Na de lange week ben ik lekker vrij dit weekend. Normaal gesproken ben ik die 1e vrije zaterdag lekker lui en doe ik niet al te veel behalve uitrusten. Maar vandaag kreeg ik echt een aanval van werklust. Ik ben er altijd wel vroeg uit, vandaag ook.

Na eerst even lekker met een mok koffie en een boek op de bank te hebben gezeten, ben ik als een witte tornado tekeer gegaan. Muziek hard aan en aan de slag. Heerlijk! Later bedacht ik me pas dat alle ramen en de balkondeur open stonden. Arme buren. Nou ja, ik had er in elk geval zin in. 

Met als gevolg dat alles weer blinkend schoon is. Badkamer, Willem Cornelis en de keuken zijn gesopt. Ramen zijn gezeemd, gestoft, gestofzuigd en gedweild. Toen was ik ook wel toe aan een poetsbeurt en nu kan ik dan lekker even gaan zitten.

Morgen moet ik er namelijk heel vroeg uit omdat ik dan weer even op Sunshine jacht ga. Van de week heb ik lopen zoeken in de Moonlight, morgen ga ik tijdens de Aurora. Moet kunnen, hopen dat het helpt. Ik zou ondertussen al blij zijn als ik gewoon sowieso een kat mag spotten. Dan kan ik het idee krijgen dat het tij zich aan het keren is. 

Net even zitten kijken maar de zon gaat morgen pas om 7u11 op. Jeetje wat laat alweer zeg. Ik hou er juist van als het zo heerlijk vroeg licht wordt en lekker laat licht blijft. Dat is helaas al weer voorbij. Wat vliegt dat toch allemaal voorbij. 

Ik zie al een tijdje dat ik, ook al valt Aurora helemaal niet meer aan, toch af en toe bijt- of krabwondjes heb aan mijn benen. Ze slaapt altijd bij me en als ik nog wakker ben en ik ga wat verliggen dan houdt ze mijn been vast. Volgens mij doet ze dat dus ook behoorlijk stevig als ik diep in slaap ben. Dat kan bijna niet anders.

Ik heb er eentje zitten waarbij je zo ziet dat ze haar gebitje in me heeft gezet. Lastig want het doet geen pijn of zo maar gaat wel ontsteken. Ze probeert trouwens nog steeds wel af en toe te bijten als ze zich echt heerlijk voelt en dus afgaat als een zundapp in de zestiger jaren. Want net zoals ze keihard kan snurken, kan ze ook echt keihard spinnen.

Zowel Sunshine als Moonlight spinnen beiden heel bescheiden. Aurora ronkt echt behoorlijk. Vorige keer zat Moonlight haar met een schuin koppie te bekijken en te bedenken waar al die herrie nou vandaan moest komen. Bij hem voel ik het spinnen eerder dan dat ik het echt hoor, een enkele uitzondering daargelaten. 

Wat een enorme transformatie heeft mijn Griekse schone ondergaan in 2,5 maand. Buiten haar behoorlijke verschil in gedrag vanaf ze hier is, is ook haar uiterlijk flink aan het veranderen. Op de foto's zie je het misschien niet eens zo maar in het echie wel hoor. Het verschil is nog veel groter als je haar had kunnen voelen. 

Bij aankomst had ze hele zwarte oortjes van binnen, ze voelde aan als een soort harig schuursponsje en was eerder grijzig beige dan wit. De 1e nacht al direct ontsnapt en de nacht erna zich door de ramen proberen te gooien, niet eten, niet drinken en alleen midden in de nacht voorzichtig rondsluipend. 

Staat lijnrecht tegenover hoe ze nu is allemaal. Ze is witter dan wit, in het zonnetje lijkt ze wel licht te geven. Haar oortjes zijn prachtig roze en als ze zich fijn voelt of een aai komt halen dan worden haar oortjes en neusje een paar tinten rozer. Ze voelt zijdezacht aan.

Ik weet nog dat ik in het begin het verschil tussen de zachtheid van Moonlight's vacht zo ontzettend vond verschillen met de ruigheid van die van haar. Nu is ze zelfs een heel stuk zachter dan Moonlight om te voelen. Ze heeft ook veel fijner haar dan hij. Die buitenvacht is er echt met kilo's af komen vallen.

Elke keer als ik haar aaide moest ik op een gegeven moment zowat mijn hand afvegen omdat die onder het haar zat. Dit wordt gelukkig nu wat minder. Ik ben benieuwd hoe het straks gaat als ze weer een wintervacht gaan ontwikkelen. 

Zit ik me opeens te bedenken als zij binnen 2,5 maand van een buiten- naar een binnenvacht kan schakelen, dan zal dit bij Sunshine natuurlijk andersom ook zo zijn. Krijg ik er straks weer zo eentje waar er kilo's hard haar vanaf komen. Je snapt natuurlijk wel dat ik dat helemaal niet erg ga vinden. Mijn Dyson kan het wel hebben en ik ook. Kom maar op Sunshine met je buitenvachtje! 

Ik kom echt net thuis van een onveranderlijk hectisch dagje werken en direct erna boodschapjes halen. Ik ga gelijk maar aan de schrijf want als ik nu op de bank ga zitten dan ben ik binnen 2 minuten weg en ik denk dat ik zondagochtend pas wakker zal worden. Verder ben ik niet moe of zo hoor. Dat is maar schijn. Onder deze uitgebluste, gepokt en gemazelde buitenkant met hangschouders en wallen, zit een jonge meid. Ik weet dat ze er is! Ik ben haar alleen al een tijdje kwijt. Ze heeft volgens mij een tijdje vakantie of zo. Ze komt echt wel terug. Net als Sunshine, ook hij is even op een Rotterdamse citytrip en komt pas terug als hij alle sights gezien heeft. 
Ondertussen hou ik me er wel zoet mee. Het houdt me bovendien in beweging want gisteren heb ik samen met Petra weer een uurtje of 2 in de rondte gelopen bij het Ferro terrein en de voedseltuin. Petra snapt er geen zak van dat als je met mij buiten loopt er gewoon geen enkele kat te zien is. Dat is echt al zo sinds Sunshine weg liep met een enkele uitzondering. Daar waar er normaal hele kattenkuddes rondhuppelen, zie je er niet 1 als ik daar rond loop. Alsof ze met elkaar hebben afgesproken; "daar heb je die Ria weer, maken dat je weg komt en niet eerder tevoorschijn komen tot ze uit het zicht is"... 
Ja, wat moet ik er anders van denken? Het blijft raar. Ook raar was dat het daar in die buurt, net nadat het donker was geworden, nog best behoorlijk druk was met verkeer. Ik ben helemaal niet bang uitgevallen of zo en Petra ook niet. Toch zou je daar meer opvallen in je eentje en dus direct ook minder veilig zijn. We liepen richting Voedseltuin en een grote vrachtwagen stopte langs de weg. Petra en ik keken elkaar al aan van ehhhh, wat moet die? Nou zit dat om de hoek van de Keileweg, de vroegere gevaarlijke hoerenbuurt, dus wie weet wat die chauffeur dacht. Misschien dat er 2 dames liepen wier oude roeping zich weer had laten horen? Helloooo! Ik weet het niet hoor. Toen we er zonder op of om te kijken gewoon voorbij liepen, reed hij pas weg. Wij allebei lachen natuurlijk! Tot ik onder het lopen al flink kramp in mijn voeten kreeg. Dat gedoe ook elke keer. Hoe kom ik daar nou toch vanaf? Ik slik me de krampen (zou bijna zeggen AHA!) aan extra magnesium en noem het allemaal maar op. Op de raarste plekken heb ik ondertussen al kramp gehad. Ook op plekken waar ik nooit heb geweten dat je daar kramp in kunt krijgen. Volgens Petra lag het dit keer toch echt aan mijn schoeisel, gewoon simpele ballerina's, omdat ik voor zulke lange wandelingen toch echt sportschoenen moest aantrekken. Zover was ik ondertussen ook gekomen en dus zijn die onderweg. Het zit op de post. Want ook al ga ik niet zoeken, ik vind het wel lekker om, met weer of geen weer, even een stuk te gaan lopen. Dat wil ik er ook inhouden, zelfs al is Sunshine weer thuis. Even je hoofd leegmaken en lopen, verder even niets. 
Maar goed, kortom, we hebben geen kat gezien of gehoord. Wel zijn we als een stel gekken naar een hek gerend omdat we daar wat zagen bewegen maar dat bleek een plastic zakje te zijn... En we hebben gezien, zoals op alle plekken waar al gezocht is, dat het bij mij in de buurt gewoon een waar Katten-walhalla is. Zolang het nog zulk mooi weer is, vermaakt Sunshine zich volgens mij prima! Ik denk dan ook nog steeds niet dat ik hem zal vinden door hem zomaar tegen het weggelopen lijf te lopen. Nee, dat is te gewoon voor Sunshine. Het wordt vast iets bijzonders. Net zoals hij. 
Voor ik ging slapen nog even heerlijk met de cits op de bank gezeten. Vooral Moonlight is af en toe erg aanhalig, dus het is of bij me liggen of bij de hengel gaan zitten drammen. Volgens mij had Aurora van dat gedoe van de week, om samen in vrede op de bank te kunnen liggen geleerd. Dit keer sprong ze er gewoon bij, drapeerde zich elegant over Moonlight heen en die vond de aaitjes te lekker om zomaar opeens weg te springen. Dat heb ik dan maar weer mooi even vereeuwigd. Je kan geen foto's genoeg hebben van zulke lieverds! (97)

Alles wat ik vandaag kan gaan schrijven is best wel een beetje anticlimax in verhouding van mijn schrijfsel van gisteren. Ik moet het nog even tussendoor doen ook, in mijn pauze, ik werk namelijk gedeeltelijk thuis vandaag.

Mijn tussendienst ben ik begonnen, samen met Kimberley en een groep van een ander bedrijf die bij ons een kijkje kwamen nemen. We hebben een presentatie gehouden over de teamleiders en assistenten en hebben ze de afdelingen laten zien. Leuk om te doen.

Daarna snel naar huis om daar wat dingen te doen, zoals procedures aanpassen, waar ik in die hectiek bij ons van alle dag gewoon geen kans voor krijg. Dus dat is fijn geregeld. Op mijn gemak mijn mail hier doorgenomen en nu dus even schrijfpauze. 

Ik was ook net op tijd thuis om Moonlight te redden van weer een dikke poot of dikke bakkes want die was weer heerlijk achter een wesp aan het rennen. Aangezien hij dit redelijk voorzichtig deed, zonder zijn normale onbehouwenheid, lijkt mij dat ik er wel iets van geleerd heeft toen hij de vorige keer een 2 x zo groot formaatje poot had maar nog lang niet genoeg. Anders laat je die beesten gewoon met rust. Zo ver is hij nog niet. 

Aurora ligt nog steeds op het plekje waar ze lag toen ik binnen kwam, die vindt het volgens mij gewoon te warm. Ook heeft ze volgens mij in de hitte van Athene, waar ze tenslotte vorige zomer als kitten heeft doorgebracht, geleerd dat je dan zo min mogelijk moet doen. Ze houdt gewoon een Griekse siësta. 

Als ik straks klaar ben met werken dan komt Petra hier naartoe en gaan we in de schemering eens even kijken of we Sunshine daar ergens bij de Ferro of voedseltuinen kunnen spotten. Daar horen jullie natuurlijk morgen meer over. Mocht het wonder gebeuren dat hij me zo in mijn armen loopt, dan meld ik dat natuurlijk zodra ik zelf ben bijgekomen. Je weet maar nooit!

Loop ik hem net mis, dan staat er voor mij de zondagochtend vroeg op de planning. Dan ga ik er zelf heen zodra het licht wordt. Ik moet er maandag toch weer 4 uur uit, dan kan ik vast wennen... Midden in de nacht wordt een beetje lastig gewoon. Alleen ga ik dan echt niet en niet iedereen heeft zin om op zo'n onmogelijk tijdstip mee te gaan. 

Heb ik hem dan nog niet gezien dan ga ik donderdag, mijn eerstvolgende vrije dag, weer daar in de buurt flyeren maar dan echt overal. Ook wil ik dan even naar de Keilestraat waar dat gekke kunstwerk lag waarbij die kat op de foto van Google stond. Kim gaat dan gezellig met me mee. Met zijn 2 plakt veel fijner, echt waar.

Misschien kunnen we ook gelijk die haventjes meenemen. Daar kan hij natuurlijk af en toe gaan drinken. Je kan in elk geval niet zeggen dat ik er niets voor over heb om hem weer thuis te krijgen. Ik vind het zelf af en toe zo weinig maar er is ook maar zo weinig wat je kán doen. Dat is nou juist de pest.

Ondanks dat blijven we natuurlijk gewoon doorgaan. Juist omdat hij blijkbaar toch de laatste tijd gesignaleerd wordt, als het tenminste de juiste kat is, is dat meer dan er vanaf het begin gebeurd is, wat signaleren betreft. Er gebeurt tenminste wat. 

Ik zat me net te bedenken dat ik in oktober weer een weekje vrij ben. Zou toch wel heel mooi zijn als ik hem voor die tijd weer binnen heb. Dan kan ik echt even 24/7 genieten van hem in plaats van te moeten gaan werken. Niets lijkt me heerlijker dan dat! Nu zitten er katten naar me te kijken, naast hun lege eet-bakjes. Ik geloof dat er nog een kleine taak op me rust, voor ik weer verder ga werken :-)

Het is nog geen 11 uur en het is al een bijzondere ochtend geweest. Vanmorgen werd ik wakker gemaakt door een keihard spinnende Aurora die naast me lag en me probeerde wakker te krijgen door onbehouwen kopjes te geven.

Het leek wel een klein motortje. Ze beet weer hard in mijn hand en later ook in mijn been waar gelukkig een dekentje overheen lag. Dit doet ze dus uit liefde, ze weet dit niet anders kenbaar te maken. Geen idee of ik dit er ooit uit kan krijgen.

Zo is ze gewoon opgegroeid denk ik, genegenheid tonen door flink te bijten. Het jammere hieraan is dat ze dit ook doet bij Moonlight, die daar uiteraard geen jota van begrijpt behalve dan dat ie moet maken dat ie weg komt, zodra zij lief tegen hem gaat doen omdat dit een flinke knauw in je lijf betekent. 

Gisternacht nadat ik thuis kwam en me even installeerde op de bank, heeft het dan ook wel 4 mislukte pogingen gekost voordat ze na de 5e eindelijk normaal naast elkaar op de bank tegen mij aan konden liggen.

Moonlight komt knuffelen, Aurora wil erbij en mag dat natuurlijk ook, dan heeft ze het helemaal naar haar zin, bijt dus even flink in een stuk Moonlight, Moonlight weer pleitos en zij dan maar ook weer van de bank af.

De 2e keer probeer ik dan mijn hand ertussen te doen maar dat lukt niet altijd. Uiteindelijk lukt het dan een keertje wel en dan liggen ze allebei spinnend naast me. Het duurt alleen even. 

Vlak nadat Aurora zich dus in allerlei bocht had gewrongen om me wakker te krijgen, ging mijn bijna lege gsm af. Nog suffig dacht ik dat ik zeker een ander muziekje onder mijn wekker gezet moest hebben tot ik besefte dat ik telefoon had. Zonder te kijken nam ik op.

Het was een jong klinkende man die vertelde dat hij nu bij het "plestikkie", stond, dus een van mijn flyers neem ik maar aan, omdat hij me wilde bellen over Sunshine.

Hij zit bij de beveiliging van Ferro, op de Keileweg, en hij heeft de afgelopen 2 nachten mijn kat gezien!!! Ik hem helemaal uithoren natuurlijk. Hoe hij de kat omschreef, deed mijn hart sneller kloppen. Het klinkt echt alsof het Sunshine is.

Hij zei dat het een nog jong beestje is om te zien, fijntjes gebouwd, schuw, want als hij hem riep dan rende hij weg. Grijs gestreept, met veel wit en witte voorpoten en beetje witte achterpoten. Ik vroeg of hij soms ook de kleur van zijn voetzooltjes had kunnen zien maar dat was logisch gezien ook wel te veel gevraagd want dat wist hij niet.

Hij beschreef hoe het gebouw van Ferro eruit ziet, groot, blauw en rond, kan niet missen. Hij adviseerde me te gaan zeggen dat mijn kat daar liep, zodat ik er misschien rond kon gaan kijken. Ik vertelde hem hoe blij ik was dat hij gebeld had. Hij had speciaal zijn nummerherkenning weer aangezet omdat ik anders niet op zou nemen dus dat zegt wel wat.

Toen ik op Google ging kijken waar het precies zat, wist ik helemaal dat de mogelijkheid dat het Sunshine is, erin zat want het zit schuin tegenover de Voedseltuin, waar Sunshine ook al 'misschien' gezien is door een van de mensen daar. Nog geen week geleden heb ik daar met Petra lopen flyeren en 1 van die flyers heeft er dus voor gezorgd dat deze jongeman mij gebeld heeft!

Ook schoot dat zachte mauwtje, dat Ada en ik samen hebben gehoord in de Voedseltuin, me weer in gedachten. Zou dat dan toch Sunshine geweest zijn? Die dat mauwtje spontaan liet schieten omdat hij na zo lange tijd zijn naam weer had horen roepen of mijn stem herkende? Daar dan weer zelf van schrok en zich weer ontzettend goed verstopt hield?

Aan het einde van het gesprek vroeg de jongeman of ik dit alstublieft anoniem wilde houden. Ja natuurlijk! Ik heb wel je nummer maar ik weet toch verder niets? Het is sowieso al anoniem. Voor we het gesprek beëindigden heeft hij me beloofd dat hij zal proberen een foto te nemen van hem als hij hem weer ziet.

Hij zei dat dit lastig te zien zou zijn in het donker maar ik verzekerde hem dat ik direct zou zien of het Sunshine was of niet. Toen we ophingen gaf mijn telefoon aan dat het 08u08 was. Een teken? 

Daarna ben ik Kimberley wakker gaan zitten pingen door berichtjes te sturen. Ze stuurde dat ze nu wel wakker was maar toen ik belde klonk ze niet zo hoor. Ik vertel het hele verhaal enthousiast aan haar. Samen gaan we op Google earth zitten kijken.

Mijn hemel wat is dat een groot terrein zeg! Nog geen week geleden heb ik daar met Petra gelopen maar we hebben allebei niet op dat grote ronde blauwe gebouw gelet. Wel flyers geplakt, dat dan weer wel. Zou die ene flyer op een hele rare plek nou toch die 1e stap in het vinden van Sunshine kunnen betekenen?

Zo half in 3D door de buurt scrollend, kan je goed zien hoe makkelijk hij daar heeft kunnen komen en dat hij van alle gemakken voorzien is, wat water, groen en schuilplekken betreft. Kim zegt nog "je zou maar opeens je kat op google zien" en opeens hoor ik "MAAA! Ik zie een kat!!!"

Ze loodste me telefonisch naar hetzelfde plaatje als waar zij naar zat te kijken, me ondertussen een schermafbeelding hiervan sturend via messenger. Verrek! Hoe 'blurrie' die foto ook is, toch zou het Sunshine kunnen zijn! Hoe bizar zou dat wel niet zijn?

Ik zie de advertenties al voor me; "Is uw kat vermist? Check Google Earth!" of "Bijzondere ontdekking: Al maanden vermiste kat gespot op Google Earth en daarna weer thuis gekomen!" Helaas blijft de foto erg wazig en als je dichter inzoomt zit je opeens weer in streetview.

Heel frustrerend maar niets aan te doen. We zijn daar allebei een aardig tijdje zoet mee geweest. In die wazigheid, zie ik toch iets herkenbaars. Of dat waar is of niet, geen idee! Ik zeg alleen wat ik voel als ik ernaar kijk. 

Nu is het echt een gebied waar ik 's nachts toch echt niet in mijn eentje rond durf te gaan lopen. Laat Kim nou net dit weekend naar Spa gaan... Ada is toevallig net een weekje weg. Ik ga dus nog even mijn hoofd erover breken hoe ik dat ga doen dit weekend. Ik wil daar natuurlijk in het donker naar toe.

Nou ja, daar kom ik nog wel uit! Voor mijn gevoel, nu dag 100 voorbij is, zou ik eigenlijk terug moeten gaan tellen. Want voor de teller op 0 zal staan, als ik dat zou doen, is Sunshine weer thuis! Dan geldt deze dag eigenlijk als 99, mooi getal om mee te beginnen J en ik hoef natuurlijk niet helemaal tot 0 te komen hè!

Weer zo'n bitter smakend jubileum in de verdwijning van Sunshine. Soms heb ik ook helemaal geen zin om hier iets te schrijven eigenlijk. Maar als ik hier dan ga zitten dan doe ik het toch. Dan gaat het ook vanzelf. Maar 100 dagen al weer....

Wie had kunnen denken dat ik 100 dagen na die bewuste laatste zondag in mei hier nog steeds mijn verhaaltjes neer zou zetten. Ik had liever wat anders gedaan. Achter Sunshine aanzitten omdat hij weer eens wat geflikt had of zo...

Daar hield hij me altijd wel flink mee bezig. En ik zie er al naar uit dat die tijd weer gaat komen. Al zal ik dan best af en toe weer eens flink op hem moeten mopperen. Als dan elk nadeel zijn voordeel moet hebben is de enige die ik kan noemen het feit dat er, sinds Sunshine zijn kuierlatten genomen heeft, veel meer dingen heel blijven en de vloer droog.

Of ik daar nou zo gelukkig mee moet zijn? Dat lijkt mij dus niet. Dat is juist eerder erg jammer. Ik zal het er alleen mee moeten doen tot hij weer thuis is. Wat iedereen moet constateren na een verlies van welke aard dan ook, het leven gaat verder. Ik blijf alleen maar schrijven omdat dit het laatste is wat mij met Sunshine verbindt en daarom kan ik dat niet loslaten.

Het houdt het voor mij levend, zeg maar. Ik weet alleen niet hoe lang ik daar nog mee door zal gaan. Maar zolang ik niet met ontzettende tegenzin hier een stukje neer kwak, denk ik dat ik dat gewoon wel moet blijven doen. Al leest niemand het meer. Het is gewoon meer voor mezelf. Daar gaat het toch om?

Sommigen zijn er van overtuigd dat hij nooit meer thuis komt. Ik deel die overtuiging niet. Ik ga er dan ook gewoon van uit dat ik het bij het juiste eind heb en kan niet wachten tot er achter Dag nummer zoveel - het verhaal komt te staan waarop ik ga vertellen op wat voor een wonderbaarlijke manier ik Sunshine weer in mijn armen mocht sluiten. Wel hoop ik dat ik niet zoveel hoger dan die 100 ga komen. Dat is nog maar de vraag. En dan nog, de aanhouder wint!

Op het moederfront is er even niet zo veel te melden. Daar komt volgende week weer verandering in als we weer naar de oncoloog én de chirurg moeten. Ondertussen heeft ze nog steeds last van die buikpijn maar daar is op het moment ook nog niet veel mee te doen. 

Verder geniet ik voorlopig gewoon van die twee heerlijke harigheden die ik hier in huis rond heb lopen. Nog steeds zie ik kleine stapjes in de ontwikkeling van de persoonlijkheid van Aurora. Zoals bijvoorbeeld toen ik vannacht thuis kwam van mijn werk en dan zoals altijd begroet word door Moonlight.

Daar is zij nu ook bij de laatste tijd. Eerst was ze al weggevlucht zodra ze de sleutel in het slot hoorde. Afgelopen twee weken stond ze ook in de buurt van de deur maar vluchtte ze nog onder de bank als ik dan de gang in liep. Gisteravond bleef ze ook wachten op een begroetende aai.

Dat kan misschien helemaal niets lijken maar ik zie daar toch weer een stapje verder in. Ze is er dan ook maar net 2,5 maand. Als ik terug denk aan toen ze er net was dan is dat een mega groot verschil! Ze vlucht ook niet meer weg als ik op sta of door de kamer loop. Een heel enkel keertje nog wel, dat dan gewoon uit een soort gewoonte komt van haar.

Als ze zich wel bewust is van haar omgeving, dan weet ze ook bewust dat ik het ben en dat ik haar nooit kwaad zal doen. Dan blijft ze ook lekker zitten en kan ik haar een aai geven als ik langsloop. 

Moonlight is altijd heerlijk, al is ook hij een schrikkertje geweest vanaf kleins af aan. Toch weet hij ook dat er van mij niets te vrezen valt. 

Samen spelen ze steeds leuker en ook hun communicatie is hilarisch. Dat probeer ik nog steeds vast te leggen maar zodra ik er een camera op richt, zwijgen ze in alle talen. Op mijn werk is het elke dag chaos de laatste tijd dus dat is ook een fijne afleiding. Al mag het best wat minder mag ik wel zeggen.

Kortom, ondanks het gemis en het niet weten wat het extra moeilijk maakt, gaat het leven door. We zullen wel moeten. Het is niet dat het leven niet moeilijk kan zijn, maar het hoeft je niet te bepalen. Je pad mag dan moeilijk zijn, je kan altijd blijven huppelen. Het is maar net waar je voor kiest.