Ik ga vandaag mijn krop sla "oogsten". Ondertussen ben ik aardappeltjes aan het bakken in de oven, met een beetje rozemarijn. Lekker hoor. Ik begin er een beetje in te komen met al dat eten. Alleen, die 2 uur ertussenin gaan me nog steeds veel te snel voorbij. 

Ik heb al dagen het gevoel dat ik achter het verhaal aan loop. Zo'n dag als gisteren, met mam naar het Erasmus, is normaal gesproken geen probleem. Wel als je van te voren alles wat je moet eten in je avonddienst en daar nog voor moet klaar maken om mee te nemen. 

Over mijn moeder; volgende week krijgt ze een CT scan. Die durft ze wel. Alleen om haar organen, die een klap hebben gehad van de chemo, te sparen, moet ze daar wel een dagopname voor krijgen. Dan krijgt ze eerst een infuus, dan de scan en dan weer infusen met vocht zodat alles een beetje beschermd is van binnen. Wordt nog vervolgd natuurlijk. 

Dan over al dat eten en het rennen en vliegen om dat voor elkaar te krijgen. Ik moet het maar gewoon een kans geven om te settelen. Wie weet heb ik dat over een maand gewoon niet meer. Anders is het heel jammer voor me, dan ben ik voor ik weer op kijk 70 of zo. Ik laat het voorlopig nog maar even over me heen komen. Ik weet niet eens of het wel werkt, laat ik dat sowieso maar even afwachten.

Ik vraag me ook wat dingen af maar ik heb niemand om dat aan te vragen. Wat nou als je een dagje weg gaat, dan kan je toch niet met je aardappeltjes en je sla gaan lopen slepen. Waar kan je dat dan het best mee vervangen of zo. Meer dat soort dingen. Ach, ik ga dan maar gewoon geen dagje weg. Maar toch, wat nou als dat een moet is? 

Vroeger had je Mona, in de Story. Daar kon je van alles aan vragen. Van liefdesproblemen tot gezondheidsvragen. Alles mocht en alles kon. Ik las dat altijd graag. Ik ben natuurlijk van de generatie waarin die boekjes voor het eerst verschenen in Nederland. Niemand durfde toe te geven dat ze die dingen lazen, alleen bij de dokter of de tandarts.

Had ik maar zo'n dieet Mona waar ik mijn dieet vraagjes bij kwijt kon. Aan de andere kant heb ik het gevoel dat dit zichzelf allemaal straks wel zal wijzen. Ik zit nog steeds de hele dag vol, ik heb nog geen enkele keer de kans gehad om ook maar iets van een hint van honger te voelen. Ik ga met een vol gevoel naar bed.

Dat ik ergens las dat mensen zeiden "ik mis mijn chocolaatjes" of "ik mis mijn koekjes bij de thee" vind ik nog steeds heel apart. Ik moet er dus echt niet aan denken om nog iets extra's in mijn bakkes te stoppen. Ik word al misselijk bij het idee alleen al. Wel snap ik nu dat ik dat anders wel deed. Ja, als je de hele dag nog niet gegeten hebt, en ze komen op de zaak langs met een schaal gebakjes, dan is dat natuurlijk wel opeens heel lekker. 

Ook heel fout natuurlijk. Je lijf denkt dan maar aan 1 ding "OPSLAAN DIE HANDEL" en doet dat dan ook. Mijn hele denken over eten is een grote foute boel geweest al een jaar of 30 en heel langzaam begint dat binnen te komen. Als Sunshine straks ook binnen komt, herkent ie me alleen aan zijn broer 🤪

Ik vond nog ergens zo'n brief aan Mona, die ik jullie niet wil onthouden. Hier komt ie:

De brief: Lieve Mona, vorige week vertrok ik 's morgens van mijn huis naar mijn werk. Zoals altijd zat mijn man, die werkloos is op dit moment, televisie te kijken. Ik reed ongeveer 1,5 kilometer tot mijn auto ermee ophield. Ik probeerde te starten. De motor ging wel rond maar hij sloeg niet meer aan. Ik ben toen naar huis toe gelopen en toen ik thuis kwam zat mijn man niet meer op de bank. Wat ik boven in de slaapkamer aantrof, had ik zelfs niet in mijn stoutste dromen durven te bedenken. Mijn man liep gekleed in MIJN lingerie en had mijn hoogste pumps aan. Hij liep voor de spiegel heen en weer te paraderen! We zijn al 12 jaar getrouwd en ik heb zoiets nooit kunnen vermoeden. Toen ik hem betrapte had hij nog een smoesje dat al zijn eigen ondergoed in de was zat en zo. Maar wat dan met die pumps en de make up die hij op zijn gezicht had gesmeerd? Hij is toen helemaal ingestort en bekende dat hij dit al jaren stiekem doet. Kan jij me alsjeblieft helpen met mijn probleem?

Het antwoord: Beste schrijfster, het zou de automatische choke kunnen zijn. Vooral omdat dit zo dicht bij huis gebeurde. Het zou ook aan de bougies kunnen liggen, misschien heb je nieuwe nodig? 

Ik vond dit zelf absoluut geinig! Nu moet ik weer snel verder, porties maken en in zakjes doen. Dan kan ik daarna even eten weer. Dan douchen en aankleden, nog wat opruimen en vast een uurtje hier thuis werken. Beoordelingen schrijven is al niet een echt makkelijk klusje en daar heb je thuis wel de rust voor. Daar maak ik dan ook dankbaar gebruik van! 

"There is no sincerer love,
than the love of food..."

George Bernard Shaw

Wat kan een mens zichzelf toch veel aandoen. Nadat ik gisteren de boodschappen binnen had, moest ik in de puinzooi mijn boterhammetjes smeren. De tassen moesten in de kamer blijven staan want in de keuken, die niet al te groot is, was er geen plaats.

Dan ga je niet wat je noemt ontspannen eten. Nadat de bammetjes naar binnen waren gewerkt, ging ik weer verder aan de keuken. Maar toen er nog steeds geen orde in kwam, moest ik toch echt al weer eten. Bovendien moest die keuken wel op orde zijn voor ik daarna moest koken want om 20 uur moest de warme hap ook nog naar binnen… Dit soort tijden ga ik bij dagdiensten toch echt wel een beetje aanpassen hoor, regels ruilen.

Mijn hemel wat een gehaast allemaal. En dan ben je nog vrij ook eigenlijk. Ik ben de hele middag en avond verder met die keuken bezig geweest. Het is nog niet helemaal zoals ik wil maar dat moet ik maar een keertje tijdens een paar vrije dagen doen, niet zomaar ff tussendoor. Gekkenhuis. 

Wat ik  het leukste vond en daarom het eerst even uit heb gepakt van de boodschappen, was een krop sla op een kluitje! Zo leuk! Drie soorten krulsla die op 1 kluitje zitten, die doe je in een potje en geef je water. Je kan dan elke keer een paar hele verse blaadjes sla pakken. In mijn uppie eet ik toch al niet zo veel dan is een hele krop echt veel te veel. Sla wordt snel slappe hap en daarom gooi ik vaak genoeg een halve krop sla in de vuilnisbak. Dit is dé oplossing voor mij. Het staat nog schattig ook. Af en toe een beetje water geven en klaar is Ria.

Toen de boel weer enigszins op orde kwam, moest er ook nog gekookt worden, ook voor de komende dagen en porties maken en weet ik het allemaal. Ik had weer 2 vuilniszakken vol, die moesten ook nog naar beneden. Ik kon nog heel even op de bank hangen en toen was het alweer tijd voor bed. Dinsdag wordt een eigenlijk nog drukkere dag en dan moet ik nog werken ook.

Vandaar dat ik nu al vroeg moet schrijven natuurlijk, ik heb al een uurtje of 2,5 gewerkt hier thuis ook. Moeder ga ik straks halen om naar het Erasmus te gaan. Gelukkig zit ik tegen die tijd veel te vol voor een swirl. Als je zoveel moet eten dan kan er echt niets extra’s meer bij. Beter hoor!

Dat telefoontje over Sunshine heeft me natuurlijk wel aan het denken gezet. Schoonzoon heeft ondertussen een hele drukke baan. Die kan niet meer zomaar mee doordeweeks ’s nachts. Om samen met Kim te gaan, hm. Dat is misschien niet zo heel erg slim. Het is en blijft een rare buurt daar.

Sjoukje adviseerde weer dat ik een vangkooi bij de voedseltuin moet plaatsen maar dat is dat niet echt heel vlakbij. Het is wel in de buurt natuurlijk maar toch… Als ik er overdag ga rondlopen dan denk ik eerlijk gezegd niet dat het veel nut zal hebben. Dan zit ie vast in de schuilmodus.

Wat kan ik hier nou het beste mee gaan doen? De allereerste vraag die dan opkomt; was hij het wel? Aan de andere kant, toeval bestaat niet. Die jongen ziet een kat, en dan die jongen ziet een flyer waar die kat op staat. Die jongen herként de kat. Tja…

Ik moet echt even mijn eigen chaotische gedachten hierover op een rijtje zetten en zien wat ik er dan als meest praktisch uitvoerbaar idee uit krijgen kan. Zomaar lukraak wat gaan lopen doen en rond gaan lopen, die fase heb ik al gehad en heeft me, buiten een flinke reeks teleurstellingen, weinig opgeleverd.

Toch moet ik actie ondernemen hierop. Dat gevoel heb ik wel. Alleen weet ik nog niet hoe. Ja de duizenden dingen, onzin dingen vooral, die door mijn hoofd schieten een halt toe roepen en het redelijk denkend verstand even rustig zijn werk laten doen. Wist ik het toch maar zeker dat hij het was.

Ook moet ik volgende week, want in deze week heb ik geen vrij momentje over, gaan kijken of ik die vangkooi opgezet krijg zoals het hoort. Geloof me, dat is ook nog zo eenvoudig niet. Het moet wel goed gaan natuurlijk. Niet dat Sunshine er bijna in zit en dat die kooi te vroeg dichtvalt of zo. Dan gaat hij zoiets nooit meer ondernemen. Daar is hij veel te slim voor. Ik kom nog wel ergens op. Dat weet ik wel zeker!

Vanmorgen vroeg, ik wilde inloggen op mijn pc, valt alles tijdens het inloggen uit. Alleen dat ene stopcontact waar mijn bureautjes staat werkt opeens niet meer??? Nou ja, ik ben natuurlijk niet voor 1 gat te vangen en zit nu met een paar meter verlengsnoer door mijn huis maar vreemd is dit wel!

Ik zie niks bij de stoppen in de kast, alles doet het verder overal, alleen hier niet. Nou ja, ik moet toch Woonstad bellen. Het afzuigsysteem van dit hele pand is sinds een paar dagen ook al aan het loeien door de tent. Vooral ’s nachts hoor je dat enorm. Dat kan ook niet goed zijn natuurlijk. Alleen… Ik heb geen tijd!!! Met die avonddiensten, koken en alles regelen, wanneer moet ik in hemelsnaam iemand hier langs laten komen?

In het weekend werken zij weer niet, daarna pas weer donderdag een vrije dag. Hm. Nou ja, vandaag helemaal geen tijd natuurlijk. Niet eens om te bellen. Ook hier moet ik even over gaan denken hoe ik het moet doen. Wat een gedoe allemaal weer om niets. En raar ook nog. Alles heeft altijd een reden, ik hoop dat dit een goeie is! 

"Eet minder suiker,
je bent al zoet genoeg!"

Ria Niemeijer

Vandaag loopt alles weer eens heel anders dan ik in mijn hoofd had. Ik ben al zo bijdehand geworden om geen briefjes meer te maken. Ik heb alleen een boodschappenbriefje klaar liggen. Maar dat komt door de Alzheimer light natuurlijk. Anders kom ik gewoon met de verkeerde dingen thuis.

Na 3 dagen mezelf een ongeluk te hebben gegeten, krijg ik er een beetje routine in. Het blijft wel op de klok letten en je dan rot schrikken omdat het alwéér tijd is om te eten. Ook dat gaat wennen. De dagen blijven voorbij vliegen en ze gingen daarvoor al zo hard. 

Ik snap ook dat je af en toe wat kan en dus ook mag wisselen. Geen zin om een sinaasappel te pellen? Dan neem je toch een glas verse jus. Ook lekker. Vanmorgen geen trek in yoghurt maar een glas melk was juist heerlijk. Ik kan echt ook oprecht zeggen dat ik me energieker voel dan ooit. 

Neem vandaag. Ik had het lekker rustig aan willen doen. Beetje opruimen, koken en vast porties maken voor van de week. Ik werd pas laat wakker, maar ja, avonddiensten doen dat met je. Het was kwart voor 10 dus ik moest echt snel eten. Anders is die laatste maaltijd, die ik meestal niet eens binnen krijg, veel en veel te laat. 

Tijdens het eten met Kim zitten bellen. Buiten ziek zijn heeft ze nog veel meer dingen waar ze mee zit. Je wilt haar zo graag helpen maar dat gaat niet. Gelukkig is ze er wel mee bezig om er zelf uit te komen. Gelukkig is ze daar slim genoeg voor. Ik sta gewoon te dichtbij. Alles wat ik zeg kan wel kloppen maar als je het van een vreemde hoort dan werkt het toch anders. 

Nadat ik haar had gebeld en zei dat ik mijn moeder even ging bellen, belde mijn moeder zelf. Die heeft de laatste tijd ook een radar. Als ik denk dat ik even mijn moeder ga bellen, hangt ze opeens zelf aan de telefoon. Ook een aparte! Terwijl ik met mijn moeder aan de telefoon zat, was het alweer tijd om te eten. Zij moest mijn geknaag aan een appel er maar bij nemen. Anders kwam ik in de knel. 

Mijn Big Boss Lady vond het goed dat ik morgen thuis vast wat werk en dan met mijn moeder mee ga naar het ziekenhuis. Dan ben ik misschien wel op tijd maar ik kan ook te laat komen. Dat is dus geoorloofd dit keer. Ik wil erbij zijn om te zorgen dat ze wat aan die buikpijn gaan doen. Zo is het geen doen voor haar. 

Niet dat ze dat zelf niet zou kunnen natuurlijk. Maar ze is een beetje eigenwijs soms. Daar heb ik zelf natuurlijk nooooit last van! Lastig typen met je vingers gekruist. Het is voor mij dus zaak dat ik vandaag toch alles voor elkaar krijg. Ik moet morgen al vroeg alles klaar hebben om mee te nemen qua eten. Moeder ga ik halen en mocht het erg uitlopen, gaat zij met het busje naar huis en vlieg ik naar mijn werk. 

Zo moet het allemaal net kunnen. Ondertussen staat mijn keuken op zijn kop. Ik ben alles aan het herinrichten. Het is hier nu een volledige puinhoop. Ik moet ook nog van alles koken en klaar maken. Nu moet ik eigenlijk weer gaan eten. Ga ik ook doen hoor.

Dan moet ik snel boodschapjes halen en weer verder zodat ik mijn gasfornuis weer kan gebruiken waar hij voor bedoeld is. Nu is het een opslagplaats van mandjes en dingetjes. Ik heb weer zakken vol afval enz. enz.

Nu moet het eten nog even 5 minuutjes wachten want dit moet ik toch ook echt even vertellen. Toen ik zaterdag nog niet zo lang thuis was en ondertussen op de bank in slaap lag te suffen, ging mijn telefoon. Ik had er geen puf voor en had ook zoiets "wat een raar tijdstip"! Toen ik 's morgens keek wat het een onbekend nummer.

Ik had iets van, als het belangrijk is, dan bellen ze vast wel terug. Het was dus zeker belangrijk want ik ben echt net gebeld door dit zelfde nummer. Het was een jongeman die had gebeld omdat hij een kat had zien lopen aan het einde van de Keilestraat. Hij zei dat hij direct erna een flyer zag hangen en de kat direct herkende!!!

Vandaar dat hij op dat tijdstip toch maar belde. Zijn nichtje heeft ook ooit een vermiste kat gehad en hij wist hoeveel verdriet dat kon geven. Hij was het even vergeten maar dacht er net aan en wilde me toch even bellen om het door te geven!

Ik heb hem wel 100 x verteld hoe lief ik dat van hem vond en hoe blij ik met zijn telefoontje was. TOCH weer daar hè! Ik ga met dochter en schoonzoon toch weer wat afspreken om in mijn vrije weekend of als het doordeweeks kan liever, daar weer naartoe te gaan. Ik héb natuurlijk nog die vangkooi die we misschien kunnen plaatsen. 

Ik ga voorlopig even weer een shirtje dragen 's nachts dat ik weg kan gooien. Kan dat in die kooi. Nou ja, er schiet van alles door me heen nu. Actie! Fijn! Elke dag komt zijn thuiskomst toch weer een stukje dichterbij. Je ziet het!!

Nu ga ik snel eten, aankleden, boodschappen halen en snel verder om van die puinhoop in de keuken weer iets schoons en ordelijks te maken. Dan koken, porties maken, van alles klaarzetten en dan denk ik dat het ondertussen wel weer tijd is om naar bed te gaan.

De rest van de week zal ik ook wel steeds het liedje van Herman van Veen lopen te zingen. Net als het afgelopen weekend maar who cares! Er is weer Sunshine nieuws! Heel mijn hart zingt! Zelf heb ik geen stem meer van het hoesten anders deed die spontaan mee. Wordt uiteraard vervolgd!