De week is weer doormidden. Zo voel ik me ook wel een beetje, doormidden. Je zou er bijna aan gaan wennen. Mijn rustpuntje is even schrijven en ondanks dat het wel eens niet echt goed uit komt, doe ik het toch. 

Natuurlijk voor Sunshine om het lijntje open te houden. Ik kan me namelijk behoorlijk schuldig voelen dat ik de laatste weken helemaal niets voor hem doe. Al zou ik een vrij uurtje over hebben dan heb ik er gewoon geen puf voor.

Dat lijntje met hem door het schrijven is de basis. Ik heb alleen ondervonden dat ik het heerlijk vind om alles even van me af te schrijven. Aangezien ik na 5 maanden bijna 30.000 unieke bezoekers heb gehad hier op de site, lezen er aardig wat mensen mee elke dag.

In het begin was ik enorm verrast door al die complimentjes over wat en/of hoe ik schrijf. Verrast omdat het iets is waar ik niet eens over na hoef te denken. Het gaat vanzelf en meestal weet ik ook niet wat ik ga schrijven. Ik ga zitten en ik begin te typen en dan komt het vanzelf. 

Vorige keer vroeg iemand me hoelang ik dit talent al bezat. Eh... Dat wordt een beetje lastig antwoorden als je er eigenlijk nooit zo over hebt gedacht. Talent? Ik schrijf gewoon op wat ik denk of waar ik aan denk of over nadenk. Als je een gesprek met me zou hebben dan zou ik dezelfde dingen zeggen.

Zo voelt het eigenlijk ook als ik schrijf. Alsof ik met iemand in gesprek ben aan wie ik mijn gedachten vertel. Ik denk er niet over na wat de ander wil horen of zo maar gewoon dingen die in me opkomen. Ik praat misschien wel met mezelf zo of zoiets.

Het gebeurt zelden dat ik er iets aan verander. Wel lees ik het na ik het geplaatst heb meestal 1 x over en dan zie je de typfoutjes, soms ook niet. Dan zie je ze pas later. Of je ziet een raar lopende zin. Als het erg onduidelijk is dan pas ik dat nog aan. Rare typfoutjes haal ik er later ook uit.

Niet altijd want soms ben ik dat van plan maar dan vergeet ik het weer. Er zullen er nog genoeg over blijven lijkt me, die me ontgaan zijn. Soms zijn het hele stomme en soms logische foutjes als je vingers verkeerd staan.

Ik heb altijd al wel wat met taal gehad. Ik kon al heel jong lezen en dat deed ik dan ook graag. Schrijven eigenlijk niet echt. Een opstel maken op school vond ik dan wel geen crime maar een talent in schrijven is daar nooit bij ontdekt. Al weet je natuurlijk niet of die leraren ze wel echt gelezen hebben, geintje hoor.

Op de lagere school vond ik het dan ook heerlijk om met taal bezig te zijn. Ontleden van alle woorden in een zin, wat is een bijvoeglijk naamwoord of het lijdend voorwerp, lidwoorden, zelfstandige naamwoorden, ik vond dat helemaal geweldig. Grammatica lag me wel. 

Een beetje oneerlijk misschien want het leek wel of ik het gewoon al wist. Net zoals het vervoegen van werkwoorden en betekenissen van de moeilijkere woorden. Het kwam me allemaal als vanzelf aanwaaien. Daar kon ik echt uren mee bezig zijn zonder me te vervelen. De rest van de klas dacht daar denk ik wel anders over.

Wat moet er nou met een T of een D of een DT? Ik ZIE het gewoon zelfs. Ik kan in het snelle schrijven echt wel grammaticale fouten maken hoor. Je kan dan dingen krijgen als: voor het zelfde geld is hij ook zo tegenover voor hetzelfde geldt er een andere regel. Ik bedoel maar, als je snel typt dan heb je de fout zo gemaakt want als je dat foutloos wilt doen dan moet je erover nadenken en als ik zo zit te rammen op mijn toetsjes dan denk ik niet, dan "praat" ik.

Het lijkt er trouwens heel erg op dat er tegenwoordig niet meer naar gekeken wordt hoe de dingen geschreven horen te worden. Dat vind ik best jammer. Bovendien kan ik me er enorm aan storen. Iedereen schrijft tegenwoordig "ik ga naar ME zus", dat is een doorn in mijn oog. Ik ga naar MIJN zus moet dat zijn, je mag het afkorten naar m'n maar zet er dan op zijn minst gewoon mn zus of zo. 

Ik wil niemand beledigen maar ik vind dat zo ontzettend stom staan als je zo schrijft. Of als mensen dure woorden willen gebruiken maar dan bijvoorbeeld schrijven dat ze ergens geen fedussie in hebben als ze fiducie bedoelen. Schrijf je beter voortaan maar dat je er geen vertrouwen in hebt, tenzij je natuurlijk twijfelde of dat met een a of een o was. Maar dat staat in elk geval niet zo stom.

Mensen die dyslexie hebben is natuurlijk heel wat anders. Maar als je dat niet hebt en je wilt niet eens de moeite nemen om je moedertaal te schrijven zoals het hoort dan weet ik het ook niet meer hoor. Het zal wel gewoon mijn probleem zijn. Omdat ik zo gek ben op taal natuurlijk vind ik het storend. 

Ik vind niets heerlijker dan met woorden te goochelen en woordspelingen te maken. Of ik hoor de verschillende betekenissen van een woord tegelijkertijd en dan kan ik er iets grappigs mee doen of zeggen. Daar kan ik echt lol in hebben. Ik heb geen idee waar het vandaan komt maar het was er al heel vroeg.

Dat er anderen waren die het leuk vonden hoe of wat ik schreef daar kwam ik pas achter toen ik een paar jaar geleden op hyves zat. Ik begon op vakantie in Griekenland een soort blog te schrijven over de tijd daar en daar kreeg ik veel reacties op. We maakten daar dan ook steeds wel grappige situaties mee maar ik kon ze blijkbaar goed genoeg over brengen om veel reacties te krijgen.

Zo bleef ik korte stukjes schrijven als ik iets leuks mee maakte en ik vond het dan weer leuk om al die reacties erop te zien. Maar verder dan dat ging het niet. In mijn leven heb ik al zoveel bijzondere dingen meegemaakt dat ik wel eens grapte dat ik daar een boek over zou gaan schrijven.

Voor zoiets moet je alleen echt wel tijd maken. Bovendien, hoe schrijf je in hemelsnaam een boek? Dat is toch echt wel iets anders dan die stukjes hier. Die begon ik in het begin dat Sunshine weg was te schrijven om iets van mijn wanhoop kwijt te raken en zo de mensen alert te houden dat hij nog steeds weg was.

Elke keer kreeg ik weer veel commentaar op die stukjes. Tot ik eind september deze website begon en de stukjes van daarvoor erbij had geplakt, wist ik niet eens dat er zoveel mensen mee lazen. Dat was echt een verrassing.

Ondertussen heb ik er echt een gewoonte van gemaakt en soms ben ik bijna te laat om op de dag zelf het stukje te schrijven maar ik doe het toch. Voor Sunshine maar ook voor mezelf. Ondertussen gebeurden er weer dingen die ik niet zomaar dood kon zwijgen omdat het over mijn dagelijkse leven gaat.

Zoals de situatie met mijn moeder. Hoe kan je over je vermiste kat gaan zitten zeuren alleen als er ook nog zoiets aan de hand is met de belangrijkste vrouw in je leven? Dus sloop dat er ook tussen. Hoe het zal gaan als ik Sunshine straks weer thuis heb weet ik niet. Maar dan kan ik misschien ook dit half uurtje gaan gebruiken voor dat boek dat er moet komen. Wie weet?!

"The good parts of a book may be only something a writer is lucky enough to overhear
or it may be the wreck of his whole damn life —
and one is as good as the other."

Ernest Hemingway