Gelukkig had ik geen volledige planning gemaakt. Daar zou anders wederom niets van terecht gekomen zijn. Zoals gewoonlijk. Ik zat al vroeg op, daar lag het niet aan. Wel had ik een hoop klein geregel te doen en ik ging pas om 12 uur boodschappen doen.

Ik had na de boodschappen eigenlijk nog naar het Vroesenpark willen gaan. Om daar bij die tuinhuisjes en zo wat flyers te plakken. Naar mijn moeder stond ook op de planning. Ik ben nog niet eens overal waar ik boodschappen moest halen geweest. De rest gaat ook niet lukken. 

Ik voel me dan ook echt hondsberoerd. Bovendien is die rug van me echt moordend. Wat een nare pijn is dat zeg! Dus ik ben maar naar huis gestrompeld. Helaas waren de trappen niets in hoogte afgenomen. Met 3 zware tassen en een enorme kandelaar, die ook wel wat woog, de trappen weer opgeklommen.

Toen had mijn rug zoiets van 'tot hier en niet verder'. Eerst maar even voorzichtig op de bank gaan zitten en mijn moeder bellen. Even vragen hoe het met haar gaat en uitleggen dat ik vandaag toch maar even thuis blijf verder. Dan volgende week maar verder flyeren. Donderdag of vrijdag of zo. Dit gaat 'm niet worden. Hopelijk is het dan wat minder. 

Eigenlijk had ik de bovenverdieping willen doen vandaag en morgen de rest beneden. Dat wordt morgen dus weer even hard doorwerken. Nu moet het maar op 1 dag. Laat ik maar hopen dat die stomme rug er het zwijgen toe doet. Vandaag heeft ie genoeg geschreeuwd. Ik heb het heus wel gehoord. 

Gisteren weer zo om de katten moeten lachen. Vooral Aurora speelt nog steeds enorm graag met die Cats Meow. Dat ding met dat stokje dat het willekeurig welke kant ook op laat draaien onder een kleedje. Ze doet dan net of ze naar de bank gaat, slaakt een soort karate kreet en maakt een raar sprongetje en valt het ding aan.

Dat is best grappig om te zien. Moonlight vindt het ook wel leuk, maar niet zo leuk als zij. Wel viel me opeens iets op. Toen Sunshine nog thuis was, ging dat ding steeds vanzelf aan. Ik wist wel dat 1 van de 2 dat aan moest zetten. Ik wist alleen niet wie. Simpel optelsommetje zegt mij nu, nadat het ding alleen maar aan gaat als ik dat doe, dat Sunshine de enige andere was, die hem ook aan kon zetten.

Gisteren had Aurora opeens een nieuwe strategie. Ze kijkt naar het stokje, geeft er een tik op en gaat er dan bovenop zitten. Ja, dan doet ie het niet meer hè. Na een tijdje gaat ze eerst haar kont even inspecteren. Ja, stokje zit er nog. Voorzichtig stapt ze er dan af en dan gaat het stokje weer heel even rond, voor ze er een stukje verder weer op gaat zitten.

Je moet het kunnen zien maar ik lag dubbel toen ik zag waar en hoe ze bezig was. Gekke griet! Als ze maar lol heeft natuurlijk. Toevallig heeft ze me net nog even gebeten. Dat was al een tijdje niet gebeurd. Ze heeft de neiging nog wel vaak, maar ze houdt zich in. Dat kan je zien.

Nu lag ze half te pitten en had ze zich niet zo onder controle. Voor het echt hard gaat worden stopt ze nu. Ze wéét het wel en wil het ook niet. Moonlight ligt de hele dag al boven. Die wacht tot ik straks op de bank zit en dan gaat hij weer zeuren met de hengel. Daar lijkt hij zo'n beetje voor te leven.

Sunshine blijft ook maar enorm door mijn hoofd spoken. Vooral omdat het ondertussen zo lang donker is en koud. Ik weet dat hij naar huis wil. Maar als hij zich nergens laat zien dan wordt het toch echt lastig. Het is ook zo ontzettend vermoeiend en moeilijk allemaal.

Ik zou wel van dat gezoek en geloop en geflyer af willen zijn ondertussen ook. Maar dan wel om maar 1 reden, dat hij weer thuis is natuurlijk. Gewoon een heel klein beetje vrije tijd weer zou wel enorm lekker zijn. Vrije tijd en echt rust. Dat zit er helaas voorlopig nog niet in. Volgens mij ben ik gewoon chronisch moe, van alles. Dat is ook een talentje hoor, daar hoef ik niets bijzonders voor te doen... 

"Kattenhaters komen
in hun volgende leven
terug als muis."

Faith Resnick

Dit keer kan ik wel met recht zeggen, thank God it's Friday! Vandaag was een heel goede dag, veel nuttige dingen gedaan op en met mijn werk. Lekker gecoacht, dat doe ik het liefst en kom ik het minst aan toe. 

Vandaag had ik ook weer eens hoge hakken aan gedaan. Na de operatie aan mijn been doe ik dat niet meer zo vaak. Ik ben het niet verleerd maar ik heb er wel last van. Voor mij, een hoge hakken fanaat, was het dan ook moeilijk wennen aan al die platte schoenen.

Die had ik trouwens niet eens, die moest ik nog aanschaffen ook. Mijn kasten puilen uit van de naaldhakken maar stevige stappers kwamen tot 2 jaar geleden niet echt in mijn huis voor. Een uitzondering waren laarzen. Al zijn de meesten van die paren ook minstens 10 cm hoog.

Normaal gesproken zit ik zowat de hele dag op mijn achterste en heb ik comfortabel schoeisel aan de voetjes. Behalve vandaag, vandaag trok ik weer eens wat hoogs aan. Ik heb me de tandjes gelopen.

Alsof de duvel ermee speelt. Spijt als haar op mijn hoofd natuurlijk. Na een uurtje of 3 a 4 ga je dat namelijk best voelen, die hakken. Vroeger had ik dat niet. Daar ging ik gewoon op naar de stad of zo. Dat hoef ik nu niet meer te proberen. Die linkerkuit, nu mooi versierd met een kunstig litteken, vind dat niet zo prettig. Daardoor ik dus ook niet meer.

Ach ja, er zijn natuurlijk ergere dingen. Alleen had ik echt een band met mijn hakken. Ik zie ze nu droevig in de kast staan te wachten tot ik weer eens in een dolle bui een stel van die dingen aantrek. Er staan er zelfs tussen waar ik niet eens meer op kan lopen nu.

Dan schieten er krampen door de kuit in het linkerkamp, zodat ik er als een gek uit moet springen om te proberen erger te voorkomen. Ik weet nog dat, toen de dokter eerst dacht dat het een ontstoken achillespees was, hij zei in januari, dat ik zeker tot april op platte schoenen moest lopen.

Toen ik hem vroeg of ik tot die tijd in een kunstmatige coma mocht liggen, keek hij me heel onbegrijpend aan. Volgens mij heeft die man vast geen zussen. Hij ontnam me zomaar mijn schatjes! Je begrijpt natuurlijk wel dat die coma niet door ging. Mij hierdoor dwingend om te gaan zoeken naar platte schoenen die ik nog enigszins acceptabel vond. 

Dat was geen makkelijke opdracht. De heilige graal had ik vast eerder te pakken gehad, als ik daar mijn zinnen op gezet zou hebben. Ik heb er best lang over gedaan om iets naar mijn zin te kunnen vinden. Ik voelde me er heel lang niet bij op mijn gemak, zo laag bij de grond.

Alles went natuurlijk dus tegenwoordig shop ik wat makkelijker in het plat. Gelukkig kwamen de ballerina's ook weer helemaal terug en kon ik daar ook gebruik van maken. Van harte ging dat echter niet. Mijn voorliefde voor hakken zal nooit verdwijnen.

Ik ben alleen praktisch genoeg om ze niet te kopen om in de kast te laten verstoffen. Daar heb ik er al te veel van in huis staan. Maar ik merk toch, dat ik nu ook de plattere exemplaren begin te waarderen. Zo'n dagje als vandaag je tenen en 1 van je kuiten martelen werkt daar ook wel aan mee. Waar een operatie al niet goed voor is. Ja, dat was sarcasme, goed gezien.

Gisteravond zat dat verhaal met mijn moeder me toch niet lekker. Toch maar even mijn broer gebeld en die is even gaan kijken bij haar. Het ging toen al ietsje beter, zei ze dan toch. Haar temperatuur was ook weer wat gezakt gelukkig. Toch met een gerust hart kunnen gaan slapen. Nou ja, slapen... 

Ik voel me behoorlijk beroerd maar door de medicatie die ik nu heb, heb ik geen last van snotneuzen en hoesten en keelpijn. Toch weer een voordeel, vind ik zo. Het wil niet zeggen dat je je niet ziek voelt, wel dat je een stuk minder ongemakken hebt. Daar is wel wat voor te zeggen natuurlijk.

Vroeg of niet, ik heb toch even naar mijn moeder gebeld vanmorgen. Anders zit ik niet op mijn gemak op mijn werk. Ze was net wakker en voelde zich gelukkig wat beter. Mooi, dan zit ik ook wat lekkerder in mijn vel. Behalve mijn pijnlijke voetjes dan, die zaten vandaag wat minder. 

Van de BBL (Big Boss Lady) mocht ik vandaag wat vroeger weg. Ik had namelijk gehoord dat Sparta vanavond weer speelt, tegen Heerenveen nog wel. Dan zou ik minstens in de volgende wijk kunnen parkeren en de tram naar huis pakken. Ik vind dat echt niet van de leuke! 

Nu na het coachen lekker naar huis gegaan. Hier ingelogd en nog wat dingetjes gedaan. Ik heb de Heerenveense en Spartaanse hooligans al diverse oorlogskreten horen slaken onderweg naar het Kasteel. Daar ben ik mooi even mee weg gekomen. Mijn auto staat nu tenminste wel netjes in een parkeervak voor de deur.

Ik ga morgenochtend wel eerst een blik naar beneden werpen om te kijken of hij nog wel op dezelfde plek staat natuurlijk. Als ik zou zien dat hij nu op de stoep is gezet, dan denk ik dat je het blauwe busje wel mag bellen. Daar ga ik alleen niet van uit. Hoe mijn auto toen opeens ergens anders stond, is nog steeds een onopgelost raadsel. Dat zal het wel blijven ook. 

Net al eventjes met de cits op de bank zitten kroelen. Ze gaven elkaar ook zo'n lieve knuffel. Tot er weer gebeten werd natuurlijk. Dat zal ook wel zo blijven. Ze zijn toch lief genoeg tegen elkaar. Ze strijden alleen een beetje om mijn aandacht en aaitjes. Geef ze eens ongelijk. Ik ben natuurlijk hartstikke lief! 🙃

Als ik hen nodig heb, dan zijn ze er ook voor mij. Dat is het mooie aan huisdieren. Daarom zijn ze ook zo bijzonder. Zeker de clowns als Casper en Sunshine, die maken je leven lichter als het donker is en laten je lachen door verdriet heen.

Daarom mis ik mijn Sunshine nog altijd. Aurora door haar overwinning op haarzelf en dat ze nu haar liefde kan tonen aan me, maakt haar op haar eigen manier weer heel speciaal. Moonlight is mijn engel, die weet altijd precies of ik hem nodig heb of niet. Dat maakt hem mijn held! 

Zo zou ik alle dieren die ik ooit gehad heb, iets bijzonders toe kunnen dichten. Hoe lang geleden het ook was dat ik ze nog gezien heb, die liefde die ik voor ze voel is nog altijd onverminderd. De dankbaarheid dat ik ze in mijn leven heb mogen hebben is nog altijd heel groot. Ook dat zal zo blijven...

"Het beschermen van dieren is geen hobby, maar een serieuze, morele verplichting ten opzichte van het volk, de overheid en de menselijkheid."

Manfred Kyber

Zoooo blij dat ik thuis ben! Ik heb me door de dag moeten slepen vandaag. Vannacht bijna niet geslapen door de pijn in mijn onderrug. Vanmorgen heb ik sterk getwijfeld of ik me niet ziek zou melden. Ik wilde het liefst in foetushouding op de bank gaan liggen. Uiteindelijk toch gewoon gaan werken natuurlijk. Ik ben niet zo’n thuisblijver.

 Nu nog even een stukje schrijven en dan ga ik gewoon douchen en dan op de bank met koffie. Ik hou er al ergens rekening mee dat ik daar niet eens meer afkom tot morgenochtend. Tandenborstel ook maar in de buurt leggen gewoon. Lang zal ik mijn ogen niet open kunnen houden als ik eenmaal zit. Daar ga ik me dit keer gewoon helemaal niet tegen verzetten. Dat gaat me niet eens lukken.

 Dan heb ik me ook nog eens helemaal rot geregeld op de zaak vandaag. Dan heb je het wel weer voor even gehad. Op een gegeven moment had ik zo’n hoofdpijn, dat de regendruppels die op mijn hoofd vielen, toen ik buiten liep, gewoon zeer deden. Nou dat is ook niet helemaal normaal. Simona had grof geschut bij zich, qua pillen, die ben ik even gaan scoren bij haar.

 Nu gaat het dus wel weer een beetje. Gelukkig. Morgen nog een dagje en dan heb ik weekend. Daar ben ik dan ook echt aan toe. Helaas staat dat al weer volledig volgepland met alle dingen die gedaan moeten worden. Echt hoor, waarom bestaan die kabouters nou niet? Dat zou mijn leven zo’n stuk makkelijker maken.

Waardoor het me zeker niet makkelijk wordt gemaakt is een nestje kittens van een collega. Als je die foto’s ziet, dan smelt je gewoon. Dan krijg je ook nog van die opmerkingen als; “ik hou de moeder en een katertje, wat wil jij dan Ria?”  En alsof dat niet genoeg is, maakt ze elke dag foto’s of filmpjes en daar tagt ze me dan in “Kijk eens Ria, wat lief?”

Ze zijn dan ook echt enorm schattig. Onweerstaanbaar zijn zulke kleine friemels. Er zijn er al 3 gereserveerd en er is er nog 1 over. Zou ik of zou ik niet? Misschien hoef ik die beslissing dus niet eens te nemen en zijn ze al weg voor ik uitgedacht ben hierover. Hun kleine moedertje is zelf ook nog heel jong. Ondanks haar jeugd, zorgt ze voor ze alsof ze nooit anders gedaan heeft. (zie foto)

Mooi vind ik dat, dat instinctieve. Dat is bij ons mensen wel anders. Als hier een kind, kindjes krijgt, dan gaat dat niet zo vanzelf. Al zijn daar ook uitzonderingen op natuurlijk. We zijn dan wel het meest intelligente levend wezen op deze wereld maar we doen er dan ook wel echt verdomd lang over om een beetje wijsheid te vergaren. Sommigen krijgen zelfs dat niet voor elkaar. 

Als de dieren net zo oud zouden worden, zouden ze ons daar ook vast in voorbij streven, lijkt mij. Ze zijn in elk geval niet wreed zoals de mens. Als ze al doden, dan doden ze om te eten. Nooit uit wraak of inhaligheid, geld of jaloezie, wat bij de mens de grootste drijfveren zijn om een moord te plegen. Dieren faken en veinzen niet. Dieren geven zich zoals ze zijn.

Als ze al vals zijn, dan zijn ze dat door een mens gemaakt. Uit zichzelf zijn ze dat niet. Een dier zal je nooit bewust leed willen aandoen. Die handelen alleen naar instinct en naar wat ze geleerd hebben. De hond is nog het meest dienend, die houdt zelfs nog van je, als je hem mishandelt. Dat is pas grootmoedig. 

Dieren doen zich niet anders voor dan ze zijn. Als ze van je houden, dan is dat met volledige overgave en totaal onvoorwaardelijk. Zonder daar ook maar iets voor terug te verwachten. Daar mogen wij als mens nog wel eens een lesje van leren. Helaas kijken de meeste mensen niet eens zo ver.

Als iedereen zo zou zijn, als de dieren zijn, dan zou de wereld er een stukje mooier uit zien. Mensen die niet van dieren houden, zijn mensen waar ik niet veel van moet hebben. Dat kan ik niet begrijpen. Ik heb 2 dingen die me heilig zijn en waar je vanaf moet blijven; kleine kinderen en dieren. 

Even tussendoor opeens wat anders. De telefoon ging toen ik aan het schrijven was. Mijn moeder belde. Ze voelt zich zo ontzettend beroerd. Ze wist dat ik nog zou bellen dus belde ze mij maar vast. Anders lag ze straks te slapen.

Ze wist niet dat ik een tussendienst had en dus later thuis was dan normaal. Volgens mij belde ze me omdat ze me gewoon even wilde horen en ze moest ook kwijt dat het echt niet zo goed gaat.

Ik maak me behoorlijk ongerust nu. Ze klaagt nooit en zegt het echt niet snel, ook al voelt ze zich nog zo beroerd. Ze is enorm misselijk en ze heeft koude rillingen. Ze heeft verhoging, 37.8. Ze moet het in de gaten houden van me, als ze namelijk 38,5 krijgt dan moet ze met spoed naar het ziekenhuis. Ze ging proberen te slapen. 

Ik heb er buikpijn van. Dat wordt weer niet slapen vannacht natuurlijk. Het is nou eenmaal even niet anders. Ik zou graag even willen bellen of langs gaan maar wat is nou wijsheid en waar doe je goed aan? Als ze net in slaap valt, en ik bel of ik bel aan dan is ze gelijk weer wakker. Dat is ook niet goed. 

Laat ik maar vertrouwen op haar eigen gezonde verstand en dat ze zich aan haar afspraak houdt. Als ze zich echt te slecht voelt, zou ze mij direct bellen en dan breng ik haar gewoon naar het ziekenhuis. Maakt niet uit hoe laat. Ik hoop echt dat ze dat zal doen indien nodig. 

Ik heb haar verzekerd dat ik dat echt niet erg vind. Dat is ook gewoon zo. Zo te voelen is het paardemiddel ondertussen ook weer echt uitgewerkt. Of het is gewoon een nieuwe hoofdpijn die op komt zetten... Ja joh, kan ik wel hebben hoor. Ik ben een grote meid.