Mijn Hemelvaartdag begon heel vroeg, half zes was ik er al weer uit. Maar Skylar en Rainbow waren al wakker. Ik ontdekte dat Rainbow een plasje op de grond had gedaan. Wel lief, net naast mijn kleed. Ik had de houtkorrels die Dré altijd gebruikte meegekregen maar ik had ze er nog niet op zien gaan. Skylar zou nu ook wel nodig moeten.

Ik had nog een platte kittenbak staan en daar heb ik snel wat van die kittensteentjes ingegooid en daar bovenop het silicaatspul wat ik zelf altijd gebruik. Skylar kwam ook maar van de bank af en tot mijn grote verbazing ging hij op de bak die ik net neer had gezet. Blijkbaar geven ze de voorkeur aan het silicaat want de rest van de dag hebben ze allebei alles netjes op die bak gedaan en de bak met houtkorrels laten ze links liggen.

Ze aten lekker van de kitten kip en ik had de echte kleine baby brokjes er overheen gesprenkeld. Ook die aten ze op, ik zag Skylar af en toe heel verbaasd kijken, al kauwend, maar het ging wel op. Die eerste avond heeft Aurora daar zelfs ook een halve bak van naar binnen gewerkt. Rare meid.

De 2 grote cits bleven redelijk uit de buurt. Als ik naar het toilet ga dan komt Moonlight wel echt even klagen bij me want hij vindt het maar niets. Toen Aurora die morgen de kamer instapte gingen de 2 kleintjes weer net zo tekeer als die eerste avond. Hoge ruggen en gillen en grauwen. Als ze niet zo klein waren zou ik er doodsbang van worden.

Ik heb 2 kleine racistjes erbij, ze discrimineren de witte in het gezelschap van black&white. Ik overweeg Aurora een beetje in te smeren met wat schoensmeer of een permanent marker. Dan valt ze niet zo uit de toon. Alleen haar blauwe ogen zouden haar dan nog verraden. Het zal nog wel wennen, zo’n adoptiezusje.

Wat spelen die 2 heerlijk als ze niet gestoord worden door angsten voor adoptiebroer en –zus. Echt genieten is dat als je naar ze kijkt. Sinds Casper heb ik alleen maar van die probleemgevallen gehad en dit zijn eindelijk weer lekker gesocialiseerde beestjes. Een beetje racistisch maar dat leren ze nog wel af in deze maatschappij hier bij mij. Ze spelen met alles wat ze zien liggen en hangen. Wat dat betreft zijn ze in een echt kattenparadijsje gekomen. Ze rennen elkaar achterna, lopen met muizen in hun bekkie die groter zijn dan hun kleine koppie. Echte jagertjes zijn het al.

Rainbow lijkt qua karakter enorm op Sunshine en Skylar heeft heel veel van Moonlight. Dat is heel leuk om te zien. Hoe het komt weet ik niet maar het is echt zo. Ook hoe ze met mij doen is zo’n beetje hetzelfde. Rainbow is net zo ondernemend en heldhaftig. Skylar is meer behouden en voorzichtig.

Om half 10 waren Daan en Dré ook hier. De mamapoes had vannacht wel last gehad van de scheiding en Dré had bij haar geslapen. Hij vond het wel heel fijn om te zien hoe goed ze het deden hier. Ze renden en vlogen door de kamer, sprongen op de hoge krabpalen en er ook weer af. Rainbow was zelfs hoog in de kast geklommen tussen de boeken. Ook liep hij al over de kasten hier, alleen op het bureau is hij nog niet geweest.

We hadden weer problemen want mijn schroeftolletjes waren niet krachtig genoeg. Gelukkig konden we er eentje lenen van Frans. Ze gingen die gelijk halen en brachten mijn moeder en Kim mee. Mijn moeder vond die 2 ook helemaal geweldig! Ze pakten steeds haar schoenen waar bloemetjes op zaten. Mijn moeder kwam er zo achter wat een scherpe nageltjes kittens wel niet hebben.

Dat doen ze ook steeds, als ze schrikken schieten ze onder de bank. Als je dan op de bank zit, komen ze wel vlakbij je voeten liggen. Ze hangen dan wel opeens in je hielen en je schrikt je een ongeluk! Heerlijk!

Al de pakketten die bij mijn moeder waren aangekomen, hadden ze ook meegebracht. Wat dat betreft zie ik door de bomen het bos niet meer. Alles vol met dozen en rommel. Ik heb zelf het huisje in elkaar gezet want de constructie op het balkon kostte echt veel meer tijd dan gedacht. Vooral door kleine priegelwerkjes eigenlijk. Al is het dan nog een rommel, de katten zouden in elk geval die avond naar buiten kunnen.

Daan en Dré hebben wel stunts uitgehaald op het balkon zeg! Ik durfde soms gewoon echt niet te kijken. Op een gegeven moment zie ik alleen Daan op het balkon. Huh? Waar is Dré dan? Die was over het balkon geklommen en op de balustrade van ernaast bezig om dingen vast te maken. Later was ik Daan ook weer kwijt, zie ik opeens om de hoek zijn hoofd achter de muur vandaan komen. Die zat ook gewoon aan de buitenkant van het balkon.

In principe hebben die twee een klein beetje hun leven gewaagd om mijn cits zo’n prachtig buitenverblijfje te gunnen. Ze hebben echt 2 volle dagen de raarste capriolen uitgehaald en weinig tot geen momentje rust gepakt. Veel tegenslagen gehad maar ging het niet linksom dan ging het maar rechtsom. Het huisje past eigenlijk net niet omdat de ruimte minder diep is maar ik heb het toch neergezet waar ik het wilde, ze hebben alleen een half zwevend trapje. Katten kan dat gewoon niets schelen.

Alleen nu iedereen weg is zit ik echt in grote puinhopen. Voor een mens die heel graag alles schoon, opgeruimd en georganiseerd ziet, is dat best een beetje afzien. Ik zelf heb geen flauw idee hoe ik hier doorheen moet komen. Ik ben zo vermoeid door tekort aan slaap en alles doet me zeer. Maar ik moet wel! Ik maak het balkon zover mogelijk af, dan is er ook weer een beetje plek in mijn keuken waar alles in staat. Vandaag moet ik verder daarmee en ook die kleding moet nog steeds uitgezocht worden.

Anders kan ik morgen naar mijn werk geen kleding aan. Ondertussen hopen dat ze toch iets minder zullen discrimineren als mijn witte dame door de kamer komt. Ze is er helemaal confuus van mijn arme witje. Het zal een kwestie van wennen zijn en merken dat die 2 grote kattenbeesten blijvend zijn maar ook nog eens lief en leuk om mee te spelen. Moonlight zal ook heus nog wel los komen want daar is hij gewoon te lief voor. Komt goed! Ooit...

"Terwijl dieren zich aanpassen aan de wereld om te overleven, veranderen mensen de wereld teneinde méér te zijn."

Paulo Freire Braziliaans onderwijshervormer, pedagoog en andragoog 1921-1997

Gisteravond had Dre al de spulletjes al klaar gezet. Hij stuurde mij een berichtje dat hij er zo niet bij zou zijn, dat werd hem gewoon even te zwaar. Angel zou thuis zijn om me te helpen met Nog zweverig van al het haasten en met zweet op mijn rug van het stofzuigen was het net iets na half 6 toen ik hier weg reed om de jongens te gaan halen.

Ik was net binnen bij Angel, de jongens lagen te slapen in de krabpaal, toen Daan aan belde. Mooi, die kon gelijk even helpen met sjouwen haha. Wat een geluk dat die jongen zo’n geweldige ‘cleanmother’ heeft! Hij zal zich nooit moeten vervelen met mij in de buurt. Morgen mag hij zomaar wéér komen klussen bij me. Da’s toch wel heel lief van mij hè…

Ik heb het niet lang gemaakt want ik wilde gewoon naar huis met de jongens, voordat ik van mijn voegen zou storten. Ik wist dat ik nog genoeg te doen had eens ik thuis zou komen, alleen wist ik nog niet wat en hoe precies. Ik was natuurlijk gesloopt na die drie dagen van bijna geen slaap en alleen maar werken en ruimen. Ik had nog geen idee wanneer ik heel even zou kunnen zitten.

Eenmaal thuis met een zware tas en de reismand met de kittens die ook wel doorwoog zo naar 3 hoog, was er van de grote katten geen spoor te bekennen. Okè dan, zouden ze de bui voelen hangen? Wat me gelijk opviel zodra ik de kittens eruit liet, dat Rainbow wel de kleinste van de 2 is maar die is wel het meest ondernemend. Skylar is veel voorzichtiger ondanks dat hij de grootste is.

Dat was bij Sunshine en Moonlight precies zo, ook het verschil in gewicht. Wel apart hoor. Heel voorzichtig begonnen ze de kamer te verkennen. Skylar zat al snel onder de bank om het even allemaal te laten bezinken. Rainbow wilde wel even weten waar hij nou terecht was gekomen.

Moonlight was er ondertussen bij gekomen en die begon me toch te blazen! Rainbow blies net zo hard terug hoor, hij trok zo’n hoge rug dat zijn pootjes er bijna te kort voor werden. Hij kiepte bijna om! Ik heb helaas heel wat leuke foto momentjes moeten missen omdat mijn gsm precies dit moment uitkoos om raar te gaan doen.

Zal je altijd zien natuurlijk. Ik heb het hele ding maar opnieuw laten starten om te zien of dit zou helpen maar toen had ik al vele leuke momentjes gemist. Nadat ze allebei weer op de bank zaten, hebben ze allebei een klein beetje gespeeld. Moe van die zware nieuwe indrukken vielen ze naast elkaar in slaap. Wel moesten ze mij voelen, dan voelden ze zich veilig. Daar zat ik dan, dorst, honger, ik moest nog plassen ook maar ja, dat moet dan maar even wachten allemaal. Zo schattig!

Gek genoeg bleef Aurora boven, die liet zich niet zien beneden in elk geval. Maar rond een uur of 11 vond ze het tijd worden om haar mooie roze neusje te laten zien. Waar Moonlight qua uiterlijk lijkt op hun moeder, dus die konden ze nog handelen, zij het al blazend, maar een hele witte kat??? OORLOG!!! Als ik al gedacht had dat het niet erger kon dan daarnet, ging het blazen nu gepaard met een hoog gegil.

Aurora bleef heel rustig naar dat kittengeweld zitten kijken, snuffelde wat in de lucht om een vleugje te vangen van wat daar op de bankleuning zat te gillen. Dit keer was het Skylar en hij zette al een volledig aanval op dat witte ding in. Ik begon ze maar te aaien en dat kalmeerde de boel een beetje. Nog na grommend en trillend bleef Skylar haar in de gaten te houden.

De trouwe lezers hier weten het al, niets gaat hier ooit als gepland of verwacht. Ook dit keer niet natuurlijk. Ik had het kunnen weten. Moonlight doet lelijk en Aurora is lief voor ze. Wie had dat gedacht? Ik niet in elk geval. Ik ga er een eind aan breien want ik zou zomaar 5 A4tjes vol kunnen krijgen met alles wat er is gebeurd vanavond.

Pas bij enen vannacht lagen ze bij me te slapen. Ze voelen zich veilig als ik een hand in de buurt hou. Je kan wel zeggen dat ik niet echt comfortabel heb gelegen, tot ik volledig weg was natuurlijk. In mijn ene hand het ruggetje van Skylar en in mijn andere hand het ruggetje van Rainbow. Skylar moest steeds even kijken naar me en Rainbow sliep al diep. Dat was nou echt een momentje, vlak voor ik in slaap viel, dat ik me echt intens gelukkig voelde met al dat liefs om me heen. 

"Wat bij de dieren natuur is, noemen we bij de mens ellende.

Origineel: Ce qui est nature aux animaux, nous l'appelons misère en l'homme.
Bron: Pensées (1670)"

Blaise Pascal Frans wis- en natuurkundige en filosoof 1623-1662

Gisteravond toch ook weer te lang bezig geweest om voor een goede nachtrust te kunnen gaan. Er was ook zo ontzettend veel te doen, nog steeds trouwens. Dan heb je ook nog 2 katten die het nodig vonden om met zijn tweetjes door de gemorste aarde te gaan galopperen samen. Moonlight lag er zelfs een paar keer in te rollen met als gevolg dat mijn hele huis onder zat.

Ook vond Moonlight het erg leuk om op zijn rug door de rommel te schuiven, zodat waar hij daarna liep en ik net geveegd had, de aarde weer heerlijk van hem af dwarrelde zodat ik weer opnieuw kon gaan vegen daar. Zucht… Ik had een gevecht met de in elkaar gevlochten klimplanten en ik heb er uiteindelijk een zooi in die grote pot gekregen.

Nu ziet het er niet uit omdat ze als een zooitje over die rand hangen want sommige plantenslingers zijn heel lang. Die ga ik straks heel netjes vastzetten aan het hekwerk natuurlijk. Maar zo zie je niet waarom ik al die moeite heb gedaan. Met gevaar voor eigen rug heb ik het volle ding naar het balkon gesleept, ik moest ‘m hier ff kwijt. Donderdag, als ze aan het werk zijn, kunnen de heren de pot wel even in de keuken zetten voorzichtig.

Eindelijk kon ik de vloer glad krijgen. De balkonstoeltjes staan tegen mijn kast aan bij de boeken. Staat nog niet eens vervelend zo eigenlijk. Maar echt alles schoonmaken nu nog, na 23 uur ondertussen, dat zag ik niet zo zitten meer. Ik zag het zelfs niet liggen. Dat wilde ik zelf alleen nog maar.

Toen viel me opeens op dat er geen lampjes meer brandden op mijn hek. Ik ging maar even goed kijken en ook die lampjes hadden Dre en Daan weggehaald. Die zijn zeker van de werkverschaffing??? Ik moest er wel om lachen, want ik heb geen idee waarom ze die lampjes eraf hebben gehaald.

Het zat aan het hek waar ze verder niets mee hoeven te doen en zat niemand in de weg. Het snoer zat wel om elk lampje zowat met kleine tie-wraps vast. Ze hebben dus flink moeite moeten doen om die netjes los te maken. Eigenlijk iets dat helemaal niet nodig was en daarom voor mij best een beetje hilarisch. Ik koop wel weer nieuwe, zo duur zijn die dingen niet.

Omdat mijn cits gewend zijn, vooral ook ’s avonds, lekker het balkon op te kunnen, hebben ze echt de hele avond lopen jengelen. Vooral Moonlight wilde met alle geweld op het balkon dat hij op alle mogelijke manieren heeft lopen zaniken om toch maar zijn zin te krijgen. Wat kan die jengelen zeg! Kleine drammert.

Uiteindelijk ben ik er maar mee opgehouden toen het helemaal donker was want ik kon niet meer. Dat moest vanmiddag dan maar als ik thuis zou zijn, voor ik de kittens ga halen. Weer een vlieg er eens door dag dan maar. Het is even niet anders.

Van pure vermoeidheid had ik de wekker de eerste paar keer niet gehoord vanmorgen. Ik moest me nu wel haasten natuurlijk maar ik was toch nog ruim op tijd op de zaak. Daar was ik natuurlijk weer vroeger bezig dan mijn dienst begint, dat is tegenwoordig standaard. Maar goed dat het altijd zo druk is dat de dagen wel erg snel voorbij vliegen. Om kwart over 2  mocht ik eindelijk weg, normaal kijk ik niet naar een kwartiertje extra maar vandaag had ik hem te hard nodig.

Vanmorgen had ik al een berichtje gehad van Dré, die heeft het er echt heel moeilijk mee. Hij zal er niet bij zijn als ik ze mee neem en Angel zal me even helpen met de spulletjes en de kittens. Wel moet ik hem voor ik naar hem toe rijd, even een berichtje sturen zodat hij even op zijn gemak nog voor de laatste keer afscheid kan nemen van zijn kereltjes. Ik heb hem verteld dat ik dat zal doen en dat het goed komt.

Hij raakt ze in elk geval niet voorgoed kwijt en morgen zal hij ze al weer zien en kunnen meemaken hoe ze het hier doen. Ik zal ook regelmatig foto’s opsturen en plaatsen natuurlijk. Zo ziet hij ze toch wel zo’n beetje dagelijks. Door mijn blog blijft hij goed op de hoogte van het doen en laten de pussypossy bij Casa El Cato.  

Ik kan me echt heel goed voorstellen hoe hij zich moet voelen. Veel respect voor wat hij voor ze gedaan heeft heb ik, maar ook omdat hij doet wat voor hen het beste is. Hoe moeilijk dat ook is. Petje af Dré en ook Angel natuurlijk, voor al jullie goede zorgen en opvoeding van de jongens. Het zijn twee heerlijke kereltjes geworden, ook dank zij jullie!

Eenmaal buiten begon het racen tegen de klok. Ik moest nu toch echt een keertje tanken, dat dan maar eerst. Daarna racen naar Leen Bakker voor de manden, Pets Place voor nog wat laatste dingetjes en AH voor de inwendige mens de komende dagen. Snel, toen alle buit binnen was, naar huis met die kar. Gisteren had ik al met Kim afgesproken dat zij morgen al mijn pakketjes mee zal nemen als ze mijn moeder gaan halen. Want anders loop ik helemaal achter het verhaal aan.

Er moest, nadat de boodschappen weg waren gezet,  worden gestofzuigd, gestoft en gedweild en de kleine wegkruipspleten moesten nog dicht ook. Toen dat allemaal was gebeurd, in 1 ruk door op het dweilen na want ze komen morgen weer klussen hier, heb ik alles nog een luchtje van de luchtverfrisser meegegeven , het raam dicht gedaan en ik kon weg.

Dat sprayen was advies van de dierenarts, zorg dat alles een neutrale geur heeft. Zodoende heb ik met die heerlijke luchtverfrisser door het pand gehuppeld want alles rook nu naar lente. Dat is beter voor de ontmoeting blijkbaar omdat ze de “nieuwen” zullen vinden stinken. Zo zijn ze hun eigen vertrouwde geurtje ook even kwijt en dat schijnt te helpen. Eindelijk was alles klaar en kon ik de jongens gaan halen. Op naar een nieuwe toekomst in de pussypossy van huize Niemeijer of tegenwoordig beter Casa el Cato genaamd.

Nu ben ik helemaal naar de Filistijnen, de kittens hebben net kennis gemaakt met hun broer en zus wil gewoon niet naar beneden komen, die voelt de bui al hangen ben ik bang. Hoe dat is verlopen, dat horen jullie morgen wel weer. Het gaat goed met ze in elk geval. Wat een cliffhanger hè! 🤪