"Houd van de dieren. God heeft ze de rudimenten van denken en ongestoorde vreugde gegeven. Verstoor hen niet, kwel ze niet, ontzeg ze hun geluk niet, dwarsboom Gods bedoeling niet.

Bron: De gebroeders Karamazow"

Fjodor M. Dostojewski Russisch schrijver 1821-1881

Om half zes al weer wakker op een stralende zaterdagochtend. Vanmiddag is de middag dat ik moet gaan werken. Zoals het net ging toen ik Aurora en Moonlight beneden riep, was er niets aan de hand. Alleen Aurora lijkt het me allemaal wel kwalijk te nemen, logisch ook. Haar leven was al zo roerig en het laatste jaar, bijna een jaar over een maand, is er voor haar veel rust gekomen en daar genoot ze van.

Tot afgelopen woensdag dan. Zij was nog van goede wil maar de kittens niet. Die vinden haar doodeng. Dat heeft zo zijn weerslag gegeven op die hele kennismaking en gewenning. Het leven van de groten staat op zijn kop, niets is meer hetzelfde. Geldt voor de kittens ook natuurlijk maar die genieten er alleen maar van zo te merken.

Alleen als ze de groten zien dan zijn ze uit hun doen. Verder gaat het geweldig met ze. Ze zijn wel ontzettend kieskeurig hoor. Ik dacht dat de grotere blikjes kitten kip die ik gekocht had exact hetzelfde zou zijn als de kleine blikjes maar dat blijkt niet zo te zijn. Ze hebben even geroken en wilden het niet hebben. Dan heb ik nu een probleem want 1 blikje nog, dat is het enige dat ik er nog van heb. Ga ik bestellen dan duurt het zeker tot maandag of dinsdag tot ik het in huis heb.

Skylar heeft trouwens gisteren wel de vis van de groten opgegeten. Ze lusten blijkbaar heus wel wat anders. Ook is hij de eerste die gisteren spontaan een paar brokjes stond te eten. Het was tijd om ze eten te geven en daar was ik mee bezig. Hij zal dus wel honger hebben gehad. Dat gaat allemaal nog wel komen. Als ik werk zullen ze het er ook mee moeten doen tot ik thuis kom.

Eten ze die kip straks helemaal niet, dan zal ik ook wel iets met tonijn neerzetten voor ze. Kijken of dat werkt. Ze zijn wel helemaal gek van kattenmelk. Logisch, lijkt misschien een heel klein beetje op moedermelk. Aurora en Moonlight lusten dat helemaal niet.

Van een beetje proberen wat aan mijn kledingkamertje te doen kwam ook niet veel zaterdag. Na de succesvolle klimvideo van Rainbow, kon ik er nog eentje maken. Die moest ik alleen na een tijd afbreken om Rainbow met een swiffer weer naar beneden te jagen!

Dat ene kleine smalle spleetje dat er zit, waar een grote kat niet doorheen kan maar een kitten waarschijnlijk wel, heeft hij gevonden. Toen hij dit met zijn pootje wijder begon te duwen ben ik de swiffer maar gaan pakken. Het is te hoog voor mij, zelfs met ladder, om hem er daar vanaf te pakken.

De boel vanmiddag dichtdoen met 30 graden leek me geen optie. Wat te doen?! Het is precies in het onhandigste en hoogste hoekje. Maar wie niet lang genoeg is moet slim genoeg zijn. Er stond nog een stuk rol gaas en daar heb ik een stuk uitgeknipt.

Op de plekken waar ik nog bij kon heb ik dat aan het bestaande gaas vastgemaakt. Toen kwam mijn lengte weer in de knel met de hoogte aldaar. Er stond zo’n dikke en zware kartonnen rol nog waar het gras omheen zat. Daar heb ik de boel mee aangedrukt en zo schuin die hele spleet kunnen bedekken.

Oké, was het nog te hoog om het stukje wat nu de hoek omging naar mijn muur vast te krammen of hameren. Mijn grijze cellen werkten overuren maar ze kwamen met een oplossing. Ik heb de bison dikke alles lijmer voor binnen en buiten gepakt. Nog steeds te hoog natuurlijk maar ik had die lange kartonnen rol nog. Daar heb ik de lijm opgedaan en steeds stukje bij beetje het hele hek aan die zijkant dichtgesmeerd.

Het moet nog even drogen maar dan kunnen ze echt geen kwaad meer. Hij heeft net ook zijn weg weer terug gevonden, dat zal hij ook wel doen als ik er niet bij ben.

Alsof de pijn in mijn lijf van al het geklus en geklim nog niet erg genoeg was, heb ik net voor ik moest gaan werken ook nog even een flinke klapper gemaakt op het balkon. Ik stapte over van stoel naar stoel, ik had namelijk wat speeltjes voor ze in het hek gedaan want ze gingen met mijn planten aan de haal. Teken voor mij dat er wat meer speelbaars op het gras moet komen. Heel stom, wilde ik zonder erbij na te denken, bij het overstappen flink leunen op de leuning van de verkeerde stoel. Door het overstappen viel het tegenwicht van mijn gewicht weg en kiepte die stoel om natuurlijk.

Dat had ik kunnen weten maar ik ben ondertussen een beetje te moe om logisch te denken. Ik viel op een heel pijnlijke manier en had door het raam kunnen gaan als dat glas wat zwakker was geweest. Daar vloog ik met mijn hoofd tegenaan namelijk. Ik lag ook in een hele rare kreukel gevouwen op de grond tussen de omver gevlogen stoelen. Ik weet nog dat ik dacht terwijl ik viel ‘waarom doe je nou zoiets stoms?!’

Nu doet echt helemaal alles pijn, is mijn been kapot en heb ik een dik blauw ei op mijn bovenarm. Mijn hele zijkant van mijn hoofd doet best zeer maar er zit geen bult daar zo te voelen. Dat voelen is al niet prettig. Ik kan domme vallen maken maar toch val ik verder goed mee voor een blondje. Het spleetje is dicht en de speeltjes hangen. De cits kunnen in elk geval geen kwaad meer. Ik had alleen niet verwacht dat ik voor mezelf ook uit moest kijken.

Gelukkig heb ik met wat pijnstillers afgelopen vrijdagnacht in elk geval wel eindelijk wat kunnen slapen. Misschien werken die nog een beetje door en is het scherpe randje eraf. Ik hou mijn hart vast als ze zijn uitgewerkt. Ik zal er zo nog maar een paar nemen. Beter voorkomen dan genezen. Oh ja, daar ben ik eigenlijk al een beetje te laat mee. Maandag toch maar weer een voorraadje in huis halen. Je weet maar nooit wanneer je het nodig hebt, dat blijkt wel.

Vlak voor de val was er even een momentje met Moonlight en de 2 kittens. Moonlight begint al iets bij te trekken en zij nu ook richting hem. Het komt gewoon omdat ze zelf aanvallen met hun hoge ruggetjes. Ik heb even met Moonlight gepraat net daarvoor. Het lijkt wel of hij me volledig begrijpt altijd want opeens zaten ze met zijn drietjes boven op. Wel een beetje onwennig nog maar toch… Ik zie vooruitgang en dat vind ik al heel wat.

Nu heb ik Moonlight gevraagd om dat ook maar met Aurora wat te helpen want wat gaat mijn hart naar haar uit! Mijn kleine witte lieverd. Wat zou ik toch graag willen dat ik met haar kon praten. Ik roep steeds naar boven dat ik van haar hou maar dat zal een hele schrale troost zijn voor haar. Ze is mij voor haar gevoel gewoon een beetje kwijt aan twee van die zwart witte monstertjes die zo lelijk tegen haar doen.

Geef haar eens ongelijk. Ik hoop dat mijn gesprek met Moonlight een beetje zal helpen. Je kan het raar vinden maar dat helpt meestal echt hoor. Hij zorgt er dan voor dat wat ik vraag ook gebeurt. Wishfull thinking? Dacht het niet! Moonlight is gewoon mijn held en hij maakt het elke keer weer opnieuw helemaal waar. 

"Dankzij onze verbeelding kunnen we voorbij de dood denken en zijn we meer dan tragische dieren die weten dat ze doodgaan. Onze verbeelding kan ons over het rationele besef dat we doodgaan heen tillen door ons te laten geloven in het onmogelijke."

Stef Bos Nederlandse zanger en acteur 1961-

Vrijdagochtend, wakker worden met een kleintje tegen je aan en de ander op het kussen vlak boven je hoofd. Wat een heerlijk begin van een nieuwe dag! Alsof ze niet beter wisten, bleven ze liggen totdat ik besloot om op te staan, net na zevenen. Die nacht heb ik zo’n belachelijke aanval gehad van die zenuwpijnen en krampen in mijn benen dat ik gewoon een potje heb zitten huilen.

Voor iemand met een heel hoge pijngrens is dat heel wat, kan ik je wel vertellen. Ja, wel heel veel gedaan gisteren natuurlijk maar dat moet toch gewoon kunnen? Anders zit ik over 5 jaar gewoon in een scootmobiel en daar pas ik voor. Vooral het moment dat de zenuwpijn in mijn scheenbeen samenging  met een soort zweepslag in mijn kuiten was bijna ondraaglijk.

Gelukkig gaat alles altijd over maar echte nachtrust schiet er toch wel heel erg bij in zo. Het zal wel een reden hebben. Ook deze dag moet ik nog enorm veel doen. Direct maar even koffie gezet, even wat “kracht” opdoen. Het wordt heet komende dagen maar gelukkig kunnen de katjes lekker naar buiten.

De groten zitten nu constant op het balkon. Dat het daar nog een zooitje is zal ze een zorg zijn. Dat ik ooit heb gezegd dat Aurora geen hoge kat is moet ik toch echt terug nemen! Ze sprong, precies toen ik naar ze kwam kijken, bovenop het muurtje, vandaar liep ze over een dun randje hout van mijn bovenraampjes door naar het raampje van de keukendeur. Daar zat ze te bedenken hoe ze nu terug moest, tenminste zo zat ze te kijken.

Ondertussen had ze echt elk hoekje en gaatje bekeken. Ik denk niet dat ze keek naar hoe ze weg kon komen, meer van zo hee, hier is het opeens allemaal anders. Ik liep het balkon op want dat wilde ik wel even vastleggen natuurlijk. Ik tikte met mijn hand boven op het huisje wat een ligplaatsje heeft. Oh ja, die hint begreep ze, ze sprong er direct op.

Opeens kwam ook Rainbow het balkon op. Natuurlijk, die is echt kitten de voorste hoor. Het balkonnetje werd even aan een inspectie onderworpen, op begane grond niveau dan wel. Grote broer en zus zaten vanaf hun pas nieuwe grasveldje een verdieping hoger, te kijken wat de kleine aan het doen was.

Rainbow was onder de indruk van de bomen waar de wind doorheen blies. Toen Moonlight een verdieping zakte, blies de kleine zelf ook even. Ze grommen en grauwen nog wel maar dat hoge gegil is minder. We hebben vooruitgang, al zal het nog wel even duren voor we met zijn allen rustig op de bank zitten.

Rainbow gaat zelf ook steeds op Moonlight af. Weliswaar met een hoge rug en als hij dan gaat grommen, dan wil Moonlight hem eigenlijk een lel verkopen. Dan zeg ik rustig “niet doen Moontje, het is nog maar een baby”. Dan kijkt hij me aan en geeft zo’n grauw en vliegt hij weg. Wat is hij toch lief!

De grote 2 gingen weer naar boven en toen Rainbow lag te slapen kwam Skylar lekker bij me op het balkon. Ze wisselen elkaar wel eens af. Ik had eerder klaar kunnen zijn maar ach, veel te leuk! Alleen mijn rug is enorm aan het protesteren. Ik zal voor ik ga slapen vanavond maar iets innemen ander slaap ik weer niet en dan stort ik zo een keertje van mijn voegen.

Op een gegeven moment waren de 2 kleintjes bij me en kwamen Moonlight en Aurora er ook bij. Het vervelende is dat de kittens zich gesterkt voelen door mijn aanwezigheid, lijkt het wel. Rainbow zet een hoge rug op en gaat, al trippelend en wankelend door die hoge rug, op de katten af. Heel langzaam maar zeker. Beweegt dan 1 van de groten dan begint het grauwen.

Aurora was het blijkbaar zat en ze viel me toch uit! Niet dat ze Rainbow raakte maar het had anders gekund. Ik schrok en zei een beetje boos tegen Aurora dat ze weg moest gaan. Eigenlijk weet ik niet of dat de juiste reactie was want het is natuurlijk wel HUN huis. Ze zitten opeens met 2 blazende en schreeuwende kleintjes opgescheept tegen wil en dank. Dus tja, wat is nou wijsheid. Kan ik ze wel alleen laten morgen? Ik zal toch naar mijn werk moeten dus ik weet nog niet wat ik moet doen dan.

Aan het einde van de middag was ik eindelijk zo ver dat ik de gereedschap spullen op kon gaan bergen. Er komt weer een beetje orde hier. Alleen dat zijkamertje… Ik krijg het al benauwd als ik er naar kijk. Ik ga zaterdag alleen maar even proberen iets draagbaars te vinden.

Deze week moet ik 6 dagen werken en ben ik alleen maandag vrij. Ik zal in de ochtenden proberen elke keer wat te doen. Er staat een enorm pakket weer bij mijn moeder. De stof om mijn bank mee te bekleden. Ook een tijdrovend en rommel veroorzakend klusje. Het lijkt wel of ik me deze weken tot het uiterste moet drijven of zo? Wat een idioot ben ik toch!

Ook staan er nog wat plantenbakken met half stervende plantjes op de gang, buiten dan, omdat ik vergeten was tegen Daan en Dré zeggen dat ze die mee moesten nemen naar mijn moeder. Ja, niet gek natuurlijk. Ik kon niet meer denken.

Ik heb wel gemerkt dat als de kittens niet zo aanvallerig doen tegen de andere 2 dat die ze dan eigenlijk een soort van negeren. Alleen heb ik geen idee hoe ik dat kan voorkomen. Anders zou ik het ze wel vertellen allemaal. Ook zijn de groten een beetje boos op mij. Dat snap ik dan ook best.

Alhoewel ik enorm geniet van de kleintjes, vind ik het ook heel zielig voor de anderen want hun leven is opeens ook helemaal omgegooid. Ze zitten het grootste deel van de dag boven, af en toe en vaak alleen als ik ze roep komen ze even beneden omdat ze zich dan gewoon ‘niet thuis’ meer voelen hier.

Boven is hun heiligdom geworden de afgelopen dagen. Aurora sliep altijd bovenop me, en Moonlight in de krabpaal vlakbij. Dat is nu over natuurlijk, ze slapen boven. Ik weet bijna zeker dat ze dat mist want ze claimde me altijd zo, zelfs bij Moonlight. Ze komt wel een aai halen, of ik moet hem zelf gaan geven en dan is ze nog voorzichtig. Dat vind ik best erg.

Ook het hele avondritueel met hun snoepjes waar ze zo gek op waren is opeens afgelopen. Ik heb het vrijdagavond geprobeerd om dit toch zoals altijd te doen. Maar met 2 grauwende kittens onder de bank, wilde ze haar snoepjes niet. Ik heb vaak genoeg verteld hoe gek ze op die dure snoepjes waren, dat wil wel wat zeggen dus.

Dat gaat me dan ook best een beetje aan mijn hart. Want, zoals ik bij een vriendin zie en hoor, waar alle grote katten helemaal verliefd zijn op hun nieuwe kitten, zo zal het hier helaas weer eens niet gaan. Ik had eerlijk gezegd zelf gedacht dat het even wennen zou zijn maar dat ze elkaar dan vrij snel zouden accepteren. Dat ik zaterdag met een gerust hart op mijn werk zou kunnen zitten.

Nu weet ik nog niet hoe ik het moet doen. Ik kan die groten met deze hitte toch niet afsluiten in het gedeelte van het huis waar er geen raampje open kan? Dat is zowat dierenmishandeling. Maar wat als ze elkaar aan gaan vallen en ik ben er niet bij? Hoe bedoel je dilemma?!  

"Wees goed voor de dieren, maar denk af en toe eens aan de mensen."

Clem Schouwenaars Vlaams dichter 1932 -