Vlak voor ik hier thuis begin te werken, even mijn stukje vast schrijven. Vanavond ga ik dan een paar uur vroeger naar huis om morgenvroeg weer bij mijn moeder voor de deur te staan. We gaan weer naar de chemo. De 3e kuur is het alweer. Na deze zouden er nog 3 moeten volgen maar ma weet het nog niet of ze dat wel gaat vol maken.

Het ene weekje dat ze geen chemo heeft voelt ze zich zo enorm veel beter dan die andere 3 weken. Pas dan valt het haar op hoe beroerd ze er wel niet van is. Dus ik begrijp het wel. Ze wilde deze kuur eerst eigenlijk ook niet doen. Toch doet ze hem nu wel. Ze weet dat het preventief is. Alles wat niet goed is maar zou "groeien" wordt nu in de kiem gesmoord.

Tenminste, dat is wat ze zeggen. Ik weet het echt niet, wat is nou wijsheid? Als je het moet krijgen, dan krijg je het toch. Daar doet geen mens iets tegen. Wat dat betreft zijn we allemaal gewoon erfelijk belast. Mensen die nooit gerookt hebben, krijgen longkanker. Mensen die zich hun hele leven suf gerookt hebben, worden over de honderd.

Leg het maar uit! Ik kan het niet in elk geval. Volgens mij is het gewoon je lot als je het krijgt. Natuurlijk ga ik hier niet zeggen dat roken gezond is. Dat je daar dingen mee kan versnellen, zoals bepaalde longziektes, zal ik zeker niet ontkennen. Toch denk ik dat als je het moet krijgen, je dat dan ook krijgt. Roker of niet. 

De 2 artikelen die Sjoukje me gestuurd had over bijtgedrag bij katten heb ik gelezen. Hier stond niets nieuws in, het komt allemaal op hetzelfde neer. Allemaal verklaren ze dat dit komt door te weinig of geen socialisatie. Als ze zich laten aaien, moeten ze je wel voor 100% vertrouwen. Vertrouwen in mensen heeft Aurora zeker niet meegekregen in haar anderhalf jaar als straatmadelief.

Ze weet wel dat ik haar geen kwaad kan doen. Ik denk alleen als ze zo ligt te genieten, er misschien opeens weer een flits door haar hoofd schiet van de een of andere mishandeling die ze meegemaakt moet hebben. Dan bijt ze opeens, in een flits. Je ziet ook dat ze er dan zelf van schrikt. Ze doet het niet om mij bewust pijn te doen.

Ze is, voor ze bij mij kwam wonen vanaf kleinsaf aan buiten geweest. Ze heeft moeten vechten om in leven te blijven. Ze weet dat mensen lelijke dingen doen en de andere katten vaak ook. Dat ze nu bij een heel lief mens en een nog veel lievere broer is, is voor haar dan ook nog steeds een wonder. 

Ze geniet ervan. Dat merk ik ook. Ze zoekt me altijd op en wil altijd bij me in de buurt zijn. Het is behoorlijk duidelijk dat ze helemaal gek is op Moonlight. Ze kan zo lief zijn voor hem. Als hij aan komt lopen, dan reageert ze met van die blije piepjes. Daarom accepteer ik haar bijten dan ook maar. 

Ik bedenk me dan dat zij er ook niets aan kan doen. Ze heeft te veel ellende op haar pad gezien. Af en toe schiet ze dan opeens weer in haar enige verdedigings-modus. Ze bijt. Al was dat op zo'n moment helemaal niet nodig. Het is een reflex geworden.

Bovendien weet ze ook niet goed om te gaan met al die liefde en genegenheid. Dat kan je vaak ook aan haar merken. Misschien dat ze daar ooit wel volledig aan gewend is. Nu is het nog te kort dag. Niet lang geleden werd ze nog opgejaagd door mensen en honden en het drukke verkeer. Ze moest haar best doen om te overleven.

Als ze maar lang genoeg hier is, dan zal die paniekerige bijtreflex wel slijten. Dat ik tot die tijd af en toe een anti biotica kuurtje moet gaan scoren is dan jammer. Daar zal ik heus wel een keertje vanaf komen, zodra zij haar reflex kwijt is. 

Voor haar is het gewoon moeilijk te bevatten dat ze nu een leven heeft als een echte diva. Weet zij veel! Ze moet haar broer de clown nog ontmoeten. Op de een of andere manier denk ik, dat er dan hier ook weer een boel zal veranderen en dat dit voor haar goed zal zijn. Nog meer redenen om te willen dat er hier weer snel Sunshine in huis zal zijn.

Dat het moeilijk is om te weten wat nou wel of niet goed voor je is, kan ik laten zien in een mooi verhaaltje. Ik heb het ooit op Facebook gezet. Ik zal het hier onder plaatsen. Dit kan voor iedereen een wijze les zijn.

Een klein, per ongeluk achtergebleven, trekvogeltje vliegt midden in de winter heel hoog rond. Het wordt bevangen door de kou....

Door de bevriezingsverschijnselen stort het ter aarde, midden in een weiland. In dat weiland loopt een ouwe, verwaarloosde koe. Die dumpt, puur toevallig, een grote koeienvlaai bovenop het gevederde, half bevroren hoopje...

🤪

"Ik hou van varkens.
Honden kijken naar ons op.
Katten kijken op ons neer.
Varkens behandelen ons als gelijke."

Sir Winston Churchill

Voor al de ongeruste mensen hier, ik ben naar de huisarts geweest hoor. Ik ben niet direct doorgestuurd naar het ziekenhuis om mijn hand te laten amputeren of een gastroscopie in mijn strot geduwd te krijgen of meer van dat soort marteldingen.

Hij was wel blij dat ik zo netjes geluisterd had toen hij bij de vorige beet zei dat ik voortaan wel wat sneller moet komen. Kattenbeten zijn altijd gevaarlijk en dit was een diepe. Wat ik wel door mijn strot geduwd krijg is de komende week een antibiotica kuurtje. 

Mijn voorraad allergie medicijnen is weer aangevuld als ik morgen de recepten op kan gaan halen. Ook de maagtabletten kreeg ik zonder probleem voorgeschreven. De dokter denkt, gezien wat er allemaal en nog meer aan de hand is, ook inderdaad aan hoofdzakelijk stress die er toch ergens uit moet.

Ik ben namelijk kampioen wegstoppen maar net zoals je een koffer te vol wilt proppen, prop je er links nog even wat bij, dan komt het rechts er weer uit. Dit is ook zoiets. Normaal gesproken krijg je ook even wat rust, tussen de nare gebeurtenissen door. Ik ben dat stadium al lang voorbij gestreefd.

Bij mij zijn ze volgens mij aan het kijken wat er dan zoal nog meer bij kan. Er gebeurt elke week wel iets dat ik ook weer in die koffer moet zien te krijgen. Ik ben al expert genoeg om, tot nu toe, toch altijd wel ergens nog een klein gaatje te kunnen vinden. Mijn koffer vertoont alleen de laatste tijd wel alle eigenschappen van overvol zitten. 

Het lijkt er nu overal tussenuit te gaan piepen. Misschien moet ik even een nieuwe koffer aan gaan schaffen? Ik denk alleen niet dat dit een optie is. Ik zal het met deze volle moeten doen en hopen dat ik 'm kan dragen. 

Gelukkig heb ik mijn gevoel voor humor nog. Dat heb je echt wel nodig wil je door nare tijden komen. In mijn familie hebben we dat allemaal en daar maken we ook veel gebruik van. Zelfs helemaal in mijn uppie kan ik opeens een opmerking hebben waar ik zelf door in de lach schiet.

Dochterlief maakte gisteren ook een enorm zwartgallige humor opmerking over een hele nare situatie. Ik heb er de hele avond op mijn werk nog over na zitten grinneken. Het is blijkbaar erfelijk. Sommige mensen snappen dat niet, of schrikken van zulke opmerkingen. Die kunnen eigenlijk loeihard lijken maar ze zijn het niet.

Zo heb ik dat ook bij begrafenissen. Vreselijk is dat, niemand begrijpt dat. Dat komt niet uit gebrek aan respect, juist niet! Maar als ik dan echt ergens door geraakt ben, dan moet ik daar op mijn manier doorheen. Bij mij is dat met behulp van humor. 

Juist in zo'n emotioneel zware periode zie ik van alles gebeuren wat op mijn lachspieren lijkt te werken. Op de begrafenis van mijn beste vriendin, ze was pas 41 toen ze boven verder ging, stonden Kim en ik in elkaars armen en met onze gezichten bij elkaar weggestopt. Zo konden de anderen denken dat we aan het huilen waren.

Alleen zagen we allebei tegelijk iets waarvan we wisten dat Marian, mijn vriendin, ook enorm in de lach zou zijn geschoten. Eigenlijk lagen we dus dubbel van het lachen. We wisten alleen dat niemand het zou begrijpen als we spontaan in de lach zouden schieten tijdens de dienst. 

Dan maar op die manier. Dat haar overlijden ons behoorlijk veel verdriet deed, staat daar volledig los van. Voor ons gevoel lag ze dan ook, samen met ons, helemaal dubbel. Maar ja, ga dat maar eens uitleggen. Het grootste deel van de mensheid zou dat niet kunnen volgen en voor ons is het een soort overlevingsmechanisme.

Hoe harder iets me raakt, hoe meer humor ik erop los laat. Dat helpt me gewoon. Dan kan je wel eens hebben dat anderen je maar een rare snuiter vinden. Dat is dan maar zo. Daar heb ik echt geen boodschap aan. Nooit oordelen over hoe een ander de dingen verwerkt, als je niet weet wat er in die ander omgaat. Nooit oordelen punt eigenlijk.

Dat Sunshine er nog steeds niet is, ondanks het slechte weer, zit me helemaal niet lekker. Ergens had ik het idee dat hij, eens het slechter weer zou worden, opeens weer thuis zou komen. De nachten zijn behoorlijk fris, de dagen ook zowat allemaal. Waar blijft hij dan? 

Als ik naar mijn eigen ingestelde aantal dagen kijk, staan er nu 31 tussen haakjes. Dat is nog een volle maand. Ik ben namelijk van plan mijn feestdagen door te brengen met 3 cits in huis. Moet hij wel ff opschieten natuurlijk! Hier kan humor me zelfs niet doorheen slepen.

Dat moet ik zonder enige grap of grol maar over me heen laten komen. Hier weet ik eigenlijk niet mee om te gaan. Ik kan het alleen maar gelaten over me heen laten komen en de naarste gevoelens of negatieve gedachten zo ver mogelijk proberen weg te stoppen. Ik zou niet weten wat ik anders nog kan doen. 

"Wie met katten speelt,
weet dat hij gekrabd kan worden."

Miguel de Cervantes Saavedra - Spaans schrijver en dichter 1547-1616

Zoals iemand gisteren ook al tegen me zei, ook zo'n dag gaat voorbij. Hè verdorie, je kan wel merken dat de Sint weer in het land is! Zonder dat ik het wil, rijmt er steeds wel iets. Dat gaat helemaal vanzelf, daarvoor doe ik niets. Maar inderdaad, gisteren is vandaag niet meer. 

Vandaag is weer een nieuwe kans, voor wat dan ook. Ik merkte wel aan mezelf dat ik nog niet helemaal weer beter was. Bovendien was het voor mij ook achterlijk druk. De 1e twee uur zat ik in mijn uppie en was ik steeds 3 of 4 dingen tegelijk aan het doen.

Gelukkig had ik in Viktor een reddende engel. Pas laat op de avond werd het wat rustiger. Tegen die tijd voelde ik me volledig afgepeigerd. Als je in het vervoer werkt weet je eigenlijk nooit wanneer het opeens om zal draaien. Er waren feesten, afsluitingen voor de Sinterklaas intocht, noem het maar op.

Gaat het dan ook nog eens regenen en is het waterkoud, dan kan je rekenen op een hoop drukte. Van het ene moment op het andere. Dan komen ook de feestdagen er nog aan. December is dan ook onze drukste maand van het jaar. Dus dat wordt nog wat. 

Gelukkig ben ik begin december een paar daagjes vrij en ga ik met Patricia en Carmen eerst nog naar een geweldig concert. We gaan naar Estas Tonne! Die man maakt zulke prachtige muziek! https://www.youtube.com/watch?v=WGTxqhSN8bE Kan je zelf even luisteren! 

We wisten van elkaar niet eens dat we dat mooi vonden in 1e instantie. Patricia en ik zagen dat van elkaar op Facebook voorbij komen. Een muzikale verrassing was dat. Vooral dit soort prachtige muziek kan heel belangrijk zijn. Als ik naar zijn Internal Flight, van de link, luister dan gebeurt er wat van binnen. 

Carmen leerde hem weer van Patricia kennen en zag opeens dat er een concert in Amsterdam komt op 2 december. Daar gaan we met zijn drietjes een heel leuk dagje van maken. Dat wordt genieten en daar zie ik al helemaal naar uit. Terwijl ik niet eens echt zo'n concertganger ben. 

Ik vind die massa's mensen helemaal niets eigenlijk. De paar concerten die ik gezien heb waren wel geweldig, dat wel. Dan sta je vooraan en wordt je half doodgedrukt. Moet je naar het toilet, jammer joh, zie maar eens dat je weer terecht komt waar je eerst stond.

Nee dan maar een CD opzetten of via de pc luisteren zoals nu. Maar voor Estas maak ik een uitzondering. Ik wil dat wel eens live beleven en nu krijg ik die kans. Grijpen dus maar. Dat hoor je te doen bij kansen. Vandaar. 

Er zijn wel meer van die bijzondere artiesten. De meesten daarvan zijn al niet meer van deze aarde. Vooral de uitspraken ook die sommige van deze mensen gedaan hebben, zijn zulke diepe wijsheden. Dan weet je gewoon dat ze van binnen weten hoe de Kosmos in elkaar steekt. 

Die waren er niet voor niets in elk geval. Van muziek kan ik toch enorm geraakt worden. In al zijn variaties. Van metal tot de grote klassiekers. Wagner tot Metallica. Ik bedoel maar. Hoe ver het dan ook uit elkaar mag liggen. Het ligt er maar net aan hoe mijn pet staat.

Onder dit schrijven zit ik te luisteren naar Internal Flight van Estas. Aurora ligt lekker op de bank. Moonlight zal wel weer boven ergens liggen. De veer hebben ze alweer van de cats meow gesloopt gisteravond.

Ik denk dat ik maar een nieuwe moet kopen voor ze. Voor Sinterklaas, als ik er nog aan kan komen tenminste. Anders moet ik maar op zoek naar een goed alternatief. Ze spelen er zo ontzettend graag mee. 

Zo meteen hier thuis vast wat werken voor ik wegga. Dan doe ik in 1 uur meer dan in 2 uur op de zaak. Heel handig om wat administratieve dingen te doen zo. Dat vind ik best prettig om even in alle rust te kunnen werken. Op de zaak lukt dat gewoon echt niet. Daar is het nooit rustig.

Over kansen grijpen gesproken. Kreeg ik de kans maar om Sunshine thuis te krijgen. Ik ben het gewoon even ontzettend beu om me te voelen zoals ik me al maanden voel daarover. Een half jaar op die manier is best lang. Veel langer dan een half jaar waarin er leuke dingen zijn om je mee bezig te houden. 

Ik zal het moeten dragen. Zoals je alles wat niet leuk is moet dragen of je nou wil of niet. Soms zou je wel als een peuter een driftaanval willen krijgen. Schreeuwen dat je niet wilt. Alleen weet je, eens je het peuterstadium ontgroeit bent, dat zoiets helemaal geen nut heeft. Het gaat zoals het gaat.