem liggen mee trappen. Maar in plaats mij aan te vallen, wat ze tot nu toe deed, viel ze hem opeens aan! Het ging zo snel dat ik het niet eens echt zag gebeuren, ik hoorde alleen het valse geluidje wat ze dan maakt.

Moonlight schrok zich een ongeluk en sprong met een gil van de bank. Je kon zien dat hij pijn zijn voorpootje had. Hij schrok ook van mij, wilde niet door me gepakt worden en vluchtte weg onder de bank. Het heeft wel een paar uur geduurd voor hij over zijn schrik van mij heen was.

Toen heb ik wel even een potje zitten janken hoor. Kijk, dat ze mij aanvalt, ook niet fijn, maar ik weet wat er aan de hand is en waardoor het komt. Maar dat ze Moonlight ook behoorlijk pijn doet, daar ben ik toch echt niet blij mee! Het is al zo’n goedzak, hij is zo lief voor haar al die tijd.

Ik weet heus wel dat ze er, ook bij hem, niets aan kan doen. Maar toch… Van Moonlight moet je afblijven! Je voelt dan een beetje weerstand opkomen en dat wil ik ook echt niet. Ik kan het alleen even niet tegen houden. Ik weet heus wel dat ze er ook niets aan kan doen, dat ze niet beter weet.

Die arme jongen wist echt niet wat hem overkwam en dacht ook nog eens dat ik er iets mee te doen had. Ik hoop niet dat ze dit vaak gaat doen want daar kan ik dus blijkbaar echt niet tegen. Mij pijn doen, prima, ik kan daar wel mee om. Maar van mijn jongen blijf je af! De rest van de avond heb ik in mineurstemming doorgebracht.

Me zorgen makend hoe dit verder moet als het nog erger wordt met haar. Want ja, ze krijgt het nu steeds beter naar haar zin, en dan valt ze dus aan… Beetje raar toch om te zorgen dat ze het dan maar wat minder naar haar zin gaat krijgen… Dat soort gedachten in mijn hoofd maakten de wereld er niet vrolijker op.

Van ellende tijdens het piekeren in slaap gevallen, vergeten mijn wekker te zetten en me toch niet verslapen omdat ik van de pijntjes sowieso vroeg weer wakker ben. Is het toch nog ergens goed voor. Aurora kwam ook weer monter en enthousiast op me afstappen.

Zo ’s morgensvroeg valt ze niet echt aan, tot nu toe dan. Dan is ze meer bezig met het eten dat er aan gaat komen. Ze gaf Moonlight weer een koppie ook. Je ziet alleen dat hij toch iets terughoudender is bij haar. Hij kwam naast me liggen en zij kwam er ook bij op de bank. Niet veel later ging Moonlight er gauw weer af. Hij vertrouwt het niet zo. Geef hem eens ongelijk!

Alleen lag ze er daarna weer zo zielig bij, in haar uppie... Ze bedoelt het ook echt niet kwaad, dat weet ik ook wel. Maar benen én diep geliefde mede-katten vol met zwerende bijtwondjes zie ik toch echt niet zitten. 

Zodra ik thuis was uit mijn werk, heb ik de dierenarts gebeld. Ook omdat ik heb gezien dat ze vieze oortjes heeft. Aurora werd dan ook afgeleverd 3 weken geleden, mét een oorzalfje. Maar ja, in het Grieks waar ik buiten een aantal toeristen-kreten niet veel van weet. Maar zo te zien was het tegen oormijt. Ik zie me alleen niet haar oppakken en haar oren eens even flink insmeren.

Hier had ze een oplossing voor. Verder had ze niet veel advies voor wat ik vertelde, mijn dierenarts is niet zo spraakzaam. Wel heeft ze maandag aan het eind van de middag de door mij gevraagde Telisen of Zylkène in huis én ze heeft een pipetje die ik in haar nek moet leeg knijpen tegen oormijt. Niks dagelijks insmeren dus. Hoe ik dat leeg krijg in haar nekje, want het moet wel ónder haar haar en niet er bovenop, weet ik nog niet, maar dan zijn we weer 3 volle dagen verder.

Wie weet wat er nog verandert in een weekend. Dat heb ik eind mei wel gezien! In 1 weekend kan je leven volledig veranderd zijn...

Verder zag ik ook dat Moonlight voorzichtig is, als ze in de buurt is. Die is nog niet over het akkefietje van gisteren heen blijkbaar. Ik ook niet want ik ben ook op mijn hoede. Toch wil ik dat proberen los te laten want op de een of andere manier lijkt ze het te voelen. Ze kwam wel koppies geven maar niet op de bank en ik aai haar minder, minder stimuleren maar dan, en ik hou er sneller mee op om zo'n aanval te vermijden. Of dat nou goed is weet ik niet. Ik wil haar wel onbevangen tegemoet komen want anders komt het nooit goed. 

Natuurlijk is iedere dag zonder Sunshine niet zo leuk. Maar vandaag is het erger dan anders dat Sunshine nog niet thuis is. Wat daar erger aan is, is dat Sunshine & Moonlight vandaag jarig zijn. Voor het eerst... Nou, hiep hier hoera zeg... Kan nou niet echt zeggen dat ik in de feeststemming ben hierdoor. Maar goed, dat moeten we dan maar gaan vieren zodra hij weer thuis is. Moonlight heb ik zijn verjaardagsknuffel al gegeven. Sunshine houdt hem nog te goed. Happy birthday my sweet boy, where ever you are...

Veel reacties op het filmpje van gisteren. Ik was er zelf nog het meest verbaasd over, hoe ze opeens zo omgeslagen was. Ook gisteravond kreeg ze weer zo'n bui van affectie naar mij én Moonlight toe. Alleen toen beet ze me wel weer. Best scherpe tandjes, zo'n klein katje!

Ze kan er dan ook helemaal niets aan doen, ze weet gewoon niet hoe ze het heeft. Ze heeft het naar haar zin en dat is ze niet gewend! Eigenlijk heel triest als je erover nadenkt. Ik ben blij dat ze hier bij mij is. Ik ga zorgen dat ze over een tijdje niet beter weet dan dat ze het naar haar zin heeft.

Het maakt het alleen wel wat lastiger want zodra ze begint te spinnen ben ik een beetje op mijn hoede. Ze heeft vlijmscherpe nageltjes en tandjes en je voelt het behoorlijk. Dus tja, wat moet je daar nou aan doen? Het advies van gisteren volg ik natuurlijk op, gewoon negeren en direct wat anders gaan doen. Zodat ze straks zelf de link kan leggen tussen "happy" voelen, dan bijten is dan genegeerd worden. Als ze dan ook maar kan snappen dat "happy" voelen, niet bijten, is geaaid worden, de oplossing is...

In de late avond is ze weer wat kopjes komen geven, weer bijten... Straks gaat ze ook nog eens voelen dat ik dan een beetje op mijn hoede ben om mezelf te beschermen tegen de volgende beet maar dat lijkt me dus ook weer niet de bedoeling. Dan doet ze het misschien juist? Morgen denk ik toch maar even mijn eigen dierenarts bellen en vragen om die middelen waar ik het gisteren over had, als die echt angstremmend werken dan doet ze dat bijten misschien ook minder... 

Vandaag was natuurlijk weer gewoon een werkdag. Maar Aurora liep al vrolijk rond om 4 uur, ze weet dat ze dan ook zo eten krijgen. Ze weet ook al dat dit uit de keuken komt en komt dan nu ook bij de keuken kijken wat ik aan het doen ben. Ze durft er nog niet goed helemaal in te lopen als ik bezig ben daar maar ik heb dan ook maar een klein keukentje. Ze liep enthousiast mee met het eten, even klein koppie gehad maar toen ben ik gelijk weg gelopen bij haar. Laat maar even gaan zo. 

Voor Sunshine heb ik gewoon ook even minder tijd, ik weet het ook niet echt meer wat ik nu nog meer kan gaan doen. Dat is het meer want als ik opties had dan zou ik wel tijd maken. Alleen helemaal niets doen en gaan zitten afwachten voelt ook niet goed. Ook daar moet ik iets op gaan verzinnen, maar wat?

Gelukkig is Moonlight mijn stabiele factor, mijn steun en toeverlaat is het. Zo blij dat hij me in alles bij staat. Lag hij net op de vloerplaat van de krabpaal helemaal languit, notabene ónder het heerlijk comfortabele hangmatje dat er ook nog aan vast zit maar die nog door geen van de katten ontdekt is.

Het bovenste mandje vindt ie toch dat het voor Sunshine is, Aurora ligt in zijn hokje, hij dan maar op die bodem met een hangmat op zijn voorhoofd. Wel lekker dik en bekleed maar toch. Mafferd! Heerlijke mafferd, dat dan weer wel. 

Ik heb net mijn moeder even gebeld, heel kort maar, ze kreeg natuurlijk visite. Gevraagd hoe het ging met fysio. Was heel vermoeiend voor haar maar het ging wel. Dus heb ik haar maar lekker naar haar visite laten gaan. Ik ga van het weekend wel even snel langs.

Ik heb gewoon zo veel te doen en zo veel te weinig tijd om het te doen. Gelukkig ben ik over 2 weken even een weekje vrij anders ben ik toe aan een kuuroord of zo... Ik moet even wat lucht in al dat gedoe krijgen, weet alleen niet goed hoe. 

Net bij thuiskomst lag Aurora zowaar weer op haar plekje ónder de bank. Of ze hadden ruzie gehad, of ze schrok van mijn thuiskomst. Uiteindelijk kwam ze er toch weer onder vandaan. En ja hoor, ze krijgt gewoon weer haar affectieve bui aan. Net als gisteren in het filmpje kwam ze ook op de bank.

Helaas beet ze me weer, gelukkig nu in mijn andere been, dan is dat ook weer in evenwicht. We zullen wel zien hoe dat gaat lopen. Ik heb gewoon geen puf om me daar ook nog eens druk om te gaan maken. Ik ga gewoon op mijn instinct af, met hoe ik daar me om zal gaan. Als zij het maar naar haar zin heeft en er aan gaat wennen dat ze nu een lekker leventje mag leiden, waarin ze liefde terug krijgt, dan komt het vanzelf wel goed!

Vandaag wel 1 aaneengesloten dag vrij, dus veel te doen maar weinig puf. Ook nog uit de late dienst gekomen, dus pas ver na 2 uur gaan slapen en om half 5 schoot ik wakker van de meest vreselijke kramp in mijn kuit die ik ooit gehad heb. Als er een bijltje in de buurt had gelegen had ik 'm geloof ik afgehakt. Jeetje zeg! Dat was echt heftig. Ik kon ook niet meer gaan liggen want dan schoot het er weer in. Dat heb ik ook na 3 pogingen maar opgegeven. 

Het ochtend ritueel van eten geven blijft wisselend, Aurora kwam dit keer wel enthousiast aanlopen maar bleef strategisch onder de tafel zitten en kwam pas tevoorschijn toen het eten er stond. Ook goed joh, jij mag bepalen zolang je bij mij woont. Wel schiet ze toch minder snel weg dan begin van de week. 

Toen stond Kimberley voor de deur om 9 uur. Aurora bleef zowaar beneden. Ze zat wel raar te kijken, hee, 2 van die wezens? En ze klinken nog hetzelfde ook... Alleen echt in de buurt komen deed ze nu ook weer niet. Moonlight helemaal happy, nog iemand die hij met hem en de hengel kan laten spelen! Woehoe! 

Eenmaal aangekleed zijn we naar mijn moeder gegaan. Wat mooi en heerlijk rustig daar zeg, in dat zorghotel Aafje! Ze heeft een kamer voor zichzelf, met douche en toilet en een ijskastje, t.v. Frans, mijn stiefvader, zat er ook. Pas toen bedacht ik me, dat ik hem natuurlijk net zo goed mee had kunnen nemen. Met alle drukte en vele andere dingen aan mijn hoofd heb ik daar gewoon echt niet aan gedacht. Ik geloof dat hij daar anders over dacht, tja, zijn probleem. Ik kon er echt niets aan doen.

Hij wilde ook niet mee terug, maar goed, ik héb het gevraagd. Mijn moeder zag er niet zo goed uit, vond ik tenminste. Ze voelt zich ook niet zo goed en heeft pijn. Eten gaat niet zo lekker. Wel geniet ze van de rust van daar. Ik heb een lijst gemaakt voor het bezoek.

Volgende dinsdag moet ze helemaal van daar naar het Erasmus voor een onderzoek en gesprek met de chirurg. Wat een onzin vind ik dat zeg, dan is ze gelijk weer doodmoe! Die dag plannen we maar geen bezoek, ze zal al haar kracht nodig hebben! Dat ze dat nou niet even kunnen regelen daar in het Franciscus of zo! Nee dan laat je zo´n ziek iemand helemaal daarheen komen... Kan aan mij liggen hoor maar eh, ik vind dat een stom plan. 

Het plan was om na het bezoek aan ma, even naar het strand te gaan en daarna naar Sunshine te gaan zoeken. Nee, niet tegelijkertijd, zo ver is hij nou ook weer niet. Maar omdat mijn lijf op het moment op allerlei manieren aan het protesteren is, heb ik Kim thuis afgezet en ben ik even wat boodschapjes gaan halen.

Dat op zich kostte me al moeite, mijn nek en schouders zitten vast, mijn onderrug voelt niet aan als mijn onderrug maar als een klein stukje hel, linker (operatie) been zwelt opeens weer een paar dagen helemaal op en de rechter was nog aan het herstellen en dus pijnlijk van de kramp van die morgen. Verder gaat het prima hoor! 

Thuis gekomen heb ik een poging gewaagd om op het balkon te gaan zitten. Ik werd er alleen volledig afgeblazen. Wat een woei zeg! 

Dan maar ff op de bank, alles doet toch zeer of ik nou ga zitten of hangen of liggen. Van mijn moeder een stripje Inhibin mee gekregen, dat moet helpen tegen die krampen. Anders toch maar een keertje langs de huisarts van de week? Want echt lekker functioneren doe je zo ook niet. Ik voel me een wandelend wrak.

Aurora was nergens te bekennen en dus ben ik maar even half de trap op gegaan. Daar lag ze hoor, ze werd niet bang en ik heb tegen haar gepraat en gevraagd of ze naar beneden wilde komen omdat ik het zo gezellig vind als ze erbij is.

Toen zachtjes weer de trap afgegaan en gaan zitten. Nou, daar kwam ze hoor. Ik deed enthousiast tegen haar; "hee, wat gezellig dat je ook komt! Kom er lekker bij zitten hier" en meer van dat soort kreten. Ze kwam en begon kopjes te geven aan de tafel, steeds meer richting mij en ze begon te spinnen zónder te slaan en uiteindelijk kopjes te geven aan mijn benen.

Ik heb de camera maar aangezet en gefilmd omdat ik dit zó bijzonder vond! Ze sprong zelfs op de bank en kwam bij me en maar spinnen en niet uithalen of wat dan ook! Wat een klein wondertje! Ondanks alles voel je je dan toch een soort van even heel gelukkig! Ze heeft zoveel meegemaakt al, al die tijd en dan geeft ze je zoveel vertrouwen! Zo mooi!

Jammer dat er 3 paar schoenen liggen onder de tafel, maar ik heb een goed excuus. Ik heb mijn walk in closet afgesloten en moet gekke toeren uithalen om daar in en uit te kunnen komen omdat Moonlight daar ook zo graag weer in wil.

Van de week heb ik van Angelique een prachtige "overdekte" kattenbak cadeau gekregen en die lieverd had daar ook een pak Sunlight zeep, ook tegen de kramp, in gedaan ook nog eens! Zo lief! Ik ben er heel blij mee! Ook de zeep zie je op de bank.

Maar ja, het is hier nou eenmaal rommeliger dan anders, kan er ook niks aan doen. Het wonder van Aurora is belangrijker om te laten zien, dan om me druk te maken om die rommeltjes! Dus het filmpje staat hier op de site, je kan beter het geluid uitzetten want ik zit nogal te wauwelen :-) 

Nu maar hopen dat we dit vast kunnen houden. Daar ga ik mijn best voor doen. Sunshine ga ik het weekend mijn best weer voor doen. Dan ben ik vrij en even meer tijd. Had een dag maar 48 uur, denk ik de laatste tijd vaak. We zullen moeten roeien met de riemen die we hebben... Een bootje erbij zou fijn zijn. 

Weer even snel een stukje schrijven voor ik moet werken. Ook weer met niet zo veel te vertellen eigenlijk. Sunshine kan ik woensdag pas weer naar gaan zoeken, nadat ik bij mijn moeder ben geweest. Meer kan ik even niet doen.

Voor mijn moeder hebben we maar even "bezoekuren" opgesteld, ze zal nooit iemand weg sturen en dat gaat haar gewoon te veel vermoeien als ze de hele dag door mensen kan verwachten. Gisteren is die hele dag met de verhuizing én dan ook nog eens mensen op bezoek krijgen, veel en veel te vermoeiend geweest.

Echt hoor, na zo'n zware operatie heb je echt je rust meer nodig dan iemand die op je lip komt zitten terwijl je veel liever even je ogen dicht zou willen doen. En dat zou ze dan ook nooit zeggen, ze zegt nooit iets wat dat betreft. Dus doen wij dat maar voor haar. 

Aurora gaat natuurlijk, nou ja natuurlijk, met kleine stapjes nog steeds vooruit. Ik heb me wat in zitten lezen op diverse sites met gedragsproblemen bij katten en wat ik al spontaan zelf bedacht had, blijkt ook volledig te kloppen. 

Dat ze me slaat op het moment dat ze zich juist heel prettig voelt en begint te spinnen, komt puur door onzekerheid, angst en niet gesocialiseerd zijn. Ze weet niet om te gaan met zulke fijne gevoelens omdat die waarschijnlijk in het verleden zijn afgestraft, dat ze werd weggejaagd of pijn werd gedaan. 

Er staat alleen niet op die sites hoe ik dit bij haar kan "afleren" zeg maar. Dus vroeg ik of Caroline dit aan de katten-gedragsdeskundige te vragen waarvan ik weet dat zij daar mee werkt. Ik wil namelijk niet een fout maken hierin en haar nog meer "verpesten". Want ze heeft echt een heel lief karaktertje, dat kan ik zo wel zeggen. Ze is alleen helemaal verkeerd behandeld in haar leven als straatmadeliefje, nadruk op "liefje" en kan er zelf helemaal niets aan doen, zo is ze het gewend. Mijn arme meisje! 

De deskundige op kattengebied stuurde het volgende: Negeren is denk ik het beste. Het is puur angst/overprikkeling en geen raad weten met haar 'gevoelens'. Niet echt aaien maar haar wel kopjes laten geven en zo zelf de regie geven is voorlopig naar mijn gevoel de beste optie.

Zal vast nog wel slijten als ze merkt dat ze zelf de controle heeft. Af en toe één aai geven en dan weer stoppen, langzaam opbouwen en telkens ééntje meer geven, maar blijven proberen te stoppen voor ze uithaalt. Kan best een tijd duren hoor, wij hebben dit met KoKo ook meegemaakt, toen ze hier net was kon je haar ook niet echt aaien en dat heeft heel lang geduurd. Ik denk dat Aurora wellicht geslagen of in ieder geval onaardig behandeld is en die angst zit diep, zeker als dat op jonge leeftijd gebeurd is.

Geduld, geduld en dan nog eens heeeeeel veel geduld is het beste medicijn 😉 En misschien kan ze haar Telizen of Zylkène geven, dat zijn voedingssupplementen die angstremmend zijn (en verder geen kwaad kunnen).
o ja, en natuurlijk na een aai / aaien belonen met iets wat ze heel lekker of heel leuk vindt!

Dus eigenlijk wat ik zelf al deed, buiten de supplementen dan. Ik stop direct met aaien als ze zo doet. Vanmorgen wilde ze ook mijn been een tik geven zelfs. Ik negeer haar verder. Dan stopt ze even en komt gelijk weer kopjes geven maar ook dan negeer ik haar. Ik wacht dan wel haar volgende affectieve bui af voor ik haar weer aai erbij. Zo zal ze het vanzelf wel een keer afleren, of niet, we merken het wel. 

Ze stapte nu ook zo het balkon weer op daarnet, zaten we opeens met zijn 3tjes in een flinke regenbui maar ik wilde haar niet laten schrikken door op te springen. Beetje water is nog niemand van dood gegaan dus ach...

Toen ik hier bij de pc zat, ging ze alleen naar buiten. Ik wel met een argus-oog alles in de gaten houden natuurlijk maar ze doet geen enkele poging om te ontsnappen, gaat alleen naar beneden zitten kijken. Ze inspecteerde wel de hele boel, ook waar er boven nu ook netten zitten.

Ze doet alleen niets om te klimmen of ergens onderdoor te kunnen. Die echte ontsnappingsdrang is ze nu dus al kwijt, ook niet verkeerd! Nu snel spullen pakken, Kim ophalen en gaan werken. Kijken of er wat lekkers te snaaien is want onze Big Boss Lady, BBL Patricia D is vandaag jarig! Gisteren allemaal A4tjes uitgeprint met felicitaties en haar kantoor versierd. Daar verwacht ik natuurlijk wel iets lekkers voor terug ;-)