"Idiote vrouwen zijn niet zo idioot als men denkt,
idiote mannen wel."

Marcel Achard, Frans schrijver 1899-1974

Het was een heftige dag vandaag op het werk. Ergens in Rotterdam voltrok zich een groot drama en dat was bij familie van een van onze lieve collega's. Die is in volledige paniek vertrokken, we hebben een taxi voor haar geregeld. Een klein voordeel als je bij een vervoersbedrijf werkt.

Ik geloof dat diegenen die erbij waren toen ze het nieuws kreeg de rest van de dag aangeslagen zijn gebleven. Later hoorden we dat het kindje waar het om ging, van 5 weken oud was overleden. Dan gaat er wel wat door je heen. We hadden er allemaal last van. Je weet gewoon niet wat je zeggen moet bij zulk groot leed. 

Je kan alleen maar alle kracht en sterkte voor de familie wensen. Het gaat ook niet echt meer uit je hoofd. Het zit er nog steeds. Omdat je zo in kan voelen hoe vreselijk zoiets moet zijn voor hen. Er zijn geen woorden voor en niets zal hen kunnen troosten op dit moment. 

Ik heb zoiets van dichterbij al 2 x meegemaakt toen ik nog in België woonde. Bovendien zou ik een broer van nu 50 kunnen hebben maar die heb ik niet. Zoiets hakt er gewoon even in bij je. En heel dubbel want een andere collega, die aan het werk was, kreeg om half 10 het bericht dat ze oma geworden was. 

Wat kan het leven toch raar in elkaar zitten wat dat betreft. Natuurlijk, we worden allemaal geboren om weer dood te gaan. Dat is een wet waar we niet omheen kunnen. Als je de dood als iets definitiefs beschouwd is het verdriet ook nog eens veel groter. Mensen die geloven dat er meer is, kunnen daar zeker een vorm van troost in vinden. 

Mijn toenmalige partner verloor zijn 12 jarige dochter door een auto ongeluk en dat heeft hem volledig veranderd. Niet gek natuurlijk. Toen iemand tegen hem zei dat het Gods wil moest zijn, heeft hij die persoon bijna aangevallen. Daar kon ik me ook wel wat bij voorstellen. Dat is nou niet een opmerking waar je op zit te wachten op zo'n moment.

Zeker niet als je daar zelf niet in gelooft. Toch blijft het leven bestaan uit geboren worden en doodgaan. Zo zit het nu eenmaal in elkaar en niets kan daar verandering in brengen. Je kan alleen maar proberen om de tijd die zit tussen het ene moment en het andere zo goed mogelijk door te brengen. 

Iedereen is op zoek naar geluk. De 1 denkt dat te vinden in geld, de andere in zijn beroep, weer een ander zoekt naar liefde. Uiteindelijk is het alleen de liefde die belangrijk is en er zijn vele manieren om die te vinden. Waarom gaan er anders zoveel films en bijna alle liedjes over liefde of de pijn ervan als je die liefde verliest. 

Leeftijd speelt daarin geen rol. Liefde kan je vinden tussen jong en oud. Ouders, kinderen, familie, vrienden, dieren, overal is er liefde te vinden. Dat is wat de wereld draaiende houdt. Helaas levert dit ook de grootste drama's op als je die liefde verliest. 

Er is niets erger dan een kind te verliezen. Alle andere verliezen kom je nog wel overheen maar het verliezen van een kind neemt een stuk van je hart af. Het is alsof je een punt haalt uit een cirkel en er dan weer probeert een cirkel van te maken zonder dat stuk. Dat gaat misschien wel lukken maar er blijven scheuren in zitten. 

Als mensen overlijden die een vol leven hebben geleid dan heb je daar eerder vrede mee dan als er een kind gaat. Dat is ook een feit. Ook omdat je je bedenkt dat zo'n kleintje nog helemaal niets heeft meegemaakt. Zeg nou zelf, wat is nou 5 weken? En 12 jaar, is ook nog niet zo heel veel. Van dit soort dingen ben je gewoon altijd eventjes helemaal van slag. 

Ik weet wel dat verdriet, zeker zulk groot verdriet, als een soort steen om je nek blijft hangen. Tijd heelt alle wonden zeggen ze maar er blijven wel littekens. Die steen blijft hangen en blijft altijd merkbaar. Je gaat er alleen aan wennen en de last wordt, ondanks dat die niet weg gaat, toch heel langzaamaan iets lichter. Alleen hebben ze daar nu nog niets aan. Ik wens ze alle kracht die ze daarvoor nodig hebben. 

"Geheel zichzelf zijn mag men slechts, zolang men alleen is; wie dus niet van de eenzaamheid houdt, houdt ook niet van de vrijheid, want slechts wanneer men alleen is, is men vrij."

A. Schopenhauer, Duits filosoof 1788-1860

Vorig jaar, in september geloof ik, kwam ik erachter dat er op mijn werk nog iemand is wiens kat was weggelopen. Begin april was haar kat naar buiten geglipt. Alleen had zij niet zo'n zoektocht op touw gezet als ik had gedaan maar goed, ze vond het wel erg natuurlijk. Iedereen doet dat natuurlijk op zijn eigen manier. 

Toevallig liep ik haar vandaag tegen het lijf. Ze vertelde me een heel bizar verhaal. Een paar weken geleden is haar kat gevonden en thuis gebracht door de dierenambulance. Ze had een stuk verderop rond lopen zwerven en mocht af en toe bij mensen binnen om wat te knuffelen en wat te eten. 

Het was toen in die koude vriesperiode. Die mensen hebben haar, om haar tegen de kou te beschermen, binnen gehaald maar wilden zelf geen kat. Zij hebben haar dus na een aantal weken op laten halen en omdat ze gechipt was, konden ze haar eigenaar achterhalen. Mijn collega dus. 

Alleen de kat had totaal geen zin om thuis te blijven bij haar en ging er al heel snel weer vandoor. Ze loopt weer terug in diezelfde buurt, die mensen wisten nu wie ze konden bellen. Voor de kat was er in de periode voor ze wegliep wel heel veel veranderd. Er kwamen 2 andere katten bij én zelfs een hond. 

Het beestje moet gedacht hebben; 'mij niet gezien hier meer' en is gevlucht uit al die drukte die ze niet gewend was. Ik kan me er iets bij voorstellen. Katten zijn eigenzinnige wezens. Sommigen houden van drukte en sommigen meer van hun rust. Zij vond het blijkbaar iets te veel van het goede, qua veranderingen in haar leventje. 

Ze laat haar dus maar waar ze nu is want ze wil duidelijk niet meer bij haar wonen. Die mensen bij wie ze binnen was voeren haar speciaal niet maar ze mag af en toe een kroel komen halen. Ik heb wat gemixte gevoelens bij dit verhaal. Ik ben ook een heel klein beetje jaloers. 

Als je niet zo'n moeite doet, komt je kat gewoon thuis blijkbaar. Misschien is het dan maar goed dat ik er de afgelopen weken niet echt tijd voor heb gehad? Ik heb zelf ook al eens gezegd dat ik het gewoon alleen al nodig heb om te weten dat het goed met hem gaat. Dit met mijn eigen ogen kunnen zien. 

Ik zou het ook begrijpen als hij zou laten blijken dat hij hier niet meer zou willen wonen. Dan zou ik hem ook echt zijn vrijheid weer geven. Alleen wel met een tracker om zijn nek. Zodat ik in de gaten kan houden waar hij is en hem af en toe op kon zoeken met lekkers voor hem en zijn kornuiten. 

Ik zou kunnen zorgen dat hij geen last van vlooien en teken zou hebben. Hem jaarlijks laten inenten en meer van dat soort dingen waar hij profijt van zou hebben. Net als met je kinderen, is het met je dieren precies hetzelfde, je wilt ze alleen maar graag gelukkig zien. 

Op de lagere school was 1 van mijn eerste leesboekjes een boekje over een jongen en zijn hondje Bello. Het was een heel arm gezin en toen een sjieke dame helemaal weg was van het leuke witte hondje, verkocht de vader hem aan haar voor een leuk bedrag en vlees. Het ventje was ontroostbaar.

Als ik het las liepen de tranen over mijn gezicht, zo erg vond ik dat. Bello liep bij haar weg en dan kwam ze hem weer halen. De vader had haar laten weten dat de hond weer bij hen was gekomen. Ze nam dan weer eten en lekkers mee en Bello, die zij Fifi of zo noemde, ging dan weer met haar mee. Dat gebeurde toen nog een keer en ze kwam hem weer halen.

Ze zag het verdriet van de jongen en gaf toch het eten en lekker en Bello liet ze blijven. Ze zorgde er zelfs voor dat de hond voortaan ook lekker te eten kreeg. Deze vrouw werd mijn heldin. Zo zou ik het zelf ook gedaan hebben. Zo zou ik het ook echt doen voor Sunshine als ik die kans mocht krijgen. 

Dan moet ik natuurlijk wel die kans krijgen. Ik hoop dan ook echt dat hij een keer besluit naar huis te willen. Ik hoop ook dat hij niet pas naar huis komt omdat hij ziek is of zo. Ik weet dat hij zelf heel graag de wereld wilde verkennen. Alleen dacht hij misschien snel weer gewoon thuis te komen. Zo ging het helaas niet. 

En omdat ik the Secret heb gelezen en daar ook in geloof, visualiseer ik regelmatig zijn thuiskomst en ben ik er van overtuigd dat hij ook thuis gaat komen. Niet wanneer ik dat wil maar wanneer de tijd daar rijp voor is. Wie of wat dat bepaalt dat weet ik niet, alleen wel dat het zo is. Ik zal ondertussen gewoon geduldig op dat tijdstip moeten wachten. Dat doe ik dan ook maar. 

"Onze meest verborgen tranen zoeken nimmer onze ogen."

Kahlil Gibran, Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931