Bijna te laat, het zal pas na middernacht worden want ik ging hier pas om 23u59 zitten. Dus eerst saven anders klopt de datum niet meer. Natuurlijk kan ik dat achteraf wel aanpassen maar het is het principe. Elke dag is een stukje voor Sunshine. Dat moet zo blijven.

De laatste dagen zie ik ook steeds weer katten die worden terug gevonden na jaren. De ene na 6 jaar, een ander na 3 jaar. Omdat ik zo weinig kan doen nu voor hem, is dit toch een beetje troost gevend. Bovendien voel ik ook dat Sunshine, of ik me nu suf kan zoeken of niet, nog geen zin heeft om al thuis te komen. 

Niet dat dit me enige rust brengt of zo. Het gemis van hem blijft hetzelfde. Alleen door de situatie waarin ik nu zit, is het toch wat op de achtergrond. Het komt nog steeds aan maar de scherpte is eraf. Er zijn zelfs dagen dat ik niet elke keer aan hem denk. Dat is ook niet gek. Ik heb wel andere dingen waar ik me druk om moet maken. 

Ik kan me daar schuldig over voelen maar ik weet ook dat dit niet realistisch is. Hij zal het me dan ook zeker vergeven. Ik kan gewoon even niet anders. Vandaag ging het helemaal niet met mijn moeder. Ze is alleen nog maar misselijk en aan het overgeven. Zoals iedereen wel weet, denk ik toch, wordt dat lastig en pijnlijk als er helemaal niets in je maag zit.

Het drankje wat ze heeft, doet niet echt zijn werk. Ik was vanmorgen net klaar met dweilen hier toen Kim me een berichtje stuurde dat de dokter eraan zou komen. Ik ben er zo snel mogelijk naartoe gegaan. De dokter kon alleen niet veel meer doen dan zetpillen voorschrijven, die kan de thuiszorg dan aan haar geven. 

Zelf heeft ze daar geen puf meer voor. Ze mag volledige zorg, wat betekent dat ze 4 x per dag mogen komen en ook 's nachts. Dat is gelukkig al geregeld. Ook heeft ma al een paar keer gezegd dat het zo niet meer zo hoeft voor haar. Dat begrijpen we dan ook volledig. We weten dat we, zodra ze dat wil, sedatie kunnen vragen voor haar. Maar dat moet ze dan wel zelf willen, die beslissing is aan haar. 

Ze heeft al die tijd tegen gehouden dat er een ziekenhuis bed zou komen. In dat bed ga ik dood, zegt ze dan steeds. Vandaag hebben we het voor haar geregeld dat er morgen zo'n bed gebracht wordt. Nu wil ze het namelijk wel. Anders mogen de zusters haar ook niet echt helpen als het nodig is. Zo'n bed is dan voorschrift. 

In de huiskamer is plaats gemaakt. We hebben de ramen gezeemd en schone gordijnen op gehangen. Lange, want ze wil niet dat de mensen zo naar binnen kunnen kijken. Ook is dat fijner voor als ze haar ergens mee moeten helpen. Niemand wil met zijn blote billen voor het raam gaan liggen natuurlijk. Ma al helemaal niet. 

We hebben zo goed en zo kwaad als het kon, ruimte gemaakt. Ze kan dan lekker de tuin in kijken en is ze er bij als er visite voor haar is. We hebben ook gezegd dat ze het gewoon aan moet geven als ze er te moe voor wordt. Ma kennende, zullen we dat zelf ook goed in de gaten moeten houden. 

Vandaag waren er ook weer een aantal mensen langs geweest. Je merkt dat ze daar steeds meer moeite mee krijgt. Het vermoeit haar gewoon heel erg nu. Maar ze geniet er wel van, dat dan weer wel. Het kan alleen niet meer al te lang. Wel zal ze, als ze in de huiskamer ligt, zich niet meer terug kunnen trekken. 

Al kunnen we haar altijd helpen om naar haar eigen bed te gaan als ze dat mocht willen. We zullen wel zien hoe dat zal gaan. Ook krijgt ze een rolstoel voor als ze eventueel een luchtje wil gaan happen. Daar was ze niet echt happig op, 'ik ga toch niet in een rolstoel naar buiten!", was haar commentaar. Lekker maling aan hebben ma. Lekker het zonnetje in je gezicht kan best lekker zijn.

Het moet natuurlijk niet maar het is gewoon dat het kan als ze dat opeens wel zou willen. Wat dat betreft willen we alles doen om het haar zoveel mogelijk naar de zin te maken. Geen moeite is ons te veel. Geintjes maken kan ze ook nog wel hoor, gelukkig hebben we allemaal een flink gevoel voor humor.

Na het avondeten kwam er ook weer een nichtje even langs. Mijn broer zit te vertellen dat we het meeste al geregeld hebben. Gewoon omdat dat nodig is. Hij zei, 'alles is in kannen en kruiken'. Ik flap eruit; 'nee joh, dat is toch bij crematies?' Tja, ik kan er ook niets aan doen. Dat schiet er dan gewoon uit. Ondanks alles moeten we dan allemaal lachen.

Morgen maar boven even schoonmaken en opruimen en dan weer naar ma. Geen idee hoe laat dat bed komt, maar broer is er ook. Dus dat komt wel goed. Ik heb vanavond gekookt, morgen hij. Zo wisselen we elkaar met alles een beetje af. Dat scheelt natuurlijk wel. De vermoeidheid is voorlopig blijvend, bij ons allemaal.

Nu ga ik snel de lichten uit doen. Dat is de cue voor 2 katten om als gekken naar de bank te vliegen en klaar te gaan zitten voor hun favoriete snoepjes. Als dat gebeurd is kan ik mijn tanden poetsen en naar bed. Ik stort langzaam van mijn voegen, tijd om naar bed te gaan. Het is nu 0u21, fijn dat ik net zo snel typ als dat ik praat. Welterusten.  

"Verbeelding is ons gegeven voor wat we niet zijn,
humor om ons te troosten voor wat we wel zijn."

Francis Bacon

Alweer een zondag voorbij. Je hebt alleen niet echt een tijdbesef. Dit is gewoon weer een dag in de soort van twilightzone waar we in zitten. Ik kan niet anders dan in herhaling vallen wat dat betreft omdat het zo'n raar gevoel is. 

De cits zijn zich gelukkig van niets bewust al voelen ze wel aan dat er iets is. Zo komen ze steeds lief allebei naast me liggen. Aurora altijd als eerste, zij wil de beste plek voor zichzelf. Ze ligt tegen mijn heup aan en draait af en toe een keertje om. Moonlight kwam er dan nooit bij liggen. 

Dan kreeg hij een tik op zijn kop. Nu laat ze het toe en ligt hij bij mijn knie, ook draaiend af en toe. Liggen ze dan zo dat ze elkaar zien, houden ze wel eens een staarwedstrijd. Die kan ik verbreken door ze beiden een aaitje te geven. Zo houd ik ze in het gareel op de bank.

Het pilletje geven gaat verrassend makkelijk nu. Ze moet er zo nog 1 van vandaag. Dinsdag of woensdag even langs de dierenarts voor controle van haar oortje. Als ze straks naast me ligt en ligt lekker te knorren, nog steeds snurkend als een ouwe zeebonk, dan pak ik het pilletje en pak ik even haar koppie erbij, mondje open, pil erin en klaar. 

Ze gaat er niet eens meer vandoor, ze slikt het letterlijk en figuurlijk. Dat is heel fijn, zeker voor als het nog een keer nodig zal zijn. Liever niet natuurlijk maar goed, bij haar geen probleem meer. Moonlight zal misschien lastiger gaan. Ik ga er maar van uit dat hij dat gewoon niet nodig zal hebben. 

Met mijn moeder gaat het niet zo heel lekker. Logisch ja maar het is zo'n halen of brengen elke keer. Alleen nu blijft ze zich continue ellendig voelen. Ze bleef zelfs liggen slapen toen ze vanmiddag Siem, haar oppaskindje, op bezoek had. Dat wil in haar geval heel wat zeggen. 

De pijn valt op zich nog wel mee zegt ze, het is meer de misselijkheid en het je ontzettend ziek voelen. Doodziek krijgt nu opeens een meer letterlijke betekenis. Want dat is ze dan ook echt. Ze heeft al een paar keer gezegd dat het van haar zo niet meer hoeft. Je kan helemaal niets voor haar doen, dat voelt ook best flink ellendig.

Zoals in alle nare tijden, je zal er hoe dan ook doorheen moeten. Deze week willen we alles wat er geregeld moet zijn ook volledig geregeld hebben. Misschien dat dit haar genoeg rust geeft. Je kan er gewoon geen peil op trekken. Je ziet alleen dat ze zich zo naar voelt en daar zou je zo graag wat aan kunnen doen.

Als ik 1 wens mocht doen, dan zou ik wensen dat ze zich niet zo ziek zou voelen. Dood hoort bij het leven, dood is gewoon verder gaan eigenlijk. Alleen niet hier. Dat moet je dan ook helemaal niet willen tegen houden. Het is hoger gaan, het is iets moois. Het zou alleen wel fijn zijn als dat allemaal zonder zo te moeten lijden zou kunnen zijn. Dat zou ik voor alle mensen willen wensen. 

Sunshine zit ook heus nog wel in mijn hoofd. Anders had ik denk ik niet eens meer geschreven hier. Aan de andere kant is dat schrijven toch wel even lekker. Gewoon even eruit gooien wat je kwijt wilt. Dat er een paar honderd mensen meelezen, komt eigenlijk niet eens bij je op. Het is een soort zelfdiscipline om toch te schrijven elke dag. 

Het is mijn enige lijntje met Sunshine nog steeds, nu ik verder helemaal nergens aan toe kom. Laat staan te gaan flyeren of hem te gaan zoeken. Ook daar voel ik me ergens toch wel schuldig bij. Ik ben alleen wel realistisch genoeg om te weten dat het nu gewoon echt even niet kan. Maar dat schrijven is het enige stukje structuur dat ik nu nog heb en het geeft me een soort van rust. 

Dat schuldig voelen geldt ook voor mijn werk. Het is best goed om een behoorlijk groot verantwoordelijkheidsgevoel te hebben maar ook hier moet ik dat even los laten. Vanmiddag met mijn big boss lady zitten kleppen aan de telefoon. Het was een behoorlijk lang gesprek, maar wel fijn. Ze heeft me ook verzekerd me even nergens druk om te maken, dat komt allemaal nog wel. We gaan komende week even lunchen samen, dat praat fijner dan aan de telefoon. 

Loslaten lijkt een telkens terugkerend thema te zijn in mijn leven, niet alleen de laatste jaren. In allerlei verschillende vormen dient het zich steeds weer aan. Dat zal dus wel een reden hebben. Ik kan het ook wel aardig ondertussen. Oefening baart kunst. Toch kruipt er af en toe een ongedurig gevoel naar boven. Dat stop ik dan maar gewoon even weg. 

Zoals het nu is, in deze situatie lukt dat makkelijker dan anders. Omdat je gewoon weet dat het nu eenmaal niet anders is. Mijn moeder heeft ons nodig, dus zullen we er voor haar zijn. Precies zoals zij er altijd voor ons is geweest. Dat doen we dan ook met alle liefde en tot we erbij neer vallen. Ook weer precies zoals zij het voor ons altijd heeft gedaan. Je krijgt echt wat je geeft, dat blijkt hier wel. 

"Humor is een eigenschap van het hart, zoals liefde.
Er zijn mensen die niet lief kunnen hebben:
waarschijnlijk zijn het dezelfde die geen
humor hebben."

Rudolf Georg Binding

Dit keer maar een keertje vroeger beginnen met schrijven. De laatste dagen moet ik me er echt toe zetten als het al zo laat is. Alleen is het zo moeilijk om zin te maken, in wat dan ook. Dat zei mijn moeder vroeger altijd als ik zei dat ik ergens geen zin in had 'dan maak je maar zin'. 

Makkelijker gezegd dan gedaan zoiets. Vooral als je gewoon echt nergens zin in hebt. Vandaag was ik heel wat van plan voor ik naar mijn moeder zou gaan. Er komt alleen bitter weinig van terecht. Die stofzuiger moet er toch echt doorheen morgen. Gelukkig kan ik niet goed tegen rotzooi dus valt het op zich nog wel mee. Maar toch.

Dingen die je normaal even tussendoor doet, zijn nu een opgave. Omdat je hoofd gewoon nergens naar staat. Daar zit geen knopje ergens voor helaas. Dus laat ik het maar even los, zoveel als dat kan lukken. Niet echt dus. Proberen kan geen kwaad. Ik probeer me rot. Het zal wel over gaan, ooit.

Onderweg naar mijn moeder moest ik even tanken. Bij mijn vorige auto moest ik het tankklepje wegklappen en met een sleutel mijn tankdop los maken. Nu zat dit klepje gewoon potdicht en ik had geen idee hoe ik dat ding open kon krijgen. Ik was nog net niet zo blond, dat ik er een sleutel tussen stak.

Ik ging mijn telefoon pakken om mijn broer te vragen hoe ik mijn klep open kreeg. Iets waar ik normaal niet zo'n moeite mee heb eigenlijk. Toen ik de deur open deed zag ik opeens een soort knopje onderaan mijn stoel waar een benzinepompje op stond. Een AHA erlebnis volgde, dat ding had ik nog niet eerder gezien en sprong me nu opeens wel in het oog. Pijnlijk maar er kon getankt worden zonder een lullig telefoontje te plegen.

Ma is de laatste 24 uur alleen maar op bed aan het slapen geweest. Ze houdt weinig eten binnen, zelfs de pap niet. Mijn broer had vandaag kippesoep gemaakt. Ik ben niet zo van de kippesoep maar deze vond ik lekker. Ma heeft er ook wat van gegeten. Nu maar hopen dat ze het binnen houdt. 

Als ma op bed ligt dan wil ze de deur dicht. Duidelijk heeft ze dan nergens zin in. Wij zitten dan in de keuken, te praten of, zoals vanavond, vermaken we ons met de snapchat. Ik begreep die lol nooit zo maar vanavond heb ik toch echt een paar keer dubbel gelegen. We hebben wat filmpjes opgenomen van onszelf terwijl we compleet voor gek zitten.

Maar voor gek zitten kan zo leuk zijn. Een beetje lachen kan nooit kwaad. Mijn moeder vroeg waar we zo'n lol om hadden toen ik weg ging. Ik heb haar even de filmpjes laten zien. 'Stelletje gekken', zei ze. Ze moest er ook wel om lachen want het klinkt voor geen meter door een stemvervormer. 

Nu ben ik dan thuis, nog niet een kwart gedaan van wat ik normaal op een dag doe en toch dubbel zo moe. Eigenlijk best knap. Zo meteen moet ik zorgen dat Aurora weer lekker naast me komt liggen slapen. Dan kan ik haar weer een pilletje geven voor ze er echt erg in krijgt. Ik ga er gewoon van uit dat dit voortaan heel makkelijk zal gaan, dat werkte vanmorgen ook.

Kon ik zo alles maar wegdenken of anders denken. Dan zou ik er een behoorlijke dagtaak aan hebben. Helaas, het werkt maar met een beperkt aantal dingen. Jammer!