Ik ga pas laat in de middag naar ma toe vandaag. Ik moet echt iets doen hier en dat is geen overbodige luxe. Ik dacht dan schrijf ik maar gelijk een stukje voor ik weg ga. Als ik eenmaal thuis kom 's avonds, ben ik zo ontzettend moe dat het me dan echt moeite kost.

Vanmorgen vroeg ben ik door mijn moeder wakker gebeld, ze is naar het toilet geweest. Als je het zo leest dan denk je 'waar gaat dit over'. Maar voor ons was het bijna een feestje waard. Ze had mijn broer al gebeld en die appte mij ook weer gelijk. Een drolletje met een happy face. Hilarisch bijna dat we hier zo blij om kunnen zijn met zijn allen!

Het geeft een soort van enorme opluchting. Ze heeft dan wel al die klisma's gehad en liters lactulose, met chocolade- én dropsmaak naar binnen gewerkt. Het heeft uiteindelijk toch resultaat gehad. Omdat ze nu haar darmen voelt rommelen komt er ook meer pijn terug maar gelukkig mocht ze vandaag nieuwe pleisters en het aantal mg. mocht ook weer omhoog. 

Daarna ben ik maar gaan klooien met mijn t.v. en de ziggo boxen. Vannacht duurde het zeker weer tot een uur of 4 voor ik een keer in slaap viel. Ik lag me zo te bedenken dat ik natuurlijk op mijn slaapkamer ook een ziggobox had. Die zit draadloos via de wifi verbonden met de grote beneden. Misschien kon ik hier iets mee.

Afijn, mét resultaat al zit het niet zoals het hoort. Dat mag die monteur maandag uitzoeken. Die HDMI kabel van boven werkte sowieso goed want boven doet alles het. Ik het boxje mee naar beneden. Eerst nog de normale manier geprobeerd, weer die foutcode. Ondanks een zeker weten werkende kabel. Dat kan hij mooi meenemen in zijn evaluatie. 

Toen heb ik toch maar de 2e box op stroom gezet, een HDMI kabel via de t.v. op de 2e ingang hiervoor gedaan. Et voila! Het werkte. Ik moet de televisie op HDMI 2 zetten en ik kan mijn box gebruiken. Alleen is het zo niet de bedoeling natuurlijk. Gek genoeg heb ik nu 2 dezelfde afstandsbedieningen beneden liggen en weet ik niet of ik nu via die 1e of 2e box werk maar dat kan me niet schelen. Het werkt!

Gisteren kreeg ik ook nog het volgende berichtje van Caroline, onze Griekse katten-dame, die weer een vriendin heeft die met huisdieren contact kan maken. Meer dan ooit wil ik dat Sunshine thuis komt natuurlijk. Ik heb alleen geen tijd dat ik leef dus laat staan dat ik iets met zijn zoektocht kan doen. Caroline had haar gevraagd om met Sunshine contact te maken als dit lukte.

Caroline stuurde mij: Ik heb opnieuw mijn vriendin gevraagd contact op te nemen met Sunshine. Hier volgt de uitslag.
Hoi Caroline, ik heb contact gehad met Sunshine. Hij is nog spring levend. Ik zag hem bij een bedrijventerrein aan de Marconistraat, waar vroeger ook rangeer treinen reden, of misschien zijn die er nog wel. Daar is een kattengemeenschap en daar is hij ook bij. 
Hij snapte dan ook helemaal niet waarom katten binnen moeten blijven, want die horen toch buiten? Hij liet mij ook zien dat zijn broer hem zo mist, omdat hij de gangmaker was en zijn broer ging met hem mee, in alles. Hij mist hem niet, omdat zijn leven vol avontuur is nu. Hij had niet eens voldoende tijd om het gesprek te beëindigen, want hij wilde weer gaan spelen. Zo van: Ja,ja zijn we nu klaar, want ik wil weer gaan spelen. Daaag!  
Wat een energie. Hij vond het wel vervelend voor zijn vrouwtje, maar zijn vrijheid is hem lief.
Dus zoeken bij de Marconistraat, bij een bedrijven terrein. Hij leeft daar tussen de loods katten. Er zitten daar veel muizen, dus honger heeft hij zeker niet. Ik hoop dat het lukt om hem te vinden.

Ik weet niet of ik hier zelf 100% in geloof maar toch, het klinkt toch wel in de buurt bij wat ik er zelf van denk. Maar dan wil ik hem toch eerst zelf vinden. Eenmaal thuis heb ik zelf snel in de gaten of hij er ongelukkig van wordt om weer binnen te zijn. Net zoals ik zijn ongedurigheid merkte voor hij wegliep. Ik wist al dat het zou gaan gebeuren, alleen niet hoe. Mocht het zo zijn dat hij binnen ongelukkig wordt, dan zou ik hem met alle liefde zijn vrijheid terug geven.

Dan koop ik eerst zo'n tracker die ik bij hem om zou doen zodat ik in de gaten kan houden waar hij is. Zo zou ik zijn gezondheid kunnen monitoren en hem af en toe wat lekkers kunnen brengen. Klinkt misschien gek maar ik wil hem niet ten koste van zijn geluk thuis natuurlijk omdat ik daar wel gelukkig van word.

Alleen wil ik dat wel vrijwillig kunnen doen, hem zijn vrijheid geven. Niet zoals het nu gegaan is en je niets weet. Dan kan ik ook met een gerust hart een vriendje voor Aurora en Moonlight erbij halen en is alles in orde. Maar zoals het nu is, is gewoon niet te doen. Zodra er daar weer tijd en plaats voor is moet ik gewoon in die buurt eens gaan flyeren en zoeken.

Het is net even de andere kant op van de voedseltuin die Marconistraat. Daar ben ik nog niet echt volledig geweest. Wel leverde een van de flyers daar toen direct een telefoontje op van die man van de Ferro dome. Iets meer links van de KFC kan ik nog gaan lopen zoeken dan. Eerst thuis zien wat dat wordt en hoe het met hem gaat. 

Ik zou hem niet thuis willen houden als hem dat doodongelukkig maakt. Maar ik wil het wel met eigen ogen zien en dan kan ik er naar handelen. Ondanks alle andere ellende ben ik mijn ventje echt nog niet vergeten. Hij is de reden dat ik schrijf en deze site gaat om zijn zoektocht. Al zijn er nu hele andere verhalen tussendoor geslopen, die zeker ook niet onbelangrijk zijn. 

Nu heb ik alles wat ik kwijt wilde weer hier neer getypt. Ik kan gaan stofzuigen en wat er allemaal nog meer moet gebeuren. Dan pas ga ik naar ma toe, ik moet het wel snel doen. Die rust heb ik een heel klein beetje doordat ze me vanmorgen belde met haar heugelijke nieuws. Ik zou alleen graag willen dat ik niet zo ongelofelijk moe was. Dat zou ook behoorlijk schelen in hoe je de dag door komt. Ik voel me nu continue uitgeput en dat lijkt me ook niet echt goed. Alleen, hoe krijg je zoiets weg? 

"Een rijk leven is gewoon een
verzameling van kostbare momenten."

Vandaag een dag gehad met alleen maar dingen om te regelen. Vanmorgen hebben ze mijn oude auto opgehaald. Mijn t.v. werd bezorgd ook nog eens. Iets meer dan een week geleden had ik namelijk nog helemaal geen idee wat een rare tijd ik in zou gaan. Alles wat je op voorhand had gepland gaat dan ook nog eens even gewoon door.

Om het allemaal af te gaan zeggen is ook geen doen, dan maar als een gekkenhuis heen en weer rennen. Nog voor het weekend was ik al ontploft door de manier waarop DHL een pakket van Zooplus had geprobeerd af te leveren. Gewoon niet dus. Toen ik op de site keek zag ik staan dat de ontvanger, ik zei de gek, het pakketje had geweigerd. 

Nou ECHT niet! Dat pakket, waarin kattenvoer en meer dingen zaten die ik nodig had voor de cits, was al weer onderweg terug. Ik kon pas 's maandags weer stappen ondernemen. Terwijl nou ook niet echt je hoofd daar naar staat allemaal. Omdat ik vaker bij mijn moeder ben dan ik thuis ben, alleen om te slapen, heb ik het maar bij haar laten bezorgen.

Ik zal maar niet zeggen hoe ik tegen een aantal telefonisten heb gedaan. Ik kan behoorlijk bitchy zijn als ik wil. Alleen doe ik zo normaal nooit. Wel heb ik er naderhand ook bij gezegd dat het niet persoonlijk bedoeld was en zij er niets aan konden doen. Ik weet alleen ook hoe dat voelt maar ze reageerden, op 1 na, allemaal even netjes en begrijpend. Ik had er bij die jongen bijna een coachingsgesprekje van gemaakt en laten weten hoe hij dit beter had kunnen doen. Beroepsafwijking zullen we het maar op houden. 

Voor zo'n groot pakket als de t.v., die ik van te voren juist op deze donderdag gepland had te laten bezorgen omdat het mijn vrije dag zou zijn geweest als het niet zo raar was gelopen, kon ik weinig meer doen dan te zorgen dat ik thuis zou zijn. Dit keer had ik gezorgd voor hulp om hem boven te krijgen. Vorige keer, een aantal jaren geleden, moest ik dat in mijn uppie doen en dat was niet zo gemakkelijk geweest dat ik dat al vergeten was. 

Alleen, heb ik weer natuurlijk, ik krijg mijn Ziggo Horizon Box er niet op aangesloten. Dit was met de vorige t.v. ook al gebeurd, maar toen kon ik hem via scart wel aansluiten. Deze t.v. heeft niet eens scartaansluiting meer, dat is zo jaren 2000. Toch kon ik hem niet aangesloten krijgen. Diverse malen naar Ziggo gebeld. Alles geprobeerd zoals het moet, nee hoor, foutcode 2040, met als laatste optie, sluit hem via scart aan. Dat GAAT niet! 

Nu moet ik tot maandag wachten op de monteur, die komt in de ochtend. Maar ja, in deze voor ons allemaal knettergekke periode, weet je het maar nooit of dat zal kunnen. Dan kost het me sowieso 40 euro voorrijdkosten als ik er plots niet ben. Zo is het dan maar. Ik kan niets voorspellen nu. Ik had veel liever dat ik kon zeggen dat het allemaal niet uit zou maken want dat doet het wel.

Mijn moeder was vandaag toch wel anders weer dan ze de afgelopen 2 dagen is geweest. Ze vond het ook niet leuk dat ik er de halve dag niet was maar ja, wat kon ik anders? Het is al zo'n gedoe. Ik zat ook nog eens plots zonder auto. Maar toen is mijn cleansister me op komen halen met mijn bijna eigen auto. Die ik toen ook gelijk maar op mijn naam heb gezet. Dubbel, zo dubbel voelde dat. Ik ben er blij mee maar toch ook absoluut niet.

Vanmiddag is de dame van de begrafenisondernemer langs geweest. Zij wist zich niet echt een houding te geven. De dame om wie het allemaal gaat zat er namelijk zelf bij. Ze aarzelde dan ook om foto's van kisten te laten zien. "Wilt u dat wel zien dan?", vroeg ze. Ja, zei mijn moeder, ik moet er per slot van rekening toch in gaan liggen, dan wil ik zien waarin ook. Zoiets had ze nog nooit mee gemaakt, dat snapte ik ook wel. Ik kan me haar ongemakkelijkheid met deze situatie volledig voorstellen. Voor ons is het net zo raar allemaal. Alsof je in een uitputtende nachtmerrie zit en niet wakker kan worden. 

Tegen de tijd dat ik alles geregeld had, stond broerlief al te koken. Wij koken allebei de Hollandse pot precies zoals we dat van onze moeder hebben geleerd dus heb ik lekker gegeten. Mijn moeder eet ook nog steeds goed maar ja, die klisma's werken niet. De zuster van de thuiszorg, een hele lieve dame met een heel hoofd vol rastavlechten, zei dat ze er niet nog eentje zou zetten vanavond maar dat ze morgen eerst met de huisarts gaan overleggen.

Dit is gewoon niet goed. Vanmiddag is ma ook weer naar bed gegaan en ze was in diepe slaap. Omdat de zuster kwam, werd ze wakker en had ze in de gaten dat het al lang etenstijd was. Ze had het duidelijk wel nodig om even te gaan liggen. Morgen maar weer afwachten wat de huisarts hierover zal zeggen. Zo naar allemaal. 

Ook was moeder een beetje sikkeneurig en liep nu mijn broer continue in de weg bij het gasfornuis. Er lijkt een beetje een patroon in te zitten. Morgen gaan er nieuwe morfinepleisters op en daarna wordt ze weer wat vrolijker. Ook voelt ze weer steeds meer pijn, nu ook bij haar maag. Ze mogen weer omhoog qua aantal miligram. Het begint er weer doorheen te komen blijkbaar. 

Het blijft allemaal gewoon halen en brengen. Datzelfde geldt voor mijn emoties. Kimberley, broer, schoonzus, neefje, we hebben allemaal hetzelfde unheimliche gevoel erbij. Wat iedereen zegt proberen we dan ook wel in de praktijk te brengen. Genieten van elk moment dat er genoten kan worden.

Maar aan de andere kant, ik ben zo moe. Dat hebben we ook allemaal. Alsof het je van binnen stiekem leegslurpt. Pas als ik 's avonds laat thuis kom, stort ik van mijn voegen. Morgenochtend moet ik echt hier in huis ook even wat doen. Sinds vorige week al praktisch niets meer gedaan hier omdat ik er ook gewoon niet ben. Alleen de katten zijn er wel. 

Als ik hier snel door de kamer loop, dan krijg je van die vlokken haar achter je aan. Ik hou van schoon en opgeruimd en krijg het dan spontaan benauwd. Daar moet echt wat aan gebeuren. Ik kan de boel niet volledig laten vervuilen zo. Je voelt je gewoon een beetje enorm opgejaagd en dat kan je niet uit zetten. Het is nog steeds allemaal zo onwerkelijk.

"Er is niets meer kostbaar
dan dat wat je nodig hebt."

Ik ben een beetje de weg kwijt. Of in elk geval lichtelijk in de war. Er spelen allerlei gevoelens en die strijden allemaal om de hoofdrol. Ik heb nog geen idee welke zal winnen en als die plaats veroverd is, of het dan gerechtvaardigd zal zijn. Ik klink zelfs warrig geloof ik. 

Ik begrijp mij wel maar of de rest me begrijpt. Geen idee. Ik ben heel blij dat mijn moeder zich vrij goed voelt. Zeker vanaf de morfine is verhoogd is ze een stuk actiever dan ze al weken was eigenlijk. De afgelopen weken lag ze namelijk meer op bed dan dat ze eruit was.

Dat vond ik al een slecht teken voor ze die CT scan kreeg. Vlak na het nemen van die scan holde ze ook nog eens enorm achteruit. Vorig weekend was ik nog bang dat ze die niet eens door zou komen. Gisteren was ze behoorlijk actief, in verhouding, maar vandaag ook.

Als je even dat knagende gevoel niet in je onderbuik zou hebben zou je zelfs kunnen denken dat er weinig aan de hand is. Dat al die mensen gewoon langskomen omdat het eigenlijk reuze gezellig is. Gewoon allemaal visite, voor de lol. Dat de gespreksonderwerpen af en toe over begrafenissen en liedjes gaan die op begrafenissen worden gespeeld mag de pret niet drukken.

Vanaf ma zondag lekker had zitten eten van de soep die er gemaakt was, leek ze langzaam op te knappen. Ook eet ze opeens heel goed, terwijl we er 3 dagen geleden strijd om hadden om ook maar iets binnen te krijgen. Net zoals ik vroeger de strijd met kleuter Kimberley had, die niet wilde eten. 

Alleen omdat ik haar zo lekker zie eten maak ik me ook enorme zorgen dat dat eten er niet op de natuurlijke manier uit komt. Bij elk hapje dat ze neemt denk ik daar aan. Zoals altijd als je ergens op focust dan lijkt het alleen maar erger te worden. Het leek vandaag wel alsof ze de hele dag aan het eten was.

Dat was natuurlijk niet zo. Zo leek het alleen voor mij misschien. Cracottes, brood, vis, ik zag het allemaal als in slow motion opgegeten worden. Ik maak me gewoon zorgen dat het er niet meer uit kan. Aan de andere kant is het ook zo fijn haar zo goed te zien. Na al die weken van bijna alleen maar op bed liggen is dit een welkome afwisseling.

Bij elke visite van welk familielid, met of zonder aanhang en kinderen, dan ook zie je haar genieten. Dat is ook zo fijn om te zien. Eigenlijk zou het gewoon zo moeten blijven. Alleen dat angstige gevoel dat je al een week nu in zijn greep houdt, wil niet gaan liggen. Zoals de stilte voor een storm zo enorm op je kan drukken. 

Ik vraag me alleen af of ik me niet aanstel en dat dit aan mezelf ligt of dat het een voorgevoel is van complicaties die er aan zitten te komen. Ik word hier behoorlijk ongedurig van en ik weet me hier niet goed een houding in te kunnen geven. Onzin verzinnen, gevaar op hoogste niveau voelen, angstig zijn, blijdschap voelen, doemdenken. noem het allemaal maar op, ze wisselen elkaar in snel tempo af om dan weer van vooraf aan te beginnen.

Daar word je behoorlijk nerveus van eigenlijk. Je kan er ook niets mee en je weet gewoon niet hoe je je moet voelen of wat je moet voelen. Ik ben hartstikke blij dat mijn moeder zich zo goed lijkt te voelen en de morfine goed zijn werk doet. Ik ben ook hartstikke blij dat ze zo lekker eet en zich hierdoor ook stukken beter voelt met haar diabetes. Dit is zo veel beter onder controle te houden natuurlijk.

Ze geniet van de aandacht die ze krijgt en het plezier dat we altijd onder elkaar hebben. Alsof er gewoon niets aan de hand is. Vandaag ben ik een keer ietsje vroeger naar huis gegaan. De thuiszorg moest nog komen, dus hoe het met deze klisma gegaan is, hoor ik morgen. Ik ben namelijk in slaap gekiept op de bank en wilde haar niet meer bellen voor het geval ze al zou slapen. Stom maar ja, de nachten zijn ook gebroken. 

Deze heeft een extra slangetje zodat het product hoger kan komen. Ik hoop zo enorm dat dit zal helpen. Anders weet ik het echt helemaal niet meer wat ik er allemaal bij moet denken en voelen. Je zou van minder in de war raken. Dit geeft een behoorlijk ontstemd gevoel allemaal bij elkaar. Laat ik maar gewoon hopen dat die knoop in mijn maag alleen maar komt omdat ik vanaf vorige week de kans niet meer kreeg om me met mijn dieet bezig te houden. Dat dat alles is.