"Echte rust
zit in een zittende kat."

Jules Renard

Wat een dag was het vandaag. Ik had flink moeite met wakker worden. Kimberley lijkt het altijd precies te weten en ik kreeg direct een berichtje dat zij ook wakker was. Even op mijn gemak wakker worden met een mok koffie, aankleden en Kim ophalen. 

Onderweg naar haar toe scheen de zon en regende het flink tegelijkertijd. In mijn familie zeggen we dan altijd dat het kermis is in de hel. Geen idee waarom eigenlijk. Ik moest er alleen aan denken. Ook deed dat scherpe herfst zonnetje, die zo zijn best deed om door de regen heen te komen, me aan Sunshine denken. Ik wist al dat ik hem niet zou tegen komen vandaag. Al kom ik hem continue tegen in mijn hoofd en zit hij voor altijd in mijn hart. 

Met Kim weet ik nooit waar ik moet zijn. De ene keer stop ik voor haar deur en komt ze naar beneden. Een andere keer staat ze al bij de rotonde op me te wachten. Daar had ik haar niet gezien nu. Ik reed door tot haar huis en vlak voor ik bij haar voor de deur stond, zag ik een klein gemutst gangstertje achter mijn auto aanhollen. Tot mijn grote vermaak, bleek dat Kim te zijn. Ik had haar gemist onderweg. 🤪Ze kan best hard rennen eigenlijk!

Het was nog voor 11 uur toen we bij het Vroesenpark aankwamen. Natuurlijk moet je tegenwoordig overal betalen als je gaat parkeren. Gelukkig heb ik daar een handige app voor. We zijn gaan lopen door het park. Af en toe een flyer plakkend. Dan weer in het zonnetje, dan weer door de regen. Hoe bedoel je wisselvallig?

Bij alle tram- of bushaltes en oversteekplaats-palen hebben we een flyer gehangen. Helemaal langs Blijdorp gelopen, ook overal flyers op paaltjes geplakt. Nog wat gratis flamingo's en pelikanen op de foto genomen. Ook bij de kassa van Blijdorp hangt nu een flyer. In het diergaardetunneltje ook, tot de stoplichten en dan aan de overkant weer terug. De andere kant op ook weer van alles vol geplakt. Toen was het al bij 12 uur ondertussen. 

We hebben bij Mickey aangebeld. Kim is nogal een zeikerd dus die mocht daar even gebruik maken van het toilet. Ze had me ondertussen al gedreigd het gewoon op straat te doen als ze niet gauw een toilet vond. Dit kwam beter uit. Mickey klonk door de telefoon al aardig maar "live" is het echt een schat.

Ze heeft ons laten zien waar ze met Sunshine allemaal geweest is en waar hij overal naar binnen wilde. Ze heeft ons nogmaals benadrukt dat ze gewoon 99,5% zeker is dat hij het was. De laatste keer dat ze hem dus gezien heeft was op de 22e oktober. Er was toen een soort braderie op de Statenweg geweest. Vandaar dat ze dacht dat hij daarvan geschrokken was of zo.

Als ik terug denk aan wat mijn medium toen zei, dat van het water, de tuinhuisjes of volkstuintjes, veel groen, vogels, noem het allemaal maar op, dan kan dit ook weer net zo goed gelden voor hier in deze buurt. Dat blijft maar terug komen. En elke keer ontdek ik weer een plek, redelijk dicht genoeg in mijn buurt, waar dat ook allemaal van toepassing is. Dat is toch niet te doen? 

Wat ook wel frappant was, we werden gevolgd door een rode kat mét wit. Voor Mickey was dit niets nieuws. Hij volgt haar altijd. Had mijn medium niet gezegd dat hij in het gezelschap was van een rose kat met wit? Hm. Deze was ook absoluut niet bang en als we ergens stonden te praten ging hij op een auto zitten wachten. Je kon hem zo aaien. Precies zoals zij gezegd had. Zou Sunshine in zijn gezelschap zijn geweest?

Om me een hart onder de riem te steken vertelde Mickey me nog een verhaal voor wij weer verder gingen zoeken. Het ging over een kat, Karel. Sommigen van jullie zullen begrijpen waarom ik daarom direct al dubbel lag. Karel en zijn vrouwtje, die eigenlijk in het centrum woonden, waren aan het logeren op de woonboot van familie. Op een dag was Karel opeens verdwenen. 

Ook toen de vrouw weer naar huis moest, was Karel nog steeds niet terug. Mickey heeft haar nog heel vaak door het gebied van het Vroesenpark zien fietsen, zoekend naar Karel. Ze was enorm verdrietig en wilde haar kat gewoon terug. Na een jaar(!) besloot ze het maar op te geven. 

Buren hadden een nestje kittens en ze ging Karel's spullen wegdoen en dan een kitten nemen. Dezelfde avond kreeg ze een telefoontje. Karel was ergens, ik ben vergeten waar maar best ver, zomaar een huis binnen gelopen. Omdat Karel's chip geregistreerd was, konden ze zo zijn vrouwtje dolgelukkig maken. Karel was weer thuis!

Zulke verhalen word ik natuurlijk altijd helemaal blij mee. Zo'n nestje kittens heb ik nu ook in mijn buurt. Een van onze medewerksters kwam maandagavond naar me toe, beetje in paniek. Er was bij haar namelijk een klein zwerfkatje binnen komen lopen maar die was nu aan het bevallen!

Of ze nu weg mocht, een half uurtje vroeger? Nou ga maar gauw dan! Ingrid snelde naar huis. Dezelfde avond zette ze foto's van de net geboren kittens op Facebook. Het zijn er 4 geworden. Zij houdt mama en een katertje en moet er dan nog 3 kwijt.

Of ik interesse had? Eh... Nou... Maar ze zet er elke keer foto's op die heel onweerstaanbaar zijn. Vier van die flurrekies, ieniemienie voetjes en snuitjes... Zo lief! Dat wordt heel moeilijk om nee tegen te zeggen. Ik heb nou eenmaal een zwak voor beestjes met een hoog aaibaarheidsgehalte en deze zijn om op te vreten zo lief. 

Ze weet natuurlijk ook dondersgoed dat zo'n beestje het bij mij heel goed krijgt. Ik wilde er ook altijd al een 4e bij maar dan pas als Sunshine terug zou zijn en de rust hier weer terug in huis is. Als ik Sunshine nou eens vertel dat als hij niet snel terug is, ik hem ga vervangen? Net als in dat hele Karel-verhaal? Zou dat werken? 

Ik weet het niet hoor... Als ik dat zeker wist dan was het een ander verhaal. Dan had ik hem allang met vervanging lopen dreigen. Niet dat dit echt kan natuurlijk. Sunshine is uniek, net als mijn andere schatjes. Allemaal stuk voor stuk even waardevol. Al had ik er nog 10 bij, dan nog zou ik Sunshine terug willen.

Misschien zal dat loslaten wel een keertje moeten. Ik kan zo niet jaren en jaren doorgaan natuurlijk.  Maar zoals ik het nu voel, kan ik dat echt nog lang niet. Ik voel ook gewoon dat hij naar huis wil. Het zou beter zijn als ik zou voelen waar hij uithangt. Helaas werkt het zo niet. Dat gaat ook niet gebeuren hoor, dat jaren en jaren, hij heeft nog  43 dagen nu. Dat ie t ff weet!

Het weekend ga ik proberen te flyeren bij de tuinhuisjes in de buurt daar. En bij de woonboten richting C.B.R. Ik heb alleen vreselijk last van mijn rug. Nog van vorige week denk ik. Vanmiddag schoot ik ook weer helemaal in de kramp. Je kan lullen wat je wilt maar dat haat ik toch echt aan ouder worden hoor.

Dat soort ongein vind ik helemaal niets. Ik moet tegenwoordig ook mijn nagels lakken met een brilletje op. Ook zo'n gedoe. Hou op met me hoor. In mijn familie worden ze allemaal stokoud. Voor mij hoeft dat echt niet. Voor ik lichamelijk helemaal uit mijn voegen stort mag het van mij ophouden hier. 

Ik weet toch waar ik naartoe ga. Dat vind ik wel zo prettig. Daar kijk ik echt naar uit, zonder suicidaal te willen klinken natuurlijk. Dat ben ik dan ook echt niet. Ik kan daar alleen niets mee want je tijd staat vast. Daar mag je zelf niet eens mee klooien. Kwestie van afwachten daar ook weer mee. Verrassend... 

"Alleen kattenliefhebbers
kennen het genot
van muzikale kruiken in bed,
die nooit afkoelen!"

Susanne Millen

Dag oktober, tot volgend jaar. Hallo november, tijdje niet gezien! Ben jij dé maand dit jaar waarin ik weer helemaal gelukkig ga worden? Dat Sunshine zijn weg weer naar huis vindt? Dat er voortaan 3 bakjes kattenvoer moeten worden neergezet? Ik hoop het van harte!

Maand 5 zonder mijn zonnetje is alweer voorbij gegaan en sluipt nu langzaam richting nummer 6. Gisteravond zag ik op Facebook weer een bericht voorbij komen van zo'n soort kat als Moonlight, alleen heet die Sushi, die ruim 2 weken na Sunshine vermist raakte en die gisteren weer thuis is gekomen!

Mijn hart maakt dan altijd een sprongetje om diverse redenen. Pure blijdschap voor die mensen omdat ik weet hoe ze zich de afgelopen maanden gevoeld moeten hebben. Ik vind zulk nieuws ook altijd enorm veel hoop geven. Sunshine is zo'n ontzettende slimmerd! Dat moet hij toch ook voor elkaar kunnen krijgen!

In mijn hoofd zit ik hem dan altijd toe te roepen. Zie je wel! Het kán, dat kan jij ook! Kom naar huis. Gewoon op je gevoel afgaan. Ik denk de hele dag aan je. Voel je dat dan niet? Dat moet haast wel, ik blijf mijn liefde jouw kant op sturen. Net zolang tot je gaat beseffen dat je die richting op moet komen. Daar moet je op afgaan. 

Ik ben niet boos op je. Ik zou juist niets liever willen dan dat je thuis komt. Dan zijn al die maanden wanhoop en verdriet niet voor niets geweest. Dus je kan gewoon naar huis hoor. Ik zal echt niet tegen je mopperen of boos doen als je dat misschien denkt.

Zo gaat dat in mijn hoofd ongeveer, de laatste paar maanden. In de hoop dat hij daar wat van oppikt en erop af gaat. Als hij zich laat leiden door zijn gevoel, dan komt hij op die manier thuis.

De laatste 2 weken dat hij thuis was, heb ik namelijk continue op hem lopen mopperen en schelden. Dat kon haast niet anders want elke keer had ik weer een halve hartaanval door 1 van zijn ontsnappingspogingen. Ik moest wel streng tegen hem zijn. Het heeft alleen niets geholpen. 

Ik weet nog dat ik in de stromende regen de tegels op mijn balkon los heb zitten halen om daar de netten aan de onderkant aan vast te maken. Hoe klein het gaatje ook was, hij vond het. Hij moest en zou weg. In zijn ongedurigheid deed hij ook van alles om me te irriteren, leek het wel.

Hij wilde maar 1 dingen en dat was weg, naar buiten. Hij wilde de wereld gaan ontdekken. Dat was wel heel duidelijk. Ik moest al binnen komen met 2 grote boodschappentassen. Die hield ik dan voor me, 1 op voethoogte en direct daarboven nog eentje. Anders glipte hij zo tussen mijn benen door. 

Als hij de sleutel in het slot hoorde draaien, zat hij er al klaar voor. Toen dat niet meer lukte door mijn boodschappentassen-strategie, probeerde hij zelfs een keertje vanaf de trap, die net naast de deur zit, over mijn hoofd heen te springen.

Je kan niet zeggen dat hij er geen moeite in stak, in elk geval. De nacht voor hij wegliep, had hij een tas, die ik klaar had gehangen aan de deurknop, afgehaald. Daar zaten plaids in voor Kim. Ik werd wakker van zijn gemauw omdat hij met zijn koppie vast zat in de hengsels. Daar heb ik hem nog uit bevrijd. 

Misschien is door die actie de deur een beetje uit zijn slot gekomen. Dat heeft hij dus 's morgens vroeg ontdekt en heeft hij zo de deur verder open gedaan. Dat denk ik toch. Als het kalf verdronken is, dempt men de put. Als ik dat had geweten, dat hij toch, ondanks een flink trappenhuis, vóór je bij de buitendeur komt, naar buiten kon komen, had ik toen al elke keer de deur gewoon op slot gedaan.

Dat doe ik nu ook namelijk elke keer. Moonlight en Aurora hebben die ontsnappingsdrang niet. Ja oké, Aurora is die 1e nacht dan wel ontsnapt. Dat kwam alleen door haar grote angst, niet te weten waar ze in hemelsnaam terecht was gekomen. Door haar leven als straatmadelief, weet zij juist als geen ander te waarderen hoe het is om een goed thuis te hebben.

Daar zal Sunshine ondertussen ook wel achter zijn. Hoop ik dan toch. Het zou wel fijn zijn dat áls hij straks, nee wanneer hij straks thuis is, het niet nog eens zo in zijn koppie krijgt. Dat hij het heerlijk vindt om weer thuis te zijn en hier ook met heel zijn kleine kattenhartje wil blijven. Dat hij zijn buikje voor de rest van zijn leven vol heeft van het zwerversbestaan. 

De deur gaat wel op slot natuurlijk als we binnen zijn. Dat heb ik mezelf nu toch al aangeleerd. Ik ben er bovendien achter dat dit enorm scheelt in het zoeken naar je sleutels. Een handige bijkomstigheid in mijn geval. Ik krijg het voor elkaar om mijn portemonnee in mijn vriezer terug te vinden, vlak voor ik die als gestolen aan ga geven, dus dan begrijp je wel hoe dat met mijn sleutels altijd ging. 

Over hoe hij gaat reageren op Aurora, of hij wel binnen wil blijven en alles waar we nog meer tegenaan gaan lopen wanneer hij straks thuis is, daar ga ik me nog niet over buigen. Dat is van latere zorg. Bovendien kan geen moeilijkheid me te ver gaan. Als hij maar thuis is. Dat zien we dan vanzelf wel. Die brug steken we pas over zodra we ervoor staan. 

Dus welkom november! Als je als 1 van de donkerste maanden van het jaar hier weer een lichtje kan laten schijnen dan is dat natuurlijk een buitenkansje voor je! Ik zou zeggen, grijp die kans! Geef ons onze Sunshine weer terug. Dan wordt je wel mijn meest populaire maand natuurlijk, dat begrijp je zeker wel! Dan stijg je zo van de 12e plek, waar je al jaren staat bij mij, met stip door naar nummer 1, dat beloof ik je. 

"Laat iets van de rust
van een kat op mij overgaan."

David Harold Rowbothom