Na de enorm drukke werkdag van gisteren, vandaag weer een tijd-switch naar de avond. Deze week vind ik altijd erg lastig en behoorlijk vermoeiend. Twee dagen eruit om 4 uur, dan 2 avonden werken en ben je pas na 12 uur 's nachts thuis. Eer je dan slaapt zijn we ook al weer een stuk verder.

Dan word je ook wat later wakker natuurlijk maar de woensdag moet je er ook weer vroeg in want dan moet je er weer twee dagen om 4 uur uit. Gelukkig heb ik die laatste twee dagen om kunnen zetten naar een tussendienst want na 4 jaar was ik er wel een beetje klaar mee. Het scheelt niet veel maar het scheelt wel iets. Dat is dan ouder worden denk ik. Vroeger had ik daar helemaal niets van. Nu is dat omschakelen steeds moeilijker aan het worden. Watje word ik.

Gisteren heb ik nog wat filmpjes zitten kijken van toen Sunshine en Moonlight er net waren. Heerlijk om te zien. Ook zag ik daar weer op dat ze al direct een hele rare manier van drinken hadden. Gewoon met hun pootjes ín het waterbakje en dan pas drinken. Je snapt natuurlijk wel dat dit direct zorgde voor een natte boel elke keer.

Ze kregen er ook van die koude pootjes van! Ik heb het ze niet afgeleerd gekregen. Vooral Sunshine bleek een enorme watergek te zijn. Dat hebben jullie al op foto's en filmpjes kunnen zien. 

Dat gedoe met water en de rare manier van drinken heb ik ze nooit af kunnen leren. Ik heb echt de waterbakjes weg moeten halen omdat ik elke keer een schuiver door de kamer maakte omdat alles weer nat was. Hoe groter ze werden, hoe erger het werd. Dus toen ze op de aanrecht konden springen heb ik hun drinkbak gewoon in de gootsteen gezet. Daar konden ze minder kwaad met hun manier van drinken.

Later kwam daar een kleine emmer bij voor in de badkamer. Daar dronken ze dan ook uit, soms tegelijkertijd de emmer leeg scheppend met hun voorpoten. Ik heb echt geen idee waar ze dat geleerd hebben.

Ze waren pas 7 weken toen ik ze kreeg en toen zaten ze al 2 weken bij Stichting Zwerfkatten Rijnmond. Wie weet waar ze daarvoor waren en wat ze deden. Pas toen Sunshine wegliep had ik genoeg aan de emmer in de badkamer want Moonlight schepte die niet leeg, hij dronk er alleen maar uit. 

Toen Aurora erbij kwam, had ik eindelijk een kat die normaal dronk in huis. Ik hoopte dan ook dat Moonlight dit van haar zou gaan leren. Helaas, niet gelukt. Er staat nu wel nóg een formaatje kleiner emmertje in de badkamer en daar drinken ze nu allebei uit. Voor de goede vorm staat hier in de kamer wel een drinkbak die ik elke dag voorzie van schoon drinkwater maar ik heb eigenlijk geen idee waarom ik dat doe. Ze drinken er blijkbaar praktisch nooit uit.

Wel wordt er niet meer met water door het hele huis gegooid. Dat was dus echt Sunshine zijn ding. Behalve dan het badje wat ik op het balkon heb staan. Daar vist Moonlight graag de speeltjes uit maar verder blijft het wel vol water staan. 

Wie weet met wat voor meer rare gewoontes Sunshine straks behept zal zijn als hij weer thuis komt. Geen idee natuurlijk waar en hoe hij zijn tijd doorbrengt. Wat hij ervan geleerd heeft en wat hij zeker zal blijven doen als hij straks weer in een huis woont. Misschien wil hij dan nog steeds graag naar buiten.

Ik heb al zitten denken dan een goed en veilig kattenharnasje met riem te kopen om dan maar met hem naar buiten te gaan. Maar ik heb geen idee of dat een mogelijkheid of zelfs maar nodig zal blijken te zijn. Dat zal ik allemaal nog af moeten wachten.

Ook dan gaan we weer een aparte periode tegemoet. Voorlopig ga ik me maar even richten op het "gewone" leven voor zolang dat nog zal duren. Ik zit nu nog steeds in de periode "nadat Sunshine weg liep" maar ik hoop heel snel in de periode "nadat Sunshine weer thuis kwam" te zitten.

Vannacht werd de zwelling van Moonlight's pootje al minder en vanmorgen vroeg leek het zo goed als helemaal weg te zijn. Ik denk dat Petra aardig goed zat met haar denken aan een insectenbeet. Dat moet bijna wel.

Dus ik ben wel dolgelukkig dat hij daar niet allergisch voor blijkt te zijn. Zo'n reactie gaat heel snel en als dit al 's morgens vroeg was gebeurd dan was ik mooi uren te laat geweest. Ik moet er niet aan denken. 

Volgens mij is Moonlight geïnteresseerd in een carrière als filmster want ik heb weer een enorm leuk filmpje van hem op kunnen nemen waar hij de nachtvlinder, die op het plafond zit, het liefst naar beneden zou wensen. Wat is het toch een jager op alles wat vliegt! Maar wel een schattige jager, dat zeg ik niet snel. Staat bij de filmpjes hier op de site.

Ik vind jagers op zich helemaal niets. Ik snap niet wat er sportief is aan een levend wezen neerknallen als sport. Bah!

Vandaag zag ik weer herinneringen aan toen de jongens net een dag hier waren, precies een jaar geleden. Goh wat had ik het opeens druk! Toen ik ze ging halen maakte ik me vooral zorgen over het feit dat katten normaal mij altijd uitkiezen en ik dit keer de keus zou moeten maken uit een heleboel nestjes die bij Stichting Zwerfkatten Rijnmond waren binnengebracht die week.

Ik mocht de kittens al direct meenemen als ik kon beloven ze extra te kunnen voeren. Dit had ik al met mijn baas kort gesloten. Sammy mocht ik namelijk ook elke ochtend zijn insuline gaan geven. Dit had nog jaren kunnen duren, helaas heeft Sam het niet zo lang volgehouden.

Dus een paar weekjes de katjes gaan bijvoeren tijdens mijn diensten was geen probleem. Dat keer op keer heen en weer rijden moest ik maar weer voorlopig op de koop toenemen en had ik er graag voor over.

De dag dat ik ze ging halen had ik met Kimberley al de halve dierenzaak leeg gekocht en kwamen we met armen vol spullen voor de kittens thuis. Ik had een mand gekocht die grijs-zwart-wit was en zei direct tegen Kim `wedden dat ze deze kleuren zullen hebben`.

Na de koffie het huis helemaal in orde gemaakt voor kittens voor zover dat mogelijk was. De nieuwe krabpaal was al besteld, die moest nog komen een paar dagen later. Ik had besloten ze volledig in de huiskamer te houden. 

Eindelijk was het zover en konden we de kittens gaan uitzoeken. Ze hadden gevraagd of ik nog wensen had maar nee, die had ik niet. Alleen geen hele zwarte omdat Sam helemaal zwart was.

Ze hadden veel te veel kittens en konden ook geen tijd vinden ze te socialiseren. Dat doen ze normaal wel maar er waren zoveel nestjes binnengebracht dat ze vrijwilligers tekort kwamen. Dat ik ze ging kiezen vond ik nog steeds geen prettig idee. Zo werkt dat gewoon niet bij katten (bij mij dan).

In de gangen achter glas, vertelde de mevrouw van de stichting mij, zitten allemaal hokken met kittens. Ik mocht alleen naar binnen en moest heel rustig zijn want er zaten ook nestjes met hele bange moeders en die mochten vooral niet schrikken. Voor ik bij de deur naar die gang was, klommen twee hele kleine kittens luid gillend in de tralies!

In geen enkel ander hokje was enig leven te bespeuren en deze twee maakten een enorm kabaal want flink mauwen konden ze toen ook al. Ik zei direct tegen de vrouw dat ik dus al niet meer hoefde te kiezen, ik was zelf al gekozen.

Daarom heb ik ook geen enkele blik in een ander hokje meer hoeven te werpen, de keus was door hen al op mij gevallen. Als je bedenkt hoe ontzettend bang ze voor me waren de eerste dag thuis, en absoluut niet gesocialiseerd en dus bang voor alle mensen, blijft het raar dat ze zich zo in de picture werkten. Het moest gewoon zo zijn.

Zij hoorden al bij mij voordat ik het zelf wist. De namen had ik ook al snel, ik wist dat ik ze naar de Zon en de Maan wilden noemen (Rulof-lezers weten waarom) en dat had ik in alle talen bij elkaar gezocht.

Het is Sunshine en Moonlight geworden maar dat wisten jullie al. Ik had het grappige idee om er ooit nog een "Boogy" bij te nemen, zodat ik dan lekker dat liedje van Michael Jackson kon gaan lopen blèren.

Tot ik Aurora zag op een foto in Sappho's Stray Cats en wist dat die naam erg bij haar zou passen en zij bij mij. Haar blik op de foto riep me en ik heb geluisterd. Als nou Sunshine ook nog eens een keer wil luisteren en als de sodemieter snel naar huis gaat komen dan heb ik eindelijk mijn trio bij elkaar. Precies zoals ik het al in mijn hoofd had.

Nieuws: Kat na 10 jaar terecht! - alleskatten.nl

Nieuws: Kat na 10 jaar terecht! Een reactie plaatsen Ongeveer 10 jaar geleden gaf een Rotterdamse man zijn gechipte poes als vermist op. Nooit kreeg hij een bericht dat zijn poes gevonden was. Tot vorige week. Op dinsdag 6 mei werd een kat…  BIZAR verhaal dit! OMG! Hopelijk komt Sunshine toch echt eerder terecht maar ze noemen dit nu de Rotterdamse gelukskat dus ik moest dit wel plaatsen om zo een stukje geluk te pakken. Ik weet zeker dat dit mag van die kat en zijn baasje. Zo zie je maar, alles kan gewoon bij katten...

Vandaag had ik gewoon moeten kunnen vieren dat ik mijn 2 jongens al een jaar in huis heb. Maar ja, van die 12 maanden die ik ze nu dan heb, is Sunshine er al meer dan 3 maanden niet bij. Meer dan een kwart van de totale tijd dus.

Dat vind ik best triest. Er valt niet echt veel te vieren dan. Natuurlijk ben ik diep dankbaar dat ik Moonlight wel nog gewoon hier heb. Als ik die niet had gehad dan weet ik nog niet hoe het me vergaan zou zijn deze afgelopen maanden.

Hoe ontzettend schattig hij is, kan je zien op het fimpje dat ik bij de kattenfilmpjes op deze site plaats. Als ik om 5 uur 's morgens voor ik weg ga nog even koffie wil drinken en hij vindt dat ik met zijn hengeltje moet spelen. Ja zeg, daar heb ik dan toch echt geen zin in hoor!

Moonlight is het daar uiteraard niet mee eens. Je kan aan Aurora zien dat zij wel beseft dat het nog zo vroeg is, die is ook nog niet helemaal wakker, al komt ze wel in de buurt liggen voor het geval Moon me toch zo gek krijgt om te gaan hengelen op de vroege morgen. 

Kom ik vanmiddag uit mijn werk en merk iets aan Moonlight maar ik weet niet zo direct precies wat. Dan komt ie langzaam en voorzichtig naar me toe en zie ik dat zijn rechter poot 2 x zo dik is als de linker. Hij heeft toch al van die grote dikke poten dus dat viel me gelijk op.

Ik heb hem opgepakt en onder flink protest even proberen te kijken. Ik kan alles bewegen dus het lijkt niet gebroken. Ondertussen heb ik ook gezien dat de stoelen op het balkon zijn omgevallen of gegooid, dus ik krijg al een beetje een donkerbruin vermoeden dat er iets gebeurd moet zijn.

Dat kan met elkaar achterna zitten te maken hebben of, en dat denk ik eerder, met onbehouwen vliegen vangen. Misschien is hij wel met zijn pootje onder de stoel terecht gekomen. Ik heb de dierenarts gebeld maar het is weekend dus ik moest naar het noodnummer bellen.

Pendrecht dit keer, waar ik een hele aardige dierenarts aan de lijn kreeg waar ik een tijdje mee heb zitten praten. Ze vond het niet nodig dat ik direct zou komen. Wel moet ik in de gaten houden of dat pootje kouder aan gaat voelen dan de andere want dan zou er iets knel kunnen zitten en dat zou niet goed zijn.

Als het een kneuzing is of een insectenbeet dan zal de zwelling de komende 2 dagen afnemen. Als hij al een allergische reactie zou krijgen dan zou ik dit nu al hebben moeten zien maar daar is niets van te merken gelukkig. Hij loopt ook heel licht mank, dat zie je haast niet, wel loopt hij dus erg voorzichtig.

Ik weet uit recente ervaring hoe het voelt om met zo'n gezwollen been te lopen dus ik snap wat hij voelt. Dus komende tijd goed in de gaten houden en steeds even voelen wat betreft de temperatuur. Niet zo makkelijk want de afgelopen 2 uur is hij ergens gaan liggen, geen idee waar.

Wel sprong hij nog net zo makkelijk overal op en af dus echt veel pijn lijkt hij niet te hebben. Al weet je dat met katten natuurlijk nooit. Die zijn zo ontzettend hard voor zichzelf. Maandag of dinsdag toch eerst even naar mijn eigen dierenarts sowieso.

Ook als de zwelling af neemt kan het toch nog gebroken blijken te zijn dus daar moet wel naar gekeken worden. De zwelling kan juist alles op zijn plek houden en daar moet de dierenarts toch even haar dierenartsen-blik op werpen. Dat ga ik dan ook zeker laten doen. Je weet het maar nooit.

Ik ga hem zo gewoon even roepen en hopen dat hij dan ook tevoorschijn komt want ik wil even zijn pootje temperaturen. Hij ging daarnet ook gewoon weer hengel-dwingen maar dat doe ik maar eventjes niet. Zo min mogelijk proberen te belasten is best moeilijk uitvoerbaar bij een kat.

Niet gaan hengelen kan daar een klein beetje bij helpen al zal hij daar nou niet echt blij mee zijn. Voor mij ook niet want hij kan zo heerlijk blijven drammen. 

Dus een klein beetje dubbel niet leuk vandaag op wat zo'n feestelijke dag had kunnen zijn als Sunshine gewoon thuis was geweest en Moonlight niet een dikke tijgerpoot had gehad.

Die Rotterdamse gelukskat (nou ja, het is maar hoe je het wil zien) die na 10 jaar zijn baasje weer vindt heb ik speciaal geplaatst om al die mensen die tegen mij zeggen, joh die komt niet meer thuis, op hun plaats te zetten.

Zelfs na 10 jaar kan je je kat nog terug vinden, dat blijkt maar weer. Ik ga er wel van uit dat ik niet zo lang hoef te wachten hoor. Die kat herkende zijn baasje zelfs nog! Er staat alleen niet bij hoe oud die kat was toen hij vermist raakte.

Sunshine was maar net geen 11 maanden dus tja... Geen idee hoe dat werkt bij katten. Sunshine is wel een bovengemiddeld intelligent geval en ontzettend vindingrijk dus die komt er wel buiten. Hij is volgens mij best slim genoeg om zich ons te blijven herinneren.

Dat gaan we wel merken als hij straks weer thuis komt. Hoe en wanneer, nee dat weet ik niet maar DAT hij thuis komt, DAT weet ik nou toevallig weer wel. Vraag me niet waarom ik daar zo van overtuigd ben, dat ben ik gewoon.

Voor diegene die dat gek vindt, kan ik alleen maar zeggen dat ik gewoon in mijn realiteit zit en jij in die van jou. Dat kan helemaal geen kwaad en dat is trouwens altijd al zo in alle gevallen.

Je creëert door je verwachtingen je eigen omgeving dus ik verwacht dat hij thuis komt en daar ben ik nu al dankbaar voor. Ieder het zijne en ik het mijne, qua denken dan. Spullen hecht ik niet zo'n waarde aan, dat zijn maar dingen.

Ik zou volledig gelukkig kunnen zijn in een klein huisje op de hei met mijn katjes, wat te eten voor zowel mij als de katjes en graag ook wat te roken maar dat is optioneel. Oh ja en wat te schrijven, pen en papier werkt net zo goed als een pc of tablet dus het hoeft niet veel te kosten.

Ik denk dat ik me daar heel goed in zou kunnen vinden zo midden in de natuur. Helaas zit dat er niet in. Best jammer eigenlijk.

Precies een jaar geleden was ik heel nerveus want ik zou de volgende dag naar Stichting Zwerfkatten Rijnmond gaan. Ze hadden daar meer kittens zitten dan ze aankonden. Sammy was er net nog geen week niet meer maar dat 1e weekend als enige ziel in mijn huis had ik echt als vreselijk ervaren.

Voor Sam er niet meer was had ik namelijk vol bravoure gezegd dat ik nu absoluut geen dieren meer zou nemen. Ik ben nog nooit sneller terug gekomen op een beslissing als toen. Ik heb voor zolang ik me kan herinneren dieren gehad dus een leven zonder gaat het toch echt niet worden.

Vroeger honden, nu katten omdat die niet uitgelaten hoeven te worden en ik fulltime werk. Een paard staat nog steeds hoog op mijn verlanglijstje, al vanaf mijn kleuterjaren maar alleen nog uit nostalgie niet van dat lijstje afgehaald. Ik weet dat ik daar absoluut geen tijd voor zou hebben.

Katten dus nu om praktische redenen, ik houd toch van alles met een aaibaarheidsfactor als het maar niet minder dan 2 poten heeft of meer dan 4. Wat kunnen dieren je leven verrijken. Al kan ik me soms wel eens afvragen waarom ik het nou zo leuk vind dat alles onder het haar zit, dat er dingen gesloopt worden, kattenbakken verschoond moeten worden...

Hoewel dit de laatste 3 maanden reuze meevalt wat dat slopen betreft, sinds Sunshine besloot om even op safari te gaan. Net als Casper is hij de sloper, de drammer en de pestkop. Hij is gewoon even op vakantie gegaan, terwijl hij had moeten weten dat dit niet kan omdat hij een mens heeft... 

Op vakantie gaan vind ik dus niet fijn omdat ik dieren heb, ook al weet ik dat Kimberley enorm goed voor ze zou zorgen. Het idee dat ze niet weten wat er aan de hand is en toch ook de lange dagen die ze tussen de maaltijden door alleen zouden zitten maken het voor mij onmogelijk om lang weg te gaan.

Ik heb er nou eenmaal voor gekozen om voor ze te zorgen en dan moet je dat naar eer en geweten gewoon zo goed mogelijk doen. Dus die piramide van Gizeh zal gewoon moeten wachten, al wil ik daar al zo lang heen. Volgens mij staat hij er nog wel even, dus dat kan nog goed komen voor mij. 

Dat er zoveel mensen zijn die dieren gewoon als een soort gebruiksvoorwerp zien, vind ik echt zo ontzettend erg. Ik kan daar met mijn verstand niet bij. Gooien ze weer een zak met kittens in het water, of ze gooien een hond onderweg uit de auto terwijl die nog rijdt of binden hem aan een boom ergens waar haast geen mens komt.

Laatst nog gelezen dat mensen waren verhuisd en gewoon de kat, of was het nou een hond, in dat lege huis hadden achter gelaten. Zonder eten of drinken. Hoe kan je daar mee leven? Dat zijn dingen die ik niet kan begrijpen. Als je niet van dieren houdt, waarom zou je ze dan in huis nemen? Het is een levend wezen en elk leven is kostbaar. Mensen, dieren én de natuur, alles leeft, alles heeft waarde. 

Zo heb ik mijn kind ook opgevoed. Ik weet nog dat ze als klein meisje een keer op het grasveld aan de overkant een tak van een boom aan het afrukken was. Ik riep haar en legde uit dat ook een boom een ziel heeft, een levend wezen is. Ik vroeg aan haar of ze dat ook zou doen als de boom zou kunnen schreeuwen van de pijn.

Zij huilen, haha sorry Kim, maar dat was best grappig. Het idee van een schreeuwende boom vond ze echt vreselijk en ze had zo'n spijt! Die les is haar tot nu toe bij gebleven en ze heeft zoiets ook nooit meer gedaan. Ook zij heeft respect voor alles wat leeft. Ik doe ook wel eens wat goed namelijk, dat zie ik in haar.

Ik vind het zelfs erg om een vlieg dood te slaan. Dat doe ik dan ook niet maar gelukkig heb ik Ninja Moonlight in huis, die heeft daar geen problemen mee. Zo lang ik maar niets dood hoef te maken. Alleen muggen moeten soms onder mijn vlakke hand eindigen. Dan zeg ik toch altijd "sorry mug, het moet even, ik help je alleen maar in je evolutie". Ik geloof niet dat ze daar een boodschap aan hebben maar goed, ik zeg het toch. 

Zo ben ik natuurlijk hartstikke blij dat het zo goed gaat met Aurora en dat ze echt genegenheid bij me komt zoeken. Maar al had dit niet zo goed gegaan, dan zou ik toch voor haar zijn blijven zorgen omdat ik haar zelf in huis heb gehaald. Zij is vanaf ze binnen is gekomen hier, mijn verantwoordelijkheid geworden. En dat zal ze blijven tot ook zij ooit, hopelijk in een hele verre toekomst, haar reis naar de regenboogbrug zal maken. 

Elk dier dat ik ooit gehad heb is me nog steeds lief en ik kan ze stuk voor stuk nog allemaal in mijn hoofd halen en vol liefde herinneringen ophalen. Daarom zal Sunshine ook altijd in mijn hart zitten tot hij weer thuis is. Ik denk elke dag wel een paar keer aan hem en hoe het met hem zal zijn nu. Ik kan niet wachten tot ik hem weer in mijn armen kan sluiten. Ik hoop dat dat heel snel mag zijn.

Amivedi

Hoe bijzonder is dit. Na negen maanden is onze Baloe weer terecht. Ze is heel wat kilometers verder gevonden. Heel dankbaar dat ze met hulp van Amivedi, de dierenambulance en de mensen die haar foto hebben gedeeld met Amivedi na 9 maanden weer thuis is!

Het doet me altijd zo goed zulke stukjes te lezen! 

Je hebt van die dagen, die komen het vaakst voor als je vrij bent, die bijzonder fijn zijn. Dit was er zo eentje. Dat begint al met om 5 uur wakker worden en je dan beseffen dat je vrij bent en niet door je wekker heen bent geslapen maar gewoon mag blijven liggen in plaats van je een ongeluk te gaan haasten. Het duurt misschien even voordat dit besef volledig is maar het maakt het extra fijn. Heerlijk!

Dan even gezellig je moeder kunnen bellen om te vragen hoe ze het gehad heeft. Met een bakkie koffie natuurlijk. Fijn om dan te horen dat ze ervan genoten heeft. Dat ze wel nog steeds buikpijn heeft maar dat ze daar ook haar specialist over gebeld heeft. Morgen zal ik weer even bellen of ze nog terug gebeld is en zo ja, wat er dan gezegd is. Ook zo'n fijn momentje. 

Ik had me al voorgenomen om vandaag zo min mogelijk te doen in huis. Daar heb ik morgen de hele dag voor. Dus lekker wat lopen rommelen, in mijn geval synoniem voor opruimen van kleine rommeldingetjes en zo. Met Petra had ik van de week al afgesproken dat als het mooi weer zou zijn, zij dan hierheen zou komen om mij weer bij te staan in mijn zoektocht naar Sunshine. Daarin zijn zowel zij als Ada van onschatbare waarde.

Toen zij er eenmaal was, hebben we eerst even lekker bij zitten kletsen. Zij is echt een kattenmens in hart en nieren en leeft als geen ander met me mee. Als ik af en toe mijn hoop verlies, kan een gesprekje met haar me weer vol vertrouwen doen uitzien naar de thuiskomst van mijn ondernemende weglopertje.

Mooi om mee te maken was dat Moonlight een lichte omslag heeft gemaakt. Normaal gesproken rent hij van beneden naar boven om zich te verstoppen als er gebeld wordt. Vandaag kwam hij enthousiast van boven naar beneden toen er gebeld werd. Voordeel was in dit geval natuurlijk dat hij al boven was.

Anders was dit natuurlijk volledig onmogelijke geworden. Maar goed, minor detail, dit in iemand anders nabijheid komen, vond ik al heel bijzonder voor zijn doen. Aurora lag prins(es)heerlijk op haar door haarzelf toegeëigende plekje in de kledingkamer op dat moment. Helaas is dat op een zwarte plaid en zij is wit... Just sayin'. 

Petra neemt altijd wat lekkers voor de cits mee. Dit keer waren het blikjes tonijn uit de stille oceaan. Ik ga ervan uit dat blikjes uit de lawaaierige oceaan nog niet op de markt zijn. Vorige keer was het hertenvlees wat ze had meegenomen, wat haar Doosje (kan er ook niets aan doen, zo heet haar kat, al weet ik hoe het klinkt) enorm op prijs stelt, maar mijn 2 cits vonden er niets aan.

Tonijn kunnen ze in al haar vormen best waarderen. Zo typisch voor katten, ze zijn zo kieskeurig en weten precies wat ze wel of niet willen. Aan jou om uit te zoeken wat ze nou wel of niet willen. 

Mijn normaal gesproken zo mensschuwe cits, kwamen gewoon rondlopen alsof Petra al volledig bij het meubilair hoorde. Ze hielden haar wel in de gaten maar gingen gewoon door met hun normale dagelijkse gang van zaken. Dat vind ik op zich ook wel weer een mijlpaal, nu voor zowel Moonlight als Aurora.

Petra was er dit keer ook getuige van dat Moonlight toch echt alleen maar zijn hengel wil. Hoe hij gaat zitten staren naar me, mijn hand met zijn pootje naar de hengel wil leidend. Pak ik dan die hengel en zijn ze uitgespeeld, dan nog wil hij niet dat ik de hengel neerleg. Ik voel me dus echt volledig voor hengel zitten dan. 

Op de foto's die ik hieronder plaats (dat is op Facebook, hier gaat er maar 1 per dag helaas) zie je ook hoe Moonlight in de kast wil gaan zoeken naar de andere nepvogels die ik ondertussen al ergens anders heb weggelegd. Als ik hem dan vraag "Moonlight wat doe je?" dan gaan zijn oortjes naar achteren en trekt hij zijn meest onschuldige kattengezichtje. Nou daar trap ik niet meer in natuurlijk... Ik heb gewoon echt ontzettend hilarische huisdieren. Dat moet je kunnen zien. 

Toen eerst maar even lekker aan de koffie en daarna zijn we heerlijk gaan lopen, af en toe een flyer op een paal doend. Op het Marconiplein zagen we een poster van een andere heel recent vermiste kat, die er al bijna af was gewaaid. Ik heb daar een foto van genomen zodat, als ik hem mocht zien, zijn baasje kan bellen. De flyer was er bijna afgewaaid, die heb ik weer vast geplakt. We zijn toen richting Voedseltuin gelopen.

In het gebiedje ernaast staan er een aantal kunstwerken buiten. Onder andere een meer dan levensgrote penis, inclusief balzak en kliertjes van Copper (als ik me dat nog goed herinner van de biologielessen op de middelbare en anders feel free to correct me if I'm wrong) en verderop zag ik, dit herkennend aan de luchtpijp met aftakkingen voor de longen, een grote tong met alles tot en met de maag. Even wat fotootjes van gemaakt natuurlijk.

Zoals ik al meer dan drie maanden gewend ben, hebben we absoluut geen enkele kat gezien daar waar er volgens anderen normaal gesproken tientallen rondlopen maar we hebben wel een leuke middag gehad. We hebben het afgesloten door samen een patatje te eten bij mij hier om de hoek, waar Petra de patat-bakker aan het blozen kreeg en ik weer een nieuwe flyer op mocht hangen in zijn etablissement. That is a win-win-situation in mijn boek.

Nadat Petra weer naar huis was, heb ik lekker bank gehangen met mijn twee heerlijke harige kindjes dicht bij me. Dat zijn toch heus mijn allerfijnste momentjes. Dat is voor mij dus bijna volledig heerlijk volmaakt geluk, ik mis alleen nog Sunshine ergens naast me of op mijn schoot.

Dat ik daar nog volledig in geloof laat ook de post van Amivedi van gisteren zien, waarin er eentje na 9 maanden weer thuis is. Laat ik alleen maar hopen dat ik niet zo lang hoef te wachten. Mocht het toch langer blijken te zijn, dan is het ten alle tijden het wachten waard.