Weer een dag in de Hollandse tropen, precies in het midden van september. Het was een wel heel bijzondere dag vandaag. In alle vroegte ging mijn wekker natuurlijk. Jeetje zeg, wat had ik een moeite om wakker te worden. Gelukkig gaat dat ding om de 10 minuten dus 20 minuten later dan bedoeld kon ik eindelijk recht gaan zitten met mijn voetjes op de vloer.

Dat scheelt altijd, dan weet ik dat ik niet meer in slaap val. In 99,99% van de gevallen dan. Moonlight en Aurora wisten niet beter of ik ging naar mijn werk. Ware het niet dat ik niet eens mijn haar gekamd had toen ik de deur uit ging. Ik dacht ‘voorlopig is het toch donker dus geen hond die het ziet…’ Ik hoopte wel op een kat, dat dan weer wel.

Je kan het draaien hoe je het wil, dat gebied daar is gewoon een beetje creepy om in je eentje rond te lopen. Toen ik er net aankwam was het ijzig rustig. Ik heb om het Ferro terrein gelopen, vandaar richting voedseltuin en een stukje richting Keilestraat, waar we op Google Earth toen dat beeld hadden zien liggen met de kat op de foto. Dat is een straatje met allemaal opslagloodsen, er staat af en toe een vrachtwagen en er was al wat bedrijvigheid te constateren.

Niet het goede moment dacht ik, om daar eens even doorheen te lopen. Dat zou ik later met Kimberley wel gaan doen. Ik dacht direct dat ik Kim moest zeggen dat ze haar fototoestel mee moest nemen. Ze maakt van die prachtige foto’s en hier zijn heel wat aparte plekjes te vinden.

Ik bleef even met open mond staan want er kwam zo’n kasteel van Cruiseschip langs gevaren. De Aïda, ze gleed statig voorbij, ik heb niet gezien of ze gesleept werd of niet, ze kwam boven alle loodsen daar uit. Kim zou daar vanmiddag niets meer van zien. Jammer, het was best indrukwekkend. Zo tegen 7 uur, kwart over 7 werd het opeens enorm druk daar in de buurt. Ik vond het ook wel welletjes.

Ik stuurde kim een berichtje om te vragen hoe laat ik haar straks op moest komen halen. Ze was al wakker en antwoordde direct. Ze moest zich nog aankleden maar kon zo klaar zijn. We spraken af dat ik haar dan maar zo meteen op zou halen. Nu was het nog heerlijk buiten, straks niet meer.

Ik heb nog even wat door de buurt gereden. Ondertussen speurend naar enig leven op kattengebied maar zoals altijd bij mij, geen kat te zien. Je begrijpt natuurlijk dat dit me nou niet echt verbaasde. Ik ben ook nog even langs het elektriciteitshuisje gereden van de foto’s van gisteren.

Zou kunnen, al zit het wel midden in de drukte eigenlijk maar tussen de hekken door is het wel rustig. Toen vond ik het wel lang genoeg geduurd hebben voor Kim om een onderbroek en zo te hebben aangetrokken en ben ik richting Overschie gereden.

Eerst zijn we even naar mijn huis gegaan nog, het was voor mij in elk geval tijd voor een bakkie leut. Bovendien had ik nog wat fotobewerkings-vraagjes voor Kim en had ik nog wat dingen die ze me op pc gebied even nader moest verklaren. Daar was nu mooi even tijd voor.

Gelukkig werken we in hetzelfde bedrijf anders zagen we elkaar niet zoveel. Dit was een prettige uitzondering. Nadat we dat allemaal geregeld hadden en mijn behoefte aan cafeïne was bevredigd, zijn we weer op weg gegaan. Gewapend met water, brokjes en flyers natuurlijk. Oh ja en Kim d’r Nikon om haar nieuw ontdekte talent verder mee te ontwikkelen. Haar foto’s zijn altijd zoveel mooier dan de mijne. Zij heeft hét oog, zo gezegd.

Ik werd al sinds die Google foto’s maar getrokken naar die Keilestraat, waar ik het vanmorgen net te druk en te donker vond om alleen naartoe te gaan. Ik had de auto ergens in de buurt neergezet en we zijn door die straat gaan wandelen.

Later bedacht ik me dat ik daar net zo goed met de auto doorheen had kunnen rijden maar goed, ik wil meer bewegen dus dan kan lopen geen kwaad natuurlijk. Nadat we al die laad- en losplatforms zowat voorbij hadden gelopen, riep Kim opeens “ik zie een kat!!!” Huh? Een kat? Terwijl ik erbij loop?!

Ze begon direct foto’s te schieten omdat we bang waren dat ons “bewijs” er alsnog vandoor zou gaan. Dit gebeurt anders namelijk nooit en dan wil je dat wel kunnen laten zien natuurlijk! Toen we dichterbij kwamen, vielen we haast om van verbazing want het was een ROSE kat.

Ik zeg tegen Kim; “als hij een vlekje op zijn neus heeft, dan val ik flauw hoor”. Het was een flinke kat, volgens mij niet zo heel jong meer. Maar of het een jonge of oudere kat was, daar had mijn medium niets over gezegd. Dus dat blijft gissen zo.

Alleen al het feit dat er een kat te zien was terwijl ik erbij was, en dat het dan nog eens een rose is ook, dat is natuurlijk geen toeval meer. Voorzichtig liepen we op de kat af. Sinds Kim een keertje behoorlijk is toegetakeld door een kat, is zij helemaal voorzichtig.

Tot onze grote verbazing hadden ze daar brokjes op de grond gegooid, de kat stond namelijk heerlijk te smikkelen, en er stond ook een bakje water. Ik schatte in dat deze roodharige gozerT daar een vaste gast moest zijn. Mijn medium had wel gezegd dat de rose kat die ze bij Sunshine had gezien, niet zo schuw was als Sunshine en dat ze die wel kopjes aan mensen zag geven.  

Ik had voorzichtig mijn zakje met brokjes uit mijn tasje gehaald en liep op de kat af. Ik hield een handje brokjes vlak bij hem, hij snuffelde even in de lucht en besloot toen dat ik toch met het betere werk kwam. De brokjes die er lagen liet hij links liggen en kwam uit mijn hand eten. Ik mocht hem aaien ook en hij begon zo te spinnen dat hij het er een beetje benauwd van kreeg.

Hij lijkt last van zijn ene oogje te hebben en is een beetje stram maar heel lief. Of dat ouderdom is of dat hij ergens pijn heeft, konden we zo niet echt vaststellen. Ik heb hem gevraagd of hij wist waar Sunshine zich bevond maar daar wenste hij geen antwoord op te geven.

Van Kim moest hij niet zoveel hebben, maar ja, die lag dan ook languit op de grond foto’s te schieten met allerlei piep en klik geluidjes. Geef hem eens ongelijk! Van dichtbij was te zien dat hij, buiten wat vuile vlekjes op zijn neus, net naast zijn neus een klein wit vlekje heeft… Of het de kat is die mijn medium gezien heeft? Geen idee, maar je weet hoe ik denk over toeval ondertussen… Ik ga het haar natuurlijk zeker nog vragen!

Aangezien we er geen woord uitkregen bij die Stardust, hebben we hem even de rust gegeven om lekker verder te eten en zijn wij een klein stukje verderop even gaan kijken wat er in de Maas allemaal gebeurt. Vaartuigen en zwanen, kranen en loodsen, de zon mooi over het water schijnend, genoeg te zien.

Er stond ook een bankje waar we even een sigaretje hebben zitten roken en wat water gedronken. Jammer genoeg hadden ze dat enorme beeld van “vrouw in bikini” weggehaald. Daar had ik gewoon even naast willen gaan liggen, voor de lol.

We liepen weer terug, richting Stardust, zo zou ik mijn 4^e kat willen noemen, ook wel een toepasselijke naam want deze buitenrakker was behoorlijk stoffig en vuil. Hij was er alleen niet meer.

Nu pas dachten Kim en ik eraan, dat we op hem hadden moeten blijven letten! Domme dozen! Dan hadden we misschien kunnen zien waar hij zich schuilhoudt of tenminste welke kant hij op ging. Tja, allebei blonT hè, dan krijg je dat…

Ik heb besloten dat ik hier wel een keertje ’s nachts naartoe wil, mijn gevoel zei me dat hij hier in de buurt moet zitten of op zijn minst hier wel eens komt. Geen zorgen, alleen durf ik hier ’s nachts echt niet naartoe. Kim zou aan Daniel gaan vragen of hij dan mee wil met ons. Ik kan nu al best zeggen, dat hij dat wel wil.

Ik heb er direct flink wat flyers geplakt want zo te zien hebben we hier te maken met kattenliefhebbers, anders hadden dat voer en drinken en een beschut bankje om te liggen er niet geweest. Dus wie weet hebben ze daar Sunshine ook wel eens gespot. Helaas hebben we Stardust niet meer kunnen ontdekken en van Sunshine ook geen enkel spoor, helaas. Maar toch, bijzonder was dit wel.

We zijn weer helemaal teruggelopen, ondertussen flyers plakkend, zagen vlakbij de voedseltuin ook nog een elektriciteitshuisje en liepen door richting voedseltuin zelf. De ingang aan de ándere kant, ligt recht tegenover de ingang van de AH en Kim moest natuurlijk weer eens plassen.

Net als ik, moet zij altijd als het NIET kan. Dat is erfelijk, niets aan te doen, behalve laten lopen als het niet anders meer kan. Terwijl we door de voedseltuin struinden, zagen we een groepje mannen paksoi aan het oogsten, een man die eruit zag als een wat jongere Morgan Freeman met de meest prachtige lichtbruine ogen riep ons en bood ons allebei een enorme paksoi struik aan.

We hebben even een praatje gemaakt, ons Sunshine verhaal verteld en weer een flyer achter gelaten. Hoe meer ogen kijken, hoe meer er gezien wordt. Toen redelijk op snelheid naar de AH. We moesten natuurlijk wat met die verser dan versere groenten doen, dus ik heb maar ingeslagen voor een wok-schotel.

Dan kon Daniel hier ook gelijk mee eten voor hij weer naar zijn avondjob moest. Kim weet de Willem Cornelis blindelings te vinden in de AH en ik ging vast naar de kassa. Bij 1 uur waren we, behoorlijk uit gelopen, weer bij mij thuis. We hebben even lekker uit zitten puffen en het was hier nog niet zo snikheet dus dat was wel lekker.

Een tijdje later werden mijn recent bestelde loopschoenen bezorgd, voor het leuke net een paar uur te laat. Dan heb ik er in elk geval de volgende keer profijt van want ze lopen echt heerlijk!

Het viel me ook tussendoor nog op, dat het vaak voorkomt, als het snikheet is, dat Kim en Daan dan hier eten… Ik bespeur een verdacht patroon. Ach ja, toch gezellig, al zweet ik me dan weer een ongeluk in de keuken.

Hier thuis heeft Kim nog wat prachtige foto’s van Moonlight en Aurora gemaakt. Aan Aurora was duidelijk te zien dat ze nog wel wat bedenkingen had over hun aanwezigheid. Toen Daan eenmaal kwam, is ze eerst toch nog een hele tijd boven gebleven.

Uiteindelijk kwam ze er toch wel even bij, redelijk ontspannen maar op haar hoede. Dat kan je zien aan haar schattige rimpeltjes die ze dan zelf in haar hoofdje trekt. Als ze vaker komen, trekken zij en haar rimpels best wel bij.

Ik heb heel even mijn ogen dicht moeten doen toen ze weg gingen, best een lange dag gehad zo, veel, heel veel gelopen en veel indrukken gehad. Toch weer dichterbij de thuiskomst van Sunshine, elke dag is er 1. Nu weer zo’n lap zitten typen, ik had dan ook best veel te vertellen en nu ik wil gewoon even gaan liggen.

Morgen weer aan de poets hier en wat dingen halen nog en dan wil ik gewoon even niets. Het weekend mag ik weer werken dus een klein beetje ontspannen lijkt me niet overbodig. Of dat gaat lukken? We zullen het wel zien.

Wat een hitte weer vandaag! Heel Nederland bakt, ja zeker. Afgelopen nacht heb ik ook al niet veel kunnen slapen om diezelfde reden. Heel moeilijk wordt het dan om de wekker te horen gaan om 4 uur ’s morgens voor de 3^e dag op een rij.

Dat kan ik nu uit ervaring zeggen. Ik was op tijd hoor, of ik wakker was is een ander verhaal. Ben ik ook nog langer gebleven door een overleg, wat absoluut niet mijn bedoeling was. Ik voelde me volkomen uitgeput. Ach ja, zo gaat dat nou eenmaal bij ons op de zaak. Je zou er bijna aan gaan wennen na meer dan 11 jaar. Ik zei bijna.

Ik kom net van het balkon af. Daar was het vanavond beter toeven dan hier in huis. Hier binnen was het niet te harden. Dat is gewoon een oven geworden ondertussen. Met mijn voeten in het katten-badje ging dat best. Gelukkig leef ik niet op grote voet, anders had ik niet gepast.

De cits waren een beetje bang voor de balkon-slang (ja, ik heb toch zeker geen tuin?). Normaal gesproken sproei ik de plantjes en maak de tegels schoon en dan berg ik hem weer op. Dit keer had ik hem laten liggen omdat ik het lekker vond om zo af en toe even over mijn benen te sproeien.

Ze vonden dit groen/zwarte beest best intimiderend. Nadat zowel Moonlight als Aurora om beurten de slang hadden aangevallen en geen tegenstand hadden gekregen, hebben ze hem geaccepteerd. Vrienden zullen het nooit worden want zodra ik wat water spuit, vliegen zij de kamer weer in. Scardycats!  

Moonlight vond ook die 2 grote mensenvoeten in zijn badje met speeltjes een beetje raar. Ik neem het hem niet kwalijk, ik kon me dat wel indenken. Misschien toch eens mijn balkon vergroten? Daar zal Woonstad wel niet aan mee willen werken. Toen ik de tuin beneden, die de buurman toch nooit gebruikt, op wilde hogen, deden ze ook al niet mee.

Ik had nog wel wat willen blijven zitten daar buiten maar ja, ik moet nog wat schrijven en wil niet te laat naar bed. Morgen loopt ook de wekker weer vroeg af, ik ga op Sunshine-jacht. Zonder geweer natuurlijk, wel met snoepjes en zo. Dit keer gaat de wekker niet om 4 uur maar om 6 uur, dat scheelt toch. Om 6 uur is het nog pikkedonker dus tegen de tijd dat ik wakker en aangekleed ben, begint het te schemeren en durf ik daar wel in mijn uppie heen.

Gisteren kreeg ik een mailtje binnen met in het onderwerp “Do you practice the Sunshine law?” Met een plaatje van 2 katjes in een hartje in het berichtje ook nog. Eh nou, ja hoor.

De mijne houdt in dat ik door zal gaan tot Sunshine weer thuis is dus kan ik volmondig zeggen JA, ik hou me aan die wet! Daar zal ik alles voor doen wat ik mijn macht ligt voor zolang als dat maar nodig is. Mijn wet, mijn missie.

Wat eerder op de avond kreeg ik een berichtje van Jolanda. Zij werkt af en toe in dat gebied waar Sunshine rond moet hangen. Tegenwoordig maakt ze daar een extra rondje om rond te kijken of ze hem ziet.

Ze stuurde me foto´s van een elektriciteitshuisje daar, wat er zo´n beetje uitziet als mijn medium van de week omschreef. Ik ben heel erg blij met zulke helpers op afstand! Ik ga daar dan morgen ook zeker even kijken.

Ook Ada had me al gestuurd dat er vlakbij die voedseltuin ook zo´n huisje is dus ik heb morgen aardig wat te doen in die hitte. Van mij mag het dan best heel zachtjes gaan regenen ook.

Ik heb het wel een beetje gehad met die Hollandse tropendagen. Als ik naar de tropen wil dan ga ik wel naar Indonesië of Thailand of zo. Daar hebben ze ook lekkerder eten. Hier wil ik gewoon door mijn huis kunnen lopen zonder dat het water van mijn rug loopt.

Ik word al angstig als ik langs de afgelopen week ongebruikte stofzuiger loop omdat die me stilzwijgend beschuldigend aan lijkt te kijken. Ik loop dan maar snel door… Gewoon eigenlijk helemaal geen klap uitgevoerd hier in huis. Niet dat ik daar tijd voor had eigenlijk.

Hier ben ik verder bezig met het verder handtam maken van Aurora. Ze heeft haar meeste angsten wel overwonnen ondertussen. Toch kan ze nog wel eens schrikken als ik langsloop of als ik naast haar sta en ze omhoog kijkt.

Dat vindt ze blijkbaar eng, mensen boven zich zien. Ook heb ik haar nog steeds niet in mijn armen kunnen houden. Pas sinds kort mag ik haar over haar flanken aaien. Eerder beet ze dan gelijk flink.

Het bijten wordt sowieso minder en dan alleen nog uit affectie omdat ze anders niet weet hoe ze dat moet tonen. Ook daar werken we nog aan en gaat steeds beter. Al een tijdje ben ik bezig om haar af en toe opeens op te pakken en dat zet ik haar voorzichtig op de bank.

In het begin schrok ze zich dan rot maar accepteerde het wel omdat ze in de gaten had dat ze zelfs dan geen gevaar liep. Dat ben ik blijven doen, niet vaak, gewoon zo af en toe. Gisteren pakte ik haar op en gaf haar tijdens het neerzetten een zacht kusje op haar koppie.

Dit werd geaccepteerd met rimpeltjes in haar voorhoofd. Daar moest ze blijkbaar weer even over nadenken. Mijn wangen zijn nog heel en ik kan nog steeds zien dus op zich ging dat best aardig. Vanmiddag heb ik haar in het voorbijgaan ook weer even wat kusjes op haar koppie gegeven en ook die werden geaccepteerd.

Zo zie je maar dat we toch nog steeds stapjes vooruit maken. Ze zijn haast niet te zien maar ze zijn er wel. Zo lijkt het voor mij ook met de thuiskomst van Sunshine te gaan. Het is dan wel niet zichtbaar maar het komt toch echt steeds dichterbij. Ik zie daar al enorm naar uit. 

Dit wordt een kort stukje want ik zit hier echt de moord te steken. Over Sunshine geen extra nieuws, dat komt na donderdag hopelijk weer wat op gang. Hopelijk is het dan ook minder heet, want lopen in 32 graden Celsius is niet echt aan te bevelen.

Daar heb ik vandaag de bewijzen wel van gehad. Op de zaak was het ook weer ren en vliegwerk. Het was veel sneller half 12 dan ik had gehoopt, hoe raar dat ook klinkt. Lopen van de ene afdeling naar de andere, trap op naar PZ en trap weer af, toch weer terug moeten, afijn je snapt het beeld wel. 

Dan heb je heel veel gedaan maar niets om dat te laten zien zeg maar. En ondanks de airco was het toch al snel bloedje heet. Hoe erg dat meeviel, daar kwam ik achter toen ik in mijn auto moest stappen. Zelfs de stofmijten waren overleden geloof ik... Ik kon niet eens mijn stuur fatsoenlijk vast pakken. Te heet!

Dan snel mijn moeder ophalen, snel naar Willem Cornelus, Justin Kees. :-)Nee, geen familie. In de hitte naar het Erasmus waar we de rest van de dag hebben doorgebracht. Eerst bij de oncoloog. Het is een feit, dinsdag begint ma met haar chemokuur.

Heel schema en een half boek mee dat ze voor dinsdag moet hebben gelezen en haar eventuele vragen over even opschrijft en meeneemt dinsdag. Drie weken lang elke week 1 dag chemo, 4e week vrij. Als ze de kuur volledig af maakt dan neemt dit ongeveer 6 maanden in beslag. Dat wordt puzzelen hoe ik met haar mee kan want ik kan echt niet elke keer zomaar vrij krijgen of nemen. We gaan het nog zien.

Daarna naar de chirurg, Professor van Eijk was bezig maar we kregen een andere chirurg, die ook bij de operatie was. Wat een lieverd was dat! Zo zouden alle dokters horen te zijn. Omdat mijn moeder echt last heeft van haar buik, ook al kunnen ze niets vinden, moet ze vrijdag even een echo laten maken.

Hij kon gelijk haar bloeduitslagen van eerder die dag zien, die waren allemaal gewoon goed. Dus dat was ook een teken dat ze dinsdag direct aan de chemo mag gaan beginnen. Hij dacht zelf dat, als ze er dinsdag toch was, dat ze dan maar direct bij hem weer langs kon komen over de uitslag van de echo.

Hij denkt zelf dat het toch een stoelgangs-probleem is, waar ze al zakjes medicijn voor neemt, Dit moet verhoogd worden in elk geval. Maar omdat zij zich zorgen maakt en er echt last van heeft, laat hij die echo maken.

Zodat ze of wat vinden of dat ze zich gerust kan voelen verder. Die afspraak bij hem is toch maar omgezet in een belafspraak zodat ze direct na de chemo naar huis kan en niet, zich ontzettend beroerd voelend misschien, uren moet wachten in het ziekenhuis. Ook zo lief. 

Er gaat dus weer een spannende en drukke tijd volgen voor mij met veel gepuzzel hoe dit allemaal zal gaan en hoe ik haar kan ondersteunen door erbij te zijn. Ben zal misschien ook wel een keer in moeten springen want ik kan het niet allemaal voor elkaar krijgen zo. Maar dat zal wel goed komen. 

Mocht ze het te zwaar vinden of als haar bloedwaarden niet goed meer zijn, dan wordt het volledig gestopt. Maar mijn moeder zegt zelf dat ze wil kunnen zeggen dat ze er alles aan heeft gedaan om weer beter te worden. Dat gaat ze dan ook gewoon doen!

De cits hebben flink last van de hitte en eten haast niet. Drinken wel flink zag ik dus dat is wel goed. Logisch ook, ik heb ook niet echt trek of puf om wat dan ook te doen. Als ze nou nog niet zien dat de seizoenen aan het schuiven zijn, dan weet ik het ook niet meer.

Ik ga slapen, 4 uur hoor ik weer dat fijne muziekje om wakker te worden. Of ik kan slapen in die hitte, dat is weer een heel ander verhaal.

Vandaag op mijn werk al even in de pauze heerlijk een stukje gaan lopen samen met mijn collega Bianca. Maar hemeltjelief wat was het warm! Met klotsende okseltjes zijn we weer aan de slag gegaan. Eindelijk werd het tijd om naar huis te gaan.

Veel uit zitten zoeken en daar word je eigenlijk erg suf van. Zeker als je op het laatst pas achter een aantal dingen komt, waar je aan het begin van de ochtend al naar op zoek bent. Eenmaal thuis even wat lopen rommelen en het grote raam in de huiskamer open gedaan.

Dan moet ik het rolgordijn vastmaken aan het net wat ervoor gespannen is omdat dit anders als een grote ongewone vlag door de huiskamer wappert. Maar ondanks het windje af en toe, is het hier net alsof ik de kachel op hoog heb staan.

De cits hebben me wel begroet maar hebben misschien wel ergens een schuilplaats gevonden waar het wat koeler is. Als dat zo is, dan hoop ik dat ze me zo komen halen. Niet te harden hier zeg!

Vorige week had ik de dame, het medium die in het begin dat Sunshine was weggelopen, voor me had gekeken of ze contact met hem kon krijgen, weer eens een berichtje gestuurd of ze nog eens voor mij zou kunnen kijken. Hoe het met hem is, of hij nog steeds wel buiten zit, of ze misschien zou kunnen zien in wat voor omgeving. 

Vandaag heeft ze me gebeld. Hij is dus nog steeds buiten, al vindt hij het nu zelf ondertussen ook wel tijd om naar huis te gaan. Hij is alleen zo ontzettend schichtig. Dat was hij al natuurlijk toen hij net weg liep. Maar hij is ondertussen nog banger geworden van harde en onverwachte geluiden en ook is hij nog steeds geen mensenvriend en gaat er ook vandoor als hij mensen ziet.

Zij ziet hem bij een deur met een opstapje of drempel van beton. Het kan zo'n hoogspanningsgebouwtje zijn. Daar moet ik van de week dan maar eens even naar op zoek gaan. In elk geval elke deur met 1 betonnen opstapje eens goed bekijken. Ook wist ze me te vertellen dat die ene keer dat ik dat ene zachte mauwtje heb gehoord, toen ik samen met Ada aan het zoeken was, dat dan ook inderdaad Sunshine is geweest.

Precies zoals ik al had gedacht, schrok hij enorm van zichzelf en heeft zich direct weer verstopt. En goed ook want Ada en ik konden hem echt niet vinden. Dat gevoel had ik toen ook heel sterk zelf, dat hij het was. Alleen stop je dat dan weer weg omdat je bang bent dat je je dingen in je hoofd aan het halen bent.

Want zowel Ada als ik twijfelden aan onszelf of we überhaupt wel een mauw gehoord hadden. Zo dichtbij hem zijn we dus geweest. Mijn medium, zal ik haar maar even noemen voor het gemak, die hier absoluut de buurt niet kent, ziet ook dat er water in de buurt moet zijn.

Ja, dat klopt, buiten het feit dat er achter de soort zitschuur bij de voedseltuinen een grote bak water staat, zit aan de overkant natuurlijk de Keilehaven. Die zit recht tegenover de voedseltuin. Daarnaast de Lekhaven dus water in overvloed. De Ferro vanwaar de beveiliger me belde, zit weer schuin tegenover de voedseltuin dus zo komt alles toch een beetje bij elkaar.

Ook de visser die ze al eerder gezien heeft, zag ze weer en ook die moet Sunshine gezien hebben. Maar ja, kom daar maar eens achter waar die man zit, of zelfs maar wanneer, met al die haventjes. 

Verder heeft hij iets aan zijn pootje gehad. Dat is ondertussen al weer over gelukkig maar ze zag hem enorm likken tussen zijn teentjes omdat hij daar erg last van had. Het had meer met zijn kussentjes te maken dan met gewrichten of zo. Dit had toch zo zijn voordeel want het heeft hem ervan weerhouden om verder Rotterdam in te trekken en heeft hem daar zo'n beetje in die buurt gehouden. 

Hij heeft ondertussen gezelschap van ook een mooi poesje of kater, zacht rood met wit van vacht met een vlekje op de neus. Dit katje is niet zo schuw als Sunshine is wat mensen betreft. Zij ziet die kat wel kopjes geven aan vreemden en die komt eerder tevoorschijn dan Sunshine.

Ergens wel goed dat hij dit gezelschap heeft. Hij is nog steeds een fanatiek vliegenjager, net zoals zijn broer. Want echt, hier in huis zie ik praktisch nooit een vlieg meer binnen. Alsof ze elkaar voor mijn zwart/witte ninja hebben gewaarschuwd. Sunshine ziet ze ondertussen ook als een bron van voedsel en kauwt ze volledig op. Ach ja, als hij straks weer volop voer krijgt thuis, zal dat ook wel minder worden misschien. 

Ook is Sunshine best wel veranderd, wat robuuster geworden is hij, meer als Moonlight nu. Ja hij wordt volwassen natuurlijk. Hij was pas 10 maanden toen hij weg liep. Ook zei ze dat ik er rekening mee moet houden dat als hij straks thuis komt, hij dan een beetje zal zijn zoals Aurora in het begin was. Wegkruipen onder de bank zal ook iets zijn wat hij gaat doen. Die angst voor harde geluiden en onweer zal hij ook altijd houden. 

Uiteindelijk was ook haar advies om alleen op zoek te gaan. Dan heb ik eerder kans om hem te zien of dat hij zou durven komen. Al blijft het daar natuurlijk een eng gebied om in je eentje rond te gaan lopen. Dat staat dus al op het programma voor donderdagochtend, in alle vroegte. Toch zou ik het ook op verschillende tijdstippen overdag moeten gaan proberen.

Dat ga ik dan ook maar inplannen. Alleen in de avond en in de nacht durf ik daar niet alleen naartoe. Aangezien ik altijd op mijn gevoel af ga, doe ik dat dit keer zeker ook. Mijn medium gaat van de week ook nog aan de slag met de foto van Sunshine die ze heeft. Hij wil echt naar huis nu, en wij hier thuis willen niets liever dan dat hij thuis komt.

Dus ook donderdag nog later op de dag met Kimberley flyers gaan plakken en in brievenbussen doen bij al die haventjes en zo. Wie weet wat dit allemaal op gaat leveren! Net zoals ik, is mijn medium er ook van overtuigd dat hij weer thuis gaat komen. Ook dat dit op een bijzondere manier zal zijn. De tijd zal het leren, laten we hopen dat die tijd ook niet lang meer op zich zal laten wachten.

Volgens mij vond ik onbewust dat ik gewoon mocht uitslapen vandaag want ik heb geloof ik mijn wekker uitgezet. Ik herinner me namelijk heel vaag zoiets en ook dat ik dacht 'oh ja, ik moet er uit" maar verder niets meer tot ik om 9 uur wakker werd.

Dat schiet dus niet op. Aan de andere kant, bedacht ik me later, de hele vroege zondagochtend is zo stil eigenlijk niet. Er zijn best veel mensen die tot het ochtendgloren gaan stappen of zo. Van die club was ik vroeger zelf ook lid. Dus of ik me dan daar veilig voel in het donker?

Nee, geloof het niet. Dan kan ik beter donderdagochtend gaan. Dat is midden in de week en zal het dan wel enigszins stil zijn daar. Ik moet er in elk geval voor zonsopgang zijn. Aangezien ik de komende 3 dagen mijn wekker weer om 4 uur hoor afgaan, zal 6 uur voelen als uitslapen. 

Dus ik ben maar even koffie bij mijn moeder gaan drinken. Kon ik gelijk even afspreken voor komende dinsdag. Dan hebben we weer een lange dag in het ziekenhuis te gaan. Om kwart over twaalf moeten we bij de oncoloog zijn om een afspraak te gaan maken voor de 1e x chemo. Dan om half drie moeten we bij de chirurg zijn.

Aangezien ze nog steeds last heeft van die buikpijn, hopen we dat we daar wat antwoorden kunnen krijgen. Ze is namelijk claustrofobisch en behoorlijk eigenwijs dus wil ze sowieso geen MRI. Zo'n ding gaat ze NIET in. Dat is tenminste duidelijk. Niet handig maar wel duidelijk.

Voor mij een lange dag want ik ben dan al om 6 uur begonnen op de zaak. Bovendien moet ik die 3 uur dat ik eerder wegga natuurlijk wel inhalen. Ik denk niet dat ik dat die avond als ik thuis kom zal doen. Dat wachten in het ziekenhuis put me namelijk meer uit dan een flinke dag poetsen. Ik denk dat ik die op de vrijdag in plan. Dan kan ik mooi mijn mail vast verwerken en zo.

Als je bij ons 2 dagen vrij hebt, dan heb je er een stuk of 80. Net als al mijn collega's zie ik er altijd al tegenop om na een vakantie te beginnen omdat je dan door de mails de inbox niet meer ziet. Dat duurt wel even voor je daar doorheen geploegd bent. Dus toch meerder vliegjes in 1 klap. 

Vanmiddag werd ik lastig gevallen door mijn voicemail. De 1e 3 berichten hoorde je niets. Vanaf de 4e en nog 2 daarna hoorde ik een mevrouw zeggen dat ik toch echt mijn telefoon moest oppakken omdat zij misschien wel nieuws had over mijn kat. Ik heb het blokkeren van privénummers dus maar even uitgezet, in de hoop dat ze het nog een keer zou proberen.

Dat deed ze dan ook gelukkig wel. Hemeltjelief ik heb al aardig wat kletskousen aan de lijn gehad maar zij spant echt wel de kroon. Ik zat tegelijkertijd met Kim op mijn huistelefoon maar die heb ik maar genadig weggedrukt.

Wat ik er uit heb kunnen halen dat voor mij van belang was, was dat een vriendin van haar mijn flyer had gezien bij de AH, de 2e die ik daar al had geplakt 1,5 week geleden. Nu voert zij de katten bij haar in de poort, ze woont in de Spanjaardstraat, en daar is al een paar weken een cyper bij.

Ze had vandaag naar de AH gebeld en de manager gevraagd om haar het telefoonnummer van de flyer te geven wat hij dan ook gedaan had. Erg lief van hem, ook hij is volgens mij overspoeld door allerlei informatie over haar leven, ondanks dat heeft hij toch maar mijn nummer gegeven.

Ze had dus zelf de foto niet gezien en beschreef mij de kat, die haar ook een lel had gegeven. Klonk niet echt als Sunshine. Toen ik haar gedetailleerd een beeld van Sunshine gaf, als ik ertussen kwam, dacht ze zelf ook niet dat hij het kon zijn. Ik heb maar gezegd dat ik moest werken zodat ik op kon hangen. Hoe lief ik het ook vond, ik heb grenzen.

Ik heb haar beloofd van de week een flyer van Sunshine in de bus te doen bij haar, zodat ze dan zelf beter kan zien hoe hij eruit ziet. Als ze hem zou zien dan zou ze weer bellen. Ik heb haar wel uitgelegd waarom ik privénummers niet opneem maar zij heeft nou eenmaal een geheim nummer.

We hebben afgesproken dat ik mijn telefoon, zodra ik de mogelijkheid heb om gebeld te worden, zal aanzetten tot zij gebeld heeft. Mooi opgelost zo. Er moeten daar ook veel katten rondlopen in de buurt dus ook daar maar eens wat flyers gaan hangen dan. Dat kan nooit kwaad. Alles wat maar kan leiden tot Sunshine's thuiskomst zal ik doen.