"Als een boterham altijd met de beboterde kant op de grond valt en een kat altijd op haar pootjes terecht komt, wat gebeurt er dan als je een beboterde boterham op de rug van een kat bindt en het dier vervolgens laat vallen?"

Stephen Wright

De kop is er weer af, maandag werkdag zit er voor mij op. Ik heb me vandaag weer lekker op het coachen kunnen storten. Dat zou ik elke dag wel willen doen. Helaas gaat dat niet, anders wist ik het wel. Fijn zo'n dagje anders.

Arme Simona voelde zich echt niet lekker maar is toch blijven zitten tot ze bijna van haar stoel viel. Bikkeltje! Het laatste uurtje heeft ze net niet gered. Wat hebben sommigen van ons toch een rare afwijking, gewoon komen ook al stort je bijna van je voegen.

Na het werk ben ik even doorgereden naar mijn moeder. Daar had ik het weekend langs willen gaan maar toen lag ik zelf half voor pampus. Ze ziet er niet al te florissant uit, vind ik toch. Moe, dat is ze de hele dag wel. Kimberley had lekker voor haar schoon gemaakt. 

We hebben samen even de data en tijden zitten opschrijven waarop ze weer naar de chemo moet. Dat wil ze toch liever met mij doen dan met Frans. Dat snap ik ook wel. Frans is praktisch blind, daar heeft ze dus dan ook weer naar om te kijken. Hij loopt rustig de andere kant op. Ik ga wel kijken wat ik kan doen op de zaak. 

Ik zag inderdaad dat haar haar een stuk dunner bezaaid is dan enkele weken geleden. Gelukkig dat ze zo'n volle kop haar had. Het ziet er gewoon nog goed uit maar je weet gewoon heel goed hoe je moeder er normaal gesproken bij loopt, zeg maar.

Lang ben ik niet gebleven. Als ik er om 4 uur uit ben gegaan ben ik toch altijd wel best moe. En na wat ik vanmorgen heb gezien moet ik straks in het donker toch wel even rond gaan lopen hier. Je weet maar nooit.

In al die maanden dat Sunshine al weg is, heb ik hier dus nog nooit een kat gezien. Niet overdags, niet 's avonds, ook niet op mijn nachtelijke zwerftochten in het begin dat hij weg was. Ik heb alle tijdstippen hier wel een keer buiten gelopen. Geen kat te zien.

Vanmorgen liep ik dus met mijn half slapende hoofd en een volle vuilniszak naar beneden. Toen ik de zak in de container gooide, zag ik uit mijn ooghoek iets onder mijn auto schieten. Toen ik richting auto liep, schoot daar dus een kat onder uit. Ik riep direct "Sunshine" natuurlijk. 

De kat draaide zich heel even om en schoot toen in de bosje aan de kant van de muur. Ik erachter aan natuurlijk. Hoe ze het doen weet ik niet, maar de kat was volledig van de aardbodem verdwenen. 

Mijn bril lag in de auto dus die had ik niet voorhanden. Het was natuurlijk ook behoorlijk donker. In het licht van de lantarenpalen kan je niet goed zien in de verte. Of hij cypers met wit was heb ik dus niet kunnen zien.

Alleen al het feit dat ik sowieso een kat heb gezien, voor het eerst sinds maanden, vind ik al bijzonder genoeg. Ik kan het alleen niet uitstaan dat ik niet kon zien of het Sunshine wel kon zijn of niet. Daar begint het gelazer weer.

Kijk, het kán natuurlijk best. Dat hij, nu hij echt weer naar huis wil, weer richting deze kant op is gekomen vanaf Verweggistan. Dus uitsluiten dat hij het was, kan ik ook niet. Ik durf me niet eens gek te maken. Die teleurstelling wil ik niet. 

Wel moet ik straks, als het donker is, toch even rond gaan lopen. Kijken hoe of wat. Als hij het wel is, heeft hij me in elk geval gehoord en weet hij dat hij in de goeie buurt zit. Hopelijk is hij dan in de buurt van die bosjes gebleven. Of in elk geval hier in de contreien blijven hangen. 

Petra S, Sjoukje ga ik haar noemen, zegt het al vanaf het begin. "Die bosjes, daar heb ik iets mee." En ook, "als hij straks naar huis wil, komt hij gewoon en dan vindt je hem of in die bosjes of in het hoekje bij je fiets." Krijgt ze straks nog gelijk ook.

Dat zou een feest worden zeg! Afijn, zoals ik al zei, ik ga me niet gek maken. Ik heb een kat gezien, punt. Meer niet. Minder ook niet, de 1e in al die maanden. Dus ga ik nu eventjes mijn ogen laten rusten op de bank. 

Daarna spullen voor morgen klaar leggen en zo. Afwasje doen. Het zal nu het zo koud is, een stuk rustiger zijn op straat rond een uur of 10. Dus ga ik dan even een avond wandelingetje maken. Gewapend met zaklamp en snoepjes natuurlijk. 

Kijken of ik nog harige viervoeters onder mijn auto kan constateren. Zie ik niets, dan morgen ietsje vroeger naar beneden. Kijken of het beestje dan rond dezelfde tijd weer in de buurt is. Misschien wel even de wekker om 3 uur zetten? 

Dan kan ik ook nog even een half uurtje gaan lopen of zo? Laat ik eerst vanavond maar even afwachten. Dan kan ik de rest wel verder plannen als ik naar boven ga. Ik zag dat het van de week tegen het vriespunt ging zitten in de nacht. 

Logisch natuurlijk dat je dan lekker binnen wil liggen, in behaaglijke warmte. Dat hij zijn plaatsje ondertussen met zus Aurora moet delen, komt hij nog wel achter. Moonlight durft ook niet echt spontaan naast me te komen liggen. Die weet al dat ze hem dan een hap in zijn kont geeft.

Benieuwd wat Sunshine daartegen zal gaan doen. Maar volgens mij ligt hij dan de eerste paar dagen ook volledig voor pampus. Dat kon hij voor hij wegliep ook al zo goed. Ik heb er nog nooit zo naar uit gezien om in de kou en donker rond te gaan lopen 's avonds laat, terwijl zo vroeg de wekker weer zal gaan. Toch wel spannend! 

"Katten verstaan alle talen,
behalve als ze dat eventjes
niet zo goed uitkomt!"

Peter van Kuyk

Wat een somber weer vandaag zeg... Het is om 4 uur al donker gewoon! Net als gisteravond maak ik het wel gezellig hoor. Kaarsjes aan, lampjes aan. Dat is dan wel weer een voordeel, als elk nadeel zijn voordeel moet hebben. 

Huisje is opgeruimd. Rug is redelijk rustig. Vanmiddag ook even lekker met een boek op de bank gezeten. Twee katjes naast me en een hele domme kat met wegloopvoetjes, zit in de regen ergens. Hij is een lekker knuffeldagje misgelopen.

Aurora heeft weer een wondje op exact dezelfde plek als vorige keer. Net onder haar oor-ingang, waar het roze van haar huid door de haartjes schijnt. Apart. Geen idee waarvan. Kan van elkaar een mep verkopen komen. Maar ze kan ook heel onbehouwen ergens een koppie tegen geven. Ook de scherpe hoek aan het tafel-onderblad gebruikt ze regelmatig om haar geur op af te zetten. 

Ik ben lekker met ze bezig geweest voor er gestofzuigd werd. Moonlight is geborsteld. Dat vindt hij heerlijk. Hij is alleen lastig te borstelen omdat hij met alle geweld in de borstel wil bijten. Hij geniet er zichtbaar van. Aurora ook, die ging met haar ogen dicht liggen spinnen. Gevolg was natuurlijk wel dat ze maar aan 1 kant geborsteld is nu. 

Mijn eigen haar moet ik zo ook nog doen. Maar eerst ga ik koken. Niet van woede, dat gebeurt zelden bij mij. Als er dingen gebeuren dan word ik of verdrietig of teleurgesteld én daardoor dus verdrietig maar nooit woedend. Dat is wel heel lang geleden dat ik die emotie had. 

Op Sunshine ben ik wel een paar keer flink boos geweest. Maar dat kwam dan meer omdat hij door wat hij deed zichzelf pijn zou kunnen doen. Dat is dus om een andere reden. Of van de schrik, daar was hij enorm goed in. Gelukkig kwam hij er altijd mee weg zonder gewond te raken.

Vaak genoeg was ik degene die er wel iets aan over hield. Van flinke hartkloppingen tot een bult op mijn hoofd of dat soort dingen. Hij was alleen geboren met een charme waardoor ik er altijd alsnog om moest lachen als de eerste pijn of schrik weer waren weggeëbd. 

Moonlight heeft zoiets maar 1 x voor elkaar gekregen. Dat was toen hij midden in de nacht de gordijnrails naar beneden kreeg. Man, wat ben ik toen geschrokken! Het mooi klinkende windgongetje dat er aan hing, ging als een gek te keer. En de stang van de rail lag op 2 centimeter van mijn neus toen ik mijn ogen opende.

De twee boeven waren er natuurlijk snel vandoor gevlogen, de trap af naar beneden. Ik ben toen ook maar op de bank gaan slapen verder. De volgende ochtend gingen we met zijn drietjes de schade opnemen. Hilarische bijkomstigheid was, dat als ik maar met 1 vinger de windgong zijn geluid liet maken, die 2 weer als een gek van de slaapkamer af vlogen!

Dat kon ik mooi gebruiken omdat ze er wel eens niet uit wilden als ik moest gaan werken. Op de foto zie je de 2 stouterds de boel heel voorzichtig inspecteren. Ja, ze mochten best wel even kijken welke schade ze hadden aangericht. Als ik die foto's zie, moet ik vanzelf weer lachen. 

Meestal was Sunshine toch wel degene die de boel sloopte. Wat dat betreft is het nu een stuk rustiger in huis en hoef ik niet zo vaak te roepen dat iets niet mag. Ik mis dat juist, hoe gek het ook klinkt. Sunshine de sloper, Sunshine de water-door-de-kamer-gooier, Sunshine de clown. Wat zal ik het heerlijk vinden als hij weer snel hier de boel op zijn kop komt zetten!

Op Facebook kwam er weer zo'n prachtig verhaal langs, van Amivedi, over een kat die na 1 jaar en 9 maanden terecht is. Voor diegenen die niet op Facebook zitten, dit stond er in:

Op 14 oktober bereikte mij wel een heel bijzonder bericht. Een mevrouw had de voicemail ingesproken , met de mededeling dat hun kat weer thuis was. Fantastischnieuws, dus toen ik thuis was heb ik meteen even terug gebeld. Maar toen ik mevrouw aan de telefoon kreeg, viel mijn mond open van verbazing. Ze vertelde dat hun kat Sambal vermist was sinds Januari 2015 en dat hij nu, door toeval weer thuis was. Wat Sambal al die tijd heeft uitgespookt is een raadsel. Wat we wel weten is dat de afgelopen tijd mensen de zorg op zich hebben genomen. Op een gegeven moment kreeg Sambal last van zijn oren, dus zijn ze naar de dierenarts gegaan. De dierenarts vond Sambal er wel erg goed uit zien voor een zwerfkat, dus die besloot om hem te controleren op een chip. Blijkbaar was dit nooit gebeurt. En ja hoor, hij had een chip en die stond ook nog eens goed geregistreerd! Vervolgens werd mevrouw gebeld, nou die waren door het dolle heen, maar tegelijkertijd ook onder de indruk. Je verwacht natuurlijk niet dat je kat nog terug gevonden wordt na 1 jaar en 9 maand! Nou in dit geval was het dus echt zo. En op een oorontsteking na maakt Sambal het verder goed! En het gezin is weer hartstikke blij dat hij terug is. Zo zie je maar dat chippen toch nut heeft, maar ook om met een gevonden dieren even langs de dierenarts te gaan om gratis te controleren of er een chip is.

Dat is toch prachtig! Ik word helemaal blij van zulke verhalen. Ook de boodschap die erin staat is belangrijk. Voor de mensen die de chip van hun kat nog niet geregistreerd hebben, op de pagina "links" staat een link waar je dat kunt checken. Dat is heel belangrijk om je kat terug te krijgen, als hij er ooit vandoor gaat.

Voor de mensen die katten die buiten lopen verzorgen, probeer altijd te laten nakijken of het dier gechipt is. Dat kan dus echt alles schelen voor de baasjes die misschien ik weet niet hoe lang al naar hun kat op zoek zijn! Dat is zo ontzettend belangrijk!

Nu ga ik lekker even eten maken. Ik heb een heerlijk en simpel recept voorbij zien komen en dat ga ik nu eens lekker in de pan gooien. Wie nieuwsgierig is wat ik eet vanavond, hier is de link naar het eenpans-recept, lekker Italiaans: http://www.theslowroasteditalian.com/2016/10/one-pot-cheesy-Italian-Pasta-Chicken-recipe.html

Tegen de tijd dat het klaar is, zit mijn haar ook weer goed. Of nou ja, dan is het gedaan in elk geval. Daarna lekker met een bordje smullen op de bank. Kaarsjes al aan, filmpje erbij. Vanavond weer op tijd naar bed. Er komt weer een vroege week aan voor me. Weer een stukje dichter bij de thuiskomst van Sunshine. Heerlijk! 

"Een verliefde kater die voor zijn poes
een delicatesse meebracht kreeg te horen:
"Schat wat maak je me toch altijd blij
met een dooie mus." "

Kadé Bruin