Het was weer een compleet andere kerst dan waar ik op gerekend had. Daar heb ik wel vaker last van en meestal niet in het positieve. Daar ben ik dan ook klaar mee. Ik reken vanaf nu op alleen maar geweldig leuke kerstmissen en dagen daar omheen. Zo.

Dit stukje heb ik de hele dag in gedeeltes over gedaan omdat ik nog geen knip voor mijn neus waard ben. Ik ben een uurtje of zo nadat de dames donderdagavond hier waren vertrokken compleet verrast door een griep van behoorlijk niveau.

Vorig jaar heb ik rond oktober of zo de Mexicaanse griep gehad, die overging in een longontsteking die heeft gezorgd voor een longbeschadiging. Ook geen kleintje dus. Deze griep was dan ook weer volledig anders van verloop. Vorig jaar ben ik nog komen werken, dat had dit keer echt niet gekund. 

Deze had volgens mij geen nationaliteit nodig, dit is de verrassingsgriep. Surprise! Boem jij bent het! Ik wilde gaan opruimen toen de dames weg waren, even alles afspoelen en het overgebleven eten netjes in porties verdelen en ik voelde me niet zo lekker worden.

Ik had wijn gedronken en omdat ik bijna niet meer drink heb ik daar sneller last van maar dit was een beetje overdreven vond ik zelf wel. Toen mijn knieën gingen trillen dacht ik toch maar even te gaan zitten en wachten tot het over zou gaan. 

Het ging alleen niet over. Ik ben naar het toilet gerend en daar heb ik de eerste helft van de nacht doorgebracht. Tot ik eindelijk genoeg kracht verzameld had en niet meer alles wat nog over was gebleven in mijn maag poogde te ontsnappen.

Het was nog een hele toer om tot de bank te komen. Daar ben ik op gaan liggen en ik heb de hele nacht liggen klappertanden en rillen, afgewisseld door hevige zweet/koorts aanvallen waarbij ik dacht van binnenuit op te branden. 

Van de vrijdag en zaterdag zelf weet ik niet veel meer eerlijk gezegd. Alleen dat het niet veel anders was dan wat ik net vertelde. Kim is langs geweest en heeft mijn keuken opgeruimd. De overgebleven kip en boontjes waren volgens mij zelf al langzaam richting prullenbak aan het gaan. 

Wat er vanaf donderdagnacht tot zaterdagavond laat door mijn hoofd ging was "ik moet schrijven, voor Sunshine, ik mag mijn lijntje niet verbreken". Daar heb ik zelfs nachtmerries over gehad maar ik kon gewoon haast niet eens uit mijn ogen kijken. Tot gisteravond heb ik liggen woelen van de koorts, dagen en nachten.

Mijn haar krijg ik niet meer uit de klit. Het zit als een soort vervilte eenheid op mijn hoofd. Maar ik heb nog geen puf om te gaan douchen, kan je nagaan. Ik red het nog niet om zo lang op mijn benen te staan. Morgen misschien? Ik hoop het! Ik hoop dat ik het straks niet helemaal af moet scheren of zo. Dat lijkt me nou ook niet echt leuk.

Gisteren heb ik voor het eerst pas gegeten. Mijn moeder had boterhammetjes gemaakt, broer heeft ze gebracht. Ook zoveel fruit dat ik tot in 2018 door had kunnen eten. Hallo, ik ben maar in mijn uppie hoor! Ze moesten natuurlijk ook de cadeautjes komen halen gisteren. Heb ik daar zo mijn best op gedaan, kan ik niet eens zien wat ze ervan vinden. 

Dat vind ik eigenlijk altijd juist het leukste! Maar ja, je kan niet alles hebben natuurlijk. Niet dat ik wel wat had eigenlijk. Jawel, ik had 1 ding mee, ik had alles tegen. Dit jaar heeft op de een of andere manier een hekel aan mij. Zo voelt het nu een beetje. Vandaar dat ik er nu ook vanuit ga dat ik Sunshine zeker niet thuis heb voor oud en nieuw.

Dat ik dat vreselijk vind is een feit, net zo goed als het een feit is dat hij er dan niet is. Dat ik er dan toch weer een speciale avond van moet proberen te maken terwijl hij er niet bij is, lijkt me niet zo simpel maar toch ga ik het proberen. Ik zal met hart en ziel aan hem denken en van hem houden. Maar ook dat doe ik elke dag. 

Zelfs in mijn koortsdromen, en dat waren er veel, is Sunshine heel veel voorgekomen. Soms waren er zelfs meer dan 1 Sunshine tegelijk, dan wist ik niet meer wie ik nou moest hebben. Ondertussen loopt het zweet weer over mijn rug. Ja ja, net de marathon lopen hoor, naar de pc gaan en je stukje even kopiëren vanaf een mailtje naar jezelf. Dat is een hele opgave. 

De kamer draait, ook wel grappig maar ik ga toch maar snel weer terug naar de bank. Ik hoop echt dat het morgen iets beter gaat. Toch ben ik voorzichtiger dan normaal. Een chronische longbeschadiging krijgen doet blijkbaar toch iets met je. Misschien niet helemaal verkeerd. Ik ben wat voorzichtiger met mezelf nu.

Het is wel een erg duur griepje voor me, zowel financieel als emotioneel. Ik zou beide kerstdagen werken, dat is 200%, die loop ik mis en het kost me ook nog eens een wachtdag en per ziekdag 10% van mijn salaris. Dus bedankt griep! Bovendien vind ik het altijd enorm leuk om te werken met de kerst, noem me maar gek, het is echt zo. 

Maar ook het samenzijn met mijn familie, vooral met mijn moeder, heb ik moeten missen en dat vind ik best verdrietig. Meer nog dan andere jaren ben ik met mijn cadeautjes voor iedereen bezig geweest en ik wilde het zo leuk mogelijk maken. Jammer joh, niet gelukt. Nogmaals bedankt griep, ik hoop dat jij er wel van genoten hebt.

Ik ben wel een beetje heel erg klaar met 2016. Met angst en beven ga ik de komende dagen tegemoet. Ik zal een zucht van verlichting slaken als de klok straks 12 slaat op de 31e december. Klaar met dit jaar! 2017, ik hou nu al van je, want jij kan nooit erger of slechter zijn dan je voorganger, daar ga ik maar gewoon vanuit. Kom maar snel hier dan neem ik je liefdevol in mijn armen en gaan we het mooi maken samen. Voor iedereen, zoveel en wanneer we maar kunnen!

"Dat elke kerst die nog gaat komen, beter mag zijn dan die van 2014, 2015 en 2016 is mijn kerstwens voor mezelf. Voor iedereen wens ik dat al jullie wensen en dromen mogen uitkomen in alle geluk en gezondheid met de mensen die jullie lief zijn. Dat elk levend wezen een klein beetje liefde en warmte en geluk mag voelen, dat zou mij dan weer heel gelukkig maken. "

Ria Niemeijer

Zo, ik heb al aardig wat gedaan vandaag. Vanavond krijg ik 2 meeëters, gelukkig niet in mijn gezicht maar aan tafel. Gisteren had ik de boodschapjes al in huis. Vanmorgen ben ik redelijk vroeg opgestaan. Een beetje opruimen was wel nodig maar de rest doe ik echt morgen.

Daarna ben ik vast gaan koken, dan hoef ik straks alleen nog even de rijst te koken en de kip en boontjes op te warmen. Lekker komkommer er bij voor het frisse, staat ook al klaar. Bakjes met lekkers dat door het eten kan staan al klaar, emping in een bakje. Alleen wat later nog de tafel dekken.

Wijn staat koud én op kamertemperatuur, dat is ook al geregeld. Lekker wat toastjes straks, notenkaas, camembert, tonijnsalade en zelfgemaakte kruidenboter en wat met roomkaas gevulde dadels met spek net uit de oven gehaald. Daar gaat straks lekker een beetje honing overheen, zalig! 

Als toetje heb ik tiramisu, daar kan je me onder begraven, dan eet ik me er zo onder vandaan. Dan denk ik dat we wel vol genoeg zullen zitten ondertussen. Ik moet het er nu nog maar even van nemen. Na de feestdagen gaan we pas weer beginnen met afvallen. Dan kan ik van de zomer weer lekker mezelf zijn.

Sunshine zit zoals altijd in mijn hoofd, alleen wat vaker de laatste paar dagen weer. Vooral ook omdat ik natuurlijk zo geraakt was door al die andere mensen die net zo goed hun beestje ontzettend missen. Je zou kunnen denken dat het juist troost zou geven als je niet alleen staat in je verdriet maar in dit geval werkt dat niet zo.

Ik kan alleen maar denken aan al die kattenkindjes die ergens rond lopen te zwerven, net als mijn Sunshine, die echt naar huis willen maar niet weten hoe. En aan hun baasjes die net als ik, regelmatig zullen worden overspoeld door een diep verdriet en het diepe wanhoopsgevoel niet te weten hoe het met je beestje gaat.

Ik moet er maar niet al te lang over blijven nadenken, daar word ik nou niet echt vrolijker van. Ik kan alleen maar al mijn liefde voor hem, zijn kant op sturen en hopen dat dit hem deze richting op trekt.

Moonlight was vandaag ontzettend naar hem aan het zoeken. Nog steeds loopt hij dan te roepen met van die rare uithalen. Ik zei tegen hem dat hij zijn broer maar moest toespreken en te zeggen dat hij nu toch echt snel naar huis moet komen. Dat hij hem gewoon ook moest zeggen hoeveel hij hem nog steeds mist.

Wie weet kan het helpen. Aurora gaat altijd op een afstandje naar hem zitten kijken als hij zo loopt te zoeken. Zij heeft waarschijnlijk geen idee waarom hij dan zo doet. Zij moet haar andere broer nog steeds ontmoeten. Dat lijkt me voor haar ook goed. Ik denk niet dat ze van Sunshine zo de kans krijgt om de diva uit te hangen. Moonlight is veel te zacht van karakter en laat haar altijd maar gaan.

Hij ligt haast nooit meer naast me omdat zij er altijd ligt en dan durft hij er niet zo goed bij te komen. Slim als hij is heeft hij een ander momentje voor hem en mij gevonden. Hij vliegt altijd mee als ik naar de badkamer loop. Dan gaat hij in het wasbakje liggen en dan moet ik hem borstelen met mijn borstel.

Heerlijk vindt hij dat! Hij spint dan dat het een lieve lust is en ondertussen wringt hij zich in allerlei bochten zodat er geen plekje overgeslagen wordt met borstelen. Dat vindt hij echt ons momentje en dat wel een paar keer per dag. Ook als ik naar het toilet ga, rent hij richting badkamer en ligt dan al in de wasbak.

Als hij er dan achter komt dat ik niet volg, komt hij maar bij me op het toilet liggen. Ook dan wil hij languit geaaid worden, flink aaien over zijn lijf vindt hij het lekkerst. Of hij komt, net als Sunshine altijd deed, daar in het kleine wasbakje zitten. Dat is te klein om te liggen. 

Ondertussen heb ik een paar gestolen rozetten terug kunnen vinden. Waar de rest is kom ik ooit nog wel achter. Een paar pakjes zullen dus rozetloos zijn. Ik kon ze ook niet meer bij kopen. Gisteren verrastte Moonlight me ook nog eens door met het stokje van de cats meow aan te komen lopen.

Deze ging hij toch weer even in mijn schoenen stoppen. Al mijn schoenen fungeren voor hem als buit-verzamelbakjes. Dit keer kwam dat erg goed uit. Ik heb het stokje vastgelijmd met 5 second fix. Misschien dat het er dit keer wel aan blijft zitten. Maar zoals hij dat ding aanvalt, lijkt me dat niet echt te gaan lukken.

Nu ga ik even bankhangen, geen idee hoe laat de visite komt maar dan kan ik nog eventjes lekker ontspannen. Dat Patricia kwam, wist ik al en vanmorgen hoorde ik van Simona dat ze ook mee komt eten. Ik kook altijd genoeg voor een weeshuis dus dat kan makkelijk. Voor mezelf alleen kook ik niet zo vaak zo uitgebreid dus vind ik het zelf ook wel weer lekker voor een keer. Opruimen en mezelf en het huis poetsen komt morgen wel weer. 

"Met Kerstmis leiden alle wegen naar huis"

Majorie Holmes

Ik heb al een hele lange dag achter de rug. Hij is nog lang niet om ook. Even rustig een stukje schrijven, dat is voor mij eigenlijk ook een beetje ontspanning. Om half zes ben ik de deur uitgegaan vanmorgen en om half vijf was ik pas weer terug.

Volgens mij werden de cits al ongerust. Maar ik moest nog wat boodschapjes halen en de laatste cadeautjes voor al mijn dierenvriendjes. Nu heb ik alles wel in huis. Ik zag toevallig ook weer iets leuks voor mijn dochter en dat kon ik niet weerstaan. Dat heb ik ook maar meegenomen. Per ongeluk wordt zij erg verwend dit jaar.

Met het cadeautje van mijn moeder ben ik weken bezig geweest maar daar kan ik niets over vertellen hier. Nee ma, ik trap er niet in. Daar vertel ik wel over na de kerst. Ze leest dit ook, Kim ook dus kan ik daar ook niets over kwijt. Dit maakt ze wel lekker nog nieuwsgieriger. Dat vind ik nou net zo leuk!

Dat ik al de hele dag op hoge hakken liep was dan ook niet zo handig voor me. Mijn voeten laten me nu nog weten dat ze het daar niet echt mee eens waren. Ja joh! Nu weet ik het wel hoor, hou maar op met dat gesteek. Nee, het helpt niet. Ze moeten het even kwijt allebei. 

Gisteravond zag ik iets voorbij komen op Facebook waar ik wel op moest reageren. Iets heel liefs en tegelijkertijd best triest. Een van de mensen van de vermiste kattenpagina, staat tussen mijn links, had het volgende geplaatst, samen met de foto van linksboven met het kaarsje. Er stond:

Lieve leden, Wij van het beheer wensen iedereen hele fijne kerstdagen Helaas is het niet voor iedereen een fijne kerst want we willen niks liever dat onze diertje veilig thuis zijn Speciaal voor jullie vermiste diertjes is deze posting  Zet gerust de naam van je kat eronder we denken allemaal aan hun en ja je mag gerust weten terwijl iik dit schrijf gaan ook bij mij de tranen knuffffff

Dat deed me wel iets, mag ik wel zeggen. Met tranen in mijn ogen plaatste ik een foto van Sunshine en zette daarbij: Als Sunshine voor de kerst weer thuis zou mogen zijn na 7 maanden dan zou het mijn kerstcadeau van mijn leven zijn! Hij wordt nog steeds enorm gemist door ons!

Daarna heb ik gekeken bij de andere posts van mensen die hun kattenkind ook kwijt zijn geraakt. Jeetje zeg, wat een enorm leed allemaal. Wat zijn er veel katten vermist! Ik wist dat natuurlijk al wel. Maar dit was echt behoorlijk confronterend en hartverscheurend. De tranen liepen over mijn gezicht, voor al deze mensen en hun vermiste cits. Nu weer trouwens. Ik zal een greep doen uit een aantal van de commentaren bij deze post:

 Garfield ik mis je en hoop dat je ergens bent waar je warm binnen zit  fijne kerst lieverd hou van je

Lieve Caillou, anderhalf jaar geleden ben je verdwenen. Leef je nog? Ik blijf er in geloven. Ik blijf hopen dat iemand zich over je ontfermd heeft en op een dag je chip laat checken. Loop je nog ergens vrij rond? Dan hoop ik dat je genoeg te eten vind en het niet te koud hebt. Laat je alsjeblieft zien aan (lieve) mensen en kom zo naar huis

lieve Ellis .. v.a dag 1 ben ik je aan het zoeken en nog heb ik je niet thuis .. ik mis je .. en ik wou dat je thuis was .. ik zal echt keihard aan je denken .. luvyou missyou kissyou .. 

Gizmo 
Die al meer als een half jaar weg is We missen je iedere dag Ik hoop dat je een nieuw gezellig lief gezinnetje heb gevonden Alleen die gedachte houden me op de been 
Love you 💙

Lieve Pukje, al tweeëneenhalf jaar moeten wij jou missen. We hopen dat je ergens een heerlijk mandje hebt gevonden en veilig, warm en goed verzorgd bent, dat je op een dag bij de dierenarts komt en je chip gecheckt wordt.

Ook mijn lieve Gizmo vanaf 13 augustus vermist, alles afgezocht, zowel in de omgeving als asiels etc, maar geen enkel spoor. Het verdriet is ondragelijk en ben redelijk depressief. Ik hoop nog steeds dat hij thuis komt, hij was mijn beste maatje.

Mijn lieve Bounty is sinds 3 augustus weg, ik mis je kleintje! 

Tijgertje dit is nu de derde kerst zonder jou, 😭😭 waar ben je. Kom gauw naar huis je word gemist door ons maar ook door je grote vriend Spike. In gedachte vier ik kerst met je lieverd, fijne kerst en hopelijk tot gauw 😭😭😭

Prince, vermist uit Langeraar sinds september 2014, ik mis hem nog iedere dag. Is gechipt en geregistreerd maar toch.......

Lieve pip ik hoop dat je op een dag ons leven weer binnenloopt ik mis je heel erg

 Inmiddels door de jaren heen al 4 katten verdwenen 😭 Noa is na 1,5 jaar gelukkig weer thuis gekomen!! Maar misty, Fleur en Pepper mis ik nog steeds!! Inmiddels alle drie al jaren en heb ik de hoop opgegeven ze ooit nog terug te vinden... Ik hoop dat ze nu op een betere plek zijn ❤❤

Lieve Flame, we zullen nooit stoppen met zoeken, we zullen nooit ophouden te hopen, we zullen je nooit vergeten en we blijven voor altijd van je houden. Iedereen die zijn geliefde moet missen (en alle anderen ook uiteraard) fijne feestdagen en een goed 2017

Onze Goofy is vanaf zn eerste verjaardag, 14-04-2015 vermist. Ik mis hem heel erg. Hij woonde in Marknesse...

DIZZY al zo lang vermist en zo vreselijk gemist ! Geen dag uit mijn gedachten 💙

Onze lieve Kai, vermist sinds 8 juli 2015. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk... en nu met die kou hoop ik maar dat hij ergens warm binnen zit.

Voor mijn lieve Freek, die al bijna een jaar buiten aan het spelen is...ik hoop nog elke dag dat hij zijn weg weer terug vind naar mij

 Ik denk nog elke dag aan puck. Maar na bijna drie jaar is het moeilijk nog hoop te houden. ❤

Lieve Snoes....alweer meer dan een half jaar van huis😔...Nog altijd hopen we dat ze veilig thuis komt❤

Voor onze lieve Pablo, vermist sinds september 2014 uit Apeldoorn. We missen je nog steeds!

Senna, vermist sinds februari 2014, miss you poezevriendje 

Snowy vermist sinds 10-8-2015 .  Word elke dag gemist hier in huis 😭.
Maar we blijven hopen , en geven de hoop niet op . 😾💋❤

Mijn lieve Denver..... die sinds eind oktober vermist wordt. Onvoorstelbaar dat ik niks meer van je hoort ondanks de hoge beloning die we uitloven.....
Je bent komende zaterdag jarig en wordt je 12 jaar. Je eerste verjaardag waarbij je niet thuis bent. Verschrikkelijk......

Mijn gekke lieve Koos, vermist sinds 18-2! Mis hem nog steeds

Micky, al meer dan 1,5 jaar vermist en erg gemist,dit word de 2e kerst zonder mn mannetje 

Lieve Dree ik blijf hopen....we missen je zo erg.

Vreselijk... Wat een verdriet allemaal. Dit zijn ze natuurlijk nog lang niet allemaal. Bij de meesten staat ook een foto van hun lieverd. Ik had ze zowat stuk voor stuk zelf geschreven kunnen hebben. Bovendien weet ik als geen ander hoe al deze mensen zich voelen. En geloof me, dat is geen pretje om te voelen. 

Speciaal voor al die mensen die nog steeds in het ongewisse zijn en niet weten wat er met hun geliefde(n) gebeurd is, steek ik in mijn hart ook een kaarsje aan. Ik wens ze de kracht om het te dragen, de wijsheid om op nieuwe ideeën te komen, en liefde, heel veel liefde. Als een hart onder de riem en om extra kracht uit te putten. 

Want afscheid nemen van je geliefde huisdier als het overlijdt is ook geen pretje maar dan heb je wel de kans om het af te sluiten. Je weet dat je alles voor je beestje hebt gedaan wat in je macht lag. Ik heb het hier al vaker gezegd, het is het niet weten dat het zo ontzettend zwaar maakt. Je kan het gewoon niet afsluiten. 

Ondertussen, na nu bijna 7 maanden, heb ik ook die rugzak leren dragen. Echt lichter wordt ie nog niet hoor. Ik voel hem altijd duidelijk zitten. Wel heeft mijn besluit om mezelf niet gek te maken met de feestdagen voor de deur me iets rust gegeven.

Hij komt thuis in zijn eigen tijd. Als daar ook weer de reden tot aanwezig is. Hij wilde zelf graag weg, niet wetend wat er zou komen of zelfs maar dat het niet zo makkelijk zou zijn om 's avonds weer lekker zijn visje te eten. Zijn wil heeft de wet van Murphy aan de gang gezet. Zijn wil om thuis te komen zal het zelfde in de omgekeerde richting moeten doen.

Mijn wil, mijn wensen, mijn visualiseren, mijn zoeken, mijn flyeren, alle stappen die ik blijf nemen naar zijn thuiskomst en mijn schrijven houden de poort van deze kant af zo goed mogelijk geopend. Nu kunnen we alleen nog maar afwachten tot wanneer het zover is dat al die juiste omstandigheden weer op 1 lijn komen en hem thuis brengen. 

Voor al die andere baasjes die het net zo zwaar hebben als ik, wil ik alleen maar zeggen; blijf hopen, blijf ze je liefde sturen, blijf postief denken, visualiseer hun thuiskomst, blijf die stapjes nemen die je doet om ze weer thuis te krijgen. En geloof me als ik zeg dat zelfs als het slechtste scenario eruit komt rollen, dan komt het ooit alsnog goed. Deze dierenzieltjes horen bij ons. Alles wat liefde is, zal nooit verloren gaan. Vertrouw me daar maar in!