Vannacht weer heerlijk genoten van de krampen in mijn maag. Al is het geren nu gelukkig achter de rug, de kramp is weer terug. Goh, je zou bijna denken dat het weer tijd voor Sinterklaas is, met mijn rijmen is nog echt niets mis.

Ik ga er wel gelijk mee stoppen hoor, anders rijm ik dit hele stuk bij elkaar. Ik ken mij. Er komen nog altijd elk jaar wel mensen naar me toe of ik iets voor ze bij elkaar wil rijmen. Dat schudt ik zo mijn al dan niet aanwezige mouw uit. Maar om het een heel blog lang te gaan zitten doen, nou nee.

Misschien op Sinterklaas-avond? Ik beloof natuurlijk niets. Al hoop ik dat mijn pakketje Sunshine tegen die tijd al hoog en droog afgeleverd is. Het is toch zeker geen weer om buiten te leven als je in een heerlijk verwarmd luxe paleisje je tijd kan doorbrengen?

Ik weet ook zeker dat hij naar huis wil. Alleen zal hij ook zijn stapjes moeten zetten en zich op zijn minst laten zien of zo. Die stapjes zet ik ook elke dag. Ik doe erg mijn best, voor zover dat kan, al is het soms alleen maar met schrijven. Hij moet natuurlijk wel zelf ook mee werken om het weer richting thuis te krijgen allemaal.

Hij heeft nog 35 dagen om spontaan thuis te komen, zoals ik het zie. De wind giert om het huis. De regen slaat constant tegen de ramen. Ik weet dat ik er gewoon op moet vertrouwen dát hij thuis komt. Dat ik moet proberen om mijn ongerustheid weg te stoppen. Het klinkt in elk geval makkelijker dan het is. 

Vandaar dat die maag ook zo opspeelt steeds. Het moet er natuurlijk ergens uit komen, die stress. Alleen helpt dit me nou ook helemaal niet. Het maakt het hele gedoe alleen nog moeilijker dan het al is. Vandaag ook weer niet helder natuurlijk door een halve nacht op lopen.

Dan ga je rare dingen doen. Ik moest wat boodschapjes halen dus toen ik het in de middag redelijk veilig vond om me wat verder van Willem Cornelis te verwijderen ben ik maar stappen in die richting gaan ondernemen.

Ik had wat doosjes die ik weg moest gooien, dan kon ik die gelijk mee naar beneden nemen. Die kiepte ik in de container en stapte in de auto om naar de winkels te rijden. Daar aangekomen bleek ik mijn portemonnee niet bij me te hebben. Hè? Hoe kan dat nou?

Die had ik nog wel speciaal gepakt, dat stond me nog helder voor de geest. Mijn hart schoot in mijn keel! Ik zou dat ding toch niet gelijk met die doosjes in de container hebben gekwakt? Zoals ik al eerder zei, ik ken mij. Ik doe zulke dingen als ik verstrooid ben. Zeker als ik niet lekker ben.

Zo rustig als het maar ging ben ik weer naar huis gereden. Ondertussen in mijn hoofd proberen terug te halen of ik echt zo stom kon zijn geweest. Daar kwam ik niet uit zo natuurlijk. Zo vlug het kon snelde ik de trappen op.

In blinde paniek liep ik door het huis. Nergens te vinden dat rotding natuurlijk! Ik keek overal en nergens. Behalve op de, wel rare, plek waar ik hem had neergelegd. Toen herinnerde ik me het ook pas weer. Ik had iets gepakt uit de speeldoos van de cits. 

Ze hebben de cats-meow gesloopt en het stokje eraf gehaald. Gisteren liep Moonlight daar nog mee te gooien maar ik kon het ding echt nergens meer vinden. Met een ander stokje onder kastjes door gegaan. Wat alleen maar resulteerde in snoepjes, snoepstokjes en andere speledingetjes die Moonlight daar altijd graag onder stopt, over de vloer.

Dus vandaar dat mijn portemonnee op zo'n rare plek lag. Ik had willen kijken of ik een stokje van die bepaalde afmetingen had om in de cats-meow te proppen. Dat was vlak voor ik wegging. In plaats van mijn buidel in mijn tas te doen, heb ik het gewoon daarnaast op een kastje gelegd. Als mijn hoofd niet vast zat...

Dáár lag mijn portemonnee dus. Mijn opluchting was groot! Voor hetzelfde geld had ik de Roteb moeten bellen om de container open te laten maken. Al moet je dan eerst afwegen of de kosten daarvan niet dat wat je in je knip hebt, ver overstijgen. Gelukkig heb ik die afweging niet moeten maken.

Toen kon ik wéér terug, boodschapjes halen. Ze zeggen dat dit stukken makkelijker gaat als je je knip bij je hebt. Anders had ik echt niet helemaal terug gereden. Ik voelde me al bibberig op mijn benen, na mijn avontuur al helemaal. 

Mijn boodschappenbriefje, waar ik alles wat ik moest hebben netjes op had geschreven, bleek ook het hazenpad te hebben gekozen. Toen had ik het al helemaal gehad. Ik denk dat ik met de helft minder dan erop stond, weer naar huis ben gegaan. Gegeten heb ik nog niet. Mijn maag voelt nu al wat opgeblazen dus laat ik er maar niets in gaan stoppen. Dan wordt het weer erger.

Ik weet zeker dat als Sunshine binnen zou stappen, die maag in 1 x weer normaal zou doen. Daar ben ik van overtuigd. Er speelt natuurlijk nog wel meer waar iedereen zijn maag van in de knoop zou komen. Maar dat is toch wel een hele grote factor. Dus Sunshine, kom nou maar gewoon naar huis. Dit is écht geen weer om buiten te zwerven! 

"Ze glippen slank en stil,
door spleten, kleiner dan zijzelf."

A. S. J. Tessimond

Gisteren heb ik veel geslapen. Ook vandaag heb ik een aantal keer diep in de andere wereld rondgehangen. Ik heb gelukkig niet meer naar de Willem Cornelis moeten rennen maar echt helemaal lekker ben ik nog niet. Dat blijkt wel door het vele slapen.

Ik heb net wel 2 broodjes gegeten. Nu heb ik er het zuur van. Maar op zich is het toch een heel verschil met gisteren al. Dat zal dan ook nog wel beter worden. Mijn maag zorgt toch al weken voor problemen dus lijkt het me logisch dat dit na zo'n aanval ook niet gelijk weg is. Ik overleef het allemaal wel. 

Alleen dan wordt je wakker en zie je op het nieuws dat Trump president van Amerika is geworden. Dan wil je alleen maar direct weer onder de dekens kruipen. Ik hou me helemaal niet bezig met politiek. Dat vind ik zo'n grote beerput! Maar ik weet wel dat ik die man gewoon eng vindt. Hilary trouwens ook dus het was daar kiezen uit 2 kwaden, wat mij betreft. 

Bovendien, voor de Rulof-lezers is het niet echt een grote verrassing. Er komt hier eerst totale chaos voor het beter gaat worden. Dat is in 1938 al voorspeld door Jozef. Wij kijken hier dus niet van op. Het zal er wel mee te maken hebben. Wat dat betreft leven we in een heel interessante tijd. 

Verder ga ik er toch echt geen woorden meer over vuil maken. Politiek is van zichzelf al vuil genoeg. Daar wil ik mijn vingers niet insteken. Stemmen doe ik ook niet. Ik wil er gewoon helemaal niets mee te maken hebben.

Moet ieder voor zich weten wat ze daar dan wel niet van vinden. Daar trek ik me helemaal niets van aan. Wat anderen van me denken zal me een hele grote worst wezen. Het gaat er vooral om of ik met mezelf door 1 deur kan. Gelukkig lukt dat nog steeds prima. Ik heb een groot vertrouwen in wat ik al weet. In een wel heel klein notendopje; komt goed allemaal! Ooit.

De cits vonden het wel apart, dat mens blijft de hele dag op de bank liggen en maar slapen. Ze zijn op een gegeven moment toch maar naar boven gegaan. Op andere momenten kwamen ze even bij me liggen. Zoals je op de foto's kan zien, dat eindigt meestal met een paar meppen. 

Al blijven ze de laatste tijd toch wel een aardig tijdje, gebroederlijk en gezusterlijk naast elkaar liggen. Zeker als ik mijn hand tussen ze in steek en ze om de beurt een beetje aai, gaat het prima. Tot er weer eentje wil gaan verliggen en de ander daardoor geirriteerd raakt. 

Nu ga ik proberen of er een kopje koffie in wil. Daar heb ik gewoon trek in. Lukt het niet, dan lukt het niet. Neem ik wel weer thee met honing, ook lekker. Er valt best weinig te vertellen als je zo de hele dag alleen maar hebt liggen slapen. 

Die dromen van mij zijn zo chaotisch, daar zit al helemaal niemand op te wachten. Ik zelf ook niet trouwens. Ik snap er nooit iets van of kan me alleen maar verbijsterd afvragen hoe ik daar in hemelsnaam op gekomen ben. 

Ik heb nog wel een briefje liggen met wat dingetjes waar ik het over kan hebben. Ik heb daar alleen geen zin in. Ik wil gewoon weer richting bank met een verse mok koffie. Ik moet maar weer lekker vroeg gaan slapen, denk ik zo.

Dan zal ik me morgen hopelijk nog weer wat beter voelen. Dat lijkt me heerlijk! Als ik nog eens zo'n paar dagen op de bank door ga brengen, dan wil ik dat Sunshine er ook lekker bij ligt. Alleen lig ik liever op de bank, zonder me zo te voelen. Dat is nog beter!

"Onlangs heeft iemand me een schattig Perzisch katje gegeven ... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven."

Evelyn Underhill

Zoals ik het ook niet op kan geven om dingen te doen om Sunshine te vinden, zo kan ik ook niet zomaar een dagje overslaan met schrijven. Hoe beroerd ik me ook voel. Gelukkig kan dit liggend op de bank ook, op mijn tablet.

Alleen ben ik er al een tijdje af en aan mee bezig. Gek genoeg werkt op mijn tablet het woordenboek hier opeens en dat is niet altijd zo handig. Het moet maar, ik ben echt te misselijk om achter de pc te zitten.

Gisteravond had ik echt nergens last van. Ja, oké, ik voelde me niet zo heel erg lekker de afgelopen dagen. In principe de afgelopen maanden zat ik al niet lekker in mijn vel. Met alle rare lichamelijke dingetjes die daarmee te maken hadden.

Je zou dus kunnen zeggen dat ik er een beetje aan gewend ben geraakt om me niet zo prettig te voelen. De afgelopen dagen scheelden dus niet zo heel erg met de rest van de weken daarvoor. Dan valt het gewoon niet echt op als je toch wat beroerder wordt.

Gisteravond ben ik juist nog een heel stuk gaan lopen. In de hoop de kat van 's morgens vroeg weer tegen te komen. Vooral hopend dat het Sunshine zou zijn natuurlijk. Het was wel apart om zo rond te lopen in de kou op dezelfde routes die ik in mei en juni/juli zo vaak gelopen heb. 

De bomen waren nu kaal of prachtig rood gekleurd waar ze toen vol en groen waren. Het was aanzienlijk rustiger ook op straat in deze knotsgek drukke buurt. Weer geen kat te zien natuurlijk. Tot ik bij brug 1 kwam. 

Het was een jong katje, ik denk een maand of zes. Zwart wit, zoals Moonlight. Ik was bijna bij de brug en hij, of zij natuurlijk, liep er op. Ik riep het beestje maar die ging er als een gek vandoor. Ik hoop niet dat iemand hem kwijt is. Zo'n jonkie nog.

Sunshine was natuurlijk ook nog maar een kitten van 10 maanden. Ondertussen is hij al bijna 16 maanden. Van de 8 maanden die ik hem mocht hebben zit hij, nu hij weg is, al bijna op de 6 maanden. Hij is dus al bijna net zolang weg als ik hem had. 

Als ik om wat voor reden dan ook, niet iets kan doen om hem te zoeken of te flyeren of wat dan ook, dan kan ik altijd nog wel schrijven. Ook al doe ik er nu wat lang over en doe ik het in etappes. Het stukje komt er wel. Dat is mijn link met hem en die laat ik niet los. Ziek of niet. 

Toen ik gisteren weer thuis kwam, voelde ik me redelijk goed. Het was heerlijk verfrissend geweest buiten en daardoor was het thuis lekker behaaglijk. Ik heb nog even met de cits gespeeld, ben mijn spullen voor de volgende dag klaar gaan leggen en ben lekker op tijd gaan slapen.

Tot ik wakker werd midden in de nacht. Maagkrampen en misselijkheid en buikpijn. Ja, het heerst, dat weet ik. Dat wil alleen niet zeggen dat ik daar deel van uit wil maken. Ik ben maar rechtop de bank gaan zitten. Het was net 2 uur geweest.

Zelfs met het toilet redelijk in de buurt, was ik daar een paar keer maar net op tijd. Wat een ellendige nacht was dat zeg. Tegen een uur of half 4 ben ik geloof ik in slaap gevallen en ik moest er natuurlijk om 4 uur uit. Nou, dat is dus niet gelukt.

Ik was van plan gewoon hier thuis in te loggen maar dat mocht niet van de baas... Ik moest naar mijn bed. Gelukkig was zij verstandiger dan ik. Het had ook niet gelukt vandaag. In de middag werd het wat rustiger in maag en buik. Toen ben ik in een hele diepe slaap gevallen met de meest vreemde dromen.

Net heb ik geprobeerd wat te eten maar dat had ik beter niet kunnen doen. Gek genoeg had ik wel trek maar het valt gewoon niet lekker. Dus nu ben ik weer misselijk, zo weinig mogelijk bewegen dan maar. 

Vanmorgen heb ik niet de kans gehad om in de vroegte te gaan lopen en dat zal morgen ook nog wel niet lukken. Ik ga maar weer proberen te slapen zo en hoop dat ik de nacht niet hetzelfde krijg als de afgelopen nacht. Daar zit ik niet echt op te wachten.

Ik hoor allerlei oorlogsgeluiden bij maag en darmen vandaan komen nu. Aurora ligt al achterdochtig naar me te kijken. Ik heb haar vandaag een aantal keren flink laten schrikken door haar met dekentje en al opzij te gooien als ik weer eens een sprintje richtig Willem Cornelis moest trekken. Ze is nu dus op haar hoede.

Dat kende ze nog niet natuurlijk, zulk raar gedrag van haar mams. Ze heeft me de hele dag met een fronsje in de gaten zitten houden. Ja meid, dat kan ook bij mensen hoor. Ik hoop niet dat je er aan hoeft te wennen, in elk geval. Ik hoop ook dat, als Sunshine in de buurt rondloopt, hij daar nog steeds is, tegen de tijd dat ik weer rond kan lopen. 

Anders moet hij me maar heel hard roepen, dan roep ik wel de hulptroepen in. Zelf durf ik me niet zo ver te verwijderen van Willem Cornelis. Hopelijk gaat het morgen wat beter. Daar ga ik maar van uit. Zo hannesen met die tablet is ook niet alles, ik heb er ook niet echt foto's op. Maar toch wel fijn dat het kan! Mijn stukje verbinding staat er toch maar weer mooi!