"De enige ernstige overtuiging
die een mens dient te hebben
is dat er niets te ernstig moet worden genomen."

Samuel Butler

Dat spul dat ik gehaald heb tegen vermoeidheid, Floradix, helpt me niet echt veel. Maar ik merk dat de anderen ook last hebben van zo'n zelfde vermoeidheid. Ik ga er dan ook maar van uit dat het in elk geval niets lichamelijks is. Ondanks dat slapen ook niet zo soepel gaat als anders.

Kim had nog best last gehad van haar onderzoek van gisteren. Vooral toen eenmaal alle verdovingen en roesjes over waren. Gelukkig was het redelijk te doen allemaal. Het komt er gewoon nog eens bij. Dat maakt alles gewoon zwaarder. We verzuipen een beetje in al die moeilijke dingen die ons worden toegeworpen en op ons bordje terecht komen.

Vanmorgen begon ik vol goede moed met een pilletje voor Aurora. Zo gemakkelijk als het gisteren ging, zo lastig ging het vanmorgen. Mijn eigen onhandigheid hierin speelt ook een rol. Ik weet niet wat het is maar ik vind dat gewoon echt een rotklusje. Alleen wat moet dat moet. Ze heeft dit pilletje wel 3 x uitgespuugd maar ik bleef net zo lang doorgaan tot ze het doorgeslikt had.

Beledigd liep ze bij me weg. Ze kan dan ook heel boos omkijken. Omdat we in verhouding toch nog vrij 'nieuw' zijn voor elkaar, ben ik dan altijd bang dat ze boos zal blijven. Ik ben gewoon een watje wat dat betreft. Ik heb haar steeds geroepen maar ze dacht vast 'krijg jij de hik maar even want ik kom echt niet'. 

Naderhand kwam ze toch weer naar me toe. Alleen moest ik haar ook nog haar pijnstiller geven. Volgens mij vond ze het toen wel welletjes. Weer keek ze om met een boze blik en ging naar boven. Ik vreesde al voor het 2e pilletje in de avond.

Ik ging naar mijn moeder en daar was al bezoek. Het is zo leuk om mensen te zien waar je vroeger altijd gek op was maar die je jarenlang niet meer hebt gezien. Zo gaat dat wel vaker in families, vooral als ze groot zijn en nog veel groter groeien. 

Mensen krijgen kinderen, die kinderen worden groot en krijgen partners. Die krijgen dan ook weer kinderen. Dat is allemaal niet meer bij te benen, zowel qua tijd als financieel als je voor iedereen een cadeautje moet kopen bijvoorbeeld. Op een gegeven moment haakt er eentje af, dan weer een ander en weer een ander.

Zo groeit het een beetje uit elkaar allemaal. Of je doet zoals ik, je gaat jaren naar het buitenland en kan verder geen kant op omdat je een nare partner hebt die je in alles alleen maar tegen lijkt te werken. Als je dan na jaren weer terug komt ben je echt alles kwijt. Zo gaan die dingen.

Toch, zoals vandaag, als je ze dan weer ziet dan is dat wel heel erg genieten. Dan besef je ook dat je nog steeds veel van die mensen houdt. Dat is de afgelopen 2 weken wel vaker voorgekomen. Familie zien na jaren en jaren. Het is wel door een nare reden maar toch erg fijn om ze weer te zien.

Ome Cor en tante Jopie waren er vanmorgen. Op familiefeestjes waren ze er altijd te vinden. Ome Cor was echt een van mijn favoriete ooms. Hij zei altijd van die grappige dingen en haalde streken uit. Ook voor ons als kinderen deed hij altijd wel iets waar ik nog weken om kon lachen.

Ik vond het als kind ook zo'n raar verhaal dat ik niet helemaal kon snappen. Ome Cor was namelijk de broer van mijn oma maar hij was bijna net zo oud als mijn oom Aad, de oudste broer van mijn moeder. Mijn oma en haar moeder waren tegelijkertijd zwanger en dat vond ik heel apart en snapte ik toen gewoon geen zak van. 

Tante Jopie was altijd een opvallende verschijning, lang, slank en geloof het of niet, ze ziet er eigenlijk nog net zo uit nu. Ik heb haar haar geheim gevraagd maar die heeft ze niet. Wat vond ik het leuk om ze te zien! Ik moet nog steeds lachen om ome Cor, die nog steeds hetzelfde gevoel voor humor heeft en ik voel nog altijd die warmte voor tante Jopie die ik toen ook al voelde.

Alleen nu ik zelf ook volwassen ben, zeg maar gewoon een ouwe doos, komt het meer naar voren dat we een beetje op dezelfde lijn zitten. Dat was wel apart want dat kwam er vroeger nooit uit natuurlijk. Toen was ik nog niet zo ver en ik heb ze echt al heel lang niet meer gezien. We zeiden op een gegeven moment zelfs exact hetzelfde, tegelijkertijd met dezelfde gebaren erbij. 

Kimberley hoorde ik zeggen 'oké, nu worden ze best wel eng'. Grappig was het wel. Ze zouden het leuk vinden als we een keertje langs zullen komen en dat gaan we ook zeker doen. Daar was deze hereniging veel te leuk voor. Mijn moeder heeft nog foto's zitten uitdelen uit de hele oude doos. 

Ook blijkt mijn tante veel spirituele boeken te lezen maar Jozef Rulof kende ze nog niet. Mijn moeder heeft haar 1 van de boeken meegegeven, Jeus van moeder Crisje 1. Ik heb haar gezegd dat ik alle boeken heb en dat ik ze graag uitleen aan mensen die er zijn ingeinteresseerd. 

Mijn moeder voelde zich niet goed en na het bezoek wilde ze direct gaan slapen. Ondanks dat ze nu wel haar medicatie tegen misselijkheid inneemt, is ze toch steeds erg misselijk en houdt ze haast geen eten binnen. We hebben haar een druivesuikertje gegeven en zijn boodschappen gaan halen voor ze.

We hebben babyvoeding meegenomen, waar ze pap van rijstmeel mee kan maken. Dit hebben we haar gegeven en dat hield ze wel binnen. Ze zag er slecht uit vond ik. Logisch natuurlijk als je naar de omstandigheden kijkt. Ik had niet eens verwacht haar nu nog hier te hebben. Ik zou het allemaal zo graag anders zien. Alleen in dit soort dingen sta je gewoon machteloos.

Dat is de zoveelste situatie al waarin ik machteloos sta en dat is gewoon zwaar. Het enige wat je kan doen is door proberen te gaan tot je erbij neer valt. Meer kan je niet doen en dat op zich is echt niet zo gemakkelijk. De wereld draait door maar je persoonlijke wereld lijkt een beetje in het luchtledige rond te zweven. Je kan dat niet echt goed combineren met elkaar. Ik zou in elk geval niet weten hoe.

Toen ik thuis kwam en op de bank ging hangen, er komt ook gewoon niet echt wat uit mijn handen, kwam Aurora toch weer bij me liggen. Al duurde het wel even voor ze naar beneden kwam. Ik heb gebruik gemaakt van haar slaperigheid om haar het 2e pilletje door haar keeltje te duwen. Dat ging een stuk soepeler dan vanmorgen. 

Ze bleef dan ook gewoon bij me liggen dus voor haar was het ook fijner gegaan dan vanmorgen. Ik moet er gewoon wat meer rust bij gaan voelen en me niet zo druk maken over het feit dat het fout kan gaan. Hopen dat ik dat morgen weer voor elkaar krijg. Dat maakt ons allebei wat relaxter op de pil momenten.

Nu ga ik Moonlight van het balkon plukken want die zit in de sneeuw. Gek beest. Ik moet de deur dan wel open laten dus heb ik weer ijsvoeten. Aurora stak haar roze neusje om de deur en rende weer hard richting bank. Ik geef haar geen ongelijk. Moonlight vindt het gewoon leuk die sneeuw. Hij liever dan ik. Hij loopt er doorheen en gaat dan al zijn voetsporen besnuffelen. Rare snuiter is het toch maar wel een hele lieve. 

"Humor en geduld zijn de kamelen
waarmee je door alle woestijnen kunt gaan."

Phil Bosmans

Vanmorgen vroeg was ik al voor de wekker wakker. Katten voelen altijd wanneer je wakker wordt. Of ze nu bovenop je liggen of een verdieping hoger of lager. Moonlight gaat altijd klaar zitten bij de gang. Hij gaat namelijk heel graag mee naar het toilet en weet dat ik daar als eerste heen ga.

Aurora klimt altijd bovenop me en als ik mijn ogen open doe, kijk ik altijd recht in die van haar. Met haar neusje vlak voor mijn gezicht wacht ze tot ik haar aankijk. Dan wil ze geaaid worden en spint ze haar kleine spinnertje er bijna uit. Een solexje op 4 pootjes. Het grappige is dat zij exact hetzelfde doet zoals Sunshine altijd deed. Dat heeft ze uiteraard nooit kunnen zien, vandaar dat het dit voor mij zo bijzonder maakt.

Ik wist dat Kim zou bellen, mijn blonde controlefreakje,  en dat deed ze dan ook. Ze was behoorlijk zenuwachtig. Vooral omdat ze al een keer zo'n gastroscopie had gehad en dit een flink nare ervaring was geweest toen. Aurora moest ik eerst haar pijnstiller geven, dat ging gemakkelijk. 

Ze ligt altijd op de bank als ik me klaar maak om weg te gaan 's morgens. Het drankje dat ze via een spuitje in haar bekje krijgt, ging er makkelijk in. Leuk vindt ze het niet maar ze laat het toe. Daar hoefde ik me in elk geval al geen zorgen over te maken. 

Ik ging het volgende kind ophalen waar ik nog wel zorgen over had. Ondanks de Tom Tom reed ik uiteraard weer verkeerd onderweg naar het ziekenhuis. Daar was ik nog nooit met de auto geweest. Waar ik af had moeten buigen, reed ik gewoon braaf door. Tom kan daar wel eens van in de war raken maar dit keer pikte hij het snel op en leidde me braaf om.

Kim zat ondertussen te babbelen als een trillend espenblad met lippen en ADHD. Op een gegeven moment hoor ik Tom zeggen "links af Grote Beer". Ik antwoord; "nou zeg, dat ik door omstandigheden me gewoon even niet echt aan dat dieet kan houden, wil nog niet zeggen dat je me uit hoeft te schelden hoor!" Kimberley lag helemaal dubbel.

Voor de niet-Rotterdammers; Grote Beer is gewoon een adres in Capelle en daar moest ik linksaf. Alleen het was vlak nadat ik verkeerd was gegaan en het leek echt net of Tom me een beetje uit zat te schelden. Had ik haar tenminste toch even aan het lachen gekregen! Soms is dat best belangrijk.

Nadat ze zich had aangemeld werd ze al vrij snel opgehaald. Voor mij zat er niets anders op dan mezelf een tijdlang te vermaken. Even op Facebook zitten kijken, er lagen wat damesblaadjes waar ik in heb zitten lezen. De tijd kruipt dan voorbij. 

Er kwam een van de zusters haar tasje ophalen, die ze wilde hebben. Ze was dus wakker en alles was goed gegaan, wist de zuster me te vertellen. Fijn om te weten was dat. Even later begint ze me berichtjes te sturen. Ze was er wel klaar mee maar mocht nog niet weg. 

Ik had zelf het gevoel er al de hele dag te zitten tot er weer een andere zuster me kwam halen. We moesten alleen nog even op de arts wachten. Die vertelde ook dat alles goed was gegaan. Er waren geen rare afwijkingen gevonden maar ze hadden toch een paar biopten genomen. De breuk in haar middenrif was weer geconstateerd maar ja, die heelt natuurlijk nooit meer.

Die zullen ze blijven vinden. Ze weten ook al dat ze een spastische darm heeft en daar bedoel ik uiteraard niet mijn kleindochter mee. Waar ze ook op gaan testen is Koeliaki? Klinkt alsof je darmen mee mogen zingen ergens maar heeft met een gluten allergie te maken. In elk geval, volgende week ongeveer krijgt ze de uitslag van het hele gebeuren. Het beste was nog dat ze er dit keer weinig last van heeft gehad door het roesje en veel vriendelijker personeel. 

Ze zal, omdat ze zoveel klachten heeft door die breuk, dit elke 2 jaar moeten doen en nu hoeft ze zich niet meer zo druk te maken. Voor nu was dit gelukkig ook al weer achter de rug. Daarna zijn we gelijk even naar mijn moeder gereden want die maakte zich ook ongerust en dat wilden we zo snel mogelijk voor haar weghalen. Dat vond ze wel fijn. Kim had ook zoiets, dan ben ik in elk geval geweest vandaag en dan kan ik daarna gaan liggen thuis.

Ma voelt zich niet zo heel lekker. Ze zag ook grauw, vonden zowel Kim als ik. Vandaag had ze nieuwe pleisters maar de pijn komt er doorheen. Ze zal toch nog meer omhoog moeten denk ik. We hebben nog wel zitten lachen want Kim was nog een beetje waus en maakte de gekste versprekingen.

Dat doet ze anders ook al hoor, alleen nu was het achter elkaar. Ze heeft het al eens gehad over een "hardervernagel" terwijl ze nagelverharder bedoelde en dat was zonder welke narcose dan ook. Nu wilde ze aan mijn moeder uitleggen wat een Infinity teken is, oftewel een oneindigheidssymbool. Ik denk, wat zegt dat kind nou? Ze had het over een oneeuwigheidsteken... Ik bedoel maar. Grappig was het wel!

Ma haakte eerder af dan Kim, ze wilde gaan slapen want ze voelde zich niet zo goed. Ik voel me gewoon raar van binnen, zei ze. Altijd vind ik het dan vervelend om weg te gaan maar daar staat ze dan op. Ook aan jezelf denken, zegt ze dan. Ik ben mijn wauwelende kind maar thuis gaan brengen. Zelf moest ik naar huis want ook Aurora vraagt verzorging. 

Ze is geen drama queen hoor. Net als alle andere katten, lijdt ze in stilte. Al een week of 2 kuchte ze steeds raar. Ik dacht dat er een haarballetje zou komen maar die komt maar niet. Nu denk ik dat het met haar oorontsteking te maken heeft gehad. De dierenarts zei ook dat zoiets niet opeens komt opzetten maar dat katten niet laten merken dat ze zo'n pijn hebben.

Pas toen het doorbrak kon ik het merken doordat haar oortje vuil werd en ze steeds daardoor met haar koppie aan het schudden was. Vanmiddag lag ze lekker op de bank en ik dacht dat ik maar gelijk mijn kans moest grijpen. Ik moest haar namelijk haar antibiotica pil geven. Ik ben daar al niet handig in, zeker niet als de kans erin zit dat ze je aanvallen of zo.

Ze is gewoon een lieverdje. Ik ging naast haar zitten, deed haar bekje open en duwde de pil achterin haar strot. Anders lukt het niet. Bekkie dichthouden tot ze slikken en klaar. Ze stak een klein beetje de moord maar ze had hem binnen. Best wel een aardig pilletje hoor. Maar om dat nou in 4 delen te doen, lijkt me niet echt werken.

Nu maar hopen dat ze de volgende keer niet wegrent omdat ze gaat weten dat ik haar een pil kom geven. Het is belangrijk dat de kuur wordt afgemaakt. Ze heeft nog steeds last van haar oor. Net wilde ze krabbelen daar maar ze durft niet goed en hangt dan halverwege zo met haar achterpoot in de lucht. 

Dan gaat ze heeeeel voorzichtig zitten krabbelen, normaal doen ze dat veel harder. Dus ze zal er nog wel last van hebben. Logisch ook. Mijn meissies hebben zich voorbeeldig gedragen vandaag. Mijn lieve Moonlight gedraagt zich altijd voorbeeldig, nou ja, bijna altijd. Hij heeft af en toe een gekkenuurtje en kan enorm zeuren als hij iets wil. Zoals Kim vorige week een keer heeft gezien, als hij wil dat de cats meow aangaat, gaat hij erbij zitten mauwen tot je komt kijken en dan wijst hij hem aan. Slim is hij dus ook nog eens. Heerlijk ventje van me. 

Al met al weer een lange en vermoeiende dag geweest. Zoals iedereen steeds tegen me zegt, ook dit gaat voorbij. Dat hoop ik dan maar want als ik eindelijk iets van mijn bordje af kan gooien, gooit de een of andere lummel er gewoon weer wat bij. Dat vind ik gewoon zo niet aardig! 

"Humor: de glimlach van iemand die weet
hoe weinig er te lachen valt."

Julien de Valckenaere