Mijn hemel wat een weer was het vandaag. Was? Het stormt nog steeds. Ik hoor in de tuinen hier achter van alles door de lucht vliegen en neerkomen. Ik hoop dat op mijn balkon nog alles staat en/of hangt. Morgen even checken. 

Vanmorgen niet echt wat gedaan, alleen even wakker geworden eigenlijk. Op mijn gemak me aankleden en zo en toen gaan lunchen met mijn lieve bosslady. Het was fijn om weer even een ander gezicht te zien. Wat dat betreft mis ik iedereen wel, vooral mijn "normale" leven mis ik. De regelmaat ervan ondanks de altijd hectische dagen. 

Ik weet tegenwoordig nog niet eens welke dag het is. Ik ga volgende week even langs op de zaak. Want zoveel verlof en zorgverlof heb ik natuurlijk niet en ik ga even bespreken hoe of wat. Ik had het er gisteren nog over met mijn broer hoe vreemd het allemaal gaat.

Je blijft je sowieso zorgen maken over je moeder, dat het niet goed met haar gaat is wel duidelijk. Maar die eerste week dachten we dat ze dat weekend niet eens zou halen. Dan heeft ze weer een paar betere dagen en dan denk je weer dat ze er elk moment weer niet meer kan zijn.

Dat is echt heel raar om mee te maken. Hoop dat ze beter wordt hoeven we niet te hebben want dat is uitgesloten. Als ze zich zo ellendig voelt dan voel jij je dat ook maar soms lijkt het redelijk met haar te gaan. Dat maakt het ook allemaal zo onwerkelijk. Bovendien vreet het je zo voelen een onbehoorlijke hoeveelheid energie van je.

Je voelt je eigenlijk de hele dag alsof je een hele dag hard werken achter de rug hebt. Ik ben daar niet de enige mee dus kan het niet aan mij liggen. Het zal wel een reden hebben. Voor de rest kan je niet meer doen dan gewoon door proberen te gaan. 

Toen ik Patricia had afgezet bij de metro ben ik snel naar mijn moeder gegaan. Het waaide zo hard dat je de wind af en toe gewoon aan je auto voelde trekken. Gelukkig kon ik gewoon blijven rijden. Ma lag te slapen, al een tijd hoorde ik van mijn broer. 

Op een gegeven moment werd ze wakker en het ging weer redelijk met haar. Op een krukje zittend, zat ze een van haar kastjes uit te rommelen en dingen bij elkaar te zoeken. Na een half uurtje ging ze toch maar weer liggen. Echt veel kan ze niet, dan is ze direct doodmoe. 

Er stond een grote pan met soep op en broerlief was een appelcake aan het bakken. Ik wilde thuis eten vandaag dus heeft hij een stukje cake voor me mee gegeven. Van mijn moeders huis naar mij, of andersom natuurlijk, is nog geen 10 minuten rijden. 

Al zodra ik de hoek om was gegaan stond ik vast. Heel langzaam rijdend kon ik verder. Bij de rotonde duurde het een behoorlijke tijd voor ik weer verder kon. Misschien iets gebeurd of zo? Ook eenmaal de hoek om stond ik een hele tijd stil, dan weer een autolengte vooruit.

Een half uur later was ik nog steeds niet bij de brug. Ik kon ook met geen mogelijkheid ergens keren. Toen ik eindelijk de brug over was, kon ik in de verte bij de rotonde zien dat het daar helemaal vast zat. Zodra ik de gelegenheid kreeg ben ik gedraaid, tussen de parkeerplaatsen door daar. Wel handig als je die weggetjes kent.

Toen kon ik de andere kant op wel doorrijden. Ik dacht slim te zijn en richting de volgende brug te rijden. Ik nam de binnenweggetjes weer. Overschie ken ik daar goed genoeg voor. Maar toen ik weer op het punt kwam dat ik richting de brug moest, stond ik alweer vast.

Jeetje zeg! Zo slim was ik toch niet. Misschien had ik anders nu al verder geweest. Toen ik na een hele tijd eindelijk die brug over was, zat ik daar weer vast bij de rotonde. Ik krijg een beetje een hekel aan rotondes. Wat een gedoe zeg!

Voor je gevoel sta je dan ook echt uren te wachten voor je weer een meter kan opschuiven. Eindelijk, toen ik op de rotonde de 2 afslagen voorbij was, kon ik normaal doorrijden tot ik thuis kwam. Meer dan 1,5 uur nadat ik bij mijn moeder was vertrokken stapte ik eindelijk binnen. Echt niet normaal meer.

Ik zag op Facebook ook dat half Rotterdam vast had gezeten. Nou had ik daar al een flauw vermoeden van. Op het nieuws zag ik dat er veel ongelukken gebeurd waren overal door het slechte weer. Hierdoor liep natuurlijk alles vast. Bovendien hadden veel meer mensen dan anders de auto gepakt, ook een file veroorzakend probleem. 

Het pakje van Zooplus, dat ik na de ellende van vorige keer bij mijn moeder had laten bezorgen, moest ik ook nog mee naar boven zeulen. Maar ik heb ondertussen wel een enorme enkele krabpaal bij de bank staan. Ik had een paar weken geleden weer een nieuwe gekocht, zo'n klein enkel paaltje, zodat ze niet aan mijn hoek van de bank de boel kapot maken.

Deze hadden ze binnen no time weer uit elkaar geplozen. Dan heb je continue van die touwvezels overal liggen. Heel irritant. Zo'n klein paaltje was 18 euro. Nu heb ik een echt hele grote, voor 6 euro meer. Dat leek me een stuk slimmer. Moonlight heeft van die grote jachtkatten poten, dat wil wel. Aurora heeft meer scheermesjes dan nagels, dat wil dus ook wel.

Even afwachten hoe snel ze deze uit elkaar gepulkt hebben. Morgenochtend even de dierenarts bellen. Ik moest voor het weekend op controle komen. Mijn slimme plannetje om naar het inloopspreekuur van vanavond te gaan, liep door het file probleem helemaal de mist in. Aan de andere kant zou het ook niet zo fijn zijn geweest met die storm. 

Ik hoop maar dat het morgen wat normaler weer is. Anders waait ze straks zo het reismandje uit. Alsjeblieft zeg, ik vraag me met zulk rotweer ook altijd af hoe Sunshine het maakt. Ook al is mijn zoektocht door de toestand van mijn moeder wat op de achtergrond geraakt, ik mis mijn zonnetje nog steeds net zo hard natuurlijk. Dat is ook iets dat maar blijft knagen aan je.

Maar goed, ik zal gewoon door moeten gaan. Net zolang tot ik erbij neerstort. Als ik alle heftige gebeurtenissen van de afgelopen jaren allemaal onder elkaar zet, dan is het een wonder dat dit nog steeds niet gebeurd is eigenlijk. Het zijn sterke schouders die groot leed kunnen dragen is een gezegde. Nou, op de mijne zitten hele eeltplekken van het dragen. Echt lichter is het er niet op geworden allemaal. Toch komt het goed, zo niet, dan toch. 

"Een man is zelden zo slim als zijn moeder denkt,
of zo dom als zijn schoonmoeder zegt dat hij is. "

Het is al weer bijna te laat, dat wordt weer iets eerder saven dan ik klaar ben met schrijven om de datum goed te krijgen. Ik had er geen idee van dat het al zo laat was eigenlijk. Ach ja, ik heb zeker de afgelopen weken absoluut geen gevoel voor tijd meer. Dan stoppen bij mijn moeder thuis ook nog eens de klokken steeds.

Die in de keuken heb ik vandaag zeker al een keer of 10 op gekeken om dan pas weer te beseffen dat hij stil staat. Raar dat je zo'n gewoonte gewoon vol blijft houden. Hoe laat is het? Oh ja, hij staat stil. Heel irritant!

Gelukkig ben ik niet de enige die dat steeds doet en we lachen elkaar ondertussen er al weer om uit. Nieuwe batterijen konden het ding ook niet meer aan de gang krijgen en wat kan je dan verder nog doen? Weinig. Afleren om steeds omhoog te kijken maar gewoon als eerste naar je telefoon te grijpen als je wilt weten hoe laat het is. 

Ik vond mijn moeder weer een beetje hyperig worden. Gisteren nieuwe pleisters, vandaag hyper maar niet zo als vorige week. Misschien omdat ze aan deze dosis gewend is geraakt ondertussen? Wie zal het zeggen. Ik niet in elk geval. Ze was wel weer flink misselijk. 

Ze zei me dat ze van alles voelt van binnen in haar buik. Gelukkig is het niet echt pijnlijk door al de pijnstillers. Fijn lijkt me het in elk geval niet. Wat dat betreft ben ik zo trots op haar en hoe ze alles draagt. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Ik geef het je te doen want makkelijk zal het zeker niet zijn voor haar. 

Gisteren had ik het erover dat ik het helemaal niet belangrijk vind wat anderen van mij denken. Veel mensen om me heen vinden dat wel belangrijk vandaar dat dit verschil met hoe ik dat zie, me opviel. Ik heb nog zo'n groot verschil en dat is me al jaren geleden opgevallen. Ik zal het altijd wel gehad hebben maar merkte ik het pas op toen Kim nog klein was.

We waren kennis gaan maken met buren die een paar verdiepingen onder ons waren kwamen wonen en we hadden wel een klik. Af en toe kwamen we bij elkaar op visite. Toen was ik nog niet zo op mezelf als nu blijkbaar. Wat me toen opviel was dat deze buurvrouw alles maar dan ook echt alles wist van de mensen die om ons heen woonden.

Die had dit beroep, ze waren getrouwd, 2 kinderen. Die was vrijgezel, die hadden altijd ruzie, die dit en de ander dat. Ik snapte daar geen zak van. Ik woonde er al een stuk langer maar ik wist zulke dingen helemaal niet. Het boeide me dan ook voor geen meter wat een ander doet die 3 deuren verder woont.

Zij wist het allemaal en vond het ook geweldig om met die kennis voor de dag te komen. Heb je het al gehoord? Die van daar aan de overkant daar is de politie aan de deur geweest. Nou, wat een geweldig nieuws zeg... Wat heb ik eraan om dat te weten? Geen idee en ik vond het ook niet nodig.

Zij snapte daar weer geen jota van. Dat wil je toch allemaal weten wat er in je buurt gebeurt? Nou nee, behalve als het blok in de fik staat, dat lijkt me wel enigszins belangrijk. Verder interesseert me dat echt helemaal niks. Ze bleef me proberen me te laten interesseren voor al de buren maar heeft dit uiteindelijk toch maar opgegeven. 

Dat was de eerste keer dat dit me opviel. Maar ook later bij andere vriendinnen viel me dit op. Die wisten altijd van alles en nog wat. En ook nu nog steeds, zeker op mijn werk bijvoorbeeld. Daar zijn altijd allemaal mensen die van alles van elkaar weten. 

Ik sta altijd aan de zijlijn bij zulke wetenswaardigheden want ik weet gewoon niets van zulke nieuwtjes of roddels of wat dan ook. Ik ben natuurlijk niet helemaal Remi en alleen op de wereld. Maar ik snap nooit hoe ze aan al die info komen. Hoe weet je dat nou? Of hoe kom je dat te weten? 

Aangezien ik het niet belangrijk vind om allemaal te weten, heb ik dat ook nooit echt onderzocht. Ik hoor het uiteindelijk toch wel, meestal als laatste. Ook dat boeit me niet. Ik kan me er alleen echt om verwonderen dat zulke dingen me pas zo laat ter ore komen. Het is echt niet zo dat ik me volledig afzonder.

Als ik dan weer zo'n een of ander nieuwtje hoor, als laatste, dan kan ik me echt erover verwonderen waarom ik dat dan niet eerder heb gemerkt. Of het gaat over dingen die mensen niet snel zullen vertellen maar dan weet toch iedereen het blijkbaar. Ik snap gewoon niet hoe die dingen werken. 

Ik wil het ook niet leren of zo hoor. Het is gewoon iets dat me al jaren opvalt. Zelfs in de familie als er dingen spelen. Dat praten sommige mensen zo tegen me alsof ze ervan uitgaan dat ik wel zal weten hoe het zit. Ik laat dan niets merken van mijn verbazing of onwetendheid, ik knik en zeg oh en ah. Maar eigenlijk is zoiets volledig langs me heen gegaan. 

LB. Ik leef gewoon mijn eigen leven en wil wel weten hoe het is met de mensen die ik belangrijk vind om dat van te weten. Niet uit nieuwsgierigheid maar uit oprechte belangstelling. Ik luister graag als mensen me iets willen vertellen maar niet om de sensatie van het een of andere verhaal. Gewoon uit interesse, dat dan weer wel. 

Als je dus echt iets over iemand wil weten, moet je niet bij mij zijn. Kom ook niet bij me aan dat ik voor die of gene op moet passen. Ik heb een haarfijne radar, ik weet precies hoe dingen in elkaar steken en weet vaak toch veel meer dan je denkt. Maar dat is gevoel. Dat werkt feilloos bij mij. Daar heb ik al die rare feitjes niet voor nodig. Mij gaat het om de binnenkant en als die mooi is, dan vind ik de rest helemaal prima.

Op deze wereld dragen de meeste mensen maskers. Dat kan hier gelukkig, voor hen dan. Als je ze zou kunnen zien zoals ze echt zijn, zou je je meestal de tandjes schrikken. Voor ik mijn boeken las, kon ik al door de maskers heen zien. Die boeken hebben me alleen geleerd om ook respect voor die mensen op te brengen die het, zoals we het hier zien, eigenlijk niet verdienen. 

Er zijn namelijk geen slechte mensen, wel onbewuste mensen. Die zullen het nog moeten leren allemaal, die zijn gewoon nog niet zo ver op hun weg. Iemand die roddelt en mensen naar beneden haalt, ziet er boven namelijk precies naar uit, met een misvormde mond loop je dan rond daar. Daar is geen plaats voor maskers, daar zien ze je zoals je bent van binnen.

Dat is een eigenschap van mezelf die ik nog heel graag kwijt raak, want ik wil ook wel eens iets zeggen over een ander als iets me niet bevalt of zo. Ik wil het niet hoor, maar ik doe het soms toch. In mijn hoofd zie ik me dan rondlopen met een vreselijke grote mond. Zo eentje waarbij je lippen voor je ogen zitten en je er niet goed overheen kunt kijken. 

Verdorie, denk ik dan, ik ben er toch weer ingetrapt. Dat ik me er van bewust ben is wel een stap in de goede richting. Ik moet het alleen nu nog echt af zien te leren. Dat komt nog wel, daar ben ik van overtuigd. Je moet er alleen aan blijven werken. Zoals het met alles is. 

"Geestigheid wordt geboren uit het verstand,
humor bovenal uit het hart."

Wijnaendts Francken

Toen ik pas begon met stukjes schrijven, nadat Sunshine net weg was, begon ik regelmatig door te melden dat ik niet veel wist te schrijven en dan volgde meestal een van de langere stukken. Het staat alleen zo stom als dat aan het begin van een lang stuk staat. Dus al voelt het nu wel zo, ik schrijf het toch niet op. 

Nadat ik een aantal keer in die val gelopen was, besloot ik het niet meer op te schrijven. Eergisteren ben ik er toch weer ingetrapt. Ik had echt geen zin, was moe en compleet zonder iets om over te schrijven, of in elk geval wat ik kwijt zou willen op dat moment aan de hele wereld. 

Nou ja, overdrijven is ook een vak. Zoveel mensen lezen er nou ook weer niet mee. Maar in het openbaar dan maar. Ik zelf ben een open boek en ik heb geen last van wat anderen van me denken of vinden. Ik durf gewoon echt alles open en bloot te zeggen zoals ik het vind of denk dat iets zit. Zelfs hoe ik me voel vind ik niet eng om op te schrijven en plein publique. 

Dus gaat het over mij dan is het niet zo moeilijk. Zelfs dan kan je nog iets schrijven waarvan een ander zegt "moest dat nou?". Eh, nou, daar had ik dan niet over nagedacht want ik vond dat niet echt staatsgeheim of iets om je voor te schamen of zo. Natuurlijk zijn er nog genoeg dingen die ik hier niet opschrijf. Al zou ik daar zelf in principe niet eens moeite mee hebben.

De dingen zijn zoals ze zijn. Waarom zou je daar omheen moeten draaien? Ik kan er ook niet echt goed tegen. Mijn moeder vond dat vroeger enorm belangrijk. Die zei altijd als eerste "wat moeten die of die daar niet van denken!". We hadden toen de uitdrukking LB nog niet, Lekker Belangrijk, anders had ik die vast gebruikt. 

Wat kan mij het schelen wat de buurvrouw ervan denkt als ik lang in bed lig, bijvoorbeeld. Dat ze me dan lui vindt of zo. Zelfs als ze zo zou denken, buik op en rug af. Moet ze lekker zelf weten. Mijn moeder vond dat juist altijd enorm belangrijk.

Ik weet nog dat ik altijd de weekenden bij haar en mijn broer logeerde toen ik net weer vrijgezel was. Hartstikke jong nog met een kind van 1,5 jaar. Ik ging dan op zaterdagavond stappen met vrienden en vriendinnen en Kim was lekker veilig bij oma. Daar had ik geen omkijken naar en oma was er ook blij mee. 

Regelmatig kwam ik dan pas thuis als het weer licht begon te worden 's zomers. Zo tegen vijven was dat meestal. Ik had de sleutel natuurlijk en sloop dan binnen en probeerde zo zachtjes mogelijk te doen. Meestal was ma dan nog wakker. Ik sliep op de bank, Kim lag bij mijn moeder in bed en Ben gewoon in zijn eigen kamer. 

De overgordijnen gingen dicht en zo kon ik nog net een uurtje of 2 a 3 slapen. Langer kon dat niet want mijn moeder en broer waren op normale tijd naar bed gegaan en een kind van 2 is nou ook eenmaal nooit aan het uitslapen. Zodra ze op waren moesten die overgordijnen open. Ik heb nooit begrepen waarom maar dat moest maar mijn moeder had daar toch echt een reden voor.

De buren zouden anders kunnen denken dat ze langslapers waren en dat wilde ze niet. Ma woonde toen ook al in dit huis, een benedenhuis. Ook al hing er lange vitrage soms, dat maakte niet uit. Ik moest van die bank af en mee aan het ontbijt zitten. Ik zat dan vaak bijna om te kukelen van de slaap. Met pijn en moeite kreeg ik er een boterham in en wilde dan het liefst weer even gaan liggen.

Nee, dat kon niet. De gordijnen waren nu open en ze zouden me wel eens kunnen zien liggen op de bank. Dat was niet de bedoeling. Dus moest ik van ellende wakker blijven en zat ik om 9 of 10 uur al aan de koffie. Ja, die had ik wel nodig ja. Vooral als je de avond ervoor een paar martini's in had genomen was dat zwaar.

Daar zat ik dan, half suf op de bank. Meestal kon ik mijn ogen niet open houden maar ma zorgde er wel voor dat ze niet dicht konden vallen. Op een gegeven moment zat ik in een Margriet of zo te bladeren. Ik zag een of andere advertentie met een levensgroot gezicht van een vrouw. 

Toen ma even naar de keuken of het toilet was, pakte ik snel een schaar en knipte de ogen eruit. Die plakte ik tegen de glazen van mijn bril. Ik ging tegen de bankleuning aan zitten en deed met een zucht mijn ogen dicht. Heerlijk, even rust. Volgens mij viel ik echt in slaap binnen de minuut. 

Toen ma de kamer weer binnen kwam en mij zo zag zitten, al slapend maar wel zo dat het net leek alsof ik wakker was, moest ze ook wel lachen en heeft ze me even laten dutten. Zo is ze nog steeds wel een beetje, nou beetje, wat zullen de mensen er wel niet van denken? Ik vind dat dus totaal niet boeiend en heb het ook echt nooit kunnen begrijpen. 

Mijn oma en opa waren ook wel zo, zij heeft het dus van huis uit meegekregen. Maar als het zo zou werken dan zou ik dat toch ook moeten hebben? Ik word er juist kriegel van als ze zoiets zegt of doet. Bij mij sloeg de schaal door naar de andere kant. Dus waar komt zoiets dan vandaan, vraag ik me zo af? Geen idee eigenlijk. 

Ik vind het helemaal niet raar om volledig open te zijn. Het enige waar ik met een leugentje voor bestwil om kom zou zijn om iemand niet bewust te willen kwetsen. Als, ik geef maar een raar voorbeeld, je vriendin je stralend haar al gekochte bruidsjurk toont en jij vindt dat ding echt een gruwel. 

Dat ga je dan echt niet zeggen en probeer je toch enthousiast te zijn over iets wat voor haar zo belangrijk is toch? Voor de rest zeg ik eigenlijk gewoon wat ik vind of denk. Ik weet ook wel dat ik niet altijd gelijk heb en ook daar ben ik de eerste in die dat toe zou geven. Weer met als instelling, het is zoals het is. Ik kan het natuurlijk verkeerd begrepen of bekeken hebben.

Als er ergens iets niet goed is gegaan en er is een fout gemaakt dan ben ik de eerste die zal zeggen hoe het zit als ik dat geweest ben. Ik heb dat toch niet expres gedaan? Waarom zou ik me daar dan voor moeten schamen? Als soms niemand durft te zeggen dat ze het gedaan hebben zeg ik altijd, oh dat zal ik dan wel geweest zijn. Nou en? 

Nu ga ik weer mister Moonlight Niemeijer van het balkon plukken. Zorgen dat mijn voeten weer warm worden en proberen te slapen. Ik ben blij dat ik in het begin niet gezegd heb dat ik niets heb om over te schrijven. Dat had weer zo ontzettend stom gestaan.