Gelukkig was het vandaag niet zo'n chaos. Kon ik tenminste even een beetje bijkomen van alle gekte. Af en toe denk ik echt wel eens 'wanneer houdt het nu eens een keertje op?'. Net zoals alle andere keren vorig jaar is Moonlight door zijn lieve karakter degene die me er dan doorheen sleept.

Gisteren was het al zo vertederend om te zien hoe bezorgd hij was om zijn lieve witte vriendinnetje. Ze was dan ook echt heel zielig. Gloeiend van de koorts kwam ze uiteindelijk toch om aan het voor het slapen gaan ritueel met hun favoriete snoepjes deel te nemen. Moonlight krijgt die op tafel en zij op de grond. 

Ze eten ze normaal gesproken dan allebei zo snel mogelijk op om bij elkaar te komen kijken of er daar nog een extra snoepje te halen valt. Ik probeer ze altijd precies evenveel te geven maar soms is er eentje sneller klaar dan de andere en dan wordt er door pootjes snel een snoepje weggegrist. Ze maken daar een sport van.

Gisteren kwam ze wel maar ze wilde haar snoepjes niet. Die heeft ze tot nu toe geen enkele avond overgeslagen. Moonlight kwam naar haar snoepjes toe en zat naar haar te kijken. Zo veel lag er anders nooit en hij wist gewoon dat ze niet lekker was. Hij wilde ze dus niet van haar pikken. Zo lief is hij nou. Ik heb ze hem zelf maar gegeven en nog aarzelde hij. 

Aurora kan enorm zielig kijken weet ik nu. De rimpeltjes die ze tevoorschijn kan toveren op haar hoofdje waren er nu ook. Dit in combinatie met zielig half toegeknepen oogjes gaf haar een heel zielige blik. Ze sprong naast me op de bank en krulde zich al trillend tegen me aan. Ik ben zo maar een tijdje blijven zitten.

Ik kiepte haast om van vermoeidheid dus heb ik een plaid om haar heen gedrapeerd. Een beetje over haar heen, haar koppie er nog uit. Ze slaakte een diepe zucht en ging slapen. Ik ben maar aan de andere kant van de bank gaan liggen zodat ik haar in de gaten kon houden. Tot vanmorgen is ze niet van haar plek gekomen. 

Ze leek weer iets opgeknapt. Haar pijnstiller kreeg ik zonder moeite binnen, al stribbelde ze wel iets tegen. Vloeibaar is makkelijker dan de pillen die ik vanaf morgenavond mag gaan geven. Ook het opgedroogde spul bij haar oortje mag ik proberen weg te wassen met een warm, nat washandje. Alsof ze weet dat dit haar goed zal doen. 

Ook ben ik natuurlijk naar mijn moeder gegaan. Ze voelt, ondanks de morfine, dat het meer pijn gaat doen. Vandaag vond ik het in verhouding redelijk gaan met haar. Uiteraard kwamen er weer mensen langs. Het blijft gek als je eraan denkt dat ze afscheid komen nemen eigenlijk. Dat blijft gewoon een onwerkelijk gevoel, alsof je in een nare droom zit en je maar niet wakker kan worden. 

Vanmiddag weer geprobeerd Aurora's oortje schoon te krijgen maar ja, het zitten een beetje vast. Ook schudt ze steeds nog met haar koppie dus moet ze er echt nog wel last van hebben. Moonlight laat haar zoveel mogelijk met rust. Af en toe komt hij heel voorzichtig aan haar ruiken. Ze ligt steeds op de bank of in de krabpaal. Ze heeft gelukkig wel een beetje gegeten. 

Vandaag heb ik maar eens een keertje thuis gegeten. Ik had nergens trek in dus heb ik maar een boterhammetje gemaakt. Ik had al moeten slapen. Morgenvroeg gaat de wekker en daarna belt Kimberley me zeker ook nog. Zij moet nu namelijk naar het ziekenhuis voor een gastroscopie. Dan kan je geen moeder hebben die zich verslaapt natuurlijk. 

Ze is daar als de dood voor. Vandaar dat ze naar het IJsselland moet en ik ga met haar mee. Ze krijgt daar namelijk een roesje omdat ze zo bang is. Of zij nu al lekker ligt te slapen lijkt me onwaarschijnlijk maar je weet maar nooit. Zit ik weer in het ziekenhuis. Alleen nu met een generatie na me, in plaats van voor me. Het lijkt allemaal maar niet op te houden.

Alles in je leven ligt al voor je uitgestippeld. Maar wat hebben ze me veel op mijn bordje gegeven deze laatste jaren. Af en toe snap ik zelf niet eens dat ik nog rondloop zonder door te slaan. Ik heb dan ook alleen maar het gevoel van 'je zal wel moeten'.

Je kan ook gewoon gaan liggen maar daar gaat het niet mee weg en maak je het voor de mensen om je heen nog moeilijker. Alleen zou ik dat af en toe wel gewoon even willen doen. Gewoon gaan liggen en nergens aan denken en even niets voelen.

"Humor is slechts een komische manier om serieus te zijn."

Peter Ustinov

Weer zo'n chaos dag is het geweest. Iets wat ik al een tijd geleden had besteld zou vandaag bezorgd worden. Zat ik weer eens vast, tenminste zo voelt dat dan eigenlijk. Normaal gesproken ga ik gewoon weg en zoek ik het later wel uit.

Maar mijn rotervaring vorige week bij het afgeleverd krijgen van een pakje had me net even voorzichtiger gemaakt. Eigenlijk moet je je daar niet door laten leiden. Dat is gewoon een beetje stom. Doordat ik was blijven wachten zat ik later helemaal in de knel qua tijd. 

Vanmorgen, terwijl ik weer niet zo vroeg wakker was geworden als gewenst, ben ik hier een beetje op gaan ruimen. Toen ik daarna even met een mok koffie op de bank ging zitten, kwam Aurora lekker naast me liggen. Terwijl ik haar aaide voelde ik iets hards bij haar linker oor.

Ik ging dat gelijk een inspecteren en het zag eruit als viezig oorsmeer. Dat kan nooit goed zijn natuurlijk. Ik probeerde een beetje beter te kunnen kijken maar dat lukte niet echt. Ze vond dat ook niet zo prettig. Maar ja, soms moet je gewoon even doorzetten.

Ik ben wat watjes gaan pakken en probeerde het schoon te maken. Dit liet ze wel toe, al moest ik haar wel goed vasthouden tussen mijn arm en lijf. Echt iets goed zien lukte niet. Ze wriemelde zich elke keer weer los en moest ik het kijken staken tot ik haar weer goed vast had.

Even in de gaten houden, dacht ik. Ik merkte wel dat ze steeds met haar koppie schudde en het ook schuin hield. Ook raar, gisteravond laat had ze dit nog niet. Had ze misschien te hard gekrabd of zo? Ze bleef er last van houden en op een gegeven moment ging ze naar boven en heeft zich niet meer beneden laten zien.

Ik ben een paar keer boven gaan kijken want normaal komt ze regelmatig even naar beneden. Dit keer niet. Ze lag weggekropen in het onderste bakje van de grote zwarte krabpaal die nu boven staat. Dat was haar allereerste vluchtplekje toen ze net uit Griekenland kwam. 

Ze heeft daar verder nooit meer gelegen. Dat vond ik al verdacht daardoor, ze leek zich te willen verstoppen. Dat rotpakje was in de middag nog steeds niet bezorgd maar ik wel. Ik werd ook steeds bezorgder omdat ze ook niet kwam als ik haar probeerde te lokken met haar lievelingssnoepjes.

Ik belde de dierenarts, ik kon of een afspraak maken of vanavond op het inloopspreekuur komen tussen 6 en 7 uur. Tja, wachten tot morgen? Ik was er alleen niet gerust op. Ook moest ik nog boodschappen halen anders zou er weinig te eten zijn. Uiteindelijk dacht ik, krijg de hik maar met je pakje. Ik ga gewoon weg, we zullen t wel zien verder. 

Kom ik beneden, komt het bestelwagentje eraan met mijn pakje erin. Ik had gewoon eerder weg moeten gaan. Toen ik bij mijn moeder kwam was het ondertussen al half 6. Alles had me tegen gezeten. In het verkeer, bij de winkels. Noem het maar op of het duurde langer dan het anders duurde. Dat was echt niet alleen mijn verbeelding. 

De klok bewees me dat wel. Nu moest ik nog koken en noem maar op allemaal. Dan zou ik dat hele spreekuur niet meer halen. Kim pakte alle boodschappen en zei me dat ik gewoon Aurora moest proberen in de reismand te krijgen. Zij zou wel koken enzo.

Ik weer racen naar huis nadat ik heel snel even met mijn moeder had gebabbeld. Ze krijgt steeds meer pijn. Volgens mij is ze bang om om meer morfine te vragen omdat ze denkt dat het dan gelijk helemaal over is. Ik vraag me alleen af of het dan beter is om zoveel pijn te voelen. Toch mogen wij dit niet voor haar beslissen. Zo vervelend dat ik al gelijk weer weg moest. 

Je kan alleen zo'n beestje niet laten zitten als je zelf al echt voelt dat er iets niet goed is. Aurora heeft al zoveel mee gemaakt, daar moet ik gewoon goed voor zorgen. Het was al een hele klus om haar uit de krabpaal te krijgen en al helemaal om haar in het mandje te krijgen. Maar uiteindelijk is het me toch gelukt. Wat kan de diva zielig mauwen. Ze moet ook wel heel bang geweest zijn. Vanuit Griekenland heeft ze urenlang in een klein reismandje gezeten. Ze had er zelfs in geplast en dat doen katten niet snel.

Als ze nou maar niet zou denken dat ik haar weg ging brengen of zo. Ze was echt volledig overstuur. Ik probeerde te blijven praten tegen haar met mijn kalmeerstem. Dit leek af en toe een beetje te helpen. Er waren natuurlijk al mensen voor me en ik moest een behoorlijke tijd wachten bij de dierenarts.

Eindelijk was ik aan de beurt, zaten er ook nog patiënten in de kamer ernaast. Of nou ja, mensen met een dier in elk geval. Ze liep dus de hele tijd tussen ons heen en weer terwijl ik dan de angstige kat op de behandeltafel moest zien te houden. Niet echt prettig voor zowel Aurora als voor mij. 

Uiteindelijk heeft ze echt een lelijke ontsteking in haar oor. Heel vaak zijn zulke bacteriën resistent voor antibiotica dus om de juiste te kunnen gebruiken moest er een swab naar Utrecht om op de kweek te worden gezet. De uitslag is er over 7 tot 10 dagen. Ondertussen krijgt ze wel antibiotica en moeten we volgende week op controle komen.

Ik zal moeten leren om haar pillen te geven 2 x per dag omdat ze misschien wel 6 tot 8 weken antibiotica moet hebben. Dat weten we na de uitslag van de kweekjes. Ze had ook koorts, mijn arme meisje voelde zich zo bang. Ze zat helemaal weggekropen onder mijn jas elke keer als de dierenarts heen en weer rende. 

Ze heeft ook een pijnstiller. Oorpijn is zo'n gemene pijn. Het arme liefje. Nu maar hopen dat ik dat er allemaal in ga krijgen. Toen ik weg reed was ik 150 euro armer en dan had ik nog niet eens gegeten. Bij de dierenarts vandaag rijd ik toch langs mijn moeder, daar hadden ze eten voor mij in een bakje gedaan zodat ik toch wat kon eten thuis.

Het was al bij 9 uur voordat ik eindelijk kon eten. Aurora was volgens mij wel gelukkig dat ze weer thuis was. Alleen kroop ze direct weer onder de bank, daar waar ze een week lang lag toen ze uit Griekenland kwam. Dat gaf me wel aan hoe bang en beroerd ze zich moest voelen. 

Iets later is ze onderop de plank van de krabpaal gaan liggen hier beneden en daar ligt ze nu nog. Ik hoop maar dat ik haar morgen niet overal onder vandaan moet gaan plukken steeds. Alhoewel ik donderdagavond pas moet beginnen met de pilletjes omdat ze nu een injectie heeft gehad. 

Die pijnstiller moet ze wel morgen weer. Ik hoop maar dat ze ook weer bij me komt en me nu niet als de boebaas ziet. Ik heb haar al een paar keer geroepen maar ze komt niet. Dat is niets voor haar want ze wil altijd tegen me aan zitten. Al dat gedoe en zorgen die je er gewoon eigenlijk niet bij kunt hebben. Alsof er niet genoeg is om je zorgen over te maken.

De duivel is blijkbaar nog steeds niet klaar met schijten op die grote hoop hier. Geen idee hoeveel ik er nog bij kan krijgen. Toch zal het wel moeten. Moonlight is zo bezorgd om zijn zusje. Die ligt op de bankleuning al de hele avond. Zo kan hij haar net zien liggen onder de krabpaal. 

Af en toe kijkt hij me bezorgd aan en dan kijkt hij weer naar haar. Ja jongen, ze is een beetje ziekjes nu. Hij begrijpt dat gewoon. Loopt ook heel voorzichtig, alsof hij haar niet wil storen. Wat is dat toch een prachtig beest, vooral van binnen. Zoiets doet je dan weer goed. Zo mooi als je getuige mag zijn van zo'n gouden ziel. Dat zorgt er dan net voor dat je niet helemaal van je hoeven stort. Dank je wel Moonlight!

"Humor is een prachtige waterlelie die wortelt
in het troebele water van verdriet."

Godfried Bomans

Vandaag is de monteur van Ziggo geweest hier. Grappig zeg, blijkt dat ik al een paar jaar via de scart kijk terwijl dit helemaal niet nodig was. De, toen splinternieuwe, horizonbox blijkt gewoon niet goed te werken. Daar was ik vrijdag zelf al achter gekomen toen ik het 2e boxje van boven had gehaald natuurlijk.

Ik weet nog dat de monteur die toen kwam, mij zei dat het een nieuwe was dus dat was niet mogelijk. Het moest wel aan mijn t.v. liggen. Nu had dat ding af en toe rare kuren. Hij gaf bijvoorbeeld aan dat ik er een lege usb stick in had gestopt en als ik diezelfde stick op mijn pc bekeek, stond dat ding vol met films. 

Ik heb gewoon stom aangenomen dat die man wel wist waar hij het over had. De oude t.v. staat boven nu en wel mét een hdmi kabel aangesloten. Ook al werkte het niet op de 1e uitgang maar hij deed het wel op de 2e uitgang. Niets mis met mijn t.v. eigenlijk. Heb ik mooi jarenlang naar een mindere kwaliteit beeld zitten kijken voor niets. 

En ik maar denken dat ik gewoon kippiger was geworden. Ik ben meestal veel te lui om mijn bril op te zetten. Dat zit ook gewoon niet lekker, dan zie ik liever ietsje waziger. Ik ben geen brillenmens. Alleen in de auto zet ik hem braaf op. Ik wil niet verantwoordelijk zijn voor iets dat misgaat omdat ik het niet scherp zag tijdens het rijden. 

Hier op de bank kan ik weinig kwaads aan richten, hoef ik dat ding mooi niet op mijn neus te zetten. Nu is het al helemaal niet meer nodig. Het beeld is helder genoeg om een beetje van mijn natuurlijke kippigheid te kunnen verdragen. Dat komt gewoon heel mooi uit. 

Dat gedoe was in elk geval snel opgelost. Ik kreeg een nieuwe box. Ik had nu meerdere hdmi kabels waarvan ik zeker wist dat ze werkten dus moest het wel aan dat ding liggen. De monteur is eigenlijk het langst bezig geweest met mijn 2e box. Die moest weer aan de nieuwe gekoppeld worden via wifi en dat wilde het ding nu niet meer. 

Alles wat er mis kon gaan, ging dan ook gewoon mis. Al zuchten begon de monteur steeds maar weer opnieuw. Resetten, beide boxen, updaten via netwerkkabel, weer laten koppelen, weer een andere foutmelding. Ik heb geen idee wat hij allemaal uit heeft zitten halen. Het eindresultaat was in elk geval dat alles weer werkte. En wel allemaal zoals het zou moeten. Eindelijk!

Ma heeft vanmorgen visite gehad en is daarna weer naar bed gegaan. Ik ben naar haar toe gegaan nadat de monteur weg was en ik alles weer op zijn plek had gezet hier beneden. Boven moet ik nog doen, dat kan morgenochtend wel. Toen ik kwam lag ze op bed. 

Later weer bij het eten kwam ze wel aan tafel zitten. Ze eet hele kleine beetjes. Wel kan je merken dat zij ook in de war was. Omdat ze de laatste dagen zo ontzettend misselijk was, zei de huisarts vanmorgen dat hij haar daar toch medicijnen voor gegeven had, een drankje. Nee hoor, zei ze, ik heb helemaal geen drankje gehad.

Mijn dochter ving dat op en wist haar te vertellen dat ze dat wel degelijk had gehad van de week. Juist omdat ze van de morfine zo misselijk kan worden. Het flesje stond op een ander kastje in de slaapkamer. Oh ja, zei ma, dat is waar ook. Vandaar dat ze weer zo misselijk was en niets binnen hield. En wij maar denken dat ze dat braaf in nam maar dat het niet meer hielp. 

Toch maar iets beter op gaan letten of ze alles wel neemt dat ze moet nemen. Dat lijkt me wel handig. Toen ik haar vroeg of ze zich misschien iets beter voelde omdat ze uit bed was, vertelde ze dat dit meer zo leek dan dat het echt zo is. Ze voelt de pijn in haar buik en ook blijven er maar gedachten in haar hoofd rond spoken. Elke keer overvalt haar weer dat ze opeens denkt 'je gaat dood binnenkort'. 

Daar kan ik me wel iets bij voorstellen maar weten hoe dat echt voelt kan je natuurlijk niet. Ze is er ook wel een beetje angstig over. Ik zelf ben absoluut niet bang voor de dood of doodgaan. Dat was al zo voor ik de boeken van Jozef Rulof had gevonden. Door die boeken werden alleen mijn gevoelens hierover bevestigd. 

Voor mij waren die boeken een feest van herkenning. De afgelopen jaren heb ik ze ook bij mijn moeder onder de aandacht gebracht. Het eerste boek, Blik in het hiernamaals, vond ze moeilijk om door te komen. Opeens bedacht ik me dat ze altijd zo gek was op het lezen van streekromans in dialect. Toen ik haar de boeken, grotendeels in dialect geschreven, van Jeus van moeder Crisje gaf, vloog ze er doorheen.

Ze weet dus wel iets van wat haar hierboven te wachten kan staan. Ze vindt het alleen nog wat moeilijk te bevatten allemaal. Dingen waar ik 100% zeker van ben. We kunnen er daardoor wel erg goed over praten. Soms vraagt ze me ook dingen die ik dan uit kan leggen. 

Ook dat ze mijn broer Leon weer zal zien, het broertje dat ik op mijn 6e zou krijgen. Hij heeft helaas alleen de bevalling niet overleefd. Van die periode weet ik echt alles nog. Zelfs hoe het toen rook in het ziekenhuis. Tot nu toe heb ik altijd een hekel gehouden aan dat soort luchtjes. 

Mijn moeder, dol op kinderen, vooral baby's en kleuters, zie ik zo zo'n verzorgende moeder worden in 1 van de kindersferen straks. Daar hebben we het ook wel eens over. "Mag ik daar dan gelijk heen?", vroeg ze me. Ik denk dat ze eerst maar zelf moet gaan leren daar wat ze die kindertjes bij moet brengen. Dat heb ik haar ook verteld. Dat leek haar zelf ook wel logisch.

Het zou wel iets zijn dat precies bij haar zou passen. Dat kwam al direct in mijn hoofd toen ik aan het lezen was over hoe het er aan toe gaat in die kindersferen. Daar zou mijn moeder heel gelukkig van worden, als ze zulk werk zou mogen doen. Dat is een paar jaar geleden ondertussen. Maar dat vind ik nog steeds. Mijn moeder heeft meer iets weg van de ongelovige Thomas. Eerst zien, dan geloven. 

Het lijkt misschien raar maar toch is het niet moeilijk om over zulke dingen te praten met elkaar. Het haalt er een scherp randje af, zo lijkt het toch tenminste. Want ondanks hoe ik denk over de dood, die in principe niet eens bestaat maar wij noemen het gewoon zo, blijft dit toch een zware periode. Voor ons allemaal.