"De mens is het intelligentste van alle dieren - en het meest dwaze."

Diogenes van Sinope Grieks filosoof 412-323 v. Chr.

Het slapen van zondag op maandag was helemaal niet mogelijk. Natuurlijk ook omdat alles me pijn doet maar dat was het niet alleen. Ik blijk een stel lelijke gremlins in huis te hebben die nadat ze gevoerd zijn na middernacht gemeen gaan doen. Nadat ze hadden gegeten waren ze weer flink tekeer aan het gaan. Ze vlogen bijna door de tent hier. Absoluut grappig om te zien, ik kan daar behoorlijk van genieten.

Ik wilde op de bank slapen, te heet boven en te veel pijn voor de trap en na een tijdje kwamen ze lekker bij me liggen. Wat eerst lekkere rust leek, draaide al gauw uit op iets anders. Ze hadden samen besloten om mij te terroriseren. Ze vielen me telkens opnieuw aan. Of mijn benen, of mijn hand en zelfs mijn tenen werden onder vuur genomen.

Spelen met kittens verwondt je sowieso al maar dit deed echt behoorlijk zeer. Dat in combinatie met mijn toch al flink pijnlijke lijf was het geen prettige ervaring. Uit een soort van baldadigheid ging dit monsterlijke duo steeds feller tekeer  en pakten met 10 nagels tegelijk het vel van mijn arm of been om er dan ook nog eens flink in te bijten.

Ik hou niet zo van streng doen maar hier moest ik echt wel even tegen optreden. Want als ze dit zouden doen op volledige grote dan blijft er niet veel van me over. Speelsheid, prima maar echt aanvallen en krabben en bijten vind ik een stuk minder. Ik heb een paar keer de heren 1 voor 1 bij het nekvelletje moeten pakken en ze een stukje verderop gezet.

Na 3 x was de boodschap wel duidelijk. Af en toe weer even proberen maar bij het nekvelletje pakken bleek afdoende te werken. De laatste keer ook een klein beetje geschud, toen was het over. Gelukkig maar, alles deed al zeer genoeg zonder hun aanvallen. Nu zien mijn benen er helemaal niet meer uit. Wondjes van het vallen en striemen van de kittens. Stelletje Gremlins!

Om half zes was ik er al weer uit die maandag. Liggen bleek net iets meer pijnlijk dan zitten. Lopen doet helemaal zeer want mijn geopereerde been is drie x zo dik en die kuitspier doet niet mee dus ik hinkel zo’n beetje door het huis. Vooral als ik even heb gezeten kom ik niet echt vooruit.

De dokter bellen was in dit geval ook niet zo makkelijk als je zou denken. Dat kan altijd alleen maar tussen 8 en 10 uur. Of ik kreeg in gesprek of ik kreeg een bandje dat het te druk was en het later moest proberen waarna de verbinding werd verbroken. Eindelijk kreeg ik een goede verbinding en was ik beller nummer 5. Ik mocht om 11u50 komen werd me verteld nadat ik nog een hele tijd aan de lijn had gehangen. Omdat ik een val had gemaakt werd er plek gemaakt. Wat een luxe!

Dan ook nog maar even naar mijn moeder bellen, die voelde zich zondag zeer beroerd had ik van Kim gehoord. Vervelend dat ik nu niet even langs kan maar autorijden ging zaterdag ook al zo beroerd. Het ging wel weer zei ze, het zou wel van de warmte komen. Dat  hoop ik dan maar. Maandag wordt zelfs nog warmer dan zondag, het is in de vroege ochtend al benauwd.

Opeens ben ik Rainbow kwijt. Hm. Waar kan die nou toch zitten. Fijn als je zo moeilijk beweegt te moeten zoeken naar een vermiste kitten. Roepen helpt ook niet. Blijkt ie boven te zitten en daar de bakjes van de groten leeg zitten vreten. Dan heb ik ook geen idee meer waar ik hun eten moet zetten. De vreetmonsters weten alles wat eetbaar is te vinden.

Als ik iets eet moeten ze even checken of ze het wel of niet lusten. Appels vonden ze in elk geval maar niks. Heb ik even mazzel! Dan kan ik dat tenminste voor mezelf houden. Ik had zondag rotti laten bezorgen omdat ik gewoon niet koken kon voor mezelf en toen heb ik ze ook al van me af moeten vechten haha. Niet te doen met de heren en eten als je maar 1 arm tot je beschikking hebt.

Eenmaal bij de dokter constateerde hij, na een enorme vragenlijst dat ik licht traumatisch hersenletsel heb. Zo hee, schrok ik! Maar dat is gewoon benaming voor o.a. hersenschudding, wel een bewijs dat ik ze ook heb. Ook kreeg ik een nog langere vragenlijst maar omdat ik niet heb gespuugd na de val en onder de 60 ben nog, hoefde ik niet direct door voor een CT scan. Daar had ik niet eens puf voor gehad, blij toe. De dokter zit hier net om de hoek maar dat kleine stukje leek wel een halve marathon. Door het gehink en dan ook nog eens duizelig worden deed ik er langer over dan ik had gedacht.

Ik moet rust houden maar ik mag overdag niet in slaap vallen. Dat is niet goed, ik moet mijn hoofd bezig houden zeg maar en ook steeds even bewegen, lopen. Niet lang achter de pc of op de gsm, hooguit 10 minuutjes of tot ik hoofdpijn krijg en dan weer eraf. Al het andere zal wel gewoon overgaan en is van het schrap zetten bij de val. Blauwe plekken die ik overal heb zullen wegtrekken maar hij maakte zich wel bezorgd om de enorme bloeduitstorting die op mijn arm zit.

Omdat het ding buiten enorm ook gloeiend heet is kan het betekenen dat het kan gaan ontsteken en dat is dan gevaarlijk omdat zoiets direct naar binnen slaat blijkbaar. Ik moet het in elk geval gaan koelen. Mocht het nog meer gaan gloeien of nog meer pijn gaan doen dan moet ik direct terug komen. Het kan tot wel 2 maanden duren voordat dit weer een beetje hersteld is. Zo dan!

Daarvan en van de hoofdpijn met duizeligheid heb ik nog het meeste last. Ik heb een klein koelelementje in een washandje gedaan en die met een theedoek op zijn plaats gehouden. Met dit weer beslist geen straf om iets kouds op je lijf te voelen. Dat zie ik als 2 vliegen in 1 klap. Jammer dat het zeer doet alleen.

Toen ik thuiskwam van de dokter, zaten de kittens allebei bang bovenop de kast. De groten waren ook in de kamer. De kleintjes waren helemaal blij dat ik thuis kwam en gingen gelijk spelen. Ah, de moppies. Er is vast een confrontatie geweest en ik was er niet om achter te schuilen, want dat doen ze dan. Maar pluspuntje was dat ze allemaal nog heel waren. Dat kan alleen maar beter gaan. Dan moeten ze het wel met elkaar uitzoeken als ik er niet ben. Dat kan alleen maar helpen.

Eigenlijk is het jammer dat ik er nu steeds bij ben want het beste zou zijn dat ze gelijk wennen dat ik er steeds een uur of 9 niet ben. Nu wennen ze verkeerd dat ik er steeds ben. Tja, ik heb het ook niet zo uitgezocht natuurlijk. Maar goed, het is zoals het is. Ik hoop dat ze dan niet last hebben dat ze dan weer aan iets anders moeten wennen.

Het zal zichzelf wel wijzen, ze moeten toch wennen aan hoe alles is als het straks weer normaal is en dat is tot nu toe bij al mijn katten gelukt. Zelfs met Aurora kwam het gewoon goed. Als het met zo’n getraumatiseerd beestje goed kan komen, dan komt het met 2 perfecte kittens ook gewoon goed. 

"Het leven op zichzelf is niets gewichtigs: ook alle dieren leven. Maar eervol, wijs en moedig sterven, dat is iets waarlijk groots. Met volkomen gemoedsrust van hier te scheiden, als eenmaal onvermijdelijk ons laatste uur nadert, daarin ligt iets verheven"

Seneca Romeins filosoof, staatsman en toneelschrijver 5 v.C. - 65 n.C.

Gelukkig hebben de kittens geen last van mijn kreupele gebeuren. Ze vinden alleen dat ik te langzaam ben met eten geven geloof ik. Ze mauwen dan terwijl ze rond mijn benen dansen. Ja ja, ik ben nou eenmaal even wat minder snel, dat komt nog wel goed hoor. Het mauwen is nog wel een beetje piepen maar daardoor ook weer enorm schattig. 

Broer en schoonzus kwamen ook even naar de vele regenboogkleuren kijken die ik momenteel op mijn lijf heb en naar de kittens natuurlijk. Vooral mijn ondertussen paars/zwart gekleurde arm maakte wel indruk geloof ik. Mijn bont en blauwe en geschaafde benen vonden ze niet zo interessant. 

Skylar sprong zo vanaf de krabpaal bij mijn broer op zijn schouder, dat was Ben even niet gewend van katten van mij. Op Casper na en nu deze twee, zijn het allemaal probleemgevallen met trauma’s geweest altijd. Sammy kreeg zijn trauma door mijn toenmalige partner. Dan had ik nog Mickey, Arnold en Dizzy uit België, die laatste 2  heb ik met 2 weken oud gevonden en waren ook hele geweldige beestjes. Mickey kreeg ik van mijn broer en was mijn grote maatje tot ook hij verdween, net als Dizzy. Daar heb ik dan weer trauma’s van.

De obstakels die de kittens van de gang af hadden gescheiden vanaf ze er waren is weggehaald nu. Ze hebben het hele huis tot hun beschikking met zijn vieren. De afscheiding tussen gang en kamer was maar zo’n speeltunnel, de groten konden daar gemakkelijk overheen en de kleintjes durfden dat niet.

Alleen Skylar waagde zaterdag de sprong omdat ik het eten van de groten daar had gezet. Dat kan nu dus ook niet meer want het eten van hen heb ik bovenaan de trap gezet. Dan ruikt hij het niet zo snel, hoop ik toch. Dat ding had helemaal geen nut meer als ze er toch ook zo overheen springen, weg ermee. Nou ja, weg, het ligt niet meer voor de deur maar voor de kast want ze spelen er graag mee. Kwestie van met je voet opzij schuiven en weg barrière

Ik heb er echt 2 acrobaatjes bij zeg. Die plank op het balkon voor ze is ook niet echt nodig. Of ze springen erop via het tafeltje en de mand die er hangt of ze springen op de stoel en zo via de leuning het gras op. Plank kon dus ook weg. Het wordt in principe gewoon zoals het altijd was. Ook voor Moonlight en Aurora is dat fijner. Lijkt het alsof het leven weer gewoon zijn gangetje gaat.

Aurora moet gewoon nog wat vaker beneden komen, zodat ze sneller aan haar zullen wennen. Moonlight doet dat gewoon erg goed, al beseft hij dat natuurlijk niet. Of wel, kan ook. Als de witte diva dan toch  af en toe even beneden komt, verwelkom ik haar als de verloren dochter. Je ziet dat ze dat wel zo prettig vindt. Ze loopt wel weg als ik haar richting op kom maar een enkel keertje laat ze zich al spinnend aaien.

Ze zal ook nog wel bijdraaien. Het zal nog eventjes duren maar mijn aanvankelijke ongemakkelijkheid en schuldgevoel met en over de situatie worden ook minder. En dat toch maar allemaal in een paar daagjes tijd. Ondertussen spelen die twee alsof het een lieve lust is. Altijd wel graag bij mij in de buurt dus waar ik zit, daar zijn de kleintjes ook in de buurt.

Met slapen wil vooral Rainbow fysiek contact en houdt hij me met een pootje vast of ligt tegen me aan. Skylar ligt dan vlakbij maar net ietsje verder. Ook tussen het spelen door, kijkt de een of de ander me eventjes aan. Zeg ik dan iets, zoals ‘hallo lieverdje, ben je lekker aan het spelen?’, dan rennen ze op me af en willen ze even een aai. Dat doen ze allebei, zo lief. Of als ze liggen te slapen en je aait ze, dan beginnen ze heel hard te spinnen, ook zo schattig!

Het zijn echt beestjes die graag contact maken. Allebei pakken ze af en toe opeens mijn hand beet en krijg ik even een wasbeurtje. Heel lief van de heren. De scherpe nageltjes neem je dan gewoon op de koop toe. Ze laten me af en toe vergeten dat ik een snoekduik gemaakt heb, tot ik me beweeg. Het zijn gewoon echte schatjes, ondanks de pijn kan ik al genieten van ze door alleen maar naar ze te kijken. Wat heerlijk dat ze er zijn. Nu alleen nog wachten tot ze alle 4 met elkaar spelen.

Zondagavond was het even raak. Aurora was beneden en wilde daar ook blijven. De keren dat de kittens weer zo half ‘hogeruggerig’ richting haar kwamen, liet ze ze eerst een beetje links liggen maar nu opeens vloog ze erop af. Omdat ze dan van die hoge gillen slaken, gaat ze er toch niet helemaal mee verder. Dat maakt denk ik toch wel een soort van indruk of snapt ze dat ze nu echt bang zijn, kan ook.

Naderhand wilde ik weer proberen of ik de oude snoepjes traditie weer kon oppikken maar ook daar ging het even mis. Moonlight zat al klaar op de tafel en ook Aurora kwam eraan. Ik gaf ze de snoepjes en op dat moment komt er 1 van de bijdehandjes onder de bank vandaan. Kwestie van flink verkeerde timing. Aurora vliegt me toch uit. De kleine schiet snel weer onder de bank en zij slaat zo haar nagels volledig in de bank.

Ik weet dan niet wat ik moet denken, slaat ze expres mis? Of heeft de kleine gewoon mazzel? Ze waren al vanaf het begint banger van haar en dat merkt ze dan ook. Ze is heel gevoelig voor dat soort dingen, het is bij haar altijd alsof ze alles gewoon weet. Ik wou dat ik het ook wist. Ik denk dat als ze ze echt kwaad zou willen doen, ze dat ook gewoon zou doen. Het is meer laten zien dat ze de baas is en niet wenst om zo benaderd te worden. Dat zal ook nog wel goed komen een keer. Hoop ik toch... 

"De dieren zijn toleranter dan wij zijn: een hongerige varken zal gewoon een moslim eten.

Origineel: Les animaux sont moins intolérants que nous : un cochon affamé mangera du musulman.
Bron: Chroniques de la haine ordinaire"

Pierre Desproges Frans humorist 1939-