Gisteren zag ik een commentaar onder mijn op Facebook geplaatste link; dag 300 al weer, met een sippe smiley erachter. Ja, daar had ik zelf ook even bij stilgestaan. Nog even en ik zit op de 365 en is het alweer een jaar geleden dat Sunshine er vandoor ging.

Dan gaat er wel wat door je heen. Iedereen die steeds mee heeft gelezen weet dat er heel veel gebeurd is de afgelopen 300 dagen. De pakweg 900 dagen daarvoor waren ook al zo gevuld met allerlei heftige dingen. Dat is weer een ander verhaal.

Als ik een boek over mijn leven zou schrijven dan wordt het meer een encyclopedie. Ik heb in elk geval materiaal genoeg. Het materiaal van de afgelopen 300 dagen staat allemaal hier op deze site. Ook al lijken het elke dag hele lappen tekst, het is nog maar een korte samenvatting eigenlijk. 

Ik was die laatste week dat Sunshine er nog was al helemaal van slag. Mijn moeder had die dinsdag de diagnose alvleesklierkanker gekregen. Dat kwam best wel aan. Nog verdoofd van die klap ging op zondagmorgen vroeg Sunshine er ook nog eens even vandoor.

Die eerste maand is echt in een hele rare roes voorbij gegaan. Waar ik de 1e week zeker wist dat ik hem zo weer zou vinden, slonk dat helemaal weg in de weken erna. De maanden daarna waren ook vreselijk maar dat koortsige ging er vanaf leek het wel. De scherpe randjes werden minder scherp. Alleen als ik Moonlight zo'n verdriet zag hebben brak ik wel. 

Volgens mij moet je wel proberen door te gaan omdat je anders niet normaal kan functioneren. Nog voor mijn moeder haar operatie kreeg, kwam Aurora in huis. Dat balletje angst die ook nog eens de 1e nacht weg was gelopen. Nog steeds begrijp ik niet hoe ze dat nou gedaan had maar gelukkig kon ze geen kant op bij de buurvrouw op het balkon. 

Dan nog eens de zorgen omdat ze niet at en dronk en door de ramen probeerde te springen. Met veel geduld heb ik dat goed gekregen, samen met mijn held Moonlight natuurlijk. Ere wie ere toekomt. Want er zijn niet zoveel katten zoals hij is. Mijn bijzondere jongen. 

De dag van mijn moeders operatie zal ik ook niet licht vergeten. Wat een vreselijke dag was dat. Wat zag mijn moeder er breekbaar uit toen we haar gingen bezoeken 's avonds. Het was gewoon zichtbaar hoe zwaar die operatie wel niet geweest was. Ondertussen nog steeds zoekend naar Sunshine, geen momentje rust of ontspanning.

Over gaat het nooit, dat verlangen om hem weer thuis te hebben. Maar waar ik in België bij zowel Mickey als Dizzy wist dat verder zoeken geen zin had, denk ik bij Sunshine nog steeds dat hij echt een keer weer thuis zal komen. Geen idee wanneer, ik heb het vermoeden dat het voorlopig nog niet zover zal zijn, maar thuiskomen doet hij.

Tot die tijd zal ik nog niet eens kunnen verhuizen. Ik weet dat hij in de buurt is, ik weet ook dat hij moet weten waar hij ongeveer gewoond heeft. The Script heeft daar een mooi lied over geschreven, 'the man who can't be moved'. Heel toepasselijk voor deze situatie.

Hij zingt: 'Cause if one day you wake up and find that you're missing me
And your heart starts to wonder where on this earth I could be
Thinkin' maybe you'll come back here to the place that we'd meet
And you'll see me waiting for you on our corner of the street
So I'm not moving, I'm not moving

Want als hij uit zichzelf naar huis wil, dan komt hij hierheen. Ik woon 3 hoog en ik zie me over een jaar of 10 deze trappen niet meer zo soepeltjes oplopen. Zeker niet met zware boodschappen. Natuurlijk is er tegenwoordig de mogelijkheid om je boodschappen te laten bezorgen maar toch. 

Ik kan voorlopig nog even niet verkassen. Maar daar zijn nog meer redenen toe. Ik heb ook zo'n vreselijke hekel aan verhuizen. Nog een reden. Wat een ellende is dat. Mijn huis hier is ook best wel enorm. Zo groot zal ik het niet meer krijgen. Dat hoeft ook niet maar waar moet ik met al die spullen heen? 

Dat wordt een heleboel weggooien en herorganiseren. Wat meubels betreft weet je pas wat je mee kan nemen als je een ander huis hebt. Eerder gaat dat niet. Dus misschien moet ik dit heel handig aan gaan pakken. Sparen om de verhuizing te kunnen bekostigen en ondertussen heel langzamerhand van alles weg gaan gooien en opruimen. 

Tegen de tijd dat Sunshine er dan weer is, kan ik er echt iets mee gaan doen. Ik moet me maar eens in gaan schrijven alvast. Ik wil natuurlijk het liefst in Overschie iets vinden. Een 55+ woning misschien? Minstens een flink balkon of, mijn grootste wens, een klein tuintje. 

Dat zou ik dan helemaal catproof moeten maken zodat ze er niet uit kunnen maar wel buiten kunnen zijn. Dat lijkt me helemaal geweldig! Ik heb jaren een tuin gehad en ik deed niets liever dan er buiten in bezig zijn. Weer of geen weer. Maar goed, voorlopig kan ik alleen maar de hele kleine stapjes er naartoe nemen.

Pas later, als ik al mijn cits weer om me heen heb, kan ik er echt iets mee gaan doen. Dat komt allemaal nog wel. Eerst hopen dat Sunshine toch echt weer een keertje naar huis verlangt of dat hij op een heel andere manier thuis komt. Dat maakt me niet uit. Ik mis hem nog steeds evenveel als die 301 dagen geleden, het doet nog evenveel pijn dat hij er niet is. Ik hou nog steeds oneindig veel van hem, net als van Moonlight en Aurora, dat is 1 ding dat zeker is. Dat gaat nooit over. 

"Geduld is een minder ernstige vorm van wanhoop,
als deugd vermomd."

Ambrose Bierce, Amerikaans schrijver 1842-1914

Best wel wat reacties gehad op mijn woordgrapjes van gisteren. Ik vind het altijd heerlijk als ik tijdens een gesprek de kans krijg om er eentje te maken en dat de ander hem dan ook snapt. Dat gebeurt namelijk ook niet altijd, helaas. Een kwartier later is het dan ook echt niet zo leuk meer. 

Mijn neef meldde me dat hij een cursus stoppen met roken had gedaan en dat hij er veel van had opgestoken. Een collega schreef dat ze me nog moest vertellen dat haar tandarts trekt met zijn been. Knap hoor! Al moet je dan wel een grote bek hebben lijkt mij. Wat dit soort geintjes betreft kan je behoorlijk doorgaan.

Je hebt namelijk abortusklinieken met een wachttijd van 9 maanden. Of een scherpschutter die thuis komt en zegt tegen zijn vrouw `schat, ik heb je gemist`. Moet je daar blij mee zijn dan? Hm. Wat ik me ook afvraag, heeft een impotente man een slaapzak? Kan hij daarmee leven of wil hij zich voor de trein gooien? Dan kan je altijd proberen hem op weer op het juiste spoor te helpen. 

Om bij mijn werk te blijven; alle taxichauffeurs zijn afzetters. Laat ze het maar niet horen, anders kunnen ze er vast niet van slapen. Ik lig er niet van wakker hoor, dat ik zo slecht slaap de laatste tijd. Als ze boos blijven kan ik nog altijd met alle geweld een vredesmissie opstarten. 

Ze zijn weer lekker bezig trouwens, met al die aanslagen de laatste tijd. De belasting deed er ook aan mee. Kan een spook geestig zijn? Kan je je schouders ophalen bij gevonden voorwerpen? Of je neus bij de plastisch chirurg? Ik ken een houthakker die ermee wilde kappen. Ik heb wel eens gehoord van een D.J. die doordraaide in een psychiatrische inrichting. 

De violist ging met de eer strijken. Een non die praat met haar handen is gewoon non verbaal. Je kan ook gaan bellen. Naar de dierenwinkel en vragen of ze nog vreemde vogels hebben. Ook leuk, de slotenmaker bellen en vragen of hij ook vijvers doet. Het asiel, of ze een kat in de zak hebben. Als 't Sunshine maar is, vind ik het goed. 

Volgens mij heb ik ze nu wel even uit mijn systeem, kan ik weer gewoon schrijven. Dit weekend is het weer zover. Dan gaat die klok weer een uurtje vooruit. Ik heb er echt zo'n hekel aan. Last heb ik er ook van. Best wel. Dat klinkt misschien heel stom maar het is toch echt zo. 

Het is geloof ik voor het eerst dat het in een vrij weekend is van me. Dat scheelt ietsje want ik moet om 6 uur beginnen met dagdiensten en dan is het dus eigenlijk nog maar 5 uur. Geloof me, dat voel je behoorlijk. Ik heb dus een klein beetje mazzel. Ik vraag me al vanaf we er mee begonnen, in 1977, wat het nut was. 

Ik snap er namelijk helemaal niets van. Het scheelt geen drol met wat dan ook. Het is alleen 2 x per jaar je biologische klok weer op hol brengen. Ik merk dat echt flink. Het duurt een paar weken voor het uit mijn systeem is. Dan gaat het even goed en dan moet dat ding weer terug gezet worden ook. 

Dan heb ik er wéér last van. Kan iemand me in hemelsnaam vertellen wat het nut ervan is? Ik las ooit dat een Indiaans stamhoofd erover had gezegd: Alleen een blanke kan denken dat, doordat hij een stuk van de bovenkant van de deken aan de onderkant zet, hij een langere deken heeft. 

Dat is echt precies zoals ik daarover denk. Ik kan me niet voorstellen dat het voor wat dan ook nuttig is. Wat denk je van de dieren op, ik noem maar een zijstraat, koeien op een melkboerderij. Gaat die boer dan opeens een uur opschuiven met melken? Dan zijn die koeien toch in de war? Net als ik.

Oh, het is langer licht. Ja maar het is 's morgens ook weer donkerder. Dan win je toch niets? Het lijkt mij gewoon handiger om het helemaal af te schaffen. Ook voor mensen die in continuediensten werken is het een vreselijk gedoe. Ik ben een echte optimist maar in die zomer- of wintertijd kan ik geen enkel voordeel ontdekken. Dat mogen ze van mij vannacht nog afschaffen. Dan wacht ik nog heel even met mijn enige klok die ik handmatig moet verzetten. Je weet maar nooit, ik ben wel een optimist natuurlijk. 

"De tijd bestaat alleen maar omdat anders alles tegelijk zou gebeuren."

Albert Einstein, Duits - Amerikaans natuurkundige 1879-1955

De werkweek is voorbij, oké, nog niet op volle kracht maar dat ben ik zelf ook niet. Zo is dat in elk geval mooi in evenwicht. Komend weekend is mijn vrije weekend. Maar vrij is relatief. Er is altijd genoeg te doen. 

Sinds Rien Poortvliet er niet meer is, is er ook geen kans meer op kabouters die het voor je komen doen allemaal. Was maar waar. Mensen die werken zouden eigenlijk van de regering een huishoudster toegewezen moeten krijgen.

Dan kan iedereen van zijn vrije tijd genieten zonder dat dit verpest wordt door huishoudelijke taken. Dat als je vrij bent van je werk, je ook echt helemaal kan doen wat je maar wil omdat alles in je huis al glimt en stof- en haarvrij is. 

Dat lijkt mij helemaal niet onredelijk hoor. En omdat die schoonmakers ook werken, krijgen die bij hen thuis natuurlijk ook iemand die bij hun de boel komt doen. Een soort van positieve spiraal van de werkvoorziening. Dan is iedereen er bij gebaat. 

Natuurlijk weet ik best dat dit nooit zal gebeuren. Het was alleen leuk om erover na te denken. Of dat je voor hetzelfde salaris maar 3 dagen werkt in plaats van 5. Dan mag je 2 dagen gebruiken om de boel bij jezelf thuis te doen en die andere 2 dagen ben je verplicht vrij. Ook een optie toch?

Ik leun toch meer naar die 1e oplossing. Het is veel leuker als je dat soort dingen niet zelf hoeft te doen. Net zoals het altijd lekkerder is als er iemand anders gekookt heeft. Natuurlijk geldt dit alleen als je iemand hebt die ook lekker kan koken. Anders klopt het niet helemaal.

Ik kwam hierop omdat ik van de week iets las dat verklaarde wat ik nou precies mankeer. Ik heb namelijk blijkbaar last van Clinomania. Eindelijk een diagnose. Ik ben dus gewoon een clinomaniac en heb vaak last van die clinomaniacale neigingen. Ik wist niet eens dat het bestond!

Maar ik heb het wel. Ik zie nu zelf dat ik mensen op het verkeerde been kan zetten omdat het Engelse "clean" er fonetisch op lijkt en ik het had over schoonmaken. Ik zou er zelf ingetrapt zijn maar dat heeft er niets mee te maken. Clinomania is namelijk een overmatig verlangen om in bed te blijven. En dan kan je natuurlijk ook niets schoon krijgen. Het kwam in de buurt. 

Ik had er nog nooit van gehoord maar het is echt zo. En ik heb er last van. Volgens mij is er geen medicijn voor en hebben er wel meer mensen last van. Het is zelfs niet mijn enige afwijking. Ik heb er vele. Deze afwijking is ook vaak voorkomend onder mijn medemensen.

Ik ben namelijk een thalassofiel. Het is niet iets waar ik last van heb of zo en het doet ook geen pijn. Je doet er anderen ook geen kwaad mee, zoals je bij andere fielen wel eens kan hebben. Het is een vrij onschuldige aandoening. Een thalassofiel is namelijk een persoon die echt van de zee of oceaan houdt. Dat doe ik ook!

Gelukkig hoef ik er niet voor naar een praatgroep. Zo van "hallo, ik ben Ria, ik ben 55 jaar oud en ik ben thalassofiel". Je hoeft er niet voor naar de dokter en je hoeft er geen medicijnen voor te slikken. Je mag er juist volop van genieten als je wilt. Je hoeft er alleen maar een tripje naar het strand voor te maken. 

Ik kwam wel meer van die rare dingen tegen van de week. Kom ik ze niet tegen dan verzin ik ze zelf. Ik zat naar een programma te kijken en het ging over de hersenen. Ze hadden het over de hippocampus in de hersenen. Opeens merk ik dat ik mezelf zit af te vragen of dit dan de plek is waar nijlpaarden studeren. Ik ga hem niet uitleggen maar ik moest er zelf erg om lachen. 

Ik lach wel vaker om mijn eigen domme grappen. Ik kan mij heel erg grappig vinden, ik grinnik nu ook al weer. Ik ben in mijn hoofd altijd bezig en zo kom ik altijd op van die gekke dingen. Vroeger zette ik zo'n zelf gevonden woordspeling dan wel eens op Facebook en daar gingen sommigen dan weer op in of in mee. 

Zo dacht ik bij het begrip non actief opeens een surfende non in mijn hoofd maar direct erop door de betekenis ervan vroeg ik me af of bij non actief de non nou juist wel of juist niet iets doet. Sloeg natuurlijk helemaal nergens op maar ik had er veel lol om. 

Je kan ook een baan gaan zoeken bij een tuincentrum omdat je zo graag iemand een beuk wil verkopen maar er ook mee weg wil komen. Je kan je afvragen of terroristen op een typcursus hebben gezeten om 200 aanslagen per minuut te kunnen halen. 

Ooit ging ik met een flink ontstoken oog naar het oogziekenhuis hier in Rotterdam. Sta ik daar bij de balie, zegt de dame "een ogenblik". Ik kijk haar verschrikt aan en roep "nee, ik hou ze gewoon in mijn hoofd hoor". Zij kon er niet echt om lachen maar ik had er, ondanks de pijn, de hele dag lol om. 

Ik las in de krant dat het aantal deelnemers van de vierdaagse achteruit liep. Dan kan ik me direct bedenken hoe dat er dan wel niet uit zal zien, letterlijk. En grinniken als ik me bedenk dat de afvallers misschien wel een lopend buffet krijgen aangeboden. Maar misschien gaan ze wel naar een gewoon restaurant.

Als de ober daar opeens een steakje laat vallen, mag je dan het restaurant voor het gerecht slepen? Tenzij het restaurant leeg is, dan is het gast-vrij. Zulke dingen, daar ben ik gek op. Toen mijn broer de begrafenisonderneemster maar niet te pakken kreeg, zei ik dat ze het vast stervensdruk had. Inkoppertje!

Tegen mijn orthopeed zei ik, toen we de operatie aan het bespreken waren "ik hoop niet dat ik aan u gehecht raak". Het duurde even maar toen snapte hij hem ook. Dat is altijd beter dan dat je bij de hartchirurg bent, die je onderzoekt en zegt dat er iets niet klopt. Dan ben je verder van huis. Mijn bank houdt ook nooit rekening met me en mijn auto sloeg af op een rechte weg. 

Je merkt het wel, als ik eenmaal bezig ben, dan blijven ze maar komen. Ik ga er dan ook weer lekker even mee stoppen en genieten van mijn vrijdagavond. Even wat eten en dan sigaretjes maken voor het weekend. Ik hoest nog net niet genoeg. Straks lekker met de cits de bank op. Morgen weer een dag, een vrije met veel te veel te doen.