"Gevoel voor humor begint bij gevoel voor verdriet."

Toon Hermans

Vandaag ben ik pas laat in de middag naar mijn moeder gegaan. Ze lag praktisch de hele dag op bed. Ze had geen puf om aan de telefoon te komen toen ik belde. Ik heb haar maar lekker laten liggen. Later kreeg ik haar wel aan de lijn. Maar toen wilde ze toch nog even slapen.

Nu had ik de kans om hier in huis wat achterstallige dingen te doen maar ik had echt absoluut geen puf ergens voor. Het lijkt wel of al je energie op voorhand al verbruikt is of zo. Een soort roes ook waar je in zit en waardoor je niet helder kunt denken. Veel meer dan zorgen dat het voor de cits allemaal in orde is hier, is er niet gebeurd. 

Toen ik naar ma ging had ik weer een grandioos verkeerd tijdstip uitgekozen. Ik zat onderweg weer eens vast in een Sparta-exodus. Heel irritant om over een ritje van 5 minuten een half uur te moeten doen. Mam lag op bed, ze liet duidelijk merken dat ze geen zin had in een praatje pot. Laten liggen dan maar natuurlijk. 

Ze voelt wel pijn, als een soms stekende maar altijd zeurende soort kiespijn in haar buik, vertelde ze me later. Het kruipt ook richting haar maag nu. Mijn suggestie om morgen dan de morfine te verhogen, was ze het niet mee eens. Morfine zorgt ook voor obstipatie en zoals ze zich vorige week heeft gevoeld ziet ze niet meer zo zitten.

Logisch natuurlijk, het blijft alleen kiezen uit 2 kwaden zo. Wat is wijsheid in zo'n geval? Geen idee eigenlijk. Ze moet dat zelf maar beslissen, zij weet precies wat of hoe ze zich voelt. Morgen zou de dokter ook weer even bellen of langskomen. Volgens mij hebben we geen van allen een goed idee over hoe we hier mee om moeten gaan.

Ze had ook geen puf om uit bed te komen om te eten. We hebben haar een bordje op bed gebracht. Ze heeft een heel erg klein beetje gegeten en is daarna een tijd bezig geweest om dit binnen te houden. Dat is in elk geval gelukt. Tenminste tot ik weg ging in elk geval. Ze zegt zelf dat ze niet echt de hele dag slaapt maar meer in een soort roes is dan.

Ik kan me er niet echt een voorstelling van maken wat je voelt als je zelf in die situatie zit. Ik weet alleen hoe ik me erbij voel. Dat is in elk geval ook niet om over naar huis te schrijven. Je komt op de een of andere manier de dag door maar je merkt er weinig van. Ze slepen zich voorbij en je sleept jezelf gewoon mee. 

Ik hoop dat ik zo een keertje op een normale tijd in slaap val. De laatste week lijkt het wel steeds later te worden. Met als gevolg dat ik 's morgens niet vooruit te branden ben. Aan de andere kant, misschien zou ik met een volledige nacht slaap net zo goed niet vooruit te branden zijn. Dat lijkt me eerder.

Morgen moet ik wel vroeg op. Ik wil wel aangekleed zijn voor die monteur van Ziggo langs komt. Dat kan tussen 8 en 13 uur zijn. De wekker maar op 7 zetten dan. Zodra hij geweest is ga ik dan weer naar ma. We gaan morgen even door haar kledingkast lopen. Dat moeten we toch een keertje doen. Hopelijk voelt ze zich er goed genoeg voor. Al is het geen leuke klus. 

De begrafenisondernemer had een voorbeeld van het kaartje gemaakt, zodat ze een idee zou krijgen hoe het eruit kwam te zien. Het voelde heel raar om daar naar te kijken. Gelukkig hadden ze de namen enzo er nog niet bij gezet. Daar was ik in elk geval wel blij om. Dat had het helemaal een nare ervaring gemaakt. 

Ik weet het af en toe ook allemaal niet meer. Ik ben overal wel een beetje klaar mee zo ondertussen. Ik wil wel uit die achtbaan maar de rit is nog niet voorbij. Halverwege en op grote hoogte uit het karretje springen doe je niet als je een klein beetje verstand hebt.

Soms zou ik het alleen wel erg graag willen doen. Dat kleine beetje verstand laat je dat dan net niet doen. Je hebt nou eenmaal een kaartje gekocht en je zit vast gegordeld. Uitzitten zal je die rit. Of je het nou leuk vindt of niet. 

"Humor en tragiek zijn twee zusters die men
vaak moeilijk van elkaar kan onderscheiden."

Theodor Lipps

Zaterdag is bijna voorbij. Het blijven rare dagen. Als ik hier niet elke dag op zou schrijven wat voor dag het was, dan zou ik het niet eens weten. Ik ben vergeetachtig, haal woorden en zinnen door elkaar als ik praat of typ. Alleen die typfouten kan je verbeteren, als je praat is het al gebeurd.

Kimberley en Ben, mijn broer, hebben hetzelfde. Het levert af en toe hilarische versprekingen op waarvan ik de meeste ondertussen alweer vergeten ben. Het zal met de tijd en situatie te maken hebben waar we in zitten. Je bent een soort van leeg, je leeft op de automatische piloot. Als een soort slechte droom.

Ik kreeg van de week het woord "complicaties" mijn mond niet uit. Uiteindelijk na veel gehakkel werd het "klompicaties" Daar zijn we gelijk op verder gegaan en hebben er mopjes bij zitten verzinnen. Als een boerin geopereerd wordt en er gaat iets mis? Dan heeft ze klompicaties. Als je een boerin leuk vindt, wat moet je dan doen? Haar een klompimentje geven... Ik bedoel maar, een beetje gek zijn wel allemaal wel.

Dat waren we al hoor maar het wordt nu versterkt. Je voelt je een beetje zwevende van uur tot uur gaan. Slapen gaat bij ons allemaal slecht. Alleen je moeder die je nodig heeft houdt je op de been én de humor. Gelukkig hebben we dat in overvloed. Godfried Bomans zei ooit "humor is overwonnen droefheid". Volgens mij kan er ook van gemaakt worden "humor is nog te overwinnen droefheid". Het helpt dragen, dat zeker.

Ook al ging het goed met het stoelgang probleem na een aantal dagen van angstige spanning, het volgende probleem heeft zich al aangediend. Ma houdt bijna geen eten meer binnen. Dat begon gisteravond opeens. Een paar uur na de maaltijd kwam deze alweer retour. 

Vandaag was het vrijwel direct na de maaltijd. Uiteindelijk is er vandaag alleen maar 1 boterhammetje ingebleven. Ze ziet er ook slecht uit, logisch natuurlijk maar van de week zag ze er een stuk beter uit in verhouding tot de afgelopen 2 dagen. Ze ligt ook weer veel op bed. 

Ik had vandaag voorgesteld om Indisch te koken. Ik heb alle boodschappen gehaald, heb nog spullen van thuis mee genomen en heb de hele middag in de keuken gestaan. We hebben heerlijk gegeten, ma ook, al had ze er niet voor lang iets aan. Ze voelde zich nog schuldig ook. "Ik vond het echt heel erg lekker hoor", verzekerde ze me een paar keer. "Dat weet ik toch ma", zei ik haar.

Wat is het toch naar en pijnlijk om je moeder zo te zien. Een schaduw van de vrouw die ze altijd geweest is. Wat ze wel geweldig vindt is dat wij er steeds zijn. Al is dat voor ons behoorlijk zwaar maar we doen het met liefde. Hier thuis, en dat is bij de anderen natuurlijk precies hetzelfde, laat je de boel maar zo veel mogelijk de boel. We hebben allemaal dieren en daar moet je natuurlijk toch ook voor zorgen.

Je leidt een soort van twee levens tegelijk. Een gehaast leven thuis en bij ma thuis eentje waar ik geen pijl op kan trekken. Je gevoelens zijn daar een beetje verdoofd lijkt het wel. Je wilt ze natuurlijk niet continue op volle sterkte voelen. Dat kan je ook thuis doen. Dat is beter en hoeft er niemand te zijn die het ziet.

Met de begrafenisondernemer is alles al zo goed als geregeld. Ook dat voelt raar. Gisteren zei ze nog dat ze nog steeds geen kleding heeft uitgezocht. Ze had er eerst geen zin in. Morgen misschien even kijken of ze dat wel wil. Ook moet ik nog een keer een goeie foto nemen van het schilderij van Jozef Rulof, die ze op de kaart wil. Dat mag ik niet vergeten.

Ik vergeet namelijk van alles. Toen ik vanmiddag klaar was met de boodschappen, kwam ik boven in de parkeergarage met het karretje. Ik doe mijn auto van het slot, pak achterin boodschappentassen en ga die vullen. Ik zet ze op de achterbank, breng het karretje weg en wil wegrijden. Zijn mijn sleutels ook weg.

Nou ja, ik maak toch zeker net de auto ermee open? Ik de weg, voorzichtig zoekend, terug naar het karretje. Geen sleutels. In het karretje lagen nog 3 dingen die ik gewoon niet in de tas had gestopt. Dat dan weer wel. Ik weer terug, nog steeds met ogen op sleutelbos-modus. Er lag niets op de grond.

Ik tussen de boodschappen zoeken, in mijn handtas, helemaal niets. Gelukkig vind ik in mijn tas wel de sleutels van ma met een extra sleutel voor de auto. Er zat niets anders op, ze konden niet weg zijn. Maar omdat ik nu een beetje pissig was, was mijn geduld ook ver te zoeken. Ik kon in elk geval rijden en dacht thuis dan wel verder te zoeken. 

Ik haal daar de tassen uit de auto en zet ze op de stoep. Zie ik mijn sleutels liggen. Ik had ze blijkbaar gewoon op de achterbank gegooid en de tassen er bovenop gezet. Ja, dan vindt je ze nooit natuurlijk. Zo gedachteloos gaan al die dingen. Ondertussen heb ik ook al een stuk of 30 rare dingen die ik typte verbeterd. Hele zinnen gaan door elkaar.

Ik heb wel vandaag die Floradix gekocht. Dat is tegen zware vermoeidheid. Duur spul zeg! Maar goed, misschien dat het helpt. Dat zou mooi zijn want het is supernodig. Als je de hele dag door op je tandvlees loopt, kan je straks geen gebit meer in. Dat kunnen we er nou net niet bij hebben.

Mijn lieve cits voelen het ook. Zodra ik hier op de bank zit, komen ze bij me. Een voor een of soms zelfs allebei tegelijk. Mijn volharding met het er steeds bij zetten van Moonlight heeft zijn vruchten afgeworpen. Hij komt er nu uit zichzelf bij, ook al ligt mijn witte diva al dicht tegen me aan. 

Heel af en toe probeert ze hem dan nog te bijten maar dat beperkt ze nu door haar kaken op elkaar te laten klappen. Ze wil het blijkbaar niet maar is het een soort gewoonte van haar geweest. Ze houdt zich dus netjes in en ze vindt het heerlijk om lekker dicht tegen Moonlight aan te gaan liggen. Daar haal je ook weer een goed gevoel en kracht uit, twee van die spinnende lijfjes naast je. En vier ogen die je tussendoor vol liefde aankijken. Dat is wat dieren voor je kunnen doen, ook zij helpen je dragen. 

"Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden,
maar het moet voorwaarts worden geleefd."

Sören Kierkegaard - Deens filosoof 1813-1855