"We begrijpen pas hoeveel onze ouders
van ons houden, nadat we zelf kinderen
hebben gekregen. "

Henry Ward Beecher

De foto hierbij bevat een quote van Marie Corelli. Zij was een schrijfster die, onder inspiratie, prachtige boeken heeft geschreven, eind 19e eeuw. Ze heeft zo'n 30 boeken geschreven, waarvan de meeste bestsellers waren. Haar mooiste boek vind ik "Barabbas".

Dat zou ik ook wel willen, zo te kunnen schrijven. Ik heb boeken in mijn hoofd maar geen tijd en nu zeker geen rust in deze wereld om ze te gaan schrijven. Tenminste, nu nog niet in elk geval. Misschien komt dat ooit nog wel. Maar stukjes hier neerkalken in een half uurtje, is zeker niet hetzelfde als een heel boek schrijven. Iets waarvan ik niet eens weet of ik het zou kunnen. 

Misschien als al die heisa die me al jaren overspoelt eens een keertje tot een einde komt? Als ik naar haar quote kijk waarin ze uitlegt waarom ze nooit getrouwd is, krullen mijn lippen zich tot een glimlach. Ik begrijp het volledig. Bij haar gaat het dan wel om 3 verschillende dieren, hond, papegaai en kat. Bij mij zijn het gewoon 3 katten die me ook datzelfde gevoel geven.

Ik heb er eentje die denkt dat ik haar bezit ben en laat dat ook merken aan anderen die ook bij me willen zijn. Dat laat ze gewoon niet toe, bezitterig als ze is. De ander is een drammer die in alles zijn zin wil hebben en wee gebeente als ik niet direct doe wat hij wil. Dan gaat hij toch zeuren!

Er is nog een 3e en die heeft zonder boe of bah de benen genomen. Als hij al terug komt dan is het alleen dan en wanneer hem dat uitkomt. Het kan hem niet schelen of ik er verdriet van heb en of hij dan later hier de boel weer in de war komt gooien. 

Alle 3 willen ze op hun wenken bediend worden, moet het eten op tijd geserveerd worden, verwachten ze dat ik dag en nacht voor ze klaar sta en ruimen ze nooit hun rotzooi achter hun gat op. Als ik ergens wil gaan zitten is mijn plekkie al bezet, willen ze continue de volledige aandacht en zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn enige voordeel in deze hele situatie is dat ik controle heb over de afstandsbediening. 

Ze houden me dus volledig bezig, elke dag van de week. Wat dat betreft begrijp ik Marie volledig. Ik heet ook zo eigenlijk en ook dat lijkt me logisch op de een of andere manier. Helaas heb ik niet zo'n Engel bij me in de buurt die me inspireert bij het schrijven. Anders waren die boeken er vast al lang geweest. Maar wat niet is kan nog komen natuurlijk.

Vandaag was mijn moeder weer een beetje meer zichzelf. Volgens mij ligt het echt aan al die pleisters die ze op heeft. Vandaag was het namelijk de laatste dag en morgen krijgt ze weer nieuwe. Ik ga er toch eens op letten of dat klopt en of ze de komende 2 dagen weer zo onrustig wordt. Ze was niet zo onrustig vandaag in elk geval.

Ik ben voor het eten naar huis gegaan. Ma ging weer slapen dus had het voor mij weinig zin om in de keuken te blijven zitten. Bovendien had ik een vreselijke hoofdpijn. Ik heb geprobeerd even wat in mijn boeken te lezen maar daar wilde mijn hoofd niet aan mee doen. Ik dacht even mijn ogen dicht te doen en werd vanavond na achten pas wakker. 

Ik zal het nodig hebben gehad omdat de nachten me niet echt de nachtrust geven die ik zo gewend was altijd. Dat valt best tegen overdags. Het verschil is overduidelijk. We hebben er allemaal last van. Kim en ik hebben ook opeens 2e (of bij mij 3e) jeugdpuistjes. Raar toch? Het zal wel overgaan lijkt me. 

Morgen in elk geval eens goed opletten of ma zich weer zo anders gaat gedragen als ze nieuwe pleisters heeft. Dan weet ik dat ook in elk geval zeker waar dat vandaan komt. Nu ga ik dhr. Niemeijer even op het balkon laten want hij staat onophoudelijk te jammeren bij de deur. Het maakt hem niets uit dat ik al een paar keer heb gezegd dat ik daar geen zin in heb... 

"Hoe meer verschillende mensen verschillende opvoedingstechnieken bestuderen, hoe duidelijker het wordt dat datgene wat goede moeders en vaders instinctief voor hun baby's doen uiteindelijk het beste is. "

Benjamin Spock

Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om te schrijven. Ik moet gewoon toch mijn stapje maken dus heb ik me maar hierheen gesleept. Iets om over te schrijven heb ik eigenlijk ook niet. Het zal wel een heel kort stukje worden dit keer.

Ik zit gewoon niet lekker in mijn vel. Plek zat hoor maar het zit gewoon niet lekker. Dat had ik natuurlijk al een tijd maar vandaag is gewoon een rotdag zonder dat er daar een specifieke reden voor is. 

Ik heb wat foto's uit zitten zoeken om te laten afdrukken. Ik heb maar verschillende gedaan omdat je meestal pas echt kan zien of hij wel mooi is met afdrukken, als je hem ziet. Ook heb ik fotostickertjes zitten maken, zodat ze klein genoeg zijn om in mijn medaillon te kunnen die ik van mijn moeder heb gehad. 

Toen al de foto's van de cits voorbij kwamen, ben ik even gaan zitten kijken naar toen Sunshine en Moonlight hier pas waren. Al die lieve foto's van Sunshine gaven me weer een diep gevoel van gemis. Dat kwam allemaal weer even in alle heftigheid boven. Wat een klote jaren zijn dit geweest allemaal. Diep ademhalen en weer doorgaan maar. 

Het huis hier is in elk geval netjes schoon en opgeruimd, dat heb ik vanmorgen gedaan. Daarna ben ik naar mijn moeder gegaan maar op zich heb ik haar maar heel even gezien vandaag. Ze lag te slapen toen ik aankwam. Ik heb haar dus maar lekker laten liggen. 

Aangezien we steeds zo'n lol hebben met dat snapchat dacht ik, dat ga ik ook even downloaden. Moet je je geboortedatum invullen bij het aanmelden, kwam ik toch niet in aanmerking. Ik behoorde niet tot de doelgroep en kwam er niet voor in aanmerking. Pardon? Nu al te oud voor dit soort dingen? 

Toen mijn broers geboortedatum geprobeerd, kreeg ik hetzelfde antwoord. Ook al een ouwe lul natuurlijk, sorry bro, dat was een beetje een grapje. Zelfs met mijn dochters geboortedatum werd ik niet toegelaten. Ik ben dus nu officieel de moeder van een (te) ouwe doos. Het is toch wat!

Pas toen ik mijn kleindochters geboortedatum intypte mocht ik mee spelen met het gepeupel. Wat is dat nou weer voor een onzin? Alsof je als je boven de 30 bent niet gek meer kan doen met gekke bekken en filmpjes? Eigenlijk zou daar iets tegen gedaan moeten worden maar laat ik daar nou net even geen puf voor hebben. Daar ben ik waarschijnlijk te oud voor...

Ik vond het gewoon echt nergens op slaan. Zelfs mijn moeder hebben we op zo'n filmpje gekregen en dat is echt een hilarisch filmpje geworden. Daar zit toch geen leeftijdsgrens aan vast, aan lol maken? Of zie ik dat verkeerd? Wat een belachelijk gedoe zeg! Als ik 90 ben weet ik zeker dat ik nog steeds gek doe, gevoel voor humor zit gewoon in je. Of je nou 10 of 100 bent. 

Mijn opa's moeder is bijna 106 geworden en die zat ook nog steeds vol geintjes. Toen mijn oma al jaren weduwe was en bij haar op bezoek was, zei ze, boven de 100 jaar oud al, tegen mijn oma van dik in de 70; "moet jij nog een vent Marie? Nou ik niet hoor, ik kijk wel uit!". Alsof de heren in die leeftijdscategorie flink aanwezig waren en met smart op haar zaten te wachten. Ze moest er zelf flink om giechelen. Ik heb daar toen zo om gelachen!

Mijn zin om iets geks te doen met snapchat was in elk geval direct over. Zijn ze helemaal belatafeld! Ik ben maar gaan koken met eten in plaats van van woede. Voor ma had ik kip gemaakt, zonder al die kruiden die in Mexicaans eten gaan. Ze kwam pas uit bed toen wij al aan tafel zaten. Ze heeft wel gegeten en ik hoop dat het erin is gebleven.

Direct na het eten kwam ze zeggen dat ze weer ging liggen want ze was moe. Ze slaapt weer veel nu. Wat ze niet zo fijn vindt is dat ze steeds wakker wordt en dan voelt het alsof ze aan het vallen is. Dat vindt ze eng. Snap ik want dat had ik vroeger continue toen ik klein was. Alsof ik in een diepe put viel en op het moment dat ik de bodem zou raken zat ik met een ruk rechtop in bed.

Dan slaakte ik een diepe zucht van opluchting dat ik gewoon in mijn eigen bed lag. Dat weet ik nog als de dag van gisteren. Jarenlang heb ik dat gehad en heel af en toe heb ik het nog wel eens. Al is dit al weer een tijdje geleden, voor zover ik weet dan. Ook heb ik al vanaf ik klein ben dromen over liften waar ik in zit en die naar beneden storten. Dat geeft ook zo'n gevoel. 

Ook die dromen heb ik nog wel eens. Soms komt het dan net goed, stap ik uit de lift in een andere lift en dan gebeurt er weer hetzelfde. Ook al vanaf ik klein kind ben heb ik dat en heel af en toe nog wel eens. Raar hoor. Maar bij mijn moeder nu, snap ik wel hoe het komt. Dat is een verhaal apart. 

Ik vind mijn moeder ook heel onrustig. De keren dat ze wakker is, doet ze heel druk. Ook met praten en dat soort dingen. Ik word er zelf een beetje zenuwachtig van maar ik kan het niet verklaren. Waarom zij zo doet niet en waarom ik er nerveus van word ook niet. Het is dan net alsof ik haar niet ken, zo voelt het een beetje. Zo vreemd, en ik kan het ook niet goed uitleggen.

Het zal wel een reden hebben. Eentje die ooit duidelijk wordt. Toen ma op bed lag zijn we gaan afwassen en opruimen. Direct na de koffie ben ik weg gegaan. Normaal blijf ik nog wel even hangen maar nu wilde ik gewoon zo snel mogelijk naar huis. Ik kreeg het helemaal benauwd en was dan ook zo vertrokken. 

Nu ben ik natuurlijk weer helemaal klaar wakker want ik kon net mijn ogen niet open houden. Aangezien Moonlight weer stond te zeuren dat hij naar buiten wilde, zit ik weer met ijsklompjes onderaan mijn benen. Die ga ik zo maar een binnen halen. Dan gaan we met zijn drietjes nog even lekker bankhangen. Lekker mijn koude voetjes tegen die warme harige kacheltjes aan doen. 

"Het maakt niet uit hoe oud een moeder is;
ze blijft hopen dat haar volwassen kinderen
hun leven gaan beteren."

Florida Scott-Maxwell